Σε αναζήτηση της χαμένης επικαιρότητας

  

Το «πρόβλημα» του ερασιτέχνη που έχει ένα ιστολόγιο είναι φυσικά ότι πρέπει να δίνει προτεραιότητα στην οικογένεια και στις επαγγελματικές υποχρεώσεις του. Έτσι, αδυνατεί συχνά να ανανεώσει το ιστολόγιο σε τακτά διαστήματα ή να γράψει όταν έχει έμπνευση ή όταν η επικαιρότητα το επιβάλλει. Μ’ αυτά και τ’ άλλα πέρασε μήνας από την τελευταία ανανέωση και στο μεταξύ συνέβησαν πολλά. Αυτά ακριβώς θα προσπαθήσουμε να σχολιάσουμε στα γρήγορα και χωρίς πολλές φιλοδοξίες ιεράρχησης. Ποδόσφαιρο και μπάσκετ, εθνικές και σύλλογοι, διοικητικά και παρασκήνιο, απ’ όλα είχε αυτό το διάστημα και σε τέτοια ποσότητα και ένταση που είναι κάπως δύσκολο να παρουσιαστούν και να σχολιαστούν με βάση κριτήρια λογικής και οργάνωσης. 

Ι. Ελληνικό πρωτάθλημα  

α. Ένα μπερδεμένο ξεκίνημα: Η πρεμιέρα του πρωταθλήματος επιφύλαξε εκπλήξεις, καθώς κανείς από τους τρεις μεγάλους του κέντρου δεν μπόρεσε να νικήσει. Ο Παναθηναϊκός επέδειξε απίστευτη νωθρότητα στη Λεωφόρο κατά της Ξάνθης. Μολονότι προηγήθηκε νωρίς δεν έδειξε καν διάθεση να τελειώσει το ματς στο α΄ ημίχρονο όταν η Ξάνθη δεν υπήρχε στο γήπεδο. Όταν η αντίπαλος ξύπνησε, ο ΠΑΟ ισοφαρίστηκε και μετά πέρασε στο μουντ του παίζουμε με τόσο άγχος που μοιάζουμε πανικόβλητοι. Αποτέλεσμα: μια εκτός προγράμματος ισοπαλία που μόνο εν μέρει εξηγείται από το ξενέρωμα που προκαλεί πάντα η απουσία θεατών. Μερικά (κατ’ ανάγκη σκόρπια συμπεράσματα): ο Παναθηναϊκός βγάζει λιγότερη προσωπικότητα από όση θα έπρεπε βάσει της αξίας και εμπειρίας του υλικού του/ χρειάζεται σαφώς έναν ακόμη επιθετικό και εν γένει επιθετικές λύσεις από τον πάγκο. Καλό το ξεφόρτωμα όσων (καλώς ή κακώς) κρίθηκαν ότι δεν μπορούν να βοηθήσουν, αλλά όχι και να το παρακάνουμε/ Αλλιώς καταλήγεις να αναζητείς λύσεις βάζοντας ακόμη και παίκτες υπό διωγμό, σαν τον Κλέυτον καλή ώρα. Χρόνια είχα να εκνευριστώ τόσο από ποδοσφαιριστή: αν δεν το έκανε επίτηδες, τότε…/ Ο Σπυρόπουλος καλός και άγιος, αλλά σαφώς υπερτιμημένος. Βλέπετε, είναι αρκετά καλός στα επιθετικά του καθήκοντα και είναι ένας από τους ελάχιστους πραγματικούς αριστερούς μπακ. Ωστόσο σε κάποιους αγώνες δείχνει απίστευτες αδυναμίες και του παίρνουν την ταυτότητα παίχτες που δεν είναι ακριβώς και πρώτης κατηγορίας (την περασμένη χρονιά ο Ζαϊρί, τώρα ο Κατόνγκο)/ Η Ξάνθη έχει μερικούς ενδιαφέροντες ποδοσφαιριστές και λογικά δεν θα έχει τις περσινές περιπέτειες. Να δούμε όμως και τη συνέχεια.      

Ο Ολυμπιακός πρόσφερε συγκινήσεις σε φίλους και εχθρούς, αλλά τελικά όχι αυτές που θα επιθυμούσαν οι πρώτοι. Το παιχνίδι του στο Καυταντζόγλειο ήταν απολύτως χαρακτηριστικό μιας ομάδας που έχει αλλάξει κατά τα 3/5 (ή μήπως κατά τα 4/5) κι όπως είναι λογικό ψάχνεται. Πολλά τα ερωτηματικά: γιατί εκτός ο Ρόμμενταλ; Μπορούν οι δευτεροκλασσάτοι της Λίγκα να προσφέρουν κάτι ουσιαστικό; Τί ακριβώς υπάρχει στο μυαλό και στην ψυχή ενός επιθετικού που χάνει μια ευκαιρία που δεν χάνεται με τίποτε κι ένα λεπτό μετά βάζει ένα σούπερ δύσκολο γκολ; Μερικές βεβαιότητες: η άμυνα του ΟΣΦΠ χρειάζεται πολύ δουλειά. Κάποιοι μάλλον δεν κάνουν (Μοντεστό;)/ Ο ΟΣΦΠ χρειάζεται οπωσδήποτε τερματοφύλακα: το μόνο που μπορεί να καταφέρει πια ο Νικοπολίδης είναι να αμαυρώσει μια πλούσια ιστορία (η φάση του πέναλτυ είναι ενδεικτική). Όσο για τον Ούρκο Πάρντο, δεν ξέρω γιατί, αλλά η εικόνα που έχω στο μυαλό μου είναι η ένδοξη εμφάνιση σ’ εκείνο το 0-5 από τον Εργοτέλη/ Ο Φετφατζίδης είναι έτοιμος και μια χαρά παίχτης. Βελτιώσιμος φυσικά, αλλά ήδη με προδιαγραφές ενδεκάδας. Όσο για τον Ηρακλή; Ενώ με τα οικονομικά του προβλήματα και το διοικητικό μπάχαλο έμοιαζε φαβορί για υποβιβασμό, στο γήπεδο έβγαλε προσωπικότητα ομάδας, μαχητικότητα κι επιθυμία να παίξει μπάλα (γιατί ευκαιρίες έχανε ακόμα και στο διάστημα της υπεροχής του Ολυμπιακού). Κάποιες μεταγραφές του αποδείχτηκε ότι ήταν απίστευτα έξυπνες για τα (λίγα) λεφτά που δόθηκαν (Σολτανί).    

Κι επειδή jamais deux sans trois, που λένε και οι φίλοι μας οι Γάλλοι, το επόμενο βράδυ η ΑΕΚ εξέπεμπε πάλι σε τόνο «μετρίως μέτρια και πάντα μετρημένα» κατορθώνοντας να χάσει στην Πάτρα από μια Κέρκυρα που κατάφερε να μετατρέψει σε γκολ και τις δύο ευκαιρίες που είχε. Όταν ξύπνησε η Ένωση ήταν πια αργά.  

Ενώ οι μεγάλοι της πρωτεύουσας τα έκαναν θάλασσα, οι ομάδες της Θεσσαλονίκης έκαναν το 3 στα 3. Για τον Ηρακλή τα είπαμε. Δόξα και τιμή μια και είχε το δυσκολότερο έργο. Ο ΠΑΟΚ νίκησε τον νεοφώτιστο Πανσερραϊκό 3-2 με τα χίλια ζόρια, όμως η νίκη κάλυψε προσωρινά τις πολλές αδυναμίες που φάνηκαν. Ο Άρης του Κούπερ έφυγε νικητής από ένα δύσκολο ματς στην Καβάλα, όμως η τοπική ομάδα έκανε τις «βαριές» μεταγραφές της πολύ αργά, δεν τις είχε στην πρεμιέρα κι έτσι κι αλλιώς έδειξε ανέτοιμη και μακριά από τις περσινές της εμφανίσεις. Στα υπόλοιπα ματς, είχαμε τη σύγκρουση ανάμεσα σε δύο ομάδες που φιλοδοξούν να είναι από τις ευχάριστες εκπλήξεις του πρωταθλήματος και στην οποία επικράτησε η γηπεδούχος (Λάρισα-Ατρόμητος 1-0), τη στρατηγική επικράτηση του Αστέρα Τρίπολης επί ενός μπερδεμένου Εργοτέλη στο Ηράκλειο και φυσικά τη θριαμβευτική επιστροφή του Αχιλλέα Μπέου στη Νέα Σμύρνη. Το αποτέλεσμα μοιάζει αφενός με επιβράβευση ενός διοικητικού που όσο αμφιλεγόμενος (για να το θέσουμε ήπια) κι αν είναι, κανείς δεν μπορεί να του αμφισβητήσει τις ικανότητες στην ανεύρεση καλών ποδοσφαιριστών (κάτι που θα έπρεπε να θυμούνται στη Νέα Σμύρνη), αφετέρου με τιμωρία μιας ομάδας της οποίας κάποιοι οπαδοί είχαν επιδοθεί πρόσφατα σε μερικά από τα πιο απίστευτα αίσχη που έχουν αμαυρώσει το ελληνικό ποδόσφαιρο.   

Αποτυχίες των μεγάλων της Αθήνας, καλά αποτελέσματα για τους Σαλονικιούς, μικρομεσαίες ομάδες με φιλοδοξίες και ενδιαφέρον υλικό. Έστω και λόγω της αδυναμίας των μεγάλων, η πρεμιέρα έδωσε κάποιες ενδείξεις ότι ίσως θα παρακολουθήσουμε ένα αμφίρροπο και ποδοσφαιρικά ενδιαφέρον πρωτάθλημα, Άλλες όμως οι βουλές του Κυρίου. Σύντομα επρόκειτο να το διαπιστώσουμε εκ νέου…   

β. Ώρα παρασκηνίου! Η αρχή της ιστορίας δεν ήταν και τόσο ύποπτη. Στην αρχή της περασμένης εβδομάδας ο Τζίγγερ έκανε την κίνηση ματ που θα αναβίωνε σε όλο της το μεγαλείο την πράσινη πολυμετοχικότητα. Ξανά μέσα το δίδυμο Βγενό-Πατέρα και άμεση επιστροφή του δεύτερου στην πράσινη προεδρία. Καλά όλα αυτά για τον Παναθηναϊκό (που θα γλιτώσει τη μουρμούρα της εξέδρας και τη διχόνοια, μέχρι τουλάχιστον να δώσουν δείγματα αστοχίας οι «νέοι», που είπαμε ότι έχουν πολλά να αποδείξουν). Μόνο που η επιστροφή Πατέρα σημαίνει και επιστροφή του ανθρώπου που για κάποιους άλλαξε τις ισορροπίες στο παρασκήνιο. Ποιοί είναι αυτοί οι κάποιοι; Πιθανότατα ο φουριόζος και πληθωρικός νέος ιδιοκτήτης του Ολυμπιακού και οπωσδήποτε αρκετοί που κινούνται γύρω του. Γρήγορα επικράτησε η άποψη ότι ο σύλλογος του Πειραιά πρέπει να αντιδράσει και να δώσει το μήνυμα ότι ξέρει από παρασκήνιο και δεν σκοπεύει να τα παρατήσει. Έτσι, φτάνουμε στην ανακοίνωση της πρόσληψης Γκαγκάτση, δηλαδή ενός προσώπου που έχει συνδέσει το όνομά του με την περίοδο του πιο σκοτεινού παρασκηνίου στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Η επίσημη εξήγηση ήταν ότι ο ΟΣΦΠ χρειζόταν ένα νομικό με εμπειρία στα όργανα της ΦΙΦΑ για να χειριστεί την υπόθεση Γκαλλέττι! Μάλιστα! Όλοι γνωρίζουμε τις ειδικές σπουδές, την πολυετή νομική εμπειρία σε θέματα διεθνούς αθλητικού δικαίου, αλλά και διεθνών συμβάσεων, καθώς και τις πολλές ξένες γλώσσες που γνωρίζει ο πρώην πρόεδρος της ΕΠΟ. [Παρεμπιπτόντως, δυσκολεύομαι να εξηγήσω γιατί στον Ολυμπιακό κάποιοι δεν κατανοούν ότι ο σύλλογος έχει κάθε συμφέρον να μη φτάσει στα δικαστήρια η υπόθεση Γκαλλέττι, όταν υπάρχουν αποχρώσες ενδείξεις ότι κάτι πολύ ύποπτο συνέβαινε στου Ρέντη πριν από 2-3 χρόνια]. 

Δεν πρόλαβε να κλείσει 24ωρο από την πρόσληψη Γκαγκάτση και προστέθηκε νέο επεισόδιο στα του παρασκηνίου: το εξαιρετικά γενναιόδωρο πέναλτυ που σφύριξε υπέρ του ΠΑΟ ο Δαλούκας στο Χαριλάου. Ο Παναθηναϊκός ήταν καλύτερος, πιο ομάδα από τον Άρη που ουσιαστικά δεν έκανε ούτε μία επικίνδυνη φάση, αλλά θα κέρδιζε χωρίς τη διαιτητική προσφορά; Όταν το τελικό σκορ είναι 1-0 κι η μόνη πραγματικά σπουδαία ευκαιρία του ΠΑΟ το δοκάρι του Σισσέ, η απάντηση είναι μάλλον όχι. Από την άλλη το σώου με τις δηλώσεις Μαρινάκη ήταν ελαφρώς άστοχο: στη χώρα που είδαμε να σφυρίζονται το περιβόητο πέναλτυ με το σκουλαρίκι ή τα θρυλικά πέναλτυ από βουτιές του επιθετικού που πέφτει υψώνοντας τα χέρια σε στυλ αφίσα του Πλατούν ενώ ο πιο κοντινός αμυντικός είναι στα πέντε μέτρα, το να ξεσηκώνεται κατακραυγή και να ακούγονται κραυγές με αίτημα «να ξεβρομίσει το ποδόσφαιρο» για το σφύριγμα του Δαλούκα μοιάζει περισσότερο με γλυκύτατη ελληνική υπερβολή. Άστοχο βέβαια δεν σημαίνει δυσεξήγητο: όταν προφανέστατα και λογικότατα η ομάδα χρειάζεται χρόνο για να έχει κάποιες ευκαιρίες να «δέσει», η διαιτητολογία και η παρασκηνιολογία αφενός στρέφουν αλλού την προσοχή, αφετέρου δίνουν στον κόσμο την εντύπωση ότι «το αφεντικό νοιάζεται και παλεύει για την ομάδα»! 

Και βέβαια μπάλα στη δεύτερη αγωνιστική δεν είδαμε. Ο Παναθηναϊκός βελτιώθηκε, αλλά όχι αρκετά. Ο Ολυμπιακός πέτυχε την πρώτη του νίκη (όχι και τόσο εύκολα) απέναντι σε μια Κέρκυρα που δεν έδινε την εντύπωση ότι είχε κάποια φιλοδοξία πέραν της αξιοπρεπούς ήττας. Η ΑΕΚ κέρδισε τον Πανσερραϊκό, μάλλον άνετα, αλλά πάντως όχι φτάνοντας σε τέτοια στάνταρ απόδοσης που να δικαιολογεί πρωτοσέλιδα του τύπου «ΑΕΚ από τα παλιά» (εκτός αν το παλιά έχει ορίζοντα που δεν ξεπερνά τη… διετία). Ο ΠΑΟΚ απέδειξε ότι δεν έχει ξεπεράσει τις χρόνιες αδυναμίες του αδυνατώντας να κερδίσει στην Τρίπολη παρά το αριθμητικό πλεονέκτημα, ενώ ο Ατρόμητος συνέχισε την παλιά καλή του συνήθεια να πετά βαθμούς σε δικά του ματς, δίνοντας στον Ηρακλή την ευκαιρία να διορθώσει πάλι την κατάσταση και να φύγει με τον βαθμό της ισοπαλίας. Κατά τα λοιπά, όσοι είχαν πάρει στην πρεμιέρα βαθμούς που δεν τους υπολόγιζαν σκόνταψαν στη δεύτερη αγωνιστική, ενώ όσοι είχαν στραβοπατήσει ρέφαραν (βλ. εντός έδρα ήττα Βόλου από τον Εργοτέλη και τις ισοπαλίες που πήραν Πανιώνιος και Καβάλα σε Ξάνθη και Λάρισα, αντίστοιχα). Έτσι καμία ομάδα δεν έφτασε τις δύο νίκες κι όλες, σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό, δείχνουν ανέτοιμες κι αμοντάριστες. Το πράγμα έχει μέλλον, εκτός κι αν οι παρασκηνιολάγνοι επικρατήσουν συντριπτικά και μας κοπεί με το μαχαίρι κάθε ημιαφελής όρεξη για ενασχόληση με τα ποδοσφαιρικά. 

ΙΙ. Εθνική ποδοσφαίρου 

Και μια και μιλάμε για αφελείς… Δεν γουστάρεις παρασκήνιο σε υπερβολικές δόσεις και λες θ’ ασχοληθώ με την εθνική. Πάλι έπαιξες κι έχασες: η εθνική ποδοσφαίρου καταφέρνει πλέον σταθερά να βγάζει στην επιφάνεια λόγους για να πάψουμε ν’ ασχολούμαστε μαζί της με ένα μίνιμουμ συμπάθειας. Πρώτα το κακό ματς με τη Γεωργία στο Καραϊσκάκη. Τυπικό παιχνίδι υπεροπτικής ομάδας που νομίζει ότι θα πάρει το ματς με τη φανέλα και τη φοβερή ποδοσφαιρική αξία που νομίζει ότι έχει (κι ίσως να την έχει… σε κάποιο παράλληλο σύμπαν). Μέχρι να ζεσταθεί είχε ειπράξει το γκολάκι από τους φιλότιμους Γεωργιανούς κι έτρεχε (όσο μπορεί να τρέξει) για να ισοφαρίσει, κάτι που το κατάφερε αρκετά αργά και με τα χίλια ζόρια. Ακούστηκαν φωνές του στυλ: εντάξει δεν κερδίσαμε, αλλά πλέον παίζουμε επιθετικό ποδόσφαιρο και η ομάδα έχει σύστημα και δημιουργεί φάσεις. ΟΚ, έτσι είναι αν έτσι νομίζετε που έλεγε κι ο Ακραγαντίνος. Μόνο που και επί Ρεχάγκελ με τέτοιους αντιπάλους τόσες και περισσότερες φάσεις τις κάναμε.    

Τέσσερις μέρες αργότερα, στο Ζάγκρεμπ, το ποθητό αποτέλεσμα ήρθε. Φυσικά όχι με το θρυλούμενο (αλλά μηδέποτε διαπιστωθέν) καινοτόμο σύστημα επιθετικής ανάπτυξης, αλλά με το ηρωϊκό ταμπούρι των αγωνιστών της φουστανέλας και της ρεχαγκέλειας περιόδου. Εντάξει, καλή άμυνα που βραχυκύκλωσε τους Κροάτες (δηλαδή μια ομάδα με ταλέντο, αλλά και μεγάλη ανάγκη ψυχανάλυσης λόγω χρόνιων συμπλεγμάτων και ανασφαλειών), πλην όμως μηδέν στον τομέα της επιθετικής ανάπτυξης. Τουλάχιστον από λογιστικής απόψεως ήρθε το αποτέλεσμα που μας κρατά ζωντανούς στο παιχνίδι της πρόκρισης. Κι επειδή εθνική Ελλάδας είναι, που ναι μεν ο Θεός την αξίωσε να πάρει πρωτάθλημα Ευρώπης, αλλά και πριν από 6-7 χρόνια ακόμη μάζευε εξάρες από Φινλανδούς, Λάπωνες και Σαμογέτες, να κάνουμε εκπτώσεις στο jogo bonito και να κρατήσουμε τη (βαθμολογική) ουσία. Άλλωστε, αγνέ φίλαθλε της εθνικής ποδοσφαίρου είσαι σίγουρος ότι οι παίκτες της είναι ενωμένοι σα γροθιά, το κλίμα είναι άριστο, σύμπνοια, ομόνοια και πάθος, προσήλωση στον κοινό αγώνα κ.ο.κ. 

Και τότε θυμάσαι ότι μέσα στο καλοκαίρι ο Αμανατίδης δήλωνε από τη Γερμανία ότι σταματά από την εθνική, αηδιασμένος από τις κλίκες και τις ίντριγκες. Θυμάσαι ότι μεταξύ φιλικών κι επίσημων αγώνων παράτησε την εθνική και ο Κυργιάκος, μόνο που δεν είχε πολυκαταλάβει το γιατί. Τώρα μαθαίνεις ότι έφυγε γιατί διαπίστωσε ότι είχε χάσει το παιχνίδι επιρροής και γιατί η κυρίαρχη κλίκα παιχτών είχε αποφασίσει να στηρίξει ως βασικό τον Αβραάμ (κι εμείς που νομίζαμε ότι αποφασίζει ο προπονητής για την ενδεκάδα…). Μεσοβδόμαδα πληροφορούμαστε ότι σταματά κι ο Γκέκας: οι φιλικά προσκείμενες στον παίκτη πηγές λένε ότι σταματά λόγω των άθλιων σχέσεών του με συμπαίκτη, ο οποίος έχει αναλάβει ρόλο γενικού δερβέναγα στην ομάδα. Άλλωστε για τον ίδιο λόγο ετοιμάζονται να εγκαταλείψουν την εθνική ακόμη δύο διεθνείς. Οι άλλες πηγές μας λένε ότι σταματά γιατί ήθελε να είναι βασικός σε όλα τα ματς. Έπειτα μαθαίνουμε ότι ο ζόρικος αρχιλοχίας είναι ο Κατσουράνης κι ότι αυτοί που θέλουν να φύγουν εξαιτίας του είναι δύο συμπαίκτες του στον ΠΑΟ! Τρέλα! Τα χαρούμενα μουντιαλικά περιστατικά που ομόρφυναν τη ζωή μας το καλοκαίρι (ναι, για την εθνική Γαλλίας μιλάω) φαντάζουν πλέον σαν παιδική σειρά ή ταινία της Μπάρμπι σε σχέση με τις ίντριγκες της εθνικής μας. Ακόμη κι ένας εξπέρ της παλατιανής συνωμοσίας σαν τον Μιχαήλ Ψελλό θα τα έβρισκε μπαστούνια στα αποδυτήρια της γαλανόλευκης. 

Από πού να πιαστεί, λοιπόν, ο αγνός φίλαθλος; Μα και βέβαια από το μπάσκετ και… την επίσημη αγαπημένη όλων των Ελλήνων!  

ΙΙΙ. Εθνική μπάσκετ 

Από τους αγώνες προετοιμασίας, κάθε στοιχειωδώς ψύχραιμος και λογικός μπασκετόφιλος είχε συνειδητοποιήσει ότι η φετινή εθνική Ελλάδας δεν ήταν για μεγάλα πράγματα: λιγότερο πλούσιο υλικό από το παρελθόν, ελλείψεις σε κάποιες θέσεις, μέτρια ή κακή φόρμα σημαντικών παικτών, ρολίστες αναγκασμένοι να παίξουν πρωταγωνιστικούς ρόλους, κλίμα όχι ιδανικό με έναν προπονητή καλό και φιλότιμο, αλλά όχι και ικανό να επιβληθεί στους παίχτες του μέσα στα αποδυτήρια. Τί να γίνει, όσο καλός και να είσαι σε ένα άθλημα δεν μπορείς να διακρίνεσαι ντε και καλά σε όλες μα όλες τις διοργανώσεις. Εδώ και εικοσιτόσα χρόνια το ελληνικό μπάσκετ έχει γνωρίσει τόσες επιτυχίες που η αποτυχία σε μία διοργάνωση δεν θα έφερνε και καμιά καταστροφή. Την επόμενη φορά, με λίγη τύχη, θα πηγαίναμε καλύτερα. Ωστόσο, παίχτες, διοίκηση και (κυρίως) δημοσιογράφοι βάλθηκαν να μας πείσουν ότι αξίζουμε νομοτελειακά την επιτυχία και θα φτάσουμε οπωσδήποτε (δηλαδή με κάθε μέσο) σ’ αυτήν. Ποιό ήταν το αποτέλεσμα αυτού του αρρωστημένου κυνηγιού της επιτυχίας; Η σταδιακή απαξίωση μιας ομάδας που αποδείχθηκε ότι δεν ήξερε να χάνει. Νίκες με το ζόρι απέναντι σε μέτριους αντιπάλους (Κίνα και κυρίως Πουέρτο Ρίκο, όπου το παιχνίδι το καθάρισε στο κρίσιμο σημείο η χειρουργική επιδεξιότητα των διαιτητών), καθαρή ήττα από τους φορμαρισμένους διοργανωτές και, κυρίως, το ματς ντροπή με τους Ρώσους, όπου η εθνική αγωνίστηκε με επιμέλεια και αυταπάρνηση κυνηγώντας την πολυπόθητη… ήττα. 

Καταρχάς, με εντυπωσίασε ο απίστευτος κυνισμός πολλών μπασκετικών δημοσιογράφων, τόσο πριν από το παιχνίδι της ντροπής (όταν εξηγούσαν γιατί πρέπει να χάσουμε), όσο και μετά από αυτό (όταν προσπαθούσαν να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα με τα γνωστά επιχειρήματα της πλάκας – τα παιδιά ήταν κουρασμένα, δεν είχαν συγκέντρωση – ή του ξεδιάντροπου αμοραλισμού – «έτσι κάνουν όλοι»). Ακόμα κι ο Νικολό Μακιαβέλι θα κοκκίνιζε ακούγοντας μερικούς έγκριτους μπασκετικούς. Μόνο που, δυστυχώς για κάποιους, μερικές φορές υπάρχει και δικαιοσύνη στη ζωή. Αυτοί που επιδιώκουν την ήττα, γιατί έχοντας κάνει μπακάλικους υπολογισμούς πιστεύουν ότι «έτσι τους συμφέρει», δεν εξευτελίζουν απλώς το αθλητικό πνεύμα, αλλά στο τέλος πληρώνουν την επιλογή τους και επί της ουσίας: διαπιστώνουν τελικά ότι η επίτευξη των ωφελιμιστικών σχεδίων τους έγινε δυσχερέστερη εξαιτίας της λύσης που διάλεξαν. Με την ένδοξη σκόπιμη ήττα μας αποφύγαμε μεν τους Αμερικανούς, αλλά η ανωριμότητα των Γάλλων μας έστειλε κατευθείαν στους άλλους που θέλαμε να αποφύγουμε! Δηλαδή και ιντριγκαδόροι και ανόητοι. Απέναντι στους κακούς μας δαίμονες, η εθνική ήταν μαχητική, καλή για τις παρούσες δυνατότητές της, αλλά και πάλι λίγη για να αποκλείσει τη χειρότερη Ισπανία της τελευταίας πενταετίας. Και το ερώτημα είναι: θέλεις να διαλέξεις αντίπαλο; Αν είσαι μάγκας και μεγάλη ομάδα βγες πρώτη στον όμιλό σου και πάρε το πιο ευνοϊκό πρόγραμμα. Κι άντε να καταλάβω αν είσαι μια πολύ καλή ομάδα που λογικά θα διεκδικήσει μετάλλιο, να σου μπει λίγο κι ο πειρασμός να αποφύγεις τους Αμερικάνους για να μη λες μετά «ήμουν σίγουρα για βάθρο κι η κακούργα μοίρα μ’ έστειλε να παίζω προημιτελικό με τις ΗΠΑ». Όμως: δεν θέλεις να παίξεις με δύο ομάδες αναγνωρίζοντας ότι είναι ανώτερές σου, έχεις χάσει καθαρά από μια τρίτη και υπάρχουν άλλες τρεις τουλάχιστον (Λιθουανία, Σερβία, Αργεντινή) που είναι φανερά καλύτερες. Πώς στο καλό θα πάρεις μετάλλιο με τέτοιες προϋποθέσεις κι αρχίζεις τους υπολογισμούς για την επιλογή του «κατάλληλου» αντιπάλου; Θέτεις ως στόχο το να «κλέψεις» τη διάκριση; Γιατί; Σου λείπει, όταν έχεις τόσες στο παρελθόν; Πολύ πιο τίμιο θα ήταν να έχουμε παραδεχτεί ότι η συγκεκριμένη ομάδα δεν ήταν για τη μεγάλη διάκριση, οπότε τί καλύτερο από το να παίξει καθαρά κι ωραία όλα τα παιχνίδια της προσπαθώντας, στο μέτρο των δυνατοτήτων της, για τη νίκη. Έτσι απλά.    

Τρία θέματα, τρεις απογοητεύσεις, τρεις λόγοι αρκετά σοβαροί για να παρατήσουμε τα αθλητικά. Μόνο που είμαστε αμετανόητοι ή εθισμένοι. Όσο κι αν γκρινιάζουμε, πάλι θα ασχολούμαστε με τα αγωνιστικά και τα του παρασκηνίου που μας προσφέρει η ελληνική αθλητική κίνηση. Και πάντα θα ψάχνουμε για λόγους ελπίδας κι αισιοδοξίας. Να, αύριο ξεκινούν οι αγώνες των ελληνικών συλλόγων στα κύπελλα Ευρώπης και το πρόγραμμα έχει και Μπαρσελόνα και Ατλέτικο Μαδρίτης κι ό,τι άλλο πεις. Έ, βάσιμα υποθέτουμε ότι θα μας απασχολήσει το καθαρά αγωνιστικό μέρος. Ή μήπως όχι;

Θερμοπύλες ή κωμωδία;

 

Και τώρα;  Πρέπει να γελάμε ή να κλαίμε; Να χαιρόμαστε ή να λυπούμαστε; Να είμαστε περήφανοι ή να ντρεπόμαστε; Όλα μαζί ή τίποτε από αυτά;

Καταρχήν και καταρχάς, επειδή πρόκειται για ποδόσφαιρο, δεν υπάρχει λόγος ιδιαίτερης στεναχώριας: η ποδοσφαιρική λύπη, ακόμη και στις πιο βαριές περιπτώσεις δεν πρέπει να διαρκεί πάνω από μια νύχτα. Όπως κι η ποδοσφαιρική χαρά, όσο έντονη κι αν είναι, έχει τελικά χαρακτήρα παροδικό. Η πρόκριση της εθνικής δεν θα βελτίωνε ουσιωδώς τις ζωές μας. Ούτε κι ο αποκλεισμός πρόκειται να τις καταστρέψει.

Δυσκολεύομαι όμως και να χαρώ γιατί μετά κι από τη χτεσινή εμφάνιση, αποδείχθηκε ότι η εθνική μπορούσε (για να μην πω ότι έπρεπε) να προκριθεί μέσα απ’ αυτό τον όμιλο. Όλοι πια παραδέχονται ότι η πρόκριση χάθηκε εξαιτίας της απίστευτης παράστασης κωμωδίας που έπαιξαν οι διεθνείς και το προπονητικό τημ στο Πορτ Ελίζαμπεθ με τους Κορεάτες. Άρα, για να μη μασκαρεύουμε την αλήθεια, μιλάμε για αποτυχία. Όχι παταγώδη, αλλά πάντως αποτυχία.

Πρέπει να είμαστε περήφανοι; Ήδη βλέπω τους διθυράμβους των ΜΜΕ για τους πολεμιστές που κράτησαν Θερμοπύλες μέχρι το 78΄, ηρωϊκά μαχόμενοι απέναντι στους επίλεκτους Αργεντίνους του Μεγάλου Βασιλέως Μαραντόνα! Να το δούμε το θέμα λίγο πιο ψύχραιμα; Το πρόβλημα με τις διάφορες Θερμοπύλες και πολιορκίες του Μεσολογγίου είναι ότι γνωρίζουμε εξαρχής ότι ο εχθρός, του οποίου παραδεχόμαστε την καταφανή υπεροχή, θα νικήσει στο τέλος. Κι αν στη μάχη οι πολεμιστές ρισκάρουν τη ζωή τους για ένα υψηλότερο κατ’ αυτούς  ιδανικό, δεν έχω πειστεί ότι στο ποδόσφαιρο χωρούν τέτοιας μορφής αναλύσεις. Κατά της Αργεντινής, η Ελλάδα εμφανίστηκε με το πιο αμυντικό πρόσωπο της εξαιρετικά αμυντικοστρεφούς ρεχαγκέλειας περιόδου. Ομάδα να παίζει με τέσσερα στόππερ δεν έχω ξαναδεί ποτέ. Ο χτεσινός αγώνας μου θύμισε σε μεγάλο βαθμό τις «ηρωϊκές» εμφανίσεις ελληνικών συλλόγων σε ευρωπαϊκά κύπελλα στη δεκαετία του ’80, όταν πήγαιναν να αντιμετωπίσουν εκτός έδρας μεγάλους αντιπάλους με καθαρό σύστημα άμυνας στα ταμπούρια: έχαναν τελικά με 0-1 ή 0-2 κι απέφευγαν τον διασυρμό (ο οποίος ερχόταν συχνά στη ρεβάνς, όταν οι ομάδες μας ήταν υποχρεωμένες να παίξουν στοιχειωδώς επιθετικά). Και μη νομίσετε ότι χτες κερδίσαμε τον διεθνή θαυμασμό και την αναγνώριση: τα διεθνή ΜΜΕ ασχολούνται ελάχιστα με την εθνική Ελλάδας: μιλάνε για «εύκολη νίκη της Αργεντινής», για βρόμικο παιχνίδι στον Μέσσι, για λογικό αποκλεισμό μιας αμυντικής ομάδας (κι εδώ λιγάκι ενοχλούμαι, γιατί τελικά αυτός ο αποκλεισμός ούτε τόσο λογικός ούτε αναπόφευκτος ήταν). Την ευνοϊκότερη, ίσως, κριτική, την είχε ο ιστότοπος του Φρανς Φουτ: «La Grèce n’a pas vraiment démérité mais elle a payé cash un jeu offensif d’une faiblesse abyssale».

Εντάξει, όμως, ούτε να ντρεπόμαστε πρέπει. Όσοι αγωνίστηκαν χτες επέδειξαν πάθος κι αυταπάρνηση (στοιχεία που – χρειάζεται να το θυμήσουμε, – δεν υπήρχαν στο ματς με την Κορέα). Ο Τζόρβας έκανε ηρωϊκό παιχνίδι (αν και η αδυναμία του στις εξόδους, ιδίως στα κόρνερ, φάνηκε και χτες, χωρίς πάντως συνέπειες). Όλοι οι αμυντικοί έκαναν ό,τι μπορούσαν (ο Μέσσι μόνο προς το τέλος μπόρεσε να γίνει ουσιαστικός). Ο Βύντρα έκανε ένα εξαιρετικά ώριμο παιχνίδι και, στην τελική, ήταν ο παίκτης με τις καλύτερες μεταβιβάσεις. Οι τρεις του κέντρου προσπάθησαν. Κι ο Σαμαράς έδειξε αρετές που δεν πιστεύαμε ότι είχε (ή πιστεύαμε ότι τις είχε ξεχάσει) στον απίστευτα άχαρο ρόλο του μοναδικού κι εντελώς απομονωμένου επιθετικού. Το σχέδιο ήταν απλό: ηρωϊκή άμυνα για το 0-0, το γκολ επαφίεται στην πίστη μας στα θαύματα και για τα υπόλοιπα ελπίζουμε οι Νιγηριανοί να κάνουν το καθήκον τους. Θα μπορούσε και να πετύχει (αλλά δεν θα ήταν το πιο πιθανό σενάριο). Τελικά δεν πέτυχε. Είναι αλήθεια ότι οι τραυματισμοί και των τριών μέσων μας έδεσαν τα χέρια του Ρεχάγκελ (αν και πάλι θα μπορούσε να δείξει μεγαλύτερη φαντασία στις αλλαγές του: κάτι θα μπορούσε να προσφέρει χτες ο Σαλπιγγίδης, σίγουρα κάτι περισσότερο από τον Πατσατζόγλου που απλώς ήταν ένα ακόμα σώμα στην άμυνα). Είναι, επίσης, αλήθεια ότι το θαύμα παραλίγο να συμβεί στη φάση του 48΄: ο Σαμαράς βλέπει την πάσα στον κενό χώρο (ποιός την έκανε αλήθεια;), αρχίζει το σπριντ από τη σέντρα, ντριμπλάρει με απίστευτο τρόπο τον Ντεμικέλις, μπαίνει στην περιοχή και κερδίζει (και με τύχη) την κόντρα απ’ τον Οταμέντι: ενώ ο Ρομέρο έχει αυτοεξουδετερωθεί, δεν έχει πια τις δυνάμεις και το καθαρό μυαλό ώστε να στοχεύσει σωστά. Μετά, ήρθαν οι τραυματισμοί, η κούραση και το μοιραίο στο τέλος, με δήμιους τον Ντεμικέλις και τον βετεράνο Μαρτίν Παλέρμο [Ελλάδα-Αργεντινή 0-2 (0-0), Πολοκουάνε]. Μια συγκινητική εμφάνιση, αλλά όχι ακριβώς αυτό που αρκεί για να χτίσεις με φιλοδοξίες την ομάδα του μέλλοντος [να πούμε παρενθετικά ότι χτες οι Γάλλοι στοιχηματζήδες πρότειναν μετά μανίας Χ ημίχρονο 2 τελικό, διότι «η Ελλάδα έχει σκληροτράχηλη άμυνα που θα κρατήσει ένα ημίχρονο, αλλά απ’ την άλλη φέτος δεν είναι 2004 για να πάρει και τελικό αποτέλεσμα»].  

Η Αργεντινή δεν σκοτώθηκε (με τον κίνδυνο τραυματισμών ή καρτών) να πάρει το παιχνίδι. Δεν αδιαφόρησε, όμως. Φυσικά η είσοδος εφτά νέων παιχτών στην ενδεκάδα δεν ήταν ό,τι το καλύτερο για τη συνοχή της. Από αυτούς, ο μέσος (μέχρι τώρα της Ουρακάν και πλέον της Φιορεντίνα) Μάριο Μπολάττι μου έκανε την καλύτερη εντύπωση. Αγωνιστικός ο Κλεμέντε Ροντρίγκες, αλλά δεν του βγήκαν και πολλά απ’ όσα προσπάθησε. Ο Μιλίτο χάθηκε μέσα στην ελληνική άμυνα. Ο Αγουέρο ξεκίνησε δυναμικά, αλλά μετά το ημίωρο χάθηκε κι αυτός. Χαιρετίζουμε την επανεμφάνιση με γκολ του γερόλυκου Παλέρμο. Έτσι κι αλλιώς η Αργεντινή έκανε το 3 στα 3 και μπορεί να προετοιμαστεί για το πονηρό και δύσκολο ρημέικ του 2006: ένας νοκ άουτ αγώνας με το Μεξικό δεν είναι ακριβώς ό,τι καλύτερο μπορεί να σου τύχει στους 16 [όταν, αστειευόμενος, λέω ότι η Βραζιλία είναι η ευνοούμενη της παράγκας της ΦΙΦΑ κάτι τέτοια έχω στο μυαλό μου: η Αργεντινή ήταν καταδικασμένη να παίξει στους 16 με ζόρικο αντίπαλο]. 

Στο άλλο ματς, οι Νιγηριανοί έπρεπε να έχουν νικήσει, μόνο που υπήρξαν απίστευτα άστοχοι μπροστά στο κορεατικό τέρμα: η φάση με τον Γιακούμπου Αγιεγκμπένι να αστοχεί από μισό μέτρο μπροστά σε κενό τέρμα είναι η χαρακτηριστικότερη του αγώνα [Νιγηρία-Ν. Κορέα 2-2 (1-1), Ντέρμπαν]. Μαζί με την εθνική μας, η Νιγηρία πρέπει να έχει τύψεις από την παρουσία της στο Μουντιάλ αυτό: μπορούσε να πάρει την πρόκριση, αλλά δεν το πέτυχε, σε μεγάλο βαθμό λόγω των δικών της λαθών. Προσέθεσε το λιθαράκι της στη (συμβολικότατη) διαδικασία αποκλεισμού των αφικανικών ομάδων: είπαμε, ίσως αυτό το ΠΚ, που διοργανώνεται στην Αφρική να είναι το πρώτο μετά το ’86 (και την πρόκριση του Μαρόκου στους 16) που καμία αφρικανική ομάδα δεν θα προκριθεί από την πρώτη φάση. Με όλα αυτά, προκρίθηκε η ομάδα με το λιγότερο ταλέντο, αλλά τις περισσότερες συλλογικές αρετές: η Ν. Κορέα προκρίνεται για πρώτη φορά στους 16 παίζοντας εκτός της χώρας της. Μια μεγάλη επιτυχία για τους Ασιάτες, αλλά κι αρκετή χαρά για τους αντιπάλους τους στην επόμενη φάση.

Η Ουρουγουάη ξέρει και μπορεί: Στο ντέρμπυ του πρώτου ομίλου, η Ουρουγουάη ήξερε καλύτερα τί ακριβώς ήθελε και πώς να το πάρει [Ουρουγουάη-Μεξικό 1-0 (0-0), Ράστενμπεργκ/ Ρύστενμπυρχ]. Ένα ντέρμπι με τα ξαδέρφια απ’ την άλλη μεριά του Λα Πλάτα δεν θα ήταν η καλύτερη προοπτική για τη Σελέστε. Με αποφασιστικότητα και ψυχραιμία η Ουρουγουάη (μολονότι της αρκεί και το Χ) θα πάρει τον έλεγχο του παιχνιδιού. Ο συνδυασμός Φορλάν-Καβάνι (εξαιρετική η σέντρα-πάσα του) και το άψογο τελείωμα της φάσης από τον Σουάρες (43΄) θα δώσουν στη Σελέστε το περιθώριο ασφαλείας που χρειάζεται. Το Μεξικό θα προσπαθήσει: ευκαιρίες είχε και πριν το γκολ που δέχθηκε, ευκαιρίες θα κάνει και μετά. Δεν θα τα καταφέρει, όμως: πιθανώς και γιατί δεν έκρινε ότι η νίκη στο χτεσινό ματς ήταν ζήτημα καθοριστικής σημασίας. Ωστόσο, όσο καλή και ταλαντούχα ομάδα κι αν έχεις (και το Μεξικό την έχει) ένα παιχνίδι με τους Αργεντίνους δεν είναι απλή υπόθεση. Θα μου πείτε ότι αν θέλεις να κατακτήσεις την κορυφή πρέπει να περάσεις μεγάλες ομάδες. ΟΚ, μόνο που δεν θα έβλαπτε το Μεξικό να κερδίσει σ’ αυτοπεποίθηση παίζοντας στους 16 με έναν ευκολότερο αντίπαλο. Η ωριμότατη Ουρουγουάη, αντιθέτως, θα έχει την τύχη να παίξει με έναν αδύναμο για αυτό το στάδιο αντίπαλο και μπορεί να ονειρεύεται την επιστροφή της στους 8 μετά από 40 χρόνια.

Τίτλοι τέλους για τη Γαλλία: Το πικρό ποτήρι της ήττας, του αποκλεισμού και της ταπείνωσης, η Γαλλία του Ντομνέκ (η χειρότερη Γαλλία των τελευταίων 35 χρόνων) το ήπιε μέχρι τέλους [Ν. Αφρική-Γαλλία 2-1 (2-0), Μπλουμφοντέιν]. Κάτι ξέραμε όταν σας λέγαμε μετά το ματς με το Μεξικό ότι αυτή η Γαλλία δεν μπορεί να κερδίσει καμία ομάδα. Αυτά που μάθαμε στη συνέχεια απλώς επιβεβαίωσαν την αρχική κρίση μας. Ποτέ ξανά δεν πρέπει να υπήρξε σε τελική φάση ΠΚ εθνική ομάδα με τόσα εσωτερικά προβλήματα, με ανταρσίες παικτών, προπονητή που έχει χάσει κάθε ίχνος σεβασμού των ποδοσφαιριστών του, ομοσπονδία άτολμη να αντιμετωπίσει μια κρίση, και ό,τι άλλο θέλετε. Οι αλλαγές στη σύνθεση δεν μπορούσαν από μόνες τους να αναστρέψουν την προδιαγεγραμμένη πορεία προς την ήττα (φιλότιμο ματς από τον Σισσέ που κάτι προσπάθησε, όπως κι ο Ζινιάκ για να είμαστε ειλικρινείς, χωρίς πάντως να γίνει ουσιαστικός). Η (αυστηρότατη) αποβολή του Γκουρκύφφ από το 25΄ κιόλας (ενδεικτική της έλλειψης ψυχραιμίας και της κακής ψυχολογίας και του συγκεκριμένου παίκτη και της ομάδας γενικά) στέρησε απ’ τη Γαλλία και τις τελευταίες ελπίδες για κάτι καλό. Ο Μπλαν αναλαμβάνει μια ομάδα που βρίσκεται κυριολεκτικά στο σημείο μηδέν. Κι αναρωτιέται κανείς, μήπως πριν αρχίσει να χτίζει, θα πρέπει να κατεδαφίσει κιόλας (πόσο πρέπει να στηριχτεί σε παίκτες σαν τον Εβρά και τον Ριμπερύ που πρωτοστάτησαν στη θλιβερή ανταρσία των Γάλλων διεθνών;). 

Η Ν. Αφρική δεν απέφυγε το στίγμα της πρώτης ομάδας διοργανώτριας χώρας που αποκλείεται από την φάση των ομίλων. Ωστόσο, λαμβανομένων υπόψη των περιορισμένων δυνατοτήτων της, οι εμφανίσεις της ήταν συμπαθητικές: ολοκλήρωσε με νίκη την παρουσία της, ενώ έχασε ένα μόνο παιχνίδι όπου ο αντίπαλός της ήταν σκάλες ανώτερος σε ταλέντο, τεχνική και τακτική.

Συνέχεια της ώρας της αλήθειας και σήμερα. Στον τρίτο όμιλο, μένει να δούμε αν ακόμη ένα ψευδοφαβορί θα εγκαταλείψει νωρίς την κούρσα. Πάντως, όσο άθλιο ποδόσφαιρο κι αν παίζει, η Αγγλία εμφανίζεται πάλι σαν φαβορί για την πρόκριση, κυρίως γιατί ο αντίπαλός της δεν έχει το ταλέντο και την προσωπικότητα που απαιτούν οι περιστάσεις. Θα είναι αυτό αρκετό για τους Άγγλους; Θα το δούμε. Για την άλλη θέση, πλεονέκτημα στους Αμερικανούς λόγω ταλέντου και νοοτροπίας.

Ο σκληρός τέταρτος όμιλος υπόσχεται τιτανομαχίες. Στο προ-προηγούμενο ποστ εξηγήσαμε τους λόγους για τους οποίους η Γερμανία και η Σερβία είναι τα λογικά φαβορί. Η εκτίμηση αυτή δεν έχει μεταβληθεί.

Mort et transfiguration

   

Η δεύτερη αγωνιστική της φάσης των ομίλων άρχισε και μαζί άλλαξε κι η ατμόσφαιρα της διοργάνωσης. Η ανάγκη να εξασφαλιστούν οι βαθμοί για την πρόκριση οδήγησε τις ομάδες να πάρουν περισσότερα ρίσκα, να παίξουν επιτέλους και λίγο ποδόσφαιρο. Κάποιες ομάδες ανέβασαν τις μηχανές σχεδόν στο φουλ. Άλλες, προσπάθησαν να διορθώσουν τα λάθη του πρώτου παιχνιδιού τους. Και μερικές συνέχισαν σαν να μη συμβαίνει τίποτε. Μέσα σ’ όλα αυτά, εθνικές που βρίσκονταν ένα βήμα πριν από την καταστροφή μεταμορφώθηκαν και αναστήθηκαν. Αυτές που αποδείχθηκαν ανίκανες να διορθώσουν τα σφάλματά τους τιμωρήθηκαν, εγκαταλείποντας τον όχι και τόσο μάταιο κόσμο του Μουντιάλ. Η εθνική μας ανήκει στις πρώτες: παρουσίασε μια από τις πιο εντυπωσιακές μεταμορφώσεις ομάδας από ένα ματς στο επόμενο. Η Γαλλία στις δεύτερες. Την ίδια ώρα οι άνθρωποι κι απ’ τις δυο μεριές του Λα Πλάτα χαμογελούν. Αργεντινή και Ουρουγουάη βρίσκονται αγκαλιά με την πρόκριση. 

Η Ελληνική Ανάσταση: Το Μπλουμφοντέιν αποδείχθηκε γούρικο για την Ελλάδα [Ελλάδα-Νιγηρία 2-1 (1-1)]. Αυτή τη φορά, ο Ρεχάγκελ έκανε τις λογικές κινήσεις, αυτές που όλος ο κόσμος  (εμείς οι προπονητές της κερκίδας και του καναπέ) εκτός από τον ίδιο τον προπονητή της ομάδας βλέπει ότι πρέπει να γίνουν. Τρία στόππερ στην άμυνα που γελοιοποιήθηκε στο πρώτο ματς, με την είσοδο του, αν μη τι άλλο, έμπειρου στη θέση αυτή Κυργιάκου και του νεαρού Παπασταθόπουλου (που πάντως φάνηκε λίγο έξω από τα νερά του), ενώ ο Βύντρα πέρασε στη γνώριμή του θέση του δεξιού μπακ, αφήνοντας εκτός ενδεκάδας τον Σεϊταρίδη. Στην επίθεση ο Σαλπιγγίδης ξεκίνησε βασικός, όπως έπρεπε να έχει συμβεί από το πρώτο παιχνίδι, αντί του Χαριστέα, ενώ τα σπασμένα για την είσοδο του τρίτου κεντρικού αμυντικού τα πλήρωνε λογικά ο Σαμαράς που δεν είχε προσφέρει απολύτως τίποτε στον αγώνα του Πορτ Ελίζαμπεθ.

Η εθνική άρχισε τον αγώνα σαφώς καλύτερα, δείχνοντας επιθυμία να παίξει επιτέλους ποδόσφαιρο. Συνέχισε, πάντως, να είναι νευρική κι αυτό το πλήρωσε γρήγορα: δέχθηκε ένα γκολ (16΄ Ούτσε) για το οποίο φέρει προφανή ευθύνη ο Τζιόρβας, αλλά και η άμυνα συνολικά, καθώς οι τοποθετήσεις και οι αντιδράσεις της στην εκτέλεση του φάουλ ήταν εντελώς άστοχες (ας αναγνωρίσουμε στον τερματοφύλακα το ελαφρυντικό ότι η μπάλα αναπήδησε, ενώ ο ίδιος δεν πρέπει να είχε σχεδόν καθόλου οπτικό πεδίο). Επιστροφή του εφιάλτη. Βεβαιότητα ότι θα αρχίσουμε να μετράμε πάλι γκολ και να ψάχνουμε να βρούμε αν θα διεκδικήσουμε τον τίτλο της χειρότερης ομάδας του Μουντιάλ. Ωστόσο αντίδραση υπήρξε. Κυρίως, αυτή τη φορά μας βοήθησαν οι συγκυρίες: η αποβολή του Κάιτα στο 33΄, την οποία ουσιαστικά κέρδισε ο Τοροσίδης, ήταν το καθοριστικό σημείο του αγώνα. Έχοντας αριθμητικό μειονέκτημα οι Νιγηριανοί αποδιοργανώθηκαν εντελώς: οι αποστάσεις ανάμεσα στις γραμμές τους μεγάλωσαν, η άμυνά τους χαλάρωσε. Ο Ρεχάγκελ έκανε την επιβεβλημένη κίνηση περνώντας στο παιχνίδι έναν ακόμη επιθετικό (Σαμαράς αντί Παπασταθόπουλου). Η Ελλάδα άρχισε να παίζει πραγματικά καλό ποδόσφαιρο: κάθετες και διαγώνιες πάσες, κίνηση στον χώρο, διεμβολισμοί, ντρίμπλες. Ευκαιρίες και τελικά η ισοφάριση λίγο πριν τη λήξη του α΄ ημιχρόνου, την οποία είχε καθυστερήσει ο εξαιρετικός Νιγηριανός τερματοφύλακας Ενυέμα. Πάλι με τη βοήθεια και της τύχης: το σουτ του Σαλπιγγίδη κόντραρε πάνω στον Αρούνα και κατέληξε στα δίχτυα.

Το δεύτερο ημίχρονο αρχίζει όπως ακριβώς τελείωσε το πρώτο. Η Ελλάδα κυριαρχεί. Δεν θυμίζει σε τίποτε την αξιοθρήνητη ομάδα του Πορτ Ελίζαμπεθ. Ο Καραγκούνης έχει γίνει και πάλι ηγέτης, όλο το κέντρο αποδίδει (εύφημος μνεία στον Τζιόλη). Ο Σαλπιγγίδης αποτελεί διαρκή πηγή κινδύνων για την αντίπαλη άμυνα, ενώ ο Τοροσίδης κάνει το μεγάλο ματς που χρωστούσε στην εθνική. Ο Σαμαράς ξαναγίνεται ο παίχτης που κάποτε είχε θεωρηθεί το μεγαλύτερο ταλέντο του ελληνικού ποδοσφαίρου. Ευκαιρίες πολλές, αλλά κάτω από τα αντίπαλα δοκάρια βρίσκεται ο με διαφορά καλύτερος γκολκήπερ του Μουντιάλ. Στο 71΄ λυγίζει κι αυτός: δεν συγκρατεί τη μπάλα στο δυνατό σουτ του Τζιόλη κι ο Τοροσίδης βρίσκει την ευκαιρία να γίνει δικαιωματικά ο παίκτης που έκρινε το παιχνίδι. Ταχύς ρυθμός, πολλές ευκαιρίες, η μπάλα πηγαίνει πάνω-κάτω. Περνά στον αγώνα κι ο Νίνης. Κι άλλες φάσεις. Ο Σαμαράς κάνει πλάκα στους αντίπαλους αμυντικούς με αλλεπάλληλες ντρίμπλες σε δύο φάσεις στη σειρά. Πού πήγε ο ξυλοκόπος του Πορτ Ελίζαμπεθ που δεν μπορούσε να ντριμπλάρει ούτε τη σκιά του; Η φράντζα είναι ίδια. Ο αγώνας φτάνει στο τέλος. Πρώτη νίκη σε τελική φάση ΠΚ, ο αρχικός στόχος έχει επιτευχθεί, μπορούμε πια να ονειρευόμαστε και πρόκριση. Μπορώ κι εγώ να κυκλοφορώ άνετα στην πόλη μου χωρίς να χρειάζεται να κρύβω, από ποδοσφαιρική άποψη, την εθνικότητά μου. 

Ποιά εικόνα της εθνικής ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα; Η αξιοθρήνητη ομάδα άτεχνων παιχτών που εμφανίστηκε κόντρα στους Νοτιοκορεάτες ή η σημερινή ομάδα που κυριάρχησε στον αγωνιστικό χώρο; Πιθανώς καμία, αν και νομίζω ότι η αλήθεια βρίσκεται πιο κοντά στη δεύτερη. Θα ήταν άλλωστε άδικο για μια ομάδα που υπήρξε πρωταθλήτρια Ευρώπης πριν έξι χρόνια (όπως κι αν συνέβη αυτό) να μείνει στην τραγική εικόνα του πρώτου παιχνιδιού. Ταυτόχρονα, όμως, θα πρέπει να τα βάλει με τον εαυτό της: με μια στοιχειωδώς σοβαρή εμφάνιση στο Πορτ Ελίζαμπεθ,  η εθνική θα ήταν σήμερα αγκαλιά με την πρόκριση και δεν θα χρειαζόταν θαύματα με την Αργεντινή. Για σκεφτείτε το απευκταίο (αλλά διόλου απίθανο) ενδεχόμενο να πέσουμε ηρωϊκώς μαχόμενοι κατά της Αλμπισελέστε και την ίδια ώρα οι Νιγηριανοί να κερδίζουν με δύο γκολ διαφορά και να κατακτούν την πρόκριση! Κρίμα δεν θα είναι; Τέλος πάντως, έστω κι έτσι, τα πράγματα διορθώθηκαν: η εποχή της ήττας και της σφαλιάρας τελείωσε.

Η επίδειξη δύναμης της Αλμπισελέστε: Λίγο νωρίτερα, η Αργεντινή αποφάσισε να ανεβάσει ταχύτητα, να δικαιολογήσει τον τίτλο του φαβορί και να καθαρίσει την υπόθεση πρόκριση [Αργεντινή-Ν. Κορέα 4-1 (2-1), Γιοχάνεσμπουργκ]. Μπήκε και πάλι δυνατά στο παιχνίδι, μόνο που αυτή τη φορά δεν κάθησε στο 1-0 και συνέχισε να παίζει καλό ποδόσφαιρο. Η μείωση του σκορ από τους Κορεάτες λίγο πριν τελειώσει το πρώτο ημίχρονο προκάλεσε παροδική απλώς ανησυχία: η Αλμπισελέστε μπήκε και στο δεύτερο μέρος δυνατά και τελείωσε το παιχνίδι αποδίδοντας θεαματικό ποδόσφαιρο. Ο Μέσσι ήταν ακόμη πιο ουσιαστικός, ενώ ο Ιγουαϊν με τα τρία γκολ που πέτυχε κέρδισε πολλούς πόντους στον σκληρό αγώνα για την ακριβή θέση του βασικού φορ της Αργεντινής. Ο Μαραντόνα διαθέτει πια χρόνο και άνεση για να ετοιμάσει τα σχέδιά του για τον επόμενο γύρο.

Η Ουρουγουάη βλέπει και πάλι ψηλά: Χαρά μεγάλη και στη γειτονική χώρα βορείως του Λα Πλάτα. Στον αγώνα που άνοιξε τη δεύτερη αγωνιστική, η Ουρουγουάη μπήκε αποφασισμένη να αποδείξει ότι η καλύτερη ομάδα μπορεί να κερδίζει επιβάλλοντας το παιχνίδι της, ακόμη και αν απέναντί της έχει την οικοδέσποινα της διοργάνωσης. Εξαιρετικό παιχνίδι συνολικά από την ομάδα, που δεν επέτρεψε σε καμία στιγμή στους Νοτιοαφρικανούς να απειλήσουν και να πιστέψουν ότι θα μπορούσαν να πάρουν κάτι καλό από αυτό το παιχνίδι. Ο Φορλάν έδειξε γιατί είναι ο ηγέτης της ομάδας πετυχαίνοντας το καθοριστικό πρώτο τέρμα. Ο Σουάρες κέρδισε το πέναλτι με το οποίο κλείδωσε η νοτιοαμερικάνικη νίκη και ο Άλβαρο Περέιρα έβαλε το κερασάκι στην τούρτα ενώ παίζονταν οι καθυστερήσεις [Ουρουγουάη-Ν. Αφρική 3-0 (1-0), Πρετόρια]. Η Ουρουγουάη είναι αγκαλιά με την πρόκριση στους 16, η Ν. Αφική παίρνει τον σκληρό, αλλά αναμενόμενο δρόμο του αποκλεισμού. Θα είναι η πρώτη διοργανώτρια που αποκλείεται τόσο νωρίς. 

Ο αετός πέταξε πάνω από το Πολοκουάνε: Η κηδεία είχε προαναγγελθεί και το γνώριζε όλος ο κόσμος εκτός από τον άμεσα ενδιαφερόμενο, τον Ρεϋμόν Ντομνέκ. Είχαμε ήδη διατυπώσει την πρόβλεψή μας σχετικά με το σοβαρό ενδεχόμενο αποκλεισμού της γαλλικής ομάδας. Το υλικό της τωρινής εθνικής Γαλλίας δεν είναι βέβαια το καλύτερο, δεν είναι όμως και για πέταμα. Αυτό που καταδίκασε τους τρικολόρ ήταν οι ολέθριες επιλογές του προπονητή τους, όπως το ανεξήγητο 4-3-2-1 με τον Ανελκά μόνο επιθετικό, ενώ δεν μπορεί να παίξει χωρίς στήριγμα, ή η διατήρηση στην ενδεκάδα του φριχτά ντεφορμέ Γκοβού. Η επιστροφή στο κλασσικό 4-4-2 με ένα σέντερ φορ μπροστά από τον Ανελκά (κατά προτίμηση τον Σισσέ που και φορμαρισμένος και αληθινός φορ είναι) θα μπορούσε να βοηθήσει τη Γαλλία να παίξει ένα πιο παραγωγικό ποδόσφαιρο. Ο Ντομνέκ προτίμησε να κάνει άλλα κόλπα: ναι μεν διόρθωσε ένα σφάλμα του, ξαναβάζοντας στην ενδεκάδα τον απαραίτητο Μαλουντά, πλην όμως, στην προσπάθεια να διατηρήσει βασικό και τη νέα του αγάπη τον Ντιαμπύ (ίσως ο ωροσκόπος του να υποσχόταν σπουδαία πράγματα αυτήν την περίοδο) έστειλε στον πάγκο τον Γκουρκύφφ, δηλαδή τον μόνο επιτελικό μέσο που είχε στη διάθεσή του! Το αποτέλεσμα το είδαμε όλοι: ούτε μία ουσιαστική ευκαιρία σε ολόκληρο τον αγώνα, ούτε μία πάσα της προκοπής προς τον εκάστοτε φορ (Ανελκά κι έπειτα… Ζινιάκ), την ίδια ώρα που το Μεξικό είχε κάνει έξι μεγάλες ευκαιρίες μόνο στο πρώτο ημίχρονο.

Το Μεξικό είχε πετάξει δυο βαθμούς στον αγώνα της πρεμιέρας. Αυτή τη φορά μπήκε αποφασισμένο να αποδείξει όλα τα καλά που λέγονται για την ομάδα του. Ψύχραιμο, μεθοδικό, με παίκτες υψηλότατης τεχνικής κατάρτισης και, ειδικά επιθετικούς, ταχύτατους που έκαναν τη γαλλική άμυνα να πελαγοδρομεί. Κι ακόμα, με δύο εντυπωσιακές μηχανές στην αριστερή πλευρά (Σαλσίδο και Τορράδο) που κάλυπταν τον χώρο, άλλαζαν θέσεις και κατέβαζαν τη μπάλα. Επιπλέον, το Μεξικό υπερείχε και στον πάγκο: ο Αγκίρε και τολμηρός και εύστροφος υπήρξε. Όταν τραυματίστηκε ο Βέλα τον αντικατέστησε (31΄) με τον απίστευτα γρήγορο Μπαρρέρα, ο οποίος πολλαπλασίασε τα προβλήματα των Γάλλων αμυντικών. Δεν δίστασε να παίξει και με τέσσερις επιθετικούς, βγάζοντας (54΄) έναν ταλαντούχο αλλά νευρικό μέσο (Χουάρες) για να περάσει στο παιχνίδι ένα καθαρόαιμο φορ (Ερνάντες). Κι όταν πια κουράστηκε ο Φράνκο, ο Αγκίρε τον αντικατέστησε με τον Μπλάνκο. Όταν το ταλέντο συνδυάζεται με την τόλμη τελικά ανταμείβεται: ένα ξεπέταγμα του Ερνάντες (από ελεγχόμενη θέση οφσάιντ) που ντρίμπλαρε και τον τερματοφύλακα (64΄) και η επέλαση του Μπαρρέρα που ανάγκασε τον Αμπιντάλ να του κάνει πέναλτυ, το οποίο εκτέλεσε με μαεστρία ο Μπλάνκο (78΄), σφράγισαν τη ληξιαρχική πράξη θανάτου της Γαλλίας του Ντομνέκ [Μεξικό-Γαλλία 2-0 (0-0)]. Γιατί δεν πρέπει να υπάρχει κανείς που να πιστεύει ότι το Μεξικό ή η Ουρουγουάη θα σκιστούν να νικήσουν στο μεταξύ τους ματς, όταν με ισοπαλία προκρίνονται και οι δύο! Κυρίως, όμως, κανείς δεν πιστεύει πια ότι αυτή η Γαλλία μπορεί να κερδίσει οποιαδήποτε ομάδα. Τελικά το επίτευγμα του Ρεϋμόν δεν είναι και μικρό…

Τα κουρέλια του Πορτ Ελίζαμπεθ (εφιάλτης στο δρόμο του Μουντιάλ 2)

Νότιος Κορέα-Ελλάδα 2-0 (1-0) [Πορτ Ελίζαμπεθ]: Εντάξει, όλοι είμασταν υποψιασμένοι για την κακή κατάσταση της εθνικής. Αυτό όμως που παρακολουθήσαμε το μεσημέρι από το Πορτ Ελίζαμπεθ ξεπερνούσε τους χειρότερους φόβους μας. Η εθνική Ελλάδας παρουσίασε όλες τις χρόνιες αδυναμίες της περιόδου Ρεχάγκελ (καμία από τις αρετές), μαζί μ’ αυτές της αξέχαστης περιόδου Παναγούλια. Τα φαντάσματα του USA ’94 έδωσαν δυναμικά το παρών στη Νότια Αφρική και οδήγησαν την εθνική σε μία από τις χειρότερες εμφανίσεις της των τελευταίων 40 χρόνων. ΟΙ Νοτιοκορεάτες, παρουσιάζοντας μια αξιοπρεπή ομάδα, οργανωμένη, πειθαρχημένη και με 3-4 παίχτες αξιώσεων (π.χ. οι δύο Παρκ, ο υιός Τσα) κέρδισαν χαλαρά με 2-0. Δεν πρόκειται να κάνουν μεγάλα πράγματα, αλλά τουλάχιστον όταν γυρίσουν στη χώρα τους θα μπορούν να λένε ότι το καθήκον τους το έκαναν. Κάτι που φυσικά δεν ισχύει στην περίπτωση της Ελλάδας.

Η Ελλάδα έπαιξε ποδόσφαιρο της παλαιολιθικής εποχής. Θα μπορούσε να ήταν μια μέτρια βρετανική ομάδα της δεκαετίας του ’60. Καμία ανάπτυξη, η μπάλα όλο στον αέρα, γιόμες, καμινάδες και ψηλές μπαλιές στα τυφλά μπας και βρούμε κανένα συμπαίκτη πιο μπροστά. Γραμμές εντελώς ασύνδετες και, ατομικά η κάθε μία, προβληματικές (ευφημισμός). Καμία πίστη και θέληση για τη νίκη. Παίχτες γερασμένοι ή ατάλαντοι (ή και τα δύο). Μία μόνο φάση στο πρώτο ημίχρονο, αυτή στο 3′ που χαραμίζει ο Τοροσίδης τραγουδώντας το γνωστό «τα πουλιά τα βρίσκει ο χάρος στο φτερό». Μετά ένα γκολ από στημένη φάση με παιδικό στήσιμο της άμυνας: όλοι μας είχαν πρήξει ότι ντε και καλά, εντάξει δεν παίζουμε καλό ποδόσφαιρο, αλλά σε στημένες φάσεις και ψηλό παιχνίδι είμαστε αστέρια. Το είδαμε! Οι Κορεάτες ήταν σκάλες ανώτεροι και στα δύο. Μετά το 1-0 η εθνική μας ήταν ανύπαρκτη (πώς να μην είναι με ένα μόνο δημιουργικό μέσο, ο οποίος, στην πορεία, έγινε κανένας). Έγινε και το 2-0 και η εθνική μας συνέχισε το ίδιο βιολί. Μόνο στο τελευταίο εικοσάλεπτο, λόγω της κούρασης των Κορεατών και της κινητικότητας του Σαλπιγγίδη έκανε φάσεις και προσπάθησε να παίξει ποδόσφαιρο, αλλά ήταν πολύ αργά. Τέλος, ο μέγας κόουτς Ρεχάγκελ έκανε επίδειξη υψηλού κοουτσαρίσματος: έστησε  την ομάδα του άθλια και με τις (2 από τις 3) αλλαγές του κατάφερε να την κάνει χειρότερη.

Το κάποτε μεγάλο ατού της ομάδας, η άμυνα, ήταν σε επίπεδο σχολικού πρωταθλήματος. Το κεντρικό αμυντικό δίδυμο το αποτελούσαν ένα κατσίκι κι ένας ψυχικά ανασφαλής κατά συνθήκη κεντρικός μπακ. Οι γκάφες και τα λάθη τους υπήρξαν μνημειώδη και (φανταζόμαστε) ανεπανάληπτα. Ένα βασικό στοιχείο που λαμβάνει υπόψη του ο προπονητής όταν επιλέγει κεντρικό δίδυμο άμυνας είναι και η μεταξύ των δύο μπακ συμπληρωματικότητα, η «χημεία» τους. Αυτό το δίδυμο δεν είχε παίξει ποτέ ξανά μαζί και (αν δεν βρεθεί άλλος σαδομαζοχιστής προπονητής) δεν πρόκειται να ξαναπαίξει. Στο δεξί άκρο της άμυνας, ένας πρώην ποδοσφαιριστής που παρά τη φιλοτιμία του δεν μπορεί πια να τρέξει. Στο αριστερό ένας επίσης κατά συνθήκη αριστερός μπακ που αποδεικνύεται εντελώς ανεπαρκής στα αμυντικά καθήκοντά του, ενώ σήμερα δεν του βγήκε και τίποτε όσον αφορά τα επιθετικά.

Το κέντρο μας διέθετε ένα μόνο δημιουργικό μέσο, μεγάλο σε ηλικία και κατακουρασμένο, που χάθηκε στο ματς. Δύο αμυντικά χαφ, από τα οποία το πιο ταλαντούχο σε ποδοσφαιρική αξία δεν είχε ούτε όρεξη ούτε δυνάμεις. Μπροστά είχαμε το φάντασμα ενός φιλότιμου παγκίτη που πλέον δεν μπορεί, ένα αγωνιστικό φορ που τροφοδοτήθηκε ελάχιστα και, σε ρόλο αριστερού χαφ-εξτρέμ κάποιον που ταλαιπωρούσε τη μπάλα, δεν πέτυχε ούτε μία από τις ενέργειες που επιχείρησε και γενικώς μας εκνεύρισε. Η ομάδα αποσυντονίστηκε επιθετικά ακόμη περισσότερο με την πρώτη αλλαγή του Ρεχάγκελ, ο οποίος έβγαλε τον μοναδικό οργανωτικό μέσο για να τον αντικαταστήσει με ένα σχεδόν συνταξιούχο αμυντικό χαφ. Καταλήξαμε όλα τα κόρνερ και τα φάουλ να τα εκτελεί ο Τοροσίδης. Η τρίτη αλλαγή του κόουτς έφερε στο τερέν έναν περίπου (αλλά όχι ακριβώς) επιθετικό παίχτη που πρόδηλα δεν έχει τις ικανότητες για να αγωνιστεί σ’ αυτό το επίπεδο και ο οποίος χαράμισε τη μοναδική κλασσική μας ευκαιρία. Μόνο ο Σαλπιγγίδης δικαιολόγησε την παρουσία του στο γήπεδο με τις διεισδύσεις και την κινητικότητά του κι αναρωτιέμαι τί άλλο θα έπρεπε να έχει κάνει για να ξεκινά βασικός, όταν η διαφορά αξίας και φόρμας με αυτούς που άρχισαν ήταν τεράστια. Στους διασώθέντες μπορούμε να κατατάξουμε και τον μαχητικό Γκέκα, καθώς και τον Τζόρβα που είχε δύο-τρεις σωτήριες επεμβάσεις (αλλά, και λόγω ύψους, μειονεκτεί σε εξόδους και ψηλές μπαλιές). Σαν κλασσικός προπονητής της εξέδρας και του καφενείου θα ανρωτηθώ μεγαλόφωνα: δεν είχαν θέση (έστω και σαν αλλαγές όταν το ματς είχε θεοστραβώσει) ο Νίνης ή ο Παπασταθόπουλος; Στην τελική, δείξαμε ελάχιστα πράγματα για ομάδα που αγωνίζεται σε τελική φάση ΠΚ.

Μετά το σημερινό αποτέλεσμα, η εθνική Ελλάδας έχει ουσιαστικά αποκλειστεί. Ο ρεαλιστικός στόχος που απομένει είναι να προσπαθήσουμε να αποφύγουμε την ολοκληρωτική επανάληψη του έπους του ’94, πράγμα δύσκολο. Δηλαδή, να πετύχουμε το πρώτο γκολ μας σε τελική φάση, κι αν γίνεται την πρώτη ισοπαλία. Αλλιώς, οι ιστορικοί του ποδοσφαίρου θα μας κατατάσσουν λίγο πάνω από το θρυλικό Ζαΐρ του ’74.

Αργεντινή-Νιγηρία 1-0 (1-0) [Γιοχάνεσμπουργκ]: Το μεγάλο παιχνίδι του Β΄ ομίλου ξεκίνησε με πολλές υποσχέσεις για να «πέσει» σε ποιότητα στη συνέχεια. Η Αργεντινή άρχισε δυναμικά, πέτυχε νωρίς το γκολ με τον Χάιντσε *, έχασε κάμποσες ευκαιρίες, αλλά είχε και μεγάλα νεκρά διαστήματα (τέλος πρώτου ημιχρόνου, 60΄ έως 80΄). Γενικά, έδωσε σε μεγάλο (και εκνευριστικό βαθμό) την εντύπωση ότι ασπάσθηκε τη λογική της ήσσονος προσπαθείας και ότι επιδίωξε να κάνει συντήρηση δυνάμεων. Όλα αυτά μπορεί να έχουν τη σκοπιμότητά τους στο πλαίσιο ενός τουρνουά με μεγάλη διάρκεια, αλλά δεν είναι πολύ ευχάριστα για τον θεατή. Επιπλέον, η Αργεντινή θα μπορούσε να το πληρώσει, γιατί οι Νιγηριανοί έκαναν φάσεις.

Ο Μέσσι το προσπάθησε, ήταν αγωνιστικός, δημιούργησε και προσπάθησε να τελειώσει ευκαιρίες, αλλά για μια φορά ακόμη δεν ήταν καθοριστικός φορώντας τη φανέλλα της εθνικής. Μέτριο παιχνίδι από τον Ιγουαΐν, που κινδυνεύει σοβαρά να χάσει τη θέση του βασικού από τον Μιλίτο. Κατώτερος των προσδοκιών ο Ντι Μαρία (που θα φέρει ένα τσουβάλι λεφτά στα ταμεία της Μπενφίκα). Σε κάθε περίπτωση, η Αργεντινή, χωρίς να εντυπωσιάσει, πέτυχε τον σκοπό της και συνεχίζει.

Η Νιγηρία ήταν αρκετά φιλότιμη και συμπαθητική, έκανε ευκαιρίες και πάλεψε το ματς. Ενδιαφέρουσα επίθεση με τους Γιακούμπου Αγιεγκμπένι στην κορυφή και στα άκρα τους Ομπάσι, Ομπίννα (α΄ μέρος) και Μάρτινς, Οντεμγουίνγκι (β΄μέρος). Καλύτερη του αναμενομένου η άμυνά της, με σπουδαίο ματς (και επιθετικά) από τον Τάιγουο της Μαρσέιγ (που έφυγε τραυματίας από το ματς). Τέλος, εξαιρετική εμφάνιση του τερματοφύλακα Ενυέμα. Πιθανότατα, αυτό που καταδίκασε τη Νιγηρία ήταν η έλλειψη νοοτροπίας μεγάλης ομάδας. Πάντως, για τα δόντια της εθνικής μας κι έτσι όπως είναι, η Νιγηρία φαίνεται πολύ σκληρή.

* Επειδή τον τελευταίο καιρό (και σήμερα ειδικά) παρατηρώ στους αθλητικούς ιστότοπους και στα αθλητικά έντυπα μια τάση «υπερδιόρθωσης» όσον αφορά την προφορά και τη μεταγραφή στα ελληνικά των ονομάτων των Αργεντίνων ποδοσφαιριστών, να επισημάνω ότι ο παίκτης προφέρεται ΧάινΤΣε και όχι Χάινσε. Χαιρετίζω βεβαίως την προσπάθεια που γίνεται επιτέλους για μια πιο πιστή στο αυθεντικό προφορά των νοτιοαμερικάνικων ονομάτων, γιατί σιγά σιγά μας απαλλάσσει από τα ανύπαρκτα «ζ» (εν γένει στα ισπανικά) και «θ» (στα ισπανικά της Λατινικής Αμερικής), αλλά το σπορ θέλει πολύ προσοχή. Ευτυχώς δεν είμαστε πια στην προ-ίντερνετ εποχή που έπρεπε να έχεις συγγενείς και φίλους στη χώρα καταγωγής του παίχτη για να μάθεις τη σωστή προφορά του ονόματός του. Όπου υπάρχει αμφιβολία, ένα βιντεάκι από το You Tube με περιγραφή από νοτιοαμερικάνο σπορτσκάστερ δίνει τη λύση. Αλλιώς και η ίδια η Βίκυ δίνει συχνά τη σωστή λύση (τιπ: η ρώσικη Βίκυ είναι μανούλα στο θέμα της προφοράς των ονομάτων λατινοαμερικάνων παιχτών. Μεταγράφει τα ονόματα, σχεδόν πάντα, με σωστή προφορά και βάζοντας και τόνους). Λοιπόν, όταν έχετε όνομα Αργεντίνου που είναι ιταλικό ή μεταναστών από άλλη χώρα, ο συνήθης κανόνας είναι ότι το όνομα θα προφέρεται όπως στα ιταλικά (σχεδόν πάντα) ή στην άλλη γλώσσα καταγωγής (τις περισσότερες φορές). Ειδάλλως, Βίκυ και Γιου Τιούμπ. Ο σκόρερ του σημερινού αγώνα, για να γυρίσουμε στο ζητούμενο, είναι γιος Γερμανού στην καταγωγή  (από τη γερμανική μειονότητα του Βόλγα) και προφέρει το όνομά του όπως αυτό προφέρεται στα γερμανικά (ειδάλλως κύριοι των αθλητικών ιστότοπων δεν θα έπρεπε να τον πείτε Χέινσε; δεν υπάρχει λόγος να κάνετε μισές δουλειές).

Οι όμιλοι: Β΄

Και ο δεύτερος όμιλος της πρώτης φάσης του νοτιοαφρικανικού Μουντιάλ είναι δύσκολος και αμφίρροπος. Βέβαια, σε αντίθεση προς τον πρώτο, ο δεύτερος όμιλος διαθέτει φαβορί που δεν φαίνεται ότι θα κινδυνέψει για την πρόκριση στον γύρο των 16. Είναι ο όμιλος της Αργεντινής, ενός από τα μεγάλα φαβορί για τον τίτλο, της ομάδας που έχει στις τάξεις της τον καλύτερο ποδοσφαιριστή στον κόσμο. Είναι επίσης ο όμιλος της εθνικής μας, η οποία θα πρέπει να δώσει σκληρή μάχη με Νιγηριανούς και Κορεάτες για να κερδίσει το δεύτερο εισιτήριο για τους 16.

 α΄. Η  Αργεντινή (κατάταξη ΦΙΦΑ: 7η, καλύτερη θέση: 1η το 2008), είναι (το δεύτερο λογικά μετά τη Βραζιλία) φαβορί για την κατάκτηση του κυπέλλου. Με το σπουδαίο έμψυχο δυναμικό που διαθέτει δεν πρέπει να συναντήσει προβλήματα για να προκριθεί. Μου φαίνεται αδιανόητη μια επανάληψη της καταστροφής του 2002 στην Ασία, όταν η ομάδα ξεκίναγε σαν φαβορί με τον «μάγο» Μαρσέλο Μπιέλσα στον πάγκο, τον Βερόν και τον Μπατιστούτα επικεφαλής, και κατέληγε να αποκλειστεί ντροπιαστικά από τον πρώτο κιόλας γύρο , κάνοντας τη χειρότερη εμφάνιση σε τελικά από το 1962 (χάνοντας 0-1 από τους μισητούς εχθρούς Άγγλους και αδυνατώντας να κερδίσει τους Σουηδούς). Για την εθνική Αργεντινής, για το τί σημαίνει ποδόσφαιρο για τους Αργεντίνους, για τις πιθανότητες κατάκτησης του ΠΚ έχουμε ήδη μιλήσει τόσο στο Ιστολόγιο του Ρογήρου όσο και εδώ. Πάμε στο παρόν: θυμίζουμε ότι η Αργεντινή κινδύνεψε πολύ σοβαρά με αποκλεισμό στα προκριματικά τούτου του ΠΚ, κερδίζοντας τη συμμετοχή της στην τελική φάση κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή, με τη νίκη επί της αμέσου ανταγωνίστριάς της για την πρόκριση Ουρουγουάης, μέσα στο Μοντεβίδεο. Η ομάδα έχει προβλήματα:

1. Δεν διαθέτει πραγματικό προπονητή. Επαναλαμβάνουμε ότι το αρχικό σχέδιο της αργεντίνικης ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας ήταν να ονομάσει μεν προπονητή τον Μαραντόνα, το ζωντανό είδωλο, τον θεό τον επιφανή, αλλά, έχοντας επίγνωση των περιορισμένων προπονητικών δυνατοτήτων του, να του βάλει σαν επιτηρητή τον Κάρλος Μπιλάρδο, δηλ. τον προπονητή της εθνικής (και του ίδιου του Μαραντόνα) στα ΠΚ του ’86 και ’90. Φυσικά, το σχέδιο δεν δούλεψε, γιατί δεν είναι δυνατό να ασκήσεις κηδεμονία σε 50άχρονο. Οπότε, η μόνη ελπίδα μας είναι να βρει ο Μαραντόνα τις δυνατότητες καλού προπονητή στη πορεία. Ποιός ξέρει; Πολλά γίνονται σ’ αυτή τη ζωή.

2. Πρέπει να βελτιώσει την αμυντική λειτουργία της συνολικά, καθώς στα προκριματικά έδειξε μεγάλη αστάθεια (θυμηθείτε το εντός έδρας ματς με τους Βραζιλιάνους στο Ροσάριο που χάθηκε με κάτω τα χέρια 1-3). Από την άποψη αυτή, η επιλογή του Μαραντόνα να αφήσει εκτός εθνικής τους έμπειρους και φορμαρισμένους Χαβιέ Τζανέττι και Εστέμπαν Καμπιάσσο προκαλεί ερωτηματικά.

3. Πρέπει να βρει τον τρόπο να αξιοποιήσει το μεγάλο της όπλο, τον Λιονέλ Μέσσι (ή, για να διατυπώσουμε διαφορετικά τον στόχο, να αναλάβει επιτέλους ο Μέσσι τον ρόλο του ηγέτη της ομάδας). Μέχρι τώρα, πρέπει να παραδεχτούμε ότι ούτε ο Μέσσι έχει κάνει κανένα μεγάλο ματς με την αλμπισελέστε, ούτε η δεύτερη παίζει με τρόπο που να βοηθά το αστέρι της (όπως, αντίθετα, συμβαίνει στη Μπαρσελόνα). Αν σημειωθεί πρόοδος στο ζήτημα αυτό, τότε η Αργεντινή θα έχει θέσει σοβαρή υποψηφιότητα για το τρόπαιο.

4. Πρέπει να εκμεταλλευθεί οπωσδήποτε το γεγονός ότι διαθέτει το καλύτερο δυναμικό επιθετικογενών παικτών. Άρα είναι κρίμα να παίξει μόνο με δύο από αυτούς (τον Μέσσι και τον Γκονσάλο Ιγουαΐν της Ρεάλ), αφήνοντας στον πάγκο τους Μιλίτο, Αγουέρο, Παλέρμο και Τέβες.

Περισσότερα θα διαπιστώσουμε στην πορεία των αγώνων. Η Αργεντινή θα προκριθεί, αλλά το ζητούμενο είναι η συνέχεια.  

β΄. Η Ελλάδα (κατάταξη ΦΙΦΑ: 13η, καλύτερη θέση: 8η το 2008), πιστεύω ότι θα καταφέρει να πετύχει ένα σημαντικό στόχο: να κάνει αξιοπρεπή εμφάνιση που θα βοηθήσει να ξεχαστεί η ντροπή του αμερικάνικου ΠΚ του ’94. Γιατί, αποκλείεται μια θλιβερή εμφάνιση σαν αυτή του πρόσφατου Ευρωπαϊκού, όταν ολόκληρη η υφήλιος καταριόταν την εθνική μας και την άρνησή της να παίξει ποδόσφαιρο; Όχι, βέβαια. Αλλά, η εμφάνιση του 2008 δεν συγκρίνεται με το αξέχαστο ’94 (η φοβερή προετοιμασία στις συνεστιάσεις συλλόγων ομογενών, το τρομερό σύστημα 4-4-2, το βίντεο με τον Παναγούλια να βρίζει θεούς και δαίμονες και να κλωτσά μπουκάλια στα αποδυτήρια, προφανώς στο ημίχρονο της τεσσάρας από τους Βούλγαρους). Η ομάδα του ’94 δεν είχε το επίπεδο να παίξει σε Μουντιάλ: ήταν αδύνατο να πάει καλά με μετριότατο (και ξεπερασμένο) προπονητή και παίκτες που ανήκαν σε τρεις κατηγορίες (ηλικιωμένοι, περιορισμένων δυνατοτήτων, ανήμποροι να βοηθήσουν μέσα στο γενικότερο ναυάγιο, μια ματιά στην αποστολή  θα σας πείσει). Η τωρινή ομάδα δεν έχει τα ίδια χαρακτηριστικά.

Βεβαίως, η ομάδα του 2010 δεν είναι σε πολύ κατάσταση, ενώ το ίδιο το έμψυχο δυναμικό της είναι φτωχότερο και μικρότερων δυνατοτήτων από αυτό του 2004. Η επίθεσή της, παραδοσιακά αδύνατη, μοιάζει ακόμη πιο προβληματική. Η ομάδα δεν παίζει με τρόπο που θα βοηθούσε τον Σαλπιγγίδη. Η εξέλιξη του Σαμαρά σταμάτησε με την προ ετών μεταγραφή του στη Μάντσεστερ Σίτυ, ο Γκέκας είναι ντεφορμέ, ο Αμανατίδης τραυματίας και εκτός αποστολής. Πόσο παρήγορο είναι το ενδεχόμενο να περιμένουμε τη σωτηρία από τον πάντα φιλότιμο Χαριστέα (που η τελευταία χρονιά που έπαιζε βασικός στην ομάδα του ήταν το 2003-2004 στη Βρέμη); Στο κέντρο, οι βασικοί έχουν μεγαλώσει σε ηλικία και φαίνονται ξεζουμισμένοι (Καραγκούνης, Κατσουράνης), ενώ η μεγάλη ελπίδα (Νίνης) είναι τόσο σταθερός σε απόδοση όσο αισιόδοξες είναι οι προοπτικές ανάκαμψης της ελληνικής οικονομίας. Το χειρότερο που προέκυψε από τα φιλικά προετοιμασίας (ισοπαλία με τους Βορειοκορεάτες, χαλαρή ήττα από τους Παραγουανούς) είναι ότι και το μεγάλο ατού της ομάδας, η άμυνα, δείχνει σε κακή κατάσταση. Φανταστείτε ο Ρεχάγκελ να ξεκινήσει με βασικό δίδυμο τους Κυργιάκο-Αβραάμ Παπαδόπουλο: σαν δύο τριαξονικά που προσπαθούν να στρίψουν ανάμεσα σε σβούρες. Ο πρώτος ξέχασε το ποδόσφαιρο (εκτός από τις κεφαλιές) από τότε που πήγε στη Σκωτία, ο δεύτερος δεν το έμαθε ποτέ. Κάτι μου λέει ότι ο σωτήρας εδώ δεν είναι άλλος από τον Λουκά Βύντρα (πιθανώς μαζί με τον ελπιδοφόρο Παπασταθόπουλο).

Με όλα αυτά τα προβλήματα, τί είναι αυτό που δίνει ελπίδες πρόκρισης στην Ελλάδα; Η προσωπικότητά της (μη γελάτε), το ειδικό βάρος της, σε σχέση με τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν και οι αντιπαλοί της. Ίσως φαίνεται περίεργο, αλλά η Ελλάδα έχει περισσότερες πιθανότητες να προκριθεί παίζοντας μέτρια παρά οι αντίπαλοί της.

γ΄. Η  Νιγηρία (κατάταξη ΦΙΦΑ: 21η, καλύτερη θέση: 5η το 1994), είναι για πολλούς φαβορί για την πρόκριση. Δεν είμαι και τόσο σίγουρος. Η σημερινή Νιγηρία είναι χλωμό αντίγραφο της πραγματικά σπουδαίας ομάδας της δεκαετίας του 1990. Και πάλι, όμως, ούτε εκείνη η ομάδα μπόρεσε να φτάσει πιο μακριά από τον γύρο των 16, παρότι οι ειδικοί της έδιναν ελπίδες μέχρι και για ημιτελικούς (η αλήθεια είναι ότι το ’94, που ήταν και καλύτερη, στάθηκε άτυχη χάνοντας 1-2 από τους Ιταλούς στην παράταση). Οι χρόνιες αδυναμίες στην άμυνα και την τακτική ήταν οι βασικοί λόγοι που εμπόδισαν την απογείωση της Νιγηρίας. Η φετινή ομάδα έχει ακόμη πιο έντονες τις αμυντικές αδυναμίες (πού πας με παίκτες που είναι αναπληρωματικοί λ.χ. της Μπόλτον;), ενώ και το κέντρο της είναι χειρότερο απ’ ό,τι στο παρελθόν (ο Όμπι Μικέλ της Τσέλση έμεινε εκτός λόγω τραυματισμού). Το μεγάλο ατού της Νιγηρίας είναι πάντα η επίθεση: ο Γιακούμπου Αγιεγκμπένι της Έβερτον (που τον θυμόμαστε με τη φανέλλα της Μακάμπι Χάιφα να διαλύει τον Ολυμπιακό προ οχταετίας στο Τσάμπιονς Ληγκ), ο Μάρτινς της Βόλφσμπουργκ ή ο Πήτερ Οντεμγουίνγκι (γεννημένος στην Τασκένδη από Ρωσίδα μητέρα) της Λοκομοτίβ Μόσχας είναι όλοι τους πολύ καλοί ποδοσφαιριστές. Αρκούν; Όλα είναι ζήτημα ισορροπίας και ικανότητας διαχείρισης του παιχνιδιού.

δ΄. Η Νότια Κορέα (κατάταξη ΦΙΦΑ: 47η, καλύτερη θέση: 18η το 1997), παρά τις τακτικότατες συμμετοχές της σε τελικά ΠΚ είναι ίσως η λιγότερο εύκολα «αναγνωρίσιμη» (τουλάχιστον στον Έλληνα ποδοσφαιρόφιλο) από τις ομάδες του ομίλου. Δεν πρόκειται να σας παραμυθιάσω, ισχυριζόμενος ότι γνωρίζω καλά το νοτιοκορεατικό πρωτάθλημα, το οποίο προφανώς δεν έχω παρακολουθήσει ποτέ στη ζωή μου και στο οποίο αγωνίζονται οι περισσότεροι από τους παίχτες της εθνικής. Ξέρω μόνο ότι αποτελεί κλειστή λίγκα (δεν υπάρχει υποβιβασμός) στην οποία συμμετέχουν σύλλογοι που ανήκουν στις μεγάλες βιομηχανίες της χώρας. Το μεγάλο αστέρι της ομάδας είναι βέβαια ο Παρκ Γι-Σουνγκ της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, που όμως προέρχεται από μέτρια χρονιά με λίγες συμμετοχές στην ομάδα του.

Η Ν. Κορέα συμμετέχει πάντα στις τελικές φάσεις του ΠΚ από το ’96 και μετά. Εκτός του 2002, ποτέ δεν έχει περάσει στους 16. Κάνει αξιοπρεπείς εμφανίσεις, το παιχνίδι της είναι οργανωμένο και πειθαρχημένο, είναι γρήγορη, οι παίχτες της έχουν ικανοποιητικό επίπεδο τεχνικής και καλή φυσική κατάσταση, πλην όμως λείπει η προσωπικότητα (ατομικά και συλλογικά) που θα την οδηγήσει σε κάτι καλύτερο. Βεβαίως το 2002, στο ΠΚ που διοργανώθηκε κατά το ήμισι στη χώρα της, η εθνική Ν. Κορέας έφτασε στα ημιτελικά: τότε, όμως, είχε καλύτερη φουρνιά παιχτών, το πλεονέκτημα της έδρας, σκανδαλώδη διαιτητική εύνοια και προπονητή ένα μετρ στο κοουτσάρισμα, τον Ολλανδό Χίντινκ. Τα στοιχεία αυτά απουσιάζουν φέτος. Η Κορέα θα πουλήσει ακριβά τα τομάρι της, αλλά δύσκολα θα προκριθεί.

Συμπέρασμα; Η Αργεντινή θα προκριθεί. Για τη δεύτερη θέση και οι τρεις ομάδες έχουν πιθανότητες. Η εθνική μας έχει ένα πολύ μικρό προβάδισμα λόγω εμπειρίας και προσωπικότητας, αλλά καμία εγγύηση πρόκρισης. Αν τα πράγματα στραβώσουν εύκολα μπορεί να καταλήξει τέταρτη.

Αύριο αρχίζουν τα παιχνίδια του ΠΚ, με τους αγώνες του Α΄ ομίλου, που αναμένονται πολύ ενδιαφέροντες. Οπότε, η συνέχεια στο ιστολόγιο προβλέπει για αύριο διπλή μερίδα: και συνέχεια της παρουσίασης των ομίλων και εντυπώσεις από τα δύο πρώτα ματς.