Quentin Massis ή Matsys (Λουβαίν 1466 – Αμβέρσα 1529) «Ο ενεχειροδανειστής και η σύζυγός του» (1515), Μουσείο του Λούβρου
Οι αναγκαίες επισημάνσεις: Είναι απαραίτητο να επισημανθεί εκ νέου πόσο πεπλανημένη είναι η αντίληψη που εμφανίζει τις εθνικές ομάδες ποδοσφαίρου ως φορείς στερεοτύπων σχετικών με εθνικές νοοτροπίες. Εκείνη που θέλει τους Γερμανούς τέλειους εκφραστές της πειθαρχίας και οργάνωσης (ή στην πιο εξτρήμ εκδοχή της στρατιές τεθωρακισμένων υπό τις οδηγίες του Μανστάιν και του Γκουντέριαν), τους Βραζιλιάνους ανέμελους μπαλαδόρους της Κοπακαμπάνα, τους Ολλανδούς υποδείγματα του δυτικοευρωπαϊκού ορθολογισμού (εσχάτως καθοδηγούμενους μαεστρικά από τον… Ντάισελμπλουμ), τους Αργεντίνους χορευτές τάνγκο με εκρήξεις βίας κι αφερεγγυότητας. Εκτός του ότι αγνοεί βασικά στοιχεία της ποδοσφαιρικής ιστορίας (π.χ. ο ατομισμός, η απειθαρχία και το σκληρό ποδόσφαιρο στα όρια του αντιαθλητικού αποτελούν διαχρονικά στοιχεία των ολλανδικών ομάδων όσο κι αν έρχονται σε προφανή αντίθεση με το ευρέως διαδεδομένο στερεότυπο), παραβλέπει και τη σύγχρονη ποδοσφαιρική πραγματικότητα.
Εδώ κι αρκετές δεκαετίες δεν υπάρχουν, τουλάχιστον στο ποδόσφαιρο υψηλού επιπέδου, παίκτες-προϊόντα της αλάνας οι οποίοι θα μετέφεραν άμεσα τα στοιχεία μιας λαϊκής νοοτροπίας “εθνικού” χαρακτήρα. Όλοι οι ποδοσφαιριστές είναι προϊόντα ποδοσφαιρικών ακαδημιών στις οποίες το πρόγραμμα εκπαίδευσης και κατάρτισης είναι σε μεγάλο βαθμό πανομοιότυπο, είτε βρίσκεστε στο Ρίο ή το Μπουένος Άιρες, είτε στη Βαρκελώνη, τη Λυών ή το Ντόρτμουντ. Εννοείται, βέβαια, ότι οι σοβαρές (ποδοσφαιρικά) χώρες διαθέτουν εθνικό σχέδιο ανάπτυξης σε όλα τα επίπεδα και στρατηγικής για την εθνική τους ομάδα. Ο βαθμός επιτυχίας του, όμως, εξαρτάται από πολλούς παράγοντες: συμβιβασμός με τις προτεραιότητες των συλλόγων της ημεδαπής, δυνατότητα συγκράτησης του “παιδομαζώματος” από πλουσιότερους συλλόγους άλλων χωρών, δυνατότητα (συγκυριακή ή όχι) να διαθέτει η εθνική τους βασικό κορμό από 1 ή 2 συλλόγους της ημεδαπής (όπως συμβαίνει κατά παράδοση στη Γερμανία ή κάποτε στην Ολλανδία της δεκαετίας του ’70, μέχρι σήμερα στην Ισπανία κ.ο.κ.).
Ένας ευρωπαϊκής καταγωγής Λατινοαμερικάνος που έμαθε το ποδόσφαιρο στην Ευρώπη: ο Μέσσι στον ημιτελικό κατά της Ολλανδίας (φωτογραφία: AFA – Selección Argentina)
Με βάση τις τρέχουσες συγκυρίες, μια ομοσπονδία όπως η γερμανική έχει απείρως μεγαλύτερες δυνατότητες κι ευκαιρίες να δουλέψει πάνω στο πρότζεκτ «εθνική ομάδα» απ’ ό,τι οποιαδήποτε άλλη χώρα. Η Αργεντινή αγωνίστηκε στους δύο τελευταίους αγώνες με ενδεκάδα της οποίας οι παίκτες αγωνίζονται σε 8 διαφορετικούς συλλόγους. Στον ημιτελικό μάλιστα δεν υπήρχε κανείς που να αγωνίζεται αν όχι στην Αργεντινή, έστω επί αμερικανικού εδάφους (στον προημιτελικό υπήρχε ο Μπασάντα που παίζει στο Μεξικό): όλοι ανήκουν σε ευρωπαϊκούς συλλόγους. Ποια δουλειά σε βάθος θα μπορούσε να γίνει με παίκτες που ενσωματώνονται στην αποστολή για λίγες μέρες εν μέσω δύο υπερατλαντικών ταξιδιών; Η περίπτωση της Βραζιλίας είναι παρεμφερής.
Η μόνη χώρα με υποδομές και ομοσπονδιακές δομές ενδεχομένως πιο ανεπτυγμένες από τη Γερμανία θα πρέπει να είναι η Γαλλία. Δυστυχώς για εκείνη έχει να αντιμετωπίσει μια σειρά από εγγενή προβλήματα που την περιάγουν σε μειονεκτική θέση: λεηλασία ταλέντων εκ μέρους αλλοδαπών συλλόγων (κυρίως βρετανικών), απώλειες παικτών που προτιμούν να αγωνιστούν με τις εθνικές των χωρών καταγωγής τους, αδυναμία σχηματισμού εθνικού κορμού αγωνιζόμενου σε μικρό αριθμό ημεδαπών συλλόγων κ.λπ.
Εάν πάντως υπάρχει κάποια βεβαιότητα, αυτή έγκειται στο ότι οι ποδοσφαιρικές ικανότητες δεν αποτελούν θέμα γονιδίων, διαφορετικά πώς θα μπορούσαν να εκφράζουν τη γερμανική πειθαρχία ποδοσφαιριστές με εθνοτική καταγωγή από την Τουρκία, την Τυνησία ή την Γκάνα; Επίσης, τα πρότυπα οργάνωσης δεν αποτελούν προνόμιο των θεωρούμενων ως «οργανωμένων, πειθαρχημένων και ορθολογιστών» λαών (άλλο πεπλανημένο εξηγητικό σχήμα αυτό). Αρκεί να φέρει κάποιος στο μυαλό του το παράδειγμα του ελληνικού μπάσκετ.
Καλό θα ήταν επίσης να τελειώνουμε κάποια στιγμή με όλες αυτές τις ισοπεδωτικές θεωρίες περί αντίθεσης «ευρωπαϊκού» και «λατινοαμερικάνικου» ποδοσφαίρου, λες κι υπάρχει ένα κι ομοιογενές ευρωπαϊκό ή λατινοαμερικάνικο πρότυπο. Τι σχέση έχει ως πρότυπο το βραζιλιάνικο ποδόσφαιρο με αυτό της Αργεντινής; Μήπως η δεύτερη δεν είναι τελικά σε νοοτροπία απείρως ευρωπαϊκότερη χώρα απ’ ό,τι η πατρίδα μας;
Τούτων ειπωθέντων, ας επιστρέψουμε στην επικαιρότητα. Παρακολουθήσαμε δύο εντελώς διαφορετικούς ημιτελικούς. Ο πρώτος, λόγω του πρωτοφανούς εύρους της διαφοράς σε αναμέτρηση μεταξύ μεγάλων εθνικών, θα μείνει στην Ιστορία. Ο δεύτερος θα ξεχαστεί γρήγορα, μολονότι υπήρξε εξαιρετικό μάθημα ποδοσφαιρικής τακτικής. Αυτό όμως δεν ενδιαφέρει το διψασμένο για θέαμα κοινό.
Ι. Ο εντυπωσιακός ημιτελικός
Γερμανική επέλαση – βραζιλιάνικη συμφορά: Ο ημιτελικός του Μπέλο Οριζόντε (Βραζιλία-Γερμανία 1-7) ήταν ένα ιστορικό από κάθε άποψη παιχνίδι. Πρέπει να ανατρέξει κανείς πολλές δεκαετίες πίσω στον χρόνο για να αναζητήσει παιχνίδια με τέτοια διαφορά σκορ σε τόσο προχωρημένο στάδιο μεγάλης διοργάνωσης. Και μάλλον ακόμη κι έτσι δεν θα βρει κάτι αντίστοιχο. Ένα τέτοιο αποτέλεσμα προϋποθέτει ότι θα συντρέξουν άπειρες προϋποθέσεις. Είναι εξαιρετικά δύσκολο να επαναληφθεί ως συμβάν. Παρέλκει, νομίζω, η επισήμανση ότι το τελικό αποτέλεσμα δεν αντικατοπτρίζει την πραγματική διαφορά δυναμικότητας μεταξύ των δύο ομάδων. Πρόκειται για την αλήθεια μιας συγκεκριμένης βραδιάς. Η νικήτρια είναι σαφώς καλύτερη ομάδα από την ηττημένη, αλλά όχι και σε τέτοιο βαθμό.
Για τη Γερμανία, η οποία έκανε το ιδανικό παιχνίδι, ο ημιτελικός αυτός επισφραγίζει μια σταθερή πορεία προόδου κι έναν σε βάθος μακροχρόνιο σχεδιασμό. Η νεανική ομάδα του 2010 που είχε ήδη δημιουργήσει προσδοκίες κατάκτησης του τροπαίου δείχνει να πλησιάζει στην ολοκλήρωση της ωρίμανσής της. Είναι αλήθεια ότι οι συγκυρίες, πρόσκαιρες και σταθερές στον χρόνο, βοήθησαν τη Γερμανία: από την κατάρρευση του αντιπάλου και την πρωτοφανή αδυναμία του να διαχειριστεί μια δυσμενή κατάσταση ως τη δυνατότητα προετοιμασίας υπό ιδεώδεις συνθήκες της οποίας χαίρει η Nationalmannschaft. Πρέπει, όμως, να τονίσουμε κι ότι τεχνικό επιτελείο και ποδοσφαιριστές έκαναν το καλύτερο δυνατό από μέρους τους. Και να αναγνωρίσουμε ότι αυτή η εθνική Γερμανίας παίζει ελκυστικό ποδόσφαιρο.
Για τη Βραζιλία πρόκειται για μια άνευ προηγουμένου εθνική ποδοσφαιρική καταστροφή. Το 1950 δεν υπήρχε τηλεόραση. Και, τελικά, πόσο μεγάλη συμφορά ήταν αντικειμενικά εκείνη η απώλεια; Η συντριβή της Τρίτης αποτελεί την απόλυτη ταπείνωση και μπορεί να πυροδοτήσει στη Βραζιλία εκρηκτικές εξελίξεις που θα υπερβαίνουν κατά πολύ τον χώρο του ποδοσφαίρου. Λυπούμαι ειλικρινά για τους ποδοσφαιριστές και το τεχνικό επιτελείο της Βραζιλίας (το οποίο αριθμεί δύο θριαμβευτές παλαιότερων ΠΚ). Η ζωή τους δεν θα είναι εύκολη με τέτοιο φορτίο.
Πώς μπορεί να εξηγηθεί αυτό που συνέβη; Αρκούν οι απουσίες των δύο βασικότερων παικτών της Σελεσάο (Νεϋμάρ και Τιάγκο Σίλβα); Η απόφαση του Σκολάρι να μην αλλάξει το σύστημά του παρά τις δύο αυτές ελλείψεις που έπλητταν καίρια το δυναμικό της ομάδας τόσο επιθετικά όσα και ανασταλτικά; Η στάση της βραζιλιάνικης ποδοσφαιρικής συνομοσπονδίας (CBF) την οποία άπαντες καταγγέλλουν ως διεφθαρμένη και αδιάφορη για την ανάπτυξη του ποδοσφαίρου της χώρας; Το γεγονός ότι συγκυρίες και διαιτητική εύνοια μασκάρευαν μέχρι την Τρίτη τις αδυναμίες μιας μέτριας ομάδας; Όλες αυτές οι εξηγήσεις είναι βάσιμες αλλά δεν αρκούν για να κατανοήσουμε το ναυάγιο του Μπέλο Οριζόντε και κυρίως την απόλυτη κατάρρευση εκείνου του δραματικού πενταλέπτου που είχε ως αποτέλεσμα την επίτευξη τεσσάρων γερμανικών τερμάτων.
Για τη Βραζιλία, ο ημιτελικός είναι ένα στίγμα, μια ντροπή που δεν πρόκειται να ξεπλυθεί. Τα τραύματα που προκαλεί θα πάρουν πολύ χρόνο κι αρκετές επιτυχίες για να γιατρευτούν. Όσον αφορά την εκπληκτική και πανάξια θριαμβεύτρια, αναρωτιέμαι μήπως τελικά είναι απίστευτα άτυχη, διότι επιτυγχάνει μεν την ιδανική εμφάνιση αλλά όχι στον τελικό. Η ευφορία που μοιραία γεννά ένα τέτοιο αποτέλεσμα και μια τέτοια εμφάνιση δεν είναι ευχερώς διαχειρίσιμη, ακόμη κι από Γερμανούς. Γιατί, δεν πρέπει να το ξεχνάμε αυτό, το ποδόσφαιρο είναι άθλημα τόσο γοητευτικό όσο και ύπουλο. Είμαι βέβαιος ότι ο Λεβ θα ξανάφερε στο μυαλό του ό,τι συνέβη του Ιούλιο του 2010, στο διάστημα μεταξύ του θριάμβου του Κέηπ Τάουν επί της Αργεντινής και του άδοξου αποκλεισμού στον ημιτελικό του Ντέρμπαν από την Ισπανία.
ΙΙ. Ο «ευρωπαϊκός» ημιτελικός
Μετά τη γερμανική επέλαση, αρκετοί ήταν εκείνοι που ονειρεύονταν έναν ευρωπαϊκό τελικό. Προς το παρόν, είχαν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν έναν αμιγώς ευρωπαϊκό, ως προς το πνεύμα του τουλάχιστον, ημιτελικό. Ένα παιχνίδι με εξαιρετικό ενδιαφέρον για όσους είναι τεχνικοί ποδοσφαίρου, δημοσιογράφοι ή αρέσκονται να αναλύουν και τις ποδοσφαιρικές αναμετρήσεις με όρους σκακιστικής τακτικής. Γιατί αυτό που παρακολουθήσαμε δεν διέφερε από μια παρτίδα σκακιού. Για τον ποδοσφαιρόφιλο θεατή, φυσικά, επρόκειτο πιθανώς για το πιο βαρετό παιχνίδι της διοργάνωσης.
φωτογραφία: AFA – Selección Argentina
Τελικά νίκησε η ομάδα που ήταν πιο οργανωμένη, σοβαρή και υπεύθυνη στη διαχείριση του αγώνα (Αργεντινή-Ολλανδία 0-0, 4-2 πέν.). Με ελάχιστη διαφορά και χάρη σε μια διαδικασία που εμπεριέχει και το στοιχείο της τύχης. Έτσι ακριβώς, όμως, δεν συμβαίνει και στη ζωή;
Υπάρχουν πάντα κι αυτοί που δεν ξέρουν να χάνουν. Μετά τον αγώνα, ο Ρόμπεν δήλωσε ότι «η Αργεντινή δεν άξιζε την πρόκριση. Εμείς είχαμε τις καλύτερες ευκαιρίες«. Θα είχε μεγάλο ενδιαφέρον να μας εξηγήσει ο Ολλανδός αστέρας σε ποιες ευκαιρίες αναφέρεται.Μάλλον μιλούσε για παιχνίδι που διεξήχθη σε κάποιο παράλληλο σύμπαν. Στο, φτωχό σε φάσεις, παιχνίδι του Σάο Πάολο δεν υπήρξαν περισσότερες από 4 ευκαιρίες: η προβολή του Ιγουαΐν, η διείσδυση του Ρόμπεν που καταλήγει στο σουτ το οποίο κοντράρει ο Μαστσεράνο, η στιγμή που ο Παλάσιο φεύγει μόνος με τον Ολλανδό τερματοφύλακα, αλλά μεταμορφώνεται σε Φάνη Γκέκα της Αργεντινής και τελειώνει τη φάση με κεφαλιά-πάσα στον Σίλλεσσεν, και το σουτ που δεν πιάνει καλά ο αμαρκάριστος Μάξι στο τέλος της παράτασης. Με άλλα λόγια, μία μόνον ολλανδική ευκαιρία που έρχεται να επιβεβαιώσει ένα άλλο θλιβερό στατιστικό στοιχείο: σε 120 συν 7 λεπτά παιχνιδιού η Ολλανδία έκανε ένα (1) μόνο σουτ με πορεία προς το αντίπαλο τέρμα (το μακρινό του Ρόμπεν στο 99′ που μπλοκάρει εύκολα ο Ρομέρο).
Η Ολλανδία δεν πρόκειται ποτέ να κερδίσει ΠΚ αν δεν κάνει την αυτοκριτική της και δεν αναζητήσει τα αίτια της αποτυχίας στα δικά της λάθη.Όσο βολεύεται με μύθους περί αδικίας και δικαιολογίες που καταλήγουν στο ότι «πάντα φταίνε οι άλλοι» δεν πρόκειται να αποκομίζει κάτι άλλο πέρα από ένδοξες ή άδοξες (όπως αυτή του ημιτελικού) ήττες.
Κάτι ακόμη: το πρώτο στη σειρά πέναλτυ θεωρείται εξαιρετικά σημαντικό, ιδίως όταν η ομάδα σου είναι αυτή που εκτελεί πρώτη. Η επιτυχία μεταφέρει το άγχος στον αντίπαλο που ξέρει ότι είναι υποχρεωμένος να σε κυνηγά κι ότι δεν έχει πλέον δικαίωμα στο λάθος. Για αυτό και οι προπονητές συνήθως ορίζουν ως πρώτο εκτελεστή έναν από τους καλύτερους παίκτες τους με ειδίκευση στην αποστολή αυτή. Η επιλογή του Φαν Χάαλ να αναθέσει τη συγκεκριμένη εκτέλεση σε έναν αμυντικό χωρίς καμία πείρα στα πέναλτυ προκαλεί έκπληξη [στον προημιτελικό με την Κόστα Ρίκα η αντίστοιχη εκτέλεση είχε ανατεθεί στον Φαν Πέρσι – χτες όμως ο επιθετικός των Οράνιε είχε αντικατασταθεί]. Κρίμα για τον Γιαν Φλάαρ που είχε κάνει ένα από τα καλύτερα ματς της σταδιοδρομίας του κι όμως θα μείνει στην ιστορία (παρέα με τον Σνάιντερ) ως μοιραίος για την ομάδα του παίκτης.
Όσο για τον Σέρχιο Ρομέρο, ήρωα της βραδιάς, το παράδοξο στοιχείο είναι ότι φέτος ήταν αναπληρωματικός τερματοφύλακας στην ομάδα του (Μονακό) και σε ολόκληρη την αγωνιστική περίοδο αγωνίστηκε μόλις σε 3 αγώνες της γαλλικής L1.
Λίγο πριν τους τελικούς
Ο Ντιέγκο Μαραντόνα στον τελικό του 1990 (Γερμανία-Αργεντινή 1-0)
Περιμένετε προβλέψεις για τον μικρό τελικό; Υπό άλλες συνθήκες θα σας απαντούσα ότι μάλλον αστειεύεσθε. Να όμως που (όπως ήδη επισήμαναν φίλοι, όπως το Ερυθρό Καγκουρώ) αυτός ο τελικός για την 3η θέση έχει πολλές ιδιαιτερότητες. Η Βραζιλία οφείλει να αντιδράσει. Πρέπει οπωσδήποτε να κάνει κάτι μετά τη συμφορά του Μπέλο Οριζόντε. Επομένως θα έχει αυτό που σχεδόν πάντα λείπει στις περιπτώσεις μικρού τελικού: το κίνητρο. Μπορεί, όμως; Ως προς αυτό δεν είναι δυνατό να δοθεί απάντηση. Όσο για την Ολλανδία, οι ποδοσφαιριστές και το τεχνικό επιτελείο της δηλώνουν urbi et orbi ότι αδιαφορούν για τον μικρό τελικό. Πράγματι, μια τέτοια στάση είναι απόλυτα ταιριαστή με την ολλανδική ποδοσφαιρική νοοτροπία. Θα έφτανε η αδιαφορία ακόμη και στην αποδοχή του ενδεχομένου μιας ευρείας βραζιλιάνικης επικράτησης; Κι αυτό το ερώτημα είναι δύσκολο να απαντηθεί.
![Ο Χόρχε Βαλδάνο στον τελικό του 1986 (Αργεντινή-Γερμανία 3-2) [φωτογραφία: AFA - Selección Argentina]](https://rogerioscoupedumonde.files.wordpress.com/2014/07/valdano-1986.jpg)
Ο Χόρχε Βαλδάνο στον τελικό του 1986 (Αργεντινή-Γερμανία 3-2) [φωτογραφία: AFA – Selección Argentina]
Τι άλλο; Ά, ναι! Την Κυριακή το βράδυ θα παιχτεί ποδόσφαιρο. Η ταυτότητα του τελικού νικητή δεν πρόκειται να δικαιώσει ούτε τα μνημόνια, για να ζητήσουμε οικειοθελώς να υπαχθούμε σε άλλα δέκα, πιο σκληρά από τα προηγούμενα, ούτε τη μονομερή διαγραφή χρέους, για να αρχίσουμε από Δευτέρα πρωί να κόβουμε πέσος (η δραχμή είναι πασέ). Οπότε, χαλαρώστε κι απολαύστε!
[οι φίλοι του ιστολογία θα μου συγχωρήσουν το ότι η παρούσα ανάρτηση αποτελεί σε κάποιο βαθμό κολάζ προηγούμενων αναρτήσεων στο ΦΜΠ και σχολίων στο παρόν ιστολόγιο. Το κομμάτι που αφορά τον ημιτελικό Αργεντινής-Ολλανδίας δημοσιεύθηκε, μετά το ΦΜΠ, και στο Portal]
Ο Ρογήρος πάει Μουντιάλ 
Ως πιστός φίλος του ιστολογίου χαίρομαι που έφερες εδώ αυτή τη σύνθεση των εξαιρετικών επιμέρους άρθρων σου. Έχω ήδη σχολιάσει αλλού πόσο καλογραμμένες βρήκα τις παρατηρήσεις και τις αναλύσεις σου, επομένως προς το παρόν παρίσταμαι και χαιρετίζω 😉 εν αναμονή και των άλλων φίλων…
Προσθέτω εδώ ένα λίνκο από φβ-ικό τοίχο φίλου (είναι σχετικό με την προσμονή των Γερμανών για το τέταρτο άστρο τους). Αν ήξερε ο Βίλι Μπραντ…:D
Ευχαριστώ πολύ, φίλε Δρα!
Ωραίο το γερμανικό! 🙂
Δυο έκκεντρα σχόλια για τον μικρό τελικό.
α) Το πρώτο γκολ που δέχτηκε η Βραζιλία (διπλό φαλτσοσφύριγμα του διαιτητή) ήταν το 100ό που δέχεται σε Μουντιάλ. Έτσι για να ολοκληρωθεί και στατιστικά η βραζιλιάνικη θλίψη.
β) Θυμάσαι που συζητούσαμε την χρηματιστηριακή αξία του Μανωλά, Ρογήρε; Όταν ο κεντρικός αμυντικός της μεταγραφής των 60 εκ. κάνει το λάθος που έκανε στο δεύτερο γκολ (λάθος που αν κάνει ο εντεκάχρονος γιος μου στην ομάδα του ακούει τα σχολιανά του από τον προπονητή), μου φαίνεται απίθανο να μην πιάσει οκταψήφιο νούμερο ο Μανωλάς. Ξαναλέω, η αγορά πληρώνει κυρίως νιάτα, σωματικά και αθλητικά προσόντα και flair στη θέση αυτή (τα έχει και τα τρία ο Μανωλάς), όχι αλάνθαστες αντιδράσεις (που φυσικά δεν τις έχει). Αν μπορούσε να φτιάξει και παιχνίδι από πίσω (κάτι που επίσης δεν μπορεί να κάνει), θα έπιανε ακόμη περισσότερα.
Το βραδάκι, είπαμε. Είμαι, εκών άκων, με την Αργεντινή, για λόγους πλανητικής ποδοσφαιρικής ισορροπίας.
Μα τι φανταστικό κείμενο Ρογήρε! Oι Times of World Soccer πρέπει να είναι πραγματικά πολύ περήφανοι που έχουν μια τέτοια γραφίδα στις τάξεις τους!:-) Tελικά μια «γνωστή» μου που διάβασε πρόσφατα κείμενά σου και είπε «αυτός ο άνθρωπος ξέρει να γράφει!» είχε δίκιο. 😉
Για το ποδόσφαιρο ,σήμερα μόνο αυτό:
..que esta barra quilombera,
no te deja, no te deja de alentar!
H Στατιστική υπηρεσία του ιστολογίου σάς ενημερώνει:
Αυτή είναι η 4η συνεχόμενη ανάρτηση στην οποία το πρώτο σχόλιο γίνεται υπό του Δόκτωρος. Mε το Δόκτωρο πρωτοσχολιαστή η Αργεντινάρα δεν χάνει σ’αυτό του Μουντιάλ! 🙂
(δεν έχει χάσει δηλαδή ανεξαρτήτως πρωτοσχολιαστού, αλλά εμείς είμαστε οι Greek statisticians ,ό,τι συμπέρασμα θέλουμε βγάζουμε! Eντάξει; 🙂 )
🙂 🙂
Ε, τότε, θα προσπαθήσω να γράψω και το πρώτο σχόλιο μετά το αυριανό άρθρο, που προτείνω να έχει τον τίτλο «Άξια κάρφωσε στο στήθος της το τέταρτο αστέρι η Νατσιονάλμανσαφτ» και να αρχίζει με κάτι σαν … «Ως τώρα, καμία ευρωπαϊκή ομάδα δεν έχει κερδίσει τελικό σε Παγκόσμιο Κύπελλο που έγινε στην Αμερική, και η παράδοση αυτή διατηρήθηκε. Χτες το βράδυ, η Γερμανία ντύθηκε λατινοαμερικάνικη ομάδα και χόρεψε τάνγκο, σάμπα και βαλς [συγγραφική αδεία] μαζί την Αργεντινή, που περιέργως ήταν η ευρωπαϊκή ομάδα του γηπέδου…»
Ένα μοχθηρό στατιστικό για τη Βραζιλία: Έφαγε εφτά από την ομάδα που είχε αρχηγό έναν Παράλυτο, τρία από την ομάδα του Τυφλού, πού θα καταλήξει αυτός ο κατήφορος; Α, ναι, στο φτύσιμο από τον Μουρίνιο…
Α, ναι, ξέρω ότι βρίσκομαι σε αργεντινοφωλιά εδώ μέσα… 🙂
Θα προσθέσω τα συγχαρητήρια στον οικοδεσπότη για τα κείμενα του, επιπρόσθετα διότι ο αθεράπευτος φιλοαργεντινισμός του 🙂 υποχώρησε μπροστά στην ξεκάθαρη και νηφάλια ματιά, όχι ότι περίμενα κάτι άλλο δηλαδή.
Ο χθεσινός μικρός τελικός έδειξε δυο πράγματα κατά την άποψή μου:
– ότι οι Ολλανδοί το ήθελαν και το παραήθελαν κι ας έλεγαν παραμύθια… κάποιος πρέπει να ψιθυρίσει στον Ρόμπεν να σταματήσει τις δηλώσεις για τη διαιτησία, καταγέλαστος γίνεται.
– ότι η Βραζιλία είναι σκέτη θλίψη και μάλλον το χτεσινό ματς τα χειροτέρεψε τα πράγματα… α και ο Σκολάρι με τις δηλώσεις του μοιάζει σαν έλληνας πολιτικός που τον φτύνουν και λέει «ψιχαλίζει»
Χτες ήμουν στην Τουρκία… οι ποδοσφαιρόφιλοι της γείτονος (όσο κουβέντιασα δηλαδή) είναι χοντρικά σε δυο μεγάλα στρατόπεδα: ή Γερμανία (λόγω μετανάστευσης και δεσμών πλέον) ή Λιονέλ Μέσι, έτσι απλά… αλλά κάπως έτσι δεν είναι κι αλλού;
Ο υποφαινόμενος θα έλεγε την αφόρητη κλισεδιά «ας νικήσει ο καλύτερος» με δυο υποσημειώσεις
– η Γερμανία έχει καλύτερη ομάδα και πάντως όχι την χειρότερη που έχει κατακτήσει ΠΚ, όπως ελέχθη σε μια έντονη συζήτηση προ ημερών
– η Αργεντίνα δείχνει ότι δεν κωλώνει… ανοιχτά είναι τα πράγματα
(θα είμαι με ελαφρά απόκλιση με την Αργεντίνα, πάνω απ’ όλα γουστάρω αυτά τα παθιασμένα του Μαστσεράνο) 🙂
Καλό τελικό!
Καλημέρα αγαπητοί φίλοι! Ευχαριστώ για όλα τα καλά που μου γράφετε! Και πολύ χαίρομαι που αναγνωρίζετε ότι ο οικοδεσπότης προσπαθεί τουλάχιστον να είναι κατά το δυνατό αντικειμενικός. Οι προτιμήσεις βέβαια δεν κρύβονται, αλλά δεν με κάνουν να μη βλέπω και τις πασιφανείς αλήθειες. 😉
Κατά τα λοιπά, ποτέ δεν κατάλαβα την επιλογή ποδοσφαιρικής ομάδας με βάση τα πολιτικά. Οι περισσότεροι από εμάς έχουμε επιλέξει κάποια ομάδα εδώ και (πολλά) χρόνια με κριτήρια εν μέρει συναισθηματικά, εν μέρει ορθολογικά, πάντως όχι λόγω πολιτικού καθεστώτος. Την Αργεντινή την υποστήριζα και στα χρόνια του καραγκιόζη Μένεμ. Την εθνική Ελλάδας την υποστηρίζουμε ανεξαρτήτως του αν συμφωνούμε ή όχι με τις επιλογές της εκάστοτε κυβέρνησής της. Για μπάλα πρόκειται. Προς το παρόν με εντυπωσιάζουν όλοι αυτοί που σε ΜΚΔ διατρανώνουν ότι πρέπει να υποστηρίζουμε ευρωπαϊκές ομάδες επειδή είμαστε Ευρωπαίοι, στην ΕΕ, στην Ευρωζώνη και δεν ξέρω τι άλλο. Και τι σχέση έχει αυτό, φίλοι μου, με τις οπαδικές προτιμήσεις; Και τώρα θυμηθήκατε τον ευρωπαϊσμό σας; Αν κάνατε τη μισή φασαρία με αίτημα την προσήκουσα εφαρμογή του ενωσιακού δικαίου η Ελλάδα θα ήταν καλύτερη χώρα. Άντε, αποδείξτε τον ευρωπαϊσμό σας μέσω μπάλας. 🙂
Π2, ΟΚ, το έχεις το δίκιο σου στην υπόθεση Μανωλά. Να στο αναγνωρίσω.Πάντως, να επισημάνω δυο πραγματάκια για τον μικρό τελικό: 1. καθόλου αδιάφοροι δεν ήταν τελικά οι Οράνιε για τον μικρό τελικό. 2. όλα στραβά για τη Σελεσάο – όση θέληση να εξιλεωθεί κι αν είχε με τέτοια σφυρίγματα δεν μπορούσε να κάνει και πολλά: φάουλ μετατρέπεται σε πέναλτυ στο δεύτερο λεπτό, τις πνίγουν δύο πέναλτυ υπέρ, ανοχή στο σκληρό παιχνίδι των Οράνιε και τρίτο γκολ που ξεκινά από ολλανδικό φάουλ που δεν σφυρίζεται. 3. Κατανοούμε γιατί ο Σκολάρι είχε διαλέξει την 11άδα που θεωρούσε βασική: οι αναπληρωματικοί του ήταν εν γένει χειρότεροι. 😉
Νεοκίδιε, πάμε γερά! 🙂 Ωραία τα στατιστικά και τα γούρια σου! Ωραίο και το βιντεάκι!
Δρα, μη μασάς! Αργεντινοφωλιά μπορεί, αλλά σεβόμαστε τον άξιο αντίπαλο κι αναγνωρίζουμε ότι παίζει ωραία μπάλα [δεν το είχα κάποτε πει ότι αν λ.χ. η Μπάγιερν του Χάυνκες, του 2012-13, φορούσε φανέλες Μπαρσελόνα θα μιλάγαμε για 50 χρόνια για την πιο διαστημική υπερομάδα που πέρασε από την Ευρώπη;]
Καγκουρώ, ωραίο το ρεπορτάζ από τη γείτονα και σωστές οι επισημάνσεις για μικρό και μεγάλο τελικό.
Ο τίτλος του ποστ σου, πάντως, είναι ο ακρογωνιαίος λίθος του κράτους/έθνους που πήρε την 3η θέση της παρηγοριάς…
🙂 Μπορώ να σου ότι έχεις άδικο; Δεν μπορώ.
Πολύ πετυχημένη και η παράθεση του σχετικού πίνακα!
Σχετικά πάντως με κείνο το «εφιαλτικό πεντάλεπτο» της σελεσάο, ομολογώ ότι δε μου βγαίνει απ’ το μυαλό ότι απλά… πληρώθηκαν για να χάσουν. Και το έκαναν με εντυπωσιακό τρόπο για να μην καρφωθούν.
Εντούτοις η Γερμανία παίζει ελκυστικό ποδόσφαιρο εδώ και χρόνια, έστω κι αν δεν παρήγαγε «θέαμα». Δεν μπορούμε παρά να αναγνωρίσουμε τη μακροχρόνια δουλειά που γίνεται στις ακαδημίες και στους συλλόγους. Επιτέλους, κάποιοι κάπου βασίστηκαν στο υλικό που είχαν, και το ανάπτυξαν στο έπακρο. Με πολλά χρήματα φυσικά, αλλά και σαφείς στόχους και οργάνωση (άνω τελεία) καμιά σχέση με την ευκαιριακή μεταγραφική πολιτική που έχουμε συνηθίσει.
Μήπως είναι ώρα να τα κάνουμε κι εδώ αυτά, όχι μόνο στο ποδόσφαιρο, αντί να βγάζουμε τους παράγοντες δημάρχους; Κι ας έρθουμε τελευταίοι στο γιούρο, που λέει ο λόγος.
Με το σχόλιο για την Μπάγιερν συμφωνώ κάθετα, οριζόντια και διαγώνια.
Προσωπικά μ’ αρέσει γενικά η Γερμανία, αλλά αύριο θα είμαι με την Αργεντινή για καθαρά ψυχολογικούς λόγους. Μη μας βγει και η Μέρκελα με δηλώσεις τύπου Σαμαρά, για έθνη, προσπάθειες και τέτοια !
Σόρι αν πετάχτηκα ξαφνικά, αλλά διαβάζω ταχτικά τους τρεις Ρογήρους, είναι πλέον οικείο περιβάλλον.
Χμ, προφανώς ΣΗΜΕΡΑ είμαι με την Αργεντινή.
Γειά σου, Αντρέα! Καλώς βρεθήκαμε και στον ποδοσφαιρικό Ρογήρο!
Συμφωνούμε σε όλα εκτός από την υποψία σου για αθέμιτη συναλλαγή στον ημιτελικό. Το τεράστιο άγχος που πήγαζε από την υποχρέωση νίκης σε συνδυασμό με τις όχι μεγάλες ποδοσφαιρικές δυνατότητες της συγκεκριμένης Βραζιλίας αρκεί κτγμ για να εξηγήσει την απόλυτη κατάρρευση της Σελεσάο.
Γεια σας παιδιά κι από μένα και το μόνο που έχω να πω είναι
Φόρβετς!!!!
Προβλέπω ένα πολύ δύσκολο βράδυ για τη Γερμανία, κυρίως λόγω της εξαιρετικής αμυντικής λειτουργίας της Αργεντινής. Σίγουρα δε θα βρει τους ελεύθερους χώρους που της δώρισε απλόχερα η Βραζιλία για να βγάλει τους αυτοματισμούς της. Πρέπει επίσης να παραδεχτούμε ότι, αν κάποια ομάδα έχει παίκτη ο οποίος μπορεί με μία ατομική ενέργεια να κρίνει το παιχνίδι, αυτή είναι η Αργεντινή.
Από την άλλη, η Γερμανία πρέπει σίγουρα να έχει περισσότερες φυσικές δυνάμεις μετά την άνετη επικράτηση επί της Βραζιλίας (έπαιζε και μία ημέρα νωρίτερα) και η ψυχολογία της βρίσκεται στο καλύτερο δυνατό σημείο.
Ανυπομονώ για τον σημερινό τελικό, με μόνο μελανό σημείο το ότι ξεκινάει μια μακρά περίοδος τεσσάρων ετών μέχρι να ξαναδιαβάσουμε μουντιαλικό Ρογήρο. 🙂
Χαιρετώ τους αγαπητούς munich και Mindkaiser!
Για τον Μουντιαλικό à la lettre θα μας πάρει δυστυχώς τέσσερα χρονάκια (καλά να είμαστε). Αλλά θα έχει κι Ευρωπαϊκό και μάλιστα στη γειτονιά μας σε 2 μόνο. Κάπως θα βολευτούμε.
Και η απαραίτητη μεταφορά της ΦΜΠ ανάρτησης:
Ο καθένας επιλέγει να υποστηρίξει μια ποδοσφαιρική ομάδα για λόγους εν μέρει συναισθηματικούς κι εν μέρει μόνο απτόμενους του ορθολογισμού. Η προτίμηση αυτή ανάγεται συνήθως αρκετά πίσω στον χρόνο, ώστε, στο μεταξύ, το πολιτικό καθεστώς στη χώρα επιλογής του να έχει ήδη μεταβληθεί κάμποσες φορές. Και το γεγονός ότι τα διάφορα καθεστώτα επιχειρούν συστηματικά να εκμεταλλευθούν το ποδόσφαιρο (λόγω της υψηλής δημοτικότητάς του) δεν θα έπρεπε να μας υποχρεώνει σε μεταβολή της αντίληψής μας για το ίδιο το άθλημα. Τα δύο στοιχεία είναι σαφώς διακριτά μεταξύ τους.
Η προσωπική μου προτίμηση στην εθνική ομάδα της Αργεντινής οφείλεται στον συνδυασμό γεωγραφικού εξωτισμού και οικείας νοοτροπίας. Στο μείγμα Ιταλίας κι Ισπανίας με μια ελαφρά παριζιάνικη επίγευση. Επειδή, στη δική μου εθνική Αργεντινής αγωνίζονται πάντα ο Μπόρχες (κι ας έγραψε κι «αντιποδοσφαιρικά» κείμενα, δεν είναι όμως λίγες οι αναφορές του στο άθλημα, και μάλιστα σε ομάδες που δεν λένε κάτι στον μέσο ποδοσφαιρόφιλο, όπως στη Φερροκαρρίλ Οέστε), ο Κορτάσαρ, ο Κασάρες, ο Γαρδέλ κι ο Πιατσόλλα. Οφείλεται επίσης στην ιδιαίτερη αργεντίνικη προσέγγιση του αθλήματος την οποία βρίσκω αρκούντως ελκυστική: αταξική, αλλά και «λόγια». Επειδή κάποτε ενθουσιάστηκα διαβάζοντας συνεντεύξεις του Σέσαρ Μενόττι (που ανέλυε το ποδόσφαιρο ως άθλημα «εξαπάτησης» του αντιπάλου με δύο όπλα: την ταχύτητα και την τεχνική κατάρτιση) και του Χόρχε Βαλδάνο (που διάνθιζε τις απόψεις του με στίχους του Ματσάδο).
Εξυπακούεται ότι έχοντας κάνει την προσωπική μου επιλογή δεν βρίσκω απολύτως τίποτε μεμπτό στη διαφορετική προτίμηση του οποιουδήποτε φίλου. Λ.χ. υπάρχουν δεκάδες βάσιμοι λόγοι για να υποστηρίξει κάποιος την εθνική Γερμανίας, χωρίς κανένας από αυτούς να σχετίζεται με την πολιτική. Επιπλέον, η μία επιλογή δεν αποκλείει κι άλλες κι οπωσδήποτε δεν αποκλείει τον σεβασμό και την εκτίμηση σε ομάδες με ιστορία και ποδοσφαιρική αξία. Υπήρξαν μεγάλες διοργανώσεις στις οποίες υποστήριξα τη Γερμανία (ή την Ολλανδία). Στα ινδάλματα της παιδικής μου ηλικίας καταλέγονταν ο Καρλ-Χάιντς Ρουμμενίγκε κι ο Γιόχαν Κρόυφ. Για τον δεύτερο πρέπει να έγραψα και την καλύτερη έκθεσή μου στο δημοτικό, όταν για το ίδιο θέμα οι συμμαθητές μου επέλεγαν Έλληνες πολιτικούς της εποχής εκείνης.
Επισημαίνω επίσης ότι το ΠΚ δεν αποτελεί εξέταση της «ευρωπαϊκότητας» κανενός. Σε όσους ζητούν εσχάτως πιστοποιητικά πολιτικών φρονημάτων εξ αφορμής του ποδοσφαίρου θα ήθελα να πω το εξής: εάν ζητούσαμε με την ίδια θέρμη την προσήκουσα εφαρμογή του ενωσιακού δικαίου η Ελλάδα θα ήταν πολύ καλύτερη χώρα, σαφώς πιο ευνομούμενη.
Επομένως, τα του καίσαρος τω καίσαρι και τα του θεού τω θεώ. Άλλο το ποδόσφαιρο, άλλο η πολιτική. Απόψε δεν ανταγωνίζονται ευρώ κι αργεντίνικο πέσο, αλλά δύο ομάδες με μεγάλη ποδοσφαιρική ιστορία κι ανάλογες φιλοδοξίες. Ας κερδίσει ο καλύτερος κι ας κερδίσει δίχως καμία διαιτητική ή άλλη εύνοια να σκιάζει την επικράτησή του.
« εάν ζητούσαμε με την ίδια θέρμη την προσήκουσα εφαρμογή του ενωσιακού δικαίου η Ελλάδα θα ήταν πολύ καλύτερη χώρα, σαφώς πιο ευνομούμενη»
Α, ρε μάστορα!
πωπω δύσκολα τα πράγματα στο 1ο ημιχρονο
τελικά η αργεντινή δεν είναι.. βραζιλία
στον αποψινό τελικό δεν υπάρχει δίκαιο ή άδικο αποτέλεσμα
η Αργεντινή είχε τις ευκαιρίες της και τις πέταξε στα σκυλιά (το κοτσιδάκι του Παλάσιος, κι η στραβοκλωτσιά του Ιγκουαΐν)
η Γερμανία έριξε ένα δοκάρι και στη δεύτερη το έβαλε στο πλεκτό… το τόπι είναι απλό τελικά.
(μόνο στην Ελλάδα κερδίσαμε τον επόμενο νομπελίστα, τον λένε Αλέξη Σ.)
Στα πολύ γρήγορα…
Συγχαρητήρια στην παγκόσμια πρωταθλήτρια. Η επιτυχία της επιβραβεύει μια σταθερή πορεία επιτυχιών (με παρουσία τουλάχιστον στην τελική τετράδα όλων των μεγάλων διοργανώσεων από το 2006 και μετά) και μια ιδιαίτερα ταλαντούχα γενιά ποδοσφαιριστών. Μπορεί επίσης να θεωρηθεί δίκαιη λαμβανομένης υπόψη της συνολικής παρουσίας της στη φετινή διοργάνωση.
Ο αποψινός τελικός, βεβαίως, ήταν μια διαφορετική υπόθεση. Τελική νικήτρια θα μπορούσε να ήταν κάλλιστα η Αργεντινή. Εκείνη είχε τις μεγαλύτερες ευκαιρίες στην κανονική διάρκεια του παιχνιδιού και φυσικά στην παράταση την τεράστια ευκαιρία του Φάνη Γκέκα… συγγνώμη του Παλάσιο. Τέτοιες ευκαιρίες δεν τις πετάς στα σκουπίδια.
Δυστυχώς δεν αποφύγαμε και τη σκιά στον αγώνα. Ο Ριτσόλλι θα μπορούσε να ξαναδεί σε επανάληψη τη φάση του 57′ όταν ο Νώυερ επαναλαμβάνει (στο κάπως πιο κομψό) το επεισόδιο Σουμάχερ-Μπατιστόν, με θύμα τον Ιγουαΐν που φεύγει μόνος του προς το γερμανικό τέρμα. Θα συνειδητοποιήσει ότι δεν πήρε τη σωστή απόφαση.
Κατά τα λοιπά, κάτι θα πρέπει να είχε ο Σαμπέλλα στο μυαλό του για τις δύο αλλαγές Λαβέτσι-Αγουέρο και Ιγουαΐν-Παλάσιο, αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν του βγήκαν καθόλου.
Μεγάλο παιχνίδι του Μπόατενγκ, καθοριστικός ο Σύρρλε (το γερμανικό γκολ είναι προϊόν συνδυασμού των δύο αλλαγών, Σύρρλε και Γκέτσε), ηρωϊκό ματς από Μαστεράνο και Σβάινστάιγκερ. Γενικά ένας τελικός υψηλής έντασης με αμφίρροπη έκβαση.
Με το καλό σε τέσσερα χρόνια στα ρωσικά γήπεδα!
Να ζντρόβιε (αυτό με τα ρωσικά γήπεδα με προετοιμάζει 4 χρόνια πριν για μεγάλο Ρογήροφ, στη φάση της ωριμότητας)
Άμα το δεις και ηλικιακά το ζήτημα, οπωσδήποτε! 🙂
τελος καλό όλα καλά!
Σας ευχαριστούμε ολόκαρδα για τη φιλοξενία κ. Ρογήρε!
Εγώ ευχαριστώ για την παρουσία σας! Καλά να είμαστε και να τα λέμε!
Η στραβοκλωτσιά του Παλάσιο είναι τεράστια ευκαιρία (μα λόμπα με το καλάμι; ήμαρτον)· το πλασέ του Μέσι το ίδιο (σπουδαία τοποθέτηση ο γίγαντας Νόιερ, που κλείνει το οπτικό πεδίο του παίκτη)· εγώ όμως νομίζω πως ο τελικός κρίθηκε στην πρώτη από τις τρεις μεγάλες ευκαιρίες, ίσως την πιο αδικαιολόγητα χαμένη. Ο Ιγκουαΐν είναι υποτίθεται γκολτζής, είναι στον άξονα, μόνος του με τον τερματοφύλακα, με το περιθώριο να πλασάρει οπουδήποτε.
Λέω ότι κρίθηκε ο τελικός εκεί με την εξής έννοια. Το σχέδιο του Σαμπέγια ήταν απλό: ανασταλτική στιβαρότητα και μακρινές μπαλιές ή ατομικές ενέργειες για τη διάσπαση της συγκριτικά αργής γερμανικής άμυνας. Το σχέδιο έπιασε: η μια μεγάλη ευκαιρία των Γερμανών ήταν από στημένο και δεν θυμάμαι Γερμανούς αμυντικούς να χάνουν τόσες εναέριες μονομαχίες από κοντοπίθαρους επιθετικούς. Αλλά το σχέδιο του Σαμπέγια προϋποθέτει το προφανές: να σκοράρεις στις ευκαιρίες που θα έχεις, και μάλιστα όσο το δυνατόν πιο γρήγορα. Αλλιώς, η κούραση νομοτελειακά θα κάνει όλο και δυσκολότερη τη γρήγορη αντεπίθεση.
Μετά τη Βραζιλία, τις εκτιμήσεις μου από τη φάση των ομίλων διέψευσε στον ημιτελικό και τον τελικό και ο Μέσι. Έγραφα ότι η συγκριτικά μέτρια χρονιά του φέτος του δίνει ένα πλεονέκτημα για το Μουντιάλ, οργανικά τουλάχιστον. Νόμιζα επίσης ότι το γεγονός ότι βοηθούσε πολύ χωρίς να υπερβάλλει εαυτόν στη φάση των ομίλων σήμαινε ότι κρατάει δυνάμεις για τα δύσκολα. Αποδείχτηκε ότι δεν μπόρεσε να πάρει στις πλάτες του την Αργεντινή ούτε οργανικά ούτε ψυχολογικά. Η εικόνα του μετά το γκολ του Γκέτσε, όταν οι αποκαμωμένοι συμπαίκτες προσπάθησαν να τα δώσουν όλα κι αυτός συνέχιζε να περπατάει, όπως στον υπόλοιπο αγώνα, ήταν χαρακτηριστική.
Κατά τα άλλα, το κύπελλο πήρε η καλύτερη ομάδα, όμως ο τελικός μου άφησε μια στυφή αίσθηση. Το είδος των ηρώων του τελικού ήταν χαρακτηριστικό. Από τη μια ο Μασεράνο, ο πραγματικός ηγέτης της Αργεντινής, που και πάλι τα έκανε όλα από την αρχή ως το τέλος, κερδίζοντας διεκδικήσεις ως το 120, από την άλλη ο Σβαϊνστάιγκερ, που απλώς έτρωγε ξύλο και σηκωνόταν, ξανά και ξανά. Δεν μπορώ να το περιγράψω με ακρίβεια, αλλά θα έφτιαχνε καλύτερο ποδοσφαιρικό χάπι εντ μια τελική νίκη της Αργεντινής.
Να προσυπογράψω τα περισσότερα «βιαστικά» του Ρογήρου και του π2.
Έχουν υπάρξει τελικοί όπου η μια ομάδα πήρε την άλλη παραμάζωμα, έχουν υπάρξει τελικοί που κρίθηκαν από λάθος διαιτησίας, έχουν υπάρξει τελικοί που κρίθηκαν στα πέναλτι ή στο γκολ.
Ο τελικός αυτός δεν θα μπορούσε να ανήκει στην πρώτη κατηγορία: η Αργεντινή παραήταν σοβαρή ομάδα για να επιτρέψει κάτι τέτοιο. Κρίθηκε ο τελικός από διαιτητικά λάθη; Νομίζω πως όχι. Θα συμφωνήσω ότι το μαρκάρισμα του Χέβεντες θα μπορούσε να είναι απευθείας κόκκινη (δεν ήταν σκόπιμο όμως). Σε κάποιο άλλο παιχνίδι, ίσως. Σε αυτό το μουντιάλ και στον τελικό του, μάλλον όχι. Ήταν πέναλτι κλπ η έξοδος του Νόιερ; Ξανακοίταξα σήμερα κάποια βιντεάκια και εξακολουθώ να πιστεύω πως όχι. Η όλη κίνηση του Νόιερ είναι σπάνια/ασυνήθιστη (και εκεί που γίνεται, και στο ύψος που γίνεται κλπ). Όμως, βρίσκει την μπάλα πρώτος και ο Ιγκουαΐν κάνει δυο βήματα προτού πέσει (αναπόφευκτα) πάνω στο γόνατο του Ν. Τι έπρεπε να κάνει ο Νόιερ, να εξαερωθεί; Επίσης δεν θεωρώ ότι ήταν αντιαθλητικά τα άλλα σοβαρά χτυπήματα όλου του ματς, όπως το είδε και ο Ιταλός διαιτητής. Νομίζω ότι έπαιξε καλά το παιχνίδι, δεν έβγαλε π.χ. κάρτες (που θα είχαν δυσκολέψει το παιχνίδι της πιο αμυντικής ομάδας) σε διάφορα τραβήγματα φανέλας.
Σε καμία στιγμή του ματς δεν σκέφτηκα ότι αν κέρδιζε η Αργεντινή «δεν θα το άξιζε». Πουθενά δεν σκέφτηκα όμως και ότι «ήταν καλύτερη και γι’ αυτό το άξιζε». Το ίδιο και για τη Γερμανία, όμως. Το γερμανικό δοκάρι είναι γεμάτο, λίγα εκατοστά και η μπάλα θα ήταν στο πλεχτό. Θα βλέπαμε άραγε ένα δεύτερο ημίχρονο όπως τα λίγα τελευταία λεπτά της παράτασης, όπου η Αργεντινή έπαιξε και δυναμικό ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας; Ποτέ δεν θα το μάθουμε.
Ένα τελευταίο. Ο Αλέξης των αυτιών μας είπε κάποια στιγμή ότι «ο Μέσι κρατάει ψηλά τον μηρό του», ακολούθησαν μερικά λεπτά περπατήματος και στη συνέχεια έπαιζε ένας άλλος Μέσι. Ήταν τραυματίας; Φοβήθηκε μην πάθει ζημιά; Έκανε τις αλλαγές του ο Σαμπέγια με λογική να έχει φρέσκα πόδια δίπλα στον Ελ Σιντ Μέσι; Αυτό ίσως και να το μάθουμε,
Η απώλεια του Κεντίρα στην προθέρμανση και του άτυχου Κράμερ αναμφίβολα αποδιοργάνωσε τα γερμανικά σχέδια. Έφερε όμως και πιο νωρίς στο παιχνίδι τον Σίρλε. Και πάλι, θα ήταν άλλο το παιχνίδι.
Ευχαριστώ για άλλη μια φορά τον Ρογήρο γι’ αυτό εδώ το φιλόξενο στέκι και όλους σας για την παρέα. Ήταν ένα μουντιάλ που θα θυμόμαστε με έναν άξιο τελικό. Κάποιος νίκησε τελικά, δεν μπορούσε να γίνει αλλιώς. Ότι θα μπορούσε εξίσου καλά να έχει νικήσει ο άλλος, δίνει στα μάτια μου και άλλους πόντους μνήμης στη διοργάνωση αυτή.
Αγαπητοί π2 και Δρα, σας ευχαριστώ πολύ για τα εξαιρετικά σχόλιά σας, το γενικό πνεύμα των οποίων με βρίσκει απολύτως σύμφωνο.
π2: εξαιρετική ανάλυση της αργεντίνικης προσέγγισης! Η πρώτη ευκαιρία του Ιγουαΐν αποδεικνύεται εκ των υστέρων ότι υπήρξε καθοριστική. Δύσκολο να την πεις μοιραία, διότι ακολούθησαν κι άλλες. Γεγονός είναι ότι η Αργεντινή είναι αυτή που έχει τις κλασσικές ευκαιρίες (από την άλλη πλευρά υπάρχει το δοκάρι). Ο Μέσσι πράγματι έχασε την ευκαιρία να γίνει καθοριστικός, φαίνεται όμως ότι από την αρχή του β΄ παίζει με τράβηγμα. Εγώ θα ήθελα περισσότερο, όμως, να μάθω τους λόγους για τους οποίους έγινε αλλαγή ο Λαβέτσι που στο α΄ είχε προκαλέσει μεγάλους κινδύνους στη Γερμανία. Ήταν κάτι προσχεδιασμένο; Ήταν πρόβλημα κόπωσης ή τραυματισμού; «Δεν μπορώ να το περιγράψω με ακρίβεια, αλλά θα έφτιαχνε καλύτερο ποδοσφαιρικό χάπι εντ μια τελική νίκη της Αργεντινής.» Για εμάς τους φιλοαργεντίνους, οπωσδήποτε! Δεν ξέρω για τους ουδέτερους, πάντως και σε μένα ακριβώς αυτή τη στυφή γεύση άφησε ο τελικός.
Δρα:»Σε καμία στιγμή του ματς δεν σκέφτηκα ότι αν κέρδιζε η Αργεντινή «δεν θα το άξιζε». Πουθενά δεν σκέφτηκα όμως και ότι «ήταν καλύτερη και γι’ αυτό το άξιζε». Το ίδιο και για τη Γερμανία, όμως». Ναι, κάπως έτσι. Συμφωνούμε!
Όταν, πάντως, βρείτε τον χρόνο, δώστε και σε μένα τον ξενιτεμένο μια πιο λεπτομερή εικόνα της περιγραφής Σπυρόπουλου. 🙂 Το στομφώδες κι ο βερμπαλισμός είναι τα δεδομένα, τι άλλο ξεχωριστό είχε η περφόρμανς του;
Χαίρομαι ιδιαιτέρως για το υψηλότατο επίπεδο σχολιασμού σε αυτόν τον χώρο. Σας ευχαριστώ και πάλι!
[κι όταν συγκρίνω με τον χουλιγκανισμό που διαπίστωσα στα διάφορα ΜΚΔ – δεν είναι όμως τυχαίο ότι ο χουλιγκανισμός αυτός εκπορεύεται κυρίως, αν όχι αποκλειστικά, από άσχετους με το ποδόσφαιρο].
Σπυροπούλειον Ανθολόγιον
(προς τέρψιν των ξενιτεμένων)
– ο Ιησούς του Ρίο ο τα πάντα πληρών, τα πάντα επιβλέπων (αυτό του άρεσε πολύ και το είπε δυο τρεις φορές)
– το τσιπ του εγκεφάλου του (για παίκτη)
– απλώνει ο Μουλερ τα τεράστια κανιά του, άλλοι μετράνε τα πόδια των μοντέλων, εμείς των ποδοσφαιριστών
– η Αργεντινή της παθιασμένης αντίστασης στη Γερμανία
Μερσί, ρε Καγκουρώ!
[δώστε κι άλλα! 🙂 ]
Συμφωνώ με τις κρίσεις των προηγούμενων. Σε ένα τόσο ισορροπημένο παιχνίδι, όποια ομάδα και να έφτανε στη νίκη θα το άξιζε.
Ένα τελευταίο θέμα που ίσως αξίζει σχολιασμό, είναι η αντίδραση του Müller όταν μία Κολομβιανή δημοσιογράφος του ζήτησε να της πει πώς αισθάνεται που δεν κατέκτησε το χρυσό παπούτσι.
Η απάντηση του τελείωνε με τη φράση «Den Scheiß goldenen Schuh kannst dir hinter die Ohren schmieren», η οποία αποδόθηκε ως «Xώσε το Χρυσό Παπούτσι στον κ@@@…»
http://www.sport24.gr/football/mundial/mountial_2014/miler_xwse_to_xryso_papoutsi_ston.2918481.html
Γνωρίζει κανείς αν η συγκεκριμένη φράση στα Γερμανικά είναι τόσο βαριά για να αποδίδεται με αυτόν τον τρόπο; Η κυριολεκτική μετάφραση με κάνει να πιστεύω το αντίθετο.
Ευχαριστούμε ξανά αγαπητέ Ρογήρε για τον κόπο σου και τις εξαιρετικές αναρτήσεις.
Mindkaiser, εγώ ευχαριστώ για την εκλεκτή παρέα! Για τη φράση που ρωτάς και εν αναμονή του Δρος, φίλη επισημαίνει ότι «είναι βαυαρική έκφραση που σημαίνει ειρωνικά κάτι σαν: με έπρηξες πια με το χρυσό παπούτσι», οπότε μάλλον το θέμα κακώς πήρε μεγαλύτερες διαστάσεις απ’ ό,τι έπρεπε.
Κι ένα δωράκι για τον Νεοκίδιο (τον σχολιασμό του οποίου αναμένουμε), μια κι απ’ ό,τι κατάλαβα πρέπει να είχε γενέθλια χτες-προχτές. Πολύχρονος κι ό,τι επιθυμείς!
Και το πλήρες βίντεο της υποδοχής της δευτεραθλήτριας! (εμ τι νομίζατε; Αγκέλα εσείς, Κριστίνα εμείς) 🙂
Επανέρχομαι στο επεισόδιο Μύλλερ και Κολομβιανής δημοσιογράφου για να μεταφέρω αυτούσιες τις πολύ ενδιαφέρουσες πληροφορίες που είχε την καλοσύνη να μου παραθέσει η εκλεκτή φίλη:
«Η φράση που απηύθυνε ο Τόμας Μίλλερ στην Κολομβιανή δημοσιογράφο ήταν βεβαίως ειρωνική, αλλά όχι τόσο χυδαία όσο την παρουσίασαν τα ελληνικά http://reviews.in.gr/sports/mundial2014/article/?aid=1231334685 και τα ξένα http://www.sofoot.com/thomas-muller-s-enerve-contre-un-journaliste-186889.html ΜΜΕ. Η κατά λέξη μετάφραση αυτών που είπε είναι Δεν με νοιάζει καθόλου αυτό το ##$^* * *(εννοεί το χρυσό παπούτσι). Είμαστε παγκόσμιοι πρωταθλητές. Πήραμε το κύπελλο. Να το αλείψεις πίσω από τα αυτιά σου το &%»$ χρυσό παπούτσι. Να το γράψεις (ή πιο εμφατικά να το αλείψεις) πίσω από τα αυτιά σου είναι βαυαρική έκφραση που σημαίνει να σημειώσεις κάτι καλά στο μυαλό σου, συχνά με χαρακτήρα επίπληξης (βλ. μετάφραση στα αγγλικά) http://www.dict.cc/?s=sich+etw+hinter+die+Ohren+schreiben αλλά με τον ειρωνικό τρόπο που τη χρησιμοποιεί ο Μίλλερ σημαίνει εδώ μάλλον κάτι σαν: μείνε κολλημένη εσύ με το χρυσό παπούτσι σου (που το κέρδισε ο Κολομβιανός Rodriguez) ή με έπρηξες πια με το χρυσό παπούτσι. Η προέλευση της φράσης έχει ενδιαφέρον. Στη νότια Γερμανία, κατά τον Μεσαίωνα, όταν καθόριζαν τα σύνορα μεταξύ των χωραφιών έπρεπε να είναι παρόντα και τα παιδιά των συμβαλλομένων έτσι ώστε να υπάρχουν μάρτυρες της συμφωνίας και στην επόμενη γενιά. Για να θυμούνται καλά τα ορόσημα, χτυπούσαν τα παιδιά πίσω από τα αυτιά και με αυτόν τον τρόπο τους «έγραφαν» αυτές τις σημαντικές πληροφορίες πίσω από τα αυτιά. Το έθιμο αυτό συνεχίστηκε στη Βαυαρία μέχρι και τον 18ο αιώνα (http://de.m.wikipedia.org/wiki/Hinter_die_Ohren_schreiben)».
Τα βρήκατε (και τα είπατε όλα) σωστά… 🙂
Ευχαριστίες και από μένα και στον Ρογήρο και στους συνσχολιαστές που μου έδωσαν την ευκαιρία να διαβάσω εξαιρετικούς σχολιασμούς και για το ποδόσφαιρο και ..γενικότερα με αφορμή αυτό.
Ελπίζω να υπάρξει κάτι ανάλογο και στο επόμενο γιούρο.
Κάποια σκόρπια με αφορμή το εξαιρετικό άρθρο και τα σχόλιά του.
Ο Μέσι θα ακολουθήσει τη μοίρα των προηγούμενων υπερστάρ (Ρονάλντο, Ροναλντίνιο κλπ), αλλά και κάποιων ένα σκαλί παρακάτω, όπως Ριβάλντο ή Κακά, δηλαδή μπορούμε να πούμε ότι το κόστος που θα πληρώσουμε στις νέες συνθήκες του ποδοσαφάιρου είναι ότι οι «ήρωές μας» δεν θα μπορούν να φτάνουν καν στα 30 ως πάικτες πρώτης γραμμής;;
Ελπίζω όχι, αλλά η περίοπτωση του Μέσι από εδώ και μπρος θα είναι ενδεικτική.
Η Γερμανία, που νομίζω ότι αξίζει τον τίτλο της καλύτερης ομάδας σήμερα και όχι μόνο της καλύτερης ομάδας του μουντιάλ, με την κατάκτηση του τροπαίου έχει αναλάβει την ευθύνη να αξιοποιήσει τη θέση της και τις δυνατότητές της.
Μέσω της πορέιας των Γερμανικών ομάδων τα επόμενα χρόνια (κυρίως Μπάγερν, αλλά και άλλων), αλλά και των παικτών σε άλλους συλλόγους (γερμανική παροικία στη ρεάλ ας πούμε) να μας δώσει την ευκαιρία να αποκτήσουμε αναφορά σε κάτι συγκροτημένο, είτε αυτή θα εκφράζεται με συμπάθεια είτε με το ..αντίθετο.
Εγώ πάντως θα το έβρισκα θετικό.
Υπό αυτό το πρίσμα και εν αναμονή των επόμενων 2 τσάμπιον λιγκ και του γιούρο δεν θα συμφωνήσω με τον αγαπητό π2, τη νίκη της Γερμανίας (στις λεπτομέρειες) τη βλέπω ως κάτι θετικό για αυτό που θα ακολουθήσει.
Φυσικά το παραπάνω υπό την αίρεση ότι όλα αυτά έχουν απλώς συμβολική σημασία και επειδή ..στο ποδόσφαορο όλα (και οι ακροβατισμοί) επιτρέπονται 🙂
Ραντεβού στη Γαλλία! Eκλεκτοί και σεβαστοί συσχολιασταί και ευγενικέ μελίρρυτε Οικοδεσπότα!
Δηλώνω από τώρα πως θα είμαι με τους λε μπλέ φρανσέ, καθότι τους λε μπλε ψωροκωστενέ δεν μάς κόβω να προκρινόμαστε .
1ον. Ο Ρανιέρι είναι παλτουδιά.
2ον. Πόσο θα κρατήσει η κωλοφορδία μας να κληρωνόμαστε στα προκριματικά με όλα τα άσπρα χώματα και τους πανκουρελιακούς;
Τι θα γίνει αγαπητέ Ρογήρε;
Θα ανοίξει το μαγαζί για το Γιουροφράνς ή είσαι και σύ στα …συνδικάτα και θα απεργήσεις; 🙂
O λαός απαιτεί στου Ρογήρου να γραφτεί!
Χαίρε, αγαπητέ Νεοκίδιε!
Το πασχίζουμε για να ανοίξει το μαγαζί. Θα ανοίξει, πού θα πάει – μόλις βρω την πρώτη ευκαιρία (γιατί προς το παρόν πνίγομαι στη δουλειά). 🙂