Όλα τα όμορφα κάποτε τελειώνουν

Προσευχόμασταν για το θαύμα, αλλά τελικά υπερίσχυσε η λογική. Η Γερμανία ήταν πολύ ισχυρή από κάθε άποψη για να επιτρέψει εκπλήξεις. Ο ποδοσφαιρικά καλύτερος νίκησε κι η περιπέτεια της εθνικής μας επί πολωνικού εδάφους έφτασε στο τέλος της. Ακόμη κι έτσι δεν υπάρχει απολύτως κανένας λόγος για δάκρυα κι απογοητεύσεις. Αρκεί να σκεφτούμε από πού έχουμε ξεκινήσει και πού βρισκόμαστε τα τελευταία 8 χρόνια. Από μόνη της, η παρουσία στα προημιτελικά επιβεβαιώνει την άνοδο της εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου που αποτελεί κατά γενική ομολογία ένα αξιόμαχο σύνολο το οποίο ξέρει να παίρνει αποτελέσματα ακόμη κι αν δεν παρουσιάζει συνήθως ελκυστικό ποδόσφαιρο. Με το καλό και στα γήπεδα της Βραζιλίας (κι αν γίνεται με κάπως πιο θεαματικό παιχνίδι, τόσο το καλύτερο)!

Ι.   Ο προημιτελικός της εθνικής

Γνωρίζαμε πολύ καλά πριν αρχίσει ο προημιτελικός στο Γκντανσκ ότι η αποστολή της εθνικής μας ήταν απίστευτα δυσχερής. Έπρεπε, χωρίς τον αρχηγό και ψυχή της, να καταβάλει μια πανίσχυρη ομάδα, τη δεύτερη καλύτερη παγκοσμίως τα τελευταία χρόνια, μετά την Ισπανία. Μια ομάδα που διαθέτει μια φουρνιά εξαιρετικών νεαρών παιχτών που προορίζεται να κατακτήσει τρόπαια. Μια ομάδα που, ακόμη κι αν έμοιαζε λιγότερο εκρηκτική απ’ ό,τι πριν από δύο χρόνια στη Νότια Αφρική, πέρασε στα προημιτελικά με τρεις νίκες (κάτι που ποτέ ως τώρα δεν είχε καταφέρει εθνική Γερμανίας σε τελική φάση ευρωπαϊκού πρωταθλήματος). Αν οι ίδιοι οι Τεύτονες είχαν κάποιες αμφιβολίες, αυτό οφειλόταν σε δύο λόγους: αφενός, οι νίκες τους υπήρξαν δύσκολες. Εκτός από το ματς με την ανεκδιήγητη φετινή Ολλανδία (όπου το τελικό σκορ αδικεί την καταφανή γερμανική υπεροχή), τόσο οι άρτιοι τεχνικά Πορτογάλοι με το εξαιρετικό παιχνίδι τους από τα άκρα, όσο και οι περιορισμένοι τεχνικά, αλλά ψυχωμένοι, δυνατοί και με μπετοναρισμένη άμυνα Δανοί προέβαλαν μεγάλη αντίσταση στους Γερμανούς. Αφετέρου, η ανάπτυξη του γερμανικού παιχνιδιού έμοιαζε αρκετά στατική, γεγονός με το οποίο δεν ήταν άσχετη η μέτρια φόρμα του Εζίλ, την ίδια στιγμή που η άμυνα έδειχνε σημάδια αστάθειας. Έχοντας επίγνωση αυτών των δεδομένων, αλλά και του τρόπου με τον οποίο θα κόντραρε την ομάδα του η εθνική μας, ο Λέβ αποφάσισε να ανακατέψει την τράπουλα. Στον πάγκο οι Γκόμεζ, Μύλλερ και Ποντόλσκι. Σχήμα με ένα μόνο καθαρόαιμο επιθετικό, τον βετεράνο Κλόζε. Έμφαση στα άκρα με την είσοδο στην ενδεκάδα των Σύρρλε (αριστερά) και Ρώυς (δεξιά). Αλλαγές που αποδείχτηκαν επιτυχημένες στον αγωνιστικό χώρο.

Το πρώτο ημίχρονο της αναμέτρησης ανταποκρινόταν στο σενάριο που είχαμε φανταστεί. Συντριπτική κατοχή από μέρους των Γερμανών, άμυνα χαρακωμάτων από μια ελληνική ομάδα που παρατάχτηκε στο γήπεδο χωρίς πραγματικό επιθετικό. Τεράστια προβλήματα για την ελληνική άμυνα από τα άκρα, ειδικά από την πλευρά του Τοροσίδη όπου Λαμ και Σύρρλε έκαναν ό,τι ήθελαν (βέβαια, προς υπεράσπιση του αμυντικού του ΟΣΦΠ, να σημειώσουμε ότι η αποστολή του άγγιζε τα όρια του αδύνατου). Σχεδόν πλήρης αδυναμία στο κράτημα της μπάλας, καθώς ακόμα και η πρώτη μεταβίβαση ήταν συνήθως αποτυχημένη (για μια φορά ακόμη πολύ λάιτ ο Νίνης στον ρόλο του καθοδηγητή του κέντρου). Υπό τις συνθήκες αυτές, το άνοιγμα του σκορ από τους Γερμανούς έμοιαζε αναπότρεπτο. Θα μπορούσε να συμβεί νωρίς (με το ακυρωθέν γκολ του Κλόζε), συνέβη τελικά στο τέλος του α΄μέρους, με το ωραίο σουτ του Λαμ, γκολ για το οποίο φέρει σημαντική ευθύνη ο (κακός χτες) Σηφάκης.

Με το όνειρο της λευκής ισοπαλίας να αναπαύεται στο νεκροταφείο, Σάντος κι εθνική έπρεπε να αντιδράσουν και να θέσουν σε εφαρμογή το σχέδιο Β’ . Φωτάκης και Γκέκας αντί των Τζαβέλλα και Νίνη και μια πιο ορθολογική διάταξη στον αγωνιστικό χώρο, η οποία μεταφράστηκε και σε ορθολογικότερη ανάπτυξη, με τις πρώτες υποψίες ευκαιρίας. Και να που γρήγορα το θαύμα έδειξε να είναι πάλι εφικτό. Παίρνοντας την μπάλα από τον Φωτάκη, ο Σαλπιγγίδης ξεφεύγει από τον Λαμ, ξεχύνεται μπροστά ενώ η γερμανική άμυνα είναι ακάλυπτη και πασάρει στον Σαμαρά, ο οποίος προλαβαίνει τον Μπόατενγκ και με προβολή ισοφαρίζει (55′ ). Άλλη ομάδα, με προσωπικότητα λιγότερο ισχυρή από αυτήν της γερμανικής, θα έσπαγε μετά από την ισοφάριση. Όμως οι Γερμανοί είναι Γερμανοί και μικρή σημασία έχει αν τα γονίδιά τους παραπέμπουν στην Τύνιδα ή στο Ζονγκουλντάκ. Πείσμωσαν και συνέχισαν τις επιθετικές προσπάθειές τους με ακόμη μεγαλύτερη μανία. Έξι λεπτά αργότερα, το φοβερό βολέ του Χεντίρα (τον οποίο απέτυχε να μαρκάρει αποτελεσματικά ο Μανιάτης) ξαναέδινε το προβάδισμα στη Nationalmannschaft. Η εθνική δεν είχε τα ψυχικά αποθέματα για να αντιδράσει και να επιδιώξει εκ νέου την ισοφάριση. Αντιθέτως, η άμυνα χαλάρωσε κι άλλο κι ο Σηφάκης απέδειξε το πόσο ασταθής είναι. 3-1 από τον Κλόζε με κεφαλιά, ενώ ο Σηφάκης επιχειρεί έξοδο του Μεσολογγίου κι ο μικρός Παπαδόπουλος χάνει τον αντίπαλό του. Και 4-1 από τον Ρώυς (74′ ) που παίρνει το ρημπάουντ από την επέμβαση του Έλληνα γκολκήπερ, ύστερα από προσπάθεια του Κλόζε.

Το θετικό παρά τη διαφαινόμενη συντριβή είναι ότι τουλάχιστον οι Έλληνες προσπαθούν να παίξουν ποδόσφαιρο και να κάνουν ευκαιρίες για να μειώσουν, χωρίς να καταφεύγουν σε καθυστερήσεις ή αντιαθλητικά μαρκαρίσματα. Και κάπως έτσι επιβραβεύονται με το πέναλτυ του Μπόατενγκ που μετατρέπει σε γκολ ο Σαλπιγγίδης, διαμορφώνοντας ένα μάλλον τιμητικό τελικό αποτέλεσμα [Γκντανσκ: Γερμανία-Ελλάδα 4-2, 39′ Λαμ, 61′ Χεντίρα, 68′ Κλόζε, 74′ Ρώυς – 55′ Σαμαράς, 89′ Σαλπιγγίδης πέν.]. Για την τελική έκβαση του αγώνα, δεν μπορούμε να πούμε πολλά. Όσο κι αν προσευχόμασταν μ’ όλη τη δύναμη της καρδιάς μας για την απίθανη υπέρβαση, η ανωτερότητα του αντιπάλου ήταν προφανής. Ίσως θα μπορούσε να έχει γίνει κάτι καλύτερο αν η άμυνά μας ήταν πιο έμπειρη, αν διαθέταμε καλύτερο τερματοφύλακα κι είχαμε 1-2 ακόμη δημιουργικούς μέσους. Τότε θα μπορούσαμε να κρατήσουμε μπάλα και στο πρώτο ημίχρονο, να δημιουργήσουμε ευκαιρίες πριν βρεθούμε πίσω στο σκορ, να προκαλέσουμε στον αντίπαλο την αμφιβολία. Αυτά όμως είναι τα όπλα του ελληνικού ποδοσφαίρου. Και με τα δεδομένα αυτά, η πορεία της εθνικής μας στα πολωνικά γήπεδα κρίνεται επιτυχημένη.

ΙΙ. Η πορτογαλική επικράτηση

Την Πέμπτη διεξήχθη στη Βαρσοβία ο πρώτος ημιτελικός. Και σ’ αυτήν την περίπτωση κέρδισε ο (συντριπτικά) καλύτερος. Η Πορτογαλία, που μέχρι τώρα έχει κάνει πολύ καλύτερο ευρωπαϊκό απ’ ό,τι περίμεναν οι ειδικοί, υπερείχε από την αρχή μέχρι το τέλος του αγώνα. Οδηγούμενη από το μεγάλο αστέρι της δημιούργησε άπειρες φάσεις για γκολ. Δεν πτοήθηκε από τον τραυματισμό του Έλντερ Ποστίγκα (που ό,τι και να λένε κάποιοι, δεν παύει να είναι επιθετικός που το στυλ παιχνιδιού του ταιριάζει με αυτό της πορτογαλικής ομάδας) και την αντικατάστασή του από τον Ούγκο Αλμέιντα, δηλαδή ένα βαρύ στατικό φορ μέτριας αποτελεσματικότητας και περιορισμένης συμβατότητας με τη γρήγορη ανάπτυξη της εθνικής Πορτογαλίας. Δεν πτοήθηκε ούτε από τη σωρεία χαμένων ευκαιριών, μεταξύ των οποίων και τα δύο δοκάρια του Κριστιάνο Ρονάλντο. Εδώ που τα λέμε, η Τσεχία δεν δημιούργησε ούτε μία ευκαιρία. Η αντίστασή της ήταν γενναία και φιλότιμη (χαρακτηριστικό το παράδειγμα του καλύτερου επιθετικογενούς παίχτη της, του Γίρατσεκ, που ήταν συγκινητικός στα αμυντικά καθήκοντά του), αλλά οι δυνατότητές της αποδείχτηκαν περιορισμένες [Τσεχία-Πορτογαλία 0-1, 79′ Κριστιάνο Ρονάλντο].

ΙΙ. Οι προημιτελικοί που έρχονται

Οι δύο προημιτελικοί που ήδη διεξήχθησαν επιβεβαιώνουν την εντύπωση που αποκομίσαμε από τη φάση των ομίλων. Ότι, δηλαδή, δεν υπήρχε ισορροπία μεταξύ των διαφόρων ομίλων ως προς τη δυναμικότητα των ομάδων. Ο δεύτερος και ο τρίτος όμιλος ήταν πολύ πιο δύσκολοι από τον πρώτο και των τέταρτο. Ήδη πέρασαν και οι δύο του δεύτερου, καμία του πρώτου. Θα επαναληφθεί το φαινόμενο με πρόκριση των δύο ομάδων του τρίτου ομίλου που είναι πολύ (έως συντριπτικά) ισχυρότερες από αυτές που προκρίθηκαν από τον μετριότατο τέταρτο; Μένει να το δούμε στην πράξη.

Α.   Ο λατινικός προημιτελικός: Στον αποψινό προημιτελικό, η Ισπανία ξεκινά από τη θέση του σχεδόν ακλόνητου φαβορί. Οι Φούριας Ρόχας μπορεί να δυσκολεύτηκαν πολύ με τους μάστορες της τακτικής Ιταλούς, αλλά διέλυσαν την κακόμοιρη Ιρλανδία (μακράν η χειρότερη ομάδα της διοργάνωσης) και κατόρθωσαν να επικρατήσουν, έστω και με δυσκολία, της πολύ καλής Κροατίας (που ίσως φοβήθηκε περισσότερο το ματς, άλλαξε τη συνήθη επιθετική της οργάνωση και ξύπνησε αργά). Η Γαλλία κατόρθωσε να παρουσιάσει τρία διαφορετικά πρόσωπα σε ισάριθμους αγώνες. Αντιμέτωπη με μια εξαιρετικά αμυντική Αγγλία (αποτελεσματική διπλή ζώνη άμυνας), έδειξε αυτό που πραγματικά είναι: μια ομάδα υπό κατασκευή. Είχε υπεροχή κι επιδίωξε τη νίκη περισσότερο από την αντίπαλό της, αλλά ως εκεί. Απέναντι στους Ουκρανούς, δηλαδή ομάδα που παίζει ανοιχτά κι έχει άπειρη κι αδύναμη αμυντική γραμμή, η Γαλλία μπόρεσε να ξεδιπλώσει τις αρετές της και να παρουσιάσει το πλέον ελκυστικό πρόσωπό της. Με τους Μπενζεμά-Νασρί στον άξονα και τους Ριμπερύ-Μενέζ στα άκρα, υπήρξε εξαιρετικά επικίνδυνη και καθάρισε το ματς στις αρχές του β’ μέρους. Καθοριστική η συμβολή του Μενέζ, πολύ καλός ο Καμπάυ, σε φόρμα οι Ριμπερύ (κυρίως) και Νασρί, πολύ ενδιαφέρων παίχτης ο ακραίος μπακ Ντεμπυσύ (αντιθέτως ο Μπενζεμά μοιάζει να εξελίσσεται σε Γάλλο Μ. Κωνσταντίνου). Τέλος, με τους ήδη αποκλεισμένους και μετριότατους Σουηδούς, η Γαλλία έκανε τραγική εμφάνιση. Στείρα ανάπτυξη, προβληματική ψυχολογία, κενά σε όλες τις γραμμές, παντελής απουσία αυτοματισμών. Ίσως το μεγαλύτερο χάντικαπ των κάποτε τρικολόρ (αυτή η άθλια φανέλα της Νάικι έχει ξεχάσει το κόκκινο και το λευκό) είναι ότι δεν μπορούν να στηριχθούν σ’ ένα κορμό παιχτών που αγωνίζονται στην ίδια ομάδα. Έτσι αδυνατούν να αποκτήσουν αυτοματισμούς και να τελειοποιήσουν την εφαρμογή του επιθετικογενούς στυλ παιχνιδιού τους.

Ποιο πρόσωπο από τα τρία θα παρουσιάσει η Γαλλία απόψε; Υποθέτω ότι θα είναι πολύ καλύτερη απ’ ό,τι με τους Σουηδούς. Αυτό, όμως, δεν αρκεί απέναντι στην ισπανική μηχανή, ακόμη κι αν η δεύτερη μπορεί να χρειάζεται κάποιο λάδωμα…

Β.   Η σύγκρουση ποδοσφαιρικών πολιτισμών: Διακρινόμενος σταθερά από απέχθεια προς το βρετανικό ποδόσφαιρο, ο Ρογήρος δεν βλέπει άλλη έκβαση του αυριανού προημιτελικού από την άνετη επικράτηση των Ατζούρι. Οι Ιταλοί έπαιξαν τους Ισπανούς σαν ίσοι προς ίσους, ήταν καλύτεροι από τους Κροάτες, αλλά απέτυχαν να τελειώσουν το παιχνίδι στο πρώτο μέρος, όταν έχασαν άπειρες ευκαιρίες, κι έβαλαν μόνοι τους την ομάδα σε περιπέτειες. Τελικά τους ήταν αρκετό να διεκπεραιώσουν επαγγελματικά το ματς με τους αδύναμους Ιρλανδούς για να προκριθούν ως δεύτεροι. Η ομάδα τους έχει προοπτικές και διακρίνεται από τις παραδοσιακές αρετές των ιταλικών συγκροτημάτων: τεχνική επάρκεια και τέλεια τακτική.

Μαχητές και φιλότιμοι οι Άγγλοι παίζουν σχεδόν πάντα στο 100 % των δυνατοτήτων τους. Μόνο που αυτές οι δυνατότητες είναι περιορισμένες. Λίγοι παίκτες τους είναι επαρκείς από τεχνική και τακτική άποψη. Το στυλ παιχνιδιού τους είναι ακόμη πιο αμυντικό κι από της εθνικής μας, η ανάπτυξή τους εντελώς απαρχαιωμένη. Στο ματς με τους Ουκρανούς τη γλίτωσαν φτηνά (να είναι καλά ο βοηθός διαιτητή με αρμοδιότητα τη γραμμή του τέρματος, που δεν μπόρεσε να δει το πεντακάθαρο γκολ του Ντέβιτς, αλλά κι η μοιρολατρεία των γηπεδούχων από ένα σημείο και μετά). Εάν δεν είχαν αυτή τη νοοτροπία της μεγάλης ομάδας (που στην πραγματικότητα δεν είναι), δεν θα τους έδινα καμία απολύτως τύχη.

ΥΓ: Η κοτσάνα της εβδομάδας: ανήκει στον Αντώνη Πανούτσο, ο οποίος γράφοντας στη Sportday της 19ης Ιουνίου για τη νίκη της εθνικής επί των Ρώσων, σημείωνε τα εξής:

» Η Εθνική λοιπόν έχει μια άμυνα, που αν βρεθεί στη μέρα της σταματάει και ατμομηχανή.
Ιδιαίτερα όταν οι Ρώσοι ήταν περισσότερο μοιρολάτρες από ατμομηχανές. Ενδεικτική η σκηνή στα ¾ του αγώνα όταν ο Τζαγκόεφ χάνει την καλύτερη ευκαιρία της Ρωσίας και αντί να φωνάξει ή να τσατιστεί κοιτάζει προς τον ουρανό με θλίψη. Δεν ξέρω αν είναι αυτό που οι Γερμανοί αποκαλούν slavische seele, η σλαβική δηλαδή ψυχή, που ρέπει στη μελαγχολία, αλλά η Ρωσία πρέπει να είναι η μεγαλύτερη χώρα που παίζει σοβαρό ποδόσφαιρο με τις λιγότερες επιτυχίες».

Δύσκολο, δυστυχώς, να αποτελεί χαρακτηριστικό εκπρόσωπο της σλαβικής ψυχής ο… Αλάν Τζαγκόγιεφ, δηλαδή ένας Οσέτης γεννημένος στο μαρτυρικό Μπεσλάν. Το λέγαμε και τις προάλλες, οι Οσέτες είναι ένας ιρανικός λαός, απόγονος των Αλανών, όπως μαρτυρά άλλωστε και το μικρό όνομα του ποδοσφαιριστή.

Από τον σιλεσιανό θρήνο στον θρίαμβο στη Μαζοβία!

Μετά το 2004, τα ματς της εθνικής τα παρακολουθώ με μάλλον μπλαζέ διάθεση. Κάτι οι πολλοί και διάφοροι που χρόνια τώρα ψωμίζονται από την ιστορία του «πειρατικού», κάτι το αντιποδόσφαιρο στο οποίο επέμενε η εθνική Ελλάδας (με αποκορύφωμα το προηγούμενο Ευρωπαϊκό), δεν ήθελε και πολύ να με κουράσει αυτή η ιστορία υπερπροβολής, διανθισμένη όπως ήταν με μπόλικο εθνικισμό. Φέτος, η διάθεσή μου κάπως άλλαξε. Από τη μία η τραγική κατάσταση στο εσωτερικό της χώρας και οι κίνδυνοι που την απειλούν, από την άλλη οι μάλλον φιλότιμες προσπάθειες της ομάδας σε τούτο το Ευρωπαϊκό, και μάλιστα σε κλίμα όχι ιδιαίτερης συμπάθειας προς την Ελλάδα, όπως, ίσως όχι συμπτωματικά, μαρτυρούν και οι εχθρικές διαιτησίες που είχε συναντήσει ως τώρα στην πορεία της. Έτσι, στήθηκα μπροστά στον υπολογιστή για να δω το ματς με τους Ρώσους (τα γαλλικά, βελγικά και γερμανικά κανάλια ελεύθερης πρόσβασης προτίμησαν όλα να δείξουν το Τσεχία-Πολωνία) με μοναδική επιθυμία τη νίκη της εθνικής, γνωρίζοντας ότι κάτι τέτοιο άγγιζε τα όρια του αδύνατου. Δεν με ένοιαζε αν θα παίζαμε καλό ποδόσφαιρο. Το θεωρούσα ανέφικτο απέναντι στους Ρώσους, των οποίων το έμψυχο δυναμικό είναι κλάσεις ανώτερο του δικού μας. Νίκη, λοιπόν, ακόμη και με άμυνα-ταμπούρι κι «ηρωϊσμούς». Και να που το θαύμα επαναλήφθηκε. Με τη γνωστή συνταγή (και κάποιους γνωστούς πρωταγωνιστές). Το θέαμα δεν ήταν απαραίτητα ωραίο. Αλλά το αίσθημα της νίκης έφερνε μια γλυκιά ικανοποίηση και, πρόσκαιρα τουλάχιστον, μπορούσες να ξεχάσεις όλα τα υπόλοιπα. Ποδοσφαιρικά και μη.

Ι. Το αγωνιστικό μέρος

Η τραγωδία στη Σιλεσία: Κι όμως, όλα είχαν στραβώσει στο προηγούμενο παιχνίδι της εθνικής. Αντιμέτωπος με τις αναγκαστικές απουσίες των Παπασταθόπουλου και Αβραάμ Παπαδόπουλου, ο Σάντος έκανε περισσότερες αλλαγές στο αρχικό σχήμα απ’ ό,τι έπρεπε και οδηγήθηκε σε αδόκιμες επιλογές. Παρασυρμένος από τον μύθο των αμυντικών χαφ που μετατρέπονται σε τέλειους κεντρικούς αμυντικούς (μύθος που είχε ίσως κάποια βάση την εποχή που οι ομάδες αγωνίζονταν με λίμπερο) παρέταξε κεντρικό αμυντικό δίδυμο Κατσουράνη-Κυριάκου Παπαδόπουλου, αφήνοντας ως μοναδικό αμυντικό χαφ τον Μανιάτη, έναν ποδοσφαιριστή που δεν είναι ιδιαίτερα εξοικειωμένος με τη θέση αυτή. Τα αποτελέσματα φάνηκαν γρήγορα στο παιχνίδι της Σιλεσίας. Το αμοντάριστο αμυντικό δίδυμο και ο τραγικός κυριολεκτικά Χολέμπας (που φέρει σημαντική ευθύνη στο πρώτο γκολ και τεράστια στο δεύτερο, όταν ο Γίρατσεκ του παίρνει κυριολεκτικά την ταυτότητα) έδωσαν στους Τσέχους τη δυνατότητα να προηγούνται με 2-0 μόλις στο 6′ (Βρότσουαφ: Ελλάδα-Τσεχία 1-2, 53′ Γκέκας – 3′ Γίρατσεκ, 6′ Πίλαρζ). Κάποια στιγμή, η εθνική συνήλθε από το σοκ, ισορρόπησε το παιχνίδι κι επιδίωξε να αντιδράσει, παίζοντας ωστόσο ανορθόδοξα. Ακόμη κι έτσι, θα μπορούσε να πάει στα αποδυτήρια με ένα γκολ, αν ο επόπτης δεν έβλεπε ανύπαρκτο οφσάιντ στο γκολ του Φωτάκη. Το β΄μέρος ανήκε στην Ελλάδα, που μπήκε γρήγορα στο ματς μετά την απίστευτη γκάφα του Τσεχ, την οποία δεν άφησε ανεκμετάλλευτη ο Γκέκας. Ωστόσο η υπεροχή της δεν συνοδεύτηκε από στρωτό ποδόσφαιρο. Τα γνωστά γεμίσματα κι οι καμινάδες δεν έφεραν κανένα αποτέλεσμα. Τη χαριστική βολή την έδωσε ο ίδιος ο Σάντος βγάζοντας τον Φορτούνη και περνώντας τον Μήτρογλου. Παίζοντας με μπόλικους επιθετικούς, αλλά χωρίς κανένα σχεδόν δημιουργικό μέσο, η εθνική έχασε την όποια σύνδεση μεταξύ των γραμμών της και θύμισε την Ισπανία άλλων εποχών που προσπαθούσε μάταια να γυρίσει παιχνίδια αγωνιζόμενη με έξι επιθετικούς.

Λίγο αργότερα, στη Βαρσοβία, η Πολωνία μπήκε γερά στο παιχνίδι με το ρωσικό φαβορί, προσπαθώντας να τα παίξει όλα για όλα. Έχασε τις περισσότερες ευκαιρίες και αντέδρασε σωστά μετά το γκολ που δέχθηκε από τον Τζαγκόγιεφ (στο μοναδικό εικοσάλεπτο που η Ρωσία έπαιξε σύμφωνα με τις δυνατότητές της), ισοφάρισε με γκολάρα του Μπλαστσυκόφσκι και κατάφερε να συγκρατήσει στη συνέχεια την αναμενόμενη ρωσική αντίδραση. Τελικό αποτέλεσμα η ισοπαλία (Βαρσοβία: Πολωνία-Ρωσία 1-1, 57′ Μπλαστσυκόφσκι – 37′ Τζαγκόγιεφ), που εκείνη την ώρα φάνηκε να αφήνει ικανοποιημένες και τις δύο ομάδες. Η Ιστορία θα έδειχνε αν είχαν δίκιο (κι ειδικά οι Ρώσοι που μπήκαν χαλαρά και με πνεύμα ευγένειας προς την οικοδέσποινα σ’ ένα ματς που ήταν δικό τους, βάσει του δυναμικού των δύο ομάδων).

Μετά από αυτό, τα πράγματα ήταν απλά για την εθνική μας όσον αφορά τους υπολογισμούς. Δεν εξαρτιόταν από κανέναν άλλο, παρά μόνον τον εαυτό της. Μια νίκη θα χάριζε την πρόκριση στα προημιτελικά. Μόνο που ο αντίπαλος ήταν η πιο φορμαρισμένη, ίσως, ομάδα του Ευρώ, αυτή που είχε φορτώσει με τριάρα σε πρόσφατο φιλικό ολόκληρη Ιταλία. Μια ομάδα με εξαιρετικές μονάδες. Τέλος, μια ομάδα απέναντι στην οποία η εθνική μας είχε τη χειρότερη δυνατή προϊστορία (ήττες σε δύο τελικές φάσεις ευρωπαϊκού, το 2004 και το 2008).

Το έπος της Βαρσοβίας: Καθώς ο Παπασταθόπουλος εξέτισε την ποινή του, ο Σάντος είχε τη δυνατότητα να επιστρέψει σε μια πιο φυσιολογική ενδεκάδα. Κανονικό κεντρικό αμυντικό δίδυμο (Παπασταθόπουλος-Κυριάκος Παπαδόπουλος), ο Τζαβέλλας αντί του Χολέμπας στο αριστερό άκρο της άμυνας, δίδυμο Κατσουράνη-Μανιάτη στα αμυντικά χαφ. Όσο για την τακτική, εφαρμογή του παλιού γνωστού τρόπου με τον οποίο η εθνική επιχειρεί να αποσπάσει αποτελέσματα από θεωρητικά ανώτερους αντιπάλους: μαζική άμυνα στο μισό γήπεδο κι ελπίδα να κάτσει η μαγική αντεπίθεση που θα μας κάνει να κλέψουμε το ματς. Στο α’ ημίχρονο, η ρωσική υπεροχή είναι σαρωτική: δεκαπλάσιες τελικές, κατοχή που αγγίζει το 80-20. Όλα θυμίζουν το παιχνίδι του 2010 με τους Αργεντινούς. Με μία μεγάλη διαφορά. Στις καθυστερήσεις του πρώτου μέρους θα γίνει η φάση που πρόκειται να αλλάξει τον ρου της πρόκρισης. Κακό κοντρόλ του Ιγκνιάσεβιτς, ο Καραγκούνης ξεχύνεται στον κενό χώρο και κεραυνοβολεί τον Μαλαφέγιεφ.

Μπορούμε να φανταστούμε τι αντίκτυπο πρέπει να είχε αυτό το, εντελώς αντίθετο προς την εικόνα του αγώνα, γκολ σε μια ομάδα της οποίας η ψυχολογία αποτελεί παραδοσιακά το αδύνατο σημείο! Το είδαμε άλλωστε και στο γήπεδο. Στο β’ μέρος η Ελλάδα ισορροπεί το ματς κατά δύναμη, κρατά περισσότερο τη μπάλα (τεράστια η συμβολή του συγκλονιστικού Σαμαρά, σημαντική η βοήθεια του Σαλπιγγίδη), δημιουργεί κινδύνους για τη ρωσική εστία. Φτάνει μια ανάσα από το να καθαρίσει το παιχνίδι με το φάουλ του Τζαβέλλα που καταλήγει στο δοκάρι (71′). Ο Άντβοκαατ επιχειρεί να αλλάξει την πορεία του αγώνα περνώντας όλους τους επιθετικούς του: Παβλιουτσένκα, Παγκρημπνιάκ. Ο Σάντος περνά κορμιά που θα γεμίσουν τον χώρο. Η ρωσική πίεση εντείνεται, ακόμη κι αν δεν συνοδεύεται πάντα από ορθολογική ανάπτυξη. Η φαλτσαριστή κεφαλιά του Τζαγκόγιεφ που περνά ελάχιστα άουτ σπάει καρδιές. Τα λεπτά περνούν. «Ηρωϊκή» άμυνα-ταμπούρι, καθυστερήσεις με κάθε τρόπο (θεατρικό και μη). Αλλά, να, στο τέλος το αποτέλεσμα που μοιάζει με θαύμα έρχεται. Μια νίκη-πρόκριση εντελώς κόντρα στα προγνωστικά. Η δεύτερη μεγαλύτερη διάκριση μετά το 2004. Και η Ιστορία του ποδοσφαίρου γράφεται σε μεγάλο βαθμό από τις νίκες (Βαρσοβία: Ελλάδα-Ρωσία 1-0, 45’+2′ Καραγκούνης).

Την ίδια ώρα, στη Σιλεσία, το ρωσικό δράμα ολοκληρώνεται. Σ’ ένα παιχνίδι που οι Πολωνοί πάσχισαν πραγματικά να το κερδίσουν μόνο στο α’ μέρος, και πάλι δίχως να δημιουργήσουν μεγάλες ευκαιρίες, η Τσεχία απέδειξε την υπεροχή της με γκολ του Γίρατσεκ, ύστερα από ασίστ του Μπάρος (72′). Ένα επικίνδυνο σουτ του Μπλαστσυκόφσκι στο τέλος ήταν το μόνο που μπόρεσαν να κάνουν οι Πολωνοί για να δώσουν κάποια ελπίδα περισσότερο στους Ρώσους παρά στους εαυτούς τους (Βρότσουαφ: Τσεχία-Πολωνία 1-ο).

Τι να πεις λοιπόν για τους Ρώσους, ομάδα που ακόμη και τώρα εξακολουθώ να πιστεύω ότι καταλεγόταν ανάμεσα στις τρεις καλύτερες αυτού του ευρωπαϊκού, από άποψη ποιότητας έμψυχου δυναμικού; Μάλλον ότι η υπόθεση προσωπικότητα και νοοτροπία μεγάλης ομάδας είναι καθοριστικής σημασίας για ένα εθνικό συγκρότημα. Εκτός από τον Τζαγκόγιεφ, που είναι Αλανός πολεμιστής, κανείς άλλος δεν ματώνει τη φανέλα. Που ήταν ο Αρσάβιν όταν τα πράγματα ζόριζαν; Η Ρωσία καταφέρνει να αποκλειστεί από μια ομάδα της οποίας της είχε πάρει τα σώβρακα, συντρίβοντάς την με 4-1, και από μια άλλη η οποία την νίκησε παίζοντας άμυνα χαρακωμάτων. Πώς να το κάνουμε, θέλει κάποιο ταλέντο για να το πετύχεις αυτό…

II. Και τα υπόλοιπα

Α. Η ανάλυση: Σε άρθρο του με τίτλο «Ελλάδα: τρεις λόγοι για τους οποίους μπορεί να πιστεύει στην πρόκριση«, ο Πατρίκ Υρμπινί του Φρανς Φουτμπώλ προσπαθεί να τεκμηριώσει την άποψή του ότι η Ελλάδα έχει ουσιαστικές πιθανότητες πρόκρισης στα προημιτελικά (τεύχος 12ης Ιουνίου, σελ. 32-33). Ένας προφήτης που δικαιώνεται, επομένως. Οι τρεις κατά Υρμπινί λόγοι είναι, συνοπτικά, οι εξής: (1) ο τρόπος παιχνιδιού της Ελλάδας, αν και κάπως αναχρονιστικός και οπωσδήποτε όχι θεαματικός, είναι μοναδικός και αποτελεσματικός, (2) το κουτσάρισμά της είναι επίσης αποτελεσματικό, (3) διαθέτει στις τάξεις της ποδοσφαιριστές όπως ο Δημήτρης Σαλπιγγίδης.

Αφήνουμε στην άκρη τον δεύτερο (κυρίως) και τρίτο λόγο, που δεν είναι άσχετοι με το ότι το κείμενο γράφτηκε μετά το εναρκτήριο ματς της διοργάνωσης, για να εστιάσουμε την προσοχή μας στον πρώτο. Ποια χαρακτηριστικά διακρίνει ο συντάκτης του ΦΦ στο παιχνίδι της εθνικής; Άμυνα χαμηλά, στο δικό της μισό του γηπέδου (με αμυντικό χαφ που μετατρέπεται συχνά σε τρίτο κεντρικό αμυντικό), κάλυψη των ελεύθερων χώρων, μεγάλη συγκέντρωση παικτών γύρω από το επίκεντρο της φάσης, επιβολή αργού ρυθμού και προσπάθεια εκμετάλλευσης κάποιων αντεπιθέσεων. Όσον αφορά το τελευταίο, η εθνική Ελλάδας, μολονότι δεν διαθέτει ούτε την εκρηκτικότητα της Ρωσίας ούτε το παιχνίδι από τα άκρα της Πορτογαλίας, μπορεί να ολοκληρώσει με επιτυχία φάσεις αντεπίθεσης διότι στην κρίσιμη στιγμή αποφεύγει την περιττή ενέργεια (ντρίμπλα, μεταβίβαση, κούρσα). Γενικά, γνωρίζει να θέτει προβλήματα στον αντίπαλό της και, προσαρμοζόμενη, να αντιμετωπίζει επιτυχώς  αυτά που τις θέτει εκείνος. Τέλος, έχει αναγάγει σε επιστήμη την εξής ακολουθία: αναμονή, αναζήτηση της κατάλληλης στιγμής, πρόκληση του σφάλματος του αντιπάλου κι εκμετάλλευσή του. Très bien dit!

Το συγκινητικό χρονογράφημα: Είναι αυτό του Λωράν Καμπιστρόν, στο ίδιο τεύχος του Φρανς Φουτ (σελ. 16). Το παραθέτω:

«Υπό φυσιολογικές συνθήκες, δεν πρόκειται να συμβεί ποτέ. Για να βρεθούν αντιμέτωπες στη Βαρσοβία η Γαλλία κι η Ελλάδα, στο πλαίσιο αυτού του Ευρωπαϊκού, θα πρέπει η μεν πρώτη να τερματίσει επικεφαλής του ομίλου της και να περάσει στον προημιτελικό της, η δε δεύτερη να τερματίσει δεύτερη στον δικό της όμιλο και στη συνέχεια να αποκλείσει τον πρώτο του ομίλου του θανάτου (Γερμανία, Ολλανδία, Πορτογαλία, Δανία). Με άλλα λόγια υπάρχουν τόσες πιθανότητες να διεξαχθεί στη Βαρσοβία, την Πέμπτη 28 Ιουνίου, ένας τέτοιος αγώνας όσες και να συναντήσετε ένα νηφάλιο Πολωνό οπαδό σε κάποιο από τα στέκια του δύο ώρες μετά από ματς της εθνικής του. Ωστόσο, δεν μπορεί κανείς να μη φανταστεί μια τέτοια αναμέτρηση. Εντός και εκτός του αγωνιστικού χώρου. Ας πάρουμε τον Φρανκ Ριμπερύ, το αστέρι των Μπλε, και τον Γιώργο Καραγκούνη, τον αρχηγό της εθνικής Ελλάδας. Ας φανταστούμε ότι το πρωί του ημιτελικού αποφασίζουν, με σκοπό την περισυλλογή και την αυτοσυγκέντρωση, να βρεθούν μπροστά στο άγαλμα του Νικόλαου Κοπέρνικου, το οποίο βρίσκεται κοντά στην είσοδο του Μεγάρου Στάσιτς της Εταιρίας Επιστημών, επιλογή στην οποία τους οδήγησε η απεριόριστη αγάπη τους για την αστρονομία. Οι δύο άντρες θα ανταλλάξουν απόψεις για τη θέση του ήλιου στο σύμπαν και, στη συνέχεια, θα εξετάσουν ένα από τα αγαπημένα θέματα των ποδοσφαιριστών στον επίγειο κόσμο: τα πριμ.

Ριμπερύ: Λοιπόν, Γιώργο, πόσα θα πάρετε εσείς για την πρόκριση στα ημιτελικά;

– Δεν έχω ιδέα. Ξέρεις, στην Ελλάδα υπάρχει κρίση. Οπότε, αγωνιζόμαστε κυρίως για να ξαναδώσουμε ελπίδα στον κόσμο κι από αγάπη για τη φανέλα.

– Για τι πράγμα;

– Για τη φανέλα, το εθνόσημο! Αυτό μας έκανε να κερδίσουμε το 2004. Κι εσείς; Φαντάζομαι ότι θα είχατε την αξιοπρέπεια να μη ζητήσετε τίποτε μετά από εκείνες τις ιστορίες στην Κνύσνα, έτσι δεν είναι; [αναφορά στο γνωστό περιστατικό στην Κνύσνα της Ν. Αφρικής, κατά τη διάρκεια του Μουντιάλ του 2010, όταν οι Γάλλοι διεθνείς αρνήθηκαν να βγουν από το πούλμαν για να προπονηθούν, σε «ένδειξη συμπαράστασης» προς τον αποπεμφθέντα Ανελκά]

– Έ… όχι, αλλά επειδή έχουμε καλό πρόεδρο, μας υποσχέθηκε 150.000 ευρώ για τον ημιτελικό και 320.000 αν κερδίσουμε στον τελικό. Έι, τι τρέχει, σου συμβαίνει κάτι; Δείχνεις έκπληκτος.

– Όχι, αλλά όταν σκέφτομαι όλους αυτούς τους ανθρώπους στην πατρίδα μου που δεν έχουν λεφτά για τα εισιτήρια του λεωφορείου, μου φαίνεται παράξενο να ακούω ότι άλλοι, στη χώρα σου, πληρώνονται μια περιουσία απλώς για να βγουν από το λεωφορείο.

– [Μακρά παύση]… Έ, τελικά, ξέρεις την απόσταση μεταξύ Κρόνου και Δία;

– Όχι. Αλλά πρέπει νάναι μεγάλη. Ιδίως άμα ταξιδεύεις με λεωφορείο.»

Και διαβάζοντας τις γραμμές αυτές, ένα μεσημέρι σε κάποια πόλη του Βορρά, ο Ρογήρος ένιωσε δάκρυα στα μάτια του. Κι αναρωτήθηκε αν θα έπρεπε να νιώθει ντροπή που ήταν τόσο αφελής ώστε να συγκινηθεί από το απλοϊκό χρονικό ενός Γάλλου αθλητικογράφου ή περήφανος που για μια στιγμή πέταξε τη στολή του μεθοδικού και ορθολογικού στρατιώτη της καθημερινότητας. Όσο για τη συνάντηση Ριμπερύ και Καραγκούνη, αυτή είναι πολύ πιο πιθανή απ’ ό,τι ήταν μέχρι χτες…

Θερμοπύλες ή κωμωδία;

 

Και τώρα;  Πρέπει να γελάμε ή να κλαίμε; Να χαιρόμαστε ή να λυπούμαστε; Να είμαστε περήφανοι ή να ντρεπόμαστε; Όλα μαζί ή τίποτε από αυτά;

Καταρχήν και καταρχάς, επειδή πρόκειται για ποδόσφαιρο, δεν υπάρχει λόγος ιδιαίτερης στεναχώριας: η ποδοσφαιρική λύπη, ακόμη και στις πιο βαριές περιπτώσεις δεν πρέπει να διαρκεί πάνω από μια νύχτα. Όπως κι η ποδοσφαιρική χαρά, όσο έντονη κι αν είναι, έχει τελικά χαρακτήρα παροδικό. Η πρόκριση της εθνικής δεν θα βελτίωνε ουσιωδώς τις ζωές μας. Ούτε κι ο αποκλεισμός πρόκειται να τις καταστρέψει.

Δυσκολεύομαι όμως και να χαρώ γιατί μετά κι από τη χτεσινή εμφάνιση, αποδείχθηκε ότι η εθνική μπορούσε (για να μην πω ότι έπρεπε) να προκριθεί μέσα απ’ αυτό τον όμιλο. Όλοι πια παραδέχονται ότι η πρόκριση χάθηκε εξαιτίας της απίστευτης παράστασης κωμωδίας που έπαιξαν οι διεθνείς και το προπονητικό τημ στο Πορτ Ελίζαμπεθ με τους Κορεάτες. Άρα, για να μη μασκαρεύουμε την αλήθεια, μιλάμε για αποτυχία. Όχι παταγώδη, αλλά πάντως αποτυχία.

Πρέπει να είμαστε περήφανοι; Ήδη βλέπω τους διθυράμβους των ΜΜΕ για τους πολεμιστές που κράτησαν Θερμοπύλες μέχρι το 78΄, ηρωϊκά μαχόμενοι απέναντι στους επίλεκτους Αργεντίνους του Μεγάλου Βασιλέως Μαραντόνα! Να το δούμε το θέμα λίγο πιο ψύχραιμα; Το πρόβλημα με τις διάφορες Θερμοπύλες και πολιορκίες του Μεσολογγίου είναι ότι γνωρίζουμε εξαρχής ότι ο εχθρός, του οποίου παραδεχόμαστε την καταφανή υπεροχή, θα νικήσει στο τέλος. Κι αν στη μάχη οι πολεμιστές ρισκάρουν τη ζωή τους για ένα υψηλότερο κατ’ αυτούς  ιδανικό, δεν έχω πειστεί ότι στο ποδόσφαιρο χωρούν τέτοιας μορφής αναλύσεις. Κατά της Αργεντινής, η Ελλάδα εμφανίστηκε με το πιο αμυντικό πρόσωπο της εξαιρετικά αμυντικοστρεφούς ρεχαγκέλειας περιόδου. Ομάδα να παίζει με τέσσερα στόππερ δεν έχω ξαναδεί ποτέ. Ο χτεσινός αγώνας μου θύμισε σε μεγάλο βαθμό τις «ηρωϊκές» εμφανίσεις ελληνικών συλλόγων σε ευρωπαϊκά κύπελλα στη δεκαετία του ’80, όταν πήγαιναν να αντιμετωπίσουν εκτός έδρας μεγάλους αντιπάλους με καθαρό σύστημα άμυνας στα ταμπούρια: έχαναν τελικά με 0-1 ή 0-2 κι απέφευγαν τον διασυρμό (ο οποίος ερχόταν συχνά στη ρεβάνς, όταν οι ομάδες μας ήταν υποχρεωμένες να παίξουν στοιχειωδώς επιθετικά). Και μη νομίσετε ότι χτες κερδίσαμε τον διεθνή θαυμασμό και την αναγνώριση: τα διεθνή ΜΜΕ ασχολούνται ελάχιστα με την εθνική Ελλάδας: μιλάνε για «εύκολη νίκη της Αργεντινής», για βρόμικο παιχνίδι στον Μέσσι, για λογικό αποκλεισμό μιας αμυντικής ομάδας (κι εδώ λιγάκι ενοχλούμαι, γιατί τελικά αυτός ο αποκλεισμός ούτε τόσο λογικός ούτε αναπόφευκτος ήταν). Την ευνοϊκότερη, ίσως, κριτική, την είχε ο ιστότοπος του Φρανς Φουτ: «La Grèce n’a pas vraiment démérité mais elle a payé cash un jeu offensif d’une faiblesse abyssale».

Εντάξει, όμως, ούτε να ντρεπόμαστε πρέπει. Όσοι αγωνίστηκαν χτες επέδειξαν πάθος κι αυταπάρνηση (στοιχεία που – χρειάζεται να το θυμήσουμε, – δεν υπήρχαν στο ματς με την Κορέα). Ο Τζόρβας έκανε ηρωϊκό παιχνίδι (αν και η αδυναμία του στις εξόδους, ιδίως στα κόρνερ, φάνηκε και χτες, χωρίς πάντως συνέπειες). Όλοι οι αμυντικοί έκαναν ό,τι μπορούσαν (ο Μέσσι μόνο προς το τέλος μπόρεσε να γίνει ουσιαστικός). Ο Βύντρα έκανε ένα εξαιρετικά ώριμο παιχνίδι και, στην τελική, ήταν ο παίκτης με τις καλύτερες μεταβιβάσεις. Οι τρεις του κέντρου προσπάθησαν. Κι ο Σαμαράς έδειξε αρετές που δεν πιστεύαμε ότι είχε (ή πιστεύαμε ότι τις είχε ξεχάσει) στον απίστευτα άχαρο ρόλο του μοναδικού κι εντελώς απομονωμένου επιθετικού. Το σχέδιο ήταν απλό: ηρωϊκή άμυνα για το 0-0, το γκολ επαφίεται στην πίστη μας στα θαύματα και για τα υπόλοιπα ελπίζουμε οι Νιγηριανοί να κάνουν το καθήκον τους. Θα μπορούσε και να πετύχει (αλλά δεν θα ήταν το πιο πιθανό σενάριο). Τελικά δεν πέτυχε. Είναι αλήθεια ότι οι τραυματισμοί και των τριών μέσων μας έδεσαν τα χέρια του Ρεχάγκελ (αν και πάλι θα μπορούσε να δείξει μεγαλύτερη φαντασία στις αλλαγές του: κάτι θα μπορούσε να προσφέρει χτες ο Σαλπιγγίδης, σίγουρα κάτι περισσότερο από τον Πατσατζόγλου που απλώς ήταν ένα ακόμα σώμα στην άμυνα). Είναι, επίσης, αλήθεια ότι το θαύμα παραλίγο να συμβεί στη φάση του 48΄: ο Σαμαράς βλέπει την πάσα στον κενό χώρο (ποιός την έκανε αλήθεια;), αρχίζει το σπριντ από τη σέντρα, ντριμπλάρει με απίστευτο τρόπο τον Ντεμικέλις, μπαίνει στην περιοχή και κερδίζει (και με τύχη) την κόντρα απ’ τον Οταμέντι: ενώ ο Ρομέρο έχει αυτοεξουδετερωθεί, δεν έχει πια τις δυνάμεις και το καθαρό μυαλό ώστε να στοχεύσει σωστά. Μετά, ήρθαν οι τραυματισμοί, η κούραση και το μοιραίο στο τέλος, με δήμιους τον Ντεμικέλις και τον βετεράνο Μαρτίν Παλέρμο [Ελλάδα-Αργεντινή 0-2 (0-0), Πολοκουάνε]. Μια συγκινητική εμφάνιση, αλλά όχι ακριβώς αυτό που αρκεί για να χτίσεις με φιλοδοξίες την ομάδα του μέλλοντος [να πούμε παρενθετικά ότι χτες οι Γάλλοι στοιχηματζήδες πρότειναν μετά μανίας Χ ημίχρονο 2 τελικό, διότι «η Ελλάδα έχει σκληροτράχηλη άμυνα που θα κρατήσει ένα ημίχρονο, αλλά απ’ την άλλη φέτος δεν είναι 2004 για να πάρει και τελικό αποτέλεσμα»].  

Η Αργεντινή δεν σκοτώθηκε (με τον κίνδυνο τραυματισμών ή καρτών) να πάρει το παιχνίδι. Δεν αδιαφόρησε, όμως. Φυσικά η είσοδος εφτά νέων παιχτών στην ενδεκάδα δεν ήταν ό,τι το καλύτερο για τη συνοχή της. Από αυτούς, ο μέσος (μέχρι τώρα της Ουρακάν και πλέον της Φιορεντίνα) Μάριο Μπολάττι μου έκανε την καλύτερη εντύπωση. Αγωνιστικός ο Κλεμέντε Ροντρίγκες, αλλά δεν του βγήκαν και πολλά απ’ όσα προσπάθησε. Ο Μιλίτο χάθηκε μέσα στην ελληνική άμυνα. Ο Αγουέρο ξεκίνησε δυναμικά, αλλά μετά το ημίωρο χάθηκε κι αυτός. Χαιρετίζουμε την επανεμφάνιση με γκολ του γερόλυκου Παλέρμο. Έτσι κι αλλιώς η Αργεντινή έκανε το 3 στα 3 και μπορεί να προετοιμαστεί για το πονηρό και δύσκολο ρημέικ του 2006: ένας νοκ άουτ αγώνας με το Μεξικό δεν είναι ακριβώς ό,τι καλύτερο μπορεί να σου τύχει στους 16 [όταν, αστειευόμενος, λέω ότι η Βραζιλία είναι η ευνοούμενη της παράγκας της ΦΙΦΑ κάτι τέτοια έχω στο μυαλό μου: η Αργεντινή ήταν καταδικασμένη να παίξει στους 16 με ζόρικο αντίπαλο]. 

Στο άλλο ματς, οι Νιγηριανοί έπρεπε να έχουν νικήσει, μόνο που υπήρξαν απίστευτα άστοχοι μπροστά στο κορεατικό τέρμα: η φάση με τον Γιακούμπου Αγιεγκμπένι να αστοχεί από μισό μέτρο μπροστά σε κενό τέρμα είναι η χαρακτηριστικότερη του αγώνα [Νιγηρία-Ν. Κορέα 2-2 (1-1), Ντέρμπαν]. Μαζί με την εθνική μας, η Νιγηρία πρέπει να έχει τύψεις από την παρουσία της στο Μουντιάλ αυτό: μπορούσε να πάρει την πρόκριση, αλλά δεν το πέτυχε, σε μεγάλο βαθμό λόγω των δικών της λαθών. Προσέθεσε το λιθαράκι της στη (συμβολικότατη) διαδικασία αποκλεισμού των αφικανικών ομάδων: είπαμε, ίσως αυτό το ΠΚ, που διοργανώνεται στην Αφρική να είναι το πρώτο μετά το ’86 (και την πρόκριση του Μαρόκου στους 16) που καμία αφρικανική ομάδα δεν θα προκριθεί από την πρώτη φάση. Με όλα αυτά, προκρίθηκε η ομάδα με το λιγότερο ταλέντο, αλλά τις περισσότερες συλλογικές αρετές: η Ν. Κορέα προκρίνεται για πρώτη φορά στους 16 παίζοντας εκτός της χώρας της. Μια μεγάλη επιτυχία για τους Ασιάτες, αλλά κι αρκετή χαρά για τους αντιπάλους τους στην επόμενη φάση.

Η Ουρουγουάη ξέρει και μπορεί: Στο ντέρμπυ του πρώτου ομίλου, η Ουρουγουάη ήξερε καλύτερα τί ακριβώς ήθελε και πώς να το πάρει [Ουρουγουάη-Μεξικό 1-0 (0-0), Ράστενμπεργκ/ Ρύστενμπυρχ]. Ένα ντέρμπι με τα ξαδέρφια απ’ την άλλη μεριά του Λα Πλάτα δεν θα ήταν η καλύτερη προοπτική για τη Σελέστε. Με αποφασιστικότητα και ψυχραιμία η Ουρουγουάη (μολονότι της αρκεί και το Χ) θα πάρει τον έλεγχο του παιχνιδιού. Ο συνδυασμός Φορλάν-Καβάνι (εξαιρετική η σέντρα-πάσα του) και το άψογο τελείωμα της φάσης από τον Σουάρες (43΄) θα δώσουν στη Σελέστε το περιθώριο ασφαλείας που χρειάζεται. Το Μεξικό θα προσπαθήσει: ευκαιρίες είχε και πριν το γκολ που δέχθηκε, ευκαιρίες θα κάνει και μετά. Δεν θα τα καταφέρει, όμως: πιθανώς και γιατί δεν έκρινε ότι η νίκη στο χτεσινό ματς ήταν ζήτημα καθοριστικής σημασίας. Ωστόσο, όσο καλή και ταλαντούχα ομάδα κι αν έχεις (και το Μεξικό την έχει) ένα παιχνίδι με τους Αργεντίνους δεν είναι απλή υπόθεση. Θα μου πείτε ότι αν θέλεις να κατακτήσεις την κορυφή πρέπει να περάσεις μεγάλες ομάδες. ΟΚ, μόνο που δεν θα έβλαπτε το Μεξικό να κερδίσει σ’ αυτοπεποίθηση παίζοντας στους 16 με έναν ευκολότερο αντίπαλο. Η ωριμότατη Ουρουγουάη, αντιθέτως, θα έχει την τύχη να παίξει με έναν αδύναμο για αυτό το στάδιο αντίπαλο και μπορεί να ονειρεύεται την επιστροφή της στους 8 μετά από 40 χρόνια.

Τίτλοι τέλους για τη Γαλλία: Το πικρό ποτήρι της ήττας, του αποκλεισμού και της ταπείνωσης, η Γαλλία του Ντομνέκ (η χειρότερη Γαλλία των τελευταίων 35 χρόνων) το ήπιε μέχρι τέλους [Ν. Αφρική-Γαλλία 2-1 (2-0), Μπλουμφοντέιν]. Κάτι ξέραμε όταν σας λέγαμε μετά το ματς με το Μεξικό ότι αυτή η Γαλλία δεν μπορεί να κερδίσει καμία ομάδα. Αυτά που μάθαμε στη συνέχεια απλώς επιβεβαίωσαν την αρχική κρίση μας. Ποτέ ξανά δεν πρέπει να υπήρξε σε τελική φάση ΠΚ εθνική ομάδα με τόσα εσωτερικά προβλήματα, με ανταρσίες παικτών, προπονητή που έχει χάσει κάθε ίχνος σεβασμού των ποδοσφαιριστών του, ομοσπονδία άτολμη να αντιμετωπίσει μια κρίση, και ό,τι άλλο θέλετε. Οι αλλαγές στη σύνθεση δεν μπορούσαν από μόνες τους να αναστρέψουν την προδιαγεγραμμένη πορεία προς την ήττα (φιλότιμο ματς από τον Σισσέ που κάτι προσπάθησε, όπως κι ο Ζινιάκ για να είμαστε ειλικρινείς, χωρίς πάντως να γίνει ουσιαστικός). Η (αυστηρότατη) αποβολή του Γκουρκύφφ από το 25΄ κιόλας (ενδεικτική της έλλειψης ψυχραιμίας και της κακής ψυχολογίας και του συγκεκριμένου παίκτη και της ομάδας γενικά) στέρησε απ’ τη Γαλλία και τις τελευταίες ελπίδες για κάτι καλό. Ο Μπλαν αναλαμβάνει μια ομάδα που βρίσκεται κυριολεκτικά στο σημείο μηδέν. Κι αναρωτιέται κανείς, μήπως πριν αρχίσει να χτίζει, θα πρέπει να κατεδαφίσει κιόλας (πόσο πρέπει να στηριχτεί σε παίκτες σαν τον Εβρά και τον Ριμπερύ που πρωτοστάτησαν στη θλιβερή ανταρσία των Γάλλων διεθνών;). 

Η Ν. Αφρική δεν απέφυγε το στίγμα της πρώτης ομάδας διοργανώτριας χώρας που αποκλείεται από την φάση των ομίλων. Ωστόσο, λαμβανομένων υπόψη των περιορισμένων δυνατοτήτων της, οι εμφανίσεις της ήταν συμπαθητικές: ολοκλήρωσε με νίκη την παρουσία της, ενώ έχασε ένα μόνο παιχνίδι όπου ο αντίπαλός της ήταν σκάλες ανώτερος σε ταλέντο, τεχνική και τακτική.

Συνέχεια της ώρας της αλήθειας και σήμερα. Στον τρίτο όμιλο, μένει να δούμε αν ακόμη ένα ψευδοφαβορί θα εγκαταλείψει νωρίς την κούρσα. Πάντως, όσο άθλιο ποδόσφαιρο κι αν παίζει, η Αγγλία εμφανίζεται πάλι σαν φαβορί για την πρόκριση, κυρίως γιατί ο αντίπαλός της δεν έχει το ταλέντο και την προσωπικότητα που απαιτούν οι περιστάσεις. Θα είναι αυτό αρκετό για τους Άγγλους; Θα το δούμε. Για την άλλη θέση, πλεονέκτημα στους Αμερικανούς λόγω ταλέντου και νοοτροπίας.

Ο σκληρός τέταρτος όμιλος υπόσχεται τιτανομαχίες. Στο προ-προηγούμενο ποστ εξηγήσαμε τους λόγους για τους οποίους η Γερμανία και η Σερβία είναι τα λογικά φαβορί. Η εκτίμηση αυτή δεν έχει μεταβληθεί.

Mort et transfiguration

   

Η δεύτερη αγωνιστική της φάσης των ομίλων άρχισε και μαζί άλλαξε κι η ατμόσφαιρα της διοργάνωσης. Η ανάγκη να εξασφαλιστούν οι βαθμοί για την πρόκριση οδήγησε τις ομάδες να πάρουν περισσότερα ρίσκα, να παίξουν επιτέλους και λίγο ποδόσφαιρο. Κάποιες ομάδες ανέβασαν τις μηχανές σχεδόν στο φουλ. Άλλες, προσπάθησαν να διορθώσουν τα λάθη του πρώτου παιχνιδιού τους. Και μερικές συνέχισαν σαν να μη συμβαίνει τίποτε. Μέσα σ’ όλα αυτά, εθνικές που βρίσκονταν ένα βήμα πριν από την καταστροφή μεταμορφώθηκαν και αναστήθηκαν. Αυτές που αποδείχθηκαν ανίκανες να διορθώσουν τα σφάλματά τους τιμωρήθηκαν, εγκαταλείποντας τον όχι και τόσο μάταιο κόσμο του Μουντιάλ. Η εθνική μας ανήκει στις πρώτες: παρουσίασε μια από τις πιο εντυπωσιακές μεταμορφώσεις ομάδας από ένα ματς στο επόμενο. Η Γαλλία στις δεύτερες. Την ίδια ώρα οι άνθρωποι κι απ’ τις δυο μεριές του Λα Πλάτα χαμογελούν. Αργεντινή και Ουρουγουάη βρίσκονται αγκαλιά με την πρόκριση. 

Η Ελληνική Ανάσταση: Το Μπλουμφοντέιν αποδείχθηκε γούρικο για την Ελλάδα [Ελλάδα-Νιγηρία 2-1 (1-1)]. Αυτή τη φορά, ο Ρεχάγκελ έκανε τις λογικές κινήσεις, αυτές που όλος ο κόσμος  (εμείς οι προπονητές της κερκίδας και του καναπέ) εκτός από τον ίδιο τον προπονητή της ομάδας βλέπει ότι πρέπει να γίνουν. Τρία στόππερ στην άμυνα που γελοιοποιήθηκε στο πρώτο ματς, με την είσοδο του, αν μη τι άλλο, έμπειρου στη θέση αυτή Κυργιάκου και του νεαρού Παπασταθόπουλου (που πάντως φάνηκε λίγο έξω από τα νερά του), ενώ ο Βύντρα πέρασε στη γνώριμή του θέση του δεξιού μπακ, αφήνοντας εκτός ενδεκάδας τον Σεϊταρίδη. Στην επίθεση ο Σαλπιγγίδης ξεκίνησε βασικός, όπως έπρεπε να έχει συμβεί από το πρώτο παιχνίδι, αντί του Χαριστέα, ενώ τα σπασμένα για την είσοδο του τρίτου κεντρικού αμυντικού τα πλήρωνε λογικά ο Σαμαράς που δεν είχε προσφέρει απολύτως τίποτε στον αγώνα του Πορτ Ελίζαμπεθ.

Η εθνική άρχισε τον αγώνα σαφώς καλύτερα, δείχνοντας επιθυμία να παίξει επιτέλους ποδόσφαιρο. Συνέχισε, πάντως, να είναι νευρική κι αυτό το πλήρωσε γρήγορα: δέχθηκε ένα γκολ (16΄ Ούτσε) για το οποίο φέρει προφανή ευθύνη ο Τζιόρβας, αλλά και η άμυνα συνολικά, καθώς οι τοποθετήσεις και οι αντιδράσεις της στην εκτέλεση του φάουλ ήταν εντελώς άστοχες (ας αναγνωρίσουμε στον τερματοφύλακα το ελαφρυντικό ότι η μπάλα αναπήδησε, ενώ ο ίδιος δεν πρέπει να είχε σχεδόν καθόλου οπτικό πεδίο). Επιστροφή του εφιάλτη. Βεβαιότητα ότι θα αρχίσουμε να μετράμε πάλι γκολ και να ψάχνουμε να βρούμε αν θα διεκδικήσουμε τον τίτλο της χειρότερης ομάδας του Μουντιάλ. Ωστόσο αντίδραση υπήρξε. Κυρίως, αυτή τη φορά μας βοήθησαν οι συγκυρίες: η αποβολή του Κάιτα στο 33΄, την οποία ουσιαστικά κέρδισε ο Τοροσίδης, ήταν το καθοριστικό σημείο του αγώνα. Έχοντας αριθμητικό μειονέκτημα οι Νιγηριανοί αποδιοργανώθηκαν εντελώς: οι αποστάσεις ανάμεσα στις γραμμές τους μεγάλωσαν, η άμυνά τους χαλάρωσε. Ο Ρεχάγκελ έκανε την επιβεβλημένη κίνηση περνώντας στο παιχνίδι έναν ακόμη επιθετικό (Σαμαράς αντί Παπασταθόπουλου). Η Ελλάδα άρχισε να παίζει πραγματικά καλό ποδόσφαιρο: κάθετες και διαγώνιες πάσες, κίνηση στον χώρο, διεμβολισμοί, ντρίμπλες. Ευκαιρίες και τελικά η ισοφάριση λίγο πριν τη λήξη του α΄ ημιχρόνου, την οποία είχε καθυστερήσει ο εξαιρετικός Νιγηριανός τερματοφύλακας Ενυέμα. Πάλι με τη βοήθεια και της τύχης: το σουτ του Σαλπιγγίδη κόντραρε πάνω στον Αρούνα και κατέληξε στα δίχτυα.

Το δεύτερο ημίχρονο αρχίζει όπως ακριβώς τελείωσε το πρώτο. Η Ελλάδα κυριαρχεί. Δεν θυμίζει σε τίποτε την αξιοθρήνητη ομάδα του Πορτ Ελίζαμπεθ. Ο Καραγκούνης έχει γίνει και πάλι ηγέτης, όλο το κέντρο αποδίδει (εύφημος μνεία στον Τζιόλη). Ο Σαλπιγγίδης αποτελεί διαρκή πηγή κινδύνων για την αντίπαλη άμυνα, ενώ ο Τοροσίδης κάνει το μεγάλο ματς που χρωστούσε στην εθνική. Ο Σαμαράς ξαναγίνεται ο παίχτης που κάποτε είχε θεωρηθεί το μεγαλύτερο ταλέντο του ελληνικού ποδοσφαίρου. Ευκαιρίες πολλές, αλλά κάτω από τα αντίπαλα δοκάρια βρίσκεται ο με διαφορά καλύτερος γκολκήπερ του Μουντιάλ. Στο 71΄ λυγίζει κι αυτός: δεν συγκρατεί τη μπάλα στο δυνατό σουτ του Τζιόλη κι ο Τοροσίδης βρίσκει την ευκαιρία να γίνει δικαιωματικά ο παίκτης που έκρινε το παιχνίδι. Ταχύς ρυθμός, πολλές ευκαιρίες, η μπάλα πηγαίνει πάνω-κάτω. Περνά στον αγώνα κι ο Νίνης. Κι άλλες φάσεις. Ο Σαμαράς κάνει πλάκα στους αντίπαλους αμυντικούς με αλλεπάλληλες ντρίμπλες σε δύο φάσεις στη σειρά. Πού πήγε ο ξυλοκόπος του Πορτ Ελίζαμπεθ που δεν μπορούσε να ντριμπλάρει ούτε τη σκιά του; Η φράντζα είναι ίδια. Ο αγώνας φτάνει στο τέλος. Πρώτη νίκη σε τελική φάση ΠΚ, ο αρχικός στόχος έχει επιτευχθεί, μπορούμε πια να ονειρευόμαστε και πρόκριση. Μπορώ κι εγώ να κυκλοφορώ άνετα στην πόλη μου χωρίς να χρειάζεται να κρύβω, από ποδοσφαιρική άποψη, την εθνικότητά μου. 

Ποιά εικόνα της εθνικής ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα; Η αξιοθρήνητη ομάδα άτεχνων παιχτών που εμφανίστηκε κόντρα στους Νοτιοκορεάτες ή η σημερινή ομάδα που κυριάρχησε στον αγωνιστικό χώρο; Πιθανώς καμία, αν και νομίζω ότι η αλήθεια βρίσκεται πιο κοντά στη δεύτερη. Θα ήταν άλλωστε άδικο για μια ομάδα που υπήρξε πρωταθλήτρια Ευρώπης πριν έξι χρόνια (όπως κι αν συνέβη αυτό) να μείνει στην τραγική εικόνα του πρώτου παιχνιδιού. Ταυτόχρονα, όμως, θα πρέπει να τα βάλει με τον εαυτό της: με μια στοιχειωδώς σοβαρή εμφάνιση στο Πορτ Ελίζαμπεθ,  η εθνική θα ήταν σήμερα αγκαλιά με την πρόκριση και δεν θα χρειαζόταν θαύματα με την Αργεντινή. Για σκεφτείτε το απευκταίο (αλλά διόλου απίθανο) ενδεχόμενο να πέσουμε ηρωϊκώς μαχόμενοι κατά της Αλμπισελέστε και την ίδια ώρα οι Νιγηριανοί να κερδίζουν με δύο γκολ διαφορά και να κατακτούν την πρόκριση! Κρίμα δεν θα είναι; Τέλος πάντως, έστω κι έτσι, τα πράγματα διορθώθηκαν: η εποχή της ήττας και της σφαλιάρας τελείωσε.

Η επίδειξη δύναμης της Αλμπισελέστε: Λίγο νωρίτερα, η Αργεντινή αποφάσισε να ανεβάσει ταχύτητα, να δικαιολογήσει τον τίτλο του φαβορί και να καθαρίσει την υπόθεση πρόκριση [Αργεντινή-Ν. Κορέα 4-1 (2-1), Γιοχάνεσμπουργκ]. Μπήκε και πάλι δυνατά στο παιχνίδι, μόνο που αυτή τη φορά δεν κάθησε στο 1-0 και συνέχισε να παίζει καλό ποδόσφαιρο. Η μείωση του σκορ από τους Κορεάτες λίγο πριν τελειώσει το πρώτο ημίχρονο προκάλεσε παροδική απλώς ανησυχία: η Αλμπισελέστε μπήκε και στο δεύτερο μέρος δυνατά και τελείωσε το παιχνίδι αποδίδοντας θεαματικό ποδόσφαιρο. Ο Μέσσι ήταν ακόμη πιο ουσιαστικός, ενώ ο Ιγουαϊν με τα τρία γκολ που πέτυχε κέρδισε πολλούς πόντους στον σκληρό αγώνα για την ακριβή θέση του βασικού φορ της Αργεντινής. Ο Μαραντόνα διαθέτει πια χρόνο και άνεση για να ετοιμάσει τα σχέδιά του για τον επόμενο γύρο.

Η Ουρουγουάη βλέπει και πάλι ψηλά: Χαρά μεγάλη και στη γειτονική χώρα βορείως του Λα Πλάτα. Στον αγώνα που άνοιξε τη δεύτερη αγωνιστική, η Ουρουγουάη μπήκε αποφασισμένη να αποδείξει ότι η καλύτερη ομάδα μπορεί να κερδίζει επιβάλλοντας το παιχνίδι της, ακόμη και αν απέναντί της έχει την οικοδέσποινα της διοργάνωσης. Εξαιρετικό παιχνίδι συνολικά από την ομάδα, που δεν επέτρεψε σε καμία στιγμή στους Νοτιοαφρικανούς να απειλήσουν και να πιστέψουν ότι θα μπορούσαν να πάρουν κάτι καλό από αυτό το παιχνίδι. Ο Φορλάν έδειξε γιατί είναι ο ηγέτης της ομάδας πετυχαίνοντας το καθοριστικό πρώτο τέρμα. Ο Σουάρες κέρδισε το πέναλτι με το οποίο κλείδωσε η νοτιοαμερικάνικη νίκη και ο Άλβαρο Περέιρα έβαλε το κερασάκι στην τούρτα ενώ παίζονταν οι καθυστερήσεις [Ουρουγουάη-Ν. Αφρική 3-0 (1-0), Πρετόρια]. Η Ουρουγουάη είναι αγκαλιά με την πρόκριση στους 16, η Ν. Αφική παίρνει τον σκληρό, αλλά αναμενόμενο δρόμο του αποκλεισμού. Θα είναι η πρώτη διοργανώτρια που αποκλείεται τόσο νωρίς. 

Ο αετός πέταξε πάνω από το Πολοκουάνε: Η κηδεία είχε προαναγγελθεί και το γνώριζε όλος ο κόσμος εκτός από τον άμεσα ενδιαφερόμενο, τον Ρεϋμόν Ντομνέκ. Είχαμε ήδη διατυπώσει την πρόβλεψή μας σχετικά με το σοβαρό ενδεχόμενο αποκλεισμού της γαλλικής ομάδας. Το υλικό της τωρινής εθνικής Γαλλίας δεν είναι βέβαια το καλύτερο, δεν είναι όμως και για πέταμα. Αυτό που καταδίκασε τους τρικολόρ ήταν οι ολέθριες επιλογές του προπονητή τους, όπως το ανεξήγητο 4-3-2-1 με τον Ανελκά μόνο επιθετικό, ενώ δεν μπορεί να παίξει χωρίς στήριγμα, ή η διατήρηση στην ενδεκάδα του φριχτά ντεφορμέ Γκοβού. Η επιστροφή στο κλασσικό 4-4-2 με ένα σέντερ φορ μπροστά από τον Ανελκά (κατά προτίμηση τον Σισσέ που και φορμαρισμένος και αληθινός φορ είναι) θα μπορούσε να βοηθήσει τη Γαλλία να παίξει ένα πιο παραγωγικό ποδόσφαιρο. Ο Ντομνέκ προτίμησε να κάνει άλλα κόλπα: ναι μεν διόρθωσε ένα σφάλμα του, ξαναβάζοντας στην ενδεκάδα τον απαραίτητο Μαλουντά, πλην όμως, στην προσπάθεια να διατηρήσει βασικό και τη νέα του αγάπη τον Ντιαμπύ (ίσως ο ωροσκόπος του να υποσχόταν σπουδαία πράγματα αυτήν την περίοδο) έστειλε στον πάγκο τον Γκουρκύφφ, δηλαδή τον μόνο επιτελικό μέσο που είχε στη διάθεσή του! Το αποτέλεσμα το είδαμε όλοι: ούτε μία ουσιαστική ευκαιρία σε ολόκληρο τον αγώνα, ούτε μία πάσα της προκοπής προς τον εκάστοτε φορ (Ανελκά κι έπειτα… Ζινιάκ), την ίδια ώρα που το Μεξικό είχε κάνει έξι μεγάλες ευκαιρίες μόνο στο πρώτο ημίχρονο.

Το Μεξικό είχε πετάξει δυο βαθμούς στον αγώνα της πρεμιέρας. Αυτή τη φορά μπήκε αποφασισμένο να αποδείξει όλα τα καλά που λέγονται για την ομάδα του. Ψύχραιμο, μεθοδικό, με παίκτες υψηλότατης τεχνικής κατάρτισης και, ειδικά επιθετικούς, ταχύτατους που έκαναν τη γαλλική άμυνα να πελαγοδρομεί. Κι ακόμα, με δύο εντυπωσιακές μηχανές στην αριστερή πλευρά (Σαλσίδο και Τορράδο) που κάλυπταν τον χώρο, άλλαζαν θέσεις και κατέβαζαν τη μπάλα. Επιπλέον, το Μεξικό υπερείχε και στον πάγκο: ο Αγκίρε και τολμηρός και εύστροφος υπήρξε. Όταν τραυματίστηκε ο Βέλα τον αντικατέστησε (31΄) με τον απίστευτα γρήγορο Μπαρρέρα, ο οποίος πολλαπλασίασε τα προβλήματα των Γάλλων αμυντικών. Δεν δίστασε να παίξει και με τέσσερις επιθετικούς, βγάζοντας (54΄) έναν ταλαντούχο αλλά νευρικό μέσο (Χουάρες) για να περάσει στο παιχνίδι ένα καθαρόαιμο φορ (Ερνάντες). Κι όταν πια κουράστηκε ο Φράνκο, ο Αγκίρε τον αντικατέστησε με τον Μπλάνκο. Όταν το ταλέντο συνδυάζεται με την τόλμη τελικά ανταμείβεται: ένα ξεπέταγμα του Ερνάντες (από ελεγχόμενη θέση οφσάιντ) που ντρίμπλαρε και τον τερματοφύλακα (64΄) και η επέλαση του Μπαρρέρα που ανάγκασε τον Αμπιντάλ να του κάνει πέναλτυ, το οποίο εκτέλεσε με μαεστρία ο Μπλάνκο (78΄), σφράγισαν τη ληξιαρχική πράξη θανάτου της Γαλλίας του Ντομνέκ [Μεξικό-Γαλλία 2-0 (0-0)]. Γιατί δεν πρέπει να υπάρχει κανείς που να πιστεύει ότι το Μεξικό ή η Ουρουγουάη θα σκιστούν να νικήσουν στο μεταξύ τους ματς, όταν με ισοπαλία προκρίνονται και οι δύο! Κυρίως, όμως, κανείς δεν πιστεύει πια ότι αυτή η Γαλλία μπορεί να κερδίσει οποιαδήποτε ομάδα. Τελικά το επίτευγμα του Ρεϋμόν δεν είναι και μικρό…