Χόρχε Σαμπάολι
Μπορεί κάποιος να είναι εξαιρετικός προπονητής ποδοσφαίρου. Αυτό δεν σημαίνει ότι μπορεί να επιτύχει σε κάθε ομάδα την οποία θα προπονήσει. Στο μάλλον φιλικό περιβάλλον της εθνικής Χιλής, με το κάπως αναρχικό επιθετικό παιχνίδι και χωρίς ιδιαίτερη πίεση για αποτελέσματα, ο Χόρχε Σαμπάολι τα κατάφερε περίφημα. Στο πλαίσιο της εθνικής Αργεντικής, με τις εντελώς διαφορετικές και εξαιρετικά αυξημένες απαιτήσεις, ο Σαμπάολι δεν δείχνει να ταιριάζει καθόλου. Τι έχει κατορθώσει άλλωστε από τότε που ανέλαβε τα ηνία της Αλμπισελέστε; Την πρόκριση στα τελικά του ΠΚ, την τελευταία αγωνιστική, χάρη στην εκτός έδρας νίκη επί του Ισημερινού. Είναι αυτό επιτυχία ή το ελάχιστο που απαιτείται από μια δις τροπαιούχο της μεγαλύτερης ποδοσφαιρικής διοργάνωσης; Γιατί, ποια ήταν τα αποτελέσματα που έφερε ο Σαμπάολι στα προκριματικά από τότε που ανέλαβε μια Αργεντινή ομολογουμένως σε κακή κατάσταση; Τρεις ισοπαλίες, από τις οποίες οι δύο εντός έδρας, με το Περού και, ιδίως, με την αδύναμη Βενεζουέλα, συνιστούν ξεκάθαρα αποτυχίες. Στα φιλικά προετοιμασίας κατόρθωσε να εισπράξει τέσσερα τεμάχια από τη… Νιγηρία και μια ιστορική εξάρα από τους Ισπανούς (ΟΚ, για να τα λέμε όλα, νίκησε και με 2-0 την αποκλεισμένη από τα τελικά και μάλλον αδιάφορη Ιταλία).
Στο παιχνίδι της Μόσχας, το περασμένο Σάββατο, η Αργεντινή έδειξε συμπτώματα άκρως ανησυχητικά, αγωνιζόμενη εναντίον μιας ομάδας, της Ισλανδίας, που παρουσιάστηκε ακριβώς όπως αναμενόταν (μεγάλη αγωνιστικότητα, επιθετική ανάπτυξη προβλέψιμη σε στυλ ελαφρώς εκσυγχρονισμένου βρετανικού κικ εν ρας, εξαιρετική κάλυψη του χώρου και πίεση που στραγγαλίζει τον αντίπαλο).
- Η αμυντική λειτουργία της Αργεντινής ήταν η χειρότερη που έχουμε δει τα τελευταία πολλά χρόνια. Και αυτό δεν ήταν πρόβλημα προσώπων: όλοι οι Αργεντίνοι αμυντικοί είναι καθιερωμένοι ποδοσφαιριστές που αγωνίζονται σε σημαντικούς ευρωπαϊκούς συλλόγους. Είναι πρόβλημα της ομάδας συνολικά. Επιπροσθέτως, δεν υπάρχει αξιόπιστη λύση στην εστία (όλες οι ομάδες που διακρίνονται σε τελική φάση ΠΚ έχουν καλό τερματοφύλακα). Σου τραυματίζεται ο βασικός λίγο πριν την έναρξη της διοργάνωσης. Τι κάνεις; Εμπιστεύεσαι τον φιλότιμο Καμπαγέρο. Ο οποίος δεν είναι άχρηστος. Όταν αγωνιζόταν στη Μάλαγα ήταν μια χαρά τέρμα. Τώρα πια, όμως, ύστερα από μερικά χρόνια πάγκου σε Σίτυ και Τσέλσι, έχει χάσει εντελώς τον ρυθμό των αγώνων. Ο άνθρωπος βρισκόταν στην κατάψυξη, παρέα με τα λαχανικά του Μπαρμπαστάθη· τον έβγαζαν από εκεί μόνο σε κανένα Ληγκ Καπ. Το Σάββατο έτρεμες βλέποντας τον τρόπο με τον οποίο αγωνιζόταν. Λίγο έλειψε να ξανακάνει την επική γκάφα του Κάριους, απλώς ο Ισλανδός επιθετικός δεν μπόρεσε να βρει ευθύβολα την μπάλα για να γράψει τεμάχιο.
- Η έμπνευση του Σαμπάολι να κατεβάσει την ομάδα με έναν επιθετικό ήταν απλώς τραγική. Όχι μόνο στέρησε την Αργεντινή από ένα υπερόπλο σαν τον Ιγουαΐν ή ακόμη και τον Ντυμπάλα, αλλά την υποχρέωσε να παίξει κι εντελώς ανορθόδοξα, ελπίζοντας ότι έτσι θα έφερνε τον Μέσσι πιο κοντά στην ισλανδική περιοχή.
- Με τον τρόπο αυτό έκανε πραγματικότητα ένα ενδεχόμενο που κάθε σοβαρός προπονητής πρέπει να λάβει υπόψη: να καταστήσει τον Μέσσι μειονέκτημα για την ομάδα του. Και πώς γίνεται αυτό, θα ρωτήσετε εύλογα; Από όλους τους σουπερστάρ του 21ου αιώνα (από τον Κριστιάνο Ρονάλντο ως τον Ιμπραΐμοβιτς), ο Μέσσι είναι αυτός με τη μικρότερη θετική συμβολή στο παιχνίδι της εθνικής του. Ας μην ξεχνάμε ότι σε παιχνίδια νοκ-άουτ τελικής φάσης ΠΚ (όταν η μπάλα είναι βαριά και η κάθε ομάδα περιμένει από το αστέρι της να την ξελασπώσει), ο Μέσσι έχει επιτύχει ακριβώς τόσα τέρματα όσα εγώ ή εσείς. Κανένα, δηλαδή. Μήπως, τελικά, πρόκειται απλώς για το καλύτερο γρανάζι μιας καλοφτιαγμένης μηχανής με εντελώς ιδιαίτερα χαρακτηριστικά (της Μπάρσα) που δεν μπορεί να προσαρμοστεί σε διαφορετικό περιβάλλον; Δεν αποκλείεται. Διότι το πρόβλημα δεν συνίσταται σε αυτό που γράφουν οι διάφοροι Έλληνες σχολιαστές, ότι τάχα μου ο Λιονέλ δεν έχει άξιους συμπαραστάτες. Το πρόβλημα, φίλοι μου, είναι ο ίδιος ο Μέσσι. Κι όχι επειδή έχασε ένα πέναλτυ (κάθε ποδοσφαιριστής μπορεί να αστοχήσει σε πέναλτυ, αν και βέβαια ο Μέσσι από τα 8 πέναλτυ που εκτέλεσε τη φετινή χρονιά έχει χάσει τα 4, ένδειξη ότι κάτι δεν πάει και τόσο καλά). Αλλά επειδή με τον τρόπο που αγωνίζεται γίνεται βαρίδι για την ομάδα του. Το Σάββατο, όλοι προσπαθούσαν να βρουν τον Μέσσι, ο οποίος βρισκόταν πάντα περικυκλωμένος από ολόκληρη την ισλανδική ενδεκάδα, ανήμπορος για το παραμικρό. Αν η Αργεντινή αγωνιζόταν χωρίς τον Μέσσι, τότε θα κέρδιζε κατά πάσα πιθανότητα την Ισλανδία, για τον απλούστατο λόγο ότι εκ των πραγμάτων θα υποχρεωνόταν να παίξει ορθολογικά.
Λιονέλ Μέσσι: ακόμη ένα χαμένο πέναλτυ (πηγή: Reuters)
- Διαβάζοντας τα ρεπορτάζ σχετικά με τις αλλαγές που προτίθεται να κάνει ο Σαμπάολι στην ομάδα του, πείθομαι όλο και περισσότερο ότι ο άνθρωπος είναι βαθιά νυχτωμένος. Ακίνδυνες αλλαγές προσώπων χωρίς καμία ουσία. Και στο μεταξύ, με την Κροατία να νικά άνετα κι επαγγελματικά τους Νιγηριανούς, η θέση της Αργεντινής γίνεται όλο και πιο επισφαλής.
Τα φαβορί τα βρίσκουν σκούρα: Η μόνη παρηγοριά της Αλμπισελέστε είναι ότι κι άλλα φαβορί της διοργάνωσης, πιθανώς μεγαλύτερα από αυτήν, δεν τα κατάφεραν καθόλου καλά στην πρώτη αγωνιστική των ομίλων.
- Η Βραζιλία έβαλε μια γκολάρα στην Ελβετία και μετά έκατσε. Οι παίχτες της άρχισαν τις επιδείξεις υψηλής τεχνικής στο κέντρο του γηπέδου. Φυσικά, με τέτοια νωθρότητα, η Σελεσάο τσίμπησε το γκολάκι της ισοφάρισης και μετά δεν μπορούσε να κάνει κάτι, όσο κι αν το ήθελε. Και μήπως το ήθελε και ιδιαίτερα; Τόσο μπλαζέ παιχνίδι δεν οδηγεί σε τίποτε καλό. Και, υπό τις συγκεκριμένες συνθήκες, ο όμιλος της Βραζιλίας δεν είναι και τόσο εύκολος. Μια χαρά ομάδα είναι η Σερβία που δίκαια νίκησε την Κόστα Ρίκα, η οποία ξύπνησε πολύ αργά. Όσο για την αντίπαλο της Βραζιλίας, την Ελβετία, αυτή έδειξε ενδιαφέροντα αγωνιστικά χαρακτηριστικά συν την ικανότητά της να παίζει και ξύλο. Πολύ ξύλο, όμως (με λίγη προσπάθεια θα φτάσει τα στάνταρ της Ολλανδίας του 2010, μιας ομάδας που έπαιζε πάντα στα όρια του αντιαθλητικού, τα οποία και ξεπέρασε στον τελικό). Μη μου ξαναπεί κανείς για σκληρούς έως και αντιαθλητικούς Λατινοαμερικανούς. Αυτό μπορεί και να ήταν αλήθεια πριν από 50 χρόνια, σε μια εποχή που δεν πρόλαβα. Μπορεί και όχι, όμως, διότι όλο και περισσότερο υποψιάζομαι ότι πρόκειται για ένα μύθο που κατασκεύασε ο ιδιότυπος ευρωπαϊκός οριενταλισμός ή, μάλλον, ο ευρωπαϊκός ρατσισμός.
- Η Γερμανία βρίσκεται στην πιο επικίνδυνη θέση από όλους. Έχασε δικαιότατα από ένα Μεξικό το οποίο της έκανε ματ τακτικής και της έβγαλε, ειδικά στο α΄ ημίχρονο, άπειρες αντεπιθέσεις που χαλαρά θα μπορούσαν να καταλήξουν σε 3 ή 4 τέρματα. Έχοντας στην ενδεκάδα της 8 πρωταθλητές κόσμου, η Γερμανία έδειξε γερασμένη και χωρίς λύσεις. Για πρώτη φορά (από το 1982 και μια ήττα 1-2 από την Αλγερία) η Γερμανία ηττάται στο πρώτο παιχνίδι της σε ΠΚ. Κινδυνεύει να ενισχύσει μια παράδοση που φαίνεται να δημιουργείται στις τελευταίες διοργανώσεις (2002, 2010, 2014) και η οποία θέλει την κάτοχο να αποκλείεται ήδη από τη φάση των ομίλων. Αν η Γερμανία δεν δείξει άμεσα διαφορετικό πρόσωπο (το επόμενο παιχνίδι είναι με τη Σουηδία, η οποία, έστω και δύσκολα, έκαμψε την κορεατική αντίσταση), τότε τα ηλεκτρονικά εισιτήρια της πτήσης της Λουφτχάνσα Μόσχα-Φρανκφούρτη μπορεί να φέρουν ημερομηνία Ιουνίου.
Μέχικο! Μέχικο!
Η αρκούδα δεν αστειεύεται: Ναι, η Ρωσία τα πάει μια χαρά. Συνέτριψε την αδύναμη Σαουδική Αραβία του συμπαθούς γυρολόγου Πίτσι και κέρδισε με άνεση την άπειρη Αίγυπτο του Κούπερ και του Σαλάχ. Προφανώς δεν μεταμορφώθηκε σε ποδοσφαιρική υπερδύναμη, αλλά δείχνει καλή συλλογική οργάνωση και το πάθος που παραδοσιακά έλειπε από τη συγκεκριμένη εθνική. Η έδρα μπορεί να είναι ευεργετική για μια ομάδα. Σε κάθε περίπτωση, δεν θα ήθελα να είμαι στη θέση της Ισπανίας ή της Πορτογαλίας, μία εκ των οποίων θα αντιμετωπίσει τους Ρώσους στον γύρο των 16. Η διοργανώτρια φαίνεται να έχει τον προημιτελικό στις δυνατότητές της. Κατά τα λοιπά, η Ουρουγουάη έκανε μεν το καθήκον της, με μεγάλες δυσκολίες, όμως. Η παρουσία του υπερηχητικού διδύμου Σοάρες-Καβάνι και ορισμένων ακόμη εξαιρετικών παικτών (Γοδίν, Χιμένες) δεν αρκεί για να επαναλάβει η Σελέστε το έπος του 2010.
Οφείλω να ομολογήσω ότι το εξαιρετικά θεαματικό παιχνίδι Ισπανίας-Πορτογαλίας το παρακολούθησα μαγνητοσκοπημένο (άρα τα συμπεράσματά μου μπορεί να είναι επηρεασμένα από τη γνώση του τελικού αποτελέσματος, μπορεί, όμως, και να είναι πιο νηφάλια – είχα βγει για δείπνο σε ιταλικό εστιατόρια και με ιταλική παρέα, δηλαδή σε ένα παράλληλο σύμπαν όπου δεν υφίσταται κανένα Μουντιάλ, διότι δεν υπάρχει Μοντιάλε δίχως τη Σκουάντρα Ατζούρρα). Δεν ξέρω αν το ματς της Παρασκευής προσφέρεται για τελικές κρίσεις ως προς την αξία και τη φόρμα των δύο ομάδων. Πιστεύω πως μάλλον όχι. Από την άλλη, θεωρώ παράλογη την κίνηση των Ισπανών να αλλάξουν προπονητή δύο ημέρες πριν αρχίσει η διοργάνωση. Θα με ρωτήσετε, βέβαια, και πόσο σημαντικός ήταν ο Λοπετέγκι για την εθνική Ισπανίας; Πόσοι ήξεραν ότι ήταν ο προπονητής της; Εδώ οι μισές ελληνικές εφημερίδες και τα δύο τρίτα των ιστοτόπων έγραφαν λάθος το όνομά του. 🙂 Άδικο για κάποιον με αξιόλογο έργο στο ομοσπονδιακό τημ, τον άνθρωπο, άλλωστε, στον οποίο εμπιστεύτηκε τις τύχες της ομάδας της ολόκληρη Ρεάλ. [Παρεμπιπτόντως, το κλίμα της Βρετανίας πρέπει να έχει κάτι που επηρεάζει τους τερματοφύλακες, διότι την Παρασκευή ο Ντε Χέα έδειξε να έχει πάρει κι αυτός εντατικά μαθήματα από τον Κάριους].
Ο Ρικάρδο Γκαρέκα την εποχή που αγωνιζόταν στην Μπόκα Τζούνιορς (πηγή: περιοδικό El Gráfico)
Παιχνίδια της μοίρας: Σύντομο ταξίδι στον χρόνο. Βρισκόμαστε στις 30 Ιουνίου 1985, στο στάδιο Μονουμεντάλ του Μπουένος Άιρες, όπου διεξάγεται το τελευταίο και καθοριστικό παιχνίδι του πρώτου ομίλου της Νότιας Αμερικής για τα προκριματικά του Μουντιάλ του 1986. Η Αργεντινή ανοίγει νωρίς το σκορ με τον Πέδρο Πασκούλλι, αλλά το Περού απαντά γρήγορα με τέρματα των Βελάσκες και Μπαρμπαντίγιο. Ο χρόνος κυλά και το Περού εξακολουθεί να προηγείται με 2-1 και να κρατά στα χέρια του την πρόκριση. Στο 81΄ κι ενώ η Αργεντινή έχει ριχτεί όλη στην επίθεση, ο Πασσαρέλλα σουτάρει και βρίσκει το αριστερό κάθετο δοκάρι του Ακασούσο Εουσέμπιο. Ο Ρικάρδο Γκαρέκα, που είχε μπει αλλαγή είκοσι λεπτά νωρίτερα, παίρνει το ρημπάουντ και σκοράρει. Η Αργεντινή προκρίνεται και στέλνει το Περού σε μπαράζ (όπου θα το αποκλείσει στον α΄ γύρο η Χιλή). Το Περού θα αναγκαστεί να περιμένει πάνω από τρεις δεκαετίες για να ξαναδεί τελική φάση ΠΚ. Μέχρι φέτος, δηλαδή, κι αφού αναλάβει προηγουμένως την τεχνική ηγεσία του εκείνος που το είχε αποκλείσει το 1985! [η ειρωνεία της τύχης είναι ότι κι ο ίδιος ο Γκαρέκα χρειάστηκε να κάνει ισόχρονη υπομονή – παρά το χρυσό γκολ του 1985, ο Κάρλος Μπιλάρδο τον απέκλεισε από την τελική αποστολή για το Μουντιάλ του Μεξικού!]
Το Περού είναι μία από εκείνες τις ομάδες που κάνουν τους φιλάθλους να ονειρεύονται. Για τούτο φταίει κάπως ο εξωτισμός και οπωσδήποτε οι αναμνήσεις της θεαματικής ομάδας της δεκαετίας του 1970 (ο προημιτελικός κατά της Βραζιλίας στο Μεξικό, η άνετη πρόκριση το 1978 από έναν όμιλο με την Ολλανδία σε θέση φαβορί, το Κόπα Αμέρικα του 1975), εκείνης του Κουμπίγιας και του Όμπλιτας. Η ομάδα του Γκαρέκα δεν διαψεύδει τις προσδοκίες. Προσφέρει θέμα και προσπαθεί για πολλά πράγματα στον αγωνιστικό χώρο. Δεν της λείπουν τα αστέρια (Γκερρέρο, Φαρφάν, Φλόρες). Της λείπει ένας παίχτης που θα μετατρέψει τις (πολλές) ευκαιρίες σε γκολ. Αυτήν ακριβώς την έλλειψη πλήρωσε το Περού στον αγώνα του κατά της Δανίας (0-1), μιας ομάδας σοβαρής, αξιόμαχης και επαγγελματικής (κάτι σαν την εθνική Ελλάδας στα καλά της και μη γελάτε, παρακαλώ). Ποιος φταίει, όμως, όταν δεν βάζεις ούτε τα εύκολα (πέναλτυ) ούτε τα δύσκολα (το φοβερό τακουνάκι του Γκερρέρο που φεύγει ελάχιστα άουτ);
Ο Γκαρέκα ως προπονητής της εθνικής Περού (πηγή: Agencia de Noticias ANDES)
Τι μπορεί να κρατήσει η Γαλλία από τη δύσκολη επικράτησή της επί της μαχητικής, πλην όμως άτεχνης και με περιορισμένες δυνατότητες, Αυστραλίας; Τη νίκη, το γεγονός ότι δεν σκόνταψε εκεί που άλλα φαβορί απέτυχαν στον σκοπό τους, τη διατήρηση των ελπίδων κι ενός καλού κλίματος στο εσωτερικό της ομάδας. Λίγα εκ πρώτης όψεως πράγματα που μπορεί να αποδειχτούν στην πορεία πολλά. Ο θεατής και ο ιστορικός του ποδοσφαίρου θα συγκρατήσουν την πρώτη εφαρμογή σε επίσημο αγώνα της χρήσης του βίντεο ως μέσου διαιτητικού ελέγχου των φάσεων (το περίφημο ή περιβόητο, ζήτημα ερμηνείας είναι αυτό, VAR). Με το καλό να δούμε και την τέταρτη αλλαγή στα παιχνίδια νοκ-άουτ!
Μπέρδεμα: Άνω-κάτω έγινε ο Η΄ όμιλος. Οι Ιάπωνες αιφνιδίασαν τους Κολομβιανούς, οι οποίοι δεν ξεπέρασαν ποτέ το σοκ του πέναλτυ και της αποβολής στην αρχή του αγώνα και τώρα τρέχουν. Οι Σενεγαλέζοι έκαναν ματ στους Πολωνούς οι οποίοι έπαθαν κοκομπλόκο αντιμετωπίζοντας ομάδα από άλλη ήπειρο κι έκαναν μαζεμένα τόσα αμυντικά λάθη όσα δεν κάνει μια ομάδα σε ολόκληρη δεκαετία. Ίσως ο υπερβολικός πατριωτισμός να βλάπτει σοβαρά το ποδόσφαιρο, ειδικά όταν δεν συνοδεύεται από τη στοιχειώδη οξυδέρκεια.
Άρχοντες στα λόγια: Τα φαβορί του Ζ΄ ομίλου νίκησαν αμφότερα κι άρχισαν ευθύς αμέσως τις μεγαλόστομες διακηρύξεις για κατάκτηση του τροπαίου! Για μισό λεπτάκι, όμως! Ξεχνούν ότι ο όμιλός τους είναι ο σκανδαλωδώς ευκολότερος από όλους; Σαν να έχουν νικήσει σε φιλικά τον Ακράτητο και τον Φωστήρα και να καμώνονται ότι έχουν το πρωτάθλημα στο τσεπάκι.
Το Βέλγιο νίκησε με το ευρύ 3-0. Ποιον, όμως; Τον Παναμά, μια ομάδα που έδινε το πρώτο της παιχνίδι σε τελική φάση ΠΚ. Πώς ακριβώς; Έχοντας σπαταλήσει ένα ημίχρονο κι αφού είδε τον χάρο με τα μάτια του στη φοβερή ευκαιρία του Παναμά να ισοφαρίσει λίγο μετά το 1-0. Ας βάλουμε τα πράγματα σε τάξη. Εδώ και κάποια χρόνια το Βέλγιο διαθέτει μια πλειάδα αστεριών – υπερτιμημένων κατά πάσα πιθανότητα, αλλά πάντως αστεριών. Όμως, η αξία μιας ομάδας δεν ισούται με το άθροισμα της ατομικής αξίας των παικτών της. Χρειάζονται πολλά ακόμη. Και το Βέλγιο δεν έχει τη νοοτροπία μεγάλης ομάδας. Η φανέλα του δεν είναι βαριά όπως της Βραζιλίας, της Γερμανίας, της Ιταλίας ή της Αργεντινής. Δεν είναι καν τόσο βαριά όσο αυτή της Ισπανίας ή της γειτονικής του Ολλανδίας. Για να διακριθεί το Βέλγιο πρέπει να κάνει υπέρβαση και να μην τα χάσει με την πρώτη σοβαρή ομάδα που θα συναντήσει στον δρόμο του.
Ο Ντρις Μέρτενς (Βέλγιο) πανηγυρίζει το τέρμα του επί του Παναμά (φωτογραφία: AFP PHOTO / Odd ANDERSEN)
Η Αγγλία ονειρεύεται τρόπαιο επειδή νίκησε στις καθυστερήσεις την ποδοσφαιρική υπερδύναμη που ακούει στο όνομα… Τυνησία! Ας σοβαρευτούμε. Απλώς αποφεύχθηκε το σύνηθες κάζο που παθαίνει η πρωταθλήτρια στις διακηρύξεις από ομάδες αντίστοιχης δυναμικότητας με την αντίπαλο της Δευτέρας. Ειδικά στο β΄ ημίχρονο, η εικόνα της Αγγλίας ήταν άθλια. Να πούμε για αυτήν και κάτι αισιόδοξο, όμως; Για πρώτη φορά εδώ και χρόνια έχει στις τάξεις της ικανότατο φορ, ενώ βασιζόμενη σε κορμό προερχόμενο από ένα σύλλογο (Τόττεναμ) μπορεί να ελπίζει βάσιμα ότι θα δείξει υψηλότερο βαθμό ομοιογένειας από τις αντιπάλους της. Για περισσότερα θα δούμε…
Όπως θα δούμε, άλλωστε, για όλες τις ομάδες. Η πρώτη αγωνιστική περισσότερο προκάλεσε ερωτηματικά παρά έδωσε απαντήσεις.
Ο Ρογήρος πάει Μουντιάλ 
Όπως αναμενόταν, λίγα παιχνίδια της πρώτης αγωνιστικής είδα. Σκόρπια:
– Δύο από τα φαβορί που τα βρήκαν μπαστούνια απέναντι σε υποδεέστερους αντιπάλους (Βραζιλία και Αγγλία) είχαν ένα κοινό χαρακτηριστικό. Εντυπωσιακό ξεκίνημα, που προμήνυε βαρύ σκορ για τον αντίπαλο, και εξίσου εντυπωσιακό ξεφούσκωμα. Αυτό ήταν ακόμη πιο έντονο στην περίπτωση της Αγγλίας, που ήταν όντως άθλια στο δεύτερο ημίχρονο, αλλά στο πρώτο τέταρτο έβγαλε μάτια, και για πρώτη φορά μετά από χρόνια έχει ένα σύνολο που εμφανίζει ομοιογένεια, κι έχει νιάτα και ενθουσιασμό. Επειδή δεν βλέπω πολύ διεθνές ποδόσφαιρο, εντυπωσιάστηκα από τα χάλια του Στέρλινγκ. Έμοιαζε χειρότερος παίκτης του γηπέδου.
– Παρά τους αναμενόμενους δημοσιογραφικούς ύμνους, δεν μπορώ να πω ότι ξετρελάθηκα από το Ισπανία – Πορτογαλία. Υψηλό επίπεδο, αλλά κάτι έλειπε στη συνταγή.
– Η πιο φρέσκια ομάδα απ’ όσες είδα ήταν, παραδόξως, η Ρωσία. Σχεδόν ύποπτα καλά τρεξίματα και αντοχές, θα έλεγαν οι πονηροί.
– Μου λείπει από αυτό το Μουντιάλ η Σταχτοπούτα, η ομάδα που όλοι περίμεναν να είναι σάκος του μποξ και διαπρέπει στην πρώτη φάση. Να δούμε βέβαια και τις επόμενες αγωνιστικές.
Λίγες, αλλά όπως πάντα εκλεκτές οι παρεμβάσεις σου!
Η Βραζιλία διακρινόταν από απίστευτη νωθρότητα. Η Αγγλία έκανε ένα ωραίο ημίχρονο κι ένα άθλιο. Δεν ξέρω κατά πόσο και πώς θα διορθωθούν τα μειονεκτήματά τους. Είναι νωρίς ακόμη για συμπεράσματα.
Δεν βρίσκω ύποπτα τα τρεξίματα της Ρωσίας (παρά το αμαρτωλό παρελθόν του ρωσικού αθλητισμού). Το παιχνίδι της έχει νεκρά διαστήματα (π.χ. χθες στο δεύτερο μισό του πρώτου ημιχρόνου η Αίγυπτος είχε τουλάχιστον ισορροπήσει το παιχνίδι, έστω και χωρίς να έχει ουσία), αλλά και φοβερές εκρήξεις. Τους βγήκε το δίδυμο Γκολοβίν-Τσέρισεφ κι ο Σαμέντοφ παίζει σαν μηχανάκι.
Για το Ισπανία-Πορτογαλία έχω κι εγώ πλείστες όσες αμφιβολίες. Σαν να οφείλεται το θέαμα περισσότερο σε αδυναμίες παρά σε πλεονεκτήματα.
Θα βρεθεί κι η Σταχτοπούτα του ρωσικού Μουντιάλ (μπορεί να βρεθούν και περισσότερες από μία). Κάποιες υποψήφιες υπάρχουν ήδη.
Περιμένω να νικήσει η Ισπανία το Ιράν για να συνέλθω κάπως στοιχηματικώς από τον κουβά που με έριξε η Κολομβία…
Ο ευκολότερος όμιλος του Μουντιάλ Ρογήρε και με το σκανδαλωδώς ευνοϊκότερο προγράμμα…ήταν μακράν της Ρωσίας. Ποια Αίγυπτος και Αλ Χιλάλ να πούμε…
Που πάς έρμε Σαμπάολι
Χωρίς μυαλό και κύρος
Σε κυνηγούν οι διάολοι
Στη λέει κι ο Ρογήρος
—-
το ιταλικό δείπνο σε ιταλικό εστιατόριο σε ένα παράλληλο σύμπαν ειλικρινά το ζήλεψα
H Αρζεντίνα φαίνεται να κλωτσάει τα πιο εύκολα μουντιάλ. Μετά το προηγούμενο (με Μέσι στο 40% ή με Ντι Μαρία στην 11δα, είχε άνετα τους Γερμανούς), ήρθαν τα φετινά με τα καραγκιοζιλίκια του Σαμπάολι, τον τραυματισμό του Ρομέρο αλλά και του Λαντσίνι που πέρασε στα ψιλά, ο μικρός είναι ότι πιο δημιουργικό είχε στα χαφ. Ο Μέσι, εκτός συγκλονιστικής ανατροπής μέσα του, θα περάσει στην Ιστορία ως ένας μέγιστος τεχνίτης, που μπορούσε να λειτουργήσει μόνο εντός του υπέρ προστατευμένου περιβάλλοντος της Μπάρτσα και πουθενά αλλού. Αφήνω κάποιο περιθώριο μπας και, αλλά το πώς δεν το βλέπω καθόλου. Κρίμα. Κατά τα άλλα, μπορώ να διακρίνω ότι το «δυναμικό» ποδόσφαιρο υπερισχύει (πολύ παιχνίδι με τα χέρια, πολύ «τζαρτζ» με το σώμα, αρκετό κλωτσίδι μετά από ντρίπλα, κατά κανόνα χωρίς κάρτα), κάπου εκεί θα πνιγούνε μικρά κορμιά και πολύ τεχνικές ομάδες (όπως πχ. το Περού και ίσως το Μεξικό αν πέσει στον «σωστό» ρέφερι). Τέλος, πρέπει να ήμαστε πολύ αφελείς για να νομίζουμε ότι οι Ρώσοι θα φιλοξενούσαν οποιαδήποτε παγκόσμια διοργάνωση και θα κάθονταν να κοιτάνε τους άλλους αρκούμενοι στους 16.
@ Νέο Kid: η Αίγυπτος, δικέ μου, τις έχει για πρωινό κάτι ομάδες σαν την Τυνησία και τον Παναμά. 🙂 Όσο για τον κουβά, χτες ήταν διπλός, διότι ο χαζός πόνταρα συναισθηματικά και στους Πολωνούς. Αυτοί, όμως, έπαθαν Ελλάδα. 🙂 Τέτοια τακτική αφέλεια και τόσα λάθη, πρέπει να προσπαθήσεις για να το πετύχεις. Για να δούμε και την Ισπανία, μέχρι τώρα καλά κρατεί η ηρωική άμυνα των Ιρανών (στο β΄ προβλέπω καθυστερήσεις άνω του ημιώρου με κάτι ντεμέκ τραυματισμούς). Πάντως ομάδα που κερδίζει ματς στις καθυστερήσεις χωρίς να έχει κάνει ούτε ένα σουτ στο β΄ ημίχρονο, εγώ θα την φοβόμουν. 😉
@ Ερυθρό Καγκουρώ: υπέροχο το ποίημα. Μιλ μερσί! [πάντως κατά τη διάρκεια του δείπνου τα πορτογαλικά γκολ τα παίρναμε είδηση από τις φωνές – ως γνωστόν η πορτογαλική παροικία εδώ είναι πολυπληθής]
@ Brown: Καλώς όρισες! Προσυπογράφω κάθε λέξη του σχολίου σου. Εύστοχος σε όλες τις επισημάνσεις. Μακάρι οι τεχνικές ομάδες να αντέξουν, αλλά κι εγώ φοβούμαι ότι με τον σωστό πεζοναύτη διαιτητή θα την πάθουν. Τέλος, δεν είναι δυνατόν ολόκληρη Αργεντινή να μην έχει έναν τερματοφύλακα σε καλύτερη κατάσταση από τον Καμπαγέρο. Ας δοκιμάσει αυτόν τον Αρμάνι, στην τελική. Λες να είναι πιο χάλια;
Μερσί. Δεν είναι μόνο το τέρμα, όταν είδα βασικότατο τον Μπαστσεράνο σε θέση αμυντικού χαφ (κι όχι πχ, λίμπερο σε τριάδα πίσω), με ζώσανε τα φίδια. Σημειωτέον, σε όλα τα προκροματικά, η ομάδα έμπαζε. Ανάθεμα την ώρα που εφυγε ο του προηγούμενου Μουντιάλ (ξεχνάω όνομα), καρακυνικός και απλοϊκός αλλά μια χαρά τους είχε στήσει πίσω (και πού να περίμενε ο μαύρος τέτοιο «ανάστημα» από τον Μέσι), ανάθεμα που δεν έχουμε τη θεότητα (μια είναι, Μπιέλσα) ή τον Πέκερμαν ή έστω τον Γκαρέκα. Στα άλλα, ο Κόστα (και μαζί η Ισπανία) φαίνεται να έχει άστρο σε τούτο το Μουντιάλ (πολύ βασικό σε τουρνουά λίγων ματς), η Πορτογαλία θα πρέπει να το παλέψει πολύ με τους Πέρσες (αλλά έχει το Χ και πιθανώς και άλλες αβάντες), το έρμο Μαρόκο ΄με καλούς μπαλαδόρους, αλλά χωρίς έναν έστω Καρίμ να τελειώνει φάσεις. Στα πλην αυτού του ομίλου για τη συνέχεια ότι παίζονται πολύ γερά ματς (σε αντίθεση ας πούμε με αυτόν της Ρωσίας που σταυρώνει). Πιστεύω ότι η Ισπανία με Μαρόκο θα εμφανιστεί με αλλαγές, τον δεύτερο του ομίλου (Πορτογαλία δηλαδή), δεν του δίνω καμιά τύχη με Ρωσία.
[εμείς οι δύο πρέπει να κάναμε κάποτε μαζί πλύση εγκεφάλου 😉 🙂 ]
Κι εγώ έχω την ίδια απορία. Τι δουλειά έχει στην ομάδα ο Μασ(κ/τσ)εράνο; Να σπάσει τα διάφορα ρεκόρ συμμετοχών; Γιατί αν έχει κάτι να προσφέρει ο συνταξιούχος από το ανταγωνιστικό κινέζικο πρωτάθλημα, τότε πρέπει να υπάρχει κάτι πολύ σάπιο στο βασίλειο της Αλμπισελέστε.
Ο Σαμπέλλα ήταν μια χαρά προπονητής, με το μυαλό του, την επαφή με την πραγματικότητα και τα όλα του… μακάρι να ήταν και φέτος στην ομάδα.
Κι εγώ πιστεύω ότι η Ρωσία θα ξεκινήσει φαβορί τον νοκ-άουτ αγώνα της. Αν ο άτυχος θα είναι η Ισπανία ή η Πορτογαλία, δεν το ξέρω, αλλά δεν με καίει κιόλας. Ειδικά η Ισπανία δεν με έχει πείσει καθόλου.
Να θυμασαι απο κει που ξεκινησες, γιατι μπορει να επιστρεψεις παλι εκει.
Οι στιχοι του Αργεντινικου ροκ συγκροτηματος Καγιεχερος (Callejeros), ειναι σφηνωμενοι στο μυαλο του λατρεμενου Χορχε Σαμπαολι.
Οπως και τα 60 κοντοσουβλια, που ειχαν ετοιμα για τους πανηγυρισμους, οι κοντοχωριανοι του, μετα την εκτος εδρας νικη τους, επι της ατρομητης Αλουμνι, (ομαδας του χωριου του Χορχε).
Τη Δευτερα, μετα την ηττα της ομαδαρας μας, ο προεδρος πηγε στην τραπεζα που εργαζοταν ο Σαμπαολι. Ο Χορχε ειχε στησει πηγαδακι με τους συναδελφους του, και τους εξηγουσε τα επιτοκια, τα ίκουιτι λαινς, και το αγαπημενο 3-3-1-3 του προπονητικου πατερα του Μαρσελο Μπιελσα.
Φυσικα δεν μπορουσε ν’ αρνηθει την προταση, ν’ αναλαβει την Αλουμνι ντε Κασιλδα και να αλώσει το γειτονικο χωριο με 0-1, οδηγωντας τη σειρα σε τριτο παιχνιδι, που το κερδισε κι αυτο.
Εκτοτε μονιμοποιηθηκε στον παγκο της Αλουμνι.
Το νευρικο περπατημα περα-δωθε στον παγκο, και οι συνεχεις φωνες-οδηγιες προς τους παιχτες του, αναγκασαν τον κορακα, να τον αποβαλει στο 25ο λεπτο, ενος αγωνα της Αλουμνι.
Ο Χορχε ομως δεν μασησε. Εξω απο το γηπεδο, ανεβηκε σ’ ενα ψηλο δεντρο, κι αρχισε να δινει οδηγιες απο κει.
Η φωτογραφια του πανω στο δεντρο, ηταν την αλλη μερα στην τοπικη εφημεριδα, κι απο κει σε ολοκληρη την Αργεντινη.
Εκει τον αναγνωρισε ο Εντουαρντο Λοπες, προεδρος της Νιουελς Ολντ Μπόις, και του εδωσε δουλεια σε μια απο τις θυγατρικες της ομαδες.
Ολοκληρος Χορχε Σαμπαολι ομως, δεν ηταν για τετοιες ομαδουλες.
Οταν το 2002 ο προεδρος της Χουαν Αουριτς απο το Περου, πηγε να βρει παιχτες απο τις μικρες κατηγοριες της Αργεντινης, ενας μανατζερ του προτεινε και τον Σαμπαολι.
Στην Αουριτς εμεινε για οχτω αγωνες, και μετα την παραιτηση του προεδρου, παραιτηθηκε κι αυτος.
Οι Καγιεχερος τον ειχαν προειδοποιησει, κι επεστρεψε στο μικρο και φιλοξενο χωριο του και την Αλουμνι.
Λιγους μηνες μετα, ηρθε προταση απο την Σπορτ Μπόις , ομαδα του Περου, χωρις ομως μεγαλη οικονομικη ανεση.
Τα 500 δολαρια το μηνα που επαιρνε ο Χορχε, ισα που του εφταναν να νοικιασει ενα δωματιο, στο ιδιο κτιριο με την Πυροσβεστικη.
Οι σειρηνα πανω ουρλιαζει, που λεει και το αζζμα, με τον Χορχε να μην καταλαβαινει απο τετοια, και να οδηγει τραινο τον Σπορτ Μποις.
Επειτα ηρθαν δουλειες σε Χιλη και Ισημερινο, ωσπου το σωτηριο 2011, η Ουνιβερσινταντ ντε Τσιλε, του εδωσε τα ηνια.
Ο Χορχε το προφητεψε, οτι με τετοιο υλικο, μονο πρωταθλημα και Σουνταμερικανα ειναι στις βλεψεις του. Τελικα πηρε δυο Κλαουσουρες και μια Απερτουρα, καθως και το Σουνταμερικανα.
Μετα η Χιλη, η Σεβιλλη και τωρα η Αργεντινη.
Μπορει να οδηγησει το Μεσσι στην κουπα ?
Ο Σινατρα το ειπε γουιδ μαι γουει.
Οι Καγιεχερος το λενε λιγο διαφορετικα. Εμπιστεψου με και θα πιεις κρυο νερο απο την πηγη.
Χορχε ζουμε, παγκοσμιο πρωτθλητη να σε δουμε.
Την καλημέρα μου. Έχοντας ακούσει τα καμπανάκια για τα χάλια της Γερμανίας (και του Μίλερ, τι πράγμα είναι αυτό) από τα φιλικά προετοιμασίας (τουλάχιστον χάρηκα με την νίκη των εγγονών της Βούντερτιμ στο φιλικό, εκείνο στην υδατοσφαίριση επί χόρτου) και τις γκρίνιες (ποιες γκρίνιες; μόνο διαδηλώσεις δεν έγιναν) για τις φωτό του Εζίλ και του Γκούντογκαν με τον μπαμπά Ρετζέπ ήξερα ότι το εργάκι θα είναι ακατάλληλο για ανηλίκους και δεν είχα καν μπει σε μουντ Μουντιάλ. Το προσπαθώ, βέβαια. 🙂
Ένα μικρό αστείο: Κάποια στιγμή, εκεί που οι Μανσαφτιανοί έζωναν άσκοπα το Μεξικό και γυρόφερναν την περιοχή του ενώ τους έφευγαν βολίδες μισογκόλ οι αντίπαλοι κυνηγοί, πήρε τηλέφωνο φίλος και σύγγαβρος να ρωτήσει «πώς πάει το ματς». «Τι να σου πω, ρε συ», του απάντησα, «σαν φετινό Γάβρος-Ατρόμητος ή Πλατανιάς πάει το ματσάκι.»
Πολύ σφιχτές οι άμυνες, πια. Δεν ξέρω τι άλλο θα σκεφτούν τα μεγάλα κεφάλια για να γλιτώσουμε από την ολιγογκολία. Ίσως στα τρια άκαρπα κόρνερ ένα πέναλτι.
Παίζει ως πιθανότητα (>0,32) να δούμε στους 16 τις 6 παγκόσμιες πρωταθλήτριες μεταξύ τους
Ισπανία Σελέστε
Βραζιλία Γερμανία
Αργεντινή Γαλλία
( ο κακός Ρογηρος θα έλεγε ότι παίζει και το ζευγάρι των δυο υπολοίπων Π.Π. Αγγλία-Ιταλία 🤢 )
Γουστάρω Πούτιν σε ρόλο Νοτιοαμερικανού δικτάτορα των σιξτοσέβεντις… κι όπου Περού Πουρτουγκάλ κι όπου Κιρόγκα Πέπε…
Σενεγκάλ φορ Σινταρέλα!
Ο Μαστσεράνο είναι θεσμός! Είναι ο Ελ Σιντ της Αργεντινής ( αλλά με βασιλιά τον Χόρχε Ελ λόκο σάκο ντε βίνο…πώς να πάρεις τη Γρανάδα; Ούτε το Κουραδόκαστρο δεν παίρνεις…)
Αισθάνομαι υπερήφανος για τους σχολιαστές του ιστολογίου! Ειλικρινά! Σας ευχαριστώ πολύ!
– paolodrosi: Ο πιο πιστός υποστηρικτής του Χόρχε Σαμπάολι ανατολικά του Ατλαντικού. Οι απόψεις μας διίστανται (κι ίσως ακόμη και η χρήση του ρήματος αυτού να συνιστά ευφημισμό), αλλά… πόσο γλαφυρή, πόσο όμορφη περιγραφή της σταδιοδρομίας του Σαμπάολι! Ακολουθώντας το απόφθεγμα που αποδίδεται στον Βολταίρο δεν μπορώ παρά να εκφράσω την ευαρέσκειά μου. Άλλωστε, με τον τρόπο αυτό πραγματώνεται και η θεμελιώδης αρχή «Μηδενί δίκην δικάσεις, πριν αμφοίν μύθον ακούσεις». Μερσί!
– Δρ7Χ: η ήρεμη, ψύχραιμη και αντικειμενική ενημέρωση για όσα συμβαίνουν εντός της Μάνσαφτ και γύρω από αυτήν. Επειδή είμαι κάποιος που είχε ως εφηβικό ίνδαλμα τον Κάλλε… νιώθω! Ευχαριστώ θερμά!
– Νεοκίδιος: το μηχανάκι της ομάδας, ο άνθρωπος που θα προλάβει να θίξει όλα τα καίρια ζητήματα! Ωραίο το σενάριο για πολλαπλά ζευγαρώματα τροπαιούχων! Και, πράγματι, η Σενεγάλη είναι μια χαρά για τον ρόλο της Σταχτοπούτας!
Ρογήρε , έχω στήσει φοβερό παρολάκι για σήμερα! Έπιασα ήδη τα ατρόμητα καγκουρά και περιμένω νίκη των λε μπλε και απλά να ΜΗ χάσει ο κλόουν ο σαμπαούλος…
Ως εδώ τα πας μια χαρά, αρχηγέ!
Κρατήθηκα και δεν έγραψα πριν μιάμιση ώρα ότι πας για κουβά…
Πιθανότατα το ξέρετε ήδη, αλλά μην χάνετε την καθημερινή ενημέρωση κι εδώ:
https://kaltsovrako.wordpress.com/
Μερσούμε, Στάζυμπε!
ΑΧΡΗΣΤΕ, ΣΗΚΩ ΚΑΙ ΦΥΓΕ ΤΩΡΑ!
ΑΔΙΑΦΟΡΕ ΣΤΑΡ, ΑΜΕ ΣΤΙΣ ΡΑΜΠΛΑΣ ΝΑ ΠΑΙΖΕΙΣ 5 Χ 5 ΑΓΩΝΕΣ ΕΠΙΔΕΙΞΗΣ!
Ο κλασικός κομπλεξικός προπονητάκος-Αλέφαντος. Ο «εγώ είμαι τρελός και μάγκας κι αφήνω έξω ιγκουαιν και ντυμπαλα,επειδή ΟΛΟΙ λέτε, βάλτους.»
Ο γελοίος νευρασθενης που «ηρεμεί» την ομάδα κόβοντας κάθιδρος 20 χιλιόμετρα πέρα δώθε στον πάγκο…
Ήξερα ότι η Κροατία είναι ομαδάρα ,αλλά έλεγα ότι ένα χι (που βόλευε και τους Κροάτες )τουλάχιστον θα το έπαιρνε ο κλόουν που τα τατού τού έχουν προκαλέσει ανήκεστο εγκεφαλική βλάβη. ΑΕΙ σιχτίρ! Να σε ξεφτιλίσει και η Νιγηρία εύχομαι παλιάτσε!
Υγ. Οποίος μπλέκει με τράγους… χεσε μας ρε Μέσι και σύ.
Άστα να πάνε, φίλε Νεοκίδιε…
Πάω να δω κανένα γιουτιουμπάκι με το γκολ του Κανίτζα κατά της Σελεσάο το ’90, μπας και ανέβει το ηθικό.
Δεν ξέρω τι γράφουν ή θα γράψουν για το «σύστημα» του ακατανόμαστου οι δημοσιογράφοι, αλλά εγώ είδα ότι γύρισε το ποδόσφαιρο έναν αιώνα πίσω! Η Αργεντινή έπαιζε σύστημα 5-5. 5 στην επίθεση, 5 στην άμυνα. Κέντρο ανύπαρκτο! Οι Κροάτες χάφ έκαναν πάρτυ. Υπήρχαν στιγμές που είχαν μπροστά τους 30 μέτρα άδειο γήπεδο. Ανθυπολεπτομέρειες : σε όλο το β ημίχρονο , ο μέσι δεν έκανε ούτε ΕΝΑ σουτ! Κέρδισαν στο 0-1 ,κάπου στο 65 πρέπει να ήταν ,φάουλ 2 μέτρα έξω απ την επανορθωτική ,και το βάρεσε αμέσως πασούλα στα αριστερά του!
Υγ. Η Γαλλία , αν και την κράζουν οι «ειδήμονες» μου αρέσει. Είναι μια σφιχτή Πορτογαλία, αλλά αν ανοίξουν τα τουρμπο οι μαύροι πάνθηρες που έχει, δεν βλέπω τρόπο να χάσει ματς.
Ψαχνω να βρω εστω κι ενα λογο, να δικαιολογησω τον Σαμπαολι, το Μεσσι και την Αλμπισελεστε, αλλά ματαια.
Χωρις ηθικο, μετα το γκολ-δωρο του Καμπαγιερο, τα τρια μπαλακια ηρθαν φυσιολογικα.
Το μονο θετικο ειναι, οτι δεν βγηκε ακομα να τραγουδησει η χοντρη.
Αν και σημερα προβλεπω να εμφανιστει, και να εχει ψαραδικη Ισλανδικη προφορα.
Που ειναι το παθος και ο τσαμπουκας ωρε Αργεντινοπουλα ?
Αντονιο Μπαντερας και μούσικα μπρουτάλ, δεν σας εχουν δειξει ?
Φίλτατε, μετά το χτεσινό κάζο τίποτε δεν μπορεί να δικαιολογήσει ούτε τον Σαμπάολι ούτε τους ποδοσφαιριστές. Οπωσδήποτε, όχι τον μεγάλο σταρ που χτες δεν υπήχε καν στο γήπεδο. Και τι εικόνα ήταν αυτή την ώρα ανάκρουσης του εθνικού ύμνου, να κρύβει με τα χέρια το κεφάλι του, να το σφίγγει… σαν να ήταν ασθενής σε οδοντιατρείο λίγο πριν από εξαγωγή (κι ενώ έχει αμφιβολίες για το αν έπιασε η αναισθησία…). Τραγωδία… 😦
Fresh news. Οι παίκτες ζήτησαν από την ομοσπονδία να μην καθησει στον πάγκο με τη Νιγηρία ο κρασοκανάτας! Υπάρχει σοβαρό ενδεχόμενο να «κοουτσάρει» ο θρυλικός Χόρχε Μπουρουτσάγα…
ούτε στον Αήττητο Τραχανοπλαγιάς…
Χα! Αν συμβεί κάτι τέτοιο θα πρέπει να είναι η πρώτη φορά που ομοσπονδιακός τεχνικός απολύεται εν μέσω τελικής φάσης ΠΚ. Σε τέτοια περίπτωση, βέβαια, ο Σαμπάολι θα έχει κερδίσει τη διάκριση με το σπαθί του.
Ας περιμένουμε, πάντως, διότι δεν βλέπω την είδηση να επιβεβαιώνεται σε Κλαρίν, Νασιόν ή Ελ Γκράφικο.
Brasil …πονόματος…
Καλύτερα να πάω για κανα μπάνιο.
Στο τέλος θα καταλήξουμε να υποστηρίζουμε τους Ισλανδούς… που αν η εθνική Ελλάδας έπαιζε το ποδόσφαιρο της Ισλανδίας (με 20% κατοχή) θα σηκωνόταν να σύμπαν να καταδικάσει το αντιποδόσφαιρο. 🙂
Κρίμα για τη Σερβία. Ήταν δυνατοί οι προκλητικοί Αλβανοί, και ο Γερμανός (για όνομα δηλαδή ρε ΦΙΦΑ…) αλήτης ολοκλήρωσε τη σφαγή ,πνίγοντας την πεναλτάρα στον Μήτροβιτς.
Κρίμα, διότι η φάση στον Μίτροβιτς είναι πέναλτυ μαρς (τι το έχεις το VAR όταν χάνεις τέτοιες φάσεις;), αλλά…
όπως λέει κι ο Ντιντιέ Ντεσάν, το σημαντικότερο στο ποδόσφαιρο είναι οι δύο φάσεις μετάβασης, από την άμυνα στην επίθεση και από την επίθεση στην άμυνα, όταν η ομάδα κερδίζει ή χάνει την κατοχή της μπάλας. Η μετάβαση από την άμυνα στην επίθεση είναι πιο εύκολη, διότι έχεις το γήπεδο μπροστά σου. Αυτή από την επίθεση στην άμυνα είναι, όμως, πολύ δυσκολότερη… Οι μεγάλες ομάδες διακρίνονται από το πώς αντιδρούν στη δεύτερη αυτή φάση μετάβασης. Και η αντίδραση της Σερβίας στη φάση που από δική της επίθεση καταλήγει στο γκολ του Σατσίρι είναι απολύτως ενδεικτική. Η μπάλα τιμωρεί.
Τυπική έλλειψη δυνάμεων ήταν αυτή Ρογήρε. Έτσι νομίζω. Και γενικά ,στο τελευταίο εικοσάλεπτο είχαν μπαφιάσει οι Σέρβοι. Θέμα χρόνου ήταν να φάνε κι ένα και δυο γκολ.
Όσο για το VAR , ας είμεθα στοιχειωδώς ρεαλιστές… είπαμε καλό κι άγιο το βαρ ,αλλά όχι να χρησιμοποιηθεί κι εναντίον μας ρε κουμπάρε! (Ελβετία =ΦΙΦΑ)
Περιμένω τη ΦΙΦΑ να τιμωρήσει παραδειγματικά τα «εθνικιστικά και πολιτικά μηνύματα» που πέρασαν σήμερα στο γήπεδο…( εντάξει, λέμε και καμία λαμακία)
Αυτό που ο Νεοκίδιος περιγράφει απλά (μπάφιασαν) και ο Ρογήρος επιστημονικά (αναποτελεσματικό αμυντικό τρανζίσιον), εμείς οι Ολυμπιακοί θα έπρεπε να το λέμε «κουράστηκε και βγήκε ο στρατηγός Μιλιβόγεβιτς». Ακόμη θυμάμαι να καβγαδίζω με Ολυμπιακούς που χαίρονταν ότι πιάσαμε κώτσους τους Πορτογάλους και τους Άγγλους όταν τους πουλήσαμε τον Φέισα και τον Μιλιβόγεβιτς, και ότι ευτυχώς ξεφορτωθήκαμε τον Ζντιέλαρ. Αυτοί οι αντιτουριστικοί Βαλκάνιοι αμυντικοί χαφ που κάνουν καλά τα βασικά και κουμπώνουν όλο το παιχνίδι στον άξονα, αμυντικό και επιθετικό, είναι στο μυαλό μου απαραίτητα γρανάζια στη διάταξη μιας ομάδας και η έλλειψή τους φαίνεται όταν λείπουν. Κι είναι ενδεικτικό των καιρών ότι ο επόμενος Μιλιβόγεβιτς που μπορεί να αποκτήσει ο Μαρινάκης (o Νίκολα Βούκσεβιτς της Μπράγκα) προορίζεται για το άλλο, το δυνητικά χρυσοφόρο μαγαζί (τη Νότιγχαμ Φόρεστ) κι όχι για τον Ολυμπιακό.
Αλλά αυτά είναι μη μουντιαλικές ιστορίες.
Ο δείκτης ποδοσφαιρικής ευφυΐας του Τζίμμυ Ντουρμάζ πρέπει να τείνει προς το μηδέν. Νοοτροπία παίκτη ομάδας που παλεύει να αποφύγει τον υποβιβασμό στο τουρκικό πρωτάθλημα.
Καλύτερα έτσι Ρογήρε. Τώρα θα δούμε Βραζιλία-Γερμανία στους 16. Ένας λιγότερος για τους λε μπλε…
( αν σήμερα ,αντί για τους άτολμους Σουηδούς ,έπαιζαν στην κόντρα ,ας πούμε,οι Κροάτες , ο Νόγιερ θα είχε γίνει σουρωτήρι. 😀 η γερμανική άμυνα στρίβει με τη χάρη τριαξονικού και έχει και την ανάλογη… ταχύτητα.
Για να λέμε βέβαια και το διαχρονικά σωστό, ο Λεβ είχε τη στοιχειώδη λογική να παραδεχτεί (αντίθετα με κάτι νούμερα με λαμέ σακάκια και τατουάζ…) ότι χρειαζόταν έναν κανονικό επιθετικό κι έβαλε τον Γκόμεζ *που έφερε αναστάτωση.
* μακριά από μένα οι «φυλετικές υπεροχές» και συναφή ιδεολογήματα, αλλά δεν αντέχω να μην παρατηρήσω ,με μια δόση χιουμοριστικής υπερβολής βέβαια, ότι παραδόξως ο μοναδικός Άριος στη μάνσσαφτ είναι από την…Ανδαλουσία. 😄
Όσο για τον πρωταθλητή Ελλάδας ( 😂🤪🤨) Ντουρμάζ, η λαμακία του Σουηδού προπονητή είναι διπλή. Όχι μόνο έβαλε γάβρο δηλαδή, αλλά έβγαλε και τιμημένο βάζελο (Μπεργκ) κι έβαλε γάβρο. Τέτοια μαλακια ούτε ο Τάκης Λεμονής δεν θα έκανε…
🙂 Καλά, βρε Κιντ, τον Μπεργκ τον έβγαλε στο 90΄, τον Ντουρμάζ τον είχε μέσα πρώτη αλλαγή από πολύ νωρίτερα. 🙂
Δεν μου λες, όμως: είσαι τόσο βέβαιος ότι η Βραζιλία θα βγει πρώτη στον όμιλό της και η Γερμανία δεύτερη στον δικό της; Εγώ δεν αποκλείω απρόπτα στον ένα όμιλο (που θα φέρουν πρώτη τη… Νάτι) ούτε και την τριπλή ισοβαθμία στον άλλο (οπότε η Γερμανία μπορεί και να τερματίσει πρώτη, μπορεί βέβαια και να πάρει πτήση για Φρανκφούρτη, με το πρώτο ενδεχόμενο να είναι πολύ πιθανότερο).
Δεν νομίζω ότι η Σουηδία, μετά από το σημερινό ψυχολογικό στραπάτσο, μπορεί να κερδίσει το Μέχικο. Θεωρώ επίσης απίθανο στον άλλο όμιλο του σταυρώματος η Αλβανία να βγει πρώτη μπροστά από τη Βραζιλία.
είχε πει πολύ χαρακτηριστικά στο Italia 90 ο φίλος μου ο Maurizio για τους Γερμανούς «quegli sono delle bestie, non si fermano mai!» και είχε δίκιο, ασταμάτητοι ήταν μέχρι που το πήραν…, όχι ότι συγκρίνω πρόσωπα και εποχές…
στο μεταξύ για τους φαν του ιστολογίου δείτε το λινκ
όταν με τη σέντρα ο Ρογήρος έδωσε ασίστ για παρουσίαση βιβλίου :
http://www.aplotaria.gr/zafeiris-paixnidi-exapatisis/
Το σκότωσε το θεριό των δυο ωκεανών η μαμά. 🤪
Ευχαριστώ θερμά το αγαπητό Ερυθρό Καγκουρώ για τη μνεία του ιστολογίου!
Για το θεριό των δυο ωκεανών και για τη μαμά δεν έχω τίποτε να πω. Πάντως, καθόσον γνωρίζω, ουδέποτε υπήρξαν καθοριστικές σε μια διοργάνωση τέτοιου είδους ασέλγειες επί πτωμάτων. 😉
Μπορεί και να γίνει εν προκειμένω, καθότι με το Βέλγιο ο Σάουθγκεϊτ θα πάει πλέον για το χι. 😉
Μα είναι οκ το χι Σταζυμπε; αυτή τη στιγμή οι Άγγλοι έχουν 2 κίτρινες και οι Βέλγοι 3 , αλλά αν έρθουν χι και οι Άγγλοι πάρουν μια κίτρινη παραπάνω …? Ξέχασαν ότι μετράει και το μεταξύ τους ματς;;
Τέτοια αφέλεια /ανεμελιά … μόνο οι Άγγλοι!
Στο 6-0 έκανα το σχόλιο…
Βέβαια, μπορεί και να είναι τελικά καλύτερη η δεύτερη θέση, αφού αν νικήσει σήμερα η Σενεγάλη, ο πρώτος του ομίλου Βέλγιου Αγγλίας θα παίξει με την Κολομβία (που θα δέρει σήμερα την Πολωνία )
Για τους Άγγλους ,η Σενεγαλη είναι σίγουρη πρόκριση, η Κολομβία όχι και τόσο. Για τους Βέλγους είναι το ίδιο. Θα πάνε σίγουρα στους 8 μ´ όποιον και να παίξουν.
Βλέπω ότι υπολογίζετε πολύ την αγαπημένη μου Πολωνία.
Ρε συ Ρογηρε, με το συμπάθιο κιόλας, αλλά μεγάλος πονόματος η Πόλσκα στο ά ημίχρονο ρε παιδί μου. Μια Αγγλία β´ ή μάλλον γ´ διαλογής.🤢😬 απορώ τι της βρίσκεις δηλαδή . Εκτός κι αν είναι συναισθηματικοί οι λόγοι. Λάτο, Ντέινα , Μπόνιεκ κι έτσι .😊
αχ μωρε καημένε Ρογήρε τι τραβαει απόψε η -δεύτερη- ομάδα της καρδιάς σου από του εσκομπάρηδες
Παίδες, δίκιο απόλυτο έχετε, η παρουσία της Πολωνίας ήταν απολύτως θλιβερή. Πλήρης ανυπαρξία… Πάλι καλά που οι εσκομπάρηδες πατήσαν φρένο γιατί αλλιώς το κοντέρ θα έγραφε ακόμη περισσότερα. [άμα δω τους Ιάπωνες να τερματίζουν πρώτοι στο γκρουπ, τι να πω;]
Oι Εσκομπαρηδες μπορει να εχουν καλους υδραυλικους, αλλά Μπολεκ και Λολεκ που να βρουν ?
Ηταν καποτε ενας σεντερφοράς που τον ελεγαν Λεβαντοφσκι.
Αμ ο αλλος ο Τσεσνι ? Επαθε Γυλος. Αλλου η μπαλα, αλλου αυτος.
Δινω το τελευταιο κατοσταρικο αυριο, υπερ του λατρευτου Χορχε.
Στοιχηματικα, το καλο ειναι οτι η Αγγλια περασε στα νοκ αουτ ανετα. Επισης ο Τυφωνας εχει μεγαλη ρεντα.
Ευλογησον.
Αυτοί οι Ρώσοι διοργανωτές πάντως δεν έχουν καθόλου χιούμορ. Βάλανε τους Γερμανούς να παίξουν στο Καζάν με την Κορέα.
Βάλτους βρε στο Στάλινγκραντ (κάπως αλλιώς φλώρικα το λένε τώρα, με κάτι ποταμάκια και παπαρούνες ,αλλά εγώ δεν δέχομαι τις ιεροσυλίες στα ονόματα) να σφίξουν οι κώλοι! 😀
Οι δύο πρώτοι αγώνες της ημέρας μάς υπενθύμισαν ότι δεν πρέπει να κρίνουμε με βάση την απόδοση εναντίον καφενείων, αλλά αποκλειστικά βάσει των σοβαρών αναμετρήσεων. Η Ουρουγουάη ψιλοζορίστηκε με τα καφενεία ή έπαιξε όσο χρειαζόταν για να νικήσει, αλλά το σοβαρό παιχνίδι σήμερα το πήρε άνετα και καθαρά. Δεν θα πω τίποτε για την υπερτιμημένη Αίγυπτο… μας ξεγέλεσε η αγγλουποκινούμενη προπαγάνδα για αξιόμαχη ομάδα και τον τάχα μου παιχταρά Σαλάχ. Εντάξει ας κρατήσουν για σουβενίρ τις φωτό με τον Καντίροφ της Τσετσενίας, αυτό ήταν το μόνο αξιοπρόσεχτο (κι όχι για πολύ καλό) της παρουσίας τους.
Αναμένω με ενδιαφέρον τα βραδινά ματς, θεωρώντας ότι κανείς από τους δύο ισχυρούς δεν είναι εντελώς προφυλαγμένος από το ενδεχόμενο δυσάρεστης έκπληξης.
Εντυπωσιακά to the point η τελευταία σου παράγραφος ,Ρογήρε.
Βλέπεις μπάλα φιλαράκι!😊
Για το βράδυ σήμερα, τι βλεπεις;
(Εγώ είμαι σε ατυχή συγκρουσιακή κατάσταση της καρδιάς και της τσέπης γμτ… θέλω να περάσει ακόμα κι αυτή η άθλια Αρτζεντίνα, αλλά έχω ποντάρει μάνεϋ στα πετεινάρια και …φοβάμαι
Όσο για τα πρώτα δυο ζευγάρια των 16, κρατάω την ανάλυση για όταν θα γράψεις (υποθέτω) σχετικά, αλλά βλέπω Ρωσία να περνάει Ισπανία και Πορτογαλία Ουρουγουάη … ο Dios και η ψυχή τους…( και κοίτα που πάλι είμαι σε χρηματικοψυχικό δίλλημα. Γουστάρω τρελά Σελεστε , γουστάρω και τον Ούλτρεξ και το καφέ δερμάτινο που έγινε κοστούμι … και είχα ποντάρει σε ανύποπτο χρόνο πάνω τους…
Φίλε Νεοκίδιε, ούτε η Πορτογαλία ούτε (κατά μείζονα λόγο) η Ισπανία με μάγεψαν με την παρουσία τους σε αυτό το Μουντιάλ. Η διαφορά είναι ότι όταν οι Ισπανοί δεν είναι καλοί δεν φτάνουν και μακριά, ενώ η Πορτογαλία του Σάντος μπορεί να φτάσει ψηλά ακόμη κι αν παίζει μέτριο ποδόσφαιρο.
Πιστεύω ότι, παρά τις σαφείς αδυναμίες τους, οι Ρώσοι οφείλουν να περάσουν ένα γύρο στα νοκ άουτ. Παίζοντας στο Λουζνικί της Μόσχας θα έχουν κι ένα επιπλέον πλεονέκτημα. Δεν ξέρω αν αυτή η Ισπανία εχει τις ψυχολογικές αρετές για να τα βγάλει πέρα.
Στο άλλο παιχνίδι, ειλικρινά θα ήθελα να δω την Ουρουγουάη του μάστορα Ταμπάρες να προκρίνεται, Αλλά ποιος μου εγγυάται ότι η ομάδα του Σάντος δεν θα προκριθεί στα πέναλτυ ή με κάποιο γκολ στις καθυστερήσεις της παράτασης;
Nομίζω ότι είδαμε σήμερα το πρώτο (και λογικά και τελευταίο)αβαβά ματς στο Μουντιάλ. Μόνο τον Αστερίξ και τον Οβελίξ δεν έβαλε μέσα σήμερα ο Ντεσάμπης…😀
(Εκτός , αν προτιμαει κατά βάθος να βγει δεύτερος …)
;έλα εντάξει ας πούμε και μια καλή κουβέντα για την ομάδα της καρδιάς του νοικοκύρη που μας φιλοξενεί
η αργεντίνα απόψε έδειξε αυτό που δεν είχε στα προηγούμενα ματς, ψυχή και ιδρώτα (οκ δεν έπαιζε και με κανένα θερίο με τη Νιγηρία έπαιζε)
θα πω κάτι κι ας πέσει φωτιά να με κάψει: μ αρέσουν αυτές οι βασανισμένες προκρίσεις κι αυτοί οι «αποτυχημένοι» που πάνε ένα βηματάκι μπροστά με χίλια βάσανα… κι ας παραμονεύει ο αποκλεισμός, αλλά και πάλι που ξέρεις;
συμφωνώ με το νέο κιντ, τα φραντσέζικα πετεινάρια αβαβά με τους αντιπαθείς επαγγελματίες δανους (το να είσαι δανός είναι επάγγελμα))
σπίτι τους τιμημένα οι υπερβόρειοι της Θούλης, που μάλλον μια χαρά πέρασαν και το ερώτημα: μέχρι που μπορεί να φτάσουν οι κροάτες;
[εξυπακούεται αναμένουμε άρθρο σκούπα του Ρογήρου πριν τα ωραία νοκ άουτ / και τοποθέτηση για ΒΑΡ για να πούμε κι εμείς οι σώγαμπροι το μακρύ μας και το κοντό μας! ]
Προς το παρόν, ο οικοδεσπότης είναι πολύ συγκινημένος για να γράψει άρθρο. Μέχρι και τον Σαμπάολι μπορεί να βλέπει με κάποια συμπάθεια. 😉
Το ΠΚ είναι γεμάτο από ιστορίες ομάδων που ξεκίνησαν με πόνο και δάκρυα, πήγαν στον άλλο κόσμο και γύρισαν και τελικά έφτασαν ψηλά. Κάποιες πήραν και τρόπαιο… με χαρακτηριστικότερο το παράδειγμα της Ιταλίας του 1982 με τις 3 ισοπαλίες που κατόρθωσε λεβέντικα να βγει μέσα από τον όμιλο του θανάτου της β΄ φάσης και να πάρει το τρόπαιο. Πάντως, στη θέση της Γαλλίας δεν θα ήθελα να βρίσκομαι πάρα πολύ, όσο κι αν η λογική λέει ότι θα περάσει…
Μόνο μία ομάδα με εντυπωσίασε ως τώρα κι αυτή ήταν η Κροατία. Μένει να δούμε πώς θα τα πάει στη διαχείριση των νοκ-άουτ. Το υλικό για να φτάσει πολύ ψηλά το έχει.
Κάτι Βέλγια και Αγγλίες θα τα δούμε όταν αρχίσουν τα σοβαρά ματς. Τους αγώνες με καφενεία δεν τους λαμβάνω υπόψη.
Για το VAR, παίδες, δεν ξέρω… είναι από τις φάσεις που δεν μπορώ να διαμορφώσω ξεκάθαρη άποψη. Έχω την εντύπωση ότι πάλι στα ίδια βρισκόμαστε. 😉
Όταν η Γερμανία επιστρέφει από τον ποδοσφαιρικό Άδη είναι η καρδιά του πρωταθλητή, το απόφθεγμα του Λίνεκερ, τα πάντσερ, ο Γκουντέριαν κι ο Μάνστάιν, ο Herrenvolk και δεν ξέρω τι άλλο.
Όταν κάνει το ίδιο η Αργεντινή είναι απλά ημέρα Τρίτη.
Νταξ, ανασύρθηκαν μνήμες 1990, με αίματα να τρέχουν κλπ. Το μεγάλο ρεζιλίκι το γλυτώσαμε κακήν κακώς, αλλά ο Ντισάν δεν είναι αφελής και υπάρχει ο κίνδυνος να μας περιμένει μεγαλύτερο, ειδικά αν πάμε με τη Γαλλία να παίξουμε «κατοχή» και άλλες ομορφιές, θα μας ξεπατώσουνε στην κόντρα τα πιτσιρίκια. Μου έσπασε τα νεύρα ο Παβόν στα δεξιά κι αυτός ο Μούσα, Μέσα πώς τον λένε αριστερά. Γα το τέρμα, δεν ξέρω, δεν έκανε καμιά γκέλα, αλλά φατσικά τον κόβω για καραγκιοζάκο. Το καλό είναι ότι έχουμε πολλούς αναλώσιμους, ας πάμε τύπου Κολοκοτρώνης, αίμα και άμμος και βλέπουμε. Στα άλλα νέα, καθόλου δεν εμπιστεύομαι το DNA των Κροατών (μιλάω για τετράδα), πιστεύω ότι αν η Ισπανία δεν δείξει αφεντικό θα φάει στησιματάκι, δεν δίνω καμιά πιθανότητα σε Σάντος (τουναντίον ο Ταμπάρες έχει φτιάξει εντελώς Αργεντίνικη ομάδα, παρά το μέτριο κέντρο) και δεν βλέπω πώς η Βραζιλία δεν θα πάει τελικό (εκτός κι αν σταυρώσει με μας, χε χε). Αγγλία, Βέλγιο επιφυλάσσομαι, δεν τους έχουμε δει σε σοβαρό παιχνίδι, το αυτό με Κολομβία, Μακάρι το Μεξικό να είχε μεγαλύτερο ειδικό βάρος (και λίγο περισσότερα μπόγια και κιλά να αντέχει στο σπρωξίδι – κλωτσίδι, ειδικά σήμερα με τους Υπερβόρειους), θα πήγαινε ψηλά. Χτες διάβασα κάπου στα ψιλά μια δήλωση του Ντι Μαρία, ότι ήταν η Ρεάλ που δεν τον άφησε να παίξει τελικό το 14 και με πιάσανε πάλι τα νεύρα μου. Ας κανονίσει ο Σαμπάολι, μην χάσουμε και τον Ντιέγκο πάνω σε ματς φέτος.
ΥΓ. Ο έρμος ο Μέσι, μέσα στη θολούρα του, κινείται όσο μπορεί στα δεξιά και τραβάει κόσμο πάνω του, χτες μέτρησα πάνω από 5 φάσεις με την άμυνα προσαρμοσμένη, όπου υπήρχαν τεράστια κενά μπροστά από τα σέντερ μπακ και στο αριστερό άκρο, αλλά ο Πέρες κι ο Μπανέγκα είναι λίγοι, λείπει πολύ ο Λαντσίνι που θα μπορούσε να μας ξελασπώσει εντελώς, ενώ Ιγκουαίν εντελώς στατικός και κρέας (πάλι νεύρα να θυμάμαι το 14).
Εγώ δεν έχω καλά λόγια να πω για την Αργεντινή, χάλια μαύρα μου φάνηκε. Αλλά χάρηκα που πέρασε, για αισθητικούς λόγους. Θέλω να πω, ένα Μουντιάλ χρειάζεται κι αυτές τις ιστορίες: την παραδοσιακή δύναμη που είναι σε πάρα πολύ κακό φεγγάρι, με κόντρες, ίντριγκες, πολλούς παίκτες χωρίς ταλέντο, τον προπονητή που τα έχει κάνει μαντάρα, την έιτιζ ζακέτα του με τις ρίγες, το δάχτυλο του Θεού στις εξέδρες, τα αίματα του Μασεράνο (που είναι πια αρκετά μέτριος), την πρόκριση στις καθυστερήσεις με σύστημα γιουρούσι (χωρίς την παραμικρή αίσθηση διάταξης στο γήπεδο), την τρέλα στις εξέδρες. Ένα clean cut Μουντιάλ όπου προκρίνονται μόνο οι ομάδες οδοστρωτήρες, ή οι καθωσπρέπει politically correct ομάδες δεν έχει γούστο.
Αν περάσει αυτή η Αργεντινή αυτή τη Γαλλία θα είναι μεγάλη έκπληξη για μένα.
Οι Γάλλοι πέρασαν τον όμιλο πιο εύκολα και ξεκούραστα κι από βόλτα στον κήπο του Λουξεμβούργου κι αυτό είναι πάντα και επικίνδυνο για την ψυχολογία και την «ανωτερότητα» μιας ομάδας ,αφού μπορεί να μετατραπεί σε κακώς εννοούμενη αυτοπεποίθηση, ήτοι υποτίμηση του αντιπάλου .
Παρόλα αυτά ΔΕΝ βλέπω τρόπο οι Ματουιντήδες Ποκμπάδες και λοιποί δράκοι να μην καταπιουν αμάσητο το αξιοθρήνητα ανύπαρκτο αργεντινικο κέντρο.
Επίσης δε βλέπω πώς ο αξιοθαύμαστος μεν για το πείσμα του, άμεσα συντάξιμος ποδοσφαιρικά δε Μαστσεράνο ΔΕΝ θα κάνει τουλάχιστον δυο σοβαρές
γκέλες από την μίνιμουμ πίεση που μπορούν να του ασκήσουν οι δράκοι.
Η διαφορά στην ποιότητα των τερματοφυλάκων( πάντα κρισιμότατη θέση αν θέλει κάποιος να πάει ψηλά) επίσης χαοτική.
Βάστα Κορέα να ξεπουλήσουμε ! 😀
😂😂😂🤗🤗🤗
Τσύσχεν Ντουτσλαντ!
Έτσι αγαπάει η Χιουντάι!
Τι ζούμε, παιδιά! Τι βλέπουν τα μάτια μας! Εντάξει, τηρήθηκε η παράδοση που πάει να δημιουργηθεί (από τα τελευταία 5 Μουντιάλ στα 4 η κάτοχος του τίτλου αποκλείεται από τον πρώτο γύρο: Γαλλία το 2002, Ιταλία το 2010, Ισπανία το 2014 και τώρα Γερμανία). Δεν ήταν για πολλά η φετινή Γερμανία, αλλά και τέτοιον εξευτελισμό από ομάδα άμπαλη; Γερασμένοι οι πάλιουρες, πολύ λίγοι οι νέοι κι ο Λεβ έπαθε Σαμπάολι!
Φαντάζομαι ότι το πατατράκ των Γερμανών θα ξυπνήσει τους Βραζιλιάνους ώστε να μην πέσουν κι αυτοί στην παγίδα. [εκτός κι αν δεν μπορούν]
Δεν με πείθουν ιδιαιτέρως οι Βραζιλιάνοι, και τα ίδια διαβάζω για τους Γάλλους. Ταλέντο μεν, αλλά κάτι λείπει.
Εγώ άλλο σκεφτόμουν μετά τον αποκλεισμό της Γερμανίας. Αν οι Άγγλοι δεν πάρουν αυτό το παγκόσμιο, καλύτερο γι’ αυτούς θα ήταν να μην ξανακατεβάσουν ομάδα. Η Ιταλία δεν είναι καν στη Ρωσία, η Γερμανία αποκλείστηκε, η Ισπανία, η Πορτογαλία και η Αργεντινή είναι σε κακά χάλια και γλίτωσαν στο τσακ τον αποκλεισμό, η Βραζιλία και η Γαλλία, ξαναλέω, έχουν ταλέντο αλλά δεν πείθουν ιδιαιτέρως, ενώ αυτή η Αγγλία έχει νιάτα, ατομικό ταλέντο, και δείχνει οργανωμένη και δουλεμένη. Δεν λέω ότι είναι φαβορί, γιατί έχουν αυτήν την αξιοθαύμαστη ικανότητα να τα κάνουν μαντάρα, αλλά είναι οι ιδανικότερες συνθήκες για να πετύχουν κάτι όσο βλέπω Παγκόσμιο Κύπελλο.
Το άλλο που σκεφτόμουν είναι ότι επειδή οι Γερμανοί είναι Γερμανοί, θα εκπονήσουν σίγουρα κάποιο, ξέρω γω, δωδεκαετές στρατηγικό πλάνο ώστε να κατακτήσουν το κύπελλο του 2030 χωρίς να δεχτούν καν γκολ.
Να θυμηθούμε και την παράδοση που μετά από κατάκτηση Γερμανίας, η κούπα πάει ΠΑΝΤΑ σε Βραζιλία ή Αργεντινή.
(y) (y) (y) 🙂 Από το στόμα σου και στου Θεού το αυτί!
[ζητώ συγγνώμη για την καθυστερημένη εμφάνιση του σχολίου – δεν έχω ιδέα γιατί συνελήφθη από τη σπαμοπαγίδα…]
άστα αυτά , έριξες χθες το πάρθιον βέλος περί τεντέσκων και αργεντίνων και γκολ στο 90φεύγα κα σήμερα σου έκατσε από την ανάποδη (χεχεχε)
γι’ αυτό δεν είχε πάντσερ στο 38ο παράλληλο κάτι ήξεραν οι παλιοί
[υγ. ως ιταλόφιλος υποκριτικά συμπάσχω, από κορεάτες είχαν πάει σπίτι τους κι οι ατζούροι το 1966]
Λέτε με το χτεσινό φεϊσμπουκικό πάρθιο βέλος να μάτιασα τη Μάνσαφτ;
Για τους Άγγλους (όπως και τους Βέλγους) ξαναλέω ότι περιμένω να τους δω σε σοβαρό παιχνίδι κι όχι με καφενεία.
Προς το παρόν, πασχίζω να βρω δυνάμεις για το επόμενο ποστ που έχει προσωρινό τίτλο «Γερμανικό Ρέκβιεμ». Λέω όμως να περιμένω και τα βραδινά ματς, γιατί μπορεί εκτός από Μπραμς να παίζει και τίποτε βραζιλιάνικο. 😉
Από ποιο δρόμο θα πηγαίνατε, έχοντας την πολυτέλεια να διαλέξετε;
Τόσο ευκολάκι, έ; Μα και βέβαια από το κάτω ταμπλώ (κι ας είναι σ’ αυτό η τρομερή Κροατία). Οπότε υπάρχει συμφέρον για τον πρώτο του ομίλου Βελγίου και Αγγλίας.
Για τον δεύτερο, τον G2, το συμφέρον. Ήδη κι οι δύο μιλάνε για 10 αλλαγές στην ενδεκάδα αύριο…
Ω, ναι, έχεις δίκιο! [αυτά παθαίνει όποιος δεν θυμάται σωστά τους αριθμούς των ομίλων] Ο G2 πάει στο εύκολο μισό του ταμπλώ!
Κορόιδα πιάνονται . Ο πάνω δρόμος είναι παραδόξως καλύτερος. Κερδίζεις την ψόφια Βραζιλία ( που θα έχει ιδρώσει για να αποκλείσει το Μέχικο) και μετά παίζεις με Γαλλία ή Πορτογαλία ή Ουρουγουάη που θα έχει περάσει δια πυρός και σιδήρου , για να πας τελικό.
Αν οι Βέλγοι κάτσουν εθελοντικά να βγουν δεύτεροι, θα το πληρώσουν.