Χάρτης της Ευρώπης από τον Φλαμανδό χαρτογράφο Γεράρδο Μερκάτορ, πιθ. 1589
Οι παραδόσεις υπάρχουν συνήθως για να σπάνε. Έως το 2010 καμία ευρωπαϊκή ομάδα δεν είχε κατακτήσει το τρόπαιο μακριά από τη Γηραιά Ήπειρο. Στις τελευταίες δύο διοργανώσεις, ευρωπαϊκές ομάδες σήκωσαν το τρόπαιο σε άλλες ηπείρους: πρώτα η Ισπανία στην, ας πούμε, «ουδέτερη» Νότια Αφρική και έπειτα, το 2014, η Γερμανία, αυτή τη φορά, όμως, στο έδαφος της ηπείρου που μοιράστηκε με την Ευρώπη τις κατακτήσεις του Παγκοσμίου Κυπέλλου και μάλιστα στη Βραζιλία, τη χώρα με τις περισσότερες νίκες στον θεσμό.
Κάποιες παραδόσεις αποδεικνύονται ιδιαίτερα ανθεκτικές. Μετά το 1958 και τη νίκη της Βραζιλίας στη Σουηδία, οι τελικές φάσεις που διοργανώνονται στην Ευρώπη οδηγούν και στη στέψη ευρωπαϊκής ομάδας. Η παράδοση αυτή επιβεβαιώνεται και φέτος. Και επιβεβαιώνεται με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο. Όπως είχε συμβεί και το 2006 στη Γερμανία, και οι τέσσερις ομάδες των ημιτελικών είναι ευρωπαϊκές! Δεν αποτελεί το γεγονός αυτό απόδειξη της πρωτοκαθεδρίας του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου; Προφανώς, ναι! Ή, μάλλον, εκ πρώτης όψεως. Η πραγματικότητα είναι πάντα πιο σύνθετη απ’ όσο δείχνει.
Το ποδόσφαιρο στα χρόνια της παγκοσμιοποίησης: Έχουμε επισημάνει πολλές φορές ότι το επαγγελματικό ποδόσφαιρο αποτελεί ένα από τα πιο χαρακτηριστικά και προωθημένα παραδείγματα παγκοσμιοποίησης. Δεν υπάρχει κανένα ποδόσφαιρο του «δρόμου» ή της «αλάνας», αλλά μόνο ποδόσφαιρο φυτωρίων και επαγγελματικών σχολών κατάρτισης. Ο νεαρός ποδοσφαιριστής εκπαιδεύεται και μαθαίνει να σκέφτεται και να ενεργεί με τον ίδιο κατ’ ουσίαν τρόπο στο Ροσάριο, το Σάο Πάουλο, το Ντόρτμουντ και τη Λυών. Στην εποχή, λοιπόν, της παγκοσμιοποίησης, μπορούμε να κάνουμε λόγο για «ευρωπαϊκό» και άλλο ποδόσφαιρο; Ίσως να ήταν ακριβέστερο να μιλήσουμε για ποδόσφαιρο το οποίο κάπως απλουστευτικά ονομάζουμε ευρωπαϊκό. Το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο δεν είναι ούτε ενιαίο (είναι ίδιο το ποδόσφαιρο της Ισπανίας, έστω αυτής των τελευταίων δέκα χρόνων, με εκείνο της Γερμανίας, της Ιταλίας ή της Αγγλίας;) ούτε αποκλειστικά ευρωπαϊκό. Έχει διαμορφωθεί χάρη στη συμβολή ποδοσφαιριστών και τεχνικών προερχόμενων από πλείονες ηπείρους. Αν τα κύρια συστατικά του σύγχρονου ποδοσφαίρου είναι ευρωπαϊκά, αυτό θα μπορούσε να αποδοθεί στο ότι τα πλουσιότερα πρωταθλήματα, αυτά που προσελκύουν τους ποδοσφαιριστές με τη μεγαλύτερη «χρηματιστηριακή» αξία, βρίσκονται στη Γηραιά Ήπειρο. Εάν θα έπρεπε να μιλήσουμε για κάποια ηγεμονία με γεωγραφικούς όρους, αυτή θα είχε χαρακτηριστικά πρωτίστως οικονομικά.
Η αποτυχία των Λατινοαμερικανών: Γιατί απέτυχαν οι εκτός Ευρώπης εθνικές ομάδες; Μήπως ακριβώς γιατί στηρίχθηκαν στα πιο γνωστά ποδοσφαιρικά αστέρια, τα οποία αποδείχθηκαν στην πράξη πολύ λίγα για να τις οδηγήσουν στη διάκριση; Είναι αλήθεια ότι το ρωσικό ΠΚ υπήρξε συνώνυμο της, κατά το μάλλον ή ήττον, παταγώδους αποτυχίας των μεγάλων αστέρων: ο Μέσσι λύγισε κάτω από το βάρος της ευθύνης, χαρίζοντας εκλάμψεις μόνο του μεγάλου ταλέντου του. Ο Νεϋμάρ αναλώθηκε σε ατομισμούς και σε προσπάθειες να εκβιάσει κάποιο πέναλτυ. Ακόμη κι ο Ευρωπαίος Κριστιάνο Ρονάλντο σίγησε εκκωφαντικά όταν φτάσαμε στη φάση των νοκ άουτ παιχνιδιών, όπως μας έχει τελικά συνηθίσει. Η εξήγηση των σταρ που απέτυχαν εξουθενωμένοι από εξαντλητικές σαιζόν σε απαιτητικά πρωταθλήματα είναι ευλογοφανής, αλλά όχι ικανοποιητική. Οι παίκτες και των τεσσάρων ντεμιφιναλίστ προέρχονται κατά πλειονότητα από εξαντλητικές αγωνιστικές χρονιές σε δύσκολα πρωταθλήματα. Γιατί διαπρέπει και δίνει τα πάντα ένας Μόντριτς; Να φταίει άραγε ότι τα μεγάλα αστέρια προτιμούν τις διακρίσεις με τους συλλόγους τους, γιατί αυτές δίνουν τις επικερδείς συμβάσεις με συλλόγους ή διαφημιστικές εταιρίες; Ναι, σε κάποιο βαθμό! Αλλά όχι επαρκή για να εξηγήσει την αποτυχία.
Ποδόσφαιρο αλάνας στην Αργεντινή. Πηγή: ιστότοπος La Règle du Jeu
Κάποιοι διατείνονται ότι οι εκτός Ευρώπης (και κυρίως οι λατινοαμερικανικές) ομάδες απέτυχαν διότι έχασαν την ιδιαίτερη ποδοσφαιρική τους ταυτότητα. Μπορεί, αλλά ομάδες όπως η Αργεντινή και η Ουρουγουάη αγωνίζοντας ανέκαθεν ευρωπαϊκά, έστω και με την προσθήκη κάποιων ποδοσφαιριστών υψηλής τεχνικής κατάρτισης. Ακόμη και η Βραζιλία είχε μεταμορφωθεί τα τελευταία είκοσι χρόνια σε μια ομάδα απολύτως ευρωπαϊκής νοοτροπίας. Ίσως, επομένως, οι λόγοι να είναι διαφορετικοί.
Εάν μπορούμε να εντοπίσουμε κάποιον «δομικό» λόγο, αυτός έγκειται στη φυσική κόπωση που συνεπάγονται τα διαρκή υπερατλαντικά ταξίδια για τους ποδοσφαιριστές των λατινοαμερικανών ομάδων και στις δυσχέρειες μονταρίσματος που ενέχει η πιο σποραδική συγκέντρωσή τους στο πλαίσιο των αντίστοιχων εθνικών τους. Ίσως, όμως, και αυτή η εξήγηση να είναι μόνο μερικής αξίας και η αποτυχία να εξηγείται από λόγους περισσότερο συγκυριακούς: ανεπαρκείς τεχνικοί και δυσλειτουργικές ομοσπονδίες (Αργεντινή), έλλειψη ποδοσφαιριστών με συγκεκριμένα τεχνικά χαρακτηριστικά σε καίριες θέσεις (Βραζιλία), κοκ.
Σε κάθε περίπτωση, μια εντελώς ευρωπαϊκή τελική τετράδα στερεί από τη διοργάνωση την οικουμενικότητά της, το ενδιαφέρον που προσδίδει η παρουσία ομάδων που σπανιότερα έχουμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε. Αλλά, φυσικά, δεν φταίνε οι Ευρωπαίοι για αυτό.
Η καλύτερη τελική τετράδα; Είναι οι τέσσερις αυτές ομάδες πραγματικά οι καλύτερες; Θα ήταν ακριβέστερο να πούμε ότι στα ημιτελικά θα αναμετρηθούν τρεις από τις ομάδες με την πιο ικανοποιητική παρουσία στη διοργάνωση, συν μία που εκμεταλλεύθηκε με απόλυτη αποτελεσματικότητα την ανισορροπία η οποία ανέκυψε όσον αφορά το πρόγραμμα των αναμετρήσεων. Η σχετική ή πλήρης αποτυχία των μεγάλων που προορίζονταν για το δεύτερο μισό του ταμπλώ των νοκ άουτ αγώνων έφερε κάποιους στο πρώτο μισό (Αργεντινή) και κάποιους άλλους εκτός διοργάνωσης (Γερμανία). Πάντως, λαμβανομένων υπόψη των προεκτεθέντων, καμία ομάδα δεν έκλεψε τη θέση της στα ημιτελικά.
Αντουάν Γκριεζμάνν (Γαλλία)/ πηγή: ιστότοπος soccer.ru, Антон Зайцев.
- Η Γαλλία είναι η ομάδα με το πλουσιότερο ταλέντο και το καλύτερο δυναμικό. Μετά το τρελό ματς με την Αργεντινή, απέκλεισε άνετα κι επαγγελματικά μια Ουρουγουάη που έδειξε τα όρια των δυνατοτήτων της. Η Γαλλία δεν έχει εμφανείς ελλείψεις. Έχει καλό και σταθερό τερματοφύλακα, πολυδύναμους ακραίους αμυντικούς και αμυντικούς μέσους, αξιόπιστα κεντρικά μπακ, δημιουργικό κέντρο και πλειάδα επιθετικών λύσεων με διαφορετικά τεχνικά χαρακτηριστικά. Θα ξεκινήσει από τη θέση του φαβορί τον ημιτελικό της και, αν όλα πάνε για εκείνην κατ’ ευχήν, τον τελικό.
- Το Βέλγιο κατόρθωσε να περάσει σε άλλη πίστα δυσκολίας και αξίας. Αντιμετωπίζοντας στη φάση των 16 μια θεωρητικά αδύναμη ομάδα, βρέθηκε να χάνει με 0-2, αλλά μπόρεσε να ανατρέψει την κατάσταση. Στον προημιτελικό, ο προπονητής του είχε το θάρρος (και τη λογική) να ξεκινήσει με την ομάδα που τελείωσε τον αγώνα με την Ιαπωνία. Ήταν σαφές ότι αυτή, η θεωρητικά πιο επιθετική διάταξη, επιτρέπει στους Κόκκινους Διάβολους να εκμεταλλευθούν με την καλύτερο τρόπο την πλειάδα αστέρων που διαθέτουν στο κέντρο και την επίθεση, αλλά και το μεγάλο όπλο τους, δηλαδή τις ταχύτατες αντεπιθέσεις. Αυτή η πιο ορθολογική (τελικά) σύνθεση, με την επιθετική πεντάδα Ντε Μπρόυνε, Αζάρ, Φελλαϊνί, Σαντλί και Λουκακού, κατέδειξε όλες τις αδυναμίες της θεωρητικά μεγάλης Βραζιλίας και οδήγησε το Βέλγιο δίκαια στην τελική τετράδα. Μπορεί να υπερνικήσει και την πληρέστερη ομάδα της διοργάνωσης; Θα το μάθουμε αύριο.
Ρ. Λουκακού (Βέλγιο)
- Όσο άνετη υπήρξε η Κροατία στη φάση των ομίλων, τόσο δυσκολεύτηκε στα νοκ άουτ παιχνίδια, επικρατώντας και στα δύο χάρη στη διαδικασία των πέναλτυ. Δυσκολία να αναλάβει τον ρόλο του φαβορί; Συγκυρίες (ο αιφνιδιασμός από τους Δανούς, ο αγώνας με τη διοργανώτρια στα προημιτελικά); Δίχως αμφιβολία το υλικό της είναι πρώτης ποιότητας, πεπειραμένο και με εξαιρετικά τεχνικά προσόντα. Ίσως να υπάρχει ένα εύλογο ζήτημα νοοτροπίας, αυτή η αίσθηση ότι ο στόχος έχει ήδη επιτευχθεί, ότι καλά είναι κι ως εδώ. Την Τετάρτη θα μας αποδείξει αν οι φιλοδοξίες της είναι πραγματικά μεγάλες. Τέτοια ευκαιρία, πάντως, δεν πρόκειται να της παρουσιαστεί ξανά.
- Από άποψη υλικού, η Αγγλία είναι η πιο αδύναμη ομάδα από τις τέσσερις. Από άποψη φιλοδοξιών και, ενδεχομένως, νοοτροπίας, ίσως και να είναι η πιο δυνατή. Κι αυτά τα στοιχεία αποτελούν σημαντικά πλεονεκτήματα στο ποδόσφαιρο και όχι μόνο. Η επικράτηση των λιονταριών στα προημιτελικά ήταν άνετη. Η Σουηδία υπήρξε το ιδανικό θύμα. Οι φάσεις που θα άλλαζαν τη ροή του αγώνα δεν της βγήκαν (δεν είναι αμέτοχος σε αυτό ο Πίκφορντ), ο διαιτητής άφησε το σκληρό παιχνίδι των Βρετανών και οι Σκανδιναβοί αποχώρησαν ήρεμα και χωρίς να διεκδικήσουν πολλά. Για την Αγγλία το ζητούμενο θα είναι να υπερβεί τις τεχνικές αδυναμίες μεγάλου μέρους του δυναμικού της. Μπορεί να το πετύχει; Ασφαλώς, διότι πιστεύει στον εαυτό της και θεωρεί ότι η διοργάνωση της χρωστάει κάτι.
Συμπεράσματα; Μας έμαθε κάτι νέο το ρωσικό ΠΚ σε επίπεδο τακτικής και τεχνικής; Αυτό είναι εξαιρετικά αμφίβολο. Άλλωστε, μια τελική φάση ΠΚ δεν αποτελεί το ιδανικό πεδίο για πειραματισμούς και νεωτερισμούς. Ούτε και οι εθνικές ομάδες, με τις δυσκολίες μονταρίσματος, τη σχετική μόνο συνοχή και την πλημμελή ομοιογένεια, προσφέρονται για κάτι τέτοιο. Τα περισσότερα τέρματα επιτεύχθησαν είτε από στημένες φάσεις είτε από αντεπιθέσεις, ό,τι κι αν σημαίνει ο όρος αυτός. Για την ακρίβεια, αποδείχθηκε η σημασία της συμπεριφοράς των ομάδων στις δύο φάσεις μετάβασης (transition), δηλαδή κατά την απώλεια και την ανάκτηση της κατοχής. Οι ομάδες που διακρίθηκαν στη διοργάνωση είχαν και πολύ καλές επιδόσεις στον τομέα αυτό.
Τα δάκρυα του Χιμένες (πηγή: Le Soir.be)
Τι να κρατήσουμε για προσωρινό επίλογο, λίγο πριν τα ημιτελικά; Ίσως τα δάκρυα του Ουρουγουανού Χιμένες, δείγμα του ψυχολογικού βάρους που προσπάθησε να σηκώσει μια εθνική με μεγάλη ιστορία, αλλά και με τόσο μικρή δεξαμενή άντλησης έμψυχου δυναμικού. Και την αρχοντιά του Γκριεζμάνν, για ακόμη μια φορά, ο οποίος σχεδόν δεν πανηγύρισε το κρίσιμο γκολ που πέτυχε κατά της Ουρουγουάης. Το δίχως άλλο σκεφτόταν τους αντιπάλους του εκείνης της ημέρας που είναι και συμπαίκτες του στη Μαδρίτη (τον Χιμένες και τον, ανάδοχο της κόρης του Γάλλου επιθετικού, Γοδίν). Ίσως και το ότι ένα γκολ που είναι σε μεγάλο βαθμό δώρο του αντίπαλου τερματοφύλακα δεν πρέπει να πανηγυριστεί όπως θα πρόσταζε η πρακτική σημασία του.
Ο Ρογήρος πάει Μουντιάλ 
Ρογήρε, εξαιρετικό άρθρο που δίνει λαβή για σκέψη και ιδέες.
Ας συνεισφέρω λοιπόν κι εγώ το σεντονάκι μου.
Άκουγα μετα τον αποκλεισμό της Βραζιλίας ,είχε προηγηθεί κι αυτος της Ουρουγουάης ,στο γιουτουμπ Αργεντινούς δημοσιογράφους να προβληματίζονται κι αυτοί σχετικά και μάλιστα ένας χαρακτηριστικά έλεγε. «ΔΕΝ υπάρχουμε πλέον (ως νοτιοαμερικανική ήπειρος συλλογικά) ούτε σε επίπεδο συλλόγων ,ούτε σε επίπεδο εθνικών. Οι ευρωπαίοι μας έχουν αφήσει πίσω έτη φωτός»
Με ψυχραιμία και «μαθηματική» νηφαλιότητα θα μπορούσε να πει κάποιος ,σύμπτωση! Μια ελαφριά «στατιστική ανωμαλία» που με το χρόνο θα εξισορροπηθεί. Τέσσερις συνεχόμενες όμως ευρωπαϊκές κατακτήσεις ,είναι πολλές! Και μάλιστα από διαφορετικές χώρες! Ιταλία, Ισπανία,Γερμανία και τώρα μια άλλη. Κι επίσης και οι οχτώ φιναλίστ ,πλην αργεντινης το 14 ,ήταν ευρωπαίοι. και μόνο αυτό το γεγονός της ποικιλίας ευρωπαίων κατακτητών λέει κάτι. Κάποτε,μέχρι και το 90 ,κακά τα ψέματα , οι σοβαροί διεκδικητές από Ευρώπη ήταν δυο. Οι Ιταλοί και οι Γερμανοί. Τώρα στις μεγάλες ομάδες έχουν προστεθεί οι Ισπανοί και οι Γάλλοι . Οι Άγγλοι είναι στο ψήσιμο ακόμα,μάλλον…θα δούμε. Οι Ολλανδοί ,πάντα υπολογίσιμοι αλλά…Ολλανδοί. Οι Βέλγοι ,μπορεί κι αυτοί να μεγάλωσαν για να μείνουν μεγάλοι; Δύσκολο.
Υπάρχει δηλαδή πλέον μια αισθητή καθαρά αριθμητική υστέρηση των υποψηφίων της ν.αμερικης. Αυτοί είναι ακόμα δυο! Η Ουρουγουάη ,αν θελουμε να είμαστε αντικειμενικοί, ΔΕΝ μπορεί να θεωρείται πλέον διεκδικητής . Την ψυχή της δεν τη χάνει ποτέ,ναι, αλλά δεν αρκεί αυτό.
Η Κολομβια και η Χιλή το ίδιο. Δεν μπορούν να πάρουν Μουντιάλ.
Οι αιτίες της ευρωπαϊκής «αύξησης» είναι νομίζω κυρίως η επιστημονικοποίηση και συστηματοποίηση των τακτικών, των μεθόδων προπόνησης και ενδυνάμωσης και η προς όλες τις ευρωπαϊκές κατευθύνσεις διάχυση αυτών των data ,και η -με εκθετικό βαθμό- αυξανόμενη συγκέντρωση πόρων,αστέρων, και ταργκετ γκρουπ για μάρκετινγκ .
Όλοι -σε επίπεδο εθνικών- έχουν δικαίωμα στο όνειρο πλέον στην Ευρώπη (μερικοί, όπως η μικρή Ελλάδα το κατακτούν κιόλας ενίοτε…) αφού όλοι παίζουν σε όλα τα πρωταθλήματα, έχουν τις ίδιες πάνω κάτω παραστάσεις και εμπειρίες και προπονήσεις και…φάρμακα, ας μην κρυβόμαστε.
Η ποιοτική διαφορά σε διοικητική οργάνωση δεν είναι κατ´εμέ επαρκής εξήγηση. Ποτέ δεν ήταν οι ομοσπονδίες ποδοσφαίρου της Αμερικής πρότυπα οργάνωσης και διαφάνειας… η διαφορά είναι ότι το χρήμα και το συμφέρον ΟΛΩΝ πλέον βρίσκεται στην Ευρώπη και στα καμπ της Μπάρτσα, της Λίβερπουλ, της Παρί. Η Ρίβερ, η Φλαμένγκο και η Πενιαρολ απλά, ΔΕΝ υπάρχουν πλέον.
Και κάτι ακόμα. Οι πρωτοκλασάτες εθνικές ευρωπαϊκές ομάδες πλέον -πλην Ισπανίας – είναι από χρόνια μπολιασμένες με το καλύτερο αφρικανικό ταλέντο! Σημαντικό κι αυτό νομίζω.
Και για μη χάνουμε και τον καφενειακό μας προσανατολισμό 😛😀 ας δώσουμε και τα προγνωστικά για τελικό και νικητή ,να δούμε ποιοι θα κάνουν μπίνγκο. Οι νικητές να αμειφθούν με βογομιλόπιτα! (Εν καιρω…😁)
Λοιπόν,
Γαλλία-Αγγλία, νικητής Γαλλία.
Συμφωνώ ότι το τρανζίσιον είναι πλέον ο βασιλιάς του παγκοσμίου ποδοσφαίρου. Είναι μια λογική εξέλιξη. Το τίκι τάκα των Καταλανών βασιζόταν κατά κάποιον τρόπο στο μισό τρανζίσιον (άμεση ανάκτηση κατοχής της μπάλας), αλλά όσο το ποδόσφαιρο στηρίζεται σε όλο και πιο γρήγορους, δυνατούς και ικανούς στη γρήγορη μεταβίβαση παίκτες είναι λογικό και οι δύο φάσεις της μετάβασης από τη μια κατάσταση στην άλλη να παίζουν μεγάλη σημασία.
Το αμυντικό τρανζίσιον είναι και ο λόγος που δίνω εξαρχής τύχη φέτος στην Αγγλία. Όλες οι ομάδες έχουν γρήγορους παίκτες από το κέντρο και μπροστά, η Γαλλία και το Βέλγιο έχουν τρομερό ταλέντο και εξωπραγματική ικανότητα στις αντεπιθέσεις (ο Ντε Μπρόινε αμφιβάλλω αν κάνει πάνω από μία λάθος πάσα σε αντεπίθεση σε αυτό το Μουντιάλ), όμως δεν με πείθουν ως προς την προσήλωσή τους στο αμυντικό κομμάτι του παιχνιδιού.
Συμφωνώ απόλυτα με τον ρόλο του τρανζίσιον στο σύγχρονο ποδόσφαιρο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, το νικητήριο γκολ του Βελγίου στο ματς με την Ιαπωνία. Δίκαια και οι τέσσερις ομάδες εκεί που έφτασαν. Θέλω Γαλλία – Αγγλία τελικό για την ιστορική σημασία ενός τέτοιου τελικού, προβλέπω όμως Γαλλία – Κροατία. Θεωρώ τους Κροάτες καλύτερη ομάδα από τους Αγγλάρες και πιστεύω στο ένστικτο του Νόελ Γκάλαχερ που δήλωσε «It’s not f@@cking coming home!».
Να συνεισφερω κι εγω μάι του σεντς.
Ολα άλλαξαν στο παγκοσμιο ποδοσφαιρο, απο την αποφαση Μποσμάν.
Μεχρι τοτε, δεν βλεπαμε ομαδες με εντεκα ξενους παιχτες.
Στη συνεχεια ηρθε η αναβαθμιση του τσουλου, που πεταξε εξω απο τους ομιλους, ομαδες πρωταθλητριες των χωρων τους.
Απ’ αυτην την αναβαθμιση, ευνοηθηκαν τα μεγαλα πρωταθληματα, που προσελκυσαν πλουσιους επενδυτες.
Για να φτασουμε στο σημειο, να παρει πρωταθλημα η Λεστερ στην Αγγλια.
Συμφωνω σε πολλά με τον Κιντ.
Ο τροπος δουλειας των ομαδων, ειναι ιδιος σε ολες τις χωρες της Ευρωπης.
Αυτο που διαφερει, ειναι το οικονομικο μεγεθος.
Δηλαδη, η Πορτο για παραδειγμα.
Εχει το δικο της δικτυο προσεγγισης ταλεντων, κυριως στην Αμερικανικη ηπειρο.
Τους αποκτα σε μικρη ηλικια, σε σχετικα χαμηλη τιμη. Στη συνεχεια, λειτουργωντας σαν προθαλαμος υψηλου επιπεδου, τους μοσχοπουλα σε πιο μεγαλα οικονομικα μεγεθη.
Ο Ντεκο για παραδειγμα, εκανε την ιδια προπονηση στην Πορτο, την ιδια και στην Μπαρτσελονα.
Μοναδικη αλλαγή, οι στοχοι και η νοοτροπια των ομαδων.
Ο Ντεκο ομως οταν πηγαινε να παιξει στην εθνικη, με τον Ντουνγκα, έπρεπε ν’ αλλαξει συνηθειες.
Συνεπως, αυτο που πρεπει ν’ αλλαξει στις Αμερικανικες ομαδες, ειναι ο τροπος προπονησης, εκγυμνασης κι ενδυναμωσης, των παιχτων.
Κι εδω βρισκεται η δυσκολια του πραγματος, γιατι δεν υπαρχουν οικονομικα ευρωστοι παραγοντες.
Αυτοι που θα δαπανησουν ως και τριαντα μυρρια, σε υποδομες. Σαν άλλοι Αμπραμοβιτς, ή σείχηδες.
Σε αγωνιστικο και τακτικο επιπεδο, τα μουντιαλ δεν ειναι το σημειο εκεινο, που θα συναντησεις την πρωτοτυπια, ή κατι το καινοφανες.
Το καινουργιο, θα ερθει απο νεους ανθρωπους, προπονητες, παραγοντες.
Στις εθνικες πηγαινουν συνηθως, προπονητες για τα τελευταια ενσημα, ή προπονητες, που δεν βρισκουν δουλεια σε ομαδες που θελουν.
Ειναι και το γεγονος, οτι μιλαμε για τουρνουα των εφτα αγωνων μαξιμουμ.
Να κλεισω κι εγω καφενειακα.
Εβαλα ενα τιμιο κατοσταρι στην Αγγλια, πριν την εναρξη του μουντιαλ.
Σε περιπτωση που το σηκωσει ο Κειν, στον καλοκαιρινο ουρανο του Λουζνικι, θα παρω δεκαεξι φορες τα λεφτα μου πισω.
Αν μαλιστα βγει και πρωτος σκορερ, θα παρω εφταμισι φορες το 25αρι που πονταρα.
Εχω επισης και Γαλλια, με πρωτο σκορερ Γκριζμαν και Μπαπε.
Ενω κουβαδιαστηκα με την Αργεντινη και το Μεσσι.
Μετα απ’ ολ’ αυτα, στηριζω εναν τελικο Αγγλιας-Γαλλιας και ειμαι αναφανδον με τα τρια λιονταρια.
ΥΓ. Εχω κολλησει με τη σειρα »αουτλαντερ».
Παρακληση στον οικοδεσποτη Ρογηρο, να γραψει καναδυο πραγματακια για τη μαχη του Καλόντεν και τους Στιουαρτ.
Καλημερα.
Φίλοι Νεοκίδιε, π2, Mindkaiser paolodrosi, ευχαριστώ πολύ για τα ωραία σχόλιά σας!
Οι παίκτες των λατινοαμερικανικών εθνικών αγωνίζονται κατά συντριπτική πλειονότητα στην Ευρώπη. Επομένως γυμνάζονται από τους ίδιους ανθρώπους στην ποδοσφαιρική καθημερινότητά τους, με ίδιο τρόπο και συστήματα. Άρα, δεν βλέπω κάποιο πρόβλημα σε θέματα εκγύμνασης κ.λπ. Επιπλέον η προπόνηση στις εθνικές είναι ουσιαστικά περισσότερο διαχειριστική υπόθεση παρά δουλειά σε βάθος. Κατά συνέπεια μπορεί να υπάρχουν προβλήματα διαχείρισης και οργάνωσης που αφορούν ομοσπονδιακούς προπονητές και ομοσπονδίες, αλλά όχι κάτι άλλο.
Για τον λόγο αυτό επιμένω στη μεγάλη κόπωση από τα ταξίδια. Ο Γκριεζμάνν θα έχει στη χειρότερη περίπτωση να κάνει Μαδρίτη-Παρίσι-Μόσχα, την ώρα που ο Μέσσι θα έχει Βαρκελώνη-Μπ. Άιρες-Μπογκοτά. Καμία σχέση. Άσε που με το μίνι πρωτάθλημα προκριματικών, οι Λατινοαμερικανοί είναι υποχρεωμένοι να δώσουν περισσότερα παιχνίδια από τους Ευρωπαίους.
Για τη σημασία του τρανζίσιον δεν θα σταματήσουμε να γράφουμε. Απολύτως λογικό όταν στο σύγχρονο ποδόσφαιρο το ιδανικό είναι οι ομάδες να κινούνται στο γήπεδο σαν ένα σώμα: οι φάσεις μετάβασης απαιτούν άμεση και έξυπνη αναπροσαρμογή.
@paolodrosi: το αίτημα καταγράφεται, αλλά απαιτεί πρώτα έρευνα και υλικό. 😉
[παρεμπ., τι δουλειά έχει ο Ντέκο με τον Ντούνγκα; Μόνο με την Πορτογαλία δεν αγωνίστηκε;]
Ναι νομίζω έπαιξε μόνο με εθνική Πορτογαλίας, αυτός που έπαιξε με 2 πρέπει να είναι ο Ντιέγκο Κόστα (Βραζιλία, Ισπανία).
Πολύ σωστά, Αναγνώστη! Ο Ντιέγκο Κόστα είχε δύο συμμετοχές με την εθνική Βραζιλίας πριν αποκτήσει την ισπανική ποδοσφαιρική ιθαγένεια.
Ιδού τα πλεονεκτήματα της παγκοσμιοποίησης. Αν ίσχυε και παλιότερα ή αν η εθνική ομοσπονδία είχε το, ανάλογο με την ισπανική, βάρος διεθνώς(*) ο Βάσια θα είχε παίξει στην Εθνική Ελλάδος και σήμερα θα μιλάγαμε …αλλιώς 😆
παιχνίδι «υψηλής έντασης» : ματς στην τσίτα, με δυο καλές ομάδες και με πάθος!
κακώς οι φραντσέζοι αφήσανε μισό ημίχρονο στους λεωνίδας σοκολάτες πολύ έδαφος και τους περίμεναν, τυχεροί ήταν που τη γλιτώσανε!
κι εκείνος ο Ζιρού; ιδανικός χασογκόλης; όχι δα!
και πάλι το ημιχρόνιο σφραγίζεται από δυο τρομερούς πορτιέρο!
Δεν πειράζει. Ο Ζιρού κρατάει ένα δυο μπαλάκια για τα εγγλεζάκια στον τελικό . 👨🎨😀(αν περάσουν την Κροατία δηλαδή …)
Δεν ξέρω αν ήταν η ιδέα μου, αλλά οι Βέλγοι έδειχναν ότι δεν θα βάλουν γκολ, σαν να ψάρωναν στην τελική.
Οι Γάλλοι δημιουργούσαν την εντύπωση ότι κάποια στιγμή θα το βάλουν και αν χρειάζόταν θα έβαζαν και άλλο.
Οι τερματοφύλακες εξαίρετοι όντως, σχετικά δε με την παρατήρηση για το α’ ημίχρονο νομίζω ότι οι Γάλλοι έδωσαν χώρο για να μην πάθουν καμιά ζημιά με τις αντεπιθέσεις, όπως οι προηγούμενοι, συν η πολύ καλή άμυνα σε Λουκάκου και Αζάρ που τον περιόρισαν ..σχετικά (για Αζάρ αυτής της περιόδου).
Βέβαια είναι σωστή η παρατήρηση ότι με αυτόν τον τρόπο αν οι Βέλγοι ήταν πιο αποτελεσματικοί θα μπορούσαν να είχαν βρεθεί πίσω στο σκορ.
Δεν τους βγήκε η έμπνευση δηλαδή, τυχεροί που τη γλίτωσαν.
Και όπως λένε σε αυτές τις περιπτώσεις, κρίμα που το σημερινό δεν ήταν ο τελικός 😆
Δεν νομίζω ότι παρακολουθήσαμε ένα όμορφο παιχνίδι, είδαμε όμως μια αναμέτρηση μεταξύ ομάδων υψηλού επιπέδου, ίσως των δύο καλύτερων της φετινής διοργάνωσης.
Ο φίλος με τον οποίο είδαμε μαζί το παιχνίδι έλεγε από το πρώτο πεντάλεπτο ότι οι Βέλγοι είναι τακτικά αφελείς: οι Γάλλοι τους αφήνουν χώρο και την κατοχή της μπάλας σκόπιμα. Στόχος του είναι να αποφύγουν τις φαρμακερές βελγικές αντεπιθέσεις και να χτυπήσουν όταν χρειαστεί, κερδίζοντας το ματς ακόμα και με… μισό-μηδέν. Εκ των υστέρων πρέπει να παραδεχτώ ότι είχε απόλυτο δίκιο. Η Γαλλία τακτικά υπήρξε σαφώς ανώτερη.
Οι τερματοφύλακες πολύ καλοί και οι δύο. Το έχουμε πει ότι χωρίς καλό τέρμα δεν πας μακριά σε ΠΚ.
Το αποτέλεσμα δεν μπορείς να το πεις άδικο.
Άντε να δούμε και το αυριανό. 😉 [οι Άγγλοι λέει έκαναν χαλαρωτική προπόνηση με λαστιχένια κοτόπουλα ή κάτι τέτοιο, Θεέ και Κύριε] 🙂
Για αυτό με τα κοτόπουλα θα ήθελα μια λεπτομέρεια 🙂
Αν το πάρουν πάντως στραβά οι Γάλλοι ,αυτό με τα μπλε λαστιχένια κοτόπουλα που έκαναν οι Άγγλοι, …θα ανοίξει το τουρμπο ο ντεσάμπης… και θα γράψει πολλά το κοντέρ στον τελικό.
Με δεδομένο ότι από το 94 και πέρα παρακολουθώ μάλλον αποσπασματικά τα μουντιάλ (και πιο πολύ τις Λατινοαμερικάνικες ομάδες, θυμάμαι εξ ολοκλήρου τα τουρνουά από το 74 ως το 94), κάποιες σκέψεις: Ο μεγάλος ασθενής είναι η Βραζιλία. Αργεντινή και Ουρουγουάη, λίγο πολύ διατηρούν τα χαρακτηριστικά τους (ανέκαθεν με πολλά Ευρωπαϊκά στοιχεία), με τις αμαρτίες τους να τις καταδικάζουν (ελάχιστες εναλλακτικές η πρώτη, τραγική ομοσπονδία η δεύτερη). Μεξικό και Περού, όπως τα ξέραμε. Οι Βραζιλιάνοι πάσχουν από σοβαρή κρίση ταυτότητας συν ότι πια, έρχονται στα τουρνουά «χορτασμένοι». Αφρική: Πολλά βήματα πίσω, συν ότι τα τοπ ταλέντα έρχονται νωρίς στους Ευρωπαϊκούς σταύλους. Ευρώπη: Πιστεύω ότι σ’ αυτό το μουντιάλ παρακολουθούμε την οριστική διαμόρφωση Αφρο – Ευρωπαϊκών ομάδων, με Γαλλία και Βέλγιο. Στον αγώνα για ενσωμάτωση, οι δεύτερης γενιάς Αφρικάνοι βγαίνουν πιο «¨πατριωτικά» από τους «καθαρούς», συν ότι πεινάνε. Με καλές φουρνιές (συν κάποιους παραδοσιακά καλούς ντόπιους), μπορεί και να δούμε φαινόμενα Ολλανδίας 88. Αγγλία: Ενδιαφέρουσα κίνηση Σάουθγκέιτ να εξασφαλίσει ένα μίνιμουμ ομοιογένειας μέσω κλήσεων από μια ομάδα. Ισπανία: Μπλέξανε, στο λυκόφως κάποιων μεγάλων δημιουργών, έχουν κολλήσει με το τίκι – τάκα της Μπάρτσα. Προβλέπω υποχώρηση σε πλαίσια 80ς. Λοιποί. Με την εξαίρεση της Κροατίας (χρονισμός ενός μεγάλου, πολλών καλών παικτών συν ομοιογένεια), λίγο πολύ ένας πολτός ταχυδύναμης, Ρεχαγκελικών τακτικών και κάμποσης αμπαλοσύνης. Γερμανία: Ερωτηματικό, πρέπει να δούμε την επόμενη γενιά. Σταρ: Για τον Μέσι τα έχουμε πει καλύτερα να έπαιζε εξαρχής με την εθνική Ισπανίας. Κριστιάνο: Αδικήθηκε από την ομάδα. Νεϊμάρ: Χορτασμένος και άνευ διορατικότητας μέσα στο ματς, σε αντίθεση με τον αντιστάρ Μόντριτς (στα μάτια μου, ο τοπ χαφ του τουρνουά). Σουάρεζ – Καβάνι. Μακράν οι καλύτεροι μπαλαδόροι μπροστά, η Ουρου έχασε ευκαιρία. Αζάρ: Καλός, αλλά ως εκεί. Θα τον ξαναδούμε καλύτερο, μακάρι και με ένα φορ της προκοπής κοντά του. Μίνα, Χιμένεζ, Γκοντίν, τα μοναδικά στόπερ που θα πλήρωνα να δω. Για πέταμα: Τετράδα άμυνας Αργεντινής, Πορτογαλία πλην Κριστιάνο, όλοι οι -ίνιο της Βραζιλίας, όλοι οι μπροστινοί της Γερμανίας (συν τα στόπερ), όλη η Σουηδία πλην Μπεργκ, όλη η Δανία πλην Σμάιχελ. Δε θυμάμαι τίποτα: Ρωσία, Κορέα. Οι γραφικοί: Ιαπωνία. Οι συμπαθείς: Ιράν. Τι θα θυμάμαι: Φυσικά το έργο τέχνης Σουάρεζ Καβάνι στο ματς με Πορτογαλία. Συν το γελοιωδέστατο, πλην γελωτοποιό μέχρι δακρύων, Ιαπωνία – Βέλγιο.
διόρθωση: Το θα τον ξαναδούμε καλύτερο, μακάρι με έναν φορ της προκοπής κοντά, πάει στον Μπαπέ. Συμπλήρωμα: Από προπονητές, πλην Ταμπάρες (εκτός συναγωνισμού), Ντεσάν και Ντάλιτς, αλλά και Κεϊρόζ.
Εν πολλοίς συμφωνώ με τα λεγόμενα του φιλτάτου Brown, με κάποιες μικρές επιμέρους επιφυλάξεις (λ.χ. το πρόβλημα της Αργεντινής δεν ήταν τα πρόσωπα της άμυνας, αλλά η αμυντική λειτουργία της συνολικά – έδειχνε να μην έχει δουλευτεί ποτέ/ από τη Ρωσία θα θυμάμαι Τσέρισεφ, Γκολοβίν, Φερνάντες).
Για τα λαστιχένια κοτόπουλα (ή γαλοπούλες ή δεν ξέρω τι πουλερικό), που μου ζήτησε ο Δύτης: ρεπορτάζ εδώ .
Δεν είχa κάνει σύνδεση χρώματος και είδους ζώου με τη Γαλλία, όπως ο Νεοκίδιος. Αν ισχύει κάτι τέτοιο, κι εγώ μαζί με τον Ντιντιέ για πολλά με τίποτε. 🙂
😆 😆
Το χειρότερο θα ήταν να μην την έχει κάνει (τη σύνδεση) ούτε ο προπονητής της Αγγλίας που είχε την έμπνεφση και να εμφανιστεί γεμάτος απορίες γιατί οι Γάλλοι θα εμφανιστούν κάπως …αψείς (αν βρεθούν απέναντί τους στον τελικό)
ΥΓ Άτιμοι παράγοντες (και συντελεστές γενικότερα) της Κροατίας, με κάνατε να γίνω υποστηρικτής της Αγγλίας στον ημιτελικό και να δω πώς θα το ξεπεράσω .
Πέρα από τις πολιτικές και τις οπαδικές προτιμήσεις, ας νικήσει μια φορά και το ποδόσφαιρο, έ;
Σωστή η παρατήρηση και γενικά συμφωνώ, αλλά δεν πρόκειται για πολιτικές προτιμήσεις.
Η κίνηση μετά τον αποκλεισμό της Ρωσίας να αφιερωθεί η νίκη στην Ουκρανία(!) δεν πυροδοτεί την αντίδρασή μου με βάση την άποψή μου για το ουκρανικό, απλώς μου δημιουργεί αισθήματα συμπάθειας ή ..μη συμπάθειας που απλώς καταλήγουν στο ποιον υποστηρίζω (τρόπος του λέγειν) την ώρα που παρακολουθώ το παιχνίδι.
Επίσης το αστείο με την Αγγλία (αν είναι δυνατόν να υποστηρίζω Αγγλία, πώς θα το ξεπεράσω) απλώς δείχνει τα συναισθήματα απέναντι στην επιμονή για τον «βρετανικό τρόπο παιχνιδιού» και την ανάλογη έπαρση που την συνόδευε επί δεκαετίες.
Βέβαια όλα αυτά μπορεί να είναι στο επίπεδο των συμβολισμών και η πραγματικότητα (ή η ουσία) να τα διαψέυδει, ας πούμε η φετινή Αγγλία δεν εμφανίζει αυτά τα χαρακτηριστικά, αλλά έχω την εντύπωση ότι αν η πολιτική είναι (και) διαχείριση συμβολισμών, στο παιχνίδι που αποτελεί την επιτυχέστερη προσομοίωση σύγκρουσης αντιθέσεων, υπάρχει χώρος για τον θεατή να παίζει με τους συμβολισμούς.
Εν πολλοίς αυθαίρετους, αλλά νομίζω ότι έτσι είναι αυτά.
Αρκεί να υπάρχει συνείδηση ότι όλα αυτά μένουν εκει, αλλιώς σωστά τίθεται το θέμα ότι οπαδίζουμε.
Από εκεί και πέρα, αυτό που μου έμεινε από το σημερινό παιχνίδι ήταν η αδυναμία και ων 2 στο μεγαλύτερο μέρος να κάνουν έναν συνδυασμό.
Η Αγγλία με απογοήτευσε τελείως, η Κροατία επίσης, παρόλα αυτά υπάρχει η περίπτωση οι δεύτεροι να είχαν πολύ άγχος και δεν τους ξεγράφω τελείως απ΄ναντι στους Γάλλους.
Ειδικά όταν οι τελευταίοι εμφανίζονται ως το απόλυτο φαβορί.
Κατανοητές οι αντιδράσεις για την «εξυπνάδα» του Βίντα (κλασσικός τύπος νταή ψευτόμαγκα, αλλά αν έλεγε ανάλογα κάποιος Ελληνάρας τα πράγματα θα άλλαζαν). Ωστόσο δεν έπαιξαν απόψε ομάδα φιλελλήνων και ενδεκάδα Ουστάσι καθοδηγούμενων από τον Άντε Πάβελιτς. Στο γήπεδο υπήρχε μεγάλη διαφορά ποιότητας. Κατανοητή και η συμπάθεια για την Αγγλία, αλλά όχι και τελικό με το στανιό και το έτσι θέλω μια ομάδα ως επί το πλείστον άμπαλη.
ok, δεν είναι στις προθέσεις μου να δημιουργήσω «φόρτο» με άσχετα με το ποστ και τη ροή της συζήτησης θέματα, οπότε περιορίζομαι στις ακόλουθες διευκρινίσεις.
Μπορεί κάποιοι (αρκετοί) να έβλεπαν την Κροατία σαν έκφραση της ουστάζι και αυτό να τους οδηγούσε το να βλέπουν την Αγγλία ως απόγονους του Μπάυρον.
Δεν με εκφράζει αυτό το σχήμα.
Συμπάθεια για την (ποδοσφαιρική) Αγγλία δεν υπάρχει, το αντίθετο.
Η αποστροφή του σχολίου μου, ήθελε να δείξει (εμφατικά όπως λένε και στα μήντια) την αντίδρασή μου όχι μόνο στη δήλωση του Βίντα, αλλά και στην ανάλογη εικόνα που έδιναν και άλλοι παράγοντες με την .εν γένει στάση τους.
Φυσικά αν την δήλωση του Βίντα την έκανε ένας ελληναράς δεν θα άλλαζε τίποτα.
Όμως αυτό το είπα πριν γίνει το ματς και αυτά που είχα ακούσει δεν διαμόρφωναν την εικόνα σε μένα για το πόσο λίγη ήταν η ομάδα της Αγγλίας (άμπαλοι όπως αναφέρεις).
Αν την έβλεπα δεν νομίζω ότι θα ήθελα να περάσει με το στανιό.
Για να μην εμφανίζομαι όμως ως …στρεψοδίκης ή πονηρός, στην απάντηση που σου έδωσα έβαλα και τη διάσταση «σε ένα ματς υποστηρίζω αυτόν και για λόγους πέρα από την μπάλα που έπαιξε ή δεν έπαιξε».
Νομίζω ότι το θέμα είναι στο ζύγι.
Αν κάποιος δώσει παραπάνω βάρος στα ..εξωγηπεδικά υπάρχει θέμα και συμφωνώ στο ότι αυτός ο δρόμος οδηγεί σε οπαδικές συμπεριφορές.
Από την άλλη είναι κάτι υπαρκτό και κατά τη γνώμη μου αποδεκτό,αν μένει εντός πλαισίου (που του αναλογεί).
Το 78 πολλοί «υποστηρίξαμε» την Ολλάνδία και για τον λόγο ότι αν το έπαιρναν δεν θα δεχόντουσαν να τους απονείμει το έπαθλο ο Βιντέλα και θα (του) χάλαγαν τη φιέστα.
Αν το υποστηρίξαμε που έβαλα σε εισαγωγικά, οδηγεί στο να υποτιμήσουμε (υποτιμούσαμε) το μέγεθος και την αξία του Μενότι και της ομάδας του, υπάρχει θέμα.
Αλλά βρίσκω λογική την ..προδιάθεσή μου πριν τον τελικό τότε.
Αν κάτσω να την αναλύσω και να την δικαιολογήσω ως ..προτεινόμενη συμπεριφορά, έχω χάσει από τα αποδυτήρια.
Δεν είναι.
Άλλοι χάρηκαν γιατί η Ιταλία του 82 «τιμώρησε» τους Γερμανούς που (κατά τα φαινόμενα) «έστησαν» μεταξύ τους το ματς με τους Αυστριακούς και πέταξαν κάποιους συμπαθείς τριτοκοσμικούς έξω από την φάση των νοκάουτ.
Το λέω γιατί οι ίδιοι δεν αντέδρασαν έτσι όταν έκαναν το ίδιο οι Σκανδιναβοί σε κάποιο από τα επόμενα μουντιάλ, αφού αυτός που βγήκε απέξω ήταν «ισχυρός».
Και όχι μόνο με ποδοσφαιρικά κριτήρια, αλλά και με …γεωπολιτικά (αυτό νομίζω βάρυνε στο ότι δεν πείραξε πολλούς το γεγονός ή το …ξέχασαν).
Δεν είχα αυτήν τη θέση τότε, αφενός διότι δεν μου άρεσε η ιταλική ομάδα του 82, αφετέρου διότι έβρισκα την γερμανική συγκριτικά πολύ καλύτερη.
Κατανοώ όμως την αντίδραση όσων το χάρηκαν το 3-1.
ΥΓ Οι αντιθέσεις δεν συγκρούονται, άτιμο ..συντακτικό 😆 (ξανακοίταγα το σχόλιο που σου απάντησα)
Καλά να είναι οι Άγγλοι, μας χάρισαν πάλι στιγμές ευθυμίας με το σύστημα «τραινάκι» στα κόρνερ. Τεσπα, με όλο το σεβασμό στους μπαλαδόρους Κροάτες (που δείχνουν και μέταλλο σε αντίθεση με τους Σέρβους), αυτό το ταμπλώ γέννησε τέρατα. Οι Άγγλοι έπαιξαν μόλις μισό σοβαρό ματς (με τους κομπλεξικούς Κολομβιανούς) ως τους 4, οι Κροάτες , έχοντας τη νίκη επί της υπερ προβληματικής έως και διαλυμένης Αργεντινής αγκομάχησαν με 2 προκρίσεις με το στανιό, απέναντι σε υπερμέτριες ομάδες. Τελικά η Ουρου μάλλον πιάστηκε κώτσος με τη νίκη της επί της Ρωσίας στον πρώτο γύρο.
Το βασικό είναι ένα !
Αλέ λε μπλέ!
θα βάλω ένα άσχετο ερώτημα, εδώ στο διαδικτυακό καφενείο του αγαπητού Ρογήρου (μίλε γκράτσιε αφεντικό! ) : έχουν νόημα οι μικροί τελικοί τελικά; αφού βασικά τον πρώτο πάντα θυμόμαστε άντε και τον φιναλίστ, και απονομή με «χάλκινο» μετάλλιο φυσικά δεν υπάρχει… προσωπικά είμαι αμφίθυμος…
για ένα αουτσάϊντερ που έφτασε μια ανάσα από τον τελικό η 3η θέση έχει τη σημασία της για να μπει στο παλμαρέ του
από την άλλη για ένα φαβορί μια αγγαρεία είναι στη σκιά του αποκλεισμού του από τον τελικό
εν ολίγοις, μεθαύριο θα είμαι με τους Βέλγους, αυτή η ομάδα με την πορεία αξίζει την τρίτη θέση
οι Εγγλέζοι έχουν πρότζεκτ το Euro 2020 οπότε ευχαριστημένοι πρέπει να είναι
θυμάστε κάνεναν ωραίο ποδοσφαιρικά «μικρό» τελικό;
Να είσαι καλά, αγαπητό Καγκουρώ! Με την ερώτησή σου με βοηθάς να ξεχάσω και το χτεσινό νοσηρό κλίμα (όχι εδώ, αλλά εν γένει στα ελληνόφωνα ΜΚΔ).
Δεν ξέρω αν έχει νόημα ο μικρός τελικός. Με καθαρά κριτήρια σκοπιμότητας, δεν έχει. Είναι, όμως, μια παράδοση στα ΠΚ, ίσως όχι και τόσο άχρηστη τελικά. Αυτό που λες ισχύει κατά κανόνα: το φαβορί που την πάτησε αδιαφορεί, η έκπληξη τα δίνει όλα. Καμιά φορά παίζουν δύο εκπλήξεις μεταξύ τους και το αποτέλεσμα μπορεί να κριθεί από διάφορους ψυχολογικούς παράγοντες όχι άμεσα ορατούς σε μας τους θεατές (2002) ή και να εκπλήξει με το εύρος της διαφοράς του σκορ (1994).
Στα γρήγορα, θυμάμαι ως ωραίο ματς από τα πιο πρόσφατα τον μικρό τελικό του 2010, Γερμανία-Ουρουγουάη 3-2. Από τα παλιότερα το Πολωνία-Γαλλία 3-2 το 1982 και τέσσερα χρόνια μετά το Γαλλία-Βέλγιο 4-2. Ήταν όλα τους θεαματικά ματς, αν και όχι με την ένταση των κρίσιμων. Επιπλέον δίνουν την ευκαιρία: 1. να αγωνιστούν και οι αναπληρωματικοί (οι… coiffeurs, που λένε και οι φίλοι μου οι Γάλλοι). 2. να κυνηγήσουν κάποιοι ατομικά ρεκόρ (λ.χ. μεθαύριο ο Λουκακού κι ο Κέιν).
[Χάθηκα επειδή είχα ένα πρόβλημα με τον λογαριασμό μου στο WP.]
Φυσικα εχετε δικιο με τον Ντεκο, που δεν επαιξε ποτέ στην εθνικη Βραζιλιας.
Ας οψεται η σαλατα που ειχα στο μυαλο, με Ντεκο, Ζαρντελ, Χουλκ, και λοιπους βραζιλιανους της Πορτο.
Τη συμπαθεια σας παρακαλω.
Φυσικα θρηνώ τον αποκλεισμο της Ινγκλατερας, γιατι πιστευα οτι θα παρω δεκαεξι φορες τα λεφτα μου πισω.
Απο αγωνιστικης πλευρας, μετα το 1-0 επρεπε να βαλει ακομα ενα, στις ευκαιριες που ειχε, κι οταν οι Κροατες τα ειχαν ελαφρως χαμενα.
Απο τακτικης πλευρας, ο Σαουθγκειτ δουλεψε καλα την ομαδα. Εχει ομως προβλημα στους μεσοεπιθετικους.
Ο Λινγκαρντ απεδωσε καλά.
Οχι ομως ο Στερλινγκ, που τοσο πολυ επεμεινε σ’ αυτον ο κοουτς, ουτε ο Ντελε Αλι.
Αντιθετα ο Λοφτους Τσικ, ηταν πιο μαχητικος και μετεφερε την ενεργεια του στην ομαδα.
Οι Κροατες παιζουν στον τελικο, αφου περασαν απο δυο νοκ αουτ στα πεναλτυ, κι απο αλλον ενα στην παραταση.
Σε ολα ομως, με ανατροπες.
Αυριο στον τελικο, βγαινει ο δρακος. Για να δουμε.
Καλησπερα.