Όλα τα όμορφα κάποτε τελειώνουν

Προσευχόμασταν για το θαύμα, αλλά τελικά υπερίσχυσε η λογική. Η Γερμανία ήταν πολύ ισχυρή από κάθε άποψη για να επιτρέψει εκπλήξεις. Ο ποδοσφαιρικά καλύτερος νίκησε κι η περιπέτεια της εθνικής μας επί πολωνικού εδάφους έφτασε στο τέλος της. Ακόμη κι έτσι δεν υπάρχει απολύτως κανένας λόγος για δάκρυα κι απογοητεύσεις. Αρκεί να σκεφτούμε από πού έχουμε ξεκινήσει και πού βρισκόμαστε τα τελευταία 8 χρόνια. Από μόνη της, η παρουσία στα προημιτελικά επιβεβαιώνει την άνοδο της εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου που αποτελεί κατά γενική ομολογία ένα αξιόμαχο σύνολο το οποίο ξέρει να παίρνει αποτελέσματα ακόμη κι αν δεν παρουσιάζει συνήθως ελκυστικό ποδόσφαιρο. Με το καλό και στα γήπεδα της Βραζιλίας (κι αν γίνεται με κάπως πιο θεαματικό παιχνίδι, τόσο το καλύτερο)!

Ι.   Ο προημιτελικός της εθνικής

Γνωρίζαμε πολύ καλά πριν αρχίσει ο προημιτελικός στο Γκντανσκ ότι η αποστολή της εθνικής μας ήταν απίστευτα δυσχερής. Έπρεπε, χωρίς τον αρχηγό και ψυχή της, να καταβάλει μια πανίσχυρη ομάδα, τη δεύτερη καλύτερη παγκοσμίως τα τελευταία χρόνια, μετά την Ισπανία. Μια ομάδα που διαθέτει μια φουρνιά εξαιρετικών νεαρών παιχτών που προορίζεται να κατακτήσει τρόπαια. Μια ομάδα που, ακόμη κι αν έμοιαζε λιγότερο εκρηκτική απ’ ό,τι πριν από δύο χρόνια στη Νότια Αφρική, πέρασε στα προημιτελικά με τρεις νίκες (κάτι που ποτέ ως τώρα δεν είχε καταφέρει εθνική Γερμανίας σε τελική φάση ευρωπαϊκού πρωταθλήματος). Αν οι ίδιοι οι Τεύτονες είχαν κάποιες αμφιβολίες, αυτό οφειλόταν σε δύο λόγους: αφενός, οι νίκες τους υπήρξαν δύσκολες. Εκτός από το ματς με την ανεκδιήγητη φετινή Ολλανδία (όπου το τελικό σκορ αδικεί την καταφανή γερμανική υπεροχή), τόσο οι άρτιοι τεχνικά Πορτογάλοι με το εξαιρετικό παιχνίδι τους από τα άκρα, όσο και οι περιορισμένοι τεχνικά, αλλά ψυχωμένοι, δυνατοί και με μπετοναρισμένη άμυνα Δανοί προέβαλαν μεγάλη αντίσταση στους Γερμανούς. Αφετέρου, η ανάπτυξη του γερμανικού παιχνιδιού έμοιαζε αρκετά στατική, γεγονός με το οποίο δεν ήταν άσχετη η μέτρια φόρμα του Εζίλ, την ίδια στιγμή που η άμυνα έδειχνε σημάδια αστάθειας. Έχοντας επίγνωση αυτών των δεδομένων, αλλά και του τρόπου με τον οποίο θα κόντραρε την ομάδα του η εθνική μας, ο Λέβ αποφάσισε να ανακατέψει την τράπουλα. Στον πάγκο οι Γκόμεζ, Μύλλερ και Ποντόλσκι. Σχήμα με ένα μόνο καθαρόαιμο επιθετικό, τον βετεράνο Κλόζε. Έμφαση στα άκρα με την είσοδο στην ενδεκάδα των Σύρρλε (αριστερά) και Ρώυς (δεξιά). Αλλαγές που αποδείχτηκαν επιτυχημένες στον αγωνιστικό χώρο.

Το πρώτο ημίχρονο της αναμέτρησης ανταποκρινόταν στο σενάριο που είχαμε φανταστεί. Συντριπτική κατοχή από μέρους των Γερμανών, άμυνα χαρακωμάτων από μια ελληνική ομάδα που παρατάχτηκε στο γήπεδο χωρίς πραγματικό επιθετικό. Τεράστια προβλήματα για την ελληνική άμυνα από τα άκρα, ειδικά από την πλευρά του Τοροσίδη όπου Λαμ και Σύρρλε έκαναν ό,τι ήθελαν (βέβαια, προς υπεράσπιση του αμυντικού του ΟΣΦΠ, να σημειώσουμε ότι η αποστολή του άγγιζε τα όρια του αδύνατου). Σχεδόν πλήρης αδυναμία στο κράτημα της μπάλας, καθώς ακόμα και η πρώτη μεταβίβαση ήταν συνήθως αποτυχημένη (για μια φορά ακόμη πολύ λάιτ ο Νίνης στον ρόλο του καθοδηγητή του κέντρου). Υπό τις συνθήκες αυτές, το άνοιγμα του σκορ από τους Γερμανούς έμοιαζε αναπότρεπτο. Θα μπορούσε να συμβεί νωρίς (με το ακυρωθέν γκολ του Κλόζε), συνέβη τελικά στο τέλος του α΄μέρους, με το ωραίο σουτ του Λαμ, γκολ για το οποίο φέρει σημαντική ευθύνη ο (κακός χτες) Σηφάκης.

Με το όνειρο της λευκής ισοπαλίας να αναπαύεται στο νεκροταφείο, Σάντος κι εθνική έπρεπε να αντιδράσουν και να θέσουν σε εφαρμογή το σχέδιο Β’ . Φωτάκης και Γκέκας αντί των Τζαβέλλα και Νίνη και μια πιο ορθολογική διάταξη στον αγωνιστικό χώρο, η οποία μεταφράστηκε και σε ορθολογικότερη ανάπτυξη, με τις πρώτες υποψίες ευκαιρίας. Και να που γρήγορα το θαύμα έδειξε να είναι πάλι εφικτό. Παίρνοντας την μπάλα από τον Φωτάκη, ο Σαλπιγγίδης ξεφεύγει από τον Λαμ, ξεχύνεται μπροστά ενώ η γερμανική άμυνα είναι ακάλυπτη και πασάρει στον Σαμαρά, ο οποίος προλαβαίνει τον Μπόατενγκ και με προβολή ισοφαρίζει (55′ ). Άλλη ομάδα, με προσωπικότητα λιγότερο ισχυρή από αυτήν της γερμανικής, θα έσπαγε μετά από την ισοφάριση. Όμως οι Γερμανοί είναι Γερμανοί και μικρή σημασία έχει αν τα γονίδιά τους παραπέμπουν στην Τύνιδα ή στο Ζονγκουλντάκ. Πείσμωσαν και συνέχισαν τις επιθετικές προσπάθειές τους με ακόμη μεγαλύτερη μανία. Έξι λεπτά αργότερα, το φοβερό βολέ του Χεντίρα (τον οποίο απέτυχε να μαρκάρει αποτελεσματικά ο Μανιάτης) ξαναέδινε το προβάδισμα στη Nationalmannschaft. Η εθνική δεν είχε τα ψυχικά αποθέματα για να αντιδράσει και να επιδιώξει εκ νέου την ισοφάριση. Αντιθέτως, η άμυνα χαλάρωσε κι άλλο κι ο Σηφάκης απέδειξε το πόσο ασταθής είναι. 3-1 από τον Κλόζε με κεφαλιά, ενώ ο Σηφάκης επιχειρεί έξοδο του Μεσολογγίου κι ο μικρός Παπαδόπουλος χάνει τον αντίπαλό του. Και 4-1 από τον Ρώυς (74′ ) που παίρνει το ρημπάουντ από την επέμβαση του Έλληνα γκολκήπερ, ύστερα από προσπάθεια του Κλόζε.

Το θετικό παρά τη διαφαινόμενη συντριβή είναι ότι τουλάχιστον οι Έλληνες προσπαθούν να παίξουν ποδόσφαιρο και να κάνουν ευκαιρίες για να μειώσουν, χωρίς να καταφεύγουν σε καθυστερήσεις ή αντιαθλητικά μαρκαρίσματα. Και κάπως έτσι επιβραβεύονται με το πέναλτυ του Μπόατενγκ που μετατρέπει σε γκολ ο Σαλπιγγίδης, διαμορφώνοντας ένα μάλλον τιμητικό τελικό αποτέλεσμα [Γκντανσκ: Γερμανία-Ελλάδα 4-2, 39′ Λαμ, 61′ Χεντίρα, 68′ Κλόζε, 74′ Ρώυς – 55′ Σαμαράς, 89′ Σαλπιγγίδης πέν.]. Για την τελική έκβαση του αγώνα, δεν μπορούμε να πούμε πολλά. Όσο κι αν προσευχόμασταν μ’ όλη τη δύναμη της καρδιάς μας για την απίθανη υπέρβαση, η ανωτερότητα του αντιπάλου ήταν προφανής. Ίσως θα μπορούσε να έχει γίνει κάτι καλύτερο αν η άμυνά μας ήταν πιο έμπειρη, αν διαθέταμε καλύτερο τερματοφύλακα κι είχαμε 1-2 ακόμη δημιουργικούς μέσους. Τότε θα μπορούσαμε να κρατήσουμε μπάλα και στο πρώτο ημίχρονο, να δημιουργήσουμε ευκαιρίες πριν βρεθούμε πίσω στο σκορ, να προκαλέσουμε στον αντίπαλο την αμφιβολία. Αυτά όμως είναι τα όπλα του ελληνικού ποδοσφαίρου. Και με τα δεδομένα αυτά, η πορεία της εθνικής μας στα πολωνικά γήπεδα κρίνεται επιτυχημένη.

ΙΙ. Η πορτογαλική επικράτηση

Την Πέμπτη διεξήχθη στη Βαρσοβία ο πρώτος ημιτελικός. Και σ’ αυτήν την περίπτωση κέρδισε ο (συντριπτικά) καλύτερος. Η Πορτογαλία, που μέχρι τώρα έχει κάνει πολύ καλύτερο ευρωπαϊκό απ’ ό,τι περίμεναν οι ειδικοί, υπερείχε από την αρχή μέχρι το τέλος του αγώνα. Οδηγούμενη από το μεγάλο αστέρι της δημιούργησε άπειρες φάσεις για γκολ. Δεν πτοήθηκε από τον τραυματισμό του Έλντερ Ποστίγκα (που ό,τι και να λένε κάποιοι, δεν παύει να είναι επιθετικός που το στυλ παιχνιδιού του ταιριάζει με αυτό της πορτογαλικής ομάδας) και την αντικατάστασή του από τον Ούγκο Αλμέιντα, δηλαδή ένα βαρύ στατικό φορ μέτριας αποτελεσματικότητας και περιορισμένης συμβατότητας με τη γρήγορη ανάπτυξη της εθνικής Πορτογαλίας. Δεν πτοήθηκε ούτε από τη σωρεία χαμένων ευκαιριών, μεταξύ των οποίων και τα δύο δοκάρια του Κριστιάνο Ρονάλντο. Εδώ που τα λέμε, η Τσεχία δεν δημιούργησε ούτε μία ευκαιρία. Η αντίστασή της ήταν γενναία και φιλότιμη (χαρακτηριστικό το παράδειγμα του καλύτερου επιθετικογενούς παίχτη της, του Γίρατσεκ, που ήταν συγκινητικός στα αμυντικά καθήκοντά του), αλλά οι δυνατότητές της αποδείχτηκαν περιορισμένες [Τσεχία-Πορτογαλία 0-1, 79′ Κριστιάνο Ρονάλντο].

ΙΙ. Οι προημιτελικοί που έρχονται

Οι δύο προημιτελικοί που ήδη διεξήχθησαν επιβεβαιώνουν την εντύπωση που αποκομίσαμε από τη φάση των ομίλων. Ότι, δηλαδή, δεν υπήρχε ισορροπία μεταξύ των διαφόρων ομίλων ως προς τη δυναμικότητα των ομάδων. Ο δεύτερος και ο τρίτος όμιλος ήταν πολύ πιο δύσκολοι από τον πρώτο και των τέταρτο. Ήδη πέρασαν και οι δύο του δεύτερου, καμία του πρώτου. Θα επαναληφθεί το φαινόμενο με πρόκριση των δύο ομάδων του τρίτου ομίλου που είναι πολύ (έως συντριπτικά) ισχυρότερες από αυτές που προκρίθηκαν από τον μετριότατο τέταρτο; Μένει να το δούμε στην πράξη.

Α.   Ο λατινικός προημιτελικός: Στον αποψινό προημιτελικό, η Ισπανία ξεκινά από τη θέση του σχεδόν ακλόνητου φαβορί. Οι Φούριας Ρόχας μπορεί να δυσκολεύτηκαν πολύ με τους μάστορες της τακτικής Ιταλούς, αλλά διέλυσαν την κακόμοιρη Ιρλανδία (μακράν η χειρότερη ομάδα της διοργάνωσης) και κατόρθωσαν να επικρατήσουν, έστω και με δυσκολία, της πολύ καλής Κροατίας (που ίσως φοβήθηκε περισσότερο το ματς, άλλαξε τη συνήθη επιθετική της οργάνωση και ξύπνησε αργά). Η Γαλλία κατόρθωσε να παρουσιάσει τρία διαφορετικά πρόσωπα σε ισάριθμους αγώνες. Αντιμέτωπη με μια εξαιρετικά αμυντική Αγγλία (αποτελεσματική διπλή ζώνη άμυνας), έδειξε αυτό που πραγματικά είναι: μια ομάδα υπό κατασκευή. Είχε υπεροχή κι επιδίωξε τη νίκη περισσότερο από την αντίπαλό της, αλλά ως εκεί. Απέναντι στους Ουκρανούς, δηλαδή ομάδα που παίζει ανοιχτά κι έχει άπειρη κι αδύναμη αμυντική γραμμή, η Γαλλία μπόρεσε να ξεδιπλώσει τις αρετές της και να παρουσιάσει το πλέον ελκυστικό πρόσωπό της. Με τους Μπενζεμά-Νασρί στον άξονα και τους Ριμπερύ-Μενέζ στα άκρα, υπήρξε εξαιρετικά επικίνδυνη και καθάρισε το ματς στις αρχές του β’ μέρους. Καθοριστική η συμβολή του Μενέζ, πολύ καλός ο Καμπάυ, σε φόρμα οι Ριμπερύ (κυρίως) και Νασρί, πολύ ενδιαφέρων παίχτης ο ακραίος μπακ Ντεμπυσύ (αντιθέτως ο Μπενζεμά μοιάζει να εξελίσσεται σε Γάλλο Μ. Κωνσταντίνου). Τέλος, με τους ήδη αποκλεισμένους και μετριότατους Σουηδούς, η Γαλλία έκανε τραγική εμφάνιση. Στείρα ανάπτυξη, προβληματική ψυχολογία, κενά σε όλες τις γραμμές, παντελής απουσία αυτοματισμών. Ίσως το μεγαλύτερο χάντικαπ των κάποτε τρικολόρ (αυτή η άθλια φανέλα της Νάικι έχει ξεχάσει το κόκκινο και το λευκό) είναι ότι δεν μπορούν να στηριχθούν σ’ ένα κορμό παιχτών που αγωνίζονται στην ίδια ομάδα. Έτσι αδυνατούν να αποκτήσουν αυτοματισμούς και να τελειοποιήσουν την εφαρμογή του επιθετικογενούς στυλ παιχνιδιού τους.

Ποιο πρόσωπο από τα τρία θα παρουσιάσει η Γαλλία απόψε; Υποθέτω ότι θα είναι πολύ καλύτερη απ’ ό,τι με τους Σουηδούς. Αυτό, όμως, δεν αρκεί απέναντι στην ισπανική μηχανή, ακόμη κι αν η δεύτερη μπορεί να χρειάζεται κάποιο λάδωμα…

Β.   Η σύγκρουση ποδοσφαιρικών πολιτισμών: Διακρινόμενος σταθερά από απέχθεια προς το βρετανικό ποδόσφαιρο, ο Ρογήρος δεν βλέπει άλλη έκβαση του αυριανού προημιτελικού από την άνετη επικράτηση των Ατζούρι. Οι Ιταλοί έπαιξαν τους Ισπανούς σαν ίσοι προς ίσους, ήταν καλύτεροι από τους Κροάτες, αλλά απέτυχαν να τελειώσουν το παιχνίδι στο πρώτο μέρος, όταν έχασαν άπειρες ευκαιρίες, κι έβαλαν μόνοι τους την ομάδα σε περιπέτειες. Τελικά τους ήταν αρκετό να διεκπεραιώσουν επαγγελματικά το ματς με τους αδύναμους Ιρλανδούς για να προκριθούν ως δεύτεροι. Η ομάδα τους έχει προοπτικές και διακρίνεται από τις παραδοσιακές αρετές των ιταλικών συγκροτημάτων: τεχνική επάρκεια και τέλεια τακτική.

Μαχητές και φιλότιμοι οι Άγγλοι παίζουν σχεδόν πάντα στο 100 % των δυνατοτήτων τους. Μόνο που αυτές οι δυνατότητες είναι περιορισμένες. Λίγοι παίκτες τους είναι επαρκείς από τεχνική και τακτική άποψη. Το στυλ παιχνιδιού τους είναι ακόμη πιο αμυντικό κι από της εθνικής μας, η ανάπτυξή τους εντελώς απαρχαιωμένη. Στο ματς με τους Ουκρανούς τη γλίτωσαν φτηνά (να είναι καλά ο βοηθός διαιτητή με αρμοδιότητα τη γραμμή του τέρματος, που δεν μπόρεσε να δει το πεντακάθαρο γκολ του Ντέβιτς, αλλά κι η μοιρολατρεία των γηπεδούχων από ένα σημείο και μετά). Εάν δεν είχαν αυτή τη νοοτροπία της μεγάλης ομάδας (που στην πραγματικότητα δεν είναι), δεν θα τους έδινα καμία απολύτως τύχη.

ΥΓ: Η κοτσάνα της εβδομάδας: ανήκει στον Αντώνη Πανούτσο, ο οποίος γράφοντας στη Sportday της 19ης Ιουνίου για τη νίκη της εθνικής επί των Ρώσων, σημείωνε τα εξής:

» Η Εθνική λοιπόν έχει μια άμυνα, που αν βρεθεί στη μέρα της σταματάει και ατμομηχανή.
Ιδιαίτερα όταν οι Ρώσοι ήταν περισσότερο μοιρολάτρες από ατμομηχανές. Ενδεικτική η σκηνή στα ¾ του αγώνα όταν ο Τζαγκόεφ χάνει την καλύτερη ευκαιρία της Ρωσίας και αντί να φωνάξει ή να τσατιστεί κοιτάζει προς τον ουρανό με θλίψη. Δεν ξέρω αν είναι αυτό που οι Γερμανοί αποκαλούν slavische seele, η σλαβική δηλαδή ψυχή, που ρέπει στη μελαγχολία, αλλά η Ρωσία πρέπει να είναι η μεγαλύτερη χώρα που παίζει σοβαρό ποδόσφαιρο με τις λιγότερες επιτυχίες».

Δύσκολο, δυστυχώς, να αποτελεί χαρακτηριστικό εκπρόσωπο της σλαβικής ψυχής ο… Αλάν Τζαγκόγιεφ, δηλαδή ένας Οσέτης γεννημένος στο μαρτυρικό Μπεσλάν. Το λέγαμε και τις προάλλες, οι Οσέτες είναι ένας ιρανικός λαός, απόγονος των Αλανών, όπως μαρτυρά άλλωστε και το μικρό όνομα του ποδοσφαιριστή.

mea (?) culpa (αλμπισελέστε ρεζιλίκια)

Κάποιοι ίσως και να υποθέσατε ότι η καθυστέρηση ως προς τη συγγραφή του ποστ για τους προημιτελικούς του Σαββάτου να οφειλόταν στην απογοήτευσή μου για τη συντριβή της ομάδας που υποστήριζα σ’ αυτό το Μουντιάλ. Όσο κι αν το αποτέλεσμα με πίκρανε, σας είχα διαβεβαιώσει ότι η ποδοσφαιρική λύπη (κι η αντίστοιχη χαρά) δεν διαρκεί παρά μια νύχτα. Στην πραγματικότητα ήμουν υποχρεωμένος να ασχοληθώ με την κανονική δουλειά μου. Έτσι, έχασα και την ευκαιρία να σκοράρω μετά την καταπληκτική ασίστ που μου έκανε χτες ο φίλτατος Νίκος Σαραντάκος. Έστω και αργά, ας δούμε πώς διαμορφώνεται η κατάσταση στο ΠΚ ενώ μπήκαμε πια στην τελική ευθεία, κι ας προσπαθήσουμε να εξηγήσουμε όχι τόσο την εξαιρετική εμφάνιση της Γερμανίας (αυτό είναι πιο απλό), όσο το ξεβράκωμα της αγαπητής μου Αλμπισελέστε. Πριν περάσουμε, όμως στο κυρίως πιάτο, ας επισημάνουμε ότι ενώ περιμέναμε (ή τουλάχιστον εγώ περίμενα) ημιτελικούς με έντονα λατινοαμερικάνικο χρώμα, τελικά καταλήξαμε με τρεις ευρωπαϊκές ομάδες και πολύ μεγάλες πιθανότητες να σπάσει η παράδοση που θέλει τις εθνικές της ηπείρου μας να μην έχουν κατακτήσει ποτέ ΠΚ εκτός Ευρώπης. Παράδοξο (αλλά με κριτήριο την προ Μουντιάλ κατάσταση των ομάδων) είναι επίσης το γεγονός ότι η μόνη ομάδα της Λατινικής Αμερικής που έμεινε ζωντανή είναι η Ουρουγουάη, δηλαδή η 5η των προκριματικών της Ν. Αμερικής και τελευταία ομάδα που πήρε το εισιτήριο για τα τελικά. Από τις άλλες τρεις που διεκδίκησαν την πρόκριση (αν και στη περίπτωση της Αργεντινής η χρήση αυτού του ρήματος συνιστά ευφημισμό), αυτή που τελικά την άξιζε περισσότερο ήταν η μαχητική Παραγουάη που έπεσε ηρωϊκά και ίσως και λίγο άδικα. Και για να δω το ποτήρι των προβλέψεών μου μισογεμάτο, ας πω ότι πέτυχα τις 2 στις 4 ντεμιφιναλίστ (Ουρουγουάη, Ισπανία), έχοντας αφήσει φλου το θέμα του θεωρητικού ντέρμπυ Αργεντινής-Γερμανίας και χάνοντας βέβαια τη Σελεσάο. 

Ο αργεντίνικος καρνάβαλος και ο γερμανικός οδοστρωτήρας: Παρά τις προτιμήσεις μου, γνώριζα πολύ καλά ότι μια γερμανική επικράτηση στον αγώνα του Σαββάτου ήταν πολύ πιθανή. Δεν περίμενα όμως με τίποτε την εικόνα που είχε τελικά η αναμέτρηση. Τα κλισέ του στυλ «η καλή μέρα απ’ το πρωί φαίνεται» επιβεβαιώθηκαν για τους Γερμανούς που σκόραραν με την πρώτη ευκαιρία τους στο 3΄: φάουλ του Σβάινστάιγκερ από πλάγια, κάκιστες τοποθετήσεις της αργεντίνικης άμυνας, κεφαλιά του Μύλλερ και 1-0. Η Αργεντινή παγώνει εντελώς, παίζει χωρίς ψυχή και σίγουρα χωρίς καμία οργάνωση παιχνιδιού. Αντί να είναι αυτή που θα κυνηγήσει με πάθος την ισοφάριση, τελικά οι Γερμανοί φτάνουν κοντά στο 2-0 με το σερβίρισμα του Μύλλερ στον Κλόζε που θα σουτάρει άουτ. Λίγο μετά το 30΄, η Αργεντινή συνέρχεται στοιχειωδώς, αποκτά την κατοχή της μπάλας, αλλά αδυνατεί να διασπάσει την αμυντική οργάνωση των Γερμανών. Δεν δημιουργεί καμία πραγματική ευκαιρία, εκτός κι αν θεωρήσουμε τέτοια το ορθώς ακυρωθέν ως οφσάιντ γκολ του Ιγουαΐν στο 36΄ (και ο «σκόρερ» και ο πασέρ Τέβες δεν καλύπτονταν). Β΄ ημίχρονο κι ο Μαραντόνα δεν κάνει καμία διορθωτική κίνηση, παρά τις προφανείς δυσχέρειες που συναντά η ομάδα του. Μέχρι το 65΄ η Αργεντινή κάτι προσπαθεί να κάνει, κρατά τη μπάλα, αλλά είναι φλύαρη και δεν έχει ούτε τώρα κάποια κλασσική ευκαιρία. Η Γερμανία αντιλαμβανόμενη ότι δεν απειλείται βγαίνει στο κυνήγι του δεύτερου γκολ και αποκαλύπτει μεγαλοπρεπώς τη γύμνια της αργεντίνικης άμυνας. 67΄: ατομική προσπάθεια του Μύλλερ, πάσα στον Ποντόλσκι που σερβίρει αριστουργηματικά στον Κλόζε κι αυτός πλασάρει σε κενό τέρμα. 2-0. Η Αργεντινή καταρρέει αντί να προσπαθήσει να σώσει ό,τι μπορεί απ’ αυτό το παιχνίδι όσο υπάρχει καιρός. Η Αγγλία τουλάχιστον αντέδρασε ψυχωμένα μετά το 0-2 με τους Γερμανούς. Η Αλμπισελέστε, με παίκτες ατομικής αξίας πολύ ανώτερης από αυτήν της αγγλικής, παραδίνεται στις ορέξεις των Γερμανών. 73΄: ο Σβάινστάιγκερ γίνεται Μαραντόνα, ντριμπλάρει όποιον βρει μπροστά του και χαρίζει ένα γκολ στον καλό στρατιώτη Φρήντριχ. 3-0. Ο χρόνος κυλά και οι Αργεντινοί δείχνουν να περιμένουν το σφύριγμα της λήξης. Κάποιες μόνο ατομικές προσπάθειες του χαμένου στο διάστημα Μέσσι ή του Παστόρε που πέρασε σαν αλλαγή δεν καταλήγουν πουθενά. 88΄: νέα ταχύτατη γερμανική αντεπίθεση, Ποντόλσκι, Έζιλ, Κλόζε και γκολ! 4-0. Ο, ανύπαρκτος φέτος στη Μπάγιερν, Κλόζε φτάνει τα 14 γκολ σε τελικές φάσεις ΠΚ και διεκδικεί τον τίτλο του παίκτη με τα περισσότερα γκολ στην ιστορία των τελικών. Λήξη [Γερμανία-Αργεντινή 4-0 (1-0), Κέηπ Τάουν]. Η Γερμανία του Λεβ έκανε άριστα αυτό που ξέρει και μπορεί. Το εξαιρετικό κέντρο της ήλεγξε απόλυτα τον αγώνα και χτύπησε την αντίπαλο όταν έπρεπε. Η επίθεση ήταν και πάλι αξιόπιστη και παραγωγική. Η άμυνα δεν απειλήθηκε ποτέ. Κανείς δεν είδε τις πιθανολογούμενες πριν τον αγώνα αδυναμίες της. Πίσω απ’ όλα αυτά δεν μπορεί παρά να υπάρχει ένας προπονητής που προετοίμασε μεθοδικά την ομάδα του και την καθοδήγησε ευφυώς κατά τη διάρκεια των αγώνων της.

Η Αργεντινή, όμως; Η ομάδα που μέχρι το Σάββατο ήταν ένα από τα μεγάλα φαβορί; Πώς διαλύθηκε σαν ομαδούλα της σειράς; Πώς συνετρίβη χωρίς καν να διεκδικήσει τη νίκη (ή μάλλον ούτε καν μια αξιοπρεπή ήττα); Κάποιες εξηγήσεις υπάρχουν.

1. Η πλήρης αποτυχία της μεσαίας γραμμής: Πριν τον αγώνα ο κύριος προβληματισμός μου αφορούσε το πώς θα ανταποκρινόταν το κέντρο της Αργεντινής στην πρόκληση που συνιστούσε η φοβερή μεσαία γραμμή των Γερμανών με τέσσερις παίχτες που μπορούν να καλύψουν με μεγάλη επιτυχία τόσο τον άξονα όσο και τα άκρα (και εκ των οποίων ο ένας, ο Μύλλερ, φαίνεται να έχει αληθινή ψυχή εξτρέμ). Το πρόβλημα ήταν ότι η αργεντίνικη μεσαία γραμμή ήταν αδύναμη και αριθμητικά και σε ποικιλία παιχνιδιού, από την ώρα τουλάχιστον που ο Μαραντόνα αποφάσισε να χωρέσει στην ενδεκάδα δύο καθαρόαιμους επιθετικούς και τον Μέσσι. Από τους Μάξι, Ντι Μαρία και Μασκεράνο κανείς δεν είναι πραγματικός ακραίος. Επιπλέον η φόρμα τους έδειχνε να υπολείπεται της αντίστοιχης των Γερμανών ομοτίμων τους. Στο τεραίν η πραγματικότητα ήταν ακόμη πιο σκληρή για την Αλμπισελέστε. Κανείς δεν μπόρεσε να δημιουργήσει κινδύνους για τη γερμανική άμυνα. Όταν βρίσκονταν στα άκρα, οι Αργεντίνοι μέσοι έμοιαζαν απομονωμένοι κι ανίκανοι για κάτι δημιουργικό, όταν βρίσκονταν στον άξονα κουτούλαγαν ο ένας με τον άλλο. Όσο για τον Μέσσι, όπως έλεγα και στα σχόλια του προηγούμενο ποστ, απλώς στρογγυλοκάθισε στον θρόνο του Ροναλντίνιο με τα πατατάκια. Κοινώς το πείραμα αξιοποίησης του Μέσσι ως επιτελικού απέτυχε παταγωδώς. Ο Μαραντόνα νόμισε ότι ο Μέσσι ήταν ενσάρκωσή του, όμως ο Λιονέλ δεν είναι τελικά ικανός να παίξει τον ρόλο του δεκαριού. Είναι εξαίρετος ως «9,5», όπως αγωνίζεται με επιτυχία στη Μπαρσελόνα, όπως έπαιζε παλιά ο Ρομπέρτο Μπάτζο στην Ιταλία. Αναγκασμένος να γυρίζει πιο πίσω και να πασχίζει να οργανώσει παιχνίδι αποδείχθηκε απλά ανεπαρκής. Έτσι απλά! Αυτός, ο «καλύτερος παίχτης του κόσμου». Ωστόσο υπήρχε κάτι καταστροφικότερο για την Αργεντινή σ’ αυτήν την αδυναμία των μέσων της. Ήταν απίστευτα λίγοι στα αμυντικά τους καθήκοντα. Κι έτσι άφησαν να ξεγυμνωθούν και τα προβλήματα της άμυνας.

2. Οι μεγάλες αμυντικές αδυναμίες: Μέχρι τώρα συζητούσαμε για τις αδυναμίες της αργεντίνικης άμυνας, αλλά δεν τις είχαμε δει να πληρώνονται στον αγωνιστικό χώρο. Η ομάδα είχε δεχθεί δύο μόνο γκολ που δεν είχαν επηρεάσει καθόλου την εξέλιξη των αγώνων της. Το Σάββατο η άμυνα που παρέταξε ο Μαραντόνα ήταν πραγματικά για λύπηση. Όπως φοβόμουν, ο Οταμέντι αποδείχθηκε ο πιο αδύναμος κρίκος. Δεν έχει ούτε τις εμπειρίες ούτε τις ικανότητες να παίζει σ’ αυτό το επίπεδο. Στη φάση του καθοριστικότατου πρώτου γκολ χάνει εντελώς τον Μύλλερ με το μαρκάρισμα του οποίου ήταν επιφορτισμένος. Ντεμικέλις και Μπουρντίσσο μέτριοι, ο Χάιντσε έπαιζε σαν αριστερό μπακ, ενώ είναι κατά συνθήκη μόνο ακραίος αμυντικός. Αναρωτιέται κανείς τί απέγινε ο Σάμουελ που είχε ξεκινήσει βασικός το Μουντιάλ και πιθανώς θα ήταν πιο αξιόπιστη λύση στο κέντρο της άμυνας. Τι απέγινε ακόμη κι ο Γκουτιέρρες που μεγάλος παίχτης δεν είναι, αλλά τουλάχιστον είναι πραγματικός ακραίος. Και πάνω απ’ όλα αναρωτιόμαστε γιατί ο Μαραντόνα δεν πήρε στην αποστολή τους εμπειρότατους και απείρως πιο αξιόπιστους απ’ όσους έπαιξαν Καμπιάσσο και Τζανέττι.

3. Το είπαμε και πιο πριν, η έλλειψη αληθινών ακραίων, που θα χάριζαν ποικιλία στο παιχνίδι, θα «γέμιζαν» το γήπεδο και θα αποσυμφόριζαν τον άξονα της Αλμπισελέστε.

4. Η απουσία οποιασδήποτε βοήθειας από τον πάγκο: Ειλικρινής, αληθινός, έξω καρδιά και συμπαθής ο μέγας Ντιέγκο, αλλά ενώ έβλεπε σ’ όλο το πρώτο μέρος ότι η ομάδα του έχανε κατά κράτος το παιχνίδι τακτικής δεν τόλμησε καμία διορθωτική κίνηση. Οι αλλαγές χρειάζονταν από το 46΄ τουλάχιστον και δεν έπρεπε να είναι απλώς προσώπων, αλλά κυρίως τακτικής. Ωστόσο αποδείχθηκε ότι ο Μαραντόνα δεν είχε κανένα σχέδιο αντίδρασης για την κακιά ώρα που όπως και να το κάνουμε σε τόσο δύσκολο παιχνίδι ήταν πιθανό να έρθει. Τί θα μπορούσε να κάνει; Να αλλάξει έναν από τους επιθετικούς του, περνώντας τον Αγουέρο ή τον Μιλίτο, μπας και τονώσει την εμπροσθοφυλακή. Να περάσει τον Βερόν που θα οργάνωνε πιο ορθολογικά το παιχνίδι και θα απελευθέρωνε τον Μέσσι, δίνοντάς του την ευκαιρία να προωθηθεί περισσότερο κι έτσι να μικρύνουν οι αποστάσεις μεταξύ των γραμμών. Να δοκιμάσει να γεμίσει ένα άκρο, περνώντας ένα δραστήριο μέσο σαν τον Μπολάττι (ή έστω τον Παστόρε που τον έβαλε σαν αλλαγή μετά το 0-2) ή ακόμη κι έναν ακραίο όπως ο Γκουτιέρρες για τους λόγους που εξηγήθηκαν πιο πάνω. Για να το παίξω μάλιστα και εντελώς προπονητής του καναπέ (με κίνδυνο να γίνω ρόμπα), θα πω ότι μια ενδεχόμενη κίνηση σκακιέρας θα μπορούσε να ήταν η εξής: δύο αλλαγές στο 46΄ με αλλαγή συστήματος. Βερόν και ένας ακόμη μέσος (Μπολάττι, Παστόρε ή Γκουτιέρρες) αντί ενός μέσου (Μάξι ή Ντι Μαρία) κι ενός αμυντικού (κατά προτίμηση του τραγικού Οταμέντι). Προώθηση του Μέσσι, ανάληψη του ρόλου του επιτελικού απ’ τον Βερόν, άμυνα με τρεις, καλύτερη κάλυψη των άκρων και αποφυγή κινδύνων μέσω άσκησης πίεσης πιο ψηλά και ουσιαστικότερης επιθετικής ανάπτυξης. Κι αν μετά το 65΄ το παιχνίδι συνέχιζε να πηγαίνει στραβά αλλαγή ενός προσώπου στην επίθεση.

Προς το παρόν αυτά. Ως οπαδό το μόνο που με κρατάει είναι το όνειρο τροπαίου στο Μαρακανά. Μόνο που αυτό απαιτεί σκληρή δουλειά και πολύ καλύτερο προγραμματισμό. Και, δυστυχώς, τα μηνύματα από τις «μικρές» εθνικές της Αργεντινής δεν είναι επί του παρόντος πολύ αισιόδοξα. Άρα, δεν υπάρχουν εγγυήσεις για φουρνιά ταλέντων που θα αντικαταστήσει αυτούς που ως το 2014 θα έχουν σταματήσει.

Η Παραγουάη αγκαλιά με το θαύμα: Με το κάζο της Αλμπισελέστε αναγκαζόμαστε να αφιερώσουμε λιγότερο χώρο στην αληθινά συγκινητική προσπάθεια της Παραγουάης του «Τάτα» Μαρτίνο που έφτασε πολύ κοντά στο να αποκλείσει την πρωταθλήτρια Ευρώπης [Ισπανία-Παραγουάη 1-0  (0-0), Γιοχάνεσμπουργκ]. Η παρουσία της Παραγουάης, τόσο συνολικά στο ΠΚ αυτό όσο και ειδικά στον προημιτελικό με την Ισπανία, αποδεικνύει πώς μια καλά οργανωμένη και δουλεμένη ομάδα με αγωνιστικό φρόνημα μπορεί να κάνει σπουδαία πράγματα, ιδίως όταν έχει κι έναν αποδεδειγμένα ικανό προπονητή που δεν φοβάται να πειραματιστεί (στον προημιτελικό ξεκίνησαν έξι παίκτες που δεν βρίσκονταν στη βασική ενδεκάδα του προηγούμενου αγώνα) όταν βέβαια έχει βάσιμους λόγους να το πράξει. Με την πίεση που άσκησε ψηλά στο γήπεδο, η ομάδα του Μαρτίνο βραχυκύκλωσε το παιχνίδι των Φούριας Ρόχας για μεγάλο διάστημα του αγώνα. Στο πρώτο ημίχρονο μπορεί η Ισπανία να έχει την κατοχή της μπάλας, αλλά η Παραγουάη είναι αυτή που δημιουργεί τις ουσιαστικότερες ευκαιρίες. Και βέβαια μπορεί να διαμαρτύρεται για τη φάση του γκολ του Βαλντές που ακυρώνεται για οφσάιντ θέσης του Καρντόσο, ο οποίος δεν ακουμπά τη μπάλα στη συγκεκριμένη φάση. Φυσικά, είναι δύσκολο να μιλήσει κάποιος για καταφανή αδικία, γιατί πρόκειται όντως για αμφισβητούμενη φάση. Ωστόσο, υπάρχει πάντα η εντύπωση ότι αν στη θέση της Παραγουάης είχε σκοράρει κάποια μεγάλη ομάδα τότε το γκολ θα είχε μετρήσει.

Το δεύτερο ημίχρονο ξεκινά με τα ίδια χαρακτηριστικά, μέχρι να πραγματοποιηθεί το τρελό σενάριο των δύο φάσεων που σημαδεύουν τον αγώνα. Στο 57΄ ο Πικέ τραβά καθαρά τον Καρντόσο μέσα στην ισπανική μεγάλη περιοχή. Πέναλτυ που εκτελεί με τραγικό τρόπο ο παθών δίνοντας στον Κασίγιας την ευκαιρία να μπλοκάρει τη μπάλα. Δύο λεπτά μετά, επανάληψη της φάσης στην περιοχή της Παραγουάης: πέναλτυ (αυστηρό) για φάουλ του Αλκάρας στον Βίγια. Ο Αλόνσο εκτελεί και σκοράρει, αλλά ο διαιτητής διατάσσει επανάληψη γιατί κάποιος Ισπανός έχει μπει στην περιοχή πριν την εκτέλεση του πέναλτυ. Δεύτερη εκτέλεση, αλλά αυτή τη φορά ο Βιγιάρ αποκρούει. Έρχεται ο Φάμπρεγκας για να σκοράρει, ο Βιγιάρ τον ανατρέπει, ο διαιτητής από τη Γουατεμάλα δεν βλέπει τίποτε, ο Σέρχιο Ράμος ξανασουτάρει για να σώσει στη γραμμή κάποιος αμυντικός (μάλλον ο Μορέλ) βγάζοντας τη μπάλα κόρνερ. Τα λεπτά κυλούν. Οι Ισπανοί πιέζουν όλο και περισσότερο, οι Παραγουανοί δείχνουν να κουράζονται από την υπερπροσπάθεια. Στο 82΄, ο συνήθης ύποπτος, ο Βίγια, θα βάλει την Ισπανία μπροστά στο σκορ μετά από μια επική φάση που ξεκινά με επέλαση του Ινιέστα και πάσα στον Πέδρο που σουτάρει στο δοκάρι. Ο Βίγια παίρνει το «ρημπάουντ» και το σουτ του καταλήγει στα δίχτυα μετά από καραμπόλα από το αριστερό στο δεξί κάθετο δοκάρι του Βιγιάρ! Το παιχνίδι δεν έχει τελειώσει. Η κατάκοπη Παραγουάη δεν έχει πει την τελευταία της λέξη, Τα παίζει όλα για όλα. Στο 89΄ φτάνει μια ανάσα από την ισοφάριση: ο Μπάρριος που έχει μπει αλλαγή ξεφεύγει μόνος προς το ισπανικό τέρμα, ο Κασίγιας σώζει. Από πίσω έρχεται ο Σάντα Κρους, μόνο που αντί να πλασάρει, επιχειρεί να «σκοτώσει» τον Κασίγιας. Ο Ισπανός γκολκήπερ αποκρούει και οι ελπίδες της Παραγουάης σβήνουν. Όχι, όμως, και οι εξαιρετικές εντυπώσεις που άφησε η παρουσία της στο Μουντιάλ. Εύφημος μνεία για την αμυντική λειτουργία της, αλλά και στους αμυντικούς της ατομικά. Κι ακόμη, αξίζουν πολλοί έπαινοι στον Βαλντές που σχεδόν μόνος του τρομοκράτησε για 70΄ λεπτά την ισπανική άμυνα. Όσο για την Ισπανία, κατά κάποιο τρόπο εκπλήρωσε τις συμβατικές της υποχρεώσεις φτάνοντας στα ημιτελικά για πρώτη φορά στην ιστορία της μετά το 1950 και πλέον πηγαίνει για το κάτι επιπλέον. Μπορεί, όμως, να αντισταθεί στη γερμανική επέλαση; Οι ισορροπίες δυνάμεων έχουν αλλάξει σε σχέση με το 2008.      

Αύριο έχουμε τον πρώτο ημιτελικό. Οι Ολλανδοί παρουσιάζονται ως το μεγάλο φαβορί, από άποψη ομαδικών και ατομικών δυνατοτήτων, ονόματος και συγκυριών της δεδομένης χρονικής στιγμής. Η Ουρουγουάη είναι κουρασμένη από τον προημιτελικό με τη Γκάνα, μοιάζει να έχει εξαντλήσει τις δυνατότητές της και να έχει πετύχει με το παραπάνω τους στόχους της. Θα της λείπουν οι δύο τιμωρημένοι, Σουάρες και Φουσίλε, δύο παίκτες σημαντικοί για τη Σελέστε, και, κατά πάσα πιθανότητα, ο τραυματίας αρχηγός της Ντιέγκο Λουγκάνο. Εντούτοις, κανείς δεν πρέπει να παραβλέψει την αγωνιστικότητα της Ουρουγουάης και το εξαιρετικό κλίμα που επικρατεί στην ομάδα. Η τελευταία εκπρόσωπος της Λατινικής Αμερικής θα πουλήσει ακριβά το τομάρι της. Κι οι Ολλανδοί δεν είναι ακριβώς η ομάδα που αποκλείεται να υποτιμήσει τον αντίπαλο. Και θα της λείπουν και αυτής κάποιο τιμωρημένοι (Φαν ντερ Βίλ και Ντε Γιονκ). Η πιθανότητα της έκπληξης είναι μικρή, αλλά δεν μπορεί ποτέ να αποκλειστεί.

Η ώρα των δυνατών

Οι αγώνες του γύρου των 16 δεν επεφύλασσαν τελικά ιδιαίτερες εκπλήξεις. Στους 7 από τους 8 αγώνες επικράτησαν, εύκολα ή δύσκολα, τα φαβορί. Μόνο σε έναν προκρίθηκε το αουτσάιντερ (Γκάνα), αν και στην ουσία επρόκειτο για αγώνα μεταξύ σχεδόν ισοδύναμων ομάδων, όπου είχαμε θεωρήσει ως σχετικό φαβορί την ομάδα που τελικά αποκλείστηκε (ΗΠΑ), με κριτήριο ότι έπαιζε ως τότε σαφώς ωραιότερο ποδόσφαιρο από την αντίπαλό της. Η ποιότητα των παιχνιδιών κυμάνθηκε από το πολύ καλό ως το σαφώς κάτω του μετρίου. Οι αγώνες των «μικρών» το Σάββατο έδωσαν υποσχέσεις, ενώ την Κυριακή παρακολουθήσαμε δύο αναμετρήσεις υψηλού επιπέδου και μεγάλης έντασης. Δυστυχώς η συνέχεια δεν ήταν ανάλογη: τη Δευτέρα είχαμε ένα μέτριο παιχνίδι κι ένα στο οποίο η διαφορά δυναμικότητας αφαίρεσε γρήγορα  σχεδόν κάθε ενδιαφέρον, ενώ την Τρίτη παρακολουθήσαμε τις δύο χειρότερες σε ποιότητα αναμετρήσεις.

 Η Ουρουγουάη επιβεβαίωσε τις μεγάλες προσδοκίες που έχει δημιουργήσει. Ξεκίνησε δυνατά τον σαββατιάτικο αγώνα της κόντρα στη Ν. Κορέα [Ουρουγουάη.Ν. Κορέα 2-1 (1-0), Πορτ Ελίζαμπεθ] και άνοιξε γρήγορα το σκορ με τον Λουίς Σουάρες (8΄). Στη συνέχεια έκανε το λάθος να προτιμήσει να διαχειριστεί το σκορ αντί να το διευρύνει, με αποτέλεσμα, ιδίως στα πρώτα 23΄ του β΄ μέρους, να παραχωρήσει την πρωτοβουλία στην αντίπαλό της. Το αποτέλεσμα αυτής της υποχώρησης ήταν να δεχτεί την ισοφάριση από τους πάντα μαχητικούς Κορεάτες (Λη Τσουνγκ Γιονγκ, 68΄). Η ισοφάριση αφύπνησε τη Σελέστε, η οποία συνειδητοποίησε ότι έπρεπε να προσπαθήσει για να κατακτήσει ξανά την πρόκριση σε προημιτελικό μετά από 40 χρόνια. Αφού χάθηκαν κάποιες ευκαιρίες, το μεγάλο ταλέντο του Σουάρες έδωσε τη λύση: αφού ντρίμπλαρε τον προσωπικό αντίπαλό του, ο φορ του Άγιαξ έπιασε ένα εξαιρετικό σουτ από τη γωνία της μεγάλης περιοχής, το οποίο κατέληξε στα αντίπαλα δίχτυα. Η περιπέτεια τελείωνε για τη φιλότιμη Κορέα. Συμπαθής, αλλά όχι για πολύ μεγάλα πράγματα, μπορεί να επιστρέψει στη χώρα της με ψηλά το κεφάλι (και να μας κάνει να σκεφτούμε ότι στη θέση της θα μπορούσε, με λίγη σοβαρότητα στο εναρκτήριο ματς, να είναι η εθνική μας). Όσο για την Ουρουγουάη, έδειξε ξανά τις αρετές της: άψογη οργάνωση, εξαιρετική αμυντική λειτουργία υπό την καθοδήγηση του Λουγκάνο (το Σάββατο δέχτηκε το πρώτο μόλις γκολ στη διοργάνωση) και μια υπέροχη επιθετική τριάδα με τους Φορλάν, Σουάρες και Καβάνι. Θα μπει στα προημιτελικά ως μεγάλο φαβορί για πρόκριση.

Οι ΗΠΑ, αντιθέτως, δεν κατόρθωσαν να δικαιώσουν τις προτιμήσεις μας. Με λιγότερη φρεσκάδα, αναγκασμένες να κυνηγούν από νωρίς το σκορ και χωρίς τη νοοτροπία της αληθινά μεγάλης ομάδας που της επιτρέπει να κερδίζει ακόμη κι όταν δεν βρίσκεται στην καλύτερη μέρα της, έπεσαν στην παγίδα της Γκάνας, μιας ομάδας που δεν παίζει ελκυστικό ποδόσφαιρο, αλλά έχει την αποφασιστικότητα να πάρει το αποτέλεσμα που θέλει απέναντι σε αντίπαλο που είναι κοντά στα κυβικά της [Γκάνα-ΗΠΑ 2-1 παράτ., 1-1 καν. αγ. (1-0), Ράστενμπεργκ/ Ρύστενμπυρχ]. Τρεις λόγοι εξηγούν κυρίως την αμερικανική αποτυχία: 1. οι αμυντικές ολιγωρίες (ή και αδυναμίες) σε πολύ κρίσιμα σημεία (αρχή του αγώνα και αρχή της παράτασης), τις οποίες δεν συγχώρεσε το μεγάλο ατομικό ταλέντο των δύο σκόρερ της αντιπάλου. 2. Τα ατυχή πειράματα του Μπράντλεϋ από τα οποία δεν βγήκε κανένα (η out of the blue χρησιμοποίηση στη βασική ενδεκάδα του Κλαρκ, την οποία ο κόουτς αναγκάστηκε να διορθώσει με αλλαγή α λα Αλέφαντος/ η, ανεξήγητη αν δεν ανέκυψε πρόβλημα τραυματισμού, έξοδος του Άλτιντορ πριν την έναρξη της παράτασης). 3. Η σωματική και ψυχική κούραση που συνεπάγονταν οι προσπάθειες που κατέβαλε η ομάδα κυνηγώντας το σκορ και στα τρία ματς των προκριματικών (επιστροφή από το 0-1 με τους Άγγλους, το 0-2 με τους Σλοβένους, αναζήτηση του γκολ της νίκης με τους Αλγερινούς) και στο χτεσινό. Όταν ήρθε το 1-2 στο χειρότερο σημείο, οι ΗΠΑ δεν είχαν πια δυνάμεις και μυαλό για να επιδιώξουν ορθολογικά την ισοφάριση, όπως είχαν κάνει στα προηγούμενα ματς. Σε κάθε περίπτωση, οι ΗΠΑ εγκατέλειψαν το ΠΚ αφήνοντας καλές εντυπώσεις και υποσχέσεις για το μέλλον.

Η Γκάνα έφερε σε πέρας την αποστολή της, παίζοντας το τόσο προσφιλές σ’ αυτήν ποδόσφαιρο αναμονής. Ευτύχησε να πετύχουν γκολ σε καθοριστικά σημεία δύο από τις πιο ταλαντούχες μονάδες της, όπως είναι ο Κέβιν Πρινς Μπόατενγκ και, κυρίως, ο Τζυαν Ασαμόα (υπόδειγμα τελειώματος φάσης το 2ο γκολ), οπότε μπόρεσε να διαχειριστεί τον αγώνα από θέση ισχύος. Έδειξε τον σκληρό χαρακτήρα της, καθώς δεν κάμθηκε από την ισοφάριση με πέναλτυ του Ντόνοβαν που έστειλε τον αγώνα στην παράταση. Μεγάλο παιχνίδι από τον αριστερό μέσο Αντρέ Αγιού (κρατώ την προφορά των Γάλλων, μια και ο γιος του Αμπεντί Πελέ είναι προϊόν του γαλλικού ποδοσφαιρικού συστήματος: ανήκει στη Μαρσέιγ και την περασμένη χρονιά έπαιζε – και μάλλον θα παίζει και την επόμενη – στην Αρλ-Αβινιόν που κέρδισε την άνοδό της στη Λιγκ 1). Λογικά οι δυνατότητες της Γκάνας είναι για μέχρι εδώ. Ωστόσο φαντάζομαι ότι θα κυνηγήσει την πρόκριση στα ημιτελικά με όλες τις δυνάμεις της και με όπλα την υποστήριξη του κοινού και των διοργανωτών (ο εκπρόσωπος της οργανωτικής επιτροπής έδωσε συγχαρητήρια για την «πρόκριση στο ημιτελικό»! Το λάθος το διόρθωσε γρήγορα, αλλά η λανθάνουσα γλώσσα αν μη τι άλλο εκφράζει ειλικρινώς κάποιες επιθυμίες).

Τα ματς της Κυριακής ήταν με διαφορά τα καλύτερα από άποψη ποιότητας και έντασης, καθώς αφορούσαν τέσσερις μεγάλες σε όνομα και/ ή ποδοσφαιρικό ταλέντο εθνικές ομάδες. Δυστυχώς και τα δύο σημαδεύτηκαν από σοβαρά διαιτητικά σφάλματα (για την ακρίβεια σφάλματα των εποπτών) που τελικά αδικούν όχι μόνο τους ζημιωθέντες και ηττημένους, αλλά και τους ευνοηθέντες και τελικά νικητές, καθώς αφήνουν μια σοβαρή σκιά στην επικράτησή τους. Βάσει αξίας και αυτών που έδειξαν στο γήπεδο, Γερμανία και Αργεντινή θα πρέπει να προχωρούσαν και χωρίς τη διαιτητική εύνοια. Ωστόσο, τα λάθη επιτρέπουν (ίσως ακόμη περισσότερο στη χώρα μας) την ανάπτυξη μιας ολόκληρης φιλολογίας για το τί θα συνέβαινε αν είχε μετρήσει το γκολ του Λαμπάρντ, που δεν είδε ο επόπτης του Ουρουγουανού διαιτητή Χόρχε Λαρριόνδα, ή αν ακυρωνόταν όπως έπρεπε το οφσάιντ πρώτο γκολ του Τέβες.

Το εντονότερο σε συγκινήσεις, μέχρι τώρα, ματς του Μουντιάλ επρόκειτο να είναι ένας αγώνας στον οποίο συμμετείχε η εθνική Αγγλίας (έτσι για να δοκιμαστούν οι πεποιθήσεις ή οι ιδεοληψίες μου). Μετά από ένα αναγνωριστικό εικοσάλεπτο, ακολούθησε ένα καταιγιστικό τέταρτο γερμανικής κυριαρχίας που ξεγύμνωσε τις αδυναμίες της αγγλικής άμυνας. Στο 20΄ ο Κλόζε κερδίζει το σπρηντ από τον Άπσον, την ώρα που ο Τέρρυ έχει χάσει εντελώς τη φάση. Ο Ντέιβιντ «Καλάμιτυ» Τζέημς δεν επιχειρεί καμία έξοδο και ο πρώτος εκ των Πολωνών της γερμανικής επίθεσης τελειώνει τη φάση. Στο 32΄, έξοχος συνδυασμός Κλόζε, Μύλλερ, Ποντόλσκι, και ο έτερος Πολωνός σκοράρει με ωραίο διαγώνιο πλασέ. Στο σημείο εκείνο είμαι απολύτως βέβαιος ότι το ματς έχει τελειώσει και ότι το μόνο ζητούμενο είναι το εύρος του τελικού σκορ. Λογαριάζω χωρίς την παροιμιώδη αγωνιστικότητα των Άγγλων (και τις εμφανείς αμυντικές αδυναμίες των Γερμανών). Μετά από γέμισμα του Τζέρραρντ στην καρδιά της γερμανικής περιοχής και απελπιστική έξοδο του Νώυερ, ο Άπσον μειώνει με κεφαλιά (34΄). Ένα λεπτό αργότερα, ο Λαμπάρντ εξαπολύει έναν κεραυνό που βρίσκει το οριζόντιο δοκάρι και σκάει μισό τουλάχιστον μέτρο μέσα από τη γραμμή του τέρματος του Νώυερ. Επόπτης και διαιτητής δεν βλέπουν τίποτε και ιδού πεδίο δόξης λαμπρό για όσους αρέσκονται στην κατασκευή υποθετικών σεναρίων. Οι Άγγλοι μπαίνουν φουριόζοι και στο β΄, ο Λαμπάρντ, πάλι, έχει ένα εξαιρετικό φάουλ που χτυπά στο οριζόντιο δοκάρι των Γερμανών. Σιγά-σιγά οι Γερμανοί ανακτούν τον έλεγχο του αγώνα και στο πιο κρίσιμο σημείο χτυπούν δύο φορές, εκμεταλλευόμενοι όχι μόνο την υποδειγματική ανάπτυξή τους, αλλά και τις παιδικές επιστροφές της αγγλικής ομάδας στον χώρο άμυνάς της. Οι δύο αντεπιθέσεις με δημιουργούς, αντίστοιχα, τον Σβάινστάιγκερ και τον Έζιλ και εκτελεστή και τις δύο φορές τον Μύλλερ (66΄, 69΄) τελειώνουν το ματς [Γερμανία-Αγγλία 4-1 (2-1), Μπλουμφοντέιν]. Και στις δύο περιπτώσεις όλη η Αγγλία έχει ξεμείνει κοντά στη γερμανική περιοχή από την εκτέλεση προηγούμενου φάουλ και ύστερα από πούλημα της μπάλλας: η επιδίωξη της ισοφάρισης με κατέβασμα ολόκληρης της ομάδας στην αντίπαλη περιοχή και η πλήρης αδυναμία επιστροφών μετά την απώλεια της κατοχής της μπάλας είναι συμπτώματα τακτικής αδυναμίας που δεν συναντά κανείς ούτε σε ερασιτεχνικές ομάδες. 

Οι Γερμανοί μπορούν να προετοιμαστούν με ηρεμία και αυτοπεποίθηση για τον πρόωρο «τελικό» του Σαββάτου. Το κέντρο τους μοιάζει να είναι το πληρέστερο και το πιο δημιουργικό της διοργάνωσης: με τέσσερις ποδοσφαιριστές που συμμετέχουν όλοι στην επιθετική ανάπτυξη της ομάδας, με την πάντα γοητευτική ιδέα των δύο ακραίων επιτελικών μέσων (έναν πιο χαφ και δημιουργικό, όπως είναι ο Έζιλ, κι έναν πιο εξτρέμ, όπως ο Μύλλερ) να υλοποιείται τέλεια, η Γερμανία υπόσχεται πολλά, δίνοντας την εικόνα ενός μελλοντικού φιναλίστ ή, ακόμη και, τροπαιούχου. Αν πρέπει να ανησυχεί για κάτι, αυτό είναι η άμυνα, περιλαμβανομένου και του τερματοφύλακά της. Η τρικυμία μετά το 2-0 (δηλαδή σε ένα ευνοϊκότατο σημείο του αγώνα) προκαλεί ανησυχίες και καταδεικνύει την αχίλλειο πτέρνα μιας ομάδας που παίζει επιθετικό ποδόσφαιρο.

Οι Άγγλοι εγκατέλειψαν και πάλι νωρίς τη διοργάνωση (όπως είχαμε προβλέψει και όπως δεν πίστευαν κάποιοι ειδήμονες). Εντούτοις, η τελευταία εικόνα της ήταν και η πιο συμπαθητική. Άλλες ομάδες θα είχαν διαλυθεί μετά το 0-2. Η Αγγλία ουσιαστικά ισοφάρισε το σκορ. Θα μπορούσε να επικαλείται το μεγάλο διαιτητικό σφάλμα και να υποστηρίζει ότι δεν της δόθηκε η ευκαιρία να κερδίσει το παιχνίδι. Δεν αρκούν, όμως, το πάθος και η εξαιρετική απόδοση κάποιων εκλεκτών μονάδων (Λαμπάρντ, Τζέρραρντ) για να γίνει μια ομάδα μεγάλη και να αποκλείσει τους Γερμανούς. Το υλικό της εθνικής Αγγλίας ήταν (και δεν είναι η πρώτη φορά) άνισης ποιότητας. Από τους σπουδαίους παίκτες της, ο μεν Ρούνευ εμφανίστηκε πραγματικά «καμένος» και δεν υπήρξε σε καμία στιγμή καθοριστικός. Ο Τέρρυ ήταν ξεχασμένος στις περιπέτειές του. Από τους υπόλοιπους, πολλοί είναι τόσο μέτριοι που δεν θα έβρισκαν θέση στην ενδεκάδα των περισσότερων από τις εθνικές που συμμετείχαν σ’ αυτό το Μουντιάλ. Ειδικά όσον αφορά την άμυνα και τους τερματοφύλακες η κατάσταση είναι απελπιστική. Προσθέστε τα ατυχή πειράματα του Καπέλλο (ο Ρούνεϋ δεύτερος επιθετικός, ο Τζέρραρντ στο αριστερό άκρο και όχι στον άξονα όπου αποδίδει καλύτερα) και τη χρόνια αφέλεια σε θέματα τακτικής κι έχετε τις εξηγήσεις του αποκλεισμού των Άγγλων χωρίς να μπείτε σε συζητήσεις περί διαιτησίας.

Κατά τη γνώμη μου, το ματς με το υψηλότερο επίπεδο τεχνικής ήταν η σύγκρουση Αργεντινής-Μεξικού στο Γιοχάνεσμπουργκ [3-1 (2-0)]. Το Μεξικό έδωσε ένα μάθημα για το πώς μπορείς να κοντράρεις στα ίσα μια ποδοσφαιρική υπερδύναμη, με την προϋπόθεση βέβαια να διαθέτεις και κάμποσο ταλέντο. Μολονότι δεν βγήκε το τρυκ του Αγκίρρε (χρησιμοποίηση, για πρώτη φορά, του Αδόλφο Μπαουτίστα στο αριστερό άκρο της επίθεσης – ο Μπαρρρέρα, με την απόδοσή του στο β΄μέρος που πέρασε σαν αλλαγή και με τα τεχνικά του χαρακτηριστικά, απέδειξε ότι ήταν καταλληλότερη λύση από τον βαρύ επιθετικό της Τσίβας της Γουαδαλαχάρα), στο πρώτο τέταρτο το Μεξικό είχε δημιουργήσει πολλά προβλήματα στην άμυνα της Αλμπισελέστε κι είχε ήδη χάσει τρεις μεγάλες ευκαιρίες (δοκάρι στο φοβερό σουτ του Σαλσίδο, σουτ του Γουαρδάδο που γλείφει το δοκάρι του Ρομέρο, σουτ του Ερνάντες λίγο άουτ). Μετά από ένα εικοσάλεπτο στο οποίο είναι επιθετικά μπλοκαρισμένη, η Αργεντινή θα αντιδράσει και θα σκοράρει στο 26΄ με τον Τέβες, χάρη στην αβλεψία επόπτη και διαιτητή που δεν προσέχουν ότι ο Αργεντίνος επιθετικός βρίσκεται σε καθαρή θέση οφσάιντ όταν δέχεται τη μπαλιά του Μέσσι. Το αντικανονικό γκολ που μέτρησε θα αποδιοργανώσει εντελώς το Μεξικό που γρήγορα θα βρεθεί και με δεύτερο γκολ στην καμπούρα του, ύστερα από το τραγικό γύρισμα του Οσόριο που θα εκμεταλλεύεται ψύχραιμα ο Ιγουαΐν. Στις αρχές του β΄μέρους ο Τέβες θα πετύχει και τρίτο γκολ με ένα εξαιρετικής ομορφιάς μακρινό σουτ. Προς τιμήν του, το Μεξικό δεν θα καταθέσει τα όπλα, θα παίξει όμορφο επιθετικό ποδόσφαιρο και θα πετύχει το γκολ της τιμής με μια φοβερή προσπάθεια του Ερνάντες (που ξεφεύγει από δύο αμυντικούς και σουτάρει από δύσκολη θέση).

Η Αργεντινή δείχνει να αποκτά αυτοπεποίθηση και να ανεβάζει σταδιακά την απόδοσή της σ’ αυτό το ΠΚ. Έχει βελτιωθεί σημαντικά στους τομείς αδυναμίας της. Δεν έχει, πάντως, λύσει όλα τα προβλήματά της: ο Μέσσι δεν έχει κάνει ακόμη το παιχνίδι που όλοι περιμένουν απ’ αυτόν, βάζοντας ως μέτρο σύγκρισης τις εμφανίσεις του με τη Μπαρσελόνα. Ίσως και να είναι δύσκολο να το κάνει παίζοντας με την εθνική πολύ πιο πίσω απ’ ό,τι με την ομάδα της Καταλωνίας. Και η άμυνα δεν εμπνέει και τόση σιγουριά, ώστε να τη θεωρεί κάποιος εγγύηση όταν επόμενος αντίπαλος είναι η επιθετικά καλύτερη ομάδα της διοργάνωσης. 

Όσο για το Μεξικό, νομίζω ότι ο Αγκίρρε και οι παίχτες του διέπραξαν μεγάλο σφάλμα που δεν κυνήγησαν με περισσότερο πάθος και αποφασιστικότητα τη νίκη στο τελευταίο παιχνίδι του ομίλου κατά της Ουρουγουάης. Η πρωτιά θα τους εξασφάλιζε μια σχετικά άνετη πορεία μέχρι τα ημιτελικά, διάκριση που ποτέ δεν έχει πετύχει το Μεξικό. Είναι κρίμα που μια τόσο ταλαντούχα κι επιθετική ομάδα εγκαταλείπει τη διοργάνωση, αποτυγχάνοντας μάλιστα για πέμπτη συνεχή φορά να προκριθεί από τους 16 στα προημιτελικά. Επειδή, όμως, αρκετοί από τους παίκτες του είναι ακόμη νέοι, μπορεί να διατηρήσει την αισιοδοξία του και να κάνει σχέδια για το μέλλον. 

Απέναντι στη Σλοβακία, δηλαδή μια ομάδα με σαφώς μικρότερες δυνατότητες και ταλέντο, πιο κουρασμένη και με παίκτες που σε κάποιο βαθμό ένιωθαν ότι είχαν εκπληρώσει την αποστολή τους αποκλείοντας την Ιταλία, η Ολλανδία συνέχισε να συλλέγει νίκες χωρίς να πείθει με την απόδοσή της [Ολλανδία-Σλοβακία 2-1 (1-0), Ντέρμπαν]. Φυσικά, η παρουσία στην ενδεκάδα του Ρόμπεν (σκόρερ του πρώτου γκολ) δίνει στην ομάδα άλλον αέρα, ο Κέϋτ είναι πολύ πειστικός σε ρόλο χαφ εξτρέμ που μοιράζει ασίστ (εν προκειμένω στον Σνάϊντερ για το δεύτερο γκολ), δικαιολογημένα αναμένεται ότι ο Σνάϊντερ μπορεί να ανεβάσει απόδοση, αλλά αυτό είναι όλο. Ο Φαν Πέρσι συνεχίζει να απογοητεύει, ενώ στον αγώνα της Δευτέρας έδειξε και πολύ κακή συμπεριφορά, δυσανασχετώντας με πολύ προφανή τρόπο όταν (επιτέλους) έγινε αλλαγή με τον Χούντελααρ. Επίσης, η άμυνά της δείχνει να παίζει με τη φωτιά όσον αφορά το οφσάιντ. Οι αργές κινήσεις των Ολλανδών αμυντικών πρόσφεραν στη Σλοβακία δύο τουλάχιστον κλασσικές ευκαιρίες (και μάλιστα κολλητές, μέσα σ’ ένα δίλεπτο), τις οποίες σταμάτησε ο Στεκέλενμπυρχ. Σε παιχνίδι με πιο δύσκολο αντίπαλο τέτοιες ολιγωρίες πληρώνονται τοις μετρητοίς. Με δεδομένο ότι επόμενος είναι η Βραζιλία, γρήγορα θα μάθουμε τα όρια των δυνατοτήτων των Οράνιε. Δεν μπορώ να αποκλείσω εντελώς το ενδεχόμενο οι Ολλανδοί να κάνουν την υπέρβαση. Πιστεύω όμως ότι οι πιθανότητές τους είναι πολύ μικρές.

Σε θέματα επιλογών τακτικής, ο Μαρσέλο Μπιέλσα βρίσκεται στους αντίποδες του Ρεχάγκελ. Έχοντας να αντιμετωπίσει το υπ’ αριθμόν ένα φαβορί για τον τίτλο, ο Αργεντίνος προπονητής παρέταξε τη Χιλή με το αγαπημένο του 3-3-1-3 (Σουάσο φορ, Αλέξις Σάντσες και Μπωσεζούρ στα άκρα της επίθεσης, Μαρκ Γκονσάλες πίσω τους ως επιθετικός μέσος). Κι όταν το ματς στράβωσε, δεν δίστασε να βγάλει δύο αμυντικούς και ένα μέσο για να περάσει δύο επθετικούς μέσους (Τέλλο, Βαλντίβια) κι έναν καθαρόαιμο επιθετικό (Μίλλαρ). Φυσικά όλες αυτές οι παρακινδυνευμένες κινήσεις δεν έφεραν κανένα αποτέλεσμα, εκτός της συμπάθειας που προκαλεί ο μέχρι τρέλας επιθετικός προσανατολισμός της εθνικής Χιλής. Δύο γκολ μετά το ημίωρο (κεφαλιά του Ζουάν, 34΄, πάσα Ρομπίνιο και ατομική προσπάθεια του Λουίς Φαμπιάνο, 37΄) κι ένα τρίτο με πολύ ωραίο φαλτσαριστό σουτ του Ρομπίνιο, έδωσαν ακόμη μία άνετη νίκη στη Σελεσάο [Βραζιλία-Χιλή 3-0 (2-0), Γιοχάνεσμπουργκ]. Ας επισημανθεί το εξαιρετικό παιχνίδι (αμυντικά και επιθετικά) του Ζιλμπέρτο Σίλβα. Με απόλυτη αυτοπεποίθηση και εντυπωσιάζοντας με τον τρόπο που αποκτά τον πλήρη έλεγχο των παιχνιδιών της, η Βραζιλία του Ντούνγκα αποτελεί ένα καθ’ όλα πειστικό φαβορί. Νομίζω ότι έχει με διαφορά την καλύτερη αμυντική λειτουργία από κάθε άλλη ομάδα αυτής της διοργάνωσης (έτσι για να καταρρίπτονται τα στερεότυπα).

Το τέλος των αγώνων της φάσης των 16 μας επιφύλαξε δύο άνοστα και μάλλον απογοητευτικά ματς. Στο ματς μεταξύ Παραγουανών και Ιαπώνων και οι δύο ομάδες είχαν παραλύσει από το δέος της πρόκρισης στους προημιτελικούς. Ο Μαρτίνο παρέταξε την ομάδα του, που ως πιο έμπειρη και δεμένη ήταν και το λογικό φαβορί, με αμυντικούς προσανατολισμούς: η βασική έγνοια ήταν να εξουδετερώσει τα επιθετικά ατού της αντιπάλου και ειδικά τον Χόντα. Ο σκοπός αυτός επιτεύχθηκε, αλλά ευκαιρίες στο παιχνίδι αυτό ουσιαστικά δεν είδαμε. Τελικά, χρειάστηκαν τα πέναλτυ για να προκριθεί το φαβορί [Παραγουάη-Ιαπωνία 0-0, 5-3 πέναλτυ, Πρετόρια]. Περιμένουμε πολύ περισσότερα πράγματα από την Παραγουάη: ο δύσκολος προημιτελικός της κόντρα σε μια ομάδα που επιδιώκει να επιβάλει το παιχνίδι της θα δείξει τί ακριβώς αξίζουν οι «Γκουαρανί». Με όπλο μια από τις καλύτερες άμυνες και ορισμένους εξαιρετικούς μέσους, η Παραγουάη θα παλέψει με ουσιαστικές πιθανότητες για να κάνει την έκπληξη. Άλλωστε ο ρόλος του αουτσάιντερ της πάει πιο πολύ. 

Το ιβηρικό ντέρμπυ ίσως είχε ένταση και σκληρότητα, θέαμα πάντως όχι [Ισπανία-Πορτογαλία 1-0 (0-0), Κέηπ Τάουν]. Ναι μεν η Ισπανία επιδίωκε να επιβάλει τον ρυθμό της, αλλά ήταν πιο επιφυλακτική από άλλες φορές, μια και φοβόταν μήπως οι γείτονες της κάνουν τη ζημιά. Η δε Πορτογαλία, στημένη καρααμυντικά από τον Κεϊρός, δεν είχε παρά πρωτόγονο σχέδιο επιθετικής ανάπτυξης: είτε περίμενε από τον (και πάλι ανύπαρκτο) Κριστιάνο Ρονάλντο να περάσει 25 αντιπάλους και να κάνει το θαύμα, είτε έστελνε καμινάδες προς την ισπανική περιοχή με την ελπίδα να πάρει την κεφαλιά ο Αλμέιντα και να συμβεί κάτι. Στο εικοστό λεπτό του παιχνιδιού είχα ήδη παραδοθεί στην αγκαλιά του Μορφέα. Ξύπνησα γύρω στο 40΄ και έντρομος προσπάθησα να δω αν είχε ανοίξει το σκορ. Τίποτε, φυσικά. Περίμενα έπειτα τη σύνοψη του πρώτου μέρους για να διαπιστώσω αν είχα χάσει κάποια καλή φάση. Και πάλι τίποτε. Τελικά, το παιχνίδι κρίθηκε από το ισπανικό επιθετικό ξέσπασμα του δεκαλέπτου 60΄-70΄, το οποίο συνέπεσε (όχι τυχαία) με την είσοδο στην ενδεκάδα του Γιορέντε, ενός παίκτη με πιο κλασσικές τοποθετήσεις σέντερ φορ, ο οποίος δεν κατατρύχεται από τις ανασφάλειες του Τόρρες. Και πάλι το γκολ το πέτυχε ο Βίγια (62΄, από θέση οφσάιντ πάντως). Μένει να διαπιστώσουμε αν οι Ισπανοί θα μπορέσουν να απελευθερωθούν από την πίεση που δημιουργεί ο τίτλος του φαβορί και οι προσδοκίες του κόσμου στην πατρίδα τους (προσδοκίες που δεν έχουν κανένα έρεισμα στην ιστορία του ΠΚ: η Ισπανία έχει να βρεθεί σε τετράδα από το 1950!). Όσο για τους Πορτογάλους, επιβεβαίωσαν την εντύπωση ότι η εποχή της δόξας έχει περάσει για τη συγκεκριμένη ομάδα. Και, λυπάμαι που το λέω, αυτή η Πορτογαλία δεν πρόκειται να μας λείψει ιδιαίτερα. Πώς να μας λείψει μια ομάδα που σε τέσσερα παιχνίδια σκόραρε (ασύστολα μεν, αλλά…) μόνο σε ένα, αυτό που έδωσε με τα βορειοκορεατικά πτώματα.

Οι προημιτελικοί αρχίζουν την Παρασκευή και το μενού έχει παιχνίδια για όλα τα γούστα, από πρόωρο τελικό, μέχρι ντέρμπυ ανάμεσα σε αουτσάιντερ. Βραζιλία, Ισπανία και Ουρουγουάη ξεκινούν σαν φαβορί, αλλά δεν έχουν και την πρόκριση εξασφαλισμένη. Στο τέταρτο ματς πιστεύω ότι η Αργεντινή έχει ένα μικρό (πολύ μικρό) προβάδισμα, λόγω μεγαλύτερης εμπειρίας των μονάδων της και πληρότητας στη σύνθεσή της. Αλλά δεν είμαι καθόλου βέβαιος για το αν αυτά θα σταθούν αρκετά για να συγκρατήσουν την πιο ταλαντούχα και νεανική Νατσιονάλμάνσαφτ της τελευταίας εικοσαετίας.

Δύσκολοι καιροί για φαβορί και πρίγκιπες

 

Στα περισσότερα παιχνίδια που περιλάμβανε το χορταστικό πρόγραμμα της Παρασκευής και του Σαββάτου τα θεωρητικά φαβορί δυσκολεύτηκαν να πετύχουν τον στόχο τους ή απλούστατα απέτυχαν. Μετά από τα αποτελέσματα της δεύτερης αγωνιστικής στον Γ΄ και Δ΄ όμιλο η κατάσταση είναι εξαιρετικά μπερδεμένη, καθώς και οι 8 ομάδες έχουν ελπίδες πρόκρισης. Η μόνη (αλλά σημαντική) διαφορά μεταξύ των δύο ομίλων είναι η σαφώς μεγαλύτερη ποδοσφαιρική αξία των αντιπάλων του Δ΄ ομίλου. Στον Ε΄ όμιλο, πάντως, έχουμε και μαθηματικά την πρώτη πρόκριση και τον πρώτο αποκλεισμό: μολονότι η ομάδα που προκρίθηκε ήταν και το λογικό φαβορί, εντούτοις και στα δυο παιχνίδια της συνάντησε δυσκολίες και δεν έπεισε με τις εμφανίσεις της. 

Ο αναπάντεχος θρίαμβος της σερβικής αντίστασης: Κατά την πρώτη αγωνιστική η Γερμανία έκανε το πιο εντυπωσιακό, το πιο πειστικό για τις δυνατότητές της παιχνίδι. Η Σερβία από την πλευρά της, παρά τις εξαίρετες μονάδες της, «τιμωρήθηκε» για την απροθυμία της να πάρει ρίσκα και να κυνηγήσει ουσιαστικά τη νίκη όταν έπρεπε. Στο μεταξύ τους παιχνίδι, οι Σέρβοι, για τους οποίους δεν θα υπήρχε αύριο σε περίπτωση ήττας, μπήκαν αποφασισμένοι και έδειξαν να κυνηγούν τη νίκη από την αρχή. Οι συγκυρίες αυτή τη φορά τους ευνόησαν: το καθοριστικό σημείο του παιχνιδιού ήταν η (αυστηρή) αποβολή του Κλόζε που έφερε τους Γερμανούς σε δύσκολη θέση (37΄). Αμέσως μετά οι Σέρβοι σκόραραν με μια ωραία φάση που ξεκινά με το μπάσιμο και τη σέντρα του Κράσιτς, την κεφαλιά-πάσα του Ζίγκιτς και το τελείωμα της φάσης από τον Γιοβάνοβιτς (38΄). Οι Γερμανοί θα μπορούσαν να ισοφαρίσουν στο τελείωμα του α΄ημιχρόνου, αλλά το σουτ του Χεντίρα κατέληξε στο οριζόντιο δοκάρι. Στο β΄ μέρος, παρά το αριθμητικό μειονέκτημα, συνέχισαν να προσπαθούν. Η χρυσή ευκαιρία παρουσιάστηκε με το πέναλτυ που κέρδισαν στο 60΄ και χαράμισε ο Ποντόλσκι, ο οποίος το εκτέλεσε αδύναμα δίνοντας την ευκαιρία στον Στόικοβιτς να το σταματήσει. Ταυτόχρονα και οι Σέρβοι είχαν σπουδαίες ευκαιρίες να πετύχουν το δεύτερο γκολ που θα τους εξασφάλιζε. Στο τέλος η αγωνιστικότητά τους ανταμείφθηκε με μια νίκη που πριν τον αγώνα έμοιαζε σχεδόν απίθανη και η οποία τους επιτρέπει να διεκδικήσουν την πρόκριση από θέση ισχύος [Σερβία-Γερμανία 1-0 (1-0), Πορτ Ελίζαμπεθ].

Η πτώση του μεγάλου φαβορί στο Πορτ Ελίζαμπεθ έφερε σε δύσκολη θέση τη Γκάνα. Ενώ μετά τη νίκη επί των Σέρβων πίστεψαν ότι είχαν ολοκληρώσει το δυσκολότερο τμήμα της αποστολής τους για την πρόκριση, οι Αφρικανοί του Ράγιεβατς ήξεραν πλέον ότι ακόμη και σε περίπτωση νίκης στο δεύτερο παιχνίδι δεν θα εξασφαλίζονταν, αλλά θα έπρεπε να διεκδικήσουν την πρόκριση σε μονομαχία με τους Γερμανούς (σε τριπλή ισοβαθμία η Γκάνα δεν θα είχε πολλές ελπίδες). Θυμίζω ότι η Γκάνα ήταν η μοναδική αφρικανική ομάδα που είχε προκριθεί στους 16 του ΠΚ της Γερμανίας. Ωστόσο και τότε και τώρα υπάρχει κάτι στο παιχνίδι της που δεν μου αρέσει καθόλου. Σε απόλυτη αντίθεση προς το στερεότυπο που θέλει της αφρικανικές ομάδες να κυνηγούν τη νίκη ακόμη κι απερίσκεπτα, στηριζόμενες στις εμπνεύσεις και τον αυθορμητισμό των ποδοσφαιριστών τους, η Γκάνα επιδίδεται σε παιχνίδι αναμονής και υπολογισμού: προτιμά να της προσφέρει τη νίκη ο αντίπαλος, παρά να την κυνηγήσει μόνη της. Η στάση αυτή συχνά τιμωρείται στο ποδόσφαιρο.

Στον αγώνα του Ράστενμπεργκ/ Ρύστενμπυρχ [Γκάνα-Αυστραλία 1-1 (1-1)], οι Αυστραλοί εμφανίστηκαν αποφασισμένοι να αφήσουν πίσω τους τη ντροπή της τεσσάρας του πρώτου αγώνα. Ξεκινώντας με τον Κιούελλ βασικό αντί του τιμωρημένου και πιο αμυντικογενούς Καχίλλ, οι Αυστραλοί μπήκαν δυνατά και πέτυχαν ένα γρήγορο γκολ, όταν ο Κίνγκσον δεν κατάφερε να συγκρατήσει το φάουλ του Μπρεσάνο και ο Χόλμαν που καιροφυλακτούσε έβαλε την ομάδα του μπροστά στο σκορ (11΄). Ωστόσο, τα βάσανα των Σοκερούς δεν είχαν τελειώσει: η πρώτη μεγάλη ευκαιρία της Γκάνας κατέληγε σε σουτ του Τζόναθαν Μένσα που σταμάτησε πάνω στη γραμμή ο Κιούελλ με το χέρι. Αποβολή και πέναλτυ (για δεύτερη φορά υπέρ της αφρικανικής ομάδας) και 1-1 από τον Τζυαν Ασαμόα (25΄). Η συνέχεια του ημιχρόνου υπήρξε πολύ δύσκολη για τους Αυστραλούς, οι οποίοι με αριθμητικό μειονέκτημα κατέβαλαν υπεράνθρωπες προσπάθειες για να συγκρατήσουν τις επιθέσεις των Αφρικανών και να μην καταρρεύσουν. Κι ενώ περιμέναμε το β΄ ημίχρονο να επισφραγίσει την αφρικανική υπεροχή, η Γκάνα άρχισε να παίζει όλο και πιο επιφυλακτικά, ενώ και η άμυνά της άρχισε να δείχνει σημάδια αστάθειας. Κι επειδή από τους Αυστραλούς το πάθος και η θέληση για νίκη δεν λείπουν, αυτοί τα έπαιξαν όλα για όλα, ρίχνοντας στο παιχνίδι τους Τσίππερφηλντ και Κέννεντυ. Το τελευταίο εικοσάλεπτο χαρακτηρίστηκε από σαφή υπεροχή και μεγάλες ευκαιρίες των Αυστραλών (ειδικά αυτή του Γουίλκσερ). Δεν τα κατάφεραν, μπορούν να έχουν παράπονα από τη διαιτησία του Ροζέττι, αλλά κέρδισαν τη συμπάθειά μας.

Έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα, Γερμανοί και Σέρβοι είναι και πάλι τα φαβορί για την πρόκριση στον Δ΄ όμιλο. Σ’ ένα παιχνίδι ζωής και θανάτου μεταξύ Γερμανών και Γκανέζων το πλεονέκτημα ανήκει στους πρώτους. Και στη σύγκρουση των άλλων δύο ομάδων, οι Αυστραλοί θα εμφανιστούν με απώλειες και έχοντας ξοδέψει πολλές από τις δυνάμεις τους.

Μαχητές κι ανύπαρκτοι: Στα δυο παιχνίδια της Παρασκευής για τον Γ΄ όμιλο δεν εμφανίστηκε στο γήπεδο καμία μεγάλη ομάδα. Ωστόσο, το ένα ματς ήταν συναρπαστικό και το άλλο μια ανάλατη σούπα. Έχοντας να αντιμετωπίσουν μια μέτρια αλλά σοβαρή ομάδα [ΗΠΑ-Σλοβενία 2-2 (0-2), Γιοχάνεσμπουργκ], οι Αμερικανοί πλήρωσαν τις ολιγωρίες της άμυνάς τους και βρέθηκαν να χάνουν από τους Σλοβένους με 0-2 στο ημίχρονο, ενώ θα έπρεπε να έχουν σκοράρει τουλάχιστον μια φορά. Στο β΄ μέρος, το πάθος, η αγωνιστικότητα και η επιθυμία τους να επιτεθούν με κάθε λογικό τρόπο συγκίνησαν. Μείωσαν γρήγορα το σκορ με τον ηγέτη τους, τον Λάντον Ντόνοβαν (48΄), ισοφάρισαν στο 82΄ με τον γιο του προπονητή τους Μπράντλεϋ και θα έπαιρναν και τη νίκη αν ο ανεπαρκέστατος διαιτητής Κουλιμπαλύ από το Μαλί δεν τους ακύρωνε ένα κανονικότατο γκολ όπου ούτε οφσάιντ υπάρχει, ούτε επιθετικό φάουλ (αντιθέτως τρεις, τουλάχιστον, Σλοβένοι αμυντικοί κρατούν αντικανονικά τους αντιπάλους τους). Ακόμη κι έτσι θα παίξουν το τελευταίο ματς από θέση (ψυχολογικής) ισχύος, ζητώντας βέβαια μόνο τη νίκη για την πρόκριση. Οι Σλοβένοι, χωρίς να έχουν εντυπωσιάσει, έχουν ήδη μαζέψει 4 βαθμούς και τους αρκεί μια ισοπαλία. Το πρόβλημά τους είναι ότι θα παίξουν με το φαβορί του ομίλου, το οποίο θέλει πια απελπισμένα τη νίκη.  

Μέχρι τώρα, σε δύο ματς του Μουντιάλ κόντεψε να με πάρει ο ύπνος. Και τα δύο ήταν ματς της Εθνικής Αγγλίας. Αυτή η Αγγλία είναι πολύ χειρότερη απ’ ό,τι κι εγώ (ο ορκισμένος εχθρός της) την περίμενα. Απολύτως στείρα κι αντιπαραγωγική (σχεδόν όσο κι η Γαλλία) έχει και την ατυχία όλα τα ατού της να βρίσκονται σε μέτρια ή κακή κατάσταση. Μηδέν ουσιαστικά ευκαιρίες σε 90΄, καμία φαντασία στο παιχνίδι, ανορθόδοξη ανάπτυξη και, αυτή τη φορά, ανεπίτρεπτη υποτίμηση του αντιπάλου [Αγγλία-Αλγερία 0-0, Κέηπ Τάουν]. Οι πριγκιπικές παρουσίες στην εξέδρα δεν φάνηκε να εμπνέουν τους Άγγλους διεθνείς. Όσο για την Αλγερία, ο βασικός στόχος του Ραμπά Σααντάν ήταν να συμμαζέψει τα κομμάτια μιας ομάδας που έχασε κοροϊδίστικα το πρώτο παιχνίδι της και η οποία σπαράσσεται από εσωτερικές έριδες. Η φιλοδοξία ήταν να εμφανιστεί ενωμένη, να μη χάσει, εξουδετερώνοντας τις επιθέσεις της αντιπάλου, κι αν ο Αλλάχ ήθελε κάτι παραπάνω ας ερχόταν. Χαρακτηριστικό ήταν ότι η Αλγερία ξεκίνησε και τελείωσε το ματς χωρίς κανένα πραγματικό επιθετικό (ο Μαατμούρ που έπαιζε, ας πούμε, προωθημένος είναι μέσος). Υπό τις συνθήκες αυτές η επιτυχία ενός τέρματος θα ήταν θαύμα το οποίο ποτέ δεν συνέβη. Βεβαίως, οι Αλγερινοί πέτυχαν τον στόχο τους κι έμειναν ζωντανοί. Οι Άγγλοι, τώρα, έχουν πια ένα μόνο πλεονέκτημα (όχι πάντως ασήμαντο, αν κάνουμε σύγκριση με τη θλιβερή θέση των Γάλλων): είναι πάντα κύριοι της τύχης τους κι αν νικήσουν τους Σλοβένους προκρίνονται.

Η πρώτη πρόκριση κι ο πρώτος αποκλεισμός: Στον Ε΄ όμιλο, το φαβορί προκρίθηκε ήδη. Μόνο που δεν έχει ενθουσιάσει κανέναν. Μετά από μια δύσκολη επικράτηση επί των Δανών, η Ολλανδία πέτυχε και τη δεύτερη νίκη της: η επικράτηση, όμως, επί της Ιαπωνίας ήταν τελικά δύσκολη [Ολλανδία-Ιαπωνία 1-0 (0-0), Ντέρμπαν]. Η επιθετική ανάπτυξη των Οράνιε είναι προς το παρόν προβληματική. Τους έσωσε το γκολ του Σνάιντερ (53΄, ωραίο σουτ, αλλά και ευθύνη του Ιάπωνα τερματοφύλακα) και η καλή απόδοση μονάδων όπως ο Kuijt. Άλλοι, όπως ο Φαν Πέρσι είναι σκιές του εαυτού τους (ίσως θα έπρεπε να εξεταστεί η χρησιμοποίηση του Χούντελααρ στη βασική ενδεκάδα, άλλωστε είναι κλασσικό φορ και μπορεί να παίξει σαν μόνος προωθημένος καλύτερα από τον Φαν Πέρσι). Αν η Ιαπωνία είχε μεγαλύτερη τόλμη και ποικιλία στην επιθετική ανάπτυξή της ίσως να είχε πετύχει την έκπληξη.

Το άλλο ματς του ομίλου ήταν κυριολεκτικά αγώνας ζωής και θανάτου για τις δύο ομάδες [Δανία-Καμερούν 2-1 (0-0), Πρετόρια] και υπήρξε συναρπαστικό για τους θεατές. Οι Δανοί ξεκίνησαν μουδιασμένα και πλήρωσαν γρήγορα ένα φριχτό λάθος της άμυνάς τους που εκμεταλλεύθηκε άψογα ο Ετό΄ο (10΄). Σταδιακά ξαναβρήκαν τον εαυτό τους, ισορρόπησαν τον ενθουσιασμό των Αφρικανών και η καλή απόδοση των τιμημένων βετεράνων τους (Ρόμμενταλ, Γκρένκγιερ, Τόμασσον), του Κρ. Πόουλσεν και του νεαρού Μπέντνερ τους επέτρεψε να ισοφαρίσουν (Μπέντνερ 33΄). Εντούτοις, μετά την ισοφάριση των Δανών, το Καμερούν έχασε δύο τουλάχιστον απίστευτες ευκαιρίες (π.χ. το δοκάρι του Ετό΄ο στο 43΄). Στο β΄ μέρος και οι δύο ομάδες πάλεψαν για τη νίκη, την οποία κέρδισε η πιο έμπειρη και προσεκτική από τις δύο, χάρη στην υπέροχη προσπάθεια του Ρόμμενταλ (που καταπίνει κυριολεκτικά τον Μακούν και σουτάρει ιδανικά, 61΄). Οι Δανοί χρειάζονται τώρα τη νίκη με τους Ιάπωνες για να προκριθούν: νομίζω ότι μάλλον θα την πάρουν. Το Καμερούν παίρνει πρώτο το δρόμο της επιστροφής, χωρίς να είναι κι η χειρότερη ομάδα που είδαμε σ΄αυτό το ΠΚ. Πιθανώς να πλήρωσε και εξωγηπεδικά προβλήματα βασικής οργάνωσης και λειτουργίας (οι κακές γλώσσες λένε ότι τη χθεσινή σύνθεση την επέβαλαν στον Πωλ Λε Γκουέν οι άνθρωποι της ομοσπονδίας)!

Όπου ηττημένος και η μοίρα του – Rien ne va plus: Ενώ το κύριο θέμα είναι συνήθως τα αγωνιστικά ζητήματα, για την ταλαίπωρη εθνική Γαλλίας οι σημαντικές ειδήσεις αφορούν τα παρασκήνια. Όπως αποκάλυψε η χτεσινή Εκίπ, η αλλαγή του Ανελκά με το Ζινιάκ μεταξύ α΄ και β΄ ημιχρόνου του αγώνα με το Μεξικό δεν ήταν αποτέλεσμα επιλογής αγωνιστικής τακτικής του Ρ. Ντομνέκ. Όταν στα αποδυτήρια ο προπονητής προσπάθησε να κάνει παρατηρήσεις στον Ανελκά, προσάπτοντάς του ότι εγκατέλειπε τη θέση του κεντρικού επιθετικού και γύριζε προς το κέντρο ή βρισκόταν στα άκρα, ο παίκτης του απάντησε με την όχι και τόσο κομψή φράση που διαβάζετε στο πρωτοσέλιδο και που δεν σημαίνει ακριβώς «κόουτς δεν συμφωνώ». Η αντίδραση του τιτανοτεράστιου Ντομνέκ ήταν να πει στον ποδοσφαιριστή: «ΟΚ, βγαίνεις από το παιχνίδι!». Μετά την αποκάλυψη, η γαλλική ομοσπονδία αποφάσισε τον αποκλεισμό του Ανελκά από την αποστολή της εθνικής (αυτή την ώρα πρέπει να πετά προς Παρίσι).

Τα προβλήματα της Γαλλίας δεν σταμάτησαν φυσικά εκεί. Οι δημοσιογράφοι αναφέρθηκαν στη στάση του Γκουρκύφφ όταν, ενώ έκανε δηλώσεις μετά το ματς, πέρασαν από δίπλα του οι δύο φερόμενοι ως συνωμότες που επέβαλαν τον αποκλεισμό του από την ενδεκάδα, δηλαδή ο Ριμπερύ και ο Ανελκά. Ο Γκουρκύφφ χαμήλωσε το βλέμμα, σαν το μαθητή που του έχουν κάνει τη ζωή πατίνι οι νταήδες του σχολείου του. Να προσθέσω ότι η υποψία μου είναι πως η κλίκα δεν περιορίζεται σ’ αυτούς τους δύο (εκ των οποίων ο Ανελκά αποδεικνύεται διπλά ανόητος γιατί πέταξε από την ομάδα τον μοναδικό παίκτη που μπορούσε να του δίνει πάσες της προκοπής).

Επίσης, στη χτεσινή συνέντευξη τύπου, ο αρχηγός της ομάδας Πατρίς Εβρά δήλωσε ότι το «πρόβλημα για την ομάδα δεν είναι ο Νικολά [Ανελκά], τον οποίο δυστυχώς ανάγκασαν να εγκαταλείψει την ομάδα, αλλά ο προδότης που βρίσκεται ανάμεσά μας». Σήμερα, στην πρωϊνή προπόνηση της Γαλλίας, ο Εβρά πλακώθηκε με τον Ντομνέκ και με τον γυμναστή της ομάδας. Η εκρηκτική συνέχεια αναμένεται. Bonjour l’ambiance, που λένε και οι άμεσα ενδιαφερόμενοι…

Αγγλικά ναυάγια… γερμανική προέλαση

Κατά Αγγλίας πολεμικός: Οι πολυάριθμοι Έλληνες φίλοι του αγγλικού ποδοσφαίρου μπορούν να σταματήσουν να διαβάζουν. Ή να συνεχίσουν για να με γιουχάρουν πανηγυρικά αν τυχόν η εθνική Αγγλίας κάνει μεγάλες εμφανίσεις σ’ αυτό το Μουντιάλ. Προσωπικά απεχθάνομαι το αγγλικό ποδόσφαιρο και ειδικότερα την εθνική Αγγλίας. Δεν μπορώ, επομένως, να είμαι αντικειμενικός. Για να μην παρεξηγούμαστε, όμως, να πω ότι αναφέρομαι αποκλειστικά στο ποδόσφαιρο, όχι στους Άγγλους γενικά κι αόριστα, στην κουλτούρα τους, τη συμβολή τους στον πολιτισμό και τις επιστήμες. Μόνο για μπάλα. Εκεί, πολύ απλά δεν τους αντέχω.

Όταν μικρός άρχισα να παρακολουθώ συστηματικά ποδόσφαιρο, στα τέλη της δεκαετίας του ’70, ανακάλυψα ότι με εκνεύριζαν πολλά πράγματα στο εγγλέζικο πρωτάθλημα: τα γλυστερά γήπεδα, τα «τετράγωνα» δοκάρια στις εστίες, η μπάλα που το μέγεθος και οι ραφές της διέφεραν από αυτές που χρησιμοποιούνταν στην ηπειρωτική Ευρώπη, οι οπαδοί, ο σαφέστατα ταξικός χαρακτήρας που είχε το άθλημα στο Νησί. Πάνω απ’ όλα με εκνεύριζε ο αγγλικός τρόπος παιχνιδιού, οι αναρίθμητες σέντρες για το κεφάλι του ψηλού και δυνατού επιθετικού, οι ψηλές μπαλιές, η άσκοπη χρήση δύναμης, η συνήθως ανύπαρκτη τεχνική, η εντελώς πρωτόγονη προσέγγιση της τακτικής και του αθλήματος εν γένει. Και βέβαια με τσάντιζε η αγγλοδουλεία του Έλληνα αθλητικογράφου, το γεγονός ότι όλοι αυτοί αντιμετώπιζαν με θρησκευτική ευλάβεια το κάθε ανύπαρκτο ματς «μεταξύ της ιστορικής Στόουκ και της ισχυρής Λέστερ». Δεν άντεχα! Από αντίδραση άρχισα να παρακολουθώ τη Μπουντεσλίγκα και είχα πειστεί ότι η πεμπτουσία του ποδοσφαίρου εκφραζόταν στο κάθε ματς Κολωνίας-Κάιζερσλάουτερν 6-3, όπου οι τερματοφύλακες απ’ ό,τι πήγαινε μέσα στο τέρμα τους έπιαναν μόνο τις πάσες των αμυντικών τους προς τα πίσω (κι αυτές όχι πάντα).

Όποτε πλησίαζε τελική φάση ΠΚ, ανατρίχιαζα διαπιστώνοντας ότι διάφοροι «ειδικοί», γραφεία στοιχημάτων (παλιότερα αποκλειστικά βρετανικά) και (εσχάτως) διεθνείς χρηματοπιστωτικοί οίκοι και οίκοι παροχής συμβουλευτικών υπηρεσιών (κι αυτοί εγκατεστημένοι συνήθως στον αγγλοσαξονικό κόσμο) ανακήρυσσαν με περισσή ευκολία την Αγγλία «μεγάλο φαβορί για την κατάκτηση του τροπαίου». Πώς μπορούσε να συμβαίνει αυτό, όταν σχεδόν τίποτε στην ιστορία της διοργάνωσης δεν το δικαιολογούσε; Η Αγγλία είχε να επιδείξει την πιο πέτσινη κατάκτηση κυπέλλου: μέσα στη χώρα της και με σκανδαλώδη διαιτητική εύνοια. Εκτός από το περίφημο τρίτο γκολ που δεν μπήκε ποτέ στην παράταση του τελικού, υπήρχε και το πιο παραγκάτο ματς τελικής φάσης ΠΚ, ο προημιτελικός με την Αργεντινή. Ένα ματς πριν από το οποίο εκφράστηκε ο πιο χυδαίος ρατσισμός, αυτός της αποικιοκρατικής δύναμης (οι αγγλικές εφημερίδες «έφτιαχναν κλίμα», ανεβοκατεβάζοντας «ζώα» τους Αργεντίνους) και το οποίο αποτελεί μνημείο στημένης διαιτησίας (η αποβολή του Ραττίν στο 35΄ είναι χαρακτηριστική). Μετά από την κατάκτηση αυτή, η Αγγλία δεν έκανε τίποτε σπουδαίο σε τελική φάση (τρεις φορές, μάλιστα, δεν προκρίθηκε καν σ’ αυτήν), με την εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα (ο χαμένος ημιτελικός στα πέναλτυ του Ιτάλια Νοβάντα, όταν η Αγγλία προδόθηκε από τα γέρικα αντανακλαστικά του Πήτερ Σίλτον: σχεδόν σε όλα τα γερμανικά πέναλτυ κινήθηκε στη σωστή γωνία αλλά δεν κατάφερε να αποκρούσει κανένα).

Φυσικά, η Αγγλία έβγαλε σπουδαίες ομάδες σε συλλογικό επίπεδο (η Λίβερπουλ του 77-85, η Φόρεστ του Κλαφ, η Μάντσεστερ Γιουνάϊτεντ της τελευταίας δεκαετίας και βάλε) και ανέδειξε μεγάλους ποδοσφαιριστές: Κήγκαν, Χοντλ, Λίνεκερ, Γουόντλ, Όουεν προ των τραυματισμών, τελευταία Ρούνεϋ. Αυτοί όμως πλαισίωνονταν πάντα από μπόλικους άτεχνους ξυλοκόπους και άχρωμους ρολίστες που δεν θα περνούσαν την πόρτα άλλης μεγάλης εθνικής.

Η Αγγλία του 2010 και το αμερικάνικο κάζο:  Η φετινή Αγγλία δεν είναι διαφορετική. Το μεγάλο της ατού είναι ο προπονητής της: εκτιμώ απεριόριστα τον Φάμπιο Καπέλλο. Έχει. ίσως, το πιο εντυπωσιακό παλμαρές και υπήρξε ο αρχιτέκτονας της πιο σπουδαίας Μίλαν, αυτής που διέλυσε 4-0 τη Μπαρσελόνα του Κρόιφ στον τελικό της Αθήνας το 1994. Όμως, ακόμη κι ο καλύτερος προπονητής του κόσμου χρειάζεται τα απαραίτητα υλικά για να φτιάξει μεγάλη ομάδα. Στην Αγγλία δεν τα βρίσκει (άρα μπορεί να προσφέρει μόνο τον επαγγελματισμό, την πειθαρχία και τις γνώσεις του περί τακτικής). Η σημερινή Αγγλία έχει μόνο ένα πραγματικά μεγάλο παίκτη (τον Ρούνεϋ), που εμφανίζεται στο ΠΚ σε κακή κατάσταση λόγω κούρασης και τραυματισμών, και μερικούς ακόμη σπουδαίους (Τζέρραρντ, Λαμπάρντ, Τέρρυ), οι οποίοι δεν είναι στην καλύτερη κατάσταση της καριέρας του και έχουν φτάσει στα 30. Το υλικό από κει και πέρα είναι από μέτριο μέχρι και προβληματικό (επιπλέον, η Αγγλία, μαζί με τη Βραζιλία, είναι η ομάδα του ΠΚ με τον μεγαλύτερο μέσο όρο ηλικίας). Τα όρια της αγγλικής ομάδας φάνηκαν γρήγορα, με τον πρώτο κιόλας αγώνα απέναντι στους Αμερικανούς.

Η εθνική των ΗΠΑ δεν θαμπώνει κανένα με το παιχνίδι της, αλλά έχει πολλά προτερήματα. Είναι πειθαρχημένη, αρκετά γρήγορη, με ικανοποιητικό τεχνικό επίπεδο, καλή φυσική κατάσταση και συγκριτικό πλεονέκτημα ψυχολογίας: ως εκπρόσωπος της υπερδύναμης δεν εμφορείται από κανένα σύμπλεγμα κατωτερότητας, παρά τη φτωχή ποδοσφαιρική της ιστορία (εντούτοις, το 2002 έφτασε στα προημιτελικά, την περασμένη χρονιά έπαιξε στον τελικό του Κυπέλλου Συνομοσπονδιών απέναντι στη Βραζιλία). Το υλικό της είναι αρκετά ομοιογενές, χωρίς κραχτές αδυναμίες. Επιπλέον ένα Μουντιάλ σε χώρα (και) αγγλόφωνη χωρίς παράδοση στο ποδόσφαιρο αποτελεί ευνοϊκό περιβάλλον δράσης για την αμερικανική ομάδα.

Στο παιχνίδι του Σαββάτου [Αγγλία-ΗΠΑ 1-1, Ράστενμπεργκ ή Ρύστενμπυρχ, για περισσότερα δείτε κι εδώ] οι ΗΠΑ έδειξαν αρκετές από τις αρετές τους. Μολονότι βρέθηκαν γρήγορα πίσω στο σκορ (από τον ωραιότατο συνδυασμό Χέσκυ-Τζέρραρντ), δεν τα παράτησαν, κυνήγησαν το ματς, πίεσαν και αξιώθηκαν να ισοφαρίσουν προς το τέλος του ημιχρόνου με τον Ντέμσεϋ. Φυσικά το γκολ ήταν σε μεγάλο βαθμό ευγενική προσφορά του ανεκδιήγητου Άγγλου τερματοφύλακα Ρόμπερτ Γκρην, στο πρόσωπο του οποίου εκφράζονται ορισμένες από τις διαχρονικές αδυναμίες της εθνικής Αγγλίας. Στο β΄ημίχρονο οι αγγλικές προσπάθειες για τη νίκη ήταν φιλότιμες, πλην όμως ανορθόδοξες και ελάχιστα θεαματικές για τον ουδέτερο θεατή. Πάντως, υπάρχει κάτι παρήγορο για τους Άγγλους: ο τρίτος όμιλος είναι από τους πιο αδύναμους του φετινού ΠΚ. Είναι σχεδόν αδύνατο να τους στερήσει την πρόκριση κάποια από τις Σλοβενία και Αλγερία.

Σλοβενία-Αλγερία 1-0 (0-0) [Πολοκουάνε]: Το ματς του μεσημεριού θα το ξεχάσει γρήγορα όλος ο κόσμος εκτός από τους άμεσα ενδιαφερόμενους. Οι Σλοβένοι θα έχουν να λένε ότι στη δεύτερη συμμετοχή τους σε τελική φάση (μετά από τη γενιά Ζάχοβιτς το 2002) πέτυχαν την πρώτη νίκη τους (ενώ κάποιοι άλλοι κακομοίρηδες την κυνηγάμε ακόμη), οι Αλγερινοί μπορούν να χτυπήσουν άνετα το κεφάλι τους στον τοίχο, γιατί έχασαν ένα ματς που με λίγη προσοχή θα ήταν δικό τους. Νευρικό παιχνίδι (παιχνίδι τακτικής θα έλεγαν οι πολιτικά ορθώς εκφραζόμενοι), ομάδες μέτριων δυνατοτήτων, δύο καλές φάσεις για τα «φεννέκ» (το φάουλ του Μπελχάτζ στο δοκάρι, η κεφαλιά άουτ του Χαλλίς), μια για τους Σλοβένους. Το ματς κρίθηκε από δύο ανοησίες των Αλγερινών: την αποβολή με δεύτερη κίτρινη του φορ της Σιέννα Αμπντελκαντέρ Γκεζάλ (που είχε μπει αλλαγή αντί του γνωστού μας Τζεμπούρ) και τη λάθος εκτίμηση του τερματοφύλακα Σαουσί στο σουτ του Κόρεν (που όμως είχε φάλτσα και έσκασε λίγο μπροστά από τον Αλγερινό γκολκήπερ). Οι Σλοβένοι δέχτηκαν με χαρά το δώρο και πάνε για το κάτι παραπάνω. Αν αποτύχουν κανείς δεν θα τους ζητήσει ευθύνες. Οι Αλγερινοί θα χρειαστούν κάποιο θαύμα για να σώσουν το Μουντιάλ τους. Η επιτυχία να αποκλείσουν την πανίσχυρη Αίγυπτο στα προκριματικά και μάλιστα με επικό τρόπο (λόγω απόλυτης ισοβαθμίας έδωσαν μπαράζ) μάλλον έχει ήδη ξεχαστεί και έδωσε τη θέση της σε ένα πολύ κακό κλίμα στο εσωτερικό της αποστολής των Βορειοαφρικανών.     

Ο όμιλος του θανάτου ή φοβάται ο Γιάννης το θεριό… Αντίθετα προς τον αδύναμου επιπέδου γ΄ όμιλο, ο τέταρτος είναι ίσως ο πιο δύσκολος του φετινού ΠΚ. Περίμενα με μεγάλο ενδιαφέρον τη σύγκρουση Γκάνας-Σερβίας. Ήθελα να διαπιστώσω και αν η Γκάνα (του Σέρβου Μίλοβαν Ράγιεβατς) είναι τουλάχιστον στο καλό επίπεδο του 2006 και αν η Σερβία μπορεί να δικαιώσει τις προσδοκίες που αρκετοί έχουν εναποθέσει σ’ αυτήν. Πράγματι η Σερβία έχει εξαιρετικές μονάδες, το ερωτηματικό ήταν αν αυτές θα έφτιαχναν ένα σύνολο με νοοτροπία μεγάλης ομάδας (σημείο στο επίπεδο οι σερβικές και παλιότερα γιουγκοσλαβικές ομάδες παραδοσιακά έπασχαν). Είδαμε ένα παιχνίδι αναμονής , χωρίς ρίσκα και φάσεις. Το ματς «ξεμπλόκαρε» με την αποβολή του Λούκοβιτς στο 74΄ (δεύτερη κίτρινη). Περιέργως, αυτοί που πήγαν να το κερδίσουν ήταν οι μειονεκτούντες αριθμητικά Σέρβοι που έχασαν τρεις σπουδαίες ευκαιρίες (σουτ του Κράσιτς μέσα στην περιοχή, κεφαλιά του Βίντιτς, μακρινό σουτ του Ιβάνοβιτς). Ακολούθησε το χαζό χέρι-πέναλτυ του Κουζμάνοβιτς στο τέλος του αγώνα, που καταδίκασε τους Σέρβους σε ήττα [Γκάνα-Σερβία 1-0 (0-0), Πρετόρια]. Η Γκάνα έχει όλες τις ελπίδες με το μέρος της, η Σερβία πρέπει να διεκδικήσει την πρόκριση από μια φορμαρισμένη μεγάλη ομάδα την οποία πάντα αντιμετωπίζει με κόμπλεξ κατωτερότητας ή να ελπίσει σε καραμπόλες (νίκη των Αυστραλών επί των Αφρικανών, ενδεχόμενο μάλλον χλωμό). Οι Βαλκάνιοι κινδυνεύουν σοβαρά να επιστρέψουν γρήγορα στην πατρίδα τους. Ίσως και να είναι κρίμα, αλλά ας πρόσεχαν και ας έπαιζαν μπάλα λίγο περισσότερο.

Η γερμανική μηχανή δουλεύει στο φουλ: Πριν το Μουντιάλ πολλοί είχαν αμφιβολίες για τις ικανότητες και την αξία της φετινής εθνικής Γερμανίας. Σφάλμα! Πρώτον, ακόμα και με μέτρια έως και πολύ μέτρια ομάδα (π.χ. 1986, 2002) η Γερμανία πάει πολύ καλά. Στα χειρότερά της παίζει προημιτελικό. Δεύτερον, η φετινή Νατσιονάλμάνσαφτ είναι πολύ καλή ομάδα και ο Μπάλλακ δεν της λείπει καθόλου. Τους άτυχους Αυστραλούς τους τελείωσε με συνοπτικές διαδικασίες [Γερμανία-Αυστραλία 4-0 (2-0), Ντέρμπαν]. Ο Έζιλ και ο Χεντίρα έκαναν γιογιό την αυστραλέζικη άμυνα, ο Μύλλερ είναι παιχτούρα, ο Λαμ σε φοβερή φόρμα, ο Σβαϊνστάιγκερ μπορεί να παίξει ηγετικό ρόλο, ο Ποντόλσκι σε μια χαρά κατάσταση, ο Κλόζε κι αν εγέρασε την τέχνη του την ξέρει. Μου άρεσε ότι η Γερμανία (σε αντίθεση προς τη χτεσινή Αργεντινή που κάθησε στο 1-0 παίζοντας με τη φωτιά)  δεν προσπάθησε να διαχειριστεί το προβάδισμά της, αλλά πάλεψε να «σκοτώσει» το ματς και ανταμείφθηκε γι’ αυτό. Η φετινή Γερμανία είναι γκαραντί για ημιτελικό και πιθανώς για περισσότερα.

Σε σχέση με την ομάδα που άφησε εξαιρετικές εντυπώσεις το 2006 στη Γερμανία (πέφτοντας ηρωϊκά στο τελευταίο λεπτό κόντρα στους Ιταλούς) η φετινή Αυστραλία είναι απλώς τέσσερα χρόνια πιο γερασμένη και δεν έχει σοβαρό προπονητή. Ίσως αν σκόραρε στο 3΄ (στη φοβερή διπλή ευκαιρία της) να παρακολουθούσαμε ένα εντελώς διαφορετικό παιχνίδι. Με τα αν δεν γράφεται όμως η Ιστορία. Όπως έχουν τα πράγματα, οι «σοκερούς» δύσκολα θα αποφύγουν την τελευταία θέση του ομίλου.