Όλα τα όμορφα κάποτε τελειώνουν

Προσευχόμασταν για το θαύμα, αλλά τελικά υπερίσχυσε η λογική. Η Γερμανία ήταν πολύ ισχυρή από κάθε άποψη για να επιτρέψει εκπλήξεις. Ο ποδοσφαιρικά καλύτερος νίκησε κι η περιπέτεια της εθνικής μας επί πολωνικού εδάφους έφτασε στο τέλος της. Ακόμη κι έτσι δεν υπάρχει απολύτως κανένας λόγος για δάκρυα κι απογοητεύσεις. Αρκεί να σκεφτούμε από πού έχουμε ξεκινήσει και πού βρισκόμαστε τα τελευταία 8 χρόνια. Από μόνη της, η παρουσία στα προημιτελικά επιβεβαιώνει την άνοδο της εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου που αποτελεί κατά γενική ομολογία ένα αξιόμαχο σύνολο το οποίο ξέρει να παίρνει αποτελέσματα ακόμη κι αν δεν παρουσιάζει συνήθως ελκυστικό ποδόσφαιρο. Με το καλό και στα γήπεδα της Βραζιλίας (κι αν γίνεται με κάπως πιο θεαματικό παιχνίδι, τόσο το καλύτερο)!

Ι.   Ο προημιτελικός της εθνικής

Γνωρίζαμε πολύ καλά πριν αρχίσει ο προημιτελικός στο Γκντανσκ ότι η αποστολή της εθνικής μας ήταν απίστευτα δυσχερής. Έπρεπε, χωρίς τον αρχηγό και ψυχή της, να καταβάλει μια πανίσχυρη ομάδα, τη δεύτερη καλύτερη παγκοσμίως τα τελευταία χρόνια, μετά την Ισπανία. Μια ομάδα που διαθέτει μια φουρνιά εξαιρετικών νεαρών παιχτών που προορίζεται να κατακτήσει τρόπαια. Μια ομάδα που, ακόμη κι αν έμοιαζε λιγότερο εκρηκτική απ’ ό,τι πριν από δύο χρόνια στη Νότια Αφρική, πέρασε στα προημιτελικά με τρεις νίκες (κάτι που ποτέ ως τώρα δεν είχε καταφέρει εθνική Γερμανίας σε τελική φάση ευρωπαϊκού πρωταθλήματος). Αν οι ίδιοι οι Τεύτονες είχαν κάποιες αμφιβολίες, αυτό οφειλόταν σε δύο λόγους: αφενός, οι νίκες τους υπήρξαν δύσκολες. Εκτός από το ματς με την ανεκδιήγητη φετινή Ολλανδία (όπου το τελικό σκορ αδικεί την καταφανή γερμανική υπεροχή), τόσο οι άρτιοι τεχνικά Πορτογάλοι με το εξαιρετικό παιχνίδι τους από τα άκρα, όσο και οι περιορισμένοι τεχνικά, αλλά ψυχωμένοι, δυνατοί και με μπετοναρισμένη άμυνα Δανοί προέβαλαν μεγάλη αντίσταση στους Γερμανούς. Αφετέρου, η ανάπτυξη του γερμανικού παιχνιδιού έμοιαζε αρκετά στατική, γεγονός με το οποίο δεν ήταν άσχετη η μέτρια φόρμα του Εζίλ, την ίδια στιγμή που η άμυνα έδειχνε σημάδια αστάθειας. Έχοντας επίγνωση αυτών των δεδομένων, αλλά και του τρόπου με τον οποίο θα κόντραρε την ομάδα του η εθνική μας, ο Λέβ αποφάσισε να ανακατέψει την τράπουλα. Στον πάγκο οι Γκόμεζ, Μύλλερ και Ποντόλσκι. Σχήμα με ένα μόνο καθαρόαιμο επιθετικό, τον βετεράνο Κλόζε. Έμφαση στα άκρα με την είσοδο στην ενδεκάδα των Σύρρλε (αριστερά) και Ρώυς (δεξιά). Αλλαγές που αποδείχτηκαν επιτυχημένες στον αγωνιστικό χώρο.

Το πρώτο ημίχρονο της αναμέτρησης ανταποκρινόταν στο σενάριο που είχαμε φανταστεί. Συντριπτική κατοχή από μέρους των Γερμανών, άμυνα χαρακωμάτων από μια ελληνική ομάδα που παρατάχτηκε στο γήπεδο χωρίς πραγματικό επιθετικό. Τεράστια προβλήματα για την ελληνική άμυνα από τα άκρα, ειδικά από την πλευρά του Τοροσίδη όπου Λαμ και Σύρρλε έκαναν ό,τι ήθελαν (βέβαια, προς υπεράσπιση του αμυντικού του ΟΣΦΠ, να σημειώσουμε ότι η αποστολή του άγγιζε τα όρια του αδύνατου). Σχεδόν πλήρης αδυναμία στο κράτημα της μπάλας, καθώς ακόμα και η πρώτη μεταβίβαση ήταν συνήθως αποτυχημένη (για μια φορά ακόμη πολύ λάιτ ο Νίνης στον ρόλο του καθοδηγητή του κέντρου). Υπό τις συνθήκες αυτές, το άνοιγμα του σκορ από τους Γερμανούς έμοιαζε αναπότρεπτο. Θα μπορούσε να συμβεί νωρίς (με το ακυρωθέν γκολ του Κλόζε), συνέβη τελικά στο τέλος του α΄μέρους, με το ωραίο σουτ του Λαμ, γκολ για το οποίο φέρει σημαντική ευθύνη ο (κακός χτες) Σηφάκης.

Με το όνειρο της λευκής ισοπαλίας να αναπαύεται στο νεκροταφείο, Σάντος κι εθνική έπρεπε να αντιδράσουν και να θέσουν σε εφαρμογή το σχέδιο Β’ . Φωτάκης και Γκέκας αντί των Τζαβέλλα και Νίνη και μια πιο ορθολογική διάταξη στον αγωνιστικό χώρο, η οποία μεταφράστηκε και σε ορθολογικότερη ανάπτυξη, με τις πρώτες υποψίες ευκαιρίας. Και να που γρήγορα το θαύμα έδειξε να είναι πάλι εφικτό. Παίρνοντας την μπάλα από τον Φωτάκη, ο Σαλπιγγίδης ξεφεύγει από τον Λαμ, ξεχύνεται μπροστά ενώ η γερμανική άμυνα είναι ακάλυπτη και πασάρει στον Σαμαρά, ο οποίος προλαβαίνει τον Μπόατενγκ και με προβολή ισοφαρίζει (55′ ). Άλλη ομάδα, με προσωπικότητα λιγότερο ισχυρή από αυτήν της γερμανικής, θα έσπαγε μετά από την ισοφάριση. Όμως οι Γερμανοί είναι Γερμανοί και μικρή σημασία έχει αν τα γονίδιά τους παραπέμπουν στην Τύνιδα ή στο Ζονγκουλντάκ. Πείσμωσαν και συνέχισαν τις επιθετικές προσπάθειές τους με ακόμη μεγαλύτερη μανία. Έξι λεπτά αργότερα, το φοβερό βολέ του Χεντίρα (τον οποίο απέτυχε να μαρκάρει αποτελεσματικά ο Μανιάτης) ξαναέδινε το προβάδισμα στη Nationalmannschaft. Η εθνική δεν είχε τα ψυχικά αποθέματα για να αντιδράσει και να επιδιώξει εκ νέου την ισοφάριση. Αντιθέτως, η άμυνα χαλάρωσε κι άλλο κι ο Σηφάκης απέδειξε το πόσο ασταθής είναι. 3-1 από τον Κλόζε με κεφαλιά, ενώ ο Σηφάκης επιχειρεί έξοδο του Μεσολογγίου κι ο μικρός Παπαδόπουλος χάνει τον αντίπαλό του. Και 4-1 από τον Ρώυς (74′ ) που παίρνει το ρημπάουντ από την επέμβαση του Έλληνα γκολκήπερ, ύστερα από προσπάθεια του Κλόζε.

Το θετικό παρά τη διαφαινόμενη συντριβή είναι ότι τουλάχιστον οι Έλληνες προσπαθούν να παίξουν ποδόσφαιρο και να κάνουν ευκαιρίες για να μειώσουν, χωρίς να καταφεύγουν σε καθυστερήσεις ή αντιαθλητικά μαρκαρίσματα. Και κάπως έτσι επιβραβεύονται με το πέναλτυ του Μπόατενγκ που μετατρέπει σε γκολ ο Σαλπιγγίδης, διαμορφώνοντας ένα μάλλον τιμητικό τελικό αποτέλεσμα [Γκντανσκ: Γερμανία-Ελλάδα 4-2, 39′ Λαμ, 61′ Χεντίρα, 68′ Κλόζε, 74′ Ρώυς – 55′ Σαμαράς, 89′ Σαλπιγγίδης πέν.]. Για την τελική έκβαση του αγώνα, δεν μπορούμε να πούμε πολλά. Όσο κι αν προσευχόμασταν μ’ όλη τη δύναμη της καρδιάς μας για την απίθανη υπέρβαση, η ανωτερότητα του αντιπάλου ήταν προφανής. Ίσως θα μπορούσε να έχει γίνει κάτι καλύτερο αν η άμυνά μας ήταν πιο έμπειρη, αν διαθέταμε καλύτερο τερματοφύλακα κι είχαμε 1-2 ακόμη δημιουργικούς μέσους. Τότε θα μπορούσαμε να κρατήσουμε μπάλα και στο πρώτο ημίχρονο, να δημιουργήσουμε ευκαιρίες πριν βρεθούμε πίσω στο σκορ, να προκαλέσουμε στον αντίπαλο την αμφιβολία. Αυτά όμως είναι τα όπλα του ελληνικού ποδοσφαίρου. Και με τα δεδομένα αυτά, η πορεία της εθνικής μας στα πολωνικά γήπεδα κρίνεται επιτυχημένη.

ΙΙ. Η πορτογαλική επικράτηση

Την Πέμπτη διεξήχθη στη Βαρσοβία ο πρώτος ημιτελικός. Και σ’ αυτήν την περίπτωση κέρδισε ο (συντριπτικά) καλύτερος. Η Πορτογαλία, που μέχρι τώρα έχει κάνει πολύ καλύτερο ευρωπαϊκό απ’ ό,τι περίμεναν οι ειδικοί, υπερείχε από την αρχή μέχρι το τέλος του αγώνα. Οδηγούμενη από το μεγάλο αστέρι της δημιούργησε άπειρες φάσεις για γκολ. Δεν πτοήθηκε από τον τραυματισμό του Έλντερ Ποστίγκα (που ό,τι και να λένε κάποιοι, δεν παύει να είναι επιθετικός που το στυλ παιχνιδιού του ταιριάζει με αυτό της πορτογαλικής ομάδας) και την αντικατάστασή του από τον Ούγκο Αλμέιντα, δηλαδή ένα βαρύ στατικό φορ μέτριας αποτελεσματικότητας και περιορισμένης συμβατότητας με τη γρήγορη ανάπτυξη της εθνικής Πορτογαλίας. Δεν πτοήθηκε ούτε από τη σωρεία χαμένων ευκαιριών, μεταξύ των οποίων και τα δύο δοκάρια του Κριστιάνο Ρονάλντο. Εδώ που τα λέμε, η Τσεχία δεν δημιούργησε ούτε μία ευκαιρία. Η αντίστασή της ήταν γενναία και φιλότιμη (χαρακτηριστικό το παράδειγμα του καλύτερου επιθετικογενούς παίχτη της, του Γίρατσεκ, που ήταν συγκινητικός στα αμυντικά καθήκοντά του), αλλά οι δυνατότητές της αποδείχτηκαν περιορισμένες [Τσεχία-Πορτογαλία 0-1, 79′ Κριστιάνο Ρονάλντο].

ΙΙ. Οι προημιτελικοί που έρχονται

Οι δύο προημιτελικοί που ήδη διεξήχθησαν επιβεβαιώνουν την εντύπωση που αποκομίσαμε από τη φάση των ομίλων. Ότι, δηλαδή, δεν υπήρχε ισορροπία μεταξύ των διαφόρων ομίλων ως προς τη δυναμικότητα των ομάδων. Ο δεύτερος και ο τρίτος όμιλος ήταν πολύ πιο δύσκολοι από τον πρώτο και των τέταρτο. Ήδη πέρασαν και οι δύο του δεύτερου, καμία του πρώτου. Θα επαναληφθεί το φαινόμενο με πρόκριση των δύο ομάδων του τρίτου ομίλου που είναι πολύ (έως συντριπτικά) ισχυρότερες από αυτές που προκρίθηκαν από τον μετριότατο τέταρτο; Μένει να το δούμε στην πράξη.

Α.   Ο λατινικός προημιτελικός: Στον αποψινό προημιτελικό, η Ισπανία ξεκινά από τη θέση του σχεδόν ακλόνητου φαβορί. Οι Φούριας Ρόχας μπορεί να δυσκολεύτηκαν πολύ με τους μάστορες της τακτικής Ιταλούς, αλλά διέλυσαν την κακόμοιρη Ιρλανδία (μακράν η χειρότερη ομάδα της διοργάνωσης) και κατόρθωσαν να επικρατήσουν, έστω και με δυσκολία, της πολύ καλής Κροατίας (που ίσως φοβήθηκε περισσότερο το ματς, άλλαξε τη συνήθη επιθετική της οργάνωση και ξύπνησε αργά). Η Γαλλία κατόρθωσε να παρουσιάσει τρία διαφορετικά πρόσωπα σε ισάριθμους αγώνες. Αντιμέτωπη με μια εξαιρετικά αμυντική Αγγλία (αποτελεσματική διπλή ζώνη άμυνας), έδειξε αυτό που πραγματικά είναι: μια ομάδα υπό κατασκευή. Είχε υπεροχή κι επιδίωξε τη νίκη περισσότερο από την αντίπαλό της, αλλά ως εκεί. Απέναντι στους Ουκρανούς, δηλαδή ομάδα που παίζει ανοιχτά κι έχει άπειρη κι αδύναμη αμυντική γραμμή, η Γαλλία μπόρεσε να ξεδιπλώσει τις αρετές της και να παρουσιάσει το πλέον ελκυστικό πρόσωπό της. Με τους Μπενζεμά-Νασρί στον άξονα και τους Ριμπερύ-Μενέζ στα άκρα, υπήρξε εξαιρετικά επικίνδυνη και καθάρισε το ματς στις αρχές του β’ μέρους. Καθοριστική η συμβολή του Μενέζ, πολύ καλός ο Καμπάυ, σε φόρμα οι Ριμπερύ (κυρίως) και Νασρί, πολύ ενδιαφέρων παίχτης ο ακραίος μπακ Ντεμπυσύ (αντιθέτως ο Μπενζεμά μοιάζει να εξελίσσεται σε Γάλλο Μ. Κωνσταντίνου). Τέλος, με τους ήδη αποκλεισμένους και μετριότατους Σουηδούς, η Γαλλία έκανε τραγική εμφάνιση. Στείρα ανάπτυξη, προβληματική ψυχολογία, κενά σε όλες τις γραμμές, παντελής απουσία αυτοματισμών. Ίσως το μεγαλύτερο χάντικαπ των κάποτε τρικολόρ (αυτή η άθλια φανέλα της Νάικι έχει ξεχάσει το κόκκινο και το λευκό) είναι ότι δεν μπορούν να στηριχθούν σ’ ένα κορμό παιχτών που αγωνίζονται στην ίδια ομάδα. Έτσι αδυνατούν να αποκτήσουν αυτοματισμούς και να τελειοποιήσουν την εφαρμογή του επιθετικογενούς στυλ παιχνιδιού τους.

Ποιο πρόσωπο από τα τρία θα παρουσιάσει η Γαλλία απόψε; Υποθέτω ότι θα είναι πολύ καλύτερη απ’ ό,τι με τους Σουηδούς. Αυτό, όμως, δεν αρκεί απέναντι στην ισπανική μηχανή, ακόμη κι αν η δεύτερη μπορεί να χρειάζεται κάποιο λάδωμα…

Β.   Η σύγκρουση ποδοσφαιρικών πολιτισμών: Διακρινόμενος σταθερά από απέχθεια προς το βρετανικό ποδόσφαιρο, ο Ρογήρος δεν βλέπει άλλη έκβαση του αυριανού προημιτελικού από την άνετη επικράτηση των Ατζούρι. Οι Ιταλοί έπαιξαν τους Ισπανούς σαν ίσοι προς ίσους, ήταν καλύτεροι από τους Κροάτες, αλλά απέτυχαν να τελειώσουν το παιχνίδι στο πρώτο μέρος, όταν έχασαν άπειρες ευκαιρίες, κι έβαλαν μόνοι τους την ομάδα σε περιπέτειες. Τελικά τους ήταν αρκετό να διεκπεραιώσουν επαγγελματικά το ματς με τους αδύναμους Ιρλανδούς για να προκριθούν ως δεύτεροι. Η ομάδα τους έχει προοπτικές και διακρίνεται από τις παραδοσιακές αρετές των ιταλικών συγκροτημάτων: τεχνική επάρκεια και τέλεια τακτική.

Μαχητές και φιλότιμοι οι Άγγλοι παίζουν σχεδόν πάντα στο 100 % των δυνατοτήτων τους. Μόνο που αυτές οι δυνατότητες είναι περιορισμένες. Λίγοι παίκτες τους είναι επαρκείς από τεχνική και τακτική άποψη. Το στυλ παιχνιδιού τους είναι ακόμη πιο αμυντικό κι από της εθνικής μας, η ανάπτυξή τους εντελώς απαρχαιωμένη. Στο ματς με τους Ουκρανούς τη γλίτωσαν φτηνά (να είναι καλά ο βοηθός διαιτητή με αρμοδιότητα τη γραμμή του τέρματος, που δεν μπόρεσε να δει το πεντακάθαρο γκολ του Ντέβιτς, αλλά κι η μοιρολατρεία των γηπεδούχων από ένα σημείο και μετά). Εάν δεν είχαν αυτή τη νοοτροπία της μεγάλης ομάδας (που στην πραγματικότητα δεν είναι), δεν θα τους έδινα καμία απολύτως τύχη.

ΥΓ: Η κοτσάνα της εβδομάδας: ανήκει στον Αντώνη Πανούτσο, ο οποίος γράφοντας στη Sportday της 19ης Ιουνίου για τη νίκη της εθνικής επί των Ρώσων, σημείωνε τα εξής:

» Η Εθνική λοιπόν έχει μια άμυνα, που αν βρεθεί στη μέρα της σταματάει και ατμομηχανή.
Ιδιαίτερα όταν οι Ρώσοι ήταν περισσότερο μοιρολάτρες από ατμομηχανές. Ενδεικτική η σκηνή στα ¾ του αγώνα όταν ο Τζαγκόεφ χάνει την καλύτερη ευκαιρία της Ρωσίας και αντί να φωνάξει ή να τσατιστεί κοιτάζει προς τον ουρανό με θλίψη. Δεν ξέρω αν είναι αυτό που οι Γερμανοί αποκαλούν slavische seele, η σλαβική δηλαδή ψυχή, που ρέπει στη μελαγχολία, αλλά η Ρωσία πρέπει να είναι η μεγαλύτερη χώρα που παίζει σοβαρό ποδόσφαιρο με τις λιγότερες επιτυχίες».

Δύσκολο, δυστυχώς, να αποτελεί χαρακτηριστικό εκπρόσωπο της σλαβικής ψυχής ο… Αλάν Τζαγκόγιεφ, δηλαδή ένας Οσέτης γεννημένος στο μαρτυρικό Μπεσλάν. Το λέγαμε και τις προάλλες, οι Οσέτες είναι ένας ιρανικός λαός, απόγονος των Αλανών, όπως μαρτυρά άλλωστε και το μικρό όνομα του ποδοσφαιριστή.

Και τώρα Ευρωπαϊκό;

Πέρασε σχεδόν χρόνος από την τελευταία ανάρτηση και ομολογώ ότι σε καμία στιγμή αυτού του μεγάλου χρονικού διαστήματος δεν είχα ιδιαίτερη διάθεση να γράψω για ποδόσφαιρο. Θα φταίει μάλλον η ανησυχητική, αν όχι νοσηρή, ατμόσφαιρα: πολιτική και οικονομική κρίση στην Ελλάδα, κρίση χρέους σε ολόκληρο τον ευρωπαϊκό Νότο, κρίση στην ευρωζώνη, κρίση στην ΕΕ… Με ποδόσφαιρο να ασχολούμαστε τώρα και μάλιστα με ελληνικό; Που υποβαθμίζεται με ταχύτητα διαστημόπλοιου, ενώ ήταν ήδη χαμηλά;

Ι.   Τα περασμένα

Αν μετανιώνω για κάτι είναι που δεν έγραψα τίποτε για το τελευταίο Κόπα Αμέρικα. Για τη σταθερότητα σε υψηλό επίπεδο της Ουρουγουάης που κατέκτησε το τρόπαιο επικυρώνοντας τον άτυπο τίτλο της καλύτερης λατινοαμερικάνικης ομάδας της τελευταίας τριετίας. Για το αξιόμαχο της Παραγουάης. Και για την εντυπωσιακή άνοδο της Βενεζουέλας που από σάκος του μποξ για τους ισχυρούς της περιφέρειας έφτασε να είναι μια από τις καλύτερες ομάδες της Νότιας Αμερικής.

Για την Ελλάδα λίγα πράγματα αρκούν. Η ευκαιρία εξυγίανσης που παρείχε η αποκάλυψη του σκανδάλου των στημένων αγώνων και της Παράγκας ΙΙ χάθηκε. Την πλήρωσαν μόνον ο Ολυμπιακός Βόλου, η Καβάλα κι η Ηλιούπολη, καθώς κι οι μεγαλοπαράγοντές τους (αφήστε που οι δυο πρώτες ομάδες πρόκειται συντόμως να αποκατασταθούν). Τίποτε ουσιαστικά δεν άλλαξε στο παρασκήνιο. Όσο για το προσκήνιο, η βαθιά οικονομική κρίση επέτεινε τα χρόνια προβλήματα σχεδόν όλων των ομάδων. Ο Ολυμπιακός κέρδισε το νταμπλ, αλλά με δυσκολίες και χωρίς κάτι το εντυπωσιακό. Και για να προκαλέσω τους ολυμπιακούς φίλους μου θα πω (με μεγάλη δόση υπερβολής) ότι το πρωτάθλημα κρίθηκε σχεδόν στα χαρτιά. Ο Παναθηναϊκός άντεξε όσο του επέτρεπαν το αριθμητικά περιορισμένο υλικό του, η ένδεια κι η διοικητική ανυπαρξία. Όταν τραυματίστηκε ο Λέτο, όταν ο Ολυμπιακός φοβήθηκε ότι μπορεί να χάσει το πρωτάθλημα (τότε που δεν είδε το πέναλτυ στην Ξάνθη ο «Πάμε παιχταρά μου») και φούλαρε εντός κι εκτός αγωνιστικών χώρων, όταν ξαναεμφανίστηκαν στο προσκήνιο οι αμέτοχοι «σωτήρες», τότε η σεμνή τελετή έλαβε τέλος. Για να μην παρεξηγηθώ, δεν ισχυρίζομαι ότι ο Ολυμπιακός «έκλεψε» το πρωτάθλημά του. Αλλά να, έτσι για να πικάρουμε τους φίλους μας, μπορούμε κι εμείς οι πράσινοι να πούμε ότι αυτό ήταν «πρωτάθλημα Δούρου, Βγενόπουλου και κάφρων ΟΑΚΑ». Κι ακόμη μπορούμε να πούμε την αλήθεια: ότι, δηλαδή, ο Ολυμπιακός του Μπαλβέρδε είναι μια μέτρια ομάδα. Πόσο μέτρια; Όσο χρειάζεται για να τον αποκλείσει μια εντελώς άπειρη από ευρωπαϊκές διοργανώσεις ουκρανική ομάδα με μάλλον μισθοφορική σύνθεση. Μέτριος, όπως φυσικά κι ο αιώνιος αντίπαλός του που κατάφερε μέσα στον ίδιο μήνα του καλοκαιριού να αποκλειστεί από δύο ευρωπαϊκά κύπελλα, για δεύτερη φορά στην ιστορία του. Αλλά καλύτερα ας σταματήσουμε εδώ (ξεχνώντας π.χ. την περσινή και φετική οπερέττα των αδειοδοτήσεων…).

ΙΙ. Το Ευρωπαϊκό

Μπήκε Ιούνιος και το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου βρίσκεται προ των πυλών. Πρέπει να ομολογήσω ότι είναι η πρώτη φορά που μια μεγάλη ποδοσφαιρική διοργάνωση μου προκαλεί τόσο μικρό ενθουσιασμό. Βέβαια, από τη φύση τους τα ευρωπαϊκά μας έκαναν να ονερευόμαστε λιγότερο από τα παγκόσμια κύπελλα. Ομάδες γνωστές, κανένας εξωτισμός. Φέτος, όμως, τα πράγματα μοιάζουν ακόμη πιο αδιάφορα. Από τη μία λες «Γιούρο» και αναρωτιέσαι χωρίς να το θες αν θα έχεις ευρώ στην τσέπη σου. Από την άλλη, τα φαβορί φαντάζουν ψιλοαδιάφορα, ντεφορμέ και πεσμένα, οι μεγαλομεσαίοι ψάχνονται, έκπληξη να μας κάνει να παθιαστούμε δεν φαίνεται πουθενά στον ορίζοντα. Και, τέλος, αναρωτιέσαι πώς στο καλό θα μπορούσε να ενθουσιάσει η εθνική μας και κινδυνεύεις να απελπιστείς.

Η διοργάνωση

Φέτος είναι η τρίτη φορά που δοκιμάζεται στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα το μοντέλο της συνδιοργάνωσης (μετά την Ολλανδία και το Βέλγιο το 2000 και τις Αυστρία-Ελβετία το 2008). Πιθανώς δεν είναι και ό,τι καλύτερο, αλλά (ιδίως σε συνθήκες γενικευμένης οικονομικής κρίσης) δίνει την ευκαιρία διοργάνωσης ενός μεγάλου ποδοσφαιρικού τουρνουά σε χώρες που μόνες τους δεν θα μπορούσαν να το διοργανώσουν ποτέ. Αυτή τη φορά το Γιούρο πάει ανατολικά: η Πολωνία και η Ουκρανία είναι ό,τι εξωτικότερο θα μπορούσε να μας προσφερθεί σε επίπεδο διοργάνωσης (αν υποθέσουμε ότι το μέλος της Ουέφα που λέγεται… Καζακστάν δεν έχει και πολλές πιθανότητες να πάρει τέτοια διοργάνωση). Άλλωστε, μέχρι τώρα ο «εξωτισμός» ως προς τον διοργανωτή έφτανε μέχρι… το Βελιγράδι (το ’76) ή τη Σουηδία (το ’92). Για να ευλογήσουμε τα γένεια μας, θα τονίσουμε ότι ο «κανονικός» Ρογήρος σας προετοίμασε με την πολωνο-ουκρανικού ενδιαφέροντος τελευταία ανάρτησή του. Και θα θυμίσουμε ότι τα γεγονότα εκείνα είχαν τη σημασία τους στη διαμόρφωση νοοτροπιών που επιβιώνουν ακόμη και σήμερα. Αρκετά, όμως, με τα εξωαγωνιστικά (κι άλλη ώρα, άμα το θέλετε, συζητούμε και για μερικά πολιτικά ζητηματάκια, όπως οι – μάλλον μουσαντένιες – απειλές των Δυτικών για μποϊκοτάζ λόγω της συνεχιζόμενης φυλάκισης της Τιμασένκα).

Όμιλος Α΄(Βαρσοβία και Βρότσουαφ): Όπου και η Εθνική μας, η οποία μάλιστα ανοίγει και τη διοργάνωση στη Βαρσοβία αντιμετωπίζοντας την οικοδέσποινα Πολωνία. Πέρα από το ότι είμαστε Έλληνες κ.λπ., δεν βλέπω κανένα σοβαρό λόγο αισιοδοξίας. Η αποστολή της εθνικής καταρτίστηκε με τα γνωστά υπερσυντηρητικά κριτήρια του Σάντος (αυτούς ξέρω κι αυτούς εμπιστεύομαι όσο παίζουν μπάλα). Έτσι καταλήξαμε με τρεις τερματοφύλακες που όλοι μαζί έχουν παίξει το 2012 ματς που μετριούνται στα δάχτυλα. Το να καλέσει τον Καρνέζη θα πρέπει να φάνηκε στον Σάντος σαν επαναστατική κίνηση που θα προκαλούσε πανικό στις χρηματαγορές. Κατά τα λοιπά, οι παλιοσειρές (Κατσουράνης και Καραγκούνης) θα κληθούν να σηκώσουν το βάρος (λίγο πριν τη σύνταξη) κι εμείς θα περιμένουμε το κάτι παραπάνω από τον Νίνη (αν αποκτήσει τη σταθερότητα που δεν είχε ποτέ), τον Σαμαρά (αν θυμηθεί ότι ήξερε κάποια μπάλα πριν περάσει τη Μάγχη) ή τον τρελο-Μήτρογλου (πώς άραγε;), άντε και τον φιλότιμο Σαλπιγγίδη. Το (μόνο) θετικό είναι ότι ο όμιλός μας είναι βατός, τουλάχιστον στα χαρτιά. Μόνο που η μία από τις ομάδες του χεριού μας είναι η διοργανώτρια, οπότε το πλεονέκτημα μπορεί και να πάει περίπατο.

Η οικοδέσποινα, λοιπόν, διασχίζει εδώ και πολλά χρόνια την ποδοσφαιρική έρημό της. Πάνε τριάντα χρόνια που δεν έχει παρουσιάσει κάτι το αληθινά σπουδαίο. Το υλικό της είναι μέτριο. Ο υποτίθεται πιο ταλαντούχος παίχτης της, ο Σουαβόμιρ Πέσκο θα δει το ευρωπαϊκό από την τηλεόραση (αν το δει), μια και, διακρινόμενος στο πιοτό και τους καυγάδες σε μπαρ και ταξί, βρέθηκε εκτός αποστολής λόγω επανειλημμένων πειθαρχικών παραπτωμάτων. Μπορεί η δύναμη της έδρας να σηκώσει μια μέτρια ομάδα; Μπορεί, ειδικά όταν αυτή είναι κάπως καλύτερη π.χ.από τη θλιβερή Αυστρία του 2008 κι όταν ο προπονητής της, ο Φραντσίσεκ Σμούντα, δεν είναι και ο πρώτος τυχών.

Μετά την εντυπωσιακή ομάδα που ήπιε το πικρό ποτήρι του αποκλεισμού με άδοξο τρόπο το 2004, η Τσεχία κάνει σταθερά βήματα προς τη μετριότητα. Αστέρια που σταμάτησαν, ταλέντα που δεν επιβεβαίωσαν τις προσδοκίες. Δύσκολο να κάνει ξαφνικά την όποια υπέρβαση.

Η Ρωσία, τέλος, είναι το απόλυτο φαβορί του ομίλου. Ενδιαφέρον έμψυχο δυναμικό, επαρκής προπονητής, οικονομική δύναμη σε επίπεδο συλλόγων και καλή φόρμα (ρωτήστε τους Ιταλούς που εισέπραξαν μια ωραία τριάρα σε πρόσφατο φιλικό). Μένουν δύο ερωτηματικά, σχετικά με τις χρόνιες αδυναμίες του ρωσικού ποδοσφαίρου σε επίπεδο εθνικής: την αστάθεια στην απόδοση και, πάνω απ’ όλα, την έλλειψη προσωπικότητας και ψυχολογίας μεγάλης ομάδας. Κάποτε όλα αυτά αλλάζουν. Μπορεί να συμβεί φέτος;

Πρόβλεψη για την πρόκριση: Ρωσία, Πολωνία.

Όμιλος Β΄(Χάρκοβο, Λβιφ): Όμιλος που έχει την παρουσία του ενός από τα δύο μεγάλα φαβορί. Η Γερμανία συνεχίζει σταθερά με τον κορμό της εντυπωσιακής νεανικής ομάδας που εμφάνισε στη Νότια Αφρική. Μοιάζει να είναι η πιο αξιόπιστη και η πιο πεινασμένη για τίτλους από όλα τα φαβορί. Είναι η λογική πρόβλεψη για τον τίτλο της πρωταθλήτριας. Μόνο ερωτηματικό αποτελεί το αν οι (εφτά στην αποστολή) παίχτες της Μπάγιερν θα έχουν ξεπεράσει ψυχολογικά το σοκ του τελικού του Μονάχου.

Σε έναν μάλλον εύκολο όμιλο, η Ολλανδία προκρίθηκε με χαρακτηριστική άνεση. Κι αυτή διατηρεί τον κορμό που της επέτρεψε να φτάσει στον τελικό του τελευταίου Μουντιάλ. Κάποιοι βέβαια έχουν πάρει χρόνια (Φαν Μπόμμελ, Κάουτ) ή δείχνουν κάπως κουρασμένοι (Ρόμπεν). Ωστόσο, τα περισσότερα δεδομένα συνηγορούν υπέρ μιας καλής πορείας. Πόσο καλής;  Μπορεί και πολύ, ιδίως αν επιστρατέψουν και πάλι το γνωστό σύστημα των δρεπανηφόρων αρμάτων. Μόνο που υπάρχει ένα αλλά: δεν θα τρελαθώ από έκπληξη αν τους δω να αποκλείονται από τη φάση των ομίλων. Ο όμιλός τους είναι πονηρός.

Και είναι πονηρός γιατί υπάρχει η Πορτογαλία. Κάπως γερασμένη, με δυσκολίες στα προκριματικά, το χρόνιο πρόβλημά της στην επίθεση και σε μέτρια φόρμα, η Πορτογαλία μοιάζει ικανή για το καλύτερο ή το χειρότερο. Αν ήταν σε καλή κατάσταση θα την έδινα φαβορί για την πρόκριση. Τώρα αποτελεί ερωτηματικό (εκτός κι αν τη σώσει ο παλιός μας γνώριμος Έλντερ Ποστίγκα 😉 ).

Αξιόπιστη, μαχητική, αλλά περιορισμένων δυνατοτήτων, η Δανία του Μόρτεν Όλσεν και του Νίκλας Μπέντνερ έχει ελάχιστες πιθανότητες για κάτι καλό μέσα σ’ αυτόν τον όμιλο φωτιά. Και καθώς τα θαύματα σ’ αυτές τις περιπτώσεις γίνονται μονάχα μια φορά (βλ. το ’92)…

Πρόβλεψη για την πρόκριση: Γερμανία, Ολλανδία ή Πορτογαλία.

Όμιλος Γ΄(Πόζναν, Γκντανσκ): Όταν ένας όμιλος έχει τρεις τουλάχιστον πολύ δυνατές ομάδες (οπότε μία από αυτές δεν θα συνεχίσει) συνηθίζουμε να τον αποκαλούμε «όμιλο του θανάτου» ή άλλως «group of death». Παρακολουθώντας χαιρέκακα την αγωνία της Ευρωζώνης, οι αγγλικές φυλλάδες αποφάσισαν να βαφτίσουν τούτο τον όμιλο «group of debt»! Ισπανοί, Ιταλοί και Ιρλανδοί μαζί (εμείς κι οι Πορτογάλοι δεν χωρούσαμε). Αν αφήσουμε στην άκρη τον σωβινισμό του κερατά και το άκομψο χιούμορ των μετρ του είδους, θα διαπιστώσουμε ότι ο όμιλος δεν είναι και τόσο αμφίρροπος, αλλά μπορεί και να κρύβει εκπλήξεις (όχι πολύ πιθανές).

Η Ισπανία είναι η υπερδύναμη των τελευταίων χρόνων. Ο κορμός των επιτυχιών είναι πάλι εδώ (μείον τον άτυχο τραυματία Βίγια), ενώ ο Τόρρες σαν να ξαναθυμήθηκε ότι κάποτε ήταν σπουδαίος ποδοσφαιριστής. Ωστόσο, υπάρχει η απογοήτευση του αποκλεισμού των δύο μεγάλων ομάδων της Ισπανίας στα ημιτελικά του Τσάμπιονς Ληγκ, ενώ όλοι τις περίμεναν στον τελικό. Και η ομάδα μοιάζει κάπως πιο βαριά, με μικρότερο ενθουσιασμό, λιγότερο πεινασμένη για τίτλους. Έπειτα, ποτέ ευρωπαϊκή ομάδα δεν έχει πάρει σερί τίτλους σε τρεις μεγάλες διοργανώσεις.

Οι Ιταλοί προέρχονται από το κάζο του νοτιοαφρικανικού μουντιάλ τους. Η ομάδα του Πραντέλλι διεκπεραίωσε με επαγγελματικό τρόπο την υπόθεση πρόκριση, αλλά δεν εντυπωσίασε. Τα ονόματα των παιχτών δεν προκαλούν ενθουσιασμό, ούτε η φόρμα τους (όπως διαπίστωσαν κι οι Ρώσοι). Μόνο που οι Ιταλοί είναι Ιταλοί και δεν μπορείς να τους ξεγράψεις μέχρι… να αποκλειστούν πραγματικά. Η κουλτούρα τους σε θέματα τακτικής και η τεχνική κατάρτισή τους είναι τέτοια που μπορούν να σηκώσουν τρόπαιο, χωρίς να τους περιμένει κανείς. Δύσκολα θα κάνουν δεύτερο συνεχόμενο αποτυχημένο τουρνουά. Δύσκολο όμως και να καταφέρουν να πάνε πολύ ψηλά τώρα αμέσως.

Με μια ομάδα που αποτελούν κυρίως ρολίστες του αγγλικού πρωταθλήματος και με μόνα όπλα την παροιμιώδη ιρλανδική αγωνιστικότητα και την ιταλική αλεπού στον πάγκο τους, οι πτωχοί πλην όμως τίμιοι Ιρλανδοί θα παίξουν για την περηφάνεια τους με την ελπίδα να πιάσουν κάποιον στον ύπνο ή σε στιγμή αδυναμίας.

Η Κροατία, τέλος, ποτέ δεν μπόρεσε να πλησιάσει τα επιτεύγματα της ομαδάρας του ’98, όταν με λίγη τύχη κι αν δεν έπεφτε πάνω στους διοργανωτές θα μπορούσε μέχρι και να σηκώσει το τρόπαιο. Φυσικά είναι δύσκολο μια μικρή χώρα να βγάλει τόσο σύντομα μια γενιά αστεριών ισάξια μ’ εκείνη. Επιπλέον, η πορεία της Κροατίας είναι μια καλή απόδειξη για τον τρόπο με τον οποίο η πολιτική επηρεάζει το ποδόσφαιρο. Η εθνική είχε συνδεθεί με το καθεστώς Τούτζμαν. Όταν αυτό έπεσε, ακολούθησε η απονομιμοποίηση του ποδοσφαίρου στο πλαίσιο της κροατικής κοινωνίας με ό,τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται. Μετά το ’98 η εθνική Κροατίας προκρίνεται συνήθως στις μεγάλες διοργανώσεις, αλλά δεν καταφέρνει κάτι το αξιόλογο. Η φετινή ομάδα δεν δείχνει ικανή να ανατρέψει την παράδοση αυτή, παρά την αδιαμφισβήτητη προπονητική αξία του Σλάβεν Μπίλιτς. Ο Μόντριτς είναι μόνος, ο Κράνιτσαρ δεν εκπλήρωσε τις προσδοκίες που είχε δημιουργήσει το τεράστιο ταλέντο του κι ο απών της τελευταίας στιγμής Ίβιτσα Όλιτς θα λείψει πολύ από την κροατική επίθεση, ακόμη κι αν έχει μεγαλώσει και δεν βρισκόταν στην καλύτερη κατάσταση της καριέρας του.

Πρόβλεψη για την πρόκριση: Ισπανία, Ιταλία.

Όμιλος Δ΄ (Κίεβο, Ντονιέτσκ): Δεν είναι ο όμιλος με το υψηλότερο επίπεδο, αλλά ίσως είναι ο πιο αμφίρροπος.

Μετά από ένα άθλιο ευρωπαϊκό (2008) και την τραγικότερη αγωνιστική κι εξωαγωνιστική παρουσία ομάδας σε μουντιάλ, η Γαλλία του Λωράν Μπλαν θα επιχειρήσει να αποκαταστήσει την τιμή κι αξιοπρέπειά της. Δεν υπάρχουν πια τόσες βεντέτες κι αυτό είναι καλό μετά από τα ρεζιλίκια στη Νότια Αφρική. Επίσης, μετά από πολλά χρόνια η αποστολή της εθνικής Γαλλίας απαρτίζεται κυρίως από παίκτες του γαλλικού πρωταθλήματος κι όχι από εκπατρισμένους. Κι αυτό μπορεί να είναι και καλό (γιατί δεν είμαι βέβαιος ότι η παρουσία σε μικρομεσαίες ομάδες του αγγλικού πρωταθλήματος βοήθησε στην πρόοδο πολλών ταλέντων του γαλλικού ποδοσφαίρου). Στα προκριματικά δεν έλαμψαν ακριβώς (ήττα και ισοπαλία με τη Λευκορωσία!) κι άλλωστε ο όμιλός τους δεν ήταν και τίποτα σπουδαίο. Επίσης, όπως επισήμαινε ο Πατρίκ Υρμπινί στο Φρανς Φουτμπώλ, η Γαλλία δεν έχει πετύχει ούτε μία νίκη στα τελικά διοργάνωσης χωρίς τον Πλατινί ή τον Ζιντάν! Τέλος πάντων, κάτι μου λέει ότι η σοβαρότητα του Μπλαν και η θέληση των νεαρών Γάλλων για διάκριση θα τους βοηθήσει να προκριθούν. Για περισσότερα είναι μάλλον νωρίς.

Η Αγγλία του Χότζσον κουβαλάει το βαρύ όνομα και την καλύτερη επικοινωνιακή μηχανή που τη φέρνει πάντα μεταξύ των φαβορί για κατάκτηση τίτλου ενώ η πραγματική αξία της είναι πολλές σκάλες κάτω. Και η φετινή Αγγλία είναι μια ομάδα με ρολίστες του εθνικού της πρωταθλήματος (κανένα μέλος της αποστολής δεν αγωνίζεται στο εξωτερικό), χωρίς σπουδαίους ποδοσφαιριστές (μετά τον τραυματισμό και του Λαμπάρντ απέμειναν μόνο ο Τζέρραρντ και ο Ρούνευ, που έτσι κι αλλιώς είναι τιμωρημένος για τα δυο πρώτα ματς). Εάν δεν υπήρχαν οι παραδοσιακές αρετές της αγωνιστικότητας και της περηφάνειας θα τους ξέγραφα άνετα.

Ο κανόνας στις συνδιοργανώσεις είναι ότι διακρίνεται η μία μόνο από τις οικοδέσποινες, ενώ η άλλη πατώνει. Εάν εξετάσουμε την παρουσία τους κατά την τελευταία δεκαετία, η Ουκρανία αποτελεί πολύ πιο αξιόπιστη υποψήφια για διάκριση από την Πολωνία. Μόνο που βρίσκεται σε πτώση. Και μόνο το γεγονός ότι το αστέρι της στην επίθεση εξακολουθεί να είναι ο γερο-Σέβα, λίγο πριν την τιμημένη συνταξιοδότηση, λέει πολλά. Ωστόσο η δύναμη της έδρας μπορεί να μεταμορφώσει προς το καλύτερο. Και, όσο κι αν ακούγεται σε κάποιους παράδοξο, έχω μεγάλη εκτίμηση για τον προπονητή Μπλαχίν.

Σταθερή στην αξιόπιστη μετριότητά της, η Σουηδία του Χάμρεν δεν δείχνει ικανή για σπουδαία πράγματα στον όμιλο αυτό. Ο Ιμπραΐμοβιτς δεν είναι ακριβώς στην καλύτερη κατάστασή του και μεταξύ των υπολοίπων είναι αρκετοί τόσο οι γερασμένοι (Μέλλμπεργκ), όσο και οι άπειροι.

Πρόβλεψη για την πρόκριση: Γαλλία, Ουκρανία.

Αυτά προς το παρόν κι έχοντας επίγνωση του ότι οι προβλέψεις στα χαρτιά ανατρέπονται συνήθως χαλαρά στην πραγματικότητα του αγωνιστικού χώρου. Επειδή, όμως, ύστερα από ένα χρόνο αγρανάπαυσης, κάπως πρέπει να προσελκύσουμε… πελατεία, είπα να προσθέσω μια μικρή δημοσκόπηση με θέμα τον τελικό νικητή του Ευρωπαϊκού. Και καθώς δεν είμαστε σουξεδιάρικο ιστολόγιο να ψηφίσουν πεντακόσια άτομα στην πρώτη ώρα, θα το αφήσω ανοιχτό μέχρι και το τέλος της πρώτης αγωνιστικής των ομίλων (Δευτέρα 11 Ιουνίου και μέχρι τα μεσάνυχτα, ώρα Κεντρικής Ευρώπης), έτσι ώστε να ψηφίσετε έχοντας εικόνα όλων των ομάδων ή, ακόμη καλύτερα, να διορθώσετε την αρχική ψήφο σας με μια δεύτερη, πιο ώριμη. 😉 Ανοίξαμε και σας περιμένουμε! 🙂

Παρακμή και πτώση της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας

Απ’ την αρχή λέγαμε ότι η φετινή Ιταλία, γερασμένη και δίχως τις μεγάλες προσωπικότητες του πρόσφατου παρελθόντος, δεν είχε καμία σχέση με την ομάδα που κατέκτησε τον τίτλο πριν από τέσσερα χρόνια. Πιστεύαμε όμως ότι λόγω νοοτροπίας, ιστορίας και της παρουσίας του Λίππι στον πάγκο θα τα κατάφερνε τουλάχιστον να περάσει από αυτόν τον όχι και τόσο υψηλού επιπέδου Στ΄ όμιλο κι ίσως να φτάσει ως τα προημιτελικά για να πέσει εκεί ηρωϊκά. Τελικά, τίποτε από αυτά δεν συνέβη: η κάτοχος του κυπέλλου έπεσε με πάταγο απ’ τον θρόνο της κι αυτό, λαμβανομένης υπόψη της συνολικής της παρουσίας, δεν ήταν παρά απονομή δικαιοσύνης.

Κατεβαίνοντας στο Έλλις Παρκ του Γιοχάνεσμπουργκ, η Ιταλία παρουσιάστηκε άτολμη, νευρική κι αγχωμένη, ίσως και φοβισμένη. Μπορεί και μπλεγμένη από τα οράματα των τριών ισοπαλιών που ίσως οδηγούσαν και πάλι στον θρίαμβο, όπως το ’82. Δυστυχώς η Ιστορία μόνο σαν φάρσα επαναλαμβάνεται. Αφού επέδειξε στο γήπεδο τις αδυναμίες της σε οργάνωση παιχνιδιού και άμυνα, δέχτηκε το πρώτο γκολ από τον Ρόμπερτ Βίττεκ, τον Σλοβάκο φορ που παίζει πια για την Ανκαραγκιουτζού, ομάδα που μάλλον δεν καταλέγεται στα μεγαθήρια του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. Η είσοδος του Πίρλο στο β΄ μέρος κάπως συμμάζεψε τα πράγματα, η Ιταλία έχασε ευκαιρίες, ίσως και να έπρεπε να ισοφαρίσει στο σουτ του Κουαλιαρέλλα που σταματά ο Σκρτελ στη γραμμή (;) του τέρματος. Αντί ισοφάρισης, η ολιγωρία της άμυνας δίνει στον Βίττεκ την ευκαιρία να σκοράρει για δεύτερη φορά (73΄). Το παιχνίδι έχει πια αποκτήσει την άγρια ομορφιά που συνοδεύει την αγωνία του βασιλιά λίγο πριν έρθει η πτώση του, την οποία με κάθε μέσο πασχίζει να αποφύγει. Ο Ντι Νατάλε μειώνει (85΄). Ίσως τελικά το όνειρο με τις τρεις ισοπαλίες βγει αληθινό. Και πάλι όμως η άμυνα είναι ολάνοιχτη: ο νεοεισελθών Κοπούνεκ φεύγει στην αντεπίθεση και κάνει το 1-3 (89΄). Οι Ιταλοί δεν παραδίνονται. Απελπισμένα προσπαθούν να αποφύγουν το μοιραίο. Ο Κουαλιαρέλλα μειώνει στο δεύτερο λεπτό των καθυστερήσεων. Πολιορκία. Ο Πέπε στο 90΄+ 5΄ σπαταλά την τελευταία μεγάλη ευκαιρία. ΟΙ Ιταλοί μένουν εκτός από τον πρώτο γύρο [Σλοβακία-Ιταλία 3-2 (1-0)], κάτι που είχε 36 χρόνια να τους συμβεί. Η έλλειψη μεγάλων παικτών πληρώνεται. Στη θέση τους προκρίνονται οι Σλοβάκοι που στο τελευταίο κρίσιμο ματς αποφάσισαν να αρθούν στο ύψος των περιστάσεων και να κάνουν το παιχνίδι που θα διηγούνται στα παιδιά και στα εγγόνια τους. Μετά από δύο μέτρια έως άσχημα παιχνίδια αποφάσισαν να αδράξουν την ευκαιρία που τους παρουσιάστηκε, ξεπερνώντας τους εαυτούς τους σε έναν αγώνα από τον οποίο δεν είχαν τίποτε να χάσουν και πολλά να κερδίσουν. Χαρακτηριστικά τα παραδείγματα του σκόρερ Βίττεκ ή του Στρμπα, του μέσου της Ξάνθης που έπαιξε με χτυπημένο το γόνατο από το 40΄ ως το 87΄.

Στο άλλο ματς, Παραγουάη και Νέα Ζηλανδία μας πρόσφεραν μια άθλια λευκή ισοπαλία στο Πολοκουάνε, την οποία και οι ίδιοι θα ξεχάσουν. Ή μάλλον όχι: οι Παραγουανοί πέτυχαν τον στόχο της πρωτιάς στον όμιλο, ενώ η θεωρητικά μικρότερης δυναμικότητας ομάδα αυτού του ΠΚ κατάφερε να ολοκληρώσει τους αγώνες της αήττητη και μπροστά από την πρωταθλήτρια κόσμου!

3Χ3 και σαμουράι: Οι πρώτοι του στ΄ ομίλου θα ζευγαρώσουν με αυτούς του ε΄, εκεί όπου η Ολλανδία, για πρώτη φορά στην ιστορία της, πέτυχε τρεις νίκες σε ισάριθμους αγώνες της πρώτης φάσης. Το πέτυχε μάλιστα. χωρίς να εντυπωσιάσει ούτε στο ελάχιστο. Το παιχνίδι με το ήδη αποκλεισμένο Καμερούν είχε διαδικαστικό χαρακτήρα [Ολλανδία-Καμερούν 2-1 (1-0), Κέηπ Τάουν]. Ούτε και την Πέμπτη έπαιξε η Ολλανδία θεαματικό ποδόσφαιρο: το παιχνίδι της ομόρφυνε κάπως με την είσοδο του Χούντελααρ και, κυρίως, του μάγου Ρόμπεν. Θα χρειαστούν αγώνες με ισχυρότερους αντιπάλους για να καταλάβουμε ποιές ακριβώς είναι οι πραγματικές δυνατότητες αυτής της Ολλανδίας. Το Καμερούν προσπάθησε να σώσει τα προσχήματα αλλά και πάλι δεν τα κατάφερε: οι συγκρούσεις μεταξύ κλικών (παλιοί και νέοι, φίλοι του Ετό’ο και μη) καταδίκασαν μια ομάδα όπου τη σύνθεση την έφτιαχνε κατά το ήμισι ο προπονητής και κατά το ήμισι οι παίχτες με τους παράγοντες της ομοσπονδίας.

Στην αναμέτρηση Ιαπωνίας και Δανίας παρακολουθήσαμε ένα από τα ωραιότερα ματς αυτού του Μουντιάλ [Ιαπωνία-Δανία 3-1 (2-0), Ράστενμπεργκ/ Ρύστενμπυρχ]. Οι Ιάπωνες προκρίνονταν και με ισοπαλία, μόνο που έπαιξαν για τη νίκη και μόνο. Παρότι οι Δανοί ξεκίνησαν φουριόζοι στο πρώτο τέταρτο, οι Ασιάτες ισορρόπησαν και οι μεγάλες ευκαιρίες άρχισαν να δημιουργούνται και να χάνονται εκατέρωθεν. Το ματς κρίθηκε με τα δύο αριστοτεχνικά φάουλ-γκολ των Χόντα και Έντο. Μετά το 2-0 οι Δανοί συνέχισαν να προσπαθούν, αλλά όσο περνούσε η ώρα τούς κυρίευε ο εκνευρισμός. Η μείωση του σκορ από τον Τόμασσον ήρθε πολύ αργά κι άλλωστε οι ελπίδες έσβησαν με τον αστραπιαίο συνδυασμό Χόντα και Οκαζάκι. Οι Ιάπωνες προκρίθηκαν πανάξια έχοντας παίξει σε όλα τα ματς από καλά έως εξαιρετικά. Ως και τα κεντρικά τους μπακ έπαιζαν σαν «χάμμερ» ενώ οι μέσοι τους (Έντο, Ματσούι) κεντούσαν. Ο παιχταράς είναι όμως ο Κεϊσούκε Χόντα: πασάρει, ντριμπλάρει και σουτάρει αριστοτεχνικά! Πολύ σπουδαίος παίχτης μιας ομάδας που δείχνει να έχει μέλλον.  

Όλα αγγλοσαξονικά, αλλά όχι με τη σειρά που περιμένατε: Τα δύο φαβορί προκρίθηκαν τελικά από τον Γ΄ όμιλο, όμως η πρωτιά κατέληξε (δικαιότατα) στους Αμερικανούς. Οι Αμερικανοί είναι, στον όμιλό τους, αν όχι σε ολόκληρο το Μουντιάλ, η ομάδα με την πιο υγιή ποδοσφαιρική νοοτροπία: προσπαθούν να παίξουν ποδόσφαιρο μέχρι το σφύριγμα της λήξης, αναπτύσσονται λογικά (όχι καμινάδες) και δεν πτοούνται από τις ατυχίες (την Τετάρτη είχαν δοκάρι και μπόλικες ευκαιρίες) ή τις διαιτητικές αποφάσεις σε βάρος τους (ο στόπερ των Αλγερινών, ο Αντάρ Γιάχια έπρεπε να αποβληθεί από πολύ νωρίτερα και να δοθεί και πέναλτυ στις ΗΠΑ για τη βρόμικη αγκωνιά του εντός περιοχής στον Ντέμσεϋ). Η λύτρωση στο ματς με την Αλγερία άργησε, αλλά το γκολ του Ντόνοβαν στις καθυστερήσεις τούς χάρισε ό,τι καλύτερο μπορούσαν να περιμένουν [ΗΠΑ-Αλγερία 1-0 (0-0), Πρετόρια]. Η Αλγερία είχε νωρίς τη μεγάλη της ευκαιρία (το δοκάρι του Τζεμπούρ), αλλά και πάλι εκνεύρισε με την ανορθολογική της ανάπτυξη και τον απίστευτο ατομισμό των παιχτών της (ντριμπλάρω 3-4 και σουτάρω από τα 40 μέτρα). Μπρος σε κάτι Ζιανί, ο Τζεμπούρ έμοιαζε με υπόδειγμα ομαδικότητας! Δεν είναι τυχαίο ότι η Αλγερία είναι η μία από τις 2 ομάδες που δεν πέτυχαν ούτε ένα γκολ σ’ αυτό το Μουντιάλ. Να πω, όμως, και μια καλή κουβέντα για τον μέσο της Γκλάντμπαχ Καρίμ Ματμούρ που έδειξε πολύ καλά στοιχεία. 

Ούτε και στο τρίτο παιχνίδι έπαιξαν μπάλα οι Άγγλοι, αλλά τουλάχιστον νίκησαν και προκρίθηκαν [Αγγλία-Σλοβενία 1-0 (1-0), Πορτ Ελίζαμπεθ], έστω κι αν αντίπαλός τους ήταν μια ομάδα η οποία φοβόταν τον ίσκιο της, δεν ήξερε πώς να αναπτυχθεί, λογικά δεν έχασε ούτε μισή ευκαιρία και της οποίας τον αποκλεισμό κανένας ουδέτερος δεν πρόκειται να κλάψει. Να αναγνωρίσουμε ότι παίζοντας με μια πιο λογική σύνθεση, η Αγγλία έδειξε σημάδια βελτίωσης: η έξοδος του Χέσκυ από την ενδεκάδα απέτρεψε τους συμπαίκτες του από το να επιχειρούν συνεχείς γιόμες και καμινάδες στο πουθενά, ενώ βελτίωσαν την ομάδα η είσοδος ενός πιο γρήγορου επιθετικού (του σκόρερ Ντεφόου), η τοποθέτηση του Ρούνεϋ ως τελευταίου επιθετικού και η σχετική προώθηση του Τζέρραρντ στον αγωνιστικό χώρο. Ωστόσο, οι Άγγλοι τη ζημιά την έπαθαν βγαίνοντας δεύτεροι: αντί να πάνε στο πολύ εύκολο πάνω ταμπλώ (όπου η «παράγκα» τους προόριζε για αντιπάλους της Βραζιλίας στον ημιτελικό), βρέθηκαν στο κάτω, δηλαδή στο λάκο με τα φίδια, και αρχίζουν τα νοκ άουτ με αντίπαλο τον κακό τους δαίμονα, τη Γερμανία. Για να βρουν έμπνευση νίκης κατά των Γερμανών, θα πρέπει να ταξιδέψουν 44 χρόνια πίσω, στον διαβόητο τελικό του Γουέμπλεϋ. Μ’ αυτά που έχουν δείξει έως τώρα, απλά δεν μπορούν. Επειδή, όμως, συμβαίνουν καμιά φορά και μεταμορφώσεις, κρατήστε μια (μικρή) επιφύλαξη.

Γερμανική αξιοπιστία, σερβική αυτοκτονία: Άνθρωποι αξιόπιστοι και του καθήκοντος, οι Γερμανοί δεν παρέλειψαν να πάνε στο ραντεβού τους με την πρόκριση [Γερμανία-Γκάνα 1-0 (0-0), Γιοχάνεσμπουργκ]. Μπάλα σπουδαία δεν έπαιξαν – το άγχος τους μη γίνει η στραβή ήταν εμφανές – αλλά το ματσάκι το καθάρισαν με τη γκολάρα του Έζιλ και τώρα περιμένουν στη γωνία τα φιλαράκια τους. Στη Γκάνα έλαχε η μοίρα να είναι η μοναδική ομάδα της Αφρικής που πέρασε στην επόμενη φάση. Σας έχω κουράσει, αλλά το κατενάτσο της αλά αφρικανικά δεν με ενθουσιάζει καθόλου. Δεδομένου ότι μέχρι τώρα σκοράρει μόνο με πέναλτυ δεν μου δίνει την εντύπωση ότι η ομάδα αυτή μπορεί να πάει πιο μακριά.

Άλλωστε η πρόκριση της Γκάνας οφείλεται εν πολλοίς στην αυτοκτονία των Σέρβων [Αυστραλία-Σερβία 2-1  (0-0), Νέλσπράυτ]. Πώς τα κατάφεραν να αποκλειστούν και πάλι, ένας θεός το ξέρει. Εγκληματικό κοουτσάρισμα του Άντιτς, που βγάζει από το παιχνίδι τον καλύτερο μέσο του (Κράσιτς) και τον πιο αξιόπιστο επιθετικό του (Ζίγκιτς) και τρώει δύο γκολ στο καπάκι από τους μαχητικούς Αυστραλούς. Όταν η Σερβία ξύπνησε, ήταν αργά: και η διαιτησία την αδίκησε (χερούκλα του Καχίλλ στην περιοχή) κι ο εαυτός της (ο Πάντελιτς που σπαταλά την ευκαιρία για το 2-2 στις καθυστερήσεις). Κρίμα στο ταλέντο των Σέρβων. Οι Αυστραλοί, αντιθέτως, επέδειξαν πείσμα πολύ μεγαλύτερο της (όχι αμελητέας) ποδοσφαιρικής αξίας τους. Αν η διαιτησία τους έπαιζε λίγο καλύτερα στο ματς με τη Γκάνα ίσως τώρα να είχαν προκριθεί αυτοί.  

Άνοστη σούπα: Διαδικαστικά και τα δύο παιχνίδια της τελευταίας αγωνιστικής του Ζ΄ ομίλου. Στο Ντέρμπαν, Βραζιλιάνοι και Πορτογάλοι δεν έδειξαν καμία διάθεση να κυνηγήσουν σοβαρά τη νίκη (δύο μεγάλες ευκαιρίες, μία για κάθε ομάδα: Νίλμαρ στο α΄ μέρος για τη Σελεσάο, Ραούλ Μεϊρέλες στο β΄ για τους Λουζιτανούς) κι έμειναν στη λευκή ισοπαλία. Η Βραζιλία κράτησε την πρώτη θέση και το προνόμιο του εύκολου δρόμου προς τον τελικό. Η Πορτογαλία πάει κατευθείαν στα αγγούρια και μένει να δούμε αν πάει ξυπόλυτη ή όχι. Ή εφτάρα επί των Βορειοκορεατών δεν μπορεί να αποτελεί σοβαρό κριτήριο για τη δυναμικότητά της.

Την ίδια ώρα, η Ακτή Ελεφαντοστού έκανε μια άνευ σημασίας επίδειξη δύναμης απέναντι στους ζαλισμένους απ’ την πορτογαλική εφτάρα Βορειοκορεάτες [Ακτή Ελεφαντοστού-Β. Κορέα 3-0 (2-0), Νέλσπράυτ]. Πολύ αργά και δίχως ουσιαστική αξία (ένα γκολ, πάντως, από τον «παλιόφιλο» Τουρέ). Η Ακτή έδωσε πολύ λιγότερα από αυτά που υποσχόταν η μεγάλη αξία των παιχτών της.

Η σωτηρία της πρωταθλήτριας Ευρώπης: Τελικά, η κατάρα του Μουντιάλ προς το παρόν έχει ξορκιστεί. Η Ισπανία δεν πλήρωσε την ήττα από τους Ελβετούς. Κατάφερε να νικήσει τη Χιλή και να πάρει και την πρώτη θέση στον όμιλο [Ισπανία-Χιλή 2-1 (2-0), Πρετόρια]. Επιβεβαιώνεται η τρομακτική φόρμα του Βίγια, βοήθησε πολύ η επάνοδος του Ινιέστα. Ωστόσο, η ισπανική νίκη δεν ήταν τόσο εύκολη όσο φάνηκε. Οι Χιλιανοί μπήκαν πολύ δυνατά στο πρώτο τέταρτο και δημιούργησαν πολλά προβλήματα στη μάλλον βραδυκίνητη ιβηρική άμυνα, ιδίως με το διάβολο Μπωσεζούρ (το γαλλικό επώνυμο οφείλεται στην καταγωγή του παίκτη από την Αϊτή). Στη συνέχεια, όμως, πλήρωσαν την απειρία τους τόσο σε επίπεδο τακτικής όσο και νοοτροπίας/ ψυχολογίας. Μεταξύ 15΄ και 21΄ δέχονται τρεις ανόητες κίτρινες. Το πρώτο ισπανικό γκολ ξεκινά από λάθος σε προσπάθεια ντριμπλαρίσματος; η ομάδα αργεί να γυρίσει, οι Ισπανοί βγαίνουν στον αιφνιδιασμό κι ο Χιλιανός τερματοφύλακας αναγκάζεται να βγεί ως τη σέντρα. Διώχνει άσχημα κι ο Βίγια βάζει τη γκολάρα του. Στη φάση του δεύτερου ισπανικού γκολ, αποβάλλεται (μάλλον άδικα) κι ο Εστράδα και το κακό γίνεται διπλό. Νομίζω ότι οι Χιλιανοί έσπασαν ψυχολογικά κάτω από την πίεση του αποφασιστικού αγώνα χωρίς αύριο με το φαβορί του ομίλου και κυρίως από το ενδεχόμενο να αποκλεισθούν μολονότι είχαν δύο νίκες. Υποκλίνομαι, πάντως, στο μουρλο-Μπιέλσα που είχε το θάρρος να περάσει μέσο κι επιθετικό αντί δύο μέσων, ενώ η ομάδα του έπαιζε με δέκα. Το κόλπο φάνηκε να δουλεύει, μια και ο νεοεισελθών Ροντρίγο Μίλλαρ, φορ της Κόλο Κόλο, μείωσε στο 47΄, δίνοντας την εντύπωση ότι η Χιλή θα κυνηγούσε τις λιγοστές πιθανότητές της για ισοφάριση. Οι Ισπανοί παρέμειναν, πάντως, κυρίαρχοι του παιχνιδιού, που μετά το 60΄ άρχισε να ατονεί. Προφανώς κάποιος σφύριξε στους ποδοσφαιριστές και των δύο ομάδων τί συνέβαινε στο άλλο ματς. Οπότε κανείς δεν είχε την όρεξη να ρισκάρει οτιδήποτε και να διαταράξει ένα σκορ που έδινε πρόκριση και στους δύο (άθλια βέβαια η εικόνα των Ισπανών να παίζουν πασίτσες στο τελευταίο δεκάλεπτο για να ροκανίσουν τον χρόνο, χωρίς οι Χιλιανοί να κάνουν την παραμικρή προσπάθεια για πίεση). Έστω κι έτσι οι δύο καλύτερες ομάδες του ομίλου προκρίθηκαν.

Και προκρίθηκαν γιατί, όταν ήρθε η ώρα να φορέσει τη στολή του φαβορί, η Ελβετία φάνηκε κατώτερη των περιστάσεων. Προσπάθησε, αλλά έλειπε το καθαρό μυαλό που χρειαζόταν για να καταβληθεί η συμπαθής Ονδούρα [Ελβετία-Ονδούρα 0-0, Μπλουμφοντέιν]. Τελικά, στο β΄ ημίχρονο οι μεγαλύτερες ευκαιρίες χάθηκαν πιθανώς από την ομάδα της Κεντρικής Αμερικής: η παροιμιώδης αστοχία των επιθετικών της, όμως, δεν της επέτρεψε να πετύχει το παρθενικό της γκολ στη διοργάνωση.

Η πρώτη φάση ολοκληρώθηκε και δεν μπορούμε να πούμε ότι το θέαμα μας ενθουσίασε. Οι υποσχέσεις της δεύτερης αγωνιστικής των ομίλων δεν επιβεβαιώθηκαν στην τρίτη αγωνιστική, όταν το άγχος και η διεκδίκηση του αποτελέσματος με κάθε μέσο λειτούργησαν σαν τροχοπέδη. Ο μέσος όρος γκολ ανά παιχνίδι έπεσε πάλι στο 2,1 (κάτω από τον τελικό μ.ο. τερμάτων στο φτωχικό Ιτάλια Νοβάντα) κι ο κίνδυνος να καταριφθεί το αρνητικό ρεκόρ παραγωγικότητας είναι πολύ μεγάλος. Ίσως οι μεγαλύτερες συγκινήσεις να είχαν «αρνητικό» χαρακτήρα μια και αφορούν τον αποκλεισμό της κατόχου του τίτλου ή το στραπάτσο της Γαλλίας. Κάποια φαβορί επιβεβαίωσαν τη φήμη τους, δηλαδή η Αργεντινή (πρωτίστως) και η Βραζιλία. Γερμανοί και Ισπανοί γνώρισαν κι ένα στραβοπάτημα, αλλά τελικά έδειξαν χαρακτήρα. Η Ουρουγουάη επέδειξε εντυπωσιακή ωριμότητα και έβαλε υποψηφιότητα για να γίνει η ομάδα έκπληξη της τετράδας. Παραγουάη, Χιλή και Μεξικό ενίσχυσαν την άποψη περί εξαιρετικής φόρμας των λατινοαμερικάνικων εθνικών. Κι είδαμε ωραίο ποδόσφαιρο από μικρομεσαίους σαν τους Ιάπωνες και τους Αμερικανούς. Όσο για αυτούς που έφυγαν, δεν πρόκειται να μας λείψουν και πολύ (ίσως οι Σέρβοι ή η Ακτή Ελεφαντοστού, αλλά ας πρόσεχαν κι οι δύο).

Τέλος, μια και φτάνει η ώρα των νοκ άουτ αγώνων, μπορείτε να περιμένετε μέχρι το μεσημέρι κι ένα σύντομο ποστ προγνωστικών κι «ανάγνωσης» του τελικού ταμπλώ της διοργάνωσης. Υπαρχουν προοπτικές για έναν πολύ μεγάλο τελικό και κάμποσες εκπλήξεις…  

Δύσκολοι καιροί για φαβορί και πρίγκιπες

 

Στα περισσότερα παιχνίδια που περιλάμβανε το χορταστικό πρόγραμμα της Παρασκευής και του Σαββάτου τα θεωρητικά φαβορί δυσκολεύτηκαν να πετύχουν τον στόχο τους ή απλούστατα απέτυχαν. Μετά από τα αποτελέσματα της δεύτερης αγωνιστικής στον Γ΄ και Δ΄ όμιλο η κατάσταση είναι εξαιρετικά μπερδεμένη, καθώς και οι 8 ομάδες έχουν ελπίδες πρόκρισης. Η μόνη (αλλά σημαντική) διαφορά μεταξύ των δύο ομίλων είναι η σαφώς μεγαλύτερη ποδοσφαιρική αξία των αντιπάλων του Δ΄ ομίλου. Στον Ε΄ όμιλο, πάντως, έχουμε και μαθηματικά την πρώτη πρόκριση και τον πρώτο αποκλεισμό: μολονότι η ομάδα που προκρίθηκε ήταν και το λογικό φαβορί, εντούτοις και στα δυο παιχνίδια της συνάντησε δυσκολίες και δεν έπεισε με τις εμφανίσεις της. 

Ο αναπάντεχος θρίαμβος της σερβικής αντίστασης: Κατά την πρώτη αγωνιστική η Γερμανία έκανε το πιο εντυπωσιακό, το πιο πειστικό για τις δυνατότητές της παιχνίδι. Η Σερβία από την πλευρά της, παρά τις εξαίρετες μονάδες της, «τιμωρήθηκε» για την απροθυμία της να πάρει ρίσκα και να κυνηγήσει ουσιαστικά τη νίκη όταν έπρεπε. Στο μεταξύ τους παιχνίδι, οι Σέρβοι, για τους οποίους δεν θα υπήρχε αύριο σε περίπτωση ήττας, μπήκαν αποφασισμένοι και έδειξαν να κυνηγούν τη νίκη από την αρχή. Οι συγκυρίες αυτή τη φορά τους ευνόησαν: το καθοριστικό σημείο του παιχνιδιού ήταν η (αυστηρή) αποβολή του Κλόζε που έφερε τους Γερμανούς σε δύσκολη θέση (37΄). Αμέσως μετά οι Σέρβοι σκόραραν με μια ωραία φάση που ξεκινά με το μπάσιμο και τη σέντρα του Κράσιτς, την κεφαλιά-πάσα του Ζίγκιτς και το τελείωμα της φάσης από τον Γιοβάνοβιτς (38΄). Οι Γερμανοί θα μπορούσαν να ισοφαρίσουν στο τελείωμα του α΄ημιχρόνου, αλλά το σουτ του Χεντίρα κατέληξε στο οριζόντιο δοκάρι. Στο β΄ μέρος, παρά το αριθμητικό μειονέκτημα, συνέχισαν να προσπαθούν. Η χρυσή ευκαιρία παρουσιάστηκε με το πέναλτυ που κέρδισαν στο 60΄ και χαράμισε ο Ποντόλσκι, ο οποίος το εκτέλεσε αδύναμα δίνοντας την ευκαιρία στον Στόικοβιτς να το σταματήσει. Ταυτόχρονα και οι Σέρβοι είχαν σπουδαίες ευκαιρίες να πετύχουν το δεύτερο γκολ που θα τους εξασφάλιζε. Στο τέλος η αγωνιστικότητά τους ανταμείφθηκε με μια νίκη που πριν τον αγώνα έμοιαζε σχεδόν απίθανη και η οποία τους επιτρέπει να διεκδικήσουν την πρόκριση από θέση ισχύος [Σερβία-Γερμανία 1-0 (1-0), Πορτ Ελίζαμπεθ].

Η πτώση του μεγάλου φαβορί στο Πορτ Ελίζαμπεθ έφερε σε δύσκολη θέση τη Γκάνα. Ενώ μετά τη νίκη επί των Σέρβων πίστεψαν ότι είχαν ολοκληρώσει το δυσκολότερο τμήμα της αποστολής τους για την πρόκριση, οι Αφρικανοί του Ράγιεβατς ήξεραν πλέον ότι ακόμη και σε περίπτωση νίκης στο δεύτερο παιχνίδι δεν θα εξασφαλίζονταν, αλλά θα έπρεπε να διεκδικήσουν την πρόκριση σε μονομαχία με τους Γερμανούς (σε τριπλή ισοβαθμία η Γκάνα δεν θα είχε πολλές ελπίδες). Θυμίζω ότι η Γκάνα ήταν η μοναδική αφρικανική ομάδα που είχε προκριθεί στους 16 του ΠΚ της Γερμανίας. Ωστόσο και τότε και τώρα υπάρχει κάτι στο παιχνίδι της που δεν μου αρέσει καθόλου. Σε απόλυτη αντίθεση προς το στερεότυπο που θέλει της αφρικανικές ομάδες να κυνηγούν τη νίκη ακόμη κι απερίσκεπτα, στηριζόμενες στις εμπνεύσεις και τον αυθορμητισμό των ποδοσφαιριστών τους, η Γκάνα επιδίδεται σε παιχνίδι αναμονής και υπολογισμού: προτιμά να της προσφέρει τη νίκη ο αντίπαλος, παρά να την κυνηγήσει μόνη της. Η στάση αυτή συχνά τιμωρείται στο ποδόσφαιρο.

Στον αγώνα του Ράστενμπεργκ/ Ρύστενμπυρχ [Γκάνα-Αυστραλία 1-1 (1-1)], οι Αυστραλοί εμφανίστηκαν αποφασισμένοι να αφήσουν πίσω τους τη ντροπή της τεσσάρας του πρώτου αγώνα. Ξεκινώντας με τον Κιούελλ βασικό αντί του τιμωρημένου και πιο αμυντικογενούς Καχίλλ, οι Αυστραλοί μπήκαν δυνατά και πέτυχαν ένα γρήγορο γκολ, όταν ο Κίνγκσον δεν κατάφερε να συγκρατήσει το φάουλ του Μπρεσάνο και ο Χόλμαν που καιροφυλακτούσε έβαλε την ομάδα του μπροστά στο σκορ (11΄). Ωστόσο, τα βάσανα των Σοκερούς δεν είχαν τελειώσει: η πρώτη μεγάλη ευκαιρία της Γκάνας κατέληγε σε σουτ του Τζόναθαν Μένσα που σταμάτησε πάνω στη γραμμή ο Κιούελλ με το χέρι. Αποβολή και πέναλτυ (για δεύτερη φορά υπέρ της αφρικανικής ομάδας) και 1-1 από τον Τζυαν Ασαμόα (25΄). Η συνέχεια του ημιχρόνου υπήρξε πολύ δύσκολη για τους Αυστραλούς, οι οποίοι με αριθμητικό μειονέκτημα κατέβαλαν υπεράνθρωπες προσπάθειες για να συγκρατήσουν τις επιθέσεις των Αφρικανών και να μην καταρρεύσουν. Κι ενώ περιμέναμε το β΄ ημίχρονο να επισφραγίσει την αφρικανική υπεροχή, η Γκάνα άρχισε να παίζει όλο και πιο επιφυλακτικά, ενώ και η άμυνά της άρχισε να δείχνει σημάδια αστάθειας. Κι επειδή από τους Αυστραλούς το πάθος και η θέληση για νίκη δεν λείπουν, αυτοί τα έπαιξαν όλα για όλα, ρίχνοντας στο παιχνίδι τους Τσίππερφηλντ και Κέννεντυ. Το τελευταίο εικοσάλεπτο χαρακτηρίστηκε από σαφή υπεροχή και μεγάλες ευκαιρίες των Αυστραλών (ειδικά αυτή του Γουίλκσερ). Δεν τα κατάφεραν, μπορούν να έχουν παράπονα από τη διαιτησία του Ροζέττι, αλλά κέρδισαν τη συμπάθειά μας.

Έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα, Γερμανοί και Σέρβοι είναι και πάλι τα φαβορί για την πρόκριση στον Δ΄ όμιλο. Σ’ ένα παιχνίδι ζωής και θανάτου μεταξύ Γερμανών και Γκανέζων το πλεονέκτημα ανήκει στους πρώτους. Και στη σύγκρουση των άλλων δύο ομάδων, οι Αυστραλοί θα εμφανιστούν με απώλειες και έχοντας ξοδέψει πολλές από τις δυνάμεις τους.

Μαχητές κι ανύπαρκτοι: Στα δυο παιχνίδια της Παρασκευής για τον Γ΄ όμιλο δεν εμφανίστηκε στο γήπεδο καμία μεγάλη ομάδα. Ωστόσο, το ένα ματς ήταν συναρπαστικό και το άλλο μια ανάλατη σούπα. Έχοντας να αντιμετωπίσουν μια μέτρια αλλά σοβαρή ομάδα [ΗΠΑ-Σλοβενία 2-2 (0-2), Γιοχάνεσμπουργκ], οι Αμερικανοί πλήρωσαν τις ολιγωρίες της άμυνάς τους και βρέθηκαν να χάνουν από τους Σλοβένους με 0-2 στο ημίχρονο, ενώ θα έπρεπε να έχουν σκοράρει τουλάχιστον μια φορά. Στο β΄ μέρος, το πάθος, η αγωνιστικότητα και η επιθυμία τους να επιτεθούν με κάθε λογικό τρόπο συγκίνησαν. Μείωσαν γρήγορα το σκορ με τον ηγέτη τους, τον Λάντον Ντόνοβαν (48΄), ισοφάρισαν στο 82΄ με τον γιο του προπονητή τους Μπράντλεϋ και θα έπαιρναν και τη νίκη αν ο ανεπαρκέστατος διαιτητής Κουλιμπαλύ από το Μαλί δεν τους ακύρωνε ένα κανονικότατο γκολ όπου ούτε οφσάιντ υπάρχει, ούτε επιθετικό φάουλ (αντιθέτως τρεις, τουλάχιστον, Σλοβένοι αμυντικοί κρατούν αντικανονικά τους αντιπάλους τους). Ακόμη κι έτσι θα παίξουν το τελευταίο ματς από θέση (ψυχολογικής) ισχύος, ζητώντας βέβαια μόνο τη νίκη για την πρόκριση. Οι Σλοβένοι, χωρίς να έχουν εντυπωσιάσει, έχουν ήδη μαζέψει 4 βαθμούς και τους αρκεί μια ισοπαλία. Το πρόβλημά τους είναι ότι θα παίξουν με το φαβορί του ομίλου, το οποίο θέλει πια απελπισμένα τη νίκη.  

Μέχρι τώρα, σε δύο ματς του Μουντιάλ κόντεψε να με πάρει ο ύπνος. Και τα δύο ήταν ματς της Εθνικής Αγγλίας. Αυτή η Αγγλία είναι πολύ χειρότερη απ’ ό,τι κι εγώ (ο ορκισμένος εχθρός της) την περίμενα. Απολύτως στείρα κι αντιπαραγωγική (σχεδόν όσο κι η Γαλλία) έχει και την ατυχία όλα τα ατού της να βρίσκονται σε μέτρια ή κακή κατάσταση. Μηδέν ουσιαστικά ευκαιρίες σε 90΄, καμία φαντασία στο παιχνίδι, ανορθόδοξη ανάπτυξη και, αυτή τη φορά, ανεπίτρεπτη υποτίμηση του αντιπάλου [Αγγλία-Αλγερία 0-0, Κέηπ Τάουν]. Οι πριγκιπικές παρουσίες στην εξέδρα δεν φάνηκε να εμπνέουν τους Άγγλους διεθνείς. Όσο για την Αλγερία, ο βασικός στόχος του Ραμπά Σααντάν ήταν να συμμαζέψει τα κομμάτια μιας ομάδας που έχασε κοροϊδίστικα το πρώτο παιχνίδι της και η οποία σπαράσσεται από εσωτερικές έριδες. Η φιλοδοξία ήταν να εμφανιστεί ενωμένη, να μη χάσει, εξουδετερώνοντας τις επιθέσεις της αντιπάλου, κι αν ο Αλλάχ ήθελε κάτι παραπάνω ας ερχόταν. Χαρακτηριστικό ήταν ότι η Αλγερία ξεκίνησε και τελείωσε το ματς χωρίς κανένα πραγματικό επιθετικό (ο Μαατμούρ που έπαιζε, ας πούμε, προωθημένος είναι μέσος). Υπό τις συνθήκες αυτές η επιτυχία ενός τέρματος θα ήταν θαύμα το οποίο ποτέ δεν συνέβη. Βεβαίως, οι Αλγερινοί πέτυχαν τον στόχο τους κι έμειναν ζωντανοί. Οι Άγγλοι, τώρα, έχουν πια ένα μόνο πλεονέκτημα (όχι πάντως ασήμαντο, αν κάνουμε σύγκριση με τη θλιβερή θέση των Γάλλων): είναι πάντα κύριοι της τύχης τους κι αν νικήσουν τους Σλοβένους προκρίνονται.

Η πρώτη πρόκριση κι ο πρώτος αποκλεισμός: Στον Ε΄ όμιλο, το φαβορί προκρίθηκε ήδη. Μόνο που δεν έχει ενθουσιάσει κανέναν. Μετά από μια δύσκολη επικράτηση επί των Δανών, η Ολλανδία πέτυχε και τη δεύτερη νίκη της: η επικράτηση, όμως, επί της Ιαπωνίας ήταν τελικά δύσκολη [Ολλανδία-Ιαπωνία 1-0 (0-0), Ντέρμπαν]. Η επιθετική ανάπτυξη των Οράνιε είναι προς το παρόν προβληματική. Τους έσωσε το γκολ του Σνάιντερ (53΄, ωραίο σουτ, αλλά και ευθύνη του Ιάπωνα τερματοφύλακα) και η καλή απόδοση μονάδων όπως ο Kuijt. Άλλοι, όπως ο Φαν Πέρσι είναι σκιές του εαυτού τους (ίσως θα έπρεπε να εξεταστεί η χρησιμοποίηση του Χούντελααρ στη βασική ενδεκάδα, άλλωστε είναι κλασσικό φορ και μπορεί να παίξει σαν μόνος προωθημένος καλύτερα από τον Φαν Πέρσι). Αν η Ιαπωνία είχε μεγαλύτερη τόλμη και ποικιλία στην επιθετική ανάπτυξή της ίσως να είχε πετύχει την έκπληξη.

Το άλλο ματς του ομίλου ήταν κυριολεκτικά αγώνας ζωής και θανάτου για τις δύο ομάδες [Δανία-Καμερούν 2-1 (0-0), Πρετόρια] και υπήρξε συναρπαστικό για τους θεατές. Οι Δανοί ξεκίνησαν μουδιασμένα και πλήρωσαν γρήγορα ένα φριχτό λάθος της άμυνάς τους που εκμεταλλεύθηκε άψογα ο Ετό΄ο (10΄). Σταδιακά ξαναβρήκαν τον εαυτό τους, ισορρόπησαν τον ενθουσιασμό των Αφρικανών και η καλή απόδοση των τιμημένων βετεράνων τους (Ρόμμενταλ, Γκρένκγιερ, Τόμασσον), του Κρ. Πόουλσεν και του νεαρού Μπέντνερ τους επέτρεψε να ισοφαρίσουν (Μπέντνερ 33΄). Εντούτοις, μετά την ισοφάριση των Δανών, το Καμερούν έχασε δύο τουλάχιστον απίστευτες ευκαιρίες (π.χ. το δοκάρι του Ετό΄ο στο 43΄). Στο β΄ μέρος και οι δύο ομάδες πάλεψαν για τη νίκη, την οποία κέρδισε η πιο έμπειρη και προσεκτική από τις δύο, χάρη στην υπέροχη προσπάθεια του Ρόμμενταλ (που καταπίνει κυριολεκτικά τον Μακούν και σουτάρει ιδανικά, 61΄). Οι Δανοί χρειάζονται τώρα τη νίκη με τους Ιάπωνες για να προκριθούν: νομίζω ότι μάλλον θα την πάρουν. Το Καμερούν παίρνει πρώτο το δρόμο της επιστροφής, χωρίς να είναι κι η χειρότερη ομάδα που είδαμε σ΄αυτό το ΠΚ. Πιθανώς να πλήρωσε και εξωγηπεδικά προβλήματα βασικής οργάνωσης και λειτουργίας (οι κακές γλώσσες λένε ότι τη χθεσινή σύνθεση την επέβαλαν στον Πωλ Λε Γκουέν οι άνθρωποι της ομοσπονδίας)!

Όπου ηττημένος και η μοίρα του – Rien ne va plus: Ενώ το κύριο θέμα είναι συνήθως τα αγωνιστικά ζητήματα, για την ταλαίπωρη εθνική Γαλλίας οι σημαντικές ειδήσεις αφορούν τα παρασκήνια. Όπως αποκάλυψε η χτεσινή Εκίπ, η αλλαγή του Ανελκά με το Ζινιάκ μεταξύ α΄ και β΄ ημιχρόνου του αγώνα με το Μεξικό δεν ήταν αποτέλεσμα επιλογής αγωνιστικής τακτικής του Ρ. Ντομνέκ. Όταν στα αποδυτήρια ο προπονητής προσπάθησε να κάνει παρατηρήσεις στον Ανελκά, προσάπτοντάς του ότι εγκατέλειπε τη θέση του κεντρικού επιθετικού και γύριζε προς το κέντρο ή βρισκόταν στα άκρα, ο παίκτης του απάντησε με την όχι και τόσο κομψή φράση που διαβάζετε στο πρωτοσέλιδο και που δεν σημαίνει ακριβώς «κόουτς δεν συμφωνώ». Η αντίδραση του τιτανοτεράστιου Ντομνέκ ήταν να πει στον ποδοσφαιριστή: «ΟΚ, βγαίνεις από το παιχνίδι!». Μετά την αποκάλυψη, η γαλλική ομοσπονδία αποφάσισε τον αποκλεισμό του Ανελκά από την αποστολή της εθνικής (αυτή την ώρα πρέπει να πετά προς Παρίσι).

Τα προβλήματα της Γαλλίας δεν σταμάτησαν φυσικά εκεί. Οι δημοσιογράφοι αναφέρθηκαν στη στάση του Γκουρκύφφ όταν, ενώ έκανε δηλώσεις μετά το ματς, πέρασαν από δίπλα του οι δύο φερόμενοι ως συνωμότες που επέβαλαν τον αποκλεισμό του από την ενδεκάδα, δηλαδή ο Ριμπερύ και ο Ανελκά. Ο Γκουρκύφφ χαμήλωσε το βλέμμα, σαν το μαθητή που του έχουν κάνει τη ζωή πατίνι οι νταήδες του σχολείου του. Να προσθέσω ότι η υποψία μου είναι πως η κλίκα δεν περιορίζεται σ’ αυτούς τους δύο (εκ των οποίων ο Ανελκά αποδεικνύεται διπλά ανόητος γιατί πέταξε από την ομάδα τον μοναδικό παίκτη που μπορούσε να του δίνει πάσες της προκοπής).

Επίσης, στη χτεσινή συνέντευξη τύπου, ο αρχηγός της ομάδας Πατρίς Εβρά δήλωσε ότι το «πρόβλημα για την ομάδα δεν είναι ο Νικολά [Ανελκά], τον οποίο δυστυχώς ανάγκασαν να εγκαταλείψει την ομάδα, αλλά ο προδότης που βρίσκεται ανάμεσά μας». Σήμερα, στην πρωϊνή προπόνηση της Γαλλίας, ο Εβρά πλακώθηκε με τον Ντομνέκ και με τον γυμναστή της ομάδας. Η εκρηκτική συνέχεια αναμένεται. Bonjour l’ambiance, που λένε και οι άμεσα ενδιαφερόμενοι…

Αγγλικά ναυάγια… γερμανική προέλαση

Κατά Αγγλίας πολεμικός: Οι πολυάριθμοι Έλληνες φίλοι του αγγλικού ποδοσφαίρου μπορούν να σταματήσουν να διαβάζουν. Ή να συνεχίσουν για να με γιουχάρουν πανηγυρικά αν τυχόν η εθνική Αγγλίας κάνει μεγάλες εμφανίσεις σ’ αυτό το Μουντιάλ. Προσωπικά απεχθάνομαι το αγγλικό ποδόσφαιρο και ειδικότερα την εθνική Αγγλίας. Δεν μπορώ, επομένως, να είμαι αντικειμενικός. Για να μην παρεξηγούμαστε, όμως, να πω ότι αναφέρομαι αποκλειστικά στο ποδόσφαιρο, όχι στους Άγγλους γενικά κι αόριστα, στην κουλτούρα τους, τη συμβολή τους στον πολιτισμό και τις επιστήμες. Μόνο για μπάλα. Εκεί, πολύ απλά δεν τους αντέχω.

Όταν μικρός άρχισα να παρακολουθώ συστηματικά ποδόσφαιρο, στα τέλη της δεκαετίας του ’70, ανακάλυψα ότι με εκνεύριζαν πολλά πράγματα στο εγγλέζικο πρωτάθλημα: τα γλυστερά γήπεδα, τα «τετράγωνα» δοκάρια στις εστίες, η μπάλα που το μέγεθος και οι ραφές της διέφεραν από αυτές που χρησιμοποιούνταν στην ηπειρωτική Ευρώπη, οι οπαδοί, ο σαφέστατα ταξικός χαρακτήρας που είχε το άθλημα στο Νησί. Πάνω απ’ όλα με εκνεύριζε ο αγγλικός τρόπος παιχνιδιού, οι αναρίθμητες σέντρες για το κεφάλι του ψηλού και δυνατού επιθετικού, οι ψηλές μπαλιές, η άσκοπη χρήση δύναμης, η συνήθως ανύπαρκτη τεχνική, η εντελώς πρωτόγονη προσέγγιση της τακτικής και του αθλήματος εν γένει. Και βέβαια με τσάντιζε η αγγλοδουλεία του Έλληνα αθλητικογράφου, το γεγονός ότι όλοι αυτοί αντιμετώπιζαν με θρησκευτική ευλάβεια το κάθε ανύπαρκτο ματς «μεταξύ της ιστορικής Στόουκ και της ισχυρής Λέστερ». Δεν άντεχα! Από αντίδραση άρχισα να παρακολουθώ τη Μπουντεσλίγκα και είχα πειστεί ότι η πεμπτουσία του ποδοσφαίρου εκφραζόταν στο κάθε ματς Κολωνίας-Κάιζερσλάουτερν 6-3, όπου οι τερματοφύλακες απ’ ό,τι πήγαινε μέσα στο τέρμα τους έπιαναν μόνο τις πάσες των αμυντικών τους προς τα πίσω (κι αυτές όχι πάντα).

Όποτε πλησίαζε τελική φάση ΠΚ, ανατρίχιαζα διαπιστώνοντας ότι διάφοροι «ειδικοί», γραφεία στοιχημάτων (παλιότερα αποκλειστικά βρετανικά) και (εσχάτως) διεθνείς χρηματοπιστωτικοί οίκοι και οίκοι παροχής συμβουλευτικών υπηρεσιών (κι αυτοί εγκατεστημένοι συνήθως στον αγγλοσαξονικό κόσμο) ανακήρυσσαν με περισσή ευκολία την Αγγλία «μεγάλο φαβορί για την κατάκτηση του τροπαίου». Πώς μπορούσε να συμβαίνει αυτό, όταν σχεδόν τίποτε στην ιστορία της διοργάνωσης δεν το δικαιολογούσε; Η Αγγλία είχε να επιδείξει την πιο πέτσινη κατάκτηση κυπέλλου: μέσα στη χώρα της και με σκανδαλώδη διαιτητική εύνοια. Εκτός από το περίφημο τρίτο γκολ που δεν μπήκε ποτέ στην παράταση του τελικού, υπήρχε και το πιο παραγκάτο ματς τελικής φάσης ΠΚ, ο προημιτελικός με την Αργεντινή. Ένα ματς πριν από το οποίο εκφράστηκε ο πιο χυδαίος ρατσισμός, αυτός της αποικιοκρατικής δύναμης (οι αγγλικές εφημερίδες «έφτιαχναν κλίμα», ανεβοκατεβάζοντας «ζώα» τους Αργεντίνους) και το οποίο αποτελεί μνημείο στημένης διαιτησίας (η αποβολή του Ραττίν στο 35΄ είναι χαρακτηριστική). Μετά από την κατάκτηση αυτή, η Αγγλία δεν έκανε τίποτε σπουδαίο σε τελική φάση (τρεις φορές, μάλιστα, δεν προκρίθηκε καν σ’ αυτήν), με την εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα (ο χαμένος ημιτελικός στα πέναλτυ του Ιτάλια Νοβάντα, όταν η Αγγλία προδόθηκε από τα γέρικα αντανακλαστικά του Πήτερ Σίλτον: σχεδόν σε όλα τα γερμανικά πέναλτυ κινήθηκε στη σωστή γωνία αλλά δεν κατάφερε να αποκρούσει κανένα).

Φυσικά, η Αγγλία έβγαλε σπουδαίες ομάδες σε συλλογικό επίπεδο (η Λίβερπουλ του 77-85, η Φόρεστ του Κλαφ, η Μάντσεστερ Γιουνάϊτεντ της τελευταίας δεκαετίας και βάλε) και ανέδειξε μεγάλους ποδοσφαιριστές: Κήγκαν, Χοντλ, Λίνεκερ, Γουόντλ, Όουεν προ των τραυματισμών, τελευταία Ρούνεϋ. Αυτοί όμως πλαισίωνονταν πάντα από μπόλικους άτεχνους ξυλοκόπους και άχρωμους ρολίστες που δεν θα περνούσαν την πόρτα άλλης μεγάλης εθνικής.

Η Αγγλία του 2010 και το αμερικάνικο κάζο:  Η φετινή Αγγλία δεν είναι διαφορετική. Το μεγάλο της ατού είναι ο προπονητής της: εκτιμώ απεριόριστα τον Φάμπιο Καπέλλο. Έχει. ίσως, το πιο εντυπωσιακό παλμαρές και υπήρξε ο αρχιτέκτονας της πιο σπουδαίας Μίλαν, αυτής που διέλυσε 4-0 τη Μπαρσελόνα του Κρόιφ στον τελικό της Αθήνας το 1994. Όμως, ακόμη κι ο καλύτερος προπονητής του κόσμου χρειάζεται τα απαραίτητα υλικά για να φτιάξει μεγάλη ομάδα. Στην Αγγλία δεν τα βρίσκει (άρα μπορεί να προσφέρει μόνο τον επαγγελματισμό, την πειθαρχία και τις γνώσεις του περί τακτικής). Η σημερινή Αγγλία έχει μόνο ένα πραγματικά μεγάλο παίκτη (τον Ρούνεϋ), που εμφανίζεται στο ΠΚ σε κακή κατάσταση λόγω κούρασης και τραυματισμών, και μερικούς ακόμη σπουδαίους (Τζέρραρντ, Λαμπάρντ, Τέρρυ), οι οποίοι δεν είναι στην καλύτερη κατάσταση της καριέρας του και έχουν φτάσει στα 30. Το υλικό από κει και πέρα είναι από μέτριο μέχρι και προβληματικό (επιπλέον, η Αγγλία, μαζί με τη Βραζιλία, είναι η ομάδα του ΠΚ με τον μεγαλύτερο μέσο όρο ηλικίας). Τα όρια της αγγλικής ομάδας φάνηκαν γρήγορα, με τον πρώτο κιόλας αγώνα απέναντι στους Αμερικανούς.

Η εθνική των ΗΠΑ δεν θαμπώνει κανένα με το παιχνίδι της, αλλά έχει πολλά προτερήματα. Είναι πειθαρχημένη, αρκετά γρήγορη, με ικανοποιητικό τεχνικό επίπεδο, καλή φυσική κατάσταση και συγκριτικό πλεονέκτημα ψυχολογίας: ως εκπρόσωπος της υπερδύναμης δεν εμφορείται από κανένα σύμπλεγμα κατωτερότητας, παρά τη φτωχή ποδοσφαιρική της ιστορία (εντούτοις, το 2002 έφτασε στα προημιτελικά, την περασμένη χρονιά έπαιξε στον τελικό του Κυπέλλου Συνομοσπονδιών απέναντι στη Βραζιλία). Το υλικό της είναι αρκετά ομοιογενές, χωρίς κραχτές αδυναμίες. Επιπλέον ένα Μουντιάλ σε χώρα (και) αγγλόφωνη χωρίς παράδοση στο ποδόσφαιρο αποτελεί ευνοϊκό περιβάλλον δράσης για την αμερικανική ομάδα.

Στο παιχνίδι του Σαββάτου [Αγγλία-ΗΠΑ 1-1, Ράστενμπεργκ ή Ρύστενμπυρχ, για περισσότερα δείτε κι εδώ] οι ΗΠΑ έδειξαν αρκετές από τις αρετές τους. Μολονότι βρέθηκαν γρήγορα πίσω στο σκορ (από τον ωραιότατο συνδυασμό Χέσκυ-Τζέρραρντ), δεν τα παράτησαν, κυνήγησαν το ματς, πίεσαν και αξιώθηκαν να ισοφαρίσουν προς το τέλος του ημιχρόνου με τον Ντέμσεϋ. Φυσικά το γκολ ήταν σε μεγάλο βαθμό ευγενική προσφορά του ανεκδιήγητου Άγγλου τερματοφύλακα Ρόμπερτ Γκρην, στο πρόσωπο του οποίου εκφράζονται ορισμένες από τις διαχρονικές αδυναμίες της εθνικής Αγγλίας. Στο β΄ημίχρονο οι αγγλικές προσπάθειες για τη νίκη ήταν φιλότιμες, πλην όμως ανορθόδοξες και ελάχιστα θεαματικές για τον ουδέτερο θεατή. Πάντως, υπάρχει κάτι παρήγορο για τους Άγγλους: ο τρίτος όμιλος είναι από τους πιο αδύναμους του φετινού ΠΚ. Είναι σχεδόν αδύνατο να τους στερήσει την πρόκριση κάποια από τις Σλοβενία και Αλγερία.

Σλοβενία-Αλγερία 1-0 (0-0) [Πολοκουάνε]: Το ματς του μεσημεριού θα το ξεχάσει γρήγορα όλος ο κόσμος εκτός από τους άμεσα ενδιαφερόμενους. Οι Σλοβένοι θα έχουν να λένε ότι στη δεύτερη συμμετοχή τους σε τελική φάση (μετά από τη γενιά Ζάχοβιτς το 2002) πέτυχαν την πρώτη νίκη τους (ενώ κάποιοι άλλοι κακομοίρηδες την κυνηγάμε ακόμη), οι Αλγερινοί μπορούν να χτυπήσουν άνετα το κεφάλι τους στον τοίχο, γιατί έχασαν ένα ματς που με λίγη προσοχή θα ήταν δικό τους. Νευρικό παιχνίδι (παιχνίδι τακτικής θα έλεγαν οι πολιτικά ορθώς εκφραζόμενοι), ομάδες μέτριων δυνατοτήτων, δύο καλές φάσεις για τα «φεννέκ» (το φάουλ του Μπελχάτζ στο δοκάρι, η κεφαλιά άουτ του Χαλλίς), μια για τους Σλοβένους. Το ματς κρίθηκε από δύο ανοησίες των Αλγερινών: την αποβολή με δεύτερη κίτρινη του φορ της Σιέννα Αμπντελκαντέρ Γκεζάλ (που είχε μπει αλλαγή αντί του γνωστού μας Τζεμπούρ) και τη λάθος εκτίμηση του τερματοφύλακα Σαουσί στο σουτ του Κόρεν (που όμως είχε φάλτσα και έσκασε λίγο μπροστά από τον Αλγερινό γκολκήπερ). Οι Σλοβένοι δέχτηκαν με χαρά το δώρο και πάνε για το κάτι παραπάνω. Αν αποτύχουν κανείς δεν θα τους ζητήσει ευθύνες. Οι Αλγερινοί θα χρειαστούν κάποιο θαύμα για να σώσουν το Μουντιάλ τους. Η επιτυχία να αποκλείσουν την πανίσχυρη Αίγυπτο στα προκριματικά και μάλιστα με επικό τρόπο (λόγω απόλυτης ισοβαθμίας έδωσαν μπαράζ) μάλλον έχει ήδη ξεχαστεί και έδωσε τη θέση της σε ένα πολύ κακό κλίμα στο εσωτερικό της αποστολής των Βορειοαφρικανών.     

Ο όμιλος του θανάτου ή φοβάται ο Γιάννης το θεριό… Αντίθετα προς τον αδύναμου επιπέδου γ΄ όμιλο, ο τέταρτος είναι ίσως ο πιο δύσκολος του φετινού ΠΚ. Περίμενα με μεγάλο ενδιαφέρον τη σύγκρουση Γκάνας-Σερβίας. Ήθελα να διαπιστώσω και αν η Γκάνα (του Σέρβου Μίλοβαν Ράγιεβατς) είναι τουλάχιστον στο καλό επίπεδο του 2006 και αν η Σερβία μπορεί να δικαιώσει τις προσδοκίες που αρκετοί έχουν εναποθέσει σ’ αυτήν. Πράγματι η Σερβία έχει εξαιρετικές μονάδες, το ερωτηματικό ήταν αν αυτές θα έφτιαχναν ένα σύνολο με νοοτροπία μεγάλης ομάδας (σημείο στο επίπεδο οι σερβικές και παλιότερα γιουγκοσλαβικές ομάδες παραδοσιακά έπασχαν). Είδαμε ένα παιχνίδι αναμονής , χωρίς ρίσκα και φάσεις. Το ματς «ξεμπλόκαρε» με την αποβολή του Λούκοβιτς στο 74΄ (δεύτερη κίτρινη). Περιέργως, αυτοί που πήγαν να το κερδίσουν ήταν οι μειονεκτούντες αριθμητικά Σέρβοι που έχασαν τρεις σπουδαίες ευκαιρίες (σουτ του Κράσιτς μέσα στην περιοχή, κεφαλιά του Βίντιτς, μακρινό σουτ του Ιβάνοβιτς). Ακολούθησε το χαζό χέρι-πέναλτυ του Κουζμάνοβιτς στο τέλος του αγώνα, που καταδίκασε τους Σέρβους σε ήττα [Γκάνα-Σερβία 1-0 (0-0), Πρετόρια]. Η Γκάνα έχει όλες τις ελπίδες με το μέρος της, η Σερβία πρέπει να διεκδικήσει την πρόκριση από μια φορμαρισμένη μεγάλη ομάδα την οποία πάντα αντιμετωπίζει με κόμπλεξ κατωτερότητας ή να ελπίσει σε καραμπόλες (νίκη των Αυστραλών επί των Αφρικανών, ενδεχόμενο μάλλον χλωμό). Οι Βαλκάνιοι κινδυνεύουν σοβαρά να επιστρέψουν γρήγορα στην πατρίδα τους. Ίσως και να είναι κρίμα, αλλά ας πρόσεχαν και ας έπαιζαν μπάλα λίγο περισσότερο.

Η γερμανική μηχανή δουλεύει στο φουλ: Πριν το Μουντιάλ πολλοί είχαν αμφιβολίες για τις ικανότητες και την αξία της φετινής εθνικής Γερμανίας. Σφάλμα! Πρώτον, ακόμα και με μέτρια έως και πολύ μέτρια ομάδα (π.χ. 1986, 2002) η Γερμανία πάει πολύ καλά. Στα χειρότερά της παίζει προημιτελικό. Δεύτερον, η φετινή Νατσιονάλμάνσαφτ είναι πολύ καλή ομάδα και ο Μπάλλακ δεν της λείπει καθόλου. Τους άτυχους Αυστραλούς τους τελείωσε με συνοπτικές διαδικασίες [Γερμανία-Αυστραλία 4-0 (2-0), Ντέρμπαν]. Ο Έζιλ και ο Χεντίρα έκαναν γιογιό την αυστραλέζικη άμυνα, ο Μύλλερ είναι παιχτούρα, ο Λαμ σε φοβερή φόρμα, ο Σβαϊνστάιγκερ μπορεί να παίξει ηγετικό ρόλο, ο Ποντόλσκι σε μια χαρά κατάσταση, ο Κλόζε κι αν εγέρασε την τέχνη του την ξέρει. Μου άρεσε ότι η Γερμανία (σε αντίθεση προς τη χτεσινή Αργεντινή που κάθησε στο 1-0 παίζοντας με τη φωτιά)  δεν προσπάθησε να διαχειριστεί το προβάδισμά της, αλλά πάλεψε να «σκοτώσει» το ματς και ανταμείφθηκε γι’ αυτό. Η φετινή Γερμανία είναι γκαραντί για ημιτελικό και πιθανώς για περισσότερα.

Σε σχέση με την ομάδα που άφησε εξαιρετικές εντυπώσεις το 2006 στη Γερμανία (πέφτοντας ηρωϊκά στο τελευταίο λεπτό κόντρα στους Ιταλούς) η φετινή Αυστραλία είναι απλώς τέσσερα χρόνια πιο γερασμένη και δεν έχει σοβαρό προπονητή. Ίσως αν σκόραρε στο 3΄ (στη φοβερή διπλή ευκαιρία της) να παρακολουθούσαμε ένα εντελώς διαφορετικό παιχνίδι. Με τα αν δεν γράφεται όμως η Ιστορία. Όπως έχουν τα πράγματα, οι «σοκερούς» δύσκολα θα αποφύγουν την τελευταία θέση του ομίλου.