Η ώρα της κρίσης έφτασε!

Ναός του αβαείου της Αγίας Πίστεως της Κονκ (11ος-12ος αι.), αναπαράσταση της Ημέρας της Κρίσεως

Όχι της τελικής, βέβαια, αλλά μέσα στις προσεχείς ημέρες οι μισές ομάδες θα μας αποχαιρετήσουν. Κάποιες στάθηκαν άτυχες, οι περισσότερες δεν άξιζαν να συνεχίσουν. Ήδη οι δύο πρώτοι όμιλοι ολοκληρώθηκαν κι από αυτούς που εγκαταλείπουν τη διοργάνωση μόνο οι Κροάτες θα μας λείψουν κάπως. Θα ήταν, όμως, άδικο να πάρουν την πρόκριση από αυτό το Μεξικό. Δίκαια αποκλείστηκε κι η κάτοχος του τίτλου Ισπανία. Ίσως σε κάποιον άλλο όμιλο να τα κατάφερνε, μόνο που η Ιστορία δεν γράφεται με υποθέσεις.

Οι όμιλοι που ολοκληρώθηκαν

Αναπαράσταση του μύθου της ίδρυσης της Τενοχτιτλάν (από τον κώδικα Μεντόσα)

Μέχικο! Μέχικο! Ρα-Ρα-Ρα! Τυπικά τερμάτισε δεύτερο, στην πραγματικότητα ήταν η καλύτερη ομάδα του ομίλου. Το Μεξικό είναι διαφορετική ομάδα από την ώρα που το ανέλαβε ο Μιγέλ Ερρέρα, λίγο πριν τα μπαράζ με τη Νέα Ζηλανδία. Στο παιχνίδι ζωής και θανάτου με τους Κροάτες, οι Μεξικανοί επικράτησαν πανάξια (3-1). Ξεπέρασαν το δυναμικό πρώτο δεκάλεπτο της Κροατίας απαντώντας με το φοβερό δοκάρι του Έκτορ Ερρέρα και την ευκαιρία του Ορίμπε Περάλτα. Ξεπέρασαν το διπλό πέναλτυ που ξέχασε να σφυρίξει ο Ουζμπέκος διαιτητής Ραφσάν Ιρμάτοφ (για τον οποίο θα πούμε και καλά λόγια πιο κάτω) και πέτυχαν τρία γκολ με την εξαιρετική τους γραμμή κρούσης (όπου ξεχωρίζει ο Χαβιέρ Ερνάντες, ο οποίος κι απόψε πέρασε ως αλλαγή περίπου μετά από μια ώρα αγώνα).

Η Βραζιλία νίκησε άνετα το Καμερούν στη Μπραζίλια (4-1) παρά το σχετικό άγχος που προκάλεσε η πρόσκαιρη ισοφάριση των Αφρικανών.Εάν πιστέψει, πάντως, ότι με τη νίκη αυτή ξεπέρασε τα προβλήματά της, θα έχει κάνει λάθος. Ομάδα με την τακτική αφέλεια του Καμερούν (χαρακτηριστικό παράδειγμα το τέταρτο βραζιλιάνικο γκολ) δεν πρόκειται να ξαναβρεί στον δρόμο της.

Στον δεύτερο όμιλο, η Ολλανδία, παίζοντας πιο ώριμα από την αντίπαλό της, νίκησε τη Χιλή 2-0 και κατέκτησε την πρώτη θέση. Μετριότατο παιχνίδι, με τη Χιλή να παίρνει την υπόθεση στα σοβαρά μόνο όταν έμεινε πίσω στο σκορ. Η Νοτιοαμερικάνοι πρέπει να ζήτησαν πέναλτυ σε καμιά δεκαριά φάσεις: κάποιες μπορεί και να ήταν, καμία όμως δεν μπορεί να χαρακτηριστεί «πέναλτυ-μαρς». Η Ισπανία εκτέλεσε ευσυνείδητα το άχαρο καθήκον της και καθάρισε 3-0 την Αυστραλία, ολοκληρώνοντας με αξιοπρέπεια, αλλά κι άδοξα την παρουσία της στο βραζιλιάνικο ΠΚ.

Το αποτέλεσμα που προέκυψε από την ολοκλήρωση των δύο πρώτων ομίλων είναι δύο νοκ άουτ αγώνες που αναμένονται με εξαιρετικό ενδιαφέρον. Στο Μπέλο Οριζόντε η Βραζιλία θα αντιμετωπίσει τη φιλόδοξη Χιλή με κύρια όπλα το ειδικό βάρος της φανέλας και τον ρόλο της διοργανώτριας. Πιθανώς αρκούν, κι ίσως αυτό να είναι κρίμα. Στη Φορταλέζα, η Ολλανδία ξεκινά θεωρητικά από τη θέση του φαβορί με αντίπαλο το εκπληκτικό Μεξικό. Ο αγώνας θα είναι αμφίρροπος και, σύμφωνα με όλα τα δεδομένα, θεαματικός. Είναι έτοιμο το Μεξικό για την υπέρβαση; Είναι η Ολλανδία ικανή για τα πολύ σπουδαία; Θα το μάθουμε στις 29 του μηνός.

Οι όμιλοι Ε΄ έως Η΄

Καρίμ Μπενζεμά

Γοητευτική, αλλά για πόσο ψηλά προορίζεται; Η Γαλλία καταλέγεται στις ομάδες που έχουν (σχεδόν) εντυπωσιάσει μέχρι τώρα. Οχτώ γκολ σε δύο παιχνίδια δεν είναι κι απλή υπόθεση. Φυσικά, στην αναμέτρηση με τη μάλλον αδύναμη Ονδούρα (3-0) το παιχνίδι κρίνεται στο πέναλτυ-αποβολή. Στο δεύτερο ματς οι Ελβετοί αποσταθεροποιούνται με τον τραυματισμό του κεντρικού αμυντικού τους (φον Μπέργκεν) πριν συμπληρωθούν δέκα λεπτά παιχνιδιού. Και πάλι, όμως, οι νίκες της Γαλλίας υπήρξαν άνετες, με συντριπτική υπεροχή κι επιθετικό ποδόσφαιρο. Τι μπορούμε να προσάψουμε στην αρκετά νεανική Γαλλία που έχει ως επίσημο στόχο το χτίσιμο ομάδας που θα διακριθεί στο «δικό της» Ευρωπαϊκό του 2016; Ως τώρα τίποτε. Μπορούμε μόνο να επισημάνουμε μια αμυντική χαλάρωση μετά το 5-0 με τους Ελβετούς (και ποιος δεν θα χαλάρωνε, όμως, σε τέτοια περίπτωση;). Και, πρωτίστως, την όχι ιδιαιτέρως υψηλή δυναμικότητα των αντιπάλων της. Θέλουμε να δούμε τους Τρικολόρ κι εναντίον ισχυρότερων, πιο φιλόδοξων ομάδων.

Πριν τη γαλλική συντριβή της, η Ελβετία είχε ήδη βγάλει τη βασική της υποχρέωση κερδίζοντας τον κυριότερο αντίπαλό της για τη διεκδίκηση της πρόκρισης, δηλαδή τον Ισημερινό. Το συγκεκριμένο παιχνίδι ήταν αμφίρροπο, γρήγορο σε ρυθμό και θεαματικό. Αν λέγαμε ότι η Ελβετία στάθηκε πιο έμπειρη στη διαχείριση του αγώνα σκοράροντας στο τέλος των καθυστερήσεων δεν θα ήμαστε απολύτως ακριβείς. Η έκβαση του παιχνιδιού κρεμόταν από μια κλωστή. Πιθανότατα ο παράγοντας που τον έκρινε ήταν ο διαιτητής Ιρμάτοφ: αφήνοντας ορθότατα το πλεονέκτημα στην τελευταία φάση, παρά το σκληρό φάουλ παίκτη του Ισημερινού, καθιστά δυνατή την επίτευξη του ελβετικού νικητήριου τέρματος. Μια απόδειξη (σπάνια φυσικά) για το ότι η διαιτησία μπορεί να καθορίζει αποτελέσματα και με θετικό τρόπο.

Στο μεταξύ, ο Ισημερινός διατήρησε τις όποιες ελπίδες του πρόκρισης κερδίζοντας τη φιλότιμη Ονδούρα (του, γνωστού μας από το πέρασμά του από τη Βέροια, Κόστλυ) με 2-1. Λαμβανομένου υπόψη του ότι το πρωταρχικό κριτήριο σε περίπτωση ισοβαθμίας είναι η γενική διαφορά τερμάτων, η κατάστασή του δεν είναι απελπιστική.

Υπερόπλο και μετριότητα: Η Αργεντινή έχει στη σύνθεσή της ένα υπερόπλο που δεν έχει κατορθώσει ακόμη να εκμεταλλευτεί. Για να είναι αποτελεσματικός ο Μέσσι πρέπει να δέχεται τη μπάλα κοντά στη μεγάλη περιοχή του αντιπάλου, ώστε να έχει τη δυνατότητα για την εξαιρετική ατομική ενέργεια που θα τον φέρει μπροστά στο τέρμα. Όλα αυτά βεβαίως στο πλαίσιο γρήγορης ανάπτυξης της ομάδας του για να μην οδηγηθεί σε ασφυξία από το πολυπρόσωπο μαρκάρισμα.

Στο προηγούμενο ΠΚ, ο Μέσσι αγωνιζόταν περισσότερο σαν κλασσικό δεκάρι: ήταν υποχρεωμένος να παίζει συχνά πίσω από τη γραμμή του κέντρου και να κατεβάζει τη μπάλα, με αποτέλεσμα να φτάνει (όποτε έφτανε) κοντά στην αντίπαλη περιοχή εξαντλημένος και δίχως την απαραίτητη εκρηκτικότητα. Φέτος παίζει πράγματι κοντά στη μεγάλη περιοχή του αντιπάλου, πλην όμως δεν παίρνει σχεδόν ποτέ τη μπάλα σε καλές συνθήκες. Η ανάπτυξη της Αργεντινής είναι και αρκετά αργή και χωρίς μεγάλη φαντασία. Πραγματικοί επιτελικοί-δημιουργικοί μέσοι δεν υπάρχουν. Ταυτόχρονα, τα επιθετικά όπλα της Αργεντινής (Ιγουαΐν και Αγουέρο) είναι μάλλον σε κακή κατάσταση (ο Λαβέτσι ίσως αξίζει περισσότερο χρόνο παιχνιδιού, ο Παλάσιο δεν νομίζω ότι είναι παίκτης του επιπέδου τελικών ΠΚ) και δεν βοηθούν όταν ο Μέσσι έχει τρεις παίχτες να τον μαρκάρουν (όπως συνέβη στο παιχνίδι με το Ιράν). Κάποιοι λένε ότι στο πρώτο παιχνίδι η Αργεντινή βελτιώθηκε όταν άλλαξε το αρχικό 4-4-2 σε 4-3-3. Προσωπικά δεν είδα κάποια σοβαρή βελτίωση: η Αργεντινή νίκησε τους (αξιόμαχους και με μερικές εξαιρετικές μονάδες) Βόσνιους με ένα τυχερό αυτογκόλ που ήρθε πολύ νωρίς και μια ατομική ενέργεια του Μέσσι, ενώ δεχόμενη γκολ προς το τέλος κινδύνεψε με ισοφάριση (2-1). Υπέρ της απαισιόδοξης ερμηνείας συνηγορεί και η εξέλιξη του δεύτερου αγώνα, με το Ιράν, στο οποίο η Αργεντινή αγωνίστηκε και πάλι με το, υποτίθεται σωτήριο, 4-3-3 δείχνοντας σχεδόν απελπιστική εικόνα. Το ηρωϊκά αμυνόμενο Ιράν έδειξε και επιθετικές αρετές και θα μπορούσε να ανοίξει το σκορ – η επικράτηση της Αργεντινής στις καθυστερήσεις οφείλεται και πάλι σε ατομική ενέργεια του Μέσσι (1-0). Μπορούμε να πούμε κάτι παρήγορο για την ομάδα του Αλεχάνδρο Σαμπέλλα; Ναι, ότι μερικές φορές ο τελικός νικητής της διοργάνωσης ξεκινά με μέτριες εμφανίσεις. 😉 Μόνο που η Αργεντινή πρέπει να αλλάξει πολλά στο παιχνίδι της για να διεκδικήσει με αξιώσεις τον ρόλο του πρωταγωνιστή.

Μετά το νερόβραστο 0-0 μεταξύ Νιγηρίας και Ιράν, όπου οι μεν Νιγηριανοί έδωσαν ρεσιτάλ φλύαρης επιθετικής ανάπτυξης οι δε Ιρανοί φοβούνταν να περάσουν τη σέντρα, είχα τη βεβαιότητα ότι, εύκολα ή δύσκολα, οι Βόσνιοι θα επικρατούσαν των Αφρικανών. Πλανήθηκα πλάνη οικτρά. Καθοδηγούμενοι από το δίδυμο του αφιονισμένου αυτή τη φορά Εμενίκε και του πολύτιμου Ρωσονιγηριανού βετεράνου Οντεμουίνγκι, οι Νιγηριανοί πέτυχαν το γκολ που ζητούσαν κι έπειτα διαχειρίστηκαν το προβάδισμά τους στο σκορ ήρεμα κι «ευρωπαϊκά» (1-0). Οι Βόσνιοι, ενώ είχαν στα χαρτιά το δεύτερο καλύτερο υλικό του ομίλου, κατάφεραν να αποκλειστούν. Έδειξαν ανωριμότητα κι ανσφάλεια, ήταν κι άτυχοι (δοκάρι στο τέλος), αδικήθηκαν και διαιτητικά (το γκολ του Τζέκο στο 0-0 που ακυρώνεται κακώς ως οφσάιντ). Ας πρόσεχαν όμως!

Χρυσή μάσκα από τον θησαυρό του Κόφι Καρικάρι, ένατου βασιλιά του Βασιλείου Ασάντι (Γκάνα, 19ος αι.)

Ακόμη ένας όμιλος-φωτιά: Η Γερμανία ξεκίνησε πυραυλοκίνητα τη διοργάνωση, συντρίβοντας τους αξιοθρήνητους Πορτογάλους. Ακόμη κι αν δεχτούμε ότι τους βοήθησαν οι συγκυρίες (αποβολή Πέπε), το 4-0 είναι σκορ που δεν σηκώνει συζήτηση. Το ίδιο βράδυ, οι Γκανέζοι χάριζαν πραγματικά τη νίκη στους Αμερικανούς. Δέχτηκαν το γκολ με το ξεκίνημα του παιχνιδιού κι αναγκάστηκαν να φορτσάρουν σε ολόκληρη τη διάρκεια του αγώνα, χωρίς αποτελεσματικότητα. Όταν κατάφεραν να ισοφαρίσουν χαλάρωσαν, με αποτέλεσμα να δεχτούν το δεύτερο (και μοιραίο) τέρμα στην επόμενη ουσιαστικά αμερικανική επίθεση. Ο τρόπος είναι ενδεικτικός: κόρνερ που παραχωρείται αναίτια κι ανόητα και φέρνει το γκολ εξαιτίας των άθλιων τοποθετήσεων των αμυνόμενων. Τόση τακτική ανωριμότητα σε ομάδα με τόσο ταλέντο και μονάδες με εξαιρετική τεχνική κατάρτιση είναι ασυγχώρητη (1-2). Οι τύψεις γιγαντώνουν μετά το εκπληκτικό ματς της Γκάνας εναντίον της Γερμανίας: το β΄ ημίχρονο του αγώνα αυτού προσέφερε στους θεατές τη μεγαλύτερη, σχεδόν εξωπραγματική, ένταση από κάθε άλλο στη διοργάνωση. Τέσσερα γκολ, καταγιστικός ρυθμός, συνεχείς ευκαιρίες εκατέρωθεν και πάθος για τη νίκη μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο (2-2). Έδειξε η Γερμανία τις αδυναμίες της, ιδίως τις αμυντικές; Έχει δίκιο ο Μπέκενμπάουερ όταν ισχυρίζεται ότι «όσο η Γερμανία προτιμά το θέαμα από την ουσία δεν πρόκειται να κερδίσει καμία μεγάλη διοργάνωση«; Πού θα μπορούσε να φτάσει η Γκάνα αν διαχειριζόταν με στοιχειώδη ορθολογισμό την αναμέτρηση με τις ΗΠΑ;

Με όλα αυτά, ίσως και να αδικούμε τους πολύ καλούς Αμερικανούς που παραλίγο να προκριθούν ήδη από το δεύτερο παιχνίδι τους. Η Πορτογαλία, βέβαια, έχει το ιδανικό προφίλ ομάδας σε παρακμή που κατευθύνεται με μαθηματική ακρίβεια στον αποκλεισμό. Διόλου δεν τη βοηθά η μετριότατη κατάσταση στην οποία βρίσκεται λόγω τραυματισμών το μεγάλο αστέρι της. Τη νύχτα της Κυριακής προς τη Δευτέρα είχε την τύχη να προηγηθεί νωρίς στο σκορ χάρη σε ένα παιδαριώδες σφάλμα της αμερικανικής άμυνας. Οι ΗΠΑ, όμως, ανέλαβαν την πρωτοβουλία, έχασαν ευκαιρίες και τελικά ανέτρεψαν το σκορ. Λίγη προσοχή και θα πανηγύριζαν την πρόκριση. Μόνο που ο συνδυασμός Κριστιάνο Ρονάλντο και Βαρέλα έφερε την πορτογαλική ισοφάριση στο πέμπτο λεπτό των καθυστερήσεων (2-2). Τώρα, οι μεν Αμερικανοί θα πρέπει να επιδιώξουν την επικύρωση του εισιτηρίου για την επόμενη φάση εναντίον των Γερμανών (ιστορία όχι απλή, ό,τι κι αν πουν οι διάφοροι πονηροί), οι δε Πορτογάλοι θα κυνηγήσουν ένα θαύμα απέναντι σε ομάδα που εμφανίζεται πολύ ανώτερή τους, χωρίς να έχουν καν τον έλεγχο της μοίρας τους (πρέπει και να συντρίψουν τη Γκάνα και παράλληλα να νικήσει η Γερμανία τις ΗΠΑ).

Κι ένας ακόμη της μετριότητας: Μαζί με (ή μάλλον μετά) τον όμιλο της εθνικής μας, ο όγδοος όμιλος πρέπει να είναι ο πιο αδύναμος της διοργάνωσης. Το Βέλγιο είναι η καλύτερη ομάδα του ομίλου, αλλά δεν πείθει κι απόλυτα. Είναι άπειρη σε επίπεδο τέτοιας διοργάνωσης, ενώ ο προπονητής προσπαθεί να χωρέσει στην ενδεκάδα όλα τα αστέρια του που αγωνίζονται στην Πρέμιερ Ληγκ χωρίς να κατορθώνει να φτιάξει πραγματικό σύνολο. Εναντίον των μαχητικών Αλγερινών του Βαχίντ Χαλίλοτζιτς χρειάστηκε πολλή προσπάθεια, επιτυχημένες αλλαγές κι η κούραση του αντιπάλου για να μπορέσει το Βέλγιο να ανατρέψει το σκορ και να φτάσει αγχωτικά στη νίκη (2-1). Εναντίον της (ξανά απογοητευτικής) Ρωσίας και σε ένα από τα ποιοτικώς χειρότερα παιχνίδια της διοργάνωσης, τη νίκη την έφερε ένα φοτσάρισμα κατά το τελευταίο δεκάλεπτο. Είχαν προηγηθεί και πάλι επιτυχημένες αλλαγές (Ορίτζι και Μιραλλάς). Μάλλον είναι βέβαιο ότι η βελγική ενδεκάδα που ξεκινά τους αγώνες δεν είναι η σωστή.

Για τη Ρωσία, αναρωτιέμαι τι δουλειά ακριβώς έχει κάνει όλο αυτό το διάστημα ο Φάμπιο Καπέλλο. Ομάδα άψυχη, ηττοπαθής, στείρα στην ανάπτυξή της, με εξαφανισμένα ατού, γενικώς μια ποδοσφαιρική τραγωδία. Με τους Νοτιοκορεάτες παραλίγο να χάσουν το παιχνίδι μετά την απίστευτη για τέτοιο επίπεδο γκάφα του Ακινφέγιεφ (τελικό σκορ 1-1). Με τους Βέλγους προσπάθησαν δειλά μπας και κλέψουν τη νίκη με κάποια αντεπίθεση. Η πλάκα μετά από όλα αυτά είναι ότι οι Ρώσοι μπορούν ακόμη να προκριθούν και μάλιστα είναι ουσιαστικά κύριοι της μοίρας τους: αρκεί να νικήσουν τους Αλγερινούς. Δεν θα στοιχημάτιζα ρούβλι στην ομάδα του Καπέλλο. Οι Αλγερινοί δεν είναι ομάδα που ξεχειλίζει από ταλέντο, αλλά είναι δεμένοι, επαρκείς τεχνικά και με μπόλικο πάθος και φιλοδοξίες. Τις κορεατικές «τίγρεις», για παράδειγμα, τα φεννέκ τις καταβρόχθισαν για πρωινό (4-2).

Οι επόμενες ημέρες θα κρίνουν πολλά: μία από τις Ουρουγουάη και Ιταλία θα υποχρεωθεί, δυστυχώς, να αποχωρήσει, την ίδια ώρα που σε ομίλους σαν τον τρίτο και τον όγδοο θα αναζητούνται οι λιγότερο κακοί για να πάρουν τη δεύτερη θέση πρόκρισης. Για να δούμε αν η εθνική μας θα τα καταφέρει έστω και για αυτόν τον ρόλο.

 

Κάποιοι πέφτουν μα σηκώνονται, κάποιοι άλλοι μένουν για πάντα ασάλευτοι στη νοτισμένη γη

 

Αλικσάντρ Ντεϊνέκα «Η Άμυνα της Σεβαστούπολής», 1942

Κι ανάμεσά τους βρίσκονται γενναίοι και δειλοί, άτυχοι κι απερίσκεπτοι. Γιατί σ’ αυτήν την προσομοίωση πολέμου που ονομάζεται ποδόσφαιρο πρέπει να συνδυάζεται το ακόρεστο πάθος για τη νίκη με την ψυχραιμία, τη διορατικότητα και την ευφυΐα που θα οδηγήσουν στη σωστή επιλογή την κρίσιμη στιγμή. Διαφορετικά ο νόμος είναι πολύ σκληρός. Κατά μείζονα λόγο στη διοργάνωση αυτή που δεν συχωρεί σχεδόν τίποτε.

Άλβαρο Περέιρα

Βρισκόμαστε στο Σάο Πάουλο, στο 60ό λεπτό της αναμέτρησης Ουρουγουάης-Αγγλίας. Ο Άλβαρο Περέιρα επιχειρεί με αυτοθυσία να ανακόψει τον επιτιθέμενο Στέρλινγκ. Ο Άγγλος ποδοσφαιριστής βρίσκει τον αντίπαλό του στο πρόσωπο, πρώτα με το παπούτσι, έπειτα με το γόνατο. Ο Περέιρα βρίσκεται αναίσθητος στο έδαφος. Για κάποιες στιγμές δεν κινείται καθόλου. Τον μεταφέρουν εκτός αγωνιστικού χώρου ώστε να του παρασχεθούν οι πρώτες βοήθειες. Συνέρχεται. Ο γιατρός της νοτιοαμερικάνικης ομάδας ζητεί αλλαγή. Τότε ο Περέιρα αρχίζει να ουρλιάζει σαν αγρίμι. «Είμαι εντάξει! Είμαι έτοιμος! Μπορώ να παίξω!» Η απόλυτη αυταπάρνηση. Το απόλυτο πάθος για τη νίκη.

Ο όμιλος των γενναίων: Η Ουρουγουάη ξεκίνησε τη διοργάνωση με το αριστερό. Μπήκε στο γήπεδο απροετοίμαστη κι έχοντας φανερά υποτιμήσει τον αντίπαλό της. Μέχρι να καταλάβει τι συμβαίνει κι ότι έχει απέναντί της μια ομάδα γρήγορη, τεχνική και φιλόδοξη, το πλεονέκτημά της στο σκορ έχει εξανεμιστεί.  Για την ακρίβεια προσπαθεί πλέον, ζαλισμένη και λαβωμένη, να ισοφαρίσει την Κόστα Ρίκα του Κάμπελλ. Μόνο που όταν έχεις πλανηθεί σε όλα δεν πρέπει να περιμένεις να σ’ ευνοήσει η τύχη. Το αντίθετο! Η ομάδα από την Κεντρική Αμερική πετυχαίνει και τρίτο γκολ με τον αναπληρωματικό της Μάρκο Ουρένια ο οποίος μόλις έχει περάσει στο παιχνίδι: εξαιρετική κίνηση στον κενό χώρο και τέλειο πλασέ για το 3-1. Η Ουρουγουάη, μια από τις ομάδες που πολλοί περιμένουν να πετύχει κάτι σπουδαίο σε τούτο το ΠΚ, έχει τελειώσει το πρώτο παιχνίδι της χάνοντας με διαφορά δύο γκολ από τη θεωρητικά ασθενέστερη ομάδα του ομίλου και με επιπλέον απώλεια την αποβολή του Μάξι Περέιρα. Χειρότερα ίσως και να μη γίνεται.

Πέντε ημέρες αργότερα, η Ουρουγουάη είναι μια άλλη ομάδα. Έχει πλέον θυμηθεί την ιστορία και την αξία

Λουίς Σουάρες

της. Έχει ξανά στις τάξεις της τον τραυματία Λουίς Σουάρες. Σε ένα ματς μεγάλης ποδοσφαιρικής έντασης και ομορφιάς, από αυτά που μόνο το Παγκόσμιο Κύπελλο προσφέρει, κατορθώνει να επικρατήσει της Αγγλίας με 2-1 και να ανακτήσει τις ελπίδες της για πρόκριση. Ένα σύνολο ενωμένο που αγωνίζεται με ξεχωριστό πάθος κι έχει ως επιπλέον πλεονέκτημα την ύπαρξη ποδοσφαιριστών μεγάλης αξίας σαν τον Καβάνι ή τον σκόρερ και των δύο τερμάτων Σουάρες.

Κι αν η Ουρουγουάη νίκησε δίκαια, οφείλω να ομολογήσω ότι αυτή τη φορά η Αγγλία άξιζε κάτι καλύτερο στο Μουντιάλ από ένα διαφαινόμενο αποκλεισμό. Μετά από πολλά χρόνια έπαιξε καλό ποδόσφαιρο, είχε στη σύνθεσή της παίκτες με πολύ ενδιαφέροντα χαρακτηριστικά (σαν τον Στάρριτζ λ.χ.), αλλά στάθηκε άτυχη πέφτοντας στον δυσκολότερο δυνατό όμιλο. Γιατί πριν από τους Ουρουγουανούς, είχαν περάσει κι οι συνήθεις ύποπτοι Ιταλοί. Με ένα υλικό που στα χαρτιά μάλλον δεν εντυπωσιάζει, πλην όμως με όλες τις παραδοσιακές αρετές των ιταλικών ομάδων: υψηλή τεχνική κατάρτιση, τακτική κουλτούρα επιπέδου καθηγητή πανεπιστημίου, ομαδικό πνεύμα. Η νίκη τους στο Μανάους επί των αξιόμαχων Άγγλων έρχεται αβίαστα και φυσικά, με απόλυτο έλεγχο της εξέλιξης του παιχνιδιού. Με τον Μπαλοτέλλι να δείχνει πιο ώριμος και καθοριστικός από ποτέ και με κάποιους νέους στην ομάδα να αποδεικνύουν ότι αξίζουν τη θέση τους στη Σκουάντρα Ατζούρρα (σαν τον Καντρέβα της Λάτσιο για παράδειγμα).

Μόνο που αυτή η εθνική Ιταλίας έχει ένα πρόβλημα που η καλή ημέρα κάποιων παικτών της και οι αμυντικές αδυναμίες της Αγγλίας δεν άφησαν να φανεί στο πρώτο παιχνίδι. Αν δούμε την ιταλική αποστολή, ποιοι διαπιστώνουμε ότι είναι οι επιθετικοί της, εκτός του Μπαλοτέλλι; Ο Κασσάνο (παίζει ακόμη ποδόσφαιρο αυτός;), και οι… Ινσίνιε, Ιμμόμπιλε και Τσέρτσι. Δεν εντυπωσιάζουν τα ονόματα. Άλλους ήθελε να πάρει μαζί του ο Πραντέλλι, μα κάποιοι έμειναν πίσω από τραυματισμούς (ο «φαραώ» Ελ Σαρααουύ, ο «Αμερικάνος» Τζουζέππε Ρόσσι) ή έκαναν εσφαλμένες επιλογές για τη συνέχιση της ποδοσφαιρικής σταδιοδρομίας τους (ο Ιταλοαργεντίνος Οσβάλντο που πήγε και θάφτηκε στο Σαουθάμπτον). Η ιταλική επίθεση δεν είναι επομένως παντός καιρού. Κι αυτό μπορεί να στοιχίσει. Για την ακρίβεια, ήδη στοίχισε.

Σε συνδυασμό με το περίπλοκο ταξίδι από το Μανάους στο Ρεσίφε και ένα παιχνίδι στο τροπικό καταμεσήμερο, η επιθετική φτώχεια των Ατζούρρι οδήγησε σε μια κατά τα φαινόμενη απροσδόκητη ήττα. Η Ιταλία βραχυκύκλωσε κι εκείνη με τη σειρά της μπροστά στο παιχνίδι των Κοσταρικανών που πήραν από την αρχή τον έλεγχο του αγώνα. Μετά ο Πραντέλλι πανικοβλήθηκε κι άρχισε τις αλλαγές που κάνει ένας προπονητής για να σώσει την ομάδα του, πλην όμως καταλήγει να την αποδιοργανώσει εντελώς: η Ιταλία κατέληξε να παίζει με τέσσερις επιθετικούς, μόνο που δεν μπορούσε να κάνει ούτε ευκαιρία. Οι Τίκος (που θα έπρεπε να έχουν πάρει κι ένα πέναλτυ που έγινε στον Κάμπελλ) κατακτούσαν δίκαια τη νίκη. Τελικά αυτοί είναι μάλλον η πιο άξια ομάδα του ομίλου (κι οπωσδήποτε η πιο συνηθισμένη να αγωνίζεται στις συγκεκριμένες κλιματικές συνθήκες).

Μετά κι από τον αγώνα του Ρεσίφε η Κόστα Ρίκα είναι ήδη στον επόμενο γύρο. Ουρουγουάη κι Ιταλία θα παίξουν για μια θέση σε έναν ακόμη αγώνα ζωής και θανάτου. Όσο για τη βαριά λαβωμένη Αγγλία που από χτες βρισκόταν πεσμένη στο πεδίο της μάχης χωρίς καν δυνατότητα ιατρικής βοήθειας, καταλέγεται πλέον στους ηρωικά πεσόντες. Κρίμα που δύο από αυτές τις ομάδες θα γυρίσουν στη βάση τους.

Οι αφόρητα πληκτικοί: Και κρίμα, θα τολμούσα να πω, που θα προκριθούν δύο ομάδες από τον Γ΄ Όμιλο. Η Κολομβία του Πέκερμαν πήρε αυτό που ήθελε, αν και τελικά με την ψυχή στο στόμα. Ενώ φάνηκε να καθαρίζει το παιχνίδι με τα γκολ των Κιντέρο και Τζέιμς Ροδρίγες, γύρισε πίσω κι επέτρεψε στην Ακτή να ξαναμπεί στο παιχνίδι και παραλίγο να ισοφαρίσει με την ευκαιρία του Ντρογκμπά, τον οποίο σταμάτησε με έξοδο ο Οσπίνα. Η Κολομβία προκρίθηκε, η Ακτή ελπίζει βάσιμα, αλλά η κατάστασή της είναι πιο περίπλοκη απ’ ό,τι φαίνεται με πρώτη ματιά. Η ομάδα της βασίζεται σε μια γενιά ιδιαίτερα ταλαντούχων παικτών που δεν κατάφερε όλα όσα θα μπορούσε να επιτύχει βάσει του ταλέντου της, αλλά βρίσκεται κοντά στην ολοκλήρωση του κύκλου της. Αυτή είναι η τελευταία της ευκαιρία: στοιχείο που μπορεί να συνιστά κίνητρο, μπορεί όμως και να βραχυκυκλώσει αυτούς που συνειδητοποιούν ότι ο χρόνος τους τελειώνει. Επιπλέον, αν απέδειξε ότι μπορεί να ανατρέψει τη σε βάρος της κατάσταση αντιμετωπίζοντας μια μέτρια ομάδα όπως είναι η Ιαπωνία, με δυσκολότερους αντιπάλους η τακτική της προσέγγιση εξακολουθεί να είναι αρκετά αφελής. Προσθέτουμε και το πρόσφατο δράμα της οικογένειας Τουρέ και συνειδητοποιούμε ότι το συγκριτικό της πλεονέκτημα περιορίζεται στο ότι της αρκεί και η ισοπαλία στον τρίτο αγώνα και στο ταλέντο κάποιων μονάδων της. Μπορεί να αποδειχθεί αρκετό, μπορεί και όχι.

Κατσουράνης

Κάποιος φίλος έγραψε ότι, ακόμη κι αν δεχθούμε ότι η εθνική μας αμύνθηκε ηρωικά εναντίον των Ιαπώνων, οι πραγματικοί ήρωες ήμασταν όσοι παρακολουθήσαμε σε προχωρημένη ώρα ολόκληρο το παιχνίδι. Θα προσέθετα ότι η εθνική μας παίζει ποδόσφαιρο ακριβώς όπως η χώρα «ξεπερνά την κρίση και βγαίνει στις αγορές». Με τα ψέμματα, θα διευκρίνιζε κάποιος κακεντρεχής. Η πικρή αλήθεια είναι ότι η ομάδα αυτή δεν δίνει κανένα λόγο σ’ έναν ουδέτερο φίλαθλο για να τη συμπαθήσει. Δεν παίζει θεαματικό ποδόσφαιρο, δεν διακρίνεται για το αθλητικό πνεύμα της, δεν είναι καν αουτσάιντερ για να προκαλέσει τη συμπάθεια που δείχνει κανείς στους Δαυίδ που τολμούν να αναμετρηθούν με τους Γολιάθ. Είναι μια βαρετή, κακομαθημένη ομάδα. Τόσο βαρετή που δεν μπορεί να κατακτήσει ούτε τον τίτλο της χειρότερης ομάδας της διοργάνωσης. 😉 Ο συντηρητισμός του Σάντος περιόρισε τις αλλαγές μετά το κολομβιανό στραπάτσο στις ελάχιστες «αναγκαίες». Η ομάδα έπαιξε ποδόσφαιρο νεολιθικής εποχής μέχρι την ανόητη κι αντιεπαγγελματική αποβολή του Κατσουράνη κι έπειτα δεν είχε κανέναν ενδοιασμό να το γυρίσει σε σύστημα παλαιολιθικής: όλη η ομάδα πίσω για να συγκρατηθεί η υπερδύναμη του παγκοσμίου ποδοσφαίρου Ιαπωνία και γιόμες ή μοναχικές τρεχάλες χωρίς καμία απολύτως ελπίδα για δημιουργία επικίνδυνης για τον αντίπαλο φάσης.

Η τύχη βέβαια τα έφερε έτσι που αυτή η ομάδα μπορεί ακόμη να προκριθεί. Με απόλυτη ειλικρίνεια θα έλεγα ότι αυτό δεν θα είναι καλό ούτε για το παγκόσμιο ποδόσφαιρο ούτε για το ελληνικό.

Και το jogo bonito; Πάει αυτό, πέθανε. Εδώ και 25 χρόνια οι Βραζιλιάνοι παίζουν με ευρωπαϊκό ρεαλισμό. Απλώς είχαν 3-4 μέσους κι επιθετικούς οι οποίοι, με τις τεχνικές αρετές και τη φαντασία τους, ικανοποιούσαν τις ψευδαισθήσεις του Ευρωπαίου οπαδού τους. Τώρα πια χάθηκε κι αυτό. Μια ομάδα με αμυντικούς, αμυντικούς μέσους και τον Νεϋμάρ που όσο καλός κι αν είναι δεν αρκεί από μόνος του. Η λευκή ισοπαλία με το Μεξικό στη Φορταλέζα επιβεβαίωσε όλες τις (άσχημες) υποψίες που προκάλεσε ο αγώνας με την Κροατία. Τρομακτική επιθετική στειρότητα που εύλογα δημιουργεί την εντύπωση ότι χωρίς τη διαιτητική βοήθεια στο πρώτο παιχνίδι η Βραζιλία θα αντιμετώπιζε πολλές δυσκολίες για να προκριθεί. Εάν δεν ήταν η διοργανώτρια δεν θα της έδινα ούτε μισή πιθανότητα να κατακτήσει τρόπαιο.

Θα ήταν πολύ άδικο για το Μεξικό να συνοψίσουμε την πολύ καλή του εμφάνιση στην εξαιρετική βραδιά του Οτσόα. Το Μεξικό έδειξε καλύτερο της Βραζιλίας σε όλους τους τομείς. Θα διεκδικήσει την πρόκριση με το αβαντάζ ότι μπορεί να αρκεστεί και στην ισοπαλία. Οι προσεχείς αντίπαλοί του, πάντως, δεν αστειεύονται. Το κακορίζικο Καμερούν οι Κροάτες το έκαναν μια χαψιά (4-0). Οι επιστροφές του Πράνιτς (ναι, μη γελάτε) και, κυρίως, του Μάντζουκιτς έκαναν το παιχνίδι της Κροατίας πιο συγκροτημένο και πιο αποτελεσματικό. Το ντέρμπυ για τη δεύτερη θέση αναμένεται εξαιρετικά ενδιαφέρον.

Το Καμερούν κερδίζει με το σπαθί του τον τίτλο της χειρότερης ομάδας του τουρνουά. Ξεκινά τον κρίσιμο αγώνα εναντίον των Κροατών με υποσχέσεις, αλλά δέχεται γκολ στην πρώτη οργανωμένη επίθεση των αντιπάλων του. Χάνει κάθε ελπίδα από μόνο του, με την εγκληματική βλακεία του Σονγκ (βραβείο ψυχάκια της διοργάνωσης, συν βραβείο για την πιο αντιεπαγγελματική συμπεριφορά) που οδηγεί στην αποβολή του. Καταρρέει, με αποθέωση το ξύλο που παίζουν ο Ασσού-Εκοτό (βραβείο καλύτερης κόμμωσης στο Μουντιάλ) με τον Μουκαντζό ενώ παίζεται ακόμη παιχνίδι. Ντροπιαστική εμφάνιση για τη χώρα που πρώτη από την Αφρική έφτασε μέχρι και να χτυπά την πόρτα των ημιτελικών του ΠΚ.

«Εμείς δεν παίζουμε ξύλο μοναχά στις προπονήσεις, γατάκια!»

Η αποκαθήλωση: Η παγκόσμια πρωταθλήτρια παρέδωσε το στέμμα της μετά από δύο μόνο παιχνίδια, ανήμπορη να αντιδράσει μπροστά στο ομαδικό κι ατομικό ταλέντο των Χιλιανών, την τακτική ωριμότητα και τον ρεαλισμό τους. Η Ισπανία δεν έπαιξε κακό ποδόσφαιρο: της έλειψε όμως εντελώς η αποτελεσματικότητα, η τύχη και, πρωτίστως, το κίνητρο, η επιθυμία υπέρβασης με στόχο ένα ακόμη τρόπαιο. Ήταν κουρασμένη και κορεσμένη. Η δήλωση του Κασίγιας (πριν αρχίσει το Μουντιάλ) ότι «η γενιά αυτή έχει κερδίσει το δικαίωμα στην αποτυχία» είναι απολύτως ενδεικτική της άτυχης ψυχολογικής προσέγγισης των Ισπανών. Η μεγάλη διοργάνωση δεν συγχωρεί όσους δεν έχουν πάθος, όσο ταλέντο κι αν διαθέτουν. Κι όλα αυτά σε μια χρονιά που ισπανικοί σύλλογοι κατέκτησαν και τα δύο ευρωπαϊκά τρόπαια και στον τελικό του Τσάμπιονς Ληγκ αναμετρήθηκαν δύο ισπανικές ομάδες. Ίσως αυτή η παταγώδης αποτυχία να ήταν αναπότρεπτη αν λάβουμε υπόψη την κούραση των παικτών της, την ηλικία τους, τη μέτρια κατάσταση κάποιων. Ο κύκλος της πιο ένδοξης ισπανικής γενιάς έφτασε στο τέλος. Μπροστά στο πεπρωμένο η όποια συζήτηση για επιμέρους επιλογές (ο Ντιέγκο Κόστα ως ξένο σώμα στην ομάδα) μάλλον παρέλκει.

Αφιερώνοντας τόσο χρόνο στον ηττημένο, αδικούμε τη θριαμβεύτρια. Η Χιλή αυτή είναι εντυπωσιακή από κάθε άποψη, οι παίκτες της εξαιρετική. Αν η φανέλα της ήταν πιο βαριά δεν θα διστάζαμε ούτε στιγμή να τη χρίσουμε φαβορί για το τρόπαιο. Αλλά…

Ο καθεδρικός του Σαντιάγο της Χιλής

Η Ολλανδία δυσκολεύτηκε πολύ για να καταβάλει τους Αυστραλούς (3-2) σε ένα θεαματικό ματς το οποίο κατέδειξε τα όρια και τις (σοβαρές) αμυντικές αδυναμίες των Οράνιε. Καλοί μεν οι Ολλανδοί, αλλά θα τους χρειαστούν πολλά ακόμη για να φτάσουν ψηλά. Η Αυστραλία ήταν μια ομάδα μέτριων δυνατοτήτων με μια μεγάλη αρετή: ομαδικό πνεύμα κι αγωνιστικότητα. Ακριβώς ό,τι λείπει από ομάδες σαν τη δική μας.

Ο αγώνας μεταξύ των δύο που εξασφάλισαν την πρόκριση δεν θα είναι καθόλου αδιάφορος. Ο ηττημένος (ή, σε περίπτωση ισοπαλίας, η Χιλή) θα πρέπει να παίξει στο Μπέλο Οριζόντε με αντίπαλο τη διοργανώτρια Βραζιλία. Κι όσο κι αν αυτή η ομάδα δεν πείθει κανέναν για τις ικανότητές της, λίγοι μπορούν να φανταστούν ότι είναι δυνατό ν’ αποκλειστεί από τον γύρο των 16.

Εάν τα διδάγματα του πρώτου αγώνα δεν απέχουν πολύ από το τίποτε, αυτά του δεύτερου δεν είναι κατ’ ανάγκη πολύ πιο χρήσιμα. Κάποιες φορές μάλιστα ούτε και το τέλος της πρώτης φάσης βοηθά. Ποιος περίμενε τους Ιταλούς το ’82 μετά τη μετριότητα των τριών ισοπαλιών. Ίσως λοιπόν η τελική νικήτρια να κρύβεται ανάμεσα στις ομάδες που ξεκίνησαν μέτρια. Αλλά ας μη βιαζόμαστε, μπορούμε να απολαύσουμε τα παιχνίδια ένα προς ένα και να περιμένουμε. Όσο για την τάχα μου «ηρωική» εθνική μας, αυτη βρίσκεται πάντα πεσμένη στο πεδίο της μάχης. Διατηρεί βεβαίως τις αισθήσεις της και φωνάζει στους τραυματιοφορείς να τη σώσουν, αλλά η κατάστασή της δεν εμπνέει και μεγάλη αισιοδοξία για τη συνέχεια.

Μαύρη Ρώμη (και μαύρα μαντάτα)

«Πελοουρίνιο», το ιστορικό κέντρο του Σαλβαντόρ

Στο Σαλβαντόρ της Μπαΐα, που όχι άδικα τ’ ονομάζουνε και Μαύρη Ρώμη, συναντήθηκαν κάποτε ο καθολικισμός των λευκών αποίκων με τις παραδοσιακές δοξασίες των σκλάβων που έφερναν με τα καράβια τους οι δουλέμποροι από τον Κόλπο της Γουϊνέας κι από τα νότια της Αφρικής. Κάπως έτσι γεννήθηκαν οι αφροβραζιλιάνικες θρησκείες, μορφές πίστης με εξωτικά για μας ονόματα: μακούμπα, καντομπλέ, ουμπάντα. Πνεύματα ή θεότητες (μη με βάλετε ν’ αποφανθώ για το αν οι αφροβραζιλιάνικες θρησκείες είναι κατά βάθος μονοθεϊστικές), οι Ορισά καθορίζουν το πεπρωμένο του κόσμου και των ανθρώπων. Κάπως έτσι θα πρέπει χτες ν’ αποφάσισαν να ρίξουν από τον θρόνο της την αδιαμφισβήτητη βασίλισσα του ποδοσφαίρου των τελευταίων χρόνων.

Η Ολλανδία έκανε στο Σαλβαντόρ το ιδανικό παιχνίδι αντεπιθέσεων. Προσέφερε στους θεατές ορισμένα εξαιρετικά θεαματικά γκολ. Μπορεί η εντυπωσιακή σε εύρος επικράτησή της να είναι προάγγελος της τελικής νίκης της στη διοργάνωση; Κάτι τέτοιο δεν είναι καθόλου βέβαιο: σπάνια ομάδα που πραγματοποιεί τόσο εντυπωσιακή εμφάνιση, τόσο νωρίς και με τόσο ισχυρό αντίπαλο κατορθώνει να φτάσει μέχρι το τέλος της διαδρομής. Παράδοξο, αλλά αληθινό. Περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, το αποτέλεσμα σηματοδοτεί την πτώση της Ισπανίας από την κορυφή της παγκόσμιας ποδοσφαιρικής ιεραρχίας. Πολύ δύσκολο να συνέλθει ομάδα από τέτοια συντριβή. Το περίεργο είναι ότι το πρώτο ημίχρονο του παιχνιδιού δεν προμήνυε αυτό που θα ακολουθούσε στο δεύτερο. Οι Ολλανδοί, βέβαια, είχαν την πρώτη μεγάλη ευκαιρία και έδειξαν χαρακτήρα ισοφαρίζοντας πριν την ανάπαυλα, παρά το σοκ του γενναιόδωρου πέναλτυ που δόθηκε στους Ισπανούς. Ωστόσο οι δεύτεροι είχαν την υπεροχή. Πώς να φανταστεί κάποιος την ολοκληρωτική κατάρρευσή της στη συνέχεια: η απόλυτη αδυναμία των Ισπανών να προσπαθήσουν έστω να λύσουν τα προβλήματα που τους δημιουργούσαν οι Οράνιε, η παντελής έλλειψη εναλλακτικών τρόπων παιχνιδιού, η μοιρολατρική παράδοση στις ορέξεις του αντιπάλου αποτελούν ενδείξεις παρακμής που το αποτέλεσμα της Παρασκευής ενδεχομένως θα επιταχύνει.

άγαλμα του Οσαλά (ή Ομπαταλά) στην Κόστα ντο Σαουίπε της Μπαΐα

Πιο νότια, στο Μπέλο Οριζόντε, η εθνική μας πραγματοποιούσε το τρίτο κατά σειρά τραγικό ντεμπούτο της σε τελική φάση Παγκοσμίου Κυπέλλου. Στην προηγούμενη ανάρτηση διατυπώναμε μια σειρά από ερωτήματα σχετικά με την αγωνιστική κατάσταση της εθνικής μας. Όλα τα ερωτήματα πήραν την πιο δυσάρεστη απάντηση στον αγωνιστικό χώρο του Μινεϊράο. Ασταθής αμυντική λειτουργία (με παίκτες επιρρεπείς στο ατομικό λάθος: βλ. την ατυχέστατη έμπνευση του Μανωλά στο πρώτο γκολ ή την παρουσία-απουσία του Χολέμπας στο δεύτερο), εντελώς προβληματική και προβλέψιμη μεσαία γραμμή ως προς τη δημιουργία παιχνιδιού, επίθεση χωρίς ουσιαστική δύναμη πυρός. Γενικά, παίκτες σε κακή φόρμα, χωρίς συγκέντρωση, χωρίς σχέδιο αντιμετώπισης του αντιπάλου. Μπορεί με λίγη τύχη το αποτέλεσμα να ήταν διαφορετικό: αν γινόταν γκολ η ευκαιρία του Κονέ αμέσως μετά το 0-1, αν η υπεροχή στα είκοσι τελευταία λεπτά του α΄ μέρους μετουσιωνόταν σε κάτι καλύτερο, αν η κεφαλιά του Γκέκα μετά το 0-2 κατέληγε στα δίχτυα, όπως και θα έπρεπε. Αλλά, φυσικά, ούτε η ποδοσφαιρική Ιστορία γράφεται με υποθέσεις. Κατά τα λοιπά, αναρωτιέμαι σχετικά με την προετοιμασία του παιχνιδιού εκ μέρους του τεχνικού επιτελείου της εθνικής. Εκτός από τις χαρές και τα πανηγύρια που «δεν θα παίξει ο Φαλκάο» ποιος και πώς μελέτησε το παιχνίδι της Κολομβίας; Αναζητήθηκαν προτερήματα κι αδυναμίες της; Εκπονήθηκαν σχέδια προσαρμοσμένα στον αντίπαλο, βάσει πλειόνων πιθανών σεναρίων εξέλιξης του αγώνα; Προσωπικά είδα μια ομάδα εντελώς αδιάβαστη κι ελλιπώς προετοιμασμένη. Εκτός κι αν οι δυνατότητές της είναι ακριβώς αυτές οι φτωχές που διαπιστώσαμε.

Το Νέο Μινεϊράο

Για την πρεμιέρα τα πλέον ουσιώδη έχουν ήδη ειπωθεί στα σχόλια της προηγούμενης ανάρτησης. Αγώνας που ουσιαστικά κρίθηκε από τα σφυρίγματα του διαιτητή και ειδικά από το απίστευτο πέναλτυ υπέρ της Βραζιλίας. Ας μην επιμείνουν κάποιοι, επικαλούμενοι το γράμμα του κανονισμού: αν το ακολουθούσαμε θα καταλήγαμε με 85 πέναλτυ ανά αγώνα, μόνο από τα σπρωξίματα στις στημένες φάσεις. Κατά τα λοιπά, πρέπει να παραδεχτούμε ότι το πρώτο παιχνίδι της διοργανώτριας είναι κατά παράδοση εξαιρετικά δυσχερές στη διαχείρισή του, για πολλούς και διάφορους λόγους. Αυτό το στοιχείο δεν επιτρέπει να συναχθούν οριστικά συμπεράσματα για την αξία της Βραζιλίας. Διαφορετικά, αν έπρεπε να κρίνουμε με γνώμονα αποκλειστικά το ματς της Πέμπτης, θα κάναμε λόγο για ομάδα με πολύ σοβαρό πρόβλημα στο δημιουργικό σκέλος του παιχνιδιού. Το κέντρο της Βραζιλίας μοιάζει να αποτελείται από πολλούς αμυντικούς μέσους, χρήσιμους πιθανώς για το παιχνίδι της Τσέλση του Μουρίνιο, πλην όμως ανεπαρκείς επιθετικά. Κι όσο για την επίθεση, ο Φρεντ ως βασικός φορ της Βραζιλίας στα γεράματά του συνιστά παράδοξο. Ο Χουλκ ως εξτρέμ, όμως, αποτελεί ανέκδοτο. Η άμυνα, τέλος, δεν διέπρεψε λόγω της σταθερότητάς της: στο πρώτο ημίχρονο κάθε κάθοδος των Κροατών στον χώρο άμυνας των Βραζιλιάνων ήταν επικίνδυνη. Ενώ ο πολυδιαφημισμένος Ντάνι Άλβες εκτέθηκε ανεπανόρθωτα από τον γερο-Όλιτς.

Στο άλλο παιχνίδι του πρώτου ομίλου, το Μεξικό επικράτησε δίκαιο του Καμερούν. Εάν το διαιτητικό τρίο δεν είχε ακυρώσει ως οφσάιντ δύο καθαρά μεξικάνικα γκολ, το σκορ θα ήταν κατά πολύ ευρύτερο. Το Μεξικό (ίσως και λόγω του σχετικού «απομονωτισμού» του, με τους περισσότερους ποδοσφαιριστές να αγωνίζονται στο, οικονομικά ισχυρό, εθνικό πρωτάθλημά του) είναι από τις λίγες ομάδες που εξακολουθούν να έχουν το δικό τους στυλ (εν προκειμένω επιθετικό και θεαματικό). Μπορεί και να έχει συνέλθει από την τραυματική εμπειρία των προκριματικών (τελευταία αγωνιστική απέφυγε ντροπιαστικό αποκλεισμό από τον Παναμά κι έπειτα αναγκάστηκε να παίξει μπαράζ με τη Νέα Ζηλανδία) κι αυτή η διοργάνωση να αποτελέσει την ευκαιρία για να δείξει όλα αυτά για τα οποία είναι ικανό. Ο βασικός πάντως λόγος για να είμαστε επιφυλακτικοί ως προς τις πραγματικές δυνατότητες του Μεξικού είναι οι περιορισμένες δυνατότητες του αντιπαλου του: χωρίς ιδιαίτερο ποδοσφαιρικό ταλέντο και μ’ ένα σταρ στο τελείωμα της σταδιοδρομίας του, το Καμερούν δεν έκανε στην ουσία προετοιμασία. Οι παίχτες ήταν απασχολημένοι ζητώντας από την ομοσπονδία τα πριμ που θεωρούσαν ότι αξίζουν. Αν συνεχίσουν με τον ίδιο τρόπο θα επιλύσουν τη διαφορά οι ίδιοι: πριμ για ήττες δεν υπάρχει λογικά.

Κουιαμπά, Μάτο Γκρόσσο

Με αρκετά συμπαθητικό ρυθμό κι όχι λίγες φάσεις, η αναμέτρηση στην Κουιαμπά μεταξύ της Χιλής του Σαμπάολι και της Αυστραλίας του Ποστέκογλου έληξε δίκαια με την επικράτηση της πρώτης. Το γρήγορο παιχνίδι, με συνεχείς μεταβιβάσεις ή/ και κίνηση στον χώρο, και η υψηλή τεχνική κατάρτιση που είχαμε διαπιστώσει στην εποχή Μπιέλσα εξακολουθούν να χαρακτηρίζουν την εθνική της Χιλής. Το αναμενόμενο μαχητικό πνεύμα των Αυστραλών τους έσωσε από μια γρήγορη παράδοση άνευ όρων (μετά τα δύο γκολ σε ένα λεπτό): με λίγη τύχη μπορεί και να γύριζαν το ματς.

Βρισκόμαστε στην αρχή της αρχής. Πολλές ισχυρές ομάδες δεν έχουν μπει ακόμη στη μάχη. Και δεν πρέπει να λησμονούμε ότι, όσον αφορά τις ομάδες που είχαμε ήδη την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε, μπορεί αυτό που είδαμε να ήταν το καλύτερο ή το χειρότερο παιχνίδι τους στη διοργάνωση. Δεν υπάρχει τρόπος να γνωρίζουμε. Όποια κι αν είναι τα μέχρι τώρα συμπεράσματά μας, είναι κατ’ ανάγκη επισφαλή ως προς την ορθότητά τους. 

Οπότε… υπάρχει ελπίδα ακόμη και για την εθνική Ελλάδας.

Παρακμή και πτώση της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας

Απ’ την αρχή λέγαμε ότι η φετινή Ιταλία, γερασμένη και δίχως τις μεγάλες προσωπικότητες του πρόσφατου παρελθόντος, δεν είχε καμία σχέση με την ομάδα που κατέκτησε τον τίτλο πριν από τέσσερα χρόνια. Πιστεύαμε όμως ότι λόγω νοοτροπίας, ιστορίας και της παρουσίας του Λίππι στον πάγκο θα τα κατάφερνε τουλάχιστον να περάσει από αυτόν τον όχι και τόσο υψηλού επιπέδου Στ΄ όμιλο κι ίσως να φτάσει ως τα προημιτελικά για να πέσει εκεί ηρωϊκά. Τελικά, τίποτε από αυτά δεν συνέβη: η κάτοχος του κυπέλλου έπεσε με πάταγο απ’ τον θρόνο της κι αυτό, λαμβανομένης υπόψη της συνολικής της παρουσίας, δεν ήταν παρά απονομή δικαιοσύνης.

Κατεβαίνοντας στο Έλλις Παρκ του Γιοχάνεσμπουργκ, η Ιταλία παρουσιάστηκε άτολμη, νευρική κι αγχωμένη, ίσως και φοβισμένη. Μπορεί και μπλεγμένη από τα οράματα των τριών ισοπαλιών που ίσως οδηγούσαν και πάλι στον θρίαμβο, όπως το ’82. Δυστυχώς η Ιστορία μόνο σαν φάρσα επαναλαμβάνεται. Αφού επέδειξε στο γήπεδο τις αδυναμίες της σε οργάνωση παιχνιδιού και άμυνα, δέχτηκε το πρώτο γκολ από τον Ρόμπερτ Βίττεκ, τον Σλοβάκο φορ που παίζει πια για την Ανκαραγκιουτζού, ομάδα που μάλλον δεν καταλέγεται στα μεγαθήρια του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. Η είσοδος του Πίρλο στο β΄ μέρος κάπως συμμάζεψε τα πράγματα, η Ιταλία έχασε ευκαιρίες, ίσως και να έπρεπε να ισοφαρίσει στο σουτ του Κουαλιαρέλλα που σταματά ο Σκρτελ στη γραμμή (;) του τέρματος. Αντί ισοφάρισης, η ολιγωρία της άμυνας δίνει στον Βίττεκ την ευκαιρία να σκοράρει για δεύτερη φορά (73΄). Το παιχνίδι έχει πια αποκτήσει την άγρια ομορφιά που συνοδεύει την αγωνία του βασιλιά λίγο πριν έρθει η πτώση του, την οποία με κάθε μέσο πασχίζει να αποφύγει. Ο Ντι Νατάλε μειώνει (85΄). Ίσως τελικά το όνειρο με τις τρεις ισοπαλίες βγει αληθινό. Και πάλι όμως η άμυνα είναι ολάνοιχτη: ο νεοεισελθών Κοπούνεκ φεύγει στην αντεπίθεση και κάνει το 1-3 (89΄). Οι Ιταλοί δεν παραδίνονται. Απελπισμένα προσπαθούν να αποφύγουν το μοιραίο. Ο Κουαλιαρέλλα μειώνει στο δεύτερο λεπτό των καθυστερήσεων. Πολιορκία. Ο Πέπε στο 90΄+ 5΄ σπαταλά την τελευταία μεγάλη ευκαιρία. ΟΙ Ιταλοί μένουν εκτός από τον πρώτο γύρο [Σλοβακία-Ιταλία 3-2 (1-0)], κάτι που είχε 36 χρόνια να τους συμβεί. Η έλλειψη μεγάλων παικτών πληρώνεται. Στη θέση τους προκρίνονται οι Σλοβάκοι που στο τελευταίο κρίσιμο ματς αποφάσισαν να αρθούν στο ύψος των περιστάσεων και να κάνουν το παιχνίδι που θα διηγούνται στα παιδιά και στα εγγόνια τους. Μετά από δύο μέτρια έως άσχημα παιχνίδια αποφάσισαν να αδράξουν την ευκαιρία που τους παρουσιάστηκε, ξεπερνώντας τους εαυτούς τους σε έναν αγώνα από τον οποίο δεν είχαν τίποτε να χάσουν και πολλά να κερδίσουν. Χαρακτηριστικά τα παραδείγματα του σκόρερ Βίττεκ ή του Στρμπα, του μέσου της Ξάνθης που έπαιξε με χτυπημένο το γόνατο από το 40΄ ως το 87΄.

Στο άλλο ματς, Παραγουάη και Νέα Ζηλανδία μας πρόσφεραν μια άθλια λευκή ισοπαλία στο Πολοκουάνε, την οποία και οι ίδιοι θα ξεχάσουν. Ή μάλλον όχι: οι Παραγουανοί πέτυχαν τον στόχο της πρωτιάς στον όμιλο, ενώ η θεωρητικά μικρότερης δυναμικότητας ομάδα αυτού του ΠΚ κατάφερε να ολοκληρώσει τους αγώνες της αήττητη και μπροστά από την πρωταθλήτρια κόσμου!

3Χ3 και σαμουράι: Οι πρώτοι του στ΄ ομίλου θα ζευγαρώσουν με αυτούς του ε΄, εκεί όπου η Ολλανδία, για πρώτη φορά στην ιστορία της, πέτυχε τρεις νίκες σε ισάριθμους αγώνες της πρώτης φάσης. Το πέτυχε μάλιστα. χωρίς να εντυπωσιάσει ούτε στο ελάχιστο. Το παιχνίδι με το ήδη αποκλεισμένο Καμερούν είχε διαδικαστικό χαρακτήρα [Ολλανδία-Καμερούν 2-1 (1-0), Κέηπ Τάουν]. Ούτε και την Πέμπτη έπαιξε η Ολλανδία θεαματικό ποδόσφαιρο: το παιχνίδι της ομόρφυνε κάπως με την είσοδο του Χούντελααρ και, κυρίως, του μάγου Ρόμπεν. Θα χρειαστούν αγώνες με ισχυρότερους αντιπάλους για να καταλάβουμε ποιές ακριβώς είναι οι πραγματικές δυνατότητες αυτής της Ολλανδίας. Το Καμερούν προσπάθησε να σώσει τα προσχήματα αλλά και πάλι δεν τα κατάφερε: οι συγκρούσεις μεταξύ κλικών (παλιοί και νέοι, φίλοι του Ετό’ο και μη) καταδίκασαν μια ομάδα όπου τη σύνθεση την έφτιαχνε κατά το ήμισι ο προπονητής και κατά το ήμισι οι παίχτες με τους παράγοντες της ομοσπονδίας.

Στην αναμέτρηση Ιαπωνίας και Δανίας παρακολουθήσαμε ένα από τα ωραιότερα ματς αυτού του Μουντιάλ [Ιαπωνία-Δανία 3-1 (2-0), Ράστενμπεργκ/ Ρύστενμπυρχ]. Οι Ιάπωνες προκρίνονταν και με ισοπαλία, μόνο που έπαιξαν για τη νίκη και μόνο. Παρότι οι Δανοί ξεκίνησαν φουριόζοι στο πρώτο τέταρτο, οι Ασιάτες ισορρόπησαν και οι μεγάλες ευκαιρίες άρχισαν να δημιουργούνται και να χάνονται εκατέρωθεν. Το ματς κρίθηκε με τα δύο αριστοτεχνικά φάουλ-γκολ των Χόντα και Έντο. Μετά το 2-0 οι Δανοί συνέχισαν να προσπαθούν, αλλά όσο περνούσε η ώρα τούς κυρίευε ο εκνευρισμός. Η μείωση του σκορ από τον Τόμασσον ήρθε πολύ αργά κι άλλωστε οι ελπίδες έσβησαν με τον αστραπιαίο συνδυασμό Χόντα και Οκαζάκι. Οι Ιάπωνες προκρίθηκαν πανάξια έχοντας παίξει σε όλα τα ματς από καλά έως εξαιρετικά. Ως και τα κεντρικά τους μπακ έπαιζαν σαν «χάμμερ» ενώ οι μέσοι τους (Έντο, Ματσούι) κεντούσαν. Ο παιχταράς είναι όμως ο Κεϊσούκε Χόντα: πασάρει, ντριμπλάρει και σουτάρει αριστοτεχνικά! Πολύ σπουδαίος παίχτης μιας ομάδας που δείχνει να έχει μέλλον.  

Όλα αγγλοσαξονικά, αλλά όχι με τη σειρά που περιμένατε: Τα δύο φαβορί προκρίθηκαν τελικά από τον Γ΄ όμιλο, όμως η πρωτιά κατέληξε (δικαιότατα) στους Αμερικανούς. Οι Αμερικανοί είναι, στον όμιλό τους, αν όχι σε ολόκληρο το Μουντιάλ, η ομάδα με την πιο υγιή ποδοσφαιρική νοοτροπία: προσπαθούν να παίξουν ποδόσφαιρο μέχρι το σφύριγμα της λήξης, αναπτύσσονται λογικά (όχι καμινάδες) και δεν πτοούνται από τις ατυχίες (την Τετάρτη είχαν δοκάρι και μπόλικες ευκαιρίες) ή τις διαιτητικές αποφάσεις σε βάρος τους (ο στόπερ των Αλγερινών, ο Αντάρ Γιάχια έπρεπε να αποβληθεί από πολύ νωρίτερα και να δοθεί και πέναλτυ στις ΗΠΑ για τη βρόμικη αγκωνιά του εντός περιοχής στον Ντέμσεϋ). Η λύτρωση στο ματς με την Αλγερία άργησε, αλλά το γκολ του Ντόνοβαν στις καθυστερήσεις τούς χάρισε ό,τι καλύτερο μπορούσαν να περιμένουν [ΗΠΑ-Αλγερία 1-0 (0-0), Πρετόρια]. Η Αλγερία είχε νωρίς τη μεγάλη της ευκαιρία (το δοκάρι του Τζεμπούρ), αλλά και πάλι εκνεύρισε με την ανορθολογική της ανάπτυξη και τον απίστευτο ατομισμό των παιχτών της (ντριμπλάρω 3-4 και σουτάρω από τα 40 μέτρα). Μπρος σε κάτι Ζιανί, ο Τζεμπούρ έμοιαζε με υπόδειγμα ομαδικότητας! Δεν είναι τυχαίο ότι η Αλγερία είναι η μία από τις 2 ομάδες που δεν πέτυχαν ούτε ένα γκολ σ’ αυτό το Μουντιάλ. Να πω, όμως, και μια καλή κουβέντα για τον μέσο της Γκλάντμπαχ Καρίμ Ματμούρ που έδειξε πολύ καλά στοιχεία. 

Ούτε και στο τρίτο παιχνίδι έπαιξαν μπάλα οι Άγγλοι, αλλά τουλάχιστον νίκησαν και προκρίθηκαν [Αγγλία-Σλοβενία 1-0 (1-0), Πορτ Ελίζαμπεθ], έστω κι αν αντίπαλός τους ήταν μια ομάδα η οποία φοβόταν τον ίσκιο της, δεν ήξερε πώς να αναπτυχθεί, λογικά δεν έχασε ούτε μισή ευκαιρία και της οποίας τον αποκλεισμό κανένας ουδέτερος δεν πρόκειται να κλάψει. Να αναγνωρίσουμε ότι παίζοντας με μια πιο λογική σύνθεση, η Αγγλία έδειξε σημάδια βελτίωσης: η έξοδος του Χέσκυ από την ενδεκάδα απέτρεψε τους συμπαίκτες του από το να επιχειρούν συνεχείς γιόμες και καμινάδες στο πουθενά, ενώ βελτίωσαν την ομάδα η είσοδος ενός πιο γρήγορου επιθετικού (του σκόρερ Ντεφόου), η τοποθέτηση του Ρούνεϋ ως τελευταίου επιθετικού και η σχετική προώθηση του Τζέρραρντ στον αγωνιστικό χώρο. Ωστόσο, οι Άγγλοι τη ζημιά την έπαθαν βγαίνοντας δεύτεροι: αντί να πάνε στο πολύ εύκολο πάνω ταμπλώ (όπου η «παράγκα» τους προόριζε για αντιπάλους της Βραζιλίας στον ημιτελικό), βρέθηκαν στο κάτω, δηλαδή στο λάκο με τα φίδια, και αρχίζουν τα νοκ άουτ με αντίπαλο τον κακό τους δαίμονα, τη Γερμανία. Για να βρουν έμπνευση νίκης κατά των Γερμανών, θα πρέπει να ταξιδέψουν 44 χρόνια πίσω, στον διαβόητο τελικό του Γουέμπλεϋ. Μ’ αυτά που έχουν δείξει έως τώρα, απλά δεν μπορούν. Επειδή, όμως, συμβαίνουν καμιά φορά και μεταμορφώσεις, κρατήστε μια (μικρή) επιφύλαξη.

Γερμανική αξιοπιστία, σερβική αυτοκτονία: Άνθρωποι αξιόπιστοι και του καθήκοντος, οι Γερμανοί δεν παρέλειψαν να πάνε στο ραντεβού τους με την πρόκριση [Γερμανία-Γκάνα 1-0 (0-0), Γιοχάνεσμπουργκ]. Μπάλα σπουδαία δεν έπαιξαν – το άγχος τους μη γίνει η στραβή ήταν εμφανές – αλλά το ματσάκι το καθάρισαν με τη γκολάρα του Έζιλ και τώρα περιμένουν στη γωνία τα φιλαράκια τους. Στη Γκάνα έλαχε η μοίρα να είναι η μοναδική ομάδα της Αφρικής που πέρασε στην επόμενη φάση. Σας έχω κουράσει, αλλά το κατενάτσο της αλά αφρικανικά δεν με ενθουσιάζει καθόλου. Δεδομένου ότι μέχρι τώρα σκοράρει μόνο με πέναλτυ δεν μου δίνει την εντύπωση ότι η ομάδα αυτή μπορεί να πάει πιο μακριά.

Άλλωστε η πρόκριση της Γκάνας οφείλεται εν πολλοίς στην αυτοκτονία των Σέρβων [Αυστραλία-Σερβία 2-1  (0-0), Νέλσπράυτ]. Πώς τα κατάφεραν να αποκλειστούν και πάλι, ένας θεός το ξέρει. Εγκληματικό κοουτσάρισμα του Άντιτς, που βγάζει από το παιχνίδι τον καλύτερο μέσο του (Κράσιτς) και τον πιο αξιόπιστο επιθετικό του (Ζίγκιτς) και τρώει δύο γκολ στο καπάκι από τους μαχητικούς Αυστραλούς. Όταν η Σερβία ξύπνησε, ήταν αργά: και η διαιτησία την αδίκησε (χερούκλα του Καχίλλ στην περιοχή) κι ο εαυτός της (ο Πάντελιτς που σπαταλά την ευκαιρία για το 2-2 στις καθυστερήσεις). Κρίμα στο ταλέντο των Σέρβων. Οι Αυστραλοί, αντιθέτως, επέδειξαν πείσμα πολύ μεγαλύτερο της (όχι αμελητέας) ποδοσφαιρικής αξίας τους. Αν η διαιτησία τους έπαιζε λίγο καλύτερα στο ματς με τη Γκάνα ίσως τώρα να είχαν προκριθεί αυτοί.  

Άνοστη σούπα: Διαδικαστικά και τα δύο παιχνίδια της τελευταίας αγωνιστικής του Ζ΄ ομίλου. Στο Ντέρμπαν, Βραζιλιάνοι και Πορτογάλοι δεν έδειξαν καμία διάθεση να κυνηγήσουν σοβαρά τη νίκη (δύο μεγάλες ευκαιρίες, μία για κάθε ομάδα: Νίλμαρ στο α΄ μέρος για τη Σελεσάο, Ραούλ Μεϊρέλες στο β΄ για τους Λουζιτανούς) κι έμειναν στη λευκή ισοπαλία. Η Βραζιλία κράτησε την πρώτη θέση και το προνόμιο του εύκολου δρόμου προς τον τελικό. Η Πορτογαλία πάει κατευθείαν στα αγγούρια και μένει να δούμε αν πάει ξυπόλυτη ή όχι. Ή εφτάρα επί των Βορειοκορεατών δεν μπορεί να αποτελεί σοβαρό κριτήριο για τη δυναμικότητά της.

Την ίδια ώρα, η Ακτή Ελεφαντοστού έκανε μια άνευ σημασίας επίδειξη δύναμης απέναντι στους ζαλισμένους απ’ την πορτογαλική εφτάρα Βορειοκορεάτες [Ακτή Ελεφαντοστού-Β. Κορέα 3-0 (2-0), Νέλσπράυτ]. Πολύ αργά και δίχως ουσιαστική αξία (ένα γκολ, πάντως, από τον «παλιόφιλο» Τουρέ). Η Ακτή έδωσε πολύ λιγότερα από αυτά που υποσχόταν η μεγάλη αξία των παιχτών της.

Η σωτηρία της πρωταθλήτριας Ευρώπης: Τελικά, η κατάρα του Μουντιάλ προς το παρόν έχει ξορκιστεί. Η Ισπανία δεν πλήρωσε την ήττα από τους Ελβετούς. Κατάφερε να νικήσει τη Χιλή και να πάρει και την πρώτη θέση στον όμιλο [Ισπανία-Χιλή 2-1 (2-0), Πρετόρια]. Επιβεβαιώνεται η τρομακτική φόρμα του Βίγια, βοήθησε πολύ η επάνοδος του Ινιέστα. Ωστόσο, η ισπανική νίκη δεν ήταν τόσο εύκολη όσο φάνηκε. Οι Χιλιανοί μπήκαν πολύ δυνατά στο πρώτο τέταρτο και δημιούργησαν πολλά προβλήματα στη μάλλον βραδυκίνητη ιβηρική άμυνα, ιδίως με το διάβολο Μπωσεζούρ (το γαλλικό επώνυμο οφείλεται στην καταγωγή του παίκτη από την Αϊτή). Στη συνέχεια, όμως, πλήρωσαν την απειρία τους τόσο σε επίπεδο τακτικής όσο και νοοτροπίας/ ψυχολογίας. Μεταξύ 15΄ και 21΄ δέχονται τρεις ανόητες κίτρινες. Το πρώτο ισπανικό γκολ ξεκινά από λάθος σε προσπάθεια ντριμπλαρίσματος; η ομάδα αργεί να γυρίσει, οι Ισπανοί βγαίνουν στον αιφνιδιασμό κι ο Χιλιανός τερματοφύλακας αναγκάζεται να βγεί ως τη σέντρα. Διώχνει άσχημα κι ο Βίγια βάζει τη γκολάρα του. Στη φάση του δεύτερου ισπανικού γκολ, αποβάλλεται (μάλλον άδικα) κι ο Εστράδα και το κακό γίνεται διπλό. Νομίζω ότι οι Χιλιανοί έσπασαν ψυχολογικά κάτω από την πίεση του αποφασιστικού αγώνα χωρίς αύριο με το φαβορί του ομίλου και κυρίως από το ενδεχόμενο να αποκλεισθούν μολονότι είχαν δύο νίκες. Υποκλίνομαι, πάντως, στο μουρλο-Μπιέλσα που είχε το θάρρος να περάσει μέσο κι επιθετικό αντί δύο μέσων, ενώ η ομάδα του έπαιζε με δέκα. Το κόλπο φάνηκε να δουλεύει, μια και ο νεοεισελθών Ροντρίγο Μίλλαρ, φορ της Κόλο Κόλο, μείωσε στο 47΄, δίνοντας την εντύπωση ότι η Χιλή θα κυνηγούσε τις λιγοστές πιθανότητές της για ισοφάριση. Οι Ισπανοί παρέμειναν, πάντως, κυρίαρχοι του παιχνιδιού, που μετά το 60΄ άρχισε να ατονεί. Προφανώς κάποιος σφύριξε στους ποδοσφαιριστές και των δύο ομάδων τί συνέβαινε στο άλλο ματς. Οπότε κανείς δεν είχε την όρεξη να ρισκάρει οτιδήποτε και να διαταράξει ένα σκορ που έδινε πρόκριση και στους δύο (άθλια βέβαια η εικόνα των Ισπανών να παίζουν πασίτσες στο τελευταίο δεκάλεπτο για να ροκανίσουν τον χρόνο, χωρίς οι Χιλιανοί να κάνουν την παραμικρή προσπάθεια για πίεση). Έστω κι έτσι οι δύο καλύτερες ομάδες του ομίλου προκρίθηκαν.

Και προκρίθηκαν γιατί, όταν ήρθε η ώρα να φορέσει τη στολή του φαβορί, η Ελβετία φάνηκε κατώτερη των περιστάσεων. Προσπάθησε, αλλά έλειπε το καθαρό μυαλό που χρειαζόταν για να καταβληθεί η συμπαθής Ονδούρα [Ελβετία-Ονδούρα 0-0, Μπλουμφοντέιν]. Τελικά, στο β΄ ημίχρονο οι μεγαλύτερες ευκαιρίες χάθηκαν πιθανώς από την ομάδα της Κεντρικής Αμερικής: η παροιμιώδης αστοχία των επιθετικών της, όμως, δεν της επέτρεψε να πετύχει το παρθενικό της γκολ στη διοργάνωση.

Η πρώτη φάση ολοκληρώθηκε και δεν μπορούμε να πούμε ότι το θέαμα μας ενθουσίασε. Οι υποσχέσεις της δεύτερης αγωνιστικής των ομίλων δεν επιβεβαιώθηκαν στην τρίτη αγωνιστική, όταν το άγχος και η διεκδίκηση του αποτελέσματος με κάθε μέσο λειτούργησαν σαν τροχοπέδη. Ο μέσος όρος γκολ ανά παιχνίδι έπεσε πάλι στο 2,1 (κάτω από τον τελικό μ.ο. τερμάτων στο φτωχικό Ιτάλια Νοβάντα) κι ο κίνδυνος να καταριφθεί το αρνητικό ρεκόρ παραγωγικότητας είναι πολύ μεγάλος. Ίσως οι μεγαλύτερες συγκινήσεις να είχαν «αρνητικό» χαρακτήρα μια και αφορούν τον αποκλεισμό της κατόχου του τίτλου ή το στραπάτσο της Γαλλίας. Κάποια φαβορί επιβεβαίωσαν τη φήμη τους, δηλαδή η Αργεντινή (πρωτίστως) και η Βραζιλία. Γερμανοί και Ισπανοί γνώρισαν κι ένα στραβοπάτημα, αλλά τελικά έδειξαν χαρακτήρα. Η Ουρουγουάη επέδειξε εντυπωσιακή ωριμότητα και έβαλε υποψηφιότητα για να γίνει η ομάδα έκπληξη της τετράδας. Παραγουάη, Χιλή και Μεξικό ενίσχυσαν την άποψη περί εξαιρετικής φόρμας των λατινοαμερικάνικων εθνικών. Κι είδαμε ωραίο ποδόσφαιρο από μικρομεσαίους σαν τους Ιάπωνες και τους Αμερικανούς. Όσο για αυτούς που έφυγαν, δεν πρόκειται να μας λείψουν και πολύ (ίσως οι Σέρβοι ή η Ακτή Ελεφαντοστού, αλλά ας πρόσεχαν κι οι δύο).

Τέλος, μια και φτάνει η ώρα των νοκ άουτ αγώνων, μπορείτε να περιμένετε μέχρι το μεσημέρι κι ένα σύντομο ποστ προγνωστικών κι «ανάγνωσης» του τελικού ταμπλώ της διοργάνωσης. Υπαρχουν προοπτικές για έναν πολύ μεγάλο τελικό και κάμποσες εκπλήξεις…  

Δύσκολοι καιροί για φαβορί και πρίγκιπες

 

Στα περισσότερα παιχνίδια που περιλάμβανε το χορταστικό πρόγραμμα της Παρασκευής και του Σαββάτου τα θεωρητικά φαβορί δυσκολεύτηκαν να πετύχουν τον στόχο τους ή απλούστατα απέτυχαν. Μετά από τα αποτελέσματα της δεύτερης αγωνιστικής στον Γ΄ και Δ΄ όμιλο η κατάσταση είναι εξαιρετικά μπερδεμένη, καθώς και οι 8 ομάδες έχουν ελπίδες πρόκρισης. Η μόνη (αλλά σημαντική) διαφορά μεταξύ των δύο ομίλων είναι η σαφώς μεγαλύτερη ποδοσφαιρική αξία των αντιπάλων του Δ΄ ομίλου. Στον Ε΄ όμιλο, πάντως, έχουμε και μαθηματικά την πρώτη πρόκριση και τον πρώτο αποκλεισμό: μολονότι η ομάδα που προκρίθηκε ήταν και το λογικό φαβορί, εντούτοις και στα δυο παιχνίδια της συνάντησε δυσκολίες και δεν έπεισε με τις εμφανίσεις της. 

Ο αναπάντεχος θρίαμβος της σερβικής αντίστασης: Κατά την πρώτη αγωνιστική η Γερμανία έκανε το πιο εντυπωσιακό, το πιο πειστικό για τις δυνατότητές της παιχνίδι. Η Σερβία από την πλευρά της, παρά τις εξαίρετες μονάδες της, «τιμωρήθηκε» για την απροθυμία της να πάρει ρίσκα και να κυνηγήσει ουσιαστικά τη νίκη όταν έπρεπε. Στο μεταξύ τους παιχνίδι, οι Σέρβοι, για τους οποίους δεν θα υπήρχε αύριο σε περίπτωση ήττας, μπήκαν αποφασισμένοι και έδειξαν να κυνηγούν τη νίκη από την αρχή. Οι συγκυρίες αυτή τη φορά τους ευνόησαν: το καθοριστικό σημείο του παιχνιδιού ήταν η (αυστηρή) αποβολή του Κλόζε που έφερε τους Γερμανούς σε δύσκολη θέση (37΄). Αμέσως μετά οι Σέρβοι σκόραραν με μια ωραία φάση που ξεκινά με το μπάσιμο και τη σέντρα του Κράσιτς, την κεφαλιά-πάσα του Ζίγκιτς και το τελείωμα της φάσης από τον Γιοβάνοβιτς (38΄). Οι Γερμανοί θα μπορούσαν να ισοφαρίσουν στο τελείωμα του α΄ημιχρόνου, αλλά το σουτ του Χεντίρα κατέληξε στο οριζόντιο δοκάρι. Στο β΄ μέρος, παρά το αριθμητικό μειονέκτημα, συνέχισαν να προσπαθούν. Η χρυσή ευκαιρία παρουσιάστηκε με το πέναλτυ που κέρδισαν στο 60΄ και χαράμισε ο Ποντόλσκι, ο οποίος το εκτέλεσε αδύναμα δίνοντας την ευκαιρία στον Στόικοβιτς να το σταματήσει. Ταυτόχρονα και οι Σέρβοι είχαν σπουδαίες ευκαιρίες να πετύχουν το δεύτερο γκολ που θα τους εξασφάλιζε. Στο τέλος η αγωνιστικότητά τους ανταμείφθηκε με μια νίκη που πριν τον αγώνα έμοιαζε σχεδόν απίθανη και η οποία τους επιτρέπει να διεκδικήσουν την πρόκριση από θέση ισχύος [Σερβία-Γερμανία 1-0 (1-0), Πορτ Ελίζαμπεθ].

Η πτώση του μεγάλου φαβορί στο Πορτ Ελίζαμπεθ έφερε σε δύσκολη θέση τη Γκάνα. Ενώ μετά τη νίκη επί των Σέρβων πίστεψαν ότι είχαν ολοκληρώσει το δυσκολότερο τμήμα της αποστολής τους για την πρόκριση, οι Αφρικανοί του Ράγιεβατς ήξεραν πλέον ότι ακόμη και σε περίπτωση νίκης στο δεύτερο παιχνίδι δεν θα εξασφαλίζονταν, αλλά θα έπρεπε να διεκδικήσουν την πρόκριση σε μονομαχία με τους Γερμανούς (σε τριπλή ισοβαθμία η Γκάνα δεν θα είχε πολλές ελπίδες). Θυμίζω ότι η Γκάνα ήταν η μοναδική αφρικανική ομάδα που είχε προκριθεί στους 16 του ΠΚ της Γερμανίας. Ωστόσο και τότε και τώρα υπάρχει κάτι στο παιχνίδι της που δεν μου αρέσει καθόλου. Σε απόλυτη αντίθεση προς το στερεότυπο που θέλει της αφρικανικές ομάδες να κυνηγούν τη νίκη ακόμη κι απερίσκεπτα, στηριζόμενες στις εμπνεύσεις και τον αυθορμητισμό των ποδοσφαιριστών τους, η Γκάνα επιδίδεται σε παιχνίδι αναμονής και υπολογισμού: προτιμά να της προσφέρει τη νίκη ο αντίπαλος, παρά να την κυνηγήσει μόνη της. Η στάση αυτή συχνά τιμωρείται στο ποδόσφαιρο.

Στον αγώνα του Ράστενμπεργκ/ Ρύστενμπυρχ [Γκάνα-Αυστραλία 1-1 (1-1)], οι Αυστραλοί εμφανίστηκαν αποφασισμένοι να αφήσουν πίσω τους τη ντροπή της τεσσάρας του πρώτου αγώνα. Ξεκινώντας με τον Κιούελλ βασικό αντί του τιμωρημένου και πιο αμυντικογενούς Καχίλλ, οι Αυστραλοί μπήκαν δυνατά και πέτυχαν ένα γρήγορο γκολ, όταν ο Κίνγκσον δεν κατάφερε να συγκρατήσει το φάουλ του Μπρεσάνο και ο Χόλμαν που καιροφυλακτούσε έβαλε την ομάδα του μπροστά στο σκορ (11΄). Ωστόσο, τα βάσανα των Σοκερούς δεν είχαν τελειώσει: η πρώτη μεγάλη ευκαιρία της Γκάνας κατέληγε σε σουτ του Τζόναθαν Μένσα που σταμάτησε πάνω στη γραμμή ο Κιούελλ με το χέρι. Αποβολή και πέναλτυ (για δεύτερη φορά υπέρ της αφρικανικής ομάδας) και 1-1 από τον Τζυαν Ασαμόα (25΄). Η συνέχεια του ημιχρόνου υπήρξε πολύ δύσκολη για τους Αυστραλούς, οι οποίοι με αριθμητικό μειονέκτημα κατέβαλαν υπεράνθρωπες προσπάθειες για να συγκρατήσουν τις επιθέσεις των Αφρικανών και να μην καταρρεύσουν. Κι ενώ περιμέναμε το β΄ ημίχρονο να επισφραγίσει την αφρικανική υπεροχή, η Γκάνα άρχισε να παίζει όλο και πιο επιφυλακτικά, ενώ και η άμυνά της άρχισε να δείχνει σημάδια αστάθειας. Κι επειδή από τους Αυστραλούς το πάθος και η θέληση για νίκη δεν λείπουν, αυτοί τα έπαιξαν όλα για όλα, ρίχνοντας στο παιχνίδι τους Τσίππερφηλντ και Κέννεντυ. Το τελευταίο εικοσάλεπτο χαρακτηρίστηκε από σαφή υπεροχή και μεγάλες ευκαιρίες των Αυστραλών (ειδικά αυτή του Γουίλκσερ). Δεν τα κατάφεραν, μπορούν να έχουν παράπονα από τη διαιτησία του Ροζέττι, αλλά κέρδισαν τη συμπάθειά μας.

Έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα, Γερμανοί και Σέρβοι είναι και πάλι τα φαβορί για την πρόκριση στον Δ΄ όμιλο. Σ’ ένα παιχνίδι ζωής και θανάτου μεταξύ Γερμανών και Γκανέζων το πλεονέκτημα ανήκει στους πρώτους. Και στη σύγκρουση των άλλων δύο ομάδων, οι Αυστραλοί θα εμφανιστούν με απώλειες και έχοντας ξοδέψει πολλές από τις δυνάμεις τους.

Μαχητές κι ανύπαρκτοι: Στα δυο παιχνίδια της Παρασκευής για τον Γ΄ όμιλο δεν εμφανίστηκε στο γήπεδο καμία μεγάλη ομάδα. Ωστόσο, το ένα ματς ήταν συναρπαστικό και το άλλο μια ανάλατη σούπα. Έχοντας να αντιμετωπίσουν μια μέτρια αλλά σοβαρή ομάδα [ΗΠΑ-Σλοβενία 2-2 (0-2), Γιοχάνεσμπουργκ], οι Αμερικανοί πλήρωσαν τις ολιγωρίες της άμυνάς τους και βρέθηκαν να χάνουν από τους Σλοβένους με 0-2 στο ημίχρονο, ενώ θα έπρεπε να έχουν σκοράρει τουλάχιστον μια φορά. Στο β΄ μέρος, το πάθος, η αγωνιστικότητα και η επιθυμία τους να επιτεθούν με κάθε λογικό τρόπο συγκίνησαν. Μείωσαν γρήγορα το σκορ με τον ηγέτη τους, τον Λάντον Ντόνοβαν (48΄), ισοφάρισαν στο 82΄ με τον γιο του προπονητή τους Μπράντλεϋ και θα έπαιρναν και τη νίκη αν ο ανεπαρκέστατος διαιτητής Κουλιμπαλύ από το Μαλί δεν τους ακύρωνε ένα κανονικότατο γκολ όπου ούτε οφσάιντ υπάρχει, ούτε επιθετικό φάουλ (αντιθέτως τρεις, τουλάχιστον, Σλοβένοι αμυντικοί κρατούν αντικανονικά τους αντιπάλους τους). Ακόμη κι έτσι θα παίξουν το τελευταίο ματς από θέση (ψυχολογικής) ισχύος, ζητώντας βέβαια μόνο τη νίκη για την πρόκριση. Οι Σλοβένοι, χωρίς να έχουν εντυπωσιάσει, έχουν ήδη μαζέψει 4 βαθμούς και τους αρκεί μια ισοπαλία. Το πρόβλημά τους είναι ότι θα παίξουν με το φαβορί του ομίλου, το οποίο θέλει πια απελπισμένα τη νίκη.  

Μέχρι τώρα, σε δύο ματς του Μουντιάλ κόντεψε να με πάρει ο ύπνος. Και τα δύο ήταν ματς της Εθνικής Αγγλίας. Αυτή η Αγγλία είναι πολύ χειρότερη απ’ ό,τι κι εγώ (ο ορκισμένος εχθρός της) την περίμενα. Απολύτως στείρα κι αντιπαραγωγική (σχεδόν όσο κι η Γαλλία) έχει και την ατυχία όλα τα ατού της να βρίσκονται σε μέτρια ή κακή κατάσταση. Μηδέν ουσιαστικά ευκαιρίες σε 90΄, καμία φαντασία στο παιχνίδι, ανορθόδοξη ανάπτυξη και, αυτή τη φορά, ανεπίτρεπτη υποτίμηση του αντιπάλου [Αγγλία-Αλγερία 0-0, Κέηπ Τάουν]. Οι πριγκιπικές παρουσίες στην εξέδρα δεν φάνηκε να εμπνέουν τους Άγγλους διεθνείς. Όσο για την Αλγερία, ο βασικός στόχος του Ραμπά Σααντάν ήταν να συμμαζέψει τα κομμάτια μιας ομάδας που έχασε κοροϊδίστικα το πρώτο παιχνίδι της και η οποία σπαράσσεται από εσωτερικές έριδες. Η φιλοδοξία ήταν να εμφανιστεί ενωμένη, να μη χάσει, εξουδετερώνοντας τις επιθέσεις της αντιπάλου, κι αν ο Αλλάχ ήθελε κάτι παραπάνω ας ερχόταν. Χαρακτηριστικό ήταν ότι η Αλγερία ξεκίνησε και τελείωσε το ματς χωρίς κανένα πραγματικό επιθετικό (ο Μαατμούρ που έπαιζε, ας πούμε, προωθημένος είναι μέσος). Υπό τις συνθήκες αυτές η επιτυχία ενός τέρματος θα ήταν θαύμα το οποίο ποτέ δεν συνέβη. Βεβαίως, οι Αλγερινοί πέτυχαν τον στόχο τους κι έμειναν ζωντανοί. Οι Άγγλοι, τώρα, έχουν πια ένα μόνο πλεονέκτημα (όχι πάντως ασήμαντο, αν κάνουμε σύγκριση με τη θλιβερή θέση των Γάλλων): είναι πάντα κύριοι της τύχης τους κι αν νικήσουν τους Σλοβένους προκρίνονται.

Η πρώτη πρόκριση κι ο πρώτος αποκλεισμός: Στον Ε΄ όμιλο, το φαβορί προκρίθηκε ήδη. Μόνο που δεν έχει ενθουσιάσει κανέναν. Μετά από μια δύσκολη επικράτηση επί των Δανών, η Ολλανδία πέτυχε και τη δεύτερη νίκη της: η επικράτηση, όμως, επί της Ιαπωνίας ήταν τελικά δύσκολη [Ολλανδία-Ιαπωνία 1-0 (0-0), Ντέρμπαν]. Η επιθετική ανάπτυξη των Οράνιε είναι προς το παρόν προβληματική. Τους έσωσε το γκολ του Σνάιντερ (53΄, ωραίο σουτ, αλλά και ευθύνη του Ιάπωνα τερματοφύλακα) και η καλή απόδοση μονάδων όπως ο Kuijt. Άλλοι, όπως ο Φαν Πέρσι είναι σκιές του εαυτού τους (ίσως θα έπρεπε να εξεταστεί η χρησιμοποίηση του Χούντελααρ στη βασική ενδεκάδα, άλλωστε είναι κλασσικό φορ και μπορεί να παίξει σαν μόνος προωθημένος καλύτερα από τον Φαν Πέρσι). Αν η Ιαπωνία είχε μεγαλύτερη τόλμη και ποικιλία στην επιθετική ανάπτυξή της ίσως να είχε πετύχει την έκπληξη.

Το άλλο ματς του ομίλου ήταν κυριολεκτικά αγώνας ζωής και θανάτου για τις δύο ομάδες [Δανία-Καμερούν 2-1 (0-0), Πρετόρια] και υπήρξε συναρπαστικό για τους θεατές. Οι Δανοί ξεκίνησαν μουδιασμένα και πλήρωσαν γρήγορα ένα φριχτό λάθος της άμυνάς τους που εκμεταλλεύθηκε άψογα ο Ετό΄ο (10΄). Σταδιακά ξαναβρήκαν τον εαυτό τους, ισορρόπησαν τον ενθουσιασμό των Αφρικανών και η καλή απόδοση των τιμημένων βετεράνων τους (Ρόμμενταλ, Γκρένκγιερ, Τόμασσον), του Κρ. Πόουλσεν και του νεαρού Μπέντνερ τους επέτρεψε να ισοφαρίσουν (Μπέντνερ 33΄). Εντούτοις, μετά την ισοφάριση των Δανών, το Καμερούν έχασε δύο τουλάχιστον απίστευτες ευκαιρίες (π.χ. το δοκάρι του Ετό΄ο στο 43΄). Στο β΄ μέρος και οι δύο ομάδες πάλεψαν για τη νίκη, την οποία κέρδισε η πιο έμπειρη και προσεκτική από τις δύο, χάρη στην υπέροχη προσπάθεια του Ρόμμενταλ (που καταπίνει κυριολεκτικά τον Μακούν και σουτάρει ιδανικά, 61΄). Οι Δανοί χρειάζονται τώρα τη νίκη με τους Ιάπωνες για να προκριθούν: νομίζω ότι μάλλον θα την πάρουν. Το Καμερούν παίρνει πρώτο το δρόμο της επιστροφής, χωρίς να είναι κι η χειρότερη ομάδα που είδαμε σ΄αυτό το ΠΚ. Πιθανώς να πλήρωσε και εξωγηπεδικά προβλήματα βασικής οργάνωσης και λειτουργίας (οι κακές γλώσσες λένε ότι τη χθεσινή σύνθεση την επέβαλαν στον Πωλ Λε Γκουέν οι άνθρωποι της ομοσπονδίας)!

Όπου ηττημένος και η μοίρα του – Rien ne va plus: Ενώ το κύριο θέμα είναι συνήθως τα αγωνιστικά ζητήματα, για την ταλαίπωρη εθνική Γαλλίας οι σημαντικές ειδήσεις αφορούν τα παρασκήνια. Όπως αποκάλυψε η χτεσινή Εκίπ, η αλλαγή του Ανελκά με το Ζινιάκ μεταξύ α΄ και β΄ ημιχρόνου του αγώνα με το Μεξικό δεν ήταν αποτέλεσμα επιλογής αγωνιστικής τακτικής του Ρ. Ντομνέκ. Όταν στα αποδυτήρια ο προπονητής προσπάθησε να κάνει παρατηρήσεις στον Ανελκά, προσάπτοντάς του ότι εγκατέλειπε τη θέση του κεντρικού επιθετικού και γύριζε προς το κέντρο ή βρισκόταν στα άκρα, ο παίκτης του απάντησε με την όχι και τόσο κομψή φράση που διαβάζετε στο πρωτοσέλιδο και που δεν σημαίνει ακριβώς «κόουτς δεν συμφωνώ». Η αντίδραση του τιτανοτεράστιου Ντομνέκ ήταν να πει στον ποδοσφαιριστή: «ΟΚ, βγαίνεις από το παιχνίδι!». Μετά την αποκάλυψη, η γαλλική ομοσπονδία αποφάσισε τον αποκλεισμό του Ανελκά από την αποστολή της εθνικής (αυτή την ώρα πρέπει να πετά προς Παρίσι).

Τα προβλήματα της Γαλλίας δεν σταμάτησαν φυσικά εκεί. Οι δημοσιογράφοι αναφέρθηκαν στη στάση του Γκουρκύφφ όταν, ενώ έκανε δηλώσεις μετά το ματς, πέρασαν από δίπλα του οι δύο φερόμενοι ως συνωμότες που επέβαλαν τον αποκλεισμό του από την ενδεκάδα, δηλαδή ο Ριμπερύ και ο Ανελκά. Ο Γκουρκύφφ χαμήλωσε το βλέμμα, σαν το μαθητή που του έχουν κάνει τη ζωή πατίνι οι νταήδες του σχολείου του. Να προσθέσω ότι η υποψία μου είναι πως η κλίκα δεν περιορίζεται σ’ αυτούς τους δύο (εκ των οποίων ο Ανελκά αποδεικνύεται διπλά ανόητος γιατί πέταξε από την ομάδα τον μοναδικό παίκτη που μπορούσε να του δίνει πάσες της προκοπής).

Επίσης, στη χτεσινή συνέντευξη τύπου, ο αρχηγός της ομάδας Πατρίς Εβρά δήλωσε ότι το «πρόβλημα για την ομάδα δεν είναι ο Νικολά [Ανελκά], τον οποίο δυστυχώς ανάγκασαν να εγκαταλείψει την ομάδα, αλλά ο προδότης που βρίσκεται ανάμεσά μας». Σήμερα, στην πρωϊνή προπόνηση της Γαλλίας, ο Εβρά πλακώθηκε με τον Ντομνέκ και με τον γυμναστή της ομάδας. Η εκρηκτική συνέχεια αναμένεται. Bonjour l’ambiance, που λένε και οι άμεσα ενδιαφερόμενοι…

Αγγλικά ναυάγια… γερμανική προέλαση

Κατά Αγγλίας πολεμικός: Οι πολυάριθμοι Έλληνες φίλοι του αγγλικού ποδοσφαίρου μπορούν να σταματήσουν να διαβάζουν. Ή να συνεχίσουν για να με γιουχάρουν πανηγυρικά αν τυχόν η εθνική Αγγλίας κάνει μεγάλες εμφανίσεις σ’ αυτό το Μουντιάλ. Προσωπικά απεχθάνομαι το αγγλικό ποδόσφαιρο και ειδικότερα την εθνική Αγγλίας. Δεν μπορώ, επομένως, να είμαι αντικειμενικός. Για να μην παρεξηγούμαστε, όμως, να πω ότι αναφέρομαι αποκλειστικά στο ποδόσφαιρο, όχι στους Άγγλους γενικά κι αόριστα, στην κουλτούρα τους, τη συμβολή τους στον πολιτισμό και τις επιστήμες. Μόνο για μπάλα. Εκεί, πολύ απλά δεν τους αντέχω.

Όταν μικρός άρχισα να παρακολουθώ συστηματικά ποδόσφαιρο, στα τέλη της δεκαετίας του ’70, ανακάλυψα ότι με εκνεύριζαν πολλά πράγματα στο εγγλέζικο πρωτάθλημα: τα γλυστερά γήπεδα, τα «τετράγωνα» δοκάρια στις εστίες, η μπάλα που το μέγεθος και οι ραφές της διέφεραν από αυτές που χρησιμοποιούνταν στην ηπειρωτική Ευρώπη, οι οπαδοί, ο σαφέστατα ταξικός χαρακτήρας που είχε το άθλημα στο Νησί. Πάνω απ’ όλα με εκνεύριζε ο αγγλικός τρόπος παιχνιδιού, οι αναρίθμητες σέντρες για το κεφάλι του ψηλού και δυνατού επιθετικού, οι ψηλές μπαλιές, η άσκοπη χρήση δύναμης, η συνήθως ανύπαρκτη τεχνική, η εντελώς πρωτόγονη προσέγγιση της τακτικής και του αθλήματος εν γένει. Και βέβαια με τσάντιζε η αγγλοδουλεία του Έλληνα αθλητικογράφου, το γεγονός ότι όλοι αυτοί αντιμετώπιζαν με θρησκευτική ευλάβεια το κάθε ανύπαρκτο ματς «μεταξύ της ιστορικής Στόουκ και της ισχυρής Λέστερ». Δεν άντεχα! Από αντίδραση άρχισα να παρακολουθώ τη Μπουντεσλίγκα και είχα πειστεί ότι η πεμπτουσία του ποδοσφαίρου εκφραζόταν στο κάθε ματς Κολωνίας-Κάιζερσλάουτερν 6-3, όπου οι τερματοφύλακες απ’ ό,τι πήγαινε μέσα στο τέρμα τους έπιαναν μόνο τις πάσες των αμυντικών τους προς τα πίσω (κι αυτές όχι πάντα).

Όποτε πλησίαζε τελική φάση ΠΚ, ανατρίχιαζα διαπιστώνοντας ότι διάφοροι «ειδικοί», γραφεία στοιχημάτων (παλιότερα αποκλειστικά βρετανικά) και (εσχάτως) διεθνείς χρηματοπιστωτικοί οίκοι και οίκοι παροχής συμβουλευτικών υπηρεσιών (κι αυτοί εγκατεστημένοι συνήθως στον αγγλοσαξονικό κόσμο) ανακήρυσσαν με περισσή ευκολία την Αγγλία «μεγάλο φαβορί για την κατάκτηση του τροπαίου». Πώς μπορούσε να συμβαίνει αυτό, όταν σχεδόν τίποτε στην ιστορία της διοργάνωσης δεν το δικαιολογούσε; Η Αγγλία είχε να επιδείξει την πιο πέτσινη κατάκτηση κυπέλλου: μέσα στη χώρα της και με σκανδαλώδη διαιτητική εύνοια. Εκτός από το περίφημο τρίτο γκολ που δεν μπήκε ποτέ στην παράταση του τελικού, υπήρχε και το πιο παραγκάτο ματς τελικής φάσης ΠΚ, ο προημιτελικός με την Αργεντινή. Ένα ματς πριν από το οποίο εκφράστηκε ο πιο χυδαίος ρατσισμός, αυτός της αποικιοκρατικής δύναμης (οι αγγλικές εφημερίδες «έφτιαχναν κλίμα», ανεβοκατεβάζοντας «ζώα» τους Αργεντίνους) και το οποίο αποτελεί μνημείο στημένης διαιτησίας (η αποβολή του Ραττίν στο 35΄ είναι χαρακτηριστική). Μετά από την κατάκτηση αυτή, η Αγγλία δεν έκανε τίποτε σπουδαίο σε τελική φάση (τρεις φορές, μάλιστα, δεν προκρίθηκε καν σ’ αυτήν), με την εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα (ο χαμένος ημιτελικός στα πέναλτυ του Ιτάλια Νοβάντα, όταν η Αγγλία προδόθηκε από τα γέρικα αντανακλαστικά του Πήτερ Σίλτον: σχεδόν σε όλα τα γερμανικά πέναλτυ κινήθηκε στη σωστή γωνία αλλά δεν κατάφερε να αποκρούσει κανένα).

Φυσικά, η Αγγλία έβγαλε σπουδαίες ομάδες σε συλλογικό επίπεδο (η Λίβερπουλ του 77-85, η Φόρεστ του Κλαφ, η Μάντσεστερ Γιουνάϊτεντ της τελευταίας δεκαετίας και βάλε) και ανέδειξε μεγάλους ποδοσφαιριστές: Κήγκαν, Χοντλ, Λίνεκερ, Γουόντλ, Όουεν προ των τραυματισμών, τελευταία Ρούνεϋ. Αυτοί όμως πλαισίωνονταν πάντα από μπόλικους άτεχνους ξυλοκόπους και άχρωμους ρολίστες που δεν θα περνούσαν την πόρτα άλλης μεγάλης εθνικής.

Η Αγγλία του 2010 και το αμερικάνικο κάζο:  Η φετινή Αγγλία δεν είναι διαφορετική. Το μεγάλο της ατού είναι ο προπονητής της: εκτιμώ απεριόριστα τον Φάμπιο Καπέλλο. Έχει. ίσως, το πιο εντυπωσιακό παλμαρές και υπήρξε ο αρχιτέκτονας της πιο σπουδαίας Μίλαν, αυτής που διέλυσε 4-0 τη Μπαρσελόνα του Κρόιφ στον τελικό της Αθήνας το 1994. Όμως, ακόμη κι ο καλύτερος προπονητής του κόσμου χρειάζεται τα απαραίτητα υλικά για να φτιάξει μεγάλη ομάδα. Στην Αγγλία δεν τα βρίσκει (άρα μπορεί να προσφέρει μόνο τον επαγγελματισμό, την πειθαρχία και τις γνώσεις του περί τακτικής). Η σημερινή Αγγλία έχει μόνο ένα πραγματικά μεγάλο παίκτη (τον Ρούνεϋ), που εμφανίζεται στο ΠΚ σε κακή κατάσταση λόγω κούρασης και τραυματισμών, και μερικούς ακόμη σπουδαίους (Τζέρραρντ, Λαμπάρντ, Τέρρυ), οι οποίοι δεν είναι στην καλύτερη κατάσταση της καριέρας του και έχουν φτάσει στα 30. Το υλικό από κει και πέρα είναι από μέτριο μέχρι και προβληματικό (επιπλέον, η Αγγλία, μαζί με τη Βραζιλία, είναι η ομάδα του ΠΚ με τον μεγαλύτερο μέσο όρο ηλικίας). Τα όρια της αγγλικής ομάδας φάνηκαν γρήγορα, με τον πρώτο κιόλας αγώνα απέναντι στους Αμερικανούς.

Η εθνική των ΗΠΑ δεν θαμπώνει κανένα με το παιχνίδι της, αλλά έχει πολλά προτερήματα. Είναι πειθαρχημένη, αρκετά γρήγορη, με ικανοποιητικό τεχνικό επίπεδο, καλή φυσική κατάσταση και συγκριτικό πλεονέκτημα ψυχολογίας: ως εκπρόσωπος της υπερδύναμης δεν εμφορείται από κανένα σύμπλεγμα κατωτερότητας, παρά τη φτωχή ποδοσφαιρική της ιστορία (εντούτοις, το 2002 έφτασε στα προημιτελικά, την περασμένη χρονιά έπαιξε στον τελικό του Κυπέλλου Συνομοσπονδιών απέναντι στη Βραζιλία). Το υλικό της είναι αρκετά ομοιογενές, χωρίς κραχτές αδυναμίες. Επιπλέον ένα Μουντιάλ σε χώρα (και) αγγλόφωνη χωρίς παράδοση στο ποδόσφαιρο αποτελεί ευνοϊκό περιβάλλον δράσης για την αμερικανική ομάδα.

Στο παιχνίδι του Σαββάτου [Αγγλία-ΗΠΑ 1-1, Ράστενμπεργκ ή Ρύστενμπυρχ, για περισσότερα δείτε κι εδώ] οι ΗΠΑ έδειξαν αρκετές από τις αρετές τους. Μολονότι βρέθηκαν γρήγορα πίσω στο σκορ (από τον ωραιότατο συνδυασμό Χέσκυ-Τζέρραρντ), δεν τα παράτησαν, κυνήγησαν το ματς, πίεσαν και αξιώθηκαν να ισοφαρίσουν προς το τέλος του ημιχρόνου με τον Ντέμσεϋ. Φυσικά το γκολ ήταν σε μεγάλο βαθμό ευγενική προσφορά του ανεκδιήγητου Άγγλου τερματοφύλακα Ρόμπερτ Γκρην, στο πρόσωπο του οποίου εκφράζονται ορισμένες από τις διαχρονικές αδυναμίες της εθνικής Αγγλίας. Στο β΄ημίχρονο οι αγγλικές προσπάθειες για τη νίκη ήταν φιλότιμες, πλην όμως ανορθόδοξες και ελάχιστα θεαματικές για τον ουδέτερο θεατή. Πάντως, υπάρχει κάτι παρήγορο για τους Άγγλους: ο τρίτος όμιλος είναι από τους πιο αδύναμους του φετινού ΠΚ. Είναι σχεδόν αδύνατο να τους στερήσει την πρόκριση κάποια από τις Σλοβενία και Αλγερία.

Σλοβενία-Αλγερία 1-0 (0-0) [Πολοκουάνε]: Το ματς του μεσημεριού θα το ξεχάσει γρήγορα όλος ο κόσμος εκτός από τους άμεσα ενδιαφερόμενους. Οι Σλοβένοι θα έχουν να λένε ότι στη δεύτερη συμμετοχή τους σε τελική φάση (μετά από τη γενιά Ζάχοβιτς το 2002) πέτυχαν την πρώτη νίκη τους (ενώ κάποιοι άλλοι κακομοίρηδες την κυνηγάμε ακόμη), οι Αλγερινοί μπορούν να χτυπήσουν άνετα το κεφάλι τους στον τοίχο, γιατί έχασαν ένα ματς που με λίγη προσοχή θα ήταν δικό τους. Νευρικό παιχνίδι (παιχνίδι τακτικής θα έλεγαν οι πολιτικά ορθώς εκφραζόμενοι), ομάδες μέτριων δυνατοτήτων, δύο καλές φάσεις για τα «φεννέκ» (το φάουλ του Μπελχάτζ στο δοκάρι, η κεφαλιά άουτ του Χαλλίς), μια για τους Σλοβένους. Το ματς κρίθηκε από δύο ανοησίες των Αλγερινών: την αποβολή με δεύτερη κίτρινη του φορ της Σιέννα Αμπντελκαντέρ Γκεζάλ (που είχε μπει αλλαγή αντί του γνωστού μας Τζεμπούρ) και τη λάθος εκτίμηση του τερματοφύλακα Σαουσί στο σουτ του Κόρεν (που όμως είχε φάλτσα και έσκασε λίγο μπροστά από τον Αλγερινό γκολκήπερ). Οι Σλοβένοι δέχτηκαν με χαρά το δώρο και πάνε για το κάτι παραπάνω. Αν αποτύχουν κανείς δεν θα τους ζητήσει ευθύνες. Οι Αλγερινοί θα χρειαστούν κάποιο θαύμα για να σώσουν το Μουντιάλ τους. Η επιτυχία να αποκλείσουν την πανίσχυρη Αίγυπτο στα προκριματικά και μάλιστα με επικό τρόπο (λόγω απόλυτης ισοβαθμίας έδωσαν μπαράζ) μάλλον έχει ήδη ξεχαστεί και έδωσε τη θέση της σε ένα πολύ κακό κλίμα στο εσωτερικό της αποστολής των Βορειοαφρικανών.     

Ο όμιλος του θανάτου ή φοβάται ο Γιάννης το θεριό… Αντίθετα προς τον αδύναμου επιπέδου γ΄ όμιλο, ο τέταρτος είναι ίσως ο πιο δύσκολος του φετινού ΠΚ. Περίμενα με μεγάλο ενδιαφέρον τη σύγκρουση Γκάνας-Σερβίας. Ήθελα να διαπιστώσω και αν η Γκάνα (του Σέρβου Μίλοβαν Ράγιεβατς) είναι τουλάχιστον στο καλό επίπεδο του 2006 και αν η Σερβία μπορεί να δικαιώσει τις προσδοκίες που αρκετοί έχουν εναποθέσει σ’ αυτήν. Πράγματι η Σερβία έχει εξαιρετικές μονάδες, το ερωτηματικό ήταν αν αυτές θα έφτιαχναν ένα σύνολο με νοοτροπία μεγάλης ομάδας (σημείο στο επίπεδο οι σερβικές και παλιότερα γιουγκοσλαβικές ομάδες παραδοσιακά έπασχαν). Είδαμε ένα παιχνίδι αναμονής , χωρίς ρίσκα και φάσεις. Το ματς «ξεμπλόκαρε» με την αποβολή του Λούκοβιτς στο 74΄ (δεύτερη κίτρινη). Περιέργως, αυτοί που πήγαν να το κερδίσουν ήταν οι μειονεκτούντες αριθμητικά Σέρβοι που έχασαν τρεις σπουδαίες ευκαιρίες (σουτ του Κράσιτς μέσα στην περιοχή, κεφαλιά του Βίντιτς, μακρινό σουτ του Ιβάνοβιτς). Ακολούθησε το χαζό χέρι-πέναλτυ του Κουζμάνοβιτς στο τέλος του αγώνα, που καταδίκασε τους Σέρβους σε ήττα [Γκάνα-Σερβία 1-0 (0-0), Πρετόρια]. Η Γκάνα έχει όλες τις ελπίδες με το μέρος της, η Σερβία πρέπει να διεκδικήσει την πρόκριση από μια φορμαρισμένη μεγάλη ομάδα την οποία πάντα αντιμετωπίζει με κόμπλεξ κατωτερότητας ή να ελπίσει σε καραμπόλες (νίκη των Αυστραλών επί των Αφρικανών, ενδεχόμενο μάλλον χλωμό). Οι Βαλκάνιοι κινδυνεύουν σοβαρά να επιστρέψουν γρήγορα στην πατρίδα τους. Ίσως και να είναι κρίμα, αλλά ας πρόσεχαν και ας έπαιζαν μπάλα λίγο περισσότερο.

Η γερμανική μηχανή δουλεύει στο φουλ: Πριν το Μουντιάλ πολλοί είχαν αμφιβολίες για τις ικανότητες και την αξία της φετινής εθνικής Γερμανίας. Σφάλμα! Πρώτον, ακόμα και με μέτρια έως και πολύ μέτρια ομάδα (π.χ. 1986, 2002) η Γερμανία πάει πολύ καλά. Στα χειρότερά της παίζει προημιτελικό. Δεύτερον, η φετινή Νατσιονάλμάνσαφτ είναι πολύ καλή ομάδα και ο Μπάλλακ δεν της λείπει καθόλου. Τους άτυχους Αυστραλούς τους τελείωσε με συνοπτικές διαδικασίες [Γερμανία-Αυστραλία 4-0 (2-0), Ντέρμπαν]. Ο Έζιλ και ο Χεντίρα έκαναν γιογιό την αυστραλέζικη άμυνα, ο Μύλλερ είναι παιχτούρα, ο Λαμ σε φοβερή φόρμα, ο Σβαϊνστάιγκερ μπορεί να παίξει ηγετικό ρόλο, ο Ποντόλσκι σε μια χαρά κατάσταση, ο Κλόζε κι αν εγέρασε την τέχνη του την ξέρει. Μου άρεσε ότι η Γερμανία (σε αντίθεση προς τη χτεσινή Αργεντινή που κάθησε στο 1-0 παίζοντας με τη φωτιά)  δεν προσπάθησε να διαχειριστεί το προβάδισμά της, αλλά πάλεψε να «σκοτώσει» το ματς και ανταμείφθηκε γι’ αυτό. Η φετινή Γερμανία είναι γκαραντί για ημιτελικό και πιθανώς για περισσότερα.

Σε σχέση με την ομάδα που άφησε εξαιρετικές εντυπώσεις το 2006 στη Γερμανία (πέφτοντας ηρωϊκά στο τελευταίο λεπτό κόντρα στους Ιταλούς) η φετινή Αυστραλία είναι απλώς τέσσερα χρόνια πιο γερασμένη και δεν έχει σοβαρό προπονητή. Ίσως αν σκόραρε στο 3΄ (στη φοβερή διπλή ευκαιρία της) να παρακολουθούσαμε ένα εντελώς διαφορετικό παιχνίδι. Με τα αν δεν γράφεται όμως η Ιστορία. Όπως έχουν τα πράγματα, οι «σοκερούς» δύσκολα θα αποφύγουν την τελευταία θέση του ομίλου.