Όλα τα όμορφα κάποτε τελειώνουν

Προσευχόμασταν για το θαύμα, αλλά τελικά υπερίσχυσε η λογική. Η Γερμανία ήταν πολύ ισχυρή από κάθε άποψη για να επιτρέψει εκπλήξεις. Ο ποδοσφαιρικά καλύτερος νίκησε κι η περιπέτεια της εθνικής μας επί πολωνικού εδάφους έφτασε στο τέλος της. Ακόμη κι έτσι δεν υπάρχει απολύτως κανένας λόγος για δάκρυα κι απογοητεύσεις. Αρκεί να σκεφτούμε από πού έχουμε ξεκινήσει και πού βρισκόμαστε τα τελευταία 8 χρόνια. Από μόνη της, η παρουσία στα προημιτελικά επιβεβαιώνει την άνοδο της εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου που αποτελεί κατά γενική ομολογία ένα αξιόμαχο σύνολο το οποίο ξέρει να παίρνει αποτελέσματα ακόμη κι αν δεν παρουσιάζει συνήθως ελκυστικό ποδόσφαιρο. Με το καλό και στα γήπεδα της Βραζιλίας (κι αν γίνεται με κάπως πιο θεαματικό παιχνίδι, τόσο το καλύτερο)!

Ι.   Ο προημιτελικός της εθνικής

Γνωρίζαμε πολύ καλά πριν αρχίσει ο προημιτελικός στο Γκντανσκ ότι η αποστολή της εθνικής μας ήταν απίστευτα δυσχερής. Έπρεπε, χωρίς τον αρχηγό και ψυχή της, να καταβάλει μια πανίσχυρη ομάδα, τη δεύτερη καλύτερη παγκοσμίως τα τελευταία χρόνια, μετά την Ισπανία. Μια ομάδα που διαθέτει μια φουρνιά εξαιρετικών νεαρών παιχτών που προορίζεται να κατακτήσει τρόπαια. Μια ομάδα που, ακόμη κι αν έμοιαζε λιγότερο εκρηκτική απ’ ό,τι πριν από δύο χρόνια στη Νότια Αφρική, πέρασε στα προημιτελικά με τρεις νίκες (κάτι που ποτέ ως τώρα δεν είχε καταφέρει εθνική Γερμανίας σε τελική φάση ευρωπαϊκού πρωταθλήματος). Αν οι ίδιοι οι Τεύτονες είχαν κάποιες αμφιβολίες, αυτό οφειλόταν σε δύο λόγους: αφενός, οι νίκες τους υπήρξαν δύσκολες. Εκτός από το ματς με την ανεκδιήγητη φετινή Ολλανδία (όπου το τελικό σκορ αδικεί την καταφανή γερμανική υπεροχή), τόσο οι άρτιοι τεχνικά Πορτογάλοι με το εξαιρετικό παιχνίδι τους από τα άκρα, όσο και οι περιορισμένοι τεχνικά, αλλά ψυχωμένοι, δυνατοί και με μπετοναρισμένη άμυνα Δανοί προέβαλαν μεγάλη αντίσταση στους Γερμανούς. Αφετέρου, η ανάπτυξη του γερμανικού παιχνιδιού έμοιαζε αρκετά στατική, γεγονός με το οποίο δεν ήταν άσχετη η μέτρια φόρμα του Εζίλ, την ίδια στιγμή που η άμυνα έδειχνε σημάδια αστάθειας. Έχοντας επίγνωση αυτών των δεδομένων, αλλά και του τρόπου με τον οποίο θα κόντραρε την ομάδα του η εθνική μας, ο Λέβ αποφάσισε να ανακατέψει την τράπουλα. Στον πάγκο οι Γκόμεζ, Μύλλερ και Ποντόλσκι. Σχήμα με ένα μόνο καθαρόαιμο επιθετικό, τον βετεράνο Κλόζε. Έμφαση στα άκρα με την είσοδο στην ενδεκάδα των Σύρρλε (αριστερά) και Ρώυς (δεξιά). Αλλαγές που αποδείχτηκαν επιτυχημένες στον αγωνιστικό χώρο.

Το πρώτο ημίχρονο της αναμέτρησης ανταποκρινόταν στο σενάριο που είχαμε φανταστεί. Συντριπτική κατοχή από μέρους των Γερμανών, άμυνα χαρακωμάτων από μια ελληνική ομάδα που παρατάχτηκε στο γήπεδο χωρίς πραγματικό επιθετικό. Τεράστια προβλήματα για την ελληνική άμυνα από τα άκρα, ειδικά από την πλευρά του Τοροσίδη όπου Λαμ και Σύρρλε έκαναν ό,τι ήθελαν (βέβαια, προς υπεράσπιση του αμυντικού του ΟΣΦΠ, να σημειώσουμε ότι η αποστολή του άγγιζε τα όρια του αδύνατου). Σχεδόν πλήρης αδυναμία στο κράτημα της μπάλας, καθώς ακόμα και η πρώτη μεταβίβαση ήταν συνήθως αποτυχημένη (για μια φορά ακόμη πολύ λάιτ ο Νίνης στον ρόλο του καθοδηγητή του κέντρου). Υπό τις συνθήκες αυτές, το άνοιγμα του σκορ από τους Γερμανούς έμοιαζε αναπότρεπτο. Θα μπορούσε να συμβεί νωρίς (με το ακυρωθέν γκολ του Κλόζε), συνέβη τελικά στο τέλος του α΄μέρους, με το ωραίο σουτ του Λαμ, γκολ για το οποίο φέρει σημαντική ευθύνη ο (κακός χτες) Σηφάκης.

Με το όνειρο της λευκής ισοπαλίας να αναπαύεται στο νεκροταφείο, Σάντος κι εθνική έπρεπε να αντιδράσουν και να θέσουν σε εφαρμογή το σχέδιο Β’ . Φωτάκης και Γκέκας αντί των Τζαβέλλα και Νίνη και μια πιο ορθολογική διάταξη στον αγωνιστικό χώρο, η οποία μεταφράστηκε και σε ορθολογικότερη ανάπτυξη, με τις πρώτες υποψίες ευκαιρίας. Και να που γρήγορα το θαύμα έδειξε να είναι πάλι εφικτό. Παίρνοντας την μπάλα από τον Φωτάκη, ο Σαλπιγγίδης ξεφεύγει από τον Λαμ, ξεχύνεται μπροστά ενώ η γερμανική άμυνα είναι ακάλυπτη και πασάρει στον Σαμαρά, ο οποίος προλαβαίνει τον Μπόατενγκ και με προβολή ισοφαρίζει (55′ ). Άλλη ομάδα, με προσωπικότητα λιγότερο ισχυρή από αυτήν της γερμανικής, θα έσπαγε μετά από την ισοφάριση. Όμως οι Γερμανοί είναι Γερμανοί και μικρή σημασία έχει αν τα γονίδιά τους παραπέμπουν στην Τύνιδα ή στο Ζονγκουλντάκ. Πείσμωσαν και συνέχισαν τις επιθετικές προσπάθειές τους με ακόμη μεγαλύτερη μανία. Έξι λεπτά αργότερα, το φοβερό βολέ του Χεντίρα (τον οποίο απέτυχε να μαρκάρει αποτελεσματικά ο Μανιάτης) ξαναέδινε το προβάδισμα στη Nationalmannschaft. Η εθνική δεν είχε τα ψυχικά αποθέματα για να αντιδράσει και να επιδιώξει εκ νέου την ισοφάριση. Αντιθέτως, η άμυνα χαλάρωσε κι άλλο κι ο Σηφάκης απέδειξε το πόσο ασταθής είναι. 3-1 από τον Κλόζε με κεφαλιά, ενώ ο Σηφάκης επιχειρεί έξοδο του Μεσολογγίου κι ο μικρός Παπαδόπουλος χάνει τον αντίπαλό του. Και 4-1 από τον Ρώυς (74′ ) που παίρνει το ρημπάουντ από την επέμβαση του Έλληνα γκολκήπερ, ύστερα από προσπάθεια του Κλόζε.

Το θετικό παρά τη διαφαινόμενη συντριβή είναι ότι τουλάχιστον οι Έλληνες προσπαθούν να παίξουν ποδόσφαιρο και να κάνουν ευκαιρίες για να μειώσουν, χωρίς να καταφεύγουν σε καθυστερήσεις ή αντιαθλητικά μαρκαρίσματα. Και κάπως έτσι επιβραβεύονται με το πέναλτυ του Μπόατενγκ που μετατρέπει σε γκολ ο Σαλπιγγίδης, διαμορφώνοντας ένα μάλλον τιμητικό τελικό αποτέλεσμα [Γκντανσκ: Γερμανία-Ελλάδα 4-2, 39′ Λαμ, 61′ Χεντίρα, 68′ Κλόζε, 74′ Ρώυς – 55′ Σαμαράς, 89′ Σαλπιγγίδης πέν.]. Για την τελική έκβαση του αγώνα, δεν μπορούμε να πούμε πολλά. Όσο κι αν προσευχόμασταν μ’ όλη τη δύναμη της καρδιάς μας για την απίθανη υπέρβαση, η ανωτερότητα του αντιπάλου ήταν προφανής. Ίσως θα μπορούσε να έχει γίνει κάτι καλύτερο αν η άμυνά μας ήταν πιο έμπειρη, αν διαθέταμε καλύτερο τερματοφύλακα κι είχαμε 1-2 ακόμη δημιουργικούς μέσους. Τότε θα μπορούσαμε να κρατήσουμε μπάλα και στο πρώτο ημίχρονο, να δημιουργήσουμε ευκαιρίες πριν βρεθούμε πίσω στο σκορ, να προκαλέσουμε στον αντίπαλο την αμφιβολία. Αυτά όμως είναι τα όπλα του ελληνικού ποδοσφαίρου. Και με τα δεδομένα αυτά, η πορεία της εθνικής μας στα πολωνικά γήπεδα κρίνεται επιτυχημένη.

ΙΙ. Η πορτογαλική επικράτηση

Την Πέμπτη διεξήχθη στη Βαρσοβία ο πρώτος ημιτελικός. Και σ’ αυτήν την περίπτωση κέρδισε ο (συντριπτικά) καλύτερος. Η Πορτογαλία, που μέχρι τώρα έχει κάνει πολύ καλύτερο ευρωπαϊκό απ’ ό,τι περίμεναν οι ειδικοί, υπερείχε από την αρχή μέχρι το τέλος του αγώνα. Οδηγούμενη από το μεγάλο αστέρι της δημιούργησε άπειρες φάσεις για γκολ. Δεν πτοήθηκε από τον τραυματισμό του Έλντερ Ποστίγκα (που ό,τι και να λένε κάποιοι, δεν παύει να είναι επιθετικός που το στυλ παιχνιδιού του ταιριάζει με αυτό της πορτογαλικής ομάδας) και την αντικατάστασή του από τον Ούγκο Αλμέιντα, δηλαδή ένα βαρύ στατικό φορ μέτριας αποτελεσματικότητας και περιορισμένης συμβατότητας με τη γρήγορη ανάπτυξη της εθνικής Πορτογαλίας. Δεν πτοήθηκε ούτε από τη σωρεία χαμένων ευκαιριών, μεταξύ των οποίων και τα δύο δοκάρια του Κριστιάνο Ρονάλντο. Εδώ που τα λέμε, η Τσεχία δεν δημιούργησε ούτε μία ευκαιρία. Η αντίστασή της ήταν γενναία και φιλότιμη (χαρακτηριστικό το παράδειγμα του καλύτερου επιθετικογενούς παίχτη της, του Γίρατσεκ, που ήταν συγκινητικός στα αμυντικά καθήκοντά του), αλλά οι δυνατότητές της αποδείχτηκαν περιορισμένες [Τσεχία-Πορτογαλία 0-1, 79′ Κριστιάνο Ρονάλντο].

ΙΙ. Οι προημιτελικοί που έρχονται

Οι δύο προημιτελικοί που ήδη διεξήχθησαν επιβεβαιώνουν την εντύπωση που αποκομίσαμε από τη φάση των ομίλων. Ότι, δηλαδή, δεν υπήρχε ισορροπία μεταξύ των διαφόρων ομίλων ως προς τη δυναμικότητα των ομάδων. Ο δεύτερος και ο τρίτος όμιλος ήταν πολύ πιο δύσκολοι από τον πρώτο και των τέταρτο. Ήδη πέρασαν και οι δύο του δεύτερου, καμία του πρώτου. Θα επαναληφθεί το φαινόμενο με πρόκριση των δύο ομάδων του τρίτου ομίλου που είναι πολύ (έως συντριπτικά) ισχυρότερες από αυτές που προκρίθηκαν από τον μετριότατο τέταρτο; Μένει να το δούμε στην πράξη.

Α.   Ο λατινικός προημιτελικός: Στον αποψινό προημιτελικό, η Ισπανία ξεκινά από τη θέση του σχεδόν ακλόνητου φαβορί. Οι Φούριας Ρόχας μπορεί να δυσκολεύτηκαν πολύ με τους μάστορες της τακτικής Ιταλούς, αλλά διέλυσαν την κακόμοιρη Ιρλανδία (μακράν η χειρότερη ομάδα της διοργάνωσης) και κατόρθωσαν να επικρατήσουν, έστω και με δυσκολία, της πολύ καλής Κροατίας (που ίσως φοβήθηκε περισσότερο το ματς, άλλαξε τη συνήθη επιθετική της οργάνωση και ξύπνησε αργά). Η Γαλλία κατόρθωσε να παρουσιάσει τρία διαφορετικά πρόσωπα σε ισάριθμους αγώνες. Αντιμέτωπη με μια εξαιρετικά αμυντική Αγγλία (αποτελεσματική διπλή ζώνη άμυνας), έδειξε αυτό που πραγματικά είναι: μια ομάδα υπό κατασκευή. Είχε υπεροχή κι επιδίωξε τη νίκη περισσότερο από την αντίπαλό της, αλλά ως εκεί. Απέναντι στους Ουκρανούς, δηλαδή ομάδα που παίζει ανοιχτά κι έχει άπειρη κι αδύναμη αμυντική γραμμή, η Γαλλία μπόρεσε να ξεδιπλώσει τις αρετές της και να παρουσιάσει το πλέον ελκυστικό πρόσωπό της. Με τους Μπενζεμά-Νασρί στον άξονα και τους Ριμπερύ-Μενέζ στα άκρα, υπήρξε εξαιρετικά επικίνδυνη και καθάρισε το ματς στις αρχές του β’ μέρους. Καθοριστική η συμβολή του Μενέζ, πολύ καλός ο Καμπάυ, σε φόρμα οι Ριμπερύ (κυρίως) και Νασρί, πολύ ενδιαφέρων παίχτης ο ακραίος μπακ Ντεμπυσύ (αντιθέτως ο Μπενζεμά μοιάζει να εξελίσσεται σε Γάλλο Μ. Κωνσταντίνου). Τέλος, με τους ήδη αποκλεισμένους και μετριότατους Σουηδούς, η Γαλλία έκανε τραγική εμφάνιση. Στείρα ανάπτυξη, προβληματική ψυχολογία, κενά σε όλες τις γραμμές, παντελής απουσία αυτοματισμών. Ίσως το μεγαλύτερο χάντικαπ των κάποτε τρικολόρ (αυτή η άθλια φανέλα της Νάικι έχει ξεχάσει το κόκκινο και το λευκό) είναι ότι δεν μπορούν να στηριχθούν σ’ ένα κορμό παιχτών που αγωνίζονται στην ίδια ομάδα. Έτσι αδυνατούν να αποκτήσουν αυτοματισμούς και να τελειοποιήσουν την εφαρμογή του επιθετικογενούς στυλ παιχνιδιού τους.

Ποιο πρόσωπο από τα τρία θα παρουσιάσει η Γαλλία απόψε; Υποθέτω ότι θα είναι πολύ καλύτερη απ’ ό,τι με τους Σουηδούς. Αυτό, όμως, δεν αρκεί απέναντι στην ισπανική μηχανή, ακόμη κι αν η δεύτερη μπορεί να χρειάζεται κάποιο λάδωμα…

Β.   Η σύγκρουση ποδοσφαιρικών πολιτισμών: Διακρινόμενος σταθερά από απέχθεια προς το βρετανικό ποδόσφαιρο, ο Ρογήρος δεν βλέπει άλλη έκβαση του αυριανού προημιτελικού από την άνετη επικράτηση των Ατζούρι. Οι Ιταλοί έπαιξαν τους Ισπανούς σαν ίσοι προς ίσους, ήταν καλύτεροι από τους Κροάτες, αλλά απέτυχαν να τελειώσουν το παιχνίδι στο πρώτο μέρος, όταν έχασαν άπειρες ευκαιρίες, κι έβαλαν μόνοι τους την ομάδα σε περιπέτειες. Τελικά τους ήταν αρκετό να διεκπεραιώσουν επαγγελματικά το ματς με τους αδύναμους Ιρλανδούς για να προκριθούν ως δεύτεροι. Η ομάδα τους έχει προοπτικές και διακρίνεται από τις παραδοσιακές αρετές των ιταλικών συγκροτημάτων: τεχνική επάρκεια και τέλεια τακτική.

Μαχητές και φιλότιμοι οι Άγγλοι παίζουν σχεδόν πάντα στο 100 % των δυνατοτήτων τους. Μόνο που αυτές οι δυνατότητες είναι περιορισμένες. Λίγοι παίκτες τους είναι επαρκείς από τεχνική και τακτική άποψη. Το στυλ παιχνιδιού τους είναι ακόμη πιο αμυντικό κι από της εθνικής μας, η ανάπτυξή τους εντελώς απαρχαιωμένη. Στο ματς με τους Ουκρανούς τη γλίτωσαν φτηνά (να είναι καλά ο βοηθός διαιτητή με αρμοδιότητα τη γραμμή του τέρματος, που δεν μπόρεσε να δει το πεντακάθαρο γκολ του Ντέβιτς, αλλά κι η μοιρολατρεία των γηπεδούχων από ένα σημείο και μετά). Εάν δεν είχαν αυτή τη νοοτροπία της μεγάλης ομάδας (που στην πραγματικότητα δεν είναι), δεν θα τους έδινα καμία απολύτως τύχη.

ΥΓ: Η κοτσάνα της εβδομάδας: ανήκει στον Αντώνη Πανούτσο, ο οποίος γράφοντας στη Sportday της 19ης Ιουνίου για τη νίκη της εθνικής επί των Ρώσων, σημείωνε τα εξής:

» Η Εθνική λοιπόν έχει μια άμυνα, που αν βρεθεί στη μέρα της σταματάει και ατμομηχανή.
Ιδιαίτερα όταν οι Ρώσοι ήταν περισσότερο μοιρολάτρες από ατμομηχανές. Ενδεικτική η σκηνή στα ¾ του αγώνα όταν ο Τζαγκόεφ χάνει την καλύτερη ευκαιρία της Ρωσίας και αντί να φωνάξει ή να τσατιστεί κοιτάζει προς τον ουρανό με θλίψη. Δεν ξέρω αν είναι αυτό που οι Γερμανοί αποκαλούν slavische seele, η σλαβική δηλαδή ψυχή, που ρέπει στη μελαγχολία, αλλά η Ρωσία πρέπει να είναι η μεγαλύτερη χώρα που παίζει σοβαρό ποδόσφαιρο με τις λιγότερες επιτυχίες».

Δύσκολο, δυστυχώς, να αποτελεί χαρακτηριστικό εκπρόσωπο της σλαβικής ψυχής ο… Αλάν Τζαγκόγιεφ, δηλαδή ένας Οσέτης γεννημένος στο μαρτυρικό Μπεσλάν. Το λέγαμε και τις προάλλες, οι Οσέτες είναι ένας ιρανικός λαός, απόγονος των Αλανών, όπως μαρτυρά άλλωστε και το μικρό όνομα του ποδοσφαιριστή.

Από τον σιλεσιανό θρήνο στον θρίαμβο στη Μαζοβία!

Μετά το 2004, τα ματς της εθνικής τα παρακολουθώ με μάλλον μπλαζέ διάθεση. Κάτι οι πολλοί και διάφοροι που χρόνια τώρα ψωμίζονται από την ιστορία του «πειρατικού», κάτι το αντιποδόσφαιρο στο οποίο επέμενε η εθνική Ελλάδας (με αποκορύφωμα το προηγούμενο Ευρωπαϊκό), δεν ήθελε και πολύ να με κουράσει αυτή η ιστορία υπερπροβολής, διανθισμένη όπως ήταν με μπόλικο εθνικισμό. Φέτος, η διάθεσή μου κάπως άλλαξε. Από τη μία η τραγική κατάσταση στο εσωτερικό της χώρας και οι κίνδυνοι που την απειλούν, από την άλλη οι μάλλον φιλότιμες προσπάθειες της ομάδας σε τούτο το Ευρωπαϊκό, και μάλιστα σε κλίμα όχι ιδιαίτερης συμπάθειας προς την Ελλάδα, όπως, ίσως όχι συμπτωματικά, μαρτυρούν και οι εχθρικές διαιτησίες που είχε συναντήσει ως τώρα στην πορεία της. Έτσι, στήθηκα μπροστά στον υπολογιστή για να δω το ματς με τους Ρώσους (τα γαλλικά, βελγικά και γερμανικά κανάλια ελεύθερης πρόσβασης προτίμησαν όλα να δείξουν το Τσεχία-Πολωνία) με μοναδική επιθυμία τη νίκη της εθνικής, γνωρίζοντας ότι κάτι τέτοιο άγγιζε τα όρια του αδύνατου. Δεν με ένοιαζε αν θα παίζαμε καλό ποδόσφαιρο. Το θεωρούσα ανέφικτο απέναντι στους Ρώσους, των οποίων το έμψυχο δυναμικό είναι κλάσεις ανώτερο του δικού μας. Νίκη, λοιπόν, ακόμη και με άμυνα-ταμπούρι κι «ηρωϊσμούς». Και να που το θαύμα επαναλήφθηκε. Με τη γνωστή συνταγή (και κάποιους γνωστούς πρωταγωνιστές). Το θέαμα δεν ήταν απαραίτητα ωραίο. Αλλά το αίσθημα της νίκης έφερνε μια γλυκιά ικανοποίηση και, πρόσκαιρα τουλάχιστον, μπορούσες να ξεχάσεις όλα τα υπόλοιπα. Ποδοσφαιρικά και μη.

Ι. Το αγωνιστικό μέρος

Η τραγωδία στη Σιλεσία: Κι όμως, όλα είχαν στραβώσει στο προηγούμενο παιχνίδι της εθνικής. Αντιμέτωπος με τις αναγκαστικές απουσίες των Παπασταθόπουλου και Αβραάμ Παπαδόπουλου, ο Σάντος έκανε περισσότερες αλλαγές στο αρχικό σχήμα απ’ ό,τι έπρεπε και οδηγήθηκε σε αδόκιμες επιλογές. Παρασυρμένος από τον μύθο των αμυντικών χαφ που μετατρέπονται σε τέλειους κεντρικούς αμυντικούς (μύθος που είχε ίσως κάποια βάση την εποχή που οι ομάδες αγωνίζονταν με λίμπερο) παρέταξε κεντρικό αμυντικό δίδυμο Κατσουράνη-Κυριάκου Παπαδόπουλου, αφήνοντας ως μοναδικό αμυντικό χαφ τον Μανιάτη, έναν ποδοσφαιριστή που δεν είναι ιδιαίτερα εξοικειωμένος με τη θέση αυτή. Τα αποτελέσματα φάνηκαν γρήγορα στο παιχνίδι της Σιλεσίας. Το αμοντάριστο αμυντικό δίδυμο και ο τραγικός κυριολεκτικά Χολέμπας (που φέρει σημαντική ευθύνη στο πρώτο γκολ και τεράστια στο δεύτερο, όταν ο Γίρατσεκ του παίρνει κυριολεκτικά την ταυτότητα) έδωσαν στους Τσέχους τη δυνατότητα να προηγούνται με 2-0 μόλις στο 6′ (Βρότσουαφ: Ελλάδα-Τσεχία 1-2, 53′ Γκέκας – 3′ Γίρατσεκ, 6′ Πίλαρζ). Κάποια στιγμή, η εθνική συνήλθε από το σοκ, ισορρόπησε το παιχνίδι κι επιδίωξε να αντιδράσει, παίζοντας ωστόσο ανορθόδοξα. Ακόμη κι έτσι, θα μπορούσε να πάει στα αποδυτήρια με ένα γκολ, αν ο επόπτης δεν έβλεπε ανύπαρκτο οφσάιντ στο γκολ του Φωτάκη. Το β΄μέρος ανήκε στην Ελλάδα, που μπήκε γρήγορα στο ματς μετά την απίστευτη γκάφα του Τσεχ, την οποία δεν άφησε ανεκμετάλλευτη ο Γκέκας. Ωστόσο η υπεροχή της δεν συνοδεύτηκε από στρωτό ποδόσφαιρο. Τα γνωστά γεμίσματα κι οι καμινάδες δεν έφεραν κανένα αποτέλεσμα. Τη χαριστική βολή την έδωσε ο ίδιος ο Σάντος βγάζοντας τον Φορτούνη και περνώντας τον Μήτρογλου. Παίζοντας με μπόλικους επιθετικούς, αλλά χωρίς κανένα σχεδόν δημιουργικό μέσο, η εθνική έχασε την όποια σύνδεση μεταξύ των γραμμών της και θύμισε την Ισπανία άλλων εποχών που προσπαθούσε μάταια να γυρίσει παιχνίδια αγωνιζόμενη με έξι επιθετικούς.

Λίγο αργότερα, στη Βαρσοβία, η Πολωνία μπήκε γερά στο παιχνίδι με το ρωσικό φαβορί, προσπαθώντας να τα παίξει όλα για όλα. Έχασε τις περισσότερες ευκαιρίες και αντέδρασε σωστά μετά το γκολ που δέχθηκε από τον Τζαγκόγιεφ (στο μοναδικό εικοσάλεπτο που η Ρωσία έπαιξε σύμφωνα με τις δυνατότητές της), ισοφάρισε με γκολάρα του Μπλαστσυκόφσκι και κατάφερε να συγκρατήσει στη συνέχεια την αναμενόμενη ρωσική αντίδραση. Τελικό αποτέλεσμα η ισοπαλία (Βαρσοβία: Πολωνία-Ρωσία 1-1, 57′ Μπλαστσυκόφσκι – 37′ Τζαγκόγιεφ), που εκείνη την ώρα φάνηκε να αφήνει ικανοποιημένες και τις δύο ομάδες. Η Ιστορία θα έδειχνε αν είχαν δίκιο (κι ειδικά οι Ρώσοι που μπήκαν χαλαρά και με πνεύμα ευγένειας προς την οικοδέσποινα σ’ ένα ματς που ήταν δικό τους, βάσει του δυναμικού των δύο ομάδων).

Μετά από αυτό, τα πράγματα ήταν απλά για την εθνική μας όσον αφορά τους υπολογισμούς. Δεν εξαρτιόταν από κανέναν άλλο, παρά μόνον τον εαυτό της. Μια νίκη θα χάριζε την πρόκριση στα προημιτελικά. Μόνο που ο αντίπαλος ήταν η πιο φορμαρισμένη, ίσως, ομάδα του Ευρώ, αυτή που είχε φορτώσει με τριάρα σε πρόσφατο φιλικό ολόκληρη Ιταλία. Μια ομάδα με εξαιρετικές μονάδες. Τέλος, μια ομάδα απέναντι στην οποία η εθνική μας είχε τη χειρότερη δυνατή προϊστορία (ήττες σε δύο τελικές φάσεις ευρωπαϊκού, το 2004 και το 2008).

Το έπος της Βαρσοβίας: Καθώς ο Παπασταθόπουλος εξέτισε την ποινή του, ο Σάντος είχε τη δυνατότητα να επιστρέψει σε μια πιο φυσιολογική ενδεκάδα. Κανονικό κεντρικό αμυντικό δίδυμο (Παπασταθόπουλος-Κυριάκος Παπαδόπουλος), ο Τζαβέλλας αντί του Χολέμπας στο αριστερό άκρο της άμυνας, δίδυμο Κατσουράνη-Μανιάτη στα αμυντικά χαφ. Όσο για την τακτική, εφαρμογή του παλιού γνωστού τρόπου με τον οποίο η εθνική επιχειρεί να αποσπάσει αποτελέσματα από θεωρητικά ανώτερους αντιπάλους: μαζική άμυνα στο μισό γήπεδο κι ελπίδα να κάτσει η μαγική αντεπίθεση που θα μας κάνει να κλέψουμε το ματς. Στο α’ ημίχρονο, η ρωσική υπεροχή είναι σαρωτική: δεκαπλάσιες τελικές, κατοχή που αγγίζει το 80-20. Όλα θυμίζουν το παιχνίδι του 2010 με τους Αργεντινούς. Με μία μεγάλη διαφορά. Στις καθυστερήσεις του πρώτου μέρους θα γίνει η φάση που πρόκειται να αλλάξει τον ρου της πρόκρισης. Κακό κοντρόλ του Ιγκνιάσεβιτς, ο Καραγκούνης ξεχύνεται στον κενό χώρο και κεραυνοβολεί τον Μαλαφέγιεφ.

Μπορούμε να φανταστούμε τι αντίκτυπο πρέπει να είχε αυτό το, εντελώς αντίθετο προς την εικόνα του αγώνα, γκολ σε μια ομάδα της οποίας η ψυχολογία αποτελεί παραδοσιακά το αδύνατο σημείο! Το είδαμε άλλωστε και στο γήπεδο. Στο β’ μέρος η Ελλάδα ισορροπεί το ματς κατά δύναμη, κρατά περισσότερο τη μπάλα (τεράστια η συμβολή του συγκλονιστικού Σαμαρά, σημαντική η βοήθεια του Σαλπιγγίδη), δημιουργεί κινδύνους για τη ρωσική εστία. Φτάνει μια ανάσα από το να καθαρίσει το παιχνίδι με το φάουλ του Τζαβέλλα που καταλήγει στο δοκάρι (71′). Ο Άντβοκαατ επιχειρεί να αλλάξει την πορεία του αγώνα περνώντας όλους τους επιθετικούς του: Παβλιουτσένκα, Παγκρημπνιάκ. Ο Σάντος περνά κορμιά που θα γεμίσουν τον χώρο. Η ρωσική πίεση εντείνεται, ακόμη κι αν δεν συνοδεύεται πάντα από ορθολογική ανάπτυξη. Η φαλτσαριστή κεφαλιά του Τζαγκόγιεφ που περνά ελάχιστα άουτ σπάει καρδιές. Τα λεπτά περνούν. «Ηρωϊκή» άμυνα-ταμπούρι, καθυστερήσεις με κάθε τρόπο (θεατρικό και μη). Αλλά, να, στο τέλος το αποτέλεσμα που μοιάζει με θαύμα έρχεται. Μια νίκη-πρόκριση εντελώς κόντρα στα προγνωστικά. Η δεύτερη μεγαλύτερη διάκριση μετά το 2004. Και η Ιστορία του ποδοσφαίρου γράφεται σε μεγάλο βαθμό από τις νίκες (Βαρσοβία: Ελλάδα-Ρωσία 1-0, 45’+2′ Καραγκούνης).

Την ίδια ώρα, στη Σιλεσία, το ρωσικό δράμα ολοκληρώνεται. Σ’ ένα παιχνίδι που οι Πολωνοί πάσχισαν πραγματικά να το κερδίσουν μόνο στο α’ μέρος, και πάλι δίχως να δημιουργήσουν μεγάλες ευκαιρίες, η Τσεχία απέδειξε την υπεροχή της με γκολ του Γίρατσεκ, ύστερα από ασίστ του Μπάρος (72′). Ένα επικίνδυνο σουτ του Μπλαστσυκόφσκι στο τέλος ήταν το μόνο που μπόρεσαν να κάνουν οι Πολωνοί για να δώσουν κάποια ελπίδα περισσότερο στους Ρώσους παρά στους εαυτούς τους (Βρότσουαφ: Τσεχία-Πολωνία 1-ο).

Τι να πεις λοιπόν για τους Ρώσους, ομάδα που ακόμη και τώρα εξακολουθώ να πιστεύω ότι καταλεγόταν ανάμεσα στις τρεις καλύτερες αυτού του ευρωπαϊκού, από άποψη ποιότητας έμψυχου δυναμικού; Μάλλον ότι η υπόθεση προσωπικότητα και νοοτροπία μεγάλης ομάδας είναι καθοριστικής σημασίας για ένα εθνικό συγκρότημα. Εκτός από τον Τζαγκόγιεφ, που είναι Αλανός πολεμιστής, κανείς άλλος δεν ματώνει τη φανέλα. Που ήταν ο Αρσάβιν όταν τα πράγματα ζόριζαν; Η Ρωσία καταφέρνει να αποκλειστεί από μια ομάδα της οποίας της είχε πάρει τα σώβρακα, συντρίβοντάς την με 4-1, και από μια άλλη η οποία την νίκησε παίζοντας άμυνα χαρακωμάτων. Πώς να το κάνουμε, θέλει κάποιο ταλέντο για να το πετύχεις αυτό…

II. Και τα υπόλοιπα

Α. Η ανάλυση: Σε άρθρο του με τίτλο «Ελλάδα: τρεις λόγοι για τους οποίους μπορεί να πιστεύει στην πρόκριση«, ο Πατρίκ Υρμπινί του Φρανς Φουτμπώλ προσπαθεί να τεκμηριώσει την άποψή του ότι η Ελλάδα έχει ουσιαστικές πιθανότητες πρόκρισης στα προημιτελικά (τεύχος 12ης Ιουνίου, σελ. 32-33). Ένας προφήτης που δικαιώνεται, επομένως. Οι τρεις κατά Υρμπινί λόγοι είναι, συνοπτικά, οι εξής: (1) ο τρόπος παιχνιδιού της Ελλάδας, αν και κάπως αναχρονιστικός και οπωσδήποτε όχι θεαματικός, είναι μοναδικός και αποτελεσματικός, (2) το κουτσάρισμά της είναι επίσης αποτελεσματικό, (3) διαθέτει στις τάξεις της ποδοσφαιριστές όπως ο Δημήτρης Σαλπιγγίδης.

Αφήνουμε στην άκρη τον δεύτερο (κυρίως) και τρίτο λόγο, που δεν είναι άσχετοι με το ότι το κείμενο γράφτηκε μετά το εναρκτήριο ματς της διοργάνωσης, για να εστιάσουμε την προσοχή μας στον πρώτο. Ποια χαρακτηριστικά διακρίνει ο συντάκτης του ΦΦ στο παιχνίδι της εθνικής; Άμυνα χαμηλά, στο δικό της μισό του γηπέδου (με αμυντικό χαφ που μετατρέπεται συχνά σε τρίτο κεντρικό αμυντικό), κάλυψη των ελεύθερων χώρων, μεγάλη συγκέντρωση παικτών γύρω από το επίκεντρο της φάσης, επιβολή αργού ρυθμού και προσπάθεια εκμετάλλευσης κάποιων αντεπιθέσεων. Όσον αφορά το τελευταίο, η εθνική Ελλάδας, μολονότι δεν διαθέτει ούτε την εκρηκτικότητα της Ρωσίας ούτε το παιχνίδι από τα άκρα της Πορτογαλίας, μπορεί να ολοκληρώσει με επιτυχία φάσεις αντεπίθεσης διότι στην κρίσιμη στιγμή αποφεύγει την περιττή ενέργεια (ντρίμπλα, μεταβίβαση, κούρσα). Γενικά, γνωρίζει να θέτει προβλήματα στον αντίπαλό της και, προσαρμοζόμενη, να αντιμετωπίζει επιτυχώς  αυτά που τις θέτει εκείνος. Τέλος, έχει αναγάγει σε επιστήμη την εξής ακολουθία: αναμονή, αναζήτηση της κατάλληλης στιγμής, πρόκληση του σφάλματος του αντιπάλου κι εκμετάλλευσή του. Très bien dit!

Το συγκινητικό χρονογράφημα: Είναι αυτό του Λωράν Καμπιστρόν, στο ίδιο τεύχος του Φρανς Φουτ (σελ. 16). Το παραθέτω:

«Υπό φυσιολογικές συνθήκες, δεν πρόκειται να συμβεί ποτέ. Για να βρεθούν αντιμέτωπες στη Βαρσοβία η Γαλλία κι η Ελλάδα, στο πλαίσιο αυτού του Ευρωπαϊκού, θα πρέπει η μεν πρώτη να τερματίσει επικεφαλής του ομίλου της και να περάσει στον προημιτελικό της, η δε δεύτερη να τερματίσει δεύτερη στον δικό της όμιλο και στη συνέχεια να αποκλείσει τον πρώτο του ομίλου του θανάτου (Γερμανία, Ολλανδία, Πορτογαλία, Δανία). Με άλλα λόγια υπάρχουν τόσες πιθανότητες να διεξαχθεί στη Βαρσοβία, την Πέμπτη 28 Ιουνίου, ένας τέτοιος αγώνας όσες και να συναντήσετε ένα νηφάλιο Πολωνό οπαδό σε κάποιο από τα στέκια του δύο ώρες μετά από ματς της εθνικής του. Ωστόσο, δεν μπορεί κανείς να μη φανταστεί μια τέτοια αναμέτρηση. Εντός και εκτός του αγωνιστικού χώρου. Ας πάρουμε τον Φρανκ Ριμπερύ, το αστέρι των Μπλε, και τον Γιώργο Καραγκούνη, τον αρχηγό της εθνικής Ελλάδας. Ας φανταστούμε ότι το πρωί του ημιτελικού αποφασίζουν, με σκοπό την περισυλλογή και την αυτοσυγκέντρωση, να βρεθούν μπροστά στο άγαλμα του Νικόλαου Κοπέρνικου, το οποίο βρίσκεται κοντά στην είσοδο του Μεγάρου Στάσιτς της Εταιρίας Επιστημών, επιλογή στην οποία τους οδήγησε η απεριόριστη αγάπη τους για την αστρονομία. Οι δύο άντρες θα ανταλλάξουν απόψεις για τη θέση του ήλιου στο σύμπαν και, στη συνέχεια, θα εξετάσουν ένα από τα αγαπημένα θέματα των ποδοσφαιριστών στον επίγειο κόσμο: τα πριμ.

Ριμπερύ: Λοιπόν, Γιώργο, πόσα θα πάρετε εσείς για την πρόκριση στα ημιτελικά;

– Δεν έχω ιδέα. Ξέρεις, στην Ελλάδα υπάρχει κρίση. Οπότε, αγωνιζόμαστε κυρίως για να ξαναδώσουμε ελπίδα στον κόσμο κι από αγάπη για τη φανέλα.

– Για τι πράγμα;

– Για τη φανέλα, το εθνόσημο! Αυτό μας έκανε να κερδίσουμε το 2004. Κι εσείς; Φαντάζομαι ότι θα είχατε την αξιοπρέπεια να μη ζητήσετε τίποτε μετά από εκείνες τις ιστορίες στην Κνύσνα, έτσι δεν είναι; [αναφορά στο γνωστό περιστατικό στην Κνύσνα της Ν. Αφρικής, κατά τη διάρκεια του Μουντιάλ του 2010, όταν οι Γάλλοι διεθνείς αρνήθηκαν να βγουν από το πούλμαν για να προπονηθούν, σε «ένδειξη συμπαράστασης» προς τον αποπεμφθέντα Ανελκά]

– Έ… όχι, αλλά επειδή έχουμε καλό πρόεδρο, μας υποσχέθηκε 150.000 ευρώ για τον ημιτελικό και 320.000 αν κερδίσουμε στον τελικό. Έι, τι τρέχει, σου συμβαίνει κάτι; Δείχνεις έκπληκτος.

– Όχι, αλλά όταν σκέφτομαι όλους αυτούς τους ανθρώπους στην πατρίδα μου που δεν έχουν λεφτά για τα εισιτήρια του λεωφορείου, μου φαίνεται παράξενο να ακούω ότι άλλοι, στη χώρα σου, πληρώνονται μια περιουσία απλώς για να βγουν από το λεωφορείο.

– [Μακρά παύση]… Έ, τελικά, ξέρεις την απόσταση μεταξύ Κρόνου και Δία;

– Όχι. Αλλά πρέπει νάναι μεγάλη. Ιδίως άμα ταξιδεύεις με λεωφορείο.»

Και διαβάζοντας τις γραμμές αυτές, ένα μεσημέρι σε κάποια πόλη του Βορρά, ο Ρογήρος ένιωσε δάκρυα στα μάτια του. Κι αναρωτήθηκε αν θα έπρεπε να νιώθει ντροπή που ήταν τόσο αφελής ώστε να συγκινηθεί από το απλοϊκό χρονικό ενός Γάλλου αθλητικογράφου ή περήφανος που για μια στιγμή πέταξε τη στολή του μεθοδικού και ορθολογικού στρατιώτη της καθημερινότητας. Όσο για τη συνάντηση Ριμπερύ και Καραγκούνη, αυτή είναι πολύ πιο πιθανή απ’ ό,τι ήταν μέχρι χτες…

Ανοιχτοί ορίζοντες

Μετά την ολοκλήρωση της πρώτης αγωνιστικής στους τρεις ομίλους (κι εν αναμονή του τέταρτου), μπορούμε να πούμε ότι, προς το παρόν, τα προγνωστικά είναι ανοιχτά. Τα φαβορί δεν δείχνουν άτρωτα, οι αποστάσεις μεταξύ των ομάδων είναι μάλλον μικρές, οι εκπλήξεις μοιάζουν πιθανές. Μπορεί τελικά αυτό το ευρωπαϊκό να αποδειχτεί διοργάνωση στην οποία θα τηρηθούν ιεραρχίες και επετηρίδες. Μπορεί, όμως, να είναι κι ευρωπαϊκό εκπλήξεων. Είναι νωρίς για να αποκλείσουμε κάποια από τις δύο πιθανότητες. Όλα αυτά με την επιφύλαξη ότι η αλήθεια του ενός αγώνα είναι πάντα μερική: ίσως κάποιοι βρέθηκαν σε κακή ημέρα και στη συνέχεια δείξουν το καλό τους πρόσωπο. Ίσως κάποιοι άλλοι έκαναν ήδη την καλύτερη δυνατή εμφάνισή τους και στη συνέχεια ξεφουσκώσουν. Σε κάθε περίπτωση, η ευχάριστη διαπίστωση έγκειται στο ότι παρακολουθούμε μάλλον καλό ποδόσφαιρο. Όλοι προσπαθούν να παίξουν μπάλα με τα μέσα που διαθέτουν, επιχειρούν να εκμεταλλευτούν τα πλεονεκτήματά τους κι όχι κυρίως να καταστρέψουν. Ας ελπίσουμε η τάση αυτή να επιβεβαιωθεί στη συνέχεια.

Όμιλος Α΄: Για τον αγώνα της εθνικής μας στη Βαρσοβία, που ήταν κι ο εναρκτήριος της διοργάνωσης, τα ουσιαστικά γράφτηκαν στα σχόλια της προηγούμενης ανάρτησης. Ικανοποιητικότατη εμφάνιση, ιδίως για κάποιους από εμάς που είχαμε περιορισμένες προσδοκίες από αυτήν την εθνική του Σάντος [Βαρσοβία: Πολωνία-Ελλάδα 1-1 (17′ Λεβαντόφσκι – 51′ Σαλπιγγίδης)]. Ένα κακό πρώτο ημίχρονο που κλείνει με τη άδικη αποβολή του Παπασταθόπουλου. Κι εκεί που περιμένουμε την κατάρρευση, πίσω στο σκορ και με παίχτη λιγότερο, η κατάσταση ανατρέπεται σε σημείο που να λυπούμαστε που δεν φτάσαμε σε μια νίκη την οποία με βάση την εικόνα του παιχνιδιού δικαιούμασταν. Η Ελλάδα επέδειξε μεγάλα ψυχικά αποθέματα, τακτική ανωτερότητα και τεχνική επάρκεια. Μεγάλη εμφάνιση του Σαλπιγγίδη που περνώντας σαν αλλαγή γυρίζει κυριολεκτικά το παιχνίδι (ισοφαρίζει, κερδίζει το πέναλτυ που σπαταλά ο Καραγκούνης, πετυχαίνει το γκολ που ακυρώνεται σαν οφσάιντ – κακώς κατά τη γνώμη μου, αλλά έλα που όλα τα ΜΜΕ το βλέπουν σαν οριακό οφσάιντ), καλό παιχνίδι του Σαμαρά (που αν είχε καλά τελειώματα των φάσεων θα ήταν τώρα ο ήρωας του αγώνα), εύφημος μνεία στον νεαρό Φορτούνη. Απίστευτα αγχωμένη και τακτικά ανώριμη, η Πολωνία πρέπει να αισθάνεται τυχερή με την ισοπαλία. Εάν δεν βελτιωθεί, γίνεται ακλόνητο φαβορί για τον ρόλο της συνδιοργανώτριας που θα κάνει άσχημο τουρνουά. Διαιτησία εντελώς παραγκάτη: εάν το χέρι του Περκίς στο α’ ημίχρονο μπορεί να γίνει γαργάρα με μπόλικη καλή θέληση, η αποβολή του Παπασταθόπουλου, οι κάρτες που δείχτηκαν μόνο σε Έλληνες και το γεγονός ότι ο Καρμπάγιο δεν έδωσε ούτε ένα αμφισβητούμενο σφύριγμα στην Ελλάδα αποδεικνύουν ότι ο Ισπανός ήταν αποφασισμένος να παίξει έδρα με κάθε τίμημα.

Με το πρώτο της παιχνίδι, η Ρωσία απέδειξε ότι όλα τα καλά που λέγονταν για αυτήν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα [Βρότσουαφ: Ρωσία-Τσεχία 4-1 (15′ και 79′ Τζαγκόγιεφ, 24′ Σιρόκαφ, 82′ Παβλιουτσένκα – 52′ Πίλαρζ)]. Μπήκε αποφασισμένη να καθαρίσει το παιχνίδι νωρίς και με ένα ημίωρο ολοκληρωτικού ποδοσφαίρου βρέθηκε στη θέση του οδηγού. Είχε βέβαια το νεκρό της διάστημα, στο πρώτο εικοσάλεπτο του β΄ ημιχρόνου, όταν δέχτηκε το γκολ από τον Πίλαρζ, αλλά στο τέλος καθάρισε με εμφατικό τρόπο το παιχνίδι. Τεράστιο ματς του Αλάν Τζαγκόγιεφ (μην ξανακούσω για Άλαν: ο παίχτης είναι γεννημένος στη Βόρεια Οσετία, και το όνομά του παραπέμπει στους  Αλανούς, τους οποίους οι Οσέτες θεωρούν ευλόγως προγόνους τους) κι ένα υπέροχο γκολ από τον Παβλιουτσένκα. Περιμένουμε με μεγάλο ενδιαφέρον τη συνέχεια, μια κι αυτή η Ρωσία τον ημιτελικό τουλάχιστον δείχνει να τον έχει στο τσεπάκι της. Και να μην παραβλέψουμε το ότι η Τσεχία δεν είναι τόσο κακή όσο δείχνει το 1-4.

Όμιλος Β΄: Και η πρώτη μεγάλη έκπληξη του Ευρωπαϊκού έγινε στο Χάρκοβο [Ολλανδία-Δανία 0-1, 24′ Κρον-Ντέλι]. Μπλοκάροντας την κυκλοφορία των Ολλανδών κι εκμεταλλευόμενη άριστα το παιχνίδι αντεπιθέσεων, η Δανία έφτασε σε δίκαιη νίκη. Ναι μεν οι Ολλανδοί έχουν συντριπτική κατοχή της μπάλας, αλλά δέχονται γκολ στην πρώτη επικίνδυνη αντεπίθεση των Δανών (με σκόρερ τον πολύ καλό επιθετικό μέσο της Μπρέντμπυ), ενώ κι η μεγαλύτερη ευκαιρία τους στο α΄ ημίχρονο (το δοκάρι του Ρόμπεν) προήλθε από μνημειώδη γκάφα του Άντερσεν. Στο παρελθόν είχα εκφράσει τις αμφιβολίες μου για το πόσο αποτελεσματική μπορεί να είναι η Ολλανδία έχοντας τον Φαν Πέρσι μόνο φορ. Το Σάββατο, πάντως, έγινε πιο ουσιαστική μόνο αφότου πέρασαν στο παιχνίδι ο Χούντελααρ κι ο Φαν ντερ Φάαρτ. Κι αυτοί, όμως, δεν μπόρεσαν να αλλάξουν το τελικό αποτέλεσμα. Μένει να δούμε τις συνέπειες αυτής της έκπληξης: προάγγελλος σπουδαίας πορείας των Δανών, ξύπνημα για να σοβαρευτούν οι Ολλανδοί ή αποτέλεσμα που τελικά θα οδηγήσει σε αποκλεισμό και τους δύο αντιπάλους του Χαρκόβου;

Στο ντέρμπυ του Λβιφ φάνηκε καθαρά ότι το μεγάλο φαβορί δεν είναι καθόλου άτρωτο [Γερμανία-Πορτογαλία 1-0, 72′ Γκόμεζ]. Αντιμέτωπη με μια Πορτογαλία που όλοι θεωρούσαν ντεφορμέ, η Γερμανία συνάντησε τις χειρότερες δυσκολίες μέχρι να κατακτήσει τη νίκη. Απέναντι σε μια ομάδα που μπορεί να παίξει με ιδιαίτερη επιτυχία από τα άκρα, η γερμανική άμυνα βρέθηκε συχνά σε σύγχυση. Και, αν υπήρχε ποδοσφαιρική δικαιοσύνη, οι Πορτογάλοι θα έπρεπε να έχουν ανοίξει το σκορ στη φάση του δοκαριού του Πέπε. Τελικά, η άψογα εκτελεσμένη κεφαλιά του Γκόμεζ λύτρωσε σε πρώτο χρόνο τους Γερμανούς. Το τελευταίο δεκάλεπτο ήταν πραγματικά κολασμένο, με την Πορτογαλία να τα δίνει όλα επιζητώντας, μάταια, την ισοφάριση. Οι Γερμανοί μπορούν να κρατήσουν το ότι μετά από ένα μέτριο παιχνίδι τους (δεν λέω κακό γιατί συνυπολογίζω και την αξία του αντιπάλου) δεν είχαν καμιά απώλεια. Και οι Πορτογάλοι να παρηγορηθούν με την καλή εμφάνισή τους για τη συνέχεια. Αν είχαν κι έναν αληθινό φόρ περιοχής, όπως κάποτε τον Παουλέτα…

Όμιλος Γ΄: Στο Γκντανσκ, η Ιταλία απέδειξε γιατί κάνουν λάθος όσοι τη θεωρούν ξοφλημένη [Ισπανία-Ιταλία 1-1, 64′ Φάμπρεγκας – 61′ Ντι Νατάλε]. Για μια ώρα παιχνιδιού, όχι μόνο μπλόκαρε άψογα το παιχνίδι της – κάπως κουρασμένης – ισπανικής μηχανής, αλλά ήταν κι η ομάδα με τις καλύτερες ευκαιρίες. Έπειτα, ανοίγει το σκορ με τη γκολάρα του Ντι Νατάλε (άψογη μπαλιά και τελείωμα φάσης που πρέπει να διδάσκεται σε σεμινάρια ποδοσφαίρου) και το παιχνίδι ανοίγει μέχρι τρέλας. Οι Ισπανοί ισοφαρίζουν, περνούν επιτέλους κι επιθετικούς στο παιχνίδι, τα δίνουν όλα. Ένα ημίωρο μεγάλης έντασης και γενικά ένα παιχνίδι υψηλότατου ποδοσφαιρικού επιπέδου. Ειδικά για την Ισπανία, διαβάστε το σχόλιο του Αναγνώστη του Αθηναίου στο προηγούμενο ποστ: επιχειρεί να εξηγήσει, με τρόπο ιδιαιτέρως πειστικό, τους λόγους για τους οποίους ο Ντελ Μπόσκε επιχείρησε να παίξει χωρίς ουσιαστικά κανένα επιθετικό, αλλά και βέβαια το γιατί το σύστημα αυτό δεν λειτούργησε, τουλάχιστον όχι τόσο καλά όσο θα ήθελαν οι Ισπανοί.

Θέλω να πιστεύω ότι δεν είναι μόνο θέμα προσωπικής συμπάθειας, αλλά πάντως η Κροατία του Μπίλιτς μου άρεσε [Πόζναν: Ιρλανδία-Κροατία 1-3, 19′ Στ. Λέτζερ – 3′ και 49′ Μάντζουκιτς, 43′ Γέλαβιτς]. Πολύ καλή επιθετική ανάπτυξη, εξαιρετικό επιθετικό δίδυμο (Μάντζουκιτς και Γέλαβιτς), καλή τετράδα στο κέντρο (Μόντριτς, Πέρισιτς, Σρνα και Ράκιτιτς). Μένει να διαπιστώσουμε αν η χτεσινή εμφάνιση οφειλόταν στον αδύναμο αντίπαλο. Γιατί η φιλότιμη Ιρλανδία του Τραπατόνι είχε μεν τη μαχητικότητα για να ισοφαρίσει σχετικά γρήγορα, αλλά όχι και για κάτι παραπάνω. Το μονοκόμματο παιχνίδι με τις σέντρες δεν είναι δυνατό να σε πάει μακριά.

Δύο ματς ακόμη και θα έχουμε μια πρώτη εικόνα και για τις 16 ομάδες. Τολμώ να επαναλάβω την άποψή μου ότι τα σημερινά παιχνίδια έχουν φαβορί, τη Γαλλία και την Ουκρανία, αντίστοιχα. Και λέω «τολμώ» γιατί διαπιστώνω ότι η Αγγλία έχει πάντα οπαδούς και τυγχάνει εκτίμησης και μεταξύ των φίλων του ιστολογίου. Κοντή γιορτή σε κάθε περίπτωση, το βράδυ θα έχουμε απάντηση. Κι έπειτα ακολουθούν κρίσιμα ματς, με την εθνική μας να παίζει αύριο τον καθοριστικότατο αγώνα με την Τσεχία. Για να δούμε αν οι υποσχέσεις που δόθηκαν στη Βαρσοβία θα εκπληρωθούν στη Σιλεσία.

Απ’ τα ψηλά στα χαμηλά (κι απ’ τα πολλά στα λίγα)

  

 Οι καλοί φίλοι που υποστηρίζουν τον Ολυμπιακό θα πουν ότι περίμενα μια αποτυχία της ομάδας τους για να ανεβάσω νέο ποστ στον Μουντιαλικό Ρογήρο. Θα πουν ακόμη ότι ο τίτλος αναφέρεται στην ομάδα τους. Στην πραγματικότητα ο τίτλος αφορά την ελληνική ποδοσφαιρική πραγματικότητα στο σύνολό της: εκεί που πριν ένα μήνα συζητούσαμε για ημιτελικούς και τελικό Παγκοσμίου Κυπέλλου, τώρα η επικαιρότητα μας στρέφει στο κάζο του Τελ Αβίβ, στα διοικητικά του Παναθηναϊκού, στις μεταγραφές ή, ακόμη χειρότερα, στις ασχήμιες των οποίων θύμα υπήρξε ο Ντούσαν Μπάγεβιτς. Η ποδοσφαιρική ζωή, όμως, συνεχίζεται και η ημερησία διάταξη μοιραία αλλάζει. Ακόμη κι αν τα θέματα είναι ταπεινά σε σχέση μ’ ό,τι μας απασχόλησε πρόσφατα, κάτι πρέπει να πούμε κι εμείς οι ποδοσφαιρόφιλοι.

Η αδικία της ζωής, ο Λίνεν κι ο Βαλβέρδε: Πάντα είχα μεγάλη συμπάθεια για τον Έβαλντ Λίνεν . Για την ακρίβεια, από τα τέλη της δεκαετίας του ’70, όταν η χαίτη του ανέμιζε περήφανα στα γήπεδα της Μπουντεσλίγκα κι ολόκληρης της Ευρώπης, τότε που ο Λίνεν φορούσε τη φανέλα της μεγάλης Μπορούσια του Μενχενγκλάντμπαχ. Ως προπονητής δεν είχε την τύχη (ούτε και τις σωστές δημόσιες σχέσεις) για να προπονήσει πραγματικά μεγάλες ομάδες. Πάντοτε έδινε, όμως, την εικόνα του εργατικού, μεθοδικού και σοβαρού προπονητή, στοιχεία που φάνηκαν και στο πρώτο πέρασμά του από την Ελλάδα, όταν προπονούσε τον Πανιώνιο. Από τη Νέα Σμύρνη έφυγε εντελώς άδικα, όταν ανόητα η διοίκηση προτίμησε να στηρίξει έναν προβληματικό χαρακτήρα (που εμφανιζόταν όμως και ως ουσιαστικός ατζέντης των μεγάλων – ;;; – μεταγραφών του Ρεκόμπα και του Εστογιάνοφ) και όχι τον προπονητή. Για τον Ολυμπιακό, ειδικά στη φάση ανασυγκρότησης που βρίσκεται, ο Λίνεν φάνταζε σαν ιδανική επιλογή. Αρκεί φυσικά να του παρεχόταν η απολύτως αναγκαία πίστωση χρόνου και εμπιστοσύνη. Πώς να πεις όμως «κάντε υπομονή, η φετινή χρονιά είναι χαμένη από άποψη τίτλων, χτίζουμε τη μεγάλη ομάδα του μέλλοντος» κ.λπ.; Όχι μόνο λόγω γενικότερης και διαχρονικής ψύχωσης των περισσότερων οπαδών με τους εγχώριους τίτλους, αλλά και λόγω της παρουσίας νέου ιδιοκτήτη-προέδρου, ο οποίος θέλει άμεσα αποτελέσματα ήδη από την αρχή της βασιλείας του. Άλλωστε, ο νέος ιδιοκτήτης δεν πολυγούσταρε την επιλογή Λίνεν, δεν του φαινόταν αρκούντως γκλαμουριάρικη. Η αλήθεια είναι ότι η σχέση Λίνεν-Ολυμπιακού «έπρεπε» μάλλον να τελειώσει την επομένη της αλλαγής του ιδοκτησιακού καθεστώτος του ΟΣΦΠ, όταν δεν επετράπη στον Λίνεν το ελάχιστο προνόμιο να έχει βοηθό δικής του επιλογής και του επιβλήθηκε η λύση… Μπάντοβιτς. Προφανώς ο Λίνεν είχε τόσο μεγάλη ανάγκη (από άποψη φιλοδοξιών) να δουλέψει σε ομάδα του βεληνεκούς του Ολυμπιακού (κι όχι στη Β΄ Γερμανίας) που δέχτηκε να κάνει πολύ μεγάλες εκπτώσεις. Αναρωτιέμαι, αν εκείνη την ώρα, ως έξυπνος άνθρωπος, συνειδητοποιούσε ότι απλώς του παρεχόταν αναστολή εκτέλεσης μιας προαποφασισμένης ποινής.    

Τυπικά, ο Λίνεν απολύθηκε γιατί απέτυχε να αποκλείσει τη Μακάμπι Τελ Αβίβ. Μάλιστα! Μπήκε κανείς στον κόπο να εξηγήσει γιατί ο αποκλεισμός πρέπει να καταλογιστεί στον προπονητή και γιατί αποτελεί απροσδόκητη αποτυχία στη δεδομένη συγκυρία και χρονική στιγμή; Με τον ΟΣΦΠ να αποτελεί εργοτάξιο με παίχτες να έρχονται και να ενσωματώνονται στην ομάδα κάθε δυο και τρεις; Με παίχτες που επιλέγονται από τη διοίκηση κατόπιν των προτάσεων μάνατζερ (στη λογική έχω και κάτι πιό ακριβό πρόεδρε να στο δείξω; λες κι αγοράζει κανείς κοστουμάκι); Με έμψυχο δυναμικό ελλιπές ακόμη και ποσοτικά, αφού η συμπλήρωση 18άδας απαιτούσε επιστράτευση ελπίδων και εφήβων; Ή, μήπως, λόγω της στήριξης της οποίας έτυχε ο Λίνεν λ.χ. από τα ΜΜΕ; Εδώ μετά το πρώτο ματς με τη Μακάμπι μόνο που δεν τον κατασπάραξαν. Και, τέλος, η αντίπαλος του ΟΣΦΠ αμελητέα ποσότητα δεν ήταν. Καταρχήν ήταν πραγματική ομάδα κι όχι κάτι υπό κατασκευή. Φιλόδοξη και ικανή είναι, διαθέτει δε την πάγια αρετή των ισραηλινών ομάδων, δηλ. ποδοσφαιριστές με υψηλό επίπεδο τεχνικής κατάρτισης. Εξάλλου, αρκετοί από τους ποδοσφαιριστές της είναι μια χαρά παίχτες, για παράδειγμα το επιθετικό δίδυμο Ρομπέρτο Νταμιάν Κολάουττι και Μπαράκ Γιτζάκι. Και μη ξεχνάμε ότι αν το δοκάρι στο 45΄ του αγώνα στο Καραϊσκάκη γινόταν γκολ ή αν δεν υπήρχε η αυστηρή αποβολή, τότε η πρόκριση θα είχε τελειώσει υπέρ της Μακάμπι από το πρώτο παιχνίδι. Με δυο λόγια: με τα δεδομένα της συγκεκριμένης χρονικής στιγμής ο αποκλεισμός του ΟΣΦΠ ήταν ευθύς εξαρχής πιθανότερος από την πρόκρισή του. 

Θα λύσει όλα τα προβλήματα η επιστροφή Βαλβέρδε; Προφανώς και όχι. Ο Βαλβέρδε είναι καλός, όχι μεγάλος προπονητής και σίγουρα όχι θαυματουργός. Μυθοποιήθηκε από τον κόσμο του ΟΣΦΠ γιατί η παραμονή του στην ομάδα συνδυάστηκε με το τελευταίο νταμπλ. Ξεχάστηκε έτσι η (απείρως μεγαλύτερη από το κάζο Μακάμπι) αποτυχία με την Ανόρθωση, όπως και η κάτω του μετρίου παρουσία του πέρσυ στη Βιγιαρεάλ. Μένει να δούμε ποιό ακριβώς θα είναι το ρόστερ της ομάδας, αλλά για κάτι τέτοιο θα πρέπει να περιμένουμε ως το τέλος του μήνα. Κατά την ταπεινή γνώμη μου το καλύτερο θα είναι στον Πειραιά να ξεχάσουν την παρούσα αγωνιστική περίοδο και να δουλέψουν ήρεμα για το μέλλον: είναι ο μόνος τρόπος για να έχουν ελπίδες να τους χαμογελάσει γρήγορα η τύχη (ακόμη και φέτος, αν ο αιώνιός τους παρουσιάσει προβλήματα). Γίνεται αυτό όμως (η υπομονή στο λιμάνι εννοώ); 

Και δυο λόγια για τις ως τώρα μεταγραφές: αν ήμουν Ολυμπιακός θα πανηγύριζα για τον Ρόμμενταλ (για τον οποίο είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα προσαρμοστεί γρήγορα και θα αποδώσει σε υψηλό επίπεδο) και θα προσευχόμουν ο Ιμπαγάσα να έχει ακόμη βενζίνη στο ρεζερβουάρ του. Πάντως, δεν θα άρχιζα τα διθυραμβικά για τον Ριέρα (εκτός κι αν ήμουν οπαδός ή, ακόμη καλύτερα, μέτοχος της Λίβερπουλ), για τον απλό λόγο ότι πραγματική μπάλα έχει να παίξει από τότε που ήταν στην Εσπανιόλ. Για τα υπόλοιπα, υπομονή. Αυτή είναι η λέξη κλειδί.

Νέος πρόεδρος και μεταγραφές: Πάμε τώρα στην ομάδα μου. Πριν ένα περίπου μήνα, όταν ανακοινώθηκε η επιλογή του Τζίγγερ για τη θέση του προέδρου του Παναθηναϊκου, ήταν πραγματικά η καλύτερη όσων έχουν ιστολόγιο και είναι αριστεροί και/ή ολυμπιακοί ως προς τα οπαδικά τους αισθήματα (πολύς και καλός κόσμος δηλαδή). Διάβασα δεκάδες ποστ για την επιλογή Ν. Κωνσταντόπουλου και εκτός ελαχίστων (σε παναθηναϊκά οπαδικά ιστολόγια) ήταν όλα τους επικριτικά. Εν προκειμένω δεν θα ασχοληθώ με το πολιτικό σκέλος της υπόθεσης (για το αν υπάρχει «προδοσία» των ιδεών της Αριστεράς ή για το αν η επιλογή είναι ηθική ή εύστοχη για τον ίδιο τον νέο πρόεδρο ή για οτιδήποτε άλλο). Θα πω ότι, από καθαρά ποδοσφαιρική άποψη, βρίσκω την επιλογή Γ. Βαρδινογιάννη τουλάχιστον ενδιαφέρουσα. Από άποψη Παναθηναϊκού ή και γενικά ελληνικού ποδοσφαίρου, νομίζω ότι η επιλογή Ν. Κωνσταντόπουλου μπορεί να είναι και ευεργετική (και πάντως δεν βλέπω τί κακό μπορεί να κάνει). Δηλαδή αν επιλεγόταν κάποιος από τους αδελφούς Μητρόπουλους (τους ποδοσφαιροπαράγοντες εννοώ, όχι τους εργατικολόγους) η λύση θα κρινόταν φυσιολογική; Γιατί κρίνεται φυσιολογική και δεν προκαλεί αντιδράσεις η επιλογή της παράταξης Βγενό-Πατέρα να υποστηριχθεί για την προεδρία της Σούπερ Λίγκας ο άνθρωπος που ως πρόεδρος της ΕΠΑΕ ευλόγησε τα αίσχη της Ρυζούπολης; 

Όπως αντιλαμβάνεστε το πρόβλημα του Παναθηναϊκού είναι πάντα η παραφιλολογία περί τα διοικητικά. Όσον αφορά την εκ μέρους της οικογένειας Βαρδινογιάννη διοίκηση της ομάδας μπορεί βεβαίως να ασκηθεί δριμεία κριτική και μάλιστα για αρκετές επιλογές. Αδιαφορία πάντως δεν μπορεί να προσαφθεί. Και για να το πω απλά δεν καταλαβαίνω γιατί η αντίπαλη παράταξη χαίρει τέτοιας ασυλίας. Έχει αποδείξει ήδη επιτυχή διοίκηση υπεράνω κάθε κριτικής; Έχει προσφέρει αγνά και άδολα στην ομάδα; Για κάθε Μάρκο Βίλλα του Τζίγγερ υπάρχουν οι μεταγραφές δώρα (;) των Μελίσση, Κλέυτον και Χριστοδουλόπουλου. Όχι ακριβώς αυτό που άλλαξε τη μοίρα της ομάδας. Έπειτα, καλή ήταν η παναθηναϊκοφροσύνη όταν έπρεπε να πετύχει το ντηλ της Ολυμπιακής ή να χτιστεί το προφίλ του πετυχημένου επιχειρηματία με πολιτικές φιλοδοξίες, Ουσιαστική προσφορά έχουμε δεί; Μπορούμε να περιμένουμε;

Επί της ποδοσφαιρικής ουσίας τώρα, ο ΠΑΟ ξεκινά φέτος ως μεγάλο φαβορί για μερικούς απλούς λόγους. Έχει ήδη μια δεμένη ομάδα. Οι μεταγραφικές προσθήκες ήταν κατά τα φαινόμενα εύστοχες: μπορεί για τις εμφανίσεις του στο Μουντιάλ να έσυρα του Γκοβού τα μύρια όσα, αλλά ως μεταγραφή στο ελληνικό πρωτάθλημα είναι απλά πολύ σπουδαία (λαμβανομένων υπόψη του παλμαρές, των παραστάσεων και της εμπερίας του ποδοσφαιριστή). Mutatis mutandis, τα αυτά ισχύουν και για τον Μπουμσόνγκ. Βεβαίως, στην Ελλάδα παρουσιάστηκε ήδη σαν αποτυχημένος γκαφατζής. Μόνο που το να εμφανίζεις έτσι ένα παίχτη με τη σταδιοδρομία του Μπουμσόνγκ ενώ μιλάμε για μια χώρα όπου δοξάστηκαν μετριότητες και παγκοσμίως άγνωστοι συνιστά όπως και να το κάνουμε ανορθογραφία.

O  ΠΑΟ έδωσε πολύ καλά δείγματα στους αγώνες προετοιμασίας. Όσο κι αν τα φιλικά δεν λένε πάντα την αλήθεια, το να αντιμετωπίζεις στα ίσα τις δύο ομάδες του Μιλάνου είναι σημαντικό (βέβαια, η εσωτερική αντιπολίτευση βρήκε ήδη νέο τροπάρι το οποίο αναπαράγεται δεξιά κι αριστερά: η ομάδα φορμαρίστηκε σε λάθος χρόνο και θα καεί μέχρι τον Δεκέμβρη. Τελικά είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα 😉 ). Αν θέλετε την άποψή μου δύο ερωτηματικά μπορούν να διατυπωθούν για τον φετινό ΠΑΟ: 1. θα επιδείξει η ομάδα καθ’ όλη τη διάρκεια της σεζόν τα υψηλά στάνταρ φυσικής κατάστασης που είχε όταν προετοιμαζόταν από το ολλανδικό τημ; 2. Σε περίπτωση πρόσκαιρων ανεπιτυχών αποτελεσμάτων θα διατηρηθεί σε διοικητικό επίπεδο ένα ελάχιστο ομόνοιας ώστε να μην επιδεινωθεί η κατάσταση; Και, ναι, χρειάζεται ακόμη ένας επιθετικός, κατά προτίμηση κάτι καλύτερο από τους διάφορους Μααζού, ειδάλλως γιατί αφήσαμε τον κακομοίρη τον Ρουκάβινα;     

Ιστορίες ενωσίτικης τρέλας: Μεταγραφικά δεν έκανε σπουδαίες προσθήκες (με την εξαίρεση του Μπούμπα Ντιοπ, που μένει όμως να εξακριβώσουμε σε ποιά ακριβώς κατάσταση βρίσκεται. Τουλάχιστον δεν έχασε παίχτες από τους βασικούς (πλην του Αραούχο, αν δεν λυθεί υπέρ της το μπέρδεμα). Ένα δεμένο σύνολο το έχει. Ικανό προπονητή έχει. Κι επιτέλους ελπίδες για μια στοιχειώδη διοικητική σταθερότητα. Στα φιλικά της στην Αυστραλία έδειξε μια αρκετά συμπαθητική εικόνα που αφήνει ελπίδες για καλύτερο μέλλον. Παρόλα αυτά, το θέμα συζήτησης είναι τα αίσχη κάποιων οπαδών (;) της σε βάρος του Μπάγεβιτς το προηγούμενο Σάββατο στην Καλλιθέα. Λυπάμαι, αλλά δεν αντέχω να πορσπαθήσω να εξηγήσω λογικά τη στάση αυτών των «λουλουδιών». Από κάθε άποψη μου φαίνεται ακατανόητη, παράλογη, καταδικαστέα. 

Ο ΠΑΟΚ κι η χαμένη ευκαιρία: Ας τελειώσουμε ποδοσφαιρικά. Για το ελληνικό ποδόσφαιρο, τα σημαντικότερα παιχνίδια μέχρι τώρα ήταν φυσικά αυτά των προκριματικών του Τσάμπιονς Ληγκ μεταξύ του Άγιαξ και του ΠΑΟΚ. Νομίζω ότι κρίνοντας συνολικά τις αναμετρήσεις μπορούμε να πούμε ότι προκρίθηκε στο τέλος η καλύτερη ομάδα. Ωστόσο στον ΠΑΟΚ πρέπει να έχουν πολλές τύψεις, γιατί διόλου δεν τους έλειψαν οι ευκαιρίες να είναι η πιο επιδέξια ομάδα που θα έπαιρνε τελικά την πρόκριση. Στον αγώνα του Άμστερνταμ, ο Άγιαξ ήταν συντριπτικά καλύτερος στο α΄ μέρος: αν κέρδιζε με 3-0 δεν θα ήταν άδικο, γιατί ο Σουάρες έκανε ότι ήθελε, ενώ ο ΠΑΟΚ παρέπαιε (με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα ίσως τον Γκαρσία), δείχνοντας ότι πράγματι ήταν ομάδα που είχε απολύσει τον προπονητή της μερικές ημέρες πριν. Στο β΄ μέρος ο Άγιαξ έδειξε κουρασμένος, έβγαλε τα προβλήματα συνοχής του στην επιφάνεια, ο ΠΑΟΚ βελτιώθηκε και κατάφερε να φύγει από την Ολλανδία με ένα σχεδόν τέλειο αποτέλεσμα, κάπως τυχερό, αλλά πάντως όχι και προϊόν κλοπής. 

Στον δεύτερο αγώνα, τα πρώτα 45΄ έδειχναν ότι ο ΠΑΟΚ διαχειριζόταν έξυπνα την κατάσταση. Και ξεπέρασε δίχως απώλειες το αρχικό ξέσπασμα των Ολλανδών και πέτυχε να σκοράρει με τον Βιεϊρίνια. Μόνο που τα πρώτα 10΄ του δευτέρου ημιχρόνου γύρισαν τα πάντα ανάποδα: τρομακτική εμφάνιση του Σουάρες (με βοήθειες από Εμάνουελσον και Ντε Γιονκ), αμυντικό ναυάγιο (συνολικά) του ΠΑΟΚ, μια «μικρή» βοήθεια από τον Κρέσις και μέσα σε 7΄ το σκορ είχε πάει στο 1-3. Στα συν των Θεσσαλονικιών ότι αντέδρασαν γρήγορα. Ίσως αν δεν περίμεναν το τελευταίο δεκάλεπτο για την τελική αντεπίθεση και τα έδιναν όλα για να ισοφαρίσουν πιο νωρίς να είχαν καθαρίσει την πρόκριση απολύτως επικά. Ή ίσως αν ο Ίβιτς σκόραρε με το πέναλτυ. Ή αν ο Σαλπιγγίδης δεν έχανε το τετ-α-τετ με τον Στεκέλενμπυρχ… Το βλέπουμε, παραθέτοντας μόνο τα πιο στοιχειώδη του αγώνα, ότι ο ΠΑΟΚ είχε πολλές ευκαιρίες να προκριθεί. Έστω κι έτσι, έδειξε αρκετά στοιχεία που θα πρέπει να ικανοποίησαν τους φίλους του. Και φυσικά μπορεί κι αυτός να παραμιλά για το αναμορφωμένο σύστημα προκριματικών του Τσάμπιονς Ληγκ που ουσιαστικά καταδικάζει σε αποκλεισμό τις δευτεραθλήτριες χωρών όπως η Ελλάδα, κατά μείζονα λόγο όταν η εκάστοτε ομάδα δεν είναι καν στους ισχυρούς.

Θερμοπύλες ή κωμωδία;

 

Και τώρα;  Πρέπει να γελάμε ή να κλαίμε; Να χαιρόμαστε ή να λυπούμαστε; Να είμαστε περήφανοι ή να ντρεπόμαστε; Όλα μαζί ή τίποτε από αυτά;

Καταρχήν και καταρχάς, επειδή πρόκειται για ποδόσφαιρο, δεν υπάρχει λόγος ιδιαίτερης στεναχώριας: η ποδοσφαιρική λύπη, ακόμη και στις πιο βαριές περιπτώσεις δεν πρέπει να διαρκεί πάνω από μια νύχτα. Όπως κι η ποδοσφαιρική χαρά, όσο έντονη κι αν είναι, έχει τελικά χαρακτήρα παροδικό. Η πρόκριση της εθνικής δεν θα βελτίωνε ουσιωδώς τις ζωές μας. Ούτε κι ο αποκλεισμός πρόκειται να τις καταστρέψει.

Δυσκολεύομαι όμως και να χαρώ γιατί μετά κι από τη χτεσινή εμφάνιση, αποδείχθηκε ότι η εθνική μπορούσε (για να μην πω ότι έπρεπε) να προκριθεί μέσα απ’ αυτό τον όμιλο. Όλοι πια παραδέχονται ότι η πρόκριση χάθηκε εξαιτίας της απίστευτης παράστασης κωμωδίας που έπαιξαν οι διεθνείς και το προπονητικό τημ στο Πορτ Ελίζαμπεθ με τους Κορεάτες. Άρα, για να μη μασκαρεύουμε την αλήθεια, μιλάμε για αποτυχία. Όχι παταγώδη, αλλά πάντως αποτυχία.

Πρέπει να είμαστε περήφανοι; Ήδη βλέπω τους διθυράμβους των ΜΜΕ για τους πολεμιστές που κράτησαν Θερμοπύλες μέχρι το 78΄, ηρωϊκά μαχόμενοι απέναντι στους επίλεκτους Αργεντίνους του Μεγάλου Βασιλέως Μαραντόνα! Να το δούμε το θέμα λίγο πιο ψύχραιμα; Το πρόβλημα με τις διάφορες Θερμοπύλες και πολιορκίες του Μεσολογγίου είναι ότι γνωρίζουμε εξαρχής ότι ο εχθρός, του οποίου παραδεχόμαστε την καταφανή υπεροχή, θα νικήσει στο τέλος. Κι αν στη μάχη οι πολεμιστές ρισκάρουν τη ζωή τους για ένα υψηλότερο κατ’ αυτούς  ιδανικό, δεν έχω πειστεί ότι στο ποδόσφαιρο χωρούν τέτοιας μορφής αναλύσεις. Κατά της Αργεντινής, η Ελλάδα εμφανίστηκε με το πιο αμυντικό πρόσωπο της εξαιρετικά αμυντικοστρεφούς ρεχαγκέλειας περιόδου. Ομάδα να παίζει με τέσσερα στόππερ δεν έχω ξαναδεί ποτέ. Ο χτεσινός αγώνας μου θύμισε σε μεγάλο βαθμό τις «ηρωϊκές» εμφανίσεις ελληνικών συλλόγων σε ευρωπαϊκά κύπελλα στη δεκαετία του ’80, όταν πήγαιναν να αντιμετωπίσουν εκτός έδρας μεγάλους αντιπάλους με καθαρό σύστημα άμυνας στα ταμπούρια: έχαναν τελικά με 0-1 ή 0-2 κι απέφευγαν τον διασυρμό (ο οποίος ερχόταν συχνά στη ρεβάνς, όταν οι ομάδες μας ήταν υποχρεωμένες να παίξουν στοιχειωδώς επιθετικά). Και μη νομίσετε ότι χτες κερδίσαμε τον διεθνή θαυμασμό και την αναγνώριση: τα διεθνή ΜΜΕ ασχολούνται ελάχιστα με την εθνική Ελλάδας: μιλάνε για «εύκολη νίκη της Αργεντινής», για βρόμικο παιχνίδι στον Μέσσι, για λογικό αποκλεισμό μιας αμυντικής ομάδας (κι εδώ λιγάκι ενοχλούμαι, γιατί τελικά αυτός ο αποκλεισμός ούτε τόσο λογικός ούτε αναπόφευκτος ήταν). Την ευνοϊκότερη, ίσως, κριτική, την είχε ο ιστότοπος του Φρανς Φουτ: «La Grèce n’a pas vraiment démérité mais elle a payé cash un jeu offensif d’une faiblesse abyssale».

Εντάξει, όμως, ούτε να ντρεπόμαστε πρέπει. Όσοι αγωνίστηκαν χτες επέδειξαν πάθος κι αυταπάρνηση (στοιχεία που – χρειάζεται να το θυμήσουμε, – δεν υπήρχαν στο ματς με την Κορέα). Ο Τζόρβας έκανε ηρωϊκό παιχνίδι (αν και η αδυναμία του στις εξόδους, ιδίως στα κόρνερ, φάνηκε και χτες, χωρίς πάντως συνέπειες). Όλοι οι αμυντικοί έκαναν ό,τι μπορούσαν (ο Μέσσι μόνο προς το τέλος μπόρεσε να γίνει ουσιαστικός). Ο Βύντρα έκανε ένα εξαιρετικά ώριμο παιχνίδι και, στην τελική, ήταν ο παίκτης με τις καλύτερες μεταβιβάσεις. Οι τρεις του κέντρου προσπάθησαν. Κι ο Σαμαράς έδειξε αρετές που δεν πιστεύαμε ότι είχε (ή πιστεύαμε ότι τις είχε ξεχάσει) στον απίστευτα άχαρο ρόλο του μοναδικού κι εντελώς απομονωμένου επιθετικού. Το σχέδιο ήταν απλό: ηρωϊκή άμυνα για το 0-0, το γκολ επαφίεται στην πίστη μας στα θαύματα και για τα υπόλοιπα ελπίζουμε οι Νιγηριανοί να κάνουν το καθήκον τους. Θα μπορούσε και να πετύχει (αλλά δεν θα ήταν το πιο πιθανό σενάριο). Τελικά δεν πέτυχε. Είναι αλήθεια ότι οι τραυματισμοί και των τριών μέσων μας έδεσαν τα χέρια του Ρεχάγκελ (αν και πάλι θα μπορούσε να δείξει μεγαλύτερη φαντασία στις αλλαγές του: κάτι θα μπορούσε να προσφέρει χτες ο Σαλπιγγίδης, σίγουρα κάτι περισσότερο από τον Πατσατζόγλου που απλώς ήταν ένα ακόμα σώμα στην άμυνα). Είναι, επίσης, αλήθεια ότι το θαύμα παραλίγο να συμβεί στη φάση του 48΄: ο Σαμαράς βλέπει την πάσα στον κενό χώρο (ποιός την έκανε αλήθεια;), αρχίζει το σπριντ από τη σέντρα, ντριμπλάρει με απίστευτο τρόπο τον Ντεμικέλις, μπαίνει στην περιοχή και κερδίζει (και με τύχη) την κόντρα απ’ τον Οταμέντι: ενώ ο Ρομέρο έχει αυτοεξουδετερωθεί, δεν έχει πια τις δυνάμεις και το καθαρό μυαλό ώστε να στοχεύσει σωστά. Μετά, ήρθαν οι τραυματισμοί, η κούραση και το μοιραίο στο τέλος, με δήμιους τον Ντεμικέλις και τον βετεράνο Μαρτίν Παλέρμο [Ελλάδα-Αργεντινή 0-2 (0-0), Πολοκουάνε]. Μια συγκινητική εμφάνιση, αλλά όχι ακριβώς αυτό που αρκεί για να χτίσεις με φιλοδοξίες την ομάδα του μέλλοντος [να πούμε παρενθετικά ότι χτες οι Γάλλοι στοιχηματζήδες πρότειναν μετά μανίας Χ ημίχρονο 2 τελικό, διότι «η Ελλάδα έχει σκληροτράχηλη άμυνα που θα κρατήσει ένα ημίχρονο, αλλά απ’ την άλλη φέτος δεν είναι 2004 για να πάρει και τελικό αποτέλεσμα»].  

Η Αργεντινή δεν σκοτώθηκε (με τον κίνδυνο τραυματισμών ή καρτών) να πάρει το παιχνίδι. Δεν αδιαφόρησε, όμως. Φυσικά η είσοδος εφτά νέων παιχτών στην ενδεκάδα δεν ήταν ό,τι το καλύτερο για τη συνοχή της. Από αυτούς, ο μέσος (μέχρι τώρα της Ουρακάν και πλέον της Φιορεντίνα) Μάριο Μπολάττι μου έκανε την καλύτερη εντύπωση. Αγωνιστικός ο Κλεμέντε Ροντρίγκες, αλλά δεν του βγήκαν και πολλά απ’ όσα προσπάθησε. Ο Μιλίτο χάθηκε μέσα στην ελληνική άμυνα. Ο Αγουέρο ξεκίνησε δυναμικά, αλλά μετά το ημίωρο χάθηκε κι αυτός. Χαιρετίζουμε την επανεμφάνιση με γκολ του γερόλυκου Παλέρμο. Έτσι κι αλλιώς η Αργεντινή έκανε το 3 στα 3 και μπορεί να προετοιμαστεί για το πονηρό και δύσκολο ρημέικ του 2006: ένας νοκ άουτ αγώνας με το Μεξικό δεν είναι ακριβώς ό,τι καλύτερο μπορεί να σου τύχει στους 16 [όταν, αστειευόμενος, λέω ότι η Βραζιλία είναι η ευνοούμενη της παράγκας της ΦΙΦΑ κάτι τέτοια έχω στο μυαλό μου: η Αργεντινή ήταν καταδικασμένη να παίξει στους 16 με ζόρικο αντίπαλο]. 

Στο άλλο ματς, οι Νιγηριανοί έπρεπε να έχουν νικήσει, μόνο που υπήρξαν απίστευτα άστοχοι μπροστά στο κορεατικό τέρμα: η φάση με τον Γιακούμπου Αγιεγκμπένι να αστοχεί από μισό μέτρο μπροστά σε κενό τέρμα είναι η χαρακτηριστικότερη του αγώνα [Νιγηρία-Ν. Κορέα 2-2 (1-1), Ντέρμπαν]. Μαζί με την εθνική μας, η Νιγηρία πρέπει να έχει τύψεις από την παρουσία της στο Μουντιάλ αυτό: μπορούσε να πάρει την πρόκριση, αλλά δεν το πέτυχε, σε μεγάλο βαθμό λόγω των δικών της λαθών. Προσέθεσε το λιθαράκι της στη (συμβολικότατη) διαδικασία αποκλεισμού των αφικανικών ομάδων: είπαμε, ίσως αυτό το ΠΚ, που διοργανώνεται στην Αφρική να είναι το πρώτο μετά το ’86 (και την πρόκριση του Μαρόκου στους 16) που καμία αφρικανική ομάδα δεν θα προκριθεί από την πρώτη φάση. Με όλα αυτά, προκρίθηκε η ομάδα με το λιγότερο ταλέντο, αλλά τις περισσότερες συλλογικές αρετές: η Ν. Κορέα προκρίνεται για πρώτη φορά στους 16 παίζοντας εκτός της χώρας της. Μια μεγάλη επιτυχία για τους Ασιάτες, αλλά κι αρκετή χαρά για τους αντιπάλους τους στην επόμενη φάση.

Η Ουρουγουάη ξέρει και μπορεί: Στο ντέρμπυ του πρώτου ομίλου, η Ουρουγουάη ήξερε καλύτερα τί ακριβώς ήθελε και πώς να το πάρει [Ουρουγουάη-Μεξικό 1-0 (0-0), Ράστενμπεργκ/ Ρύστενμπυρχ]. Ένα ντέρμπι με τα ξαδέρφια απ’ την άλλη μεριά του Λα Πλάτα δεν θα ήταν η καλύτερη προοπτική για τη Σελέστε. Με αποφασιστικότητα και ψυχραιμία η Ουρουγουάη (μολονότι της αρκεί και το Χ) θα πάρει τον έλεγχο του παιχνιδιού. Ο συνδυασμός Φορλάν-Καβάνι (εξαιρετική η σέντρα-πάσα του) και το άψογο τελείωμα της φάσης από τον Σουάρες (43΄) θα δώσουν στη Σελέστε το περιθώριο ασφαλείας που χρειάζεται. Το Μεξικό θα προσπαθήσει: ευκαιρίες είχε και πριν το γκολ που δέχθηκε, ευκαιρίες θα κάνει και μετά. Δεν θα τα καταφέρει, όμως: πιθανώς και γιατί δεν έκρινε ότι η νίκη στο χτεσινό ματς ήταν ζήτημα καθοριστικής σημασίας. Ωστόσο, όσο καλή και ταλαντούχα ομάδα κι αν έχεις (και το Μεξικό την έχει) ένα παιχνίδι με τους Αργεντίνους δεν είναι απλή υπόθεση. Θα μου πείτε ότι αν θέλεις να κατακτήσεις την κορυφή πρέπει να περάσεις μεγάλες ομάδες. ΟΚ, μόνο που δεν θα έβλαπτε το Μεξικό να κερδίσει σ’ αυτοπεποίθηση παίζοντας στους 16 με έναν ευκολότερο αντίπαλο. Η ωριμότατη Ουρουγουάη, αντιθέτως, θα έχει την τύχη να παίξει με έναν αδύναμο για αυτό το στάδιο αντίπαλο και μπορεί να ονειρεύεται την επιστροφή της στους 8 μετά από 40 χρόνια.

Τίτλοι τέλους για τη Γαλλία: Το πικρό ποτήρι της ήττας, του αποκλεισμού και της ταπείνωσης, η Γαλλία του Ντομνέκ (η χειρότερη Γαλλία των τελευταίων 35 χρόνων) το ήπιε μέχρι τέλους [Ν. Αφρική-Γαλλία 2-1 (2-0), Μπλουμφοντέιν]. Κάτι ξέραμε όταν σας λέγαμε μετά το ματς με το Μεξικό ότι αυτή η Γαλλία δεν μπορεί να κερδίσει καμία ομάδα. Αυτά που μάθαμε στη συνέχεια απλώς επιβεβαίωσαν την αρχική κρίση μας. Ποτέ ξανά δεν πρέπει να υπήρξε σε τελική φάση ΠΚ εθνική ομάδα με τόσα εσωτερικά προβλήματα, με ανταρσίες παικτών, προπονητή που έχει χάσει κάθε ίχνος σεβασμού των ποδοσφαιριστών του, ομοσπονδία άτολμη να αντιμετωπίσει μια κρίση, και ό,τι άλλο θέλετε. Οι αλλαγές στη σύνθεση δεν μπορούσαν από μόνες τους να αναστρέψουν την προδιαγεγραμμένη πορεία προς την ήττα (φιλότιμο ματς από τον Σισσέ που κάτι προσπάθησε, όπως κι ο Ζινιάκ για να είμαστε ειλικρινείς, χωρίς πάντως να γίνει ουσιαστικός). Η (αυστηρότατη) αποβολή του Γκουρκύφφ από το 25΄ κιόλας (ενδεικτική της έλλειψης ψυχραιμίας και της κακής ψυχολογίας και του συγκεκριμένου παίκτη και της ομάδας γενικά) στέρησε απ’ τη Γαλλία και τις τελευταίες ελπίδες για κάτι καλό. Ο Μπλαν αναλαμβάνει μια ομάδα που βρίσκεται κυριολεκτικά στο σημείο μηδέν. Κι αναρωτιέται κανείς, μήπως πριν αρχίσει να χτίζει, θα πρέπει να κατεδαφίσει κιόλας (πόσο πρέπει να στηριχτεί σε παίκτες σαν τον Εβρά και τον Ριμπερύ που πρωτοστάτησαν στη θλιβερή ανταρσία των Γάλλων διεθνών;). 

Η Ν. Αφρική δεν απέφυγε το στίγμα της πρώτης ομάδας διοργανώτριας χώρας που αποκλείεται από την φάση των ομίλων. Ωστόσο, λαμβανομένων υπόψη των περιορισμένων δυνατοτήτων της, οι εμφανίσεις της ήταν συμπαθητικές: ολοκλήρωσε με νίκη την παρουσία της, ενώ έχασε ένα μόνο παιχνίδι όπου ο αντίπαλός της ήταν σκάλες ανώτερος σε ταλέντο, τεχνική και τακτική.

Συνέχεια της ώρας της αλήθειας και σήμερα. Στον τρίτο όμιλο, μένει να δούμε αν ακόμη ένα ψευδοφαβορί θα εγκαταλείψει νωρίς την κούρσα. Πάντως, όσο άθλιο ποδόσφαιρο κι αν παίζει, η Αγγλία εμφανίζεται πάλι σαν φαβορί για την πρόκριση, κυρίως γιατί ο αντίπαλός της δεν έχει το ταλέντο και την προσωπικότητα που απαιτούν οι περιστάσεις. Θα είναι αυτό αρκετό για τους Άγγλους; Θα το δούμε. Για την άλλη θέση, πλεονέκτημα στους Αμερικανούς λόγω ταλέντου και νοοτροπίας.

Ο σκληρός τέταρτος όμιλος υπόσχεται τιτανομαχίες. Στο προ-προηγούμενο ποστ εξηγήσαμε τους λόγους για τους οποίους η Γερμανία και η Σερβία είναι τα λογικά φαβορί. Η εκτίμηση αυτή δεν έχει μεταβληθεί.

Mort et transfiguration

   

Η δεύτερη αγωνιστική της φάσης των ομίλων άρχισε και μαζί άλλαξε κι η ατμόσφαιρα της διοργάνωσης. Η ανάγκη να εξασφαλιστούν οι βαθμοί για την πρόκριση οδήγησε τις ομάδες να πάρουν περισσότερα ρίσκα, να παίξουν επιτέλους και λίγο ποδόσφαιρο. Κάποιες ομάδες ανέβασαν τις μηχανές σχεδόν στο φουλ. Άλλες, προσπάθησαν να διορθώσουν τα λάθη του πρώτου παιχνιδιού τους. Και μερικές συνέχισαν σαν να μη συμβαίνει τίποτε. Μέσα σ’ όλα αυτά, εθνικές που βρίσκονταν ένα βήμα πριν από την καταστροφή μεταμορφώθηκαν και αναστήθηκαν. Αυτές που αποδείχθηκαν ανίκανες να διορθώσουν τα σφάλματά τους τιμωρήθηκαν, εγκαταλείποντας τον όχι και τόσο μάταιο κόσμο του Μουντιάλ. Η εθνική μας ανήκει στις πρώτες: παρουσίασε μια από τις πιο εντυπωσιακές μεταμορφώσεις ομάδας από ένα ματς στο επόμενο. Η Γαλλία στις δεύτερες. Την ίδια ώρα οι άνθρωποι κι απ’ τις δυο μεριές του Λα Πλάτα χαμογελούν. Αργεντινή και Ουρουγουάη βρίσκονται αγκαλιά με την πρόκριση. 

Η Ελληνική Ανάσταση: Το Μπλουμφοντέιν αποδείχθηκε γούρικο για την Ελλάδα [Ελλάδα-Νιγηρία 2-1 (1-1)]. Αυτή τη φορά, ο Ρεχάγκελ έκανε τις λογικές κινήσεις, αυτές που όλος ο κόσμος  (εμείς οι προπονητές της κερκίδας και του καναπέ) εκτός από τον ίδιο τον προπονητή της ομάδας βλέπει ότι πρέπει να γίνουν. Τρία στόππερ στην άμυνα που γελοιοποιήθηκε στο πρώτο ματς, με την είσοδο του, αν μη τι άλλο, έμπειρου στη θέση αυτή Κυργιάκου και του νεαρού Παπασταθόπουλου (που πάντως φάνηκε λίγο έξω από τα νερά του), ενώ ο Βύντρα πέρασε στη γνώριμή του θέση του δεξιού μπακ, αφήνοντας εκτός ενδεκάδας τον Σεϊταρίδη. Στην επίθεση ο Σαλπιγγίδης ξεκίνησε βασικός, όπως έπρεπε να έχει συμβεί από το πρώτο παιχνίδι, αντί του Χαριστέα, ενώ τα σπασμένα για την είσοδο του τρίτου κεντρικού αμυντικού τα πλήρωνε λογικά ο Σαμαράς που δεν είχε προσφέρει απολύτως τίποτε στον αγώνα του Πορτ Ελίζαμπεθ.

Η εθνική άρχισε τον αγώνα σαφώς καλύτερα, δείχνοντας επιθυμία να παίξει επιτέλους ποδόσφαιρο. Συνέχισε, πάντως, να είναι νευρική κι αυτό το πλήρωσε γρήγορα: δέχθηκε ένα γκολ (16΄ Ούτσε) για το οποίο φέρει προφανή ευθύνη ο Τζιόρβας, αλλά και η άμυνα συνολικά, καθώς οι τοποθετήσεις και οι αντιδράσεις της στην εκτέλεση του φάουλ ήταν εντελώς άστοχες (ας αναγνωρίσουμε στον τερματοφύλακα το ελαφρυντικό ότι η μπάλα αναπήδησε, ενώ ο ίδιος δεν πρέπει να είχε σχεδόν καθόλου οπτικό πεδίο). Επιστροφή του εφιάλτη. Βεβαιότητα ότι θα αρχίσουμε να μετράμε πάλι γκολ και να ψάχνουμε να βρούμε αν θα διεκδικήσουμε τον τίτλο της χειρότερης ομάδας του Μουντιάλ. Ωστόσο αντίδραση υπήρξε. Κυρίως, αυτή τη φορά μας βοήθησαν οι συγκυρίες: η αποβολή του Κάιτα στο 33΄, την οποία ουσιαστικά κέρδισε ο Τοροσίδης, ήταν το καθοριστικό σημείο του αγώνα. Έχοντας αριθμητικό μειονέκτημα οι Νιγηριανοί αποδιοργανώθηκαν εντελώς: οι αποστάσεις ανάμεσα στις γραμμές τους μεγάλωσαν, η άμυνά τους χαλάρωσε. Ο Ρεχάγκελ έκανε την επιβεβλημένη κίνηση περνώντας στο παιχνίδι έναν ακόμη επιθετικό (Σαμαράς αντί Παπασταθόπουλου). Η Ελλάδα άρχισε να παίζει πραγματικά καλό ποδόσφαιρο: κάθετες και διαγώνιες πάσες, κίνηση στον χώρο, διεμβολισμοί, ντρίμπλες. Ευκαιρίες και τελικά η ισοφάριση λίγο πριν τη λήξη του α΄ ημιχρόνου, την οποία είχε καθυστερήσει ο εξαιρετικός Νιγηριανός τερματοφύλακας Ενυέμα. Πάλι με τη βοήθεια και της τύχης: το σουτ του Σαλπιγγίδη κόντραρε πάνω στον Αρούνα και κατέληξε στα δίχτυα.

Το δεύτερο ημίχρονο αρχίζει όπως ακριβώς τελείωσε το πρώτο. Η Ελλάδα κυριαρχεί. Δεν θυμίζει σε τίποτε την αξιοθρήνητη ομάδα του Πορτ Ελίζαμπεθ. Ο Καραγκούνης έχει γίνει και πάλι ηγέτης, όλο το κέντρο αποδίδει (εύφημος μνεία στον Τζιόλη). Ο Σαλπιγγίδης αποτελεί διαρκή πηγή κινδύνων για την αντίπαλη άμυνα, ενώ ο Τοροσίδης κάνει το μεγάλο ματς που χρωστούσε στην εθνική. Ο Σαμαράς ξαναγίνεται ο παίχτης που κάποτε είχε θεωρηθεί το μεγαλύτερο ταλέντο του ελληνικού ποδοσφαίρου. Ευκαιρίες πολλές, αλλά κάτω από τα αντίπαλα δοκάρια βρίσκεται ο με διαφορά καλύτερος γκολκήπερ του Μουντιάλ. Στο 71΄ λυγίζει κι αυτός: δεν συγκρατεί τη μπάλα στο δυνατό σουτ του Τζιόλη κι ο Τοροσίδης βρίσκει την ευκαιρία να γίνει δικαιωματικά ο παίκτης που έκρινε το παιχνίδι. Ταχύς ρυθμός, πολλές ευκαιρίες, η μπάλα πηγαίνει πάνω-κάτω. Περνά στον αγώνα κι ο Νίνης. Κι άλλες φάσεις. Ο Σαμαράς κάνει πλάκα στους αντίπαλους αμυντικούς με αλλεπάλληλες ντρίμπλες σε δύο φάσεις στη σειρά. Πού πήγε ο ξυλοκόπος του Πορτ Ελίζαμπεθ που δεν μπορούσε να ντριμπλάρει ούτε τη σκιά του; Η φράντζα είναι ίδια. Ο αγώνας φτάνει στο τέλος. Πρώτη νίκη σε τελική φάση ΠΚ, ο αρχικός στόχος έχει επιτευχθεί, μπορούμε πια να ονειρευόμαστε και πρόκριση. Μπορώ κι εγώ να κυκλοφορώ άνετα στην πόλη μου χωρίς να χρειάζεται να κρύβω, από ποδοσφαιρική άποψη, την εθνικότητά μου. 

Ποιά εικόνα της εθνικής ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα; Η αξιοθρήνητη ομάδα άτεχνων παιχτών που εμφανίστηκε κόντρα στους Νοτιοκορεάτες ή η σημερινή ομάδα που κυριάρχησε στον αγωνιστικό χώρο; Πιθανώς καμία, αν και νομίζω ότι η αλήθεια βρίσκεται πιο κοντά στη δεύτερη. Θα ήταν άλλωστε άδικο για μια ομάδα που υπήρξε πρωταθλήτρια Ευρώπης πριν έξι χρόνια (όπως κι αν συνέβη αυτό) να μείνει στην τραγική εικόνα του πρώτου παιχνιδιού. Ταυτόχρονα, όμως, θα πρέπει να τα βάλει με τον εαυτό της: με μια στοιχειωδώς σοβαρή εμφάνιση στο Πορτ Ελίζαμπεθ,  η εθνική θα ήταν σήμερα αγκαλιά με την πρόκριση και δεν θα χρειαζόταν θαύματα με την Αργεντινή. Για σκεφτείτε το απευκταίο (αλλά διόλου απίθανο) ενδεχόμενο να πέσουμε ηρωϊκώς μαχόμενοι κατά της Αλμπισελέστε και την ίδια ώρα οι Νιγηριανοί να κερδίζουν με δύο γκολ διαφορά και να κατακτούν την πρόκριση! Κρίμα δεν θα είναι; Τέλος πάντως, έστω κι έτσι, τα πράγματα διορθώθηκαν: η εποχή της ήττας και της σφαλιάρας τελείωσε.

Η επίδειξη δύναμης της Αλμπισελέστε: Λίγο νωρίτερα, η Αργεντινή αποφάσισε να ανεβάσει ταχύτητα, να δικαιολογήσει τον τίτλο του φαβορί και να καθαρίσει την υπόθεση πρόκριση [Αργεντινή-Ν. Κορέα 4-1 (2-1), Γιοχάνεσμπουργκ]. Μπήκε και πάλι δυνατά στο παιχνίδι, μόνο που αυτή τη φορά δεν κάθησε στο 1-0 και συνέχισε να παίζει καλό ποδόσφαιρο. Η μείωση του σκορ από τους Κορεάτες λίγο πριν τελειώσει το πρώτο ημίχρονο προκάλεσε παροδική απλώς ανησυχία: η Αλμπισελέστε μπήκε και στο δεύτερο μέρος δυνατά και τελείωσε το παιχνίδι αποδίδοντας θεαματικό ποδόσφαιρο. Ο Μέσσι ήταν ακόμη πιο ουσιαστικός, ενώ ο Ιγουαϊν με τα τρία γκολ που πέτυχε κέρδισε πολλούς πόντους στον σκληρό αγώνα για την ακριβή θέση του βασικού φορ της Αργεντινής. Ο Μαραντόνα διαθέτει πια χρόνο και άνεση για να ετοιμάσει τα σχέδιά του για τον επόμενο γύρο.

Η Ουρουγουάη βλέπει και πάλι ψηλά: Χαρά μεγάλη και στη γειτονική χώρα βορείως του Λα Πλάτα. Στον αγώνα που άνοιξε τη δεύτερη αγωνιστική, η Ουρουγουάη μπήκε αποφασισμένη να αποδείξει ότι η καλύτερη ομάδα μπορεί να κερδίζει επιβάλλοντας το παιχνίδι της, ακόμη και αν απέναντί της έχει την οικοδέσποινα της διοργάνωσης. Εξαιρετικό παιχνίδι συνολικά από την ομάδα, που δεν επέτρεψε σε καμία στιγμή στους Νοτιοαφρικανούς να απειλήσουν και να πιστέψουν ότι θα μπορούσαν να πάρουν κάτι καλό από αυτό το παιχνίδι. Ο Φορλάν έδειξε γιατί είναι ο ηγέτης της ομάδας πετυχαίνοντας το καθοριστικό πρώτο τέρμα. Ο Σουάρες κέρδισε το πέναλτι με το οποίο κλείδωσε η νοτιοαμερικάνικη νίκη και ο Άλβαρο Περέιρα έβαλε το κερασάκι στην τούρτα ενώ παίζονταν οι καθυστερήσεις [Ουρουγουάη-Ν. Αφρική 3-0 (1-0), Πρετόρια]. Η Ουρουγουάη είναι αγκαλιά με την πρόκριση στους 16, η Ν. Αφική παίρνει τον σκληρό, αλλά αναμενόμενο δρόμο του αποκλεισμού. Θα είναι η πρώτη διοργανώτρια που αποκλείεται τόσο νωρίς. 

Ο αετός πέταξε πάνω από το Πολοκουάνε: Η κηδεία είχε προαναγγελθεί και το γνώριζε όλος ο κόσμος εκτός από τον άμεσα ενδιαφερόμενο, τον Ρεϋμόν Ντομνέκ. Είχαμε ήδη διατυπώσει την πρόβλεψή μας σχετικά με το σοβαρό ενδεχόμενο αποκλεισμού της γαλλικής ομάδας. Το υλικό της τωρινής εθνικής Γαλλίας δεν είναι βέβαια το καλύτερο, δεν είναι όμως και για πέταμα. Αυτό που καταδίκασε τους τρικολόρ ήταν οι ολέθριες επιλογές του προπονητή τους, όπως το ανεξήγητο 4-3-2-1 με τον Ανελκά μόνο επιθετικό, ενώ δεν μπορεί να παίξει χωρίς στήριγμα, ή η διατήρηση στην ενδεκάδα του φριχτά ντεφορμέ Γκοβού. Η επιστροφή στο κλασσικό 4-4-2 με ένα σέντερ φορ μπροστά από τον Ανελκά (κατά προτίμηση τον Σισσέ που και φορμαρισμένος και αληθινός φορ είναι) θα μπορούσε να βοηθήσει τη Γαλλία να παίξει ένα πιο παραγωγικό ποδόσφαιρο. Ο Ντομνέκ προτίμησε να κάνει άλλα κόλπα: ναι μεν διόρθωσε ένα σφάλμα του, ξαναβάζοντας στην ενδεκάδα τον απαραίτητο Μαλουντά, πλην όμως, στην προσπάθεια να διατηρήσει βασικό και τη νέα του αγάπη τον Ντιαμπύ (ίσως ο ωροσκόπος του να υποσχόταν σπουδαία πράγματα αυτήν την περίοδο) έστειλε στον πάγκο τον Γκουρκύφφ, δηλαδή τον μόνο επιτελικό μέσο που είχε στη διάθεσή του! Το αποτέλεσμα το είδαμε όλοι: ούτε μία ουσιαστική ευκαιρία σε ολόκληρο τον αγώνα, ούτε μία πάσα της προκοπής προς τον εκάστοτε φορ (Ανελκά κι έπειτα… Ζινιάκ), την ίδια ώρα που το Μεξικό είχε κάνει έξι μεγάλες ευκαιρίες μόνο στο πρώτο ημίχρονο.

Το Μεξικό είχε πετάξει δυο βαθμούς στον αγώνα της πρεμιέρας. Αυτή τη φορά μπήκε αποφασισμένο να αποδείξει όλα τα καλά που λέγονται για την ομάδα του. Ψύχραιμο, μεθοδικό, με παίκτες υψηλότατης τεχνικής κατάρτισης και, ειδικά επιθετικούς, ταχύτατους που έκαναν τη γαλλική άμυνα να πελαγοδρομεί. Κι ακόμα, με δύο εντυπωσιακές μηχανές στην αριστερή πλευρά (Σαλσίδο και Τορράδο) που κάλυπταν τον χώρο, άλλαζαν θέσεις και κατέβαζαν τη μπάλα. Επιπλέον, το Μεξικό υπερείχε και στον πάγκο: ο Αγκίρε και τολμηρός και εύστροφος υπήρξε. Όταν τραυματίστηκε ο Βέλα τον αντικατέστησε (31΄) με τον απίστευτα γρήγορο Μπαρρέρα, ο οποίος πολλαπλασίασε τα προβλήματα των Γάλλων αμυντικών. Δεν δίστασε να παίξει και με τέσσερις επιθετικούς, βγάζοντας (54΄) έναν ταλαντούχο αλλά νευρικό μέσο (Χουάρες) για να περάσει στο παιχνίδι ένα καθαρόαιμο φορ (Ερνάντες). Κι όταν πια κουράστηκε ο Φράνκο, ο Αγκίρε τον αντικατέστησε με τον Μπλάνκο. Όταν το ταλέντο συνδυάζεται με την τόλμη τελικά ανταμείβεται: ένα ξεπέταγμα του Ερνάντες (από ελεγχόμενη θέση οφσάιντ) που ντρίμπλαρε και τον τερματοφύλακα (64΄) και η επέλαση του Μπαρρέρα που ανάγκασε τον Αμπιντάλ να του κάνει πέναλτυ, το οποίο εκτέλεσε με μαεστρία ο Μπλάνκο (78΄), σφράγισαν τη ληξιαρχική πράξη θανάτου της Γαλλίας του Ντομνέκ [Μεξικό-Γαλλία 2-0 (0-0)]. Γιατί δεν πρέπει να υπάρχει κανείς που να πιστεύει ότι το Μεξικό ή η Ουρουγουάη θα σκιστούν να νικήσουν στο μεταξύ τους ματς, όταν με ισοπαλία προκρίνονται και οι δύο! Κυρίως, όμως, κανείς δεν πιστεύει πια ότι αυτή η Γαλλία μπορεί να κερδίσει οποιαδήποτε ομάδα. Τελικά το επίτευγμα του Ρεϋμόν δεν είναι και μικρό…

Τα κουρέλια του Πορτ Ελίζαμπεθ (εφιάλτης στο δρόμο του Μουντιάλ 2)

Νότιος Κορέα-Ελλάδα 2-0 (1-0) [Πορτ Ελίζαμπεθ]: Εντάξει, όλοι είμασταν υποψιασμένοι για την κακή κατάσταση της εθνικής. Αυτό όμως που παρακολουθήσαμε το μεσημέρι από το Πορτ Ελίζαμπεθ ξεπερνούσε τους χειρότερους φόβους μας. Η εθνική Ελλάδας παρουσίασε όλες τις χρόνιες αδυναμίες της περιόδου Ρεχάγκελ (καμία από τις αρετές), μαζί μ’ αυτές της αξέχαστης περιόδου Παναγούλια. Τα φαντάσματα του USA ’94 έδωσαν δυναμικά το παρών στη Νότια Αφρική και οδήγησαν την εθνική σε μία από τις χειρότερες εμφανίσεις της των τελευταίων 40 χρόνων. ΟΙ Νοτιοκορεάτες, παρουσιάζοντας μια αξιοπρεπή ομάδα, οργανωμένη, πειθαρχημένη και με 3-4 παίχτες αξιώσεων (π.χ. οι δύο Παρκ, ο υιός Τσα) κέρδισαν χαλαρά με 2-0. Δεν πρόκειται να κάνουν μεγάλα πράγματα, αλλά τουλάχιστον όταν γυρίσουν στη χώρα τους θα μπορούν να λένε ότι το καθήκον τους το έκαναν. Κάτι που φυσικά δεν ισχύει στην περίπτωση της Ελλάδας.

Η Ελλάδα έπαιξε ποδόσφαιρο της παλαιολιθικής εποχής. Θα μπορούσε να ήταν μια μέτρια βρετανική ομάδα της δεκαετίας του ’60. Καμία ανάπτυξη, η μπάλα όλο στον αέρα, γιόμες, καμινάδες και ψηλές μπαλιές στα τυφλά μπας και βρούμε κανένα συμπαίκτη πιο μπροστά. Γραμμές εντελώς ασύνδετες και, ατομικά η κάθε μία, προβληματικές (ευφημισμός). Καμία πίστη και θέληση για τη νίκη. Παίχτες γερασμένοι ή ατάλαντοι (ή και τα δύο). Μία μόνο φάση στο πρώτο ημίχρονο, αυτή στο 3′ που χαραμίζει ο Τοροσίδης τραγουδώντας το γνωστό «τα πουλιά τα βρίσκει ο χάρος στο φτερό». Μετά ένα γκολ από στημένη φάση με παιδικό στήσιμο της άμυνας: όλοι μας είχαν πρήξει ότι ντε και καλά, εντάξει δεν παίζουμε καλό ποδόσφαιρο, αλλά σε στημένες φάσεις και ψηλό παιχνίδι είμαστε αστέρια. Το είδαμε! Οι Κορεάτες ήταν σκάλες ανώτεροι και στα δύο. Μετά το 1-0 η εθνική μας ήταν ανύπαρκτη (πώς να μην είναι με ένα μόνο δημιουργικό μέσο, ο οποίος, στην πορεία, έγινε κανένας). Έγινε και το 2-0 και η εθνική μας συνέχισε το ίδιο βιολί. Μόνο στο τελευταίο εικοσάλεπτο, λόγω της κούρασης των Κορεατών και της κινητικότητας του Σαλπιγγίδη έκανε φάσεις και προσπάθησε να παίξει ποδόσφαιρο, αλλά ήταν πολύ αργά. Τέλος, ο μέγας κόουτς Ρεχάγκελ έκανε επίδειξη υψηλού κοουτσαρίσματος: έστησε  την ομάδα του άθλια και με τις (2 από τις 3) αλλαγές του κατάφερε να την κάνει χειρότερη.

Το κάποτε μεγάλο ατού της ομάδας, η άμυνα, ήταν σε επίπεδο σχολικού πρωταθλήματος. Το κεντρικό αμυντικό δίδυμο το αποτελούσαν ένα κατσίκι κι ένας ψυχικά ανασφαλής κατά συνθήκη κεντρικός μπακ. Οι γκάφες και τα λάθη τους υπήρξαν μνημειώδη και (φανταζόμαστε) ανεπανάληπτα. Ένα βασικό στοιχείο που λαμβάνει υπόψη του ο προπονητής όταν επιλέγει κεντρικό δίδυμο άμυνας είναι και η μεταξύ των δύο μπακ συμπληρωματικότητα, η «χημεία» τους. Αυτό το δίδυμο δεν είχε παίξει ποτέ ξανά μαζί και (αν δεν βρεθεί άλλος σαδομαζοχιστής προπονητής) δεν πρόκειται να ξαναπαίξει. Στο δεξί άκρο της άμυνας, ένας πρώην ποδοσφαιριστής που παρά τη φιλοτιμία του δεν μπορεί πια να τρέξει. Στο αριστερό ένας επίσης κατά συνθήκη αριστερός μπακ που αποδεικνύεται εντελώς ανεπαρκής στα αμυντικά καθήκοντά του, ενώ σήμερα δεν του βγήκε και τίποτε όσον αφορά τα επιθετικά.

Το κέντρο μας διέθετε ένα μόνο δημιουργικό μέσο, μεγάλο σε ηλικία και κατακουρασμένο, που χάθηκε στο ματς. Δύο αμυντικά χαφ, από τα οποία το πιο ταλαντούχο σε ποδοσφαιρική αξία δεν είχε ούτε όρεξη ούτε δυνάμεις. Μπροστά είχαμε το φάντασμα ενός φιλότιμου παγκίτη που πλέον δεν μπορεί, ένα αγωνιστικό φορ που τροφοδοτήθηκε ελάχιστα και, σε ρόλο αριστερού χαφ-εξτρέμ κάποιον που ταλαιπωρούσε τη μπάλα, δεν πέτυχε ούτε μία από τις ενέργειες που επιχείρησε και γενικώς μας εκνεύρισε. Η ομάδα αποσυντονίστηκε επιθετικά ακόμη περισσότερο με την πρώτη αλλαγή του Ρεχάγκελ, ο οποίος έβγαλε τον μοναδικό οργανωτικό μέσο για να τον αντικαταστήσει με ένα σχεδόν συνταξιούχο αμυντικό χαφ. Καταλήξαμε όλα τα κόρνερ και τα φάουλ να τα εκτελεί ο Τοροσίδης. Η τρίτη αλλαγή του κόουτς έφερε στο τερέν έναν περίπου (αλλά όχι ακριβώς) επιθετικό παίχτη που πρόδηλα δεν έχει τις ικανότητες για να αγωνιστεί σ’ αυτό το επίπεδο και ο οποίος χαράμισε τη μοναδική κλασσική μας ευκαιρία. Μόνο ο Σαλπιγγίδης δικαιολόγησε την παρουσία του στο γήπεδο με τις διεισδύσεις και την κινητικότητά του κι αναρωτιέμαι τί άλλο θα έπρεπε να έχει κάνει για να ξεκινά βασικός, όταν η διαφορά αξίας και φόρμας με αυτούς που άρχισαν ήταν τεράστια. Στους διασώθέντες μπορούμε να κατατάξουμε και τον μαχητικό Γκέκα, καθώς και τον Τζόρβα που είχε δύο-τρεις σωτήριες επεμβάσεις (αλλά, και λόγω ύψους, μειονεκτεί σε εξόδους και ψηλές μπαλιές). Σαν κλασσικός προπονητής της εξέδρας και του καφενείου θα ανρωτηθώ μεγαλόφωνα: δεν είχαν θέση (έστω και σαν αλλαγές όταν το ματς είχε θεοστραβώσει) ο Νίνης ή ο Παπασταθόπουλος; Στην τελική, δείξαμε ελάχιστα πράγματα για ομάδα που αγωνίζεται σε τελική φάση ΠΚ.

Μετά το σημερινό αποτέλεσμα, η εθνική Ελλάδας έχει ουσιαστικά αποκλειστεί. Ο ρεαλιστικός στόχος που απομένει είναι να προσπαθήσουμε να αποφύγουμε την ολοκληρωτική επανάληψη του έπους του ’94, πράγμα δύσκολο. Δηλαδή, να πετύχουμε το πρώτο γκολ μας σε τελική φάση, κι αν γίνεται την πρώτη ισοπαλία. Αλλιώς, οι ιστορικοί του ποδοσφαίρου θα μας κατατάσσουν λίγο πάνω από το θρυλικό Ζαΐρ του ’74.

Αργεντινή-Νιγηρία 1-0 (1-0) [Γιοχάνεσμπουργκ]: Το μεγάλο παιχνίδι του Β΄ ομίλου ξεκίνησε με πολλές υποσχέσεις για να «πέσει» σε ποιότητα στη συνέχεια. Η Αργεντινή άρχισε δυναμικά, πέτυχε νωρίς το γκολ με τον Χάιντσε *, έχασε κάμποσες ευκαιρίες, αλλά είχε και μεγάλα νεκρά διαστήματα (τέλος πρώτου ημιχρόνου, 60΄ έως 80΄). Γενικά, έδωσε σε μεγάλο (και εκνευριστικό βαθμό) την εντύπωση ότι ασπάσθηκε τη λογική της ήσσονος προσπαθείας και ότι επιδίωξε να κάνει συντήρηση δυνάμεων. Όλα αυτά μπορεί να έχουν τη σκοπιμότητά τους στο πλαίσιο ενός τουρνουά με μεγάλη διάρκεια, αλλά δεν είναι πολύ ευχάριστα για τον θεατή. Επιπλέον, η Αργεντινή θα μπορούσε να το πληρώσει, γιατί οι Νιγηριανοί έκαναν φάσεις.

Ο Μέσσι το προσπάθησε, ήταν αγωνιστικός, δημιούργησε και προσπάθησε να τελειώσει ευκαιρίες, αλλά για μια φορά ακόμη δεν ήταν καθοριστικός φορώντας τη φανέλλα της εθνικής. Μέτριο παιχνίδι από τον Ιγουαΐν, που κινδυνεύει σοβαρά να χάσει τη θέση του βασικού από τον Μιλίτο. Κατώτερος των προσδοκιών ο Ντι Μαρία (που θα φέρει ένα τσουβάλι λεφτά στα ταμεία της Μπενφίκα). Σε κάθε περίπτωση, η Αργεντινή, χωρίς να εντυπωσιάσει, πέτυχε τον σκοπό της και συνεχίζει.

Η Νιγηρία ήταν αρκετά φιλότιμη και συμπαθητική, έκανε ευκαιρίες και πάλεψε το ματς. Ενδιαφέρουσα επίθεση με τους Γιακούμπου Αγιεγκμπένι στην κορυφή και στα άκρα τους Ομπάσι, Ομπίννα (α΄ μέρος) και Μάρτινς, Οντεμγουίνγκι (β΄μέρος). Καλύτερη του αναμενομένου η άμυνά της, με σπουδαίο ματς (και επιθετικά) από τον Τάιγουο της Μαρσέιγ (που έφυγε τραυματίας από το ματς). Τέλος, εξαιρετική εμφάνιση του τερματοφύλακα Ενυέμα. Πιθανότατα, αυτό που καταδίκασε τη Νιγηρία ήταν η έλλειψη νοοτροπίας μεγάλης ομάδας. Πάντως, για τα δόντια της εθνικής μας κι έτσι όπως είναι, η Νιγηρία φαίνεται πολύ σκληρή.

* Επειδή τον τελευταίο καιρό (και σήμερα ειδικά) παρατηρώ στους αθλητικούς ιστότοπους και στα αθλητικά έντυπα μια τάση «υπερδιόρθωσης» όσον αφορά την προφορά και τη μεταγραφή στα ελληνικά των ονομάτων των Αργεντίνων ποδοσφαιριστών, να επισημάνω ότι ο παίκτης προφέρεται ΧάινΤΣε και όχι Χάινσε. Χαιρετίζω βεβαίως την προσπάθεια που γίνεται επιτέλους για μια πιο πιστή στο αυθεντικό προφορά των νοτιοαμερικάνικων ονομάτων, γιατί σιγά σιγά μας απαλλάσσει από τα ανύπαρκτα «ζ» (εν γένει στα ισπανικά) και «θ» (στα ισπανικά της Λατινικής Αμερικής), αλλά το σπορ θέλει πολύ προσοχή. Ευτυχώς δεν είμαστε πια στην προ-ίντερνετ εποχή που έπρεπε να έχεις συγγενείς και φίλους στη χώρα καταγωγής του παίχτη για να μάθεις τη σωστή προφορά του ονόματός του. Όπου υπάρχει αμφιβολία, ένα βιντεάκι από το You Tube με περιγραφή από νοτιοαμερικάνο σπορτσκάστερ δίνει τη λύση. Αλλιώς και η ίδια η Βίκυ δίνει συχνά τη σωστή λύση (τιπ: η ρώσικη Βίκυ είναι μανούλα στο θέμα της προφοράς των ονομάτων λατινοαμερικάνων παιχτών. Μεταγράφει τα ονόματα, σχεδόν πάντα, με σωστή προφορά και βάζοντας και τόνους). Λοιπόν, όταν έχετε όνομα Αργεντίνου που είναι ιταλικό ή μεταναστών από άλλη χώρα, ο συνήθης κανόνας είναι ότι το όνομα θα προφέρεται όπως στα ιταλικά (σχεδόν πάντα) ή στην άλλη γλώσσα καταγωγής (τις περισσότερες φορές). Ειδάλλως, Βίκυ και Γιου Τιούμπ. Ο σκόρερ του σημερινού αγώνα, για να γυρίσουμε στο ζητούμενο, είναι γιος Γερμανού στην καταγωγή  (από τη γερμανική μειονότητα του Βόλγα) και προφέρει το όνομά του όπως αυτό προφέρεται στα γερμανικά (ειδάλλως κύριοι των αθλητικών ιστότοπων δεν θα έπρεπε να τον πείτε Χέινσε; δεν υπάρχει λόγος να κάνετε μισές δουλειές).

Οι όμιλοι: Β΄

Και ο δεύτερος όμιλος της πρώτης φάσης του νοτιοαφρικανικού Μουντιάλ είναι δύσκολος και αμφίρροπος. Βέβαια, σε αντίθεση προς τον πρώτο, ο δεύτερος όμιλος διαθέτει φαβορί που δεν φαίνεται ότι θα κινδυνέψει για την πρόκριση στον γύρο των 16. Είναι ο όμιλος της Αργεντινής, ενός από τα μεγάλα φαβορί για τον τίτλο, της ομάδας που έχει στις τάξεις της τον καλύτερο ποδοσφαιριστή στον κόσμο. Είναι επίσης ο όμιλος της εθνικής μας, η οποία θα πρέπει να δώσει σκληρή μάχη με Νιγηριανούς και Κορεάτες για να κερδίσει το δεύτερο εισιτήριο για τους 16.

 α΄. Η  Αργεντινή (κατάταξη ΦΙΦΑ: 7η, καλύτερη θέση: 1η το 2008), είναι (το δεύτερο λογικά μετά τη Βραζιλία) φαβορί για την κατάκτηση του κυπέλλου. Με το σπουδαίο έμψυχο δυναμικό που διαθέτει δεν πρέπει να συναντήσει προβλήματα για να προκριθεί. Μου φαίνεται αδιανόητη μια επανάληψη της καταστροφής του 2002 στην Ασία, όταν η ομάδα ξεκίναγε σαν φαβορί με τον «μάγο» Μαρσέλο Μπιέλσα στον πάγκο, τον Βερόν και τον Μπατιστούτα επικεφαλής, και κατέληγε να αποκλειστεί ντροπιαστικά από τον πρώτο κιόλας γύρο , κάνοντας τη χειρότερη εμφάνιση σε τελικά από το 1962 (χάνοντας 0-1 από τους μισητούς εχθρούς Άγγλους και αδυνατώντας να κερδίσει τους Σουηδούς). Για την εθνική Αργεντινής, για το τί σημαίνει ποδόσφαιρο για τους Αργεντίνους, για τις πιθανότητες κατάκτησης του ΠΚ έχουμε ήδη μιλήσει τόσο στο Ιστολόγιο του Ρογήρου όσο και εδώ. Πάμε στο παρόν: θυμίζουμε ότι η Αργεντινή κινδύνεψε πολύ σοβαρά με αποκλεισμό στα προκριματικά τούτου του ΠΚ, κερδίζοντας τη συμμετοχή της στην τελική φάση κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή, με τη νίκη επί της αμέσου ανταγωνίστριάς της για την πρόκριση Ουρουγουάης, μέσα στο Μοντεβίδεο. Η ομάδα έχει προβλήματα:

1. Δεν διαθέτει πραγματικό προπονητή. Επαναλαμβάνουμε ότι το αρχικό σχέδιο της αργεντίνικης ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας ήταν να ονομάσει μεν προπονητή τον Μαραντόνα, το ζωντανό είδωλο, τον θεό τον επιφανή, αλλά, έχοντας επίγνωση των περιορισμένων προπονητικών δυνατοτήτων του, να του βάλει σαν επιτηρητή τον Κάρλος Μπιλάρδο, δηλ. τον προπονητή της εθνικής (και του ίδιου του Μαραντόνα) στα ΠΚ του ’86 και ’90. Φυσικά, το σχέδιο δεν δούλεψε, γιατί δεν είναι δυνατό να ασκήσεις κηδεμονία σε 50άχρονο. Οπότε, η μόνη ελπίδα μας είναι να βρει ο Μαραντόνα τις δυνατότητες καλού προπονητή στη πορεία. Ποιός ξέρει; Πολλά γίνονται σ’ αυτή τη ζωή.

2. Πρέπει να βελτιώσει την αμυντική λειτουργία της συνολικά, καθώς στα προκριματικά έδειξε μεγάλη αστάθεια (θυμηθείτε το εντός έδρας ματς με τους Βραζιλιάνους στο Ροσάριο που χάθηκε με κάτω τα χέρια 1-3). Από την άποψη αυτή, η επιλογή του Μαραντόνα να αφήσει εκτός εθνικής τους έμπειρους και φορμαρισμένους Χαβιέ Τζανέττι και Εστέμπαν Καμπιάσσο προκαλεί ερωτηματικά.

3. Πρέπει να βρει τον τρόπο να αξιοποιήσει το μεγάλο της όπλο, τον Λιονέλ Μέσσι (ή, για να διατυπώσουμε διαφορετικά τον στόχο, να αναλάβει επιτέλους ο Μέσσι τον ρόλο του ηγέτη της ομάδας). Μέχρι τώρα, πρέπει να παραδεχτούμε ότι ούτε ο Μέσσι έχει κάνει κανένα μεγάλο ματς με την αλμπισελέστε, ούτε η δεύτερη παίζει με τρόπο που να βοηθά το αστέρι της (όπως, αντίθετα, συμβαίνει στη Μπαρσελόνα). Αν σημειωθεί πρόοδος στο ζήτημα αυτό, τότε η Αργεντινή θα έχει θέσει σοβαρή υποψηφιότητα για το τρόπαιο.

4. Πρέπει να εκμεταλλευθεί οπωσδήποτε το γεγονός ότι διαθέτει το καλύτερο δυναμικό επιθετικογενών παικτών. Άρα είναι κρίμα να παίξει μόνο με δύο από αυτούς (τον Μέσσι και τον Γκονσάλο Ιγουαΐν της Ρεάλ), αφήνοντας στον πάγκο τους Μιλίτο, Αγουέρο, Παλέρμο και Τέβες.

Περισσότερα θα διαπιστώσουμε στην πορεία των αγώνων. Η Αργεντινή θα προκριθεί, αλλά το ζητούμενο είναι η συνέχεια.  

β΄. Η Ελλάδα (κατάταξη ΦΙΦΑ: 13η, καλύτερη θέση: 8η το 2008), πιστεύω ότι θα καταφέρει να πετύχει ένα σημαντικό στόχο: να κάνει αξιοπρεπή εμφάνιση που θα βοηθήσει να ξεχαστεί η ντροπή του αμερικάνικου ΠΚ του ’94. Γιατί, αποκλείεται μια θλιβερή εμφάνιση σαν αυτή του πρόσφατου Ευρωπαϊκού, όταν ολόκληρη η υφήλιος καταριόταν την εθνική μας και την άρνησή της να παίξει ποδόσφαιρο; Όχι, βέβαια. Αλλά, η εμφάνιση του 2008 δεν συγκρίνεται με το αξέχαστο ’94 (η φοβερή προετοιμασία στις συνεστιάσεις συλλόγων ομογενών, το τρομερό σύστημα 4-4-2, το βίντεο με τον Παναγούλια να βρίζει θεούς και δαίμονες και να κλωτσά μπουκάλια στα αποδυτήρια, προφανώς στο ημίχρονο της τεσσάρας από τους Βούλγαρους). Η ομάδα του ’94 δεν είχε το επίπεδο να παίξει σε Μουντιάλ: ήταν αδύνατο να πάει καλά με μετριότατο (και ξεπερασμένο) προπονητή και παίκτες που ανήκαν σε τρεις κατηγορίες (ηλικιωμένοι, περιορισμένων δυνατοτήτων, ανήμποροι να βοηθήσουν μέσα στο γενικότερο ναυάγιο, μια ματιά στην αποστολή  θα σας πείσει). Η τωρινή ομάδα δεν έχει τα ίδια χαρακτηριστικά.

Βεβαίως, η ομάδα του 2010 δεν είναι σε πολύ κατάσταση, ενώ το ίδιο το έμψυχο δυναμικό της είναι φτωχότερο και μικρότερων δυνατοτήτων από αυτό του 2004. Η επίθεσή της, παραδοσιακά αδύνατη, μοιάζει ακόμη πιο προβληματική. Η ομάδα δεν παίζει με τρόπο που θα βοηθούσε τον Σαλπιγγίδη. Η εξέλιξη του Σαμαρά σταμάτησε με την προ ετών μεταγραφή του στη Μάντσεστερ Σίτυ, ο Γκέκας είναι ντεφορμέ, ο Αμανατίδης τραυματίας και εκτός αποστολής. Πόσο παρήγορο είναι το ενδεχόμενο να περιμένουμε τη σωτηρία από τον πάντα φιλότιμο Χαριστέα (που η τελευταία χρονιά που έπαιζε βασικός στην ομάδα του ήταν το 2003-2004 στη Βρέμη); Στο κέντρο, οι βασικοί έχουν μεγαλώσει σε ηλικία και φαίνονται ξεζουμισμένοι (Καραγκούνης, Κατσουράνης), ενώ η μεγάλη ελπίδα (Νίνης) είναι τόσο σταθερός σε απόδοση όσο αισιόδοξες είναι οι προοπτικές ανάκαμψης της ελληνικής οικονομίας. Το χειρότερο που προέκυψε από τα φιλικά προετοιμασίας (ισοπαλία με τους Βορειοκορεάτες, χαλαρή ήττα από τους Παραγουανούς) είναι ότι και το μεγάλο ατού της ομάδας, η άμυνα, δείχνει σε κακή κατάσταση. Φανταστείτε ο Ρεχάγκελ να ξεκινήσει με βασικό δίδυμο τους Κυργιάκο-Αβραάμ Παπαδόπουλο: σαν δύο τριαξονικά που προσπαθούν να στρίψουν ανάμεσα σε σβούρες. Ο πρώτος ξέχασε το ποδόσφαιρο (εκτός από τις κεφαλιές) από τότε που πήγε στη Σκωτία, ο δεύτερος δεν το έμαθε ποτέ. Κάτι μου λέει ότι ο σωτήρας εδώ δεν είναι άλλος από τον Λουκά Βύντρα (πιθανώς μαζί με τον ελπιδοφόρο Παπασταθόπουλο).

Με όλα αυτά τα προβλήματα, τί είναι αυτό που δίνει ελπίδες πρόκρισης στην Ελλάδα; Η προσωπικότητά της (μη γελάτε), το ειδικό βάρος της, σε σχέση με τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν και οι αντιπαλοί της. Ίσως φαίνεται περίεργο, αλλά η Ελλάδα έχει περισσότερες πιθανότητες να προκριθεί παίζοντας μέτρια παρά οι αντίπαλοί της.

γ΄. Η  Νιγηρία (κατάταξη ΦΙΦΑ: 21η, καλύτερη θέση: 5η το 1994), είναι για πολλούς φαβορί για την πρόκριση. Δεν είμαι και τόσο σίγουρος. Η σημερινή Νιγηρία είναι χλωμό αντίγραφο της πραγματικά σπουδαίας ομάδας της δεκαετίας του 1990. Και πάλι, όμως, ούτε εκείνη η ομάδα μπόρεσε να φτάσει πιο μακριά από τον γύρο των 16, παρότι οι ειδικοί της έδιναν ελπίδες μέχρι και για ημιτελικούς (η αλήθεια είναι ότι το ’94, που ήταν και καλύτερη, στάθηκε άτυχη χάνοντας 1-2 από τους Ιταλούς στην παράταση). Οι χρόνιες αδυναμίες στην άμυνα και την τακτική ήταν οι βασικοί λόγοι που εμπόδισαν την απογείωση της Νιγηρίας. Η φετινή ομάδα έχει ακόμη πιο έντονες τις αμυντικές αδυναμίες (πού πας με παίκτες που είναι αναπληρωματικοί λ.χ. της Μπόλτον;), ενώ και το κέντρο της είναι χειρότερο απ’ ό,τι στο παρελθόν (ο Όμπι Μικέλ της Τσέλση έμεινε εκτός λόγω τραυματισμού). Το μεγάλο ατού της Νιγηρίας είναι πάντα η επίθεση: ο Γιακούμπου Αγιεγκμπένι της Έβερτον (που τον θυμόμαστε με τη φανέλλα της Μακάμπι Χάιφα να διαλύει τον Ολυμπιακό προ οχταετίας στο Τσάμπιονς Ληγκ), ο Μάρτινς της Βόλφσμπουργκ ή ο Πήτερ Οντεμγουίνγκι (γεννημένος στην Τασκένδη από Ρωσίδα μητέρα) της Λοκομοτίβ Μόσχας είναι όλοι τους πολύ καλοί ποδοσφαιριστές. Αρκούν; Όλα είναι ζήτημα ισορροπίας και ικανότητας διαχείρισης του παιχνιδιού.

δ΄. Η Νότια Κορέα (κατάταξη ΦΙΦΑ: 47η, καλύτερη θέση: 18η το 1997), παρά τις τακτικότατες συμμετοχές της σε τελικά ΠΚ είναι ίσως η λιγότερο εύκολα «αναγνωρίσιμη» (τουλάχιστον στον Έλληνα ποδοσφαιρόφιλο) από τις ομάδες του ομίλου. Δεν πρόκειται να σας παραμυθιάσω, ισχυριζόμενος ότι γνωρίζω καλά το νοτιοκορεατικό πρωτάθλημα, το οποίο προφανώς δεν έχω παρακολουθήσει ποτέ στη ζωή μου και στο οποίο αγωνίζονται οι περισσότεροι από τους παίχτες της εθνικής. Ξέρω μόνο ότι αποτελεί κλειστή λίγκα (δεν υπάρχει υποβιβασμός) στην οποία συμμετέχουν σύλλογοι που ανήκουν στις μεγάλες βιομηχανίες της χώρας. Το μεγάλο αστέρι της ομάδας είναι βέβαια ο Παρκ Γι-Σουνγκ της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, που όμως προέρχεται από μέτρια χρονιά με λίγες συμμετοχές στην ομάδα του.

Η Ν. Κορέα συμμετέχει πάντα στις τελικές φάσεις του ΠΚ από το ’96 και μετά. Εκτός του 2002, ποτέ δεν έχει περάσει στους 16. Κάνει αξιοπρεπείς εμφανίσεις, το παιχνίδι της είναι οργανωμένο και πειθαρχημένο, είναι γρήγορη, οι παίχτες της έχουν ικανοποιητικό επίπεδο τεχνικής και καλή φυσική κατάσταση, πλην όμως λείπει η προσωπικότητα (ατομικά και συλλογικά) που θα την οδηγήσει σε κάτι καλύτερο. Βεβαίως το 2002, στο ΠΚ που διοργανώθηκε κατά το ήμισι στη χώρα της, η εθνική Ν. Κορέας έφτασε στα ημιτελικά: τότε, όμως, είχε καλύτερη φουρνιά παιχτών, το πλεονέκτημα της έδρας, σκανδαλώδη διαιτητική εύνοια και προπονητή ένα μετρ στο κοουτσάρισμα, τον Ολλανδό Χίντινκ. Τα στοιχεία αυτά απουσιάζουν φέτος. Η Κορέα θα πουλήσει ακριβά τα τομάρι της, αλλά δύσκολα θα προκριθεί.

Συμπέρασμα; Η Αργεντινή θα προκριθεί. Για τη δεύτερη θέση και οι τρεις ομάδες έχουν πιθανότητες. Η εθνική μας έχει ένα πολύ μικρό προβάδισμα λόγω εμπειρίας και προσωπικότητας, αλλά καμία εγγύηση πρόκρισης. Αν τα πράγματα στραβώσουν εύκολα μπορεί να καταλήξει τέταρτη.

Αύριο αρχίζουν τα παιχνίδια του ΠΚ, με τους αγώνες του Α΄ ομίλου, που αναμένονται πολύ ενδιαφέροντες. Οπότε, η συνέχεια στο ιστολόγιο προβλέπει για αύριο διπλή μερίδα: και συνέχεια της παρουσίασης των ομίλων και εντυπώσεις από τα δύο πρώτα ματς.