Η καρδιά του πρωταθλητή (και άλλα κλισέ)

Μπήκα στο σπίτι μία ώρα πριν ξεκινήσει το μεγάλο ντέρμπι. Κουρασμένος από δύο πτήσεις, τις αποσκευές και αυτό το λάπτοπ που μου έχει καταστρέψει τον δεξιό ώμο (κι όχι μόνο). Άρχισα να παρακολουθώ το παιχνίδι σχεδόν αδιάφορος, σε κάθε περίπτωση χωρίς τη συναισθηματική φόρτιση του οπαδού την ώρα του μεγάλου ντέρμπυ. Είδα τον Παναθηναϊκό με κάπως μεγαλύτερη αγωνιστική διάθεση, αλλά τα ίδια αγωνιστικά προβλήματα. Τον Ολυμπιακό να έχει μια πιο συμπαθητική κυκλοφορία της μπάλας, αλλά άμυνα που έμοιαζε πολύ τρωτή: ίσως όχι από ένα ΠΑΟ με τέτοιες αποστάσεις ανάμεσα στις γραμμές, αλλά με μια μεγάλη ομάδα του Τσάμπιονς Ληγκ φαντάζομαι ότι δεν θα είχε καλύτερη τύχη απ’ τον Παναθηναϊκό της Βαρκελώνης. Ο συνδυασμός κούρασης και μέτριου ποδοσφαίρου (καλοί είναι πάντα οι ευφημισμοί) άρχισε να με κάνει να χάνω κι άλλο το ενδιαφέρον μου: ο Παναθηναϊκός μου φάνηκε ομάδα με αρκετούς τελειωμένους παίχτες, ο Ολυμπιακός πάλι με μπόλικους μέτριους. Όταν πια ο Παναθηναϊκός δέχτηκε το γκολ (εξαιρετική ενέργεια του Μιραλλάς) άφησα τον καναπέ και πήγα να αδειάσω τις βαλίτσες. Τακτοποιούσα τα ρούχα ρίχνοντας ράθυμες ματιές στην τηλεόραση. Κάπου περνούσαν απ’ το μυαλό μου σκέψεις για το τι θα επακολουθούσε στην ομάδα μου αν το αποτέλεσμα δεν άλλαζε: ποιός θα ήταν ο αντικαταστάτης του Νιόπλια και πότε θα έπαιρνε είδηση το τι παίζει στο ελληνικό πρωτάθλημα, τις εκκαθαρίσεις του έμψυχου δυναμικού, την αναταραχή και τις φουρτούνες που θα διέλυαν τη σεζόν της ομάδας. Όλα αυτά μέχρι που ήρθε η ισοφάριση. Ο οπαδός μέσα μου ξύπνησε και παρακολούθησα τον υπόλοιπο αγώνα όρθιος, σιγοψιθυρίζοντας γαλλικά…

Την ύστατη στιγμή ο Παναθηναϊκός ξύπνησε. Από το τελευταίο ποστ για το δράμα της εντός έδρας ήττας από την Κοπεγχάγη μέχρι το ντέρμπυ των αιωνίων μεσολάβησαν αρκετά επεισόδια στο ψυχόδραμα του φετινού πολυμετοχικού: η άνετη επικράτηση στο Ηράκλειο και η συναισθηματική αντίδραση του Νιόπλια, η συμπαθητική εμφάνιση-νίκη με τον ΠΑΟΚ, το απελπιστικά φοβισμένο παιχνίδι με τη Ρούμπιν και φυσικά το άθλιο ματς με την ΑΕΚ, στο οποίο ο ΠΑΟ έπιασε χαλαρά πάτο: απέναντι σε μια ομάδα με μέτριο υλικό, κραχτές αδυναμίες, αλλά ανεβασμένη ψυχολογία. ο Παναθηναϊκός έδωσε εικόνα ικανή να αποκαρδιώσει τον πιο φανατικό οπαδό του. Ο Σισσέ μόνος κι αβοήθητος σαν την καλαμιά στον κάμπο, Λάζαρος και Λουίς Γκαρσία 30 μέτρα μακριά του, ανόρεχτοι και γκαφατζήδες, ανύπαρκτη επιθετική ανάπτυξη και πιο πίσω τα τιμημένα γηρατειά. Όσο για την άμυνα… μία μόνο γκάφα φτάνει (η ασίστ του Σαρριέγκι στον Τζεμπούρ) για να δώσει προβάδισμα στον αντίπαλο και να παραλύσει μια ομάδα με άμεση ανάγκη ψυχολογικής υποστήριξης.   

Στο ημίχρονο του ντέρμπυ, ο οιονεί απολυμένος Νιόπλιας δεν είχε άλλη επιλογή από το να ρισκάρει. Τα ρίσκα του, όμως, ήταν σύμφωνα με τη λογική. Μαζί με την τεράστια προσωπικότητα του Τζιμπρίλ Σισσέ (όσο κι αν αποτελεί στερεότυπο, η άποψη ότι βοηθά πολύ να έχεις μεγάλους παίχτες στην ομάδα σου ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα) και τη σπουδαία εμφάνιση του Χριστοδουλόπουλου, οδήγησαν σε μια καθαρή νίκη επί του αιώνιου αντιπάλου. Μερικά προσωπικά συμπεράσματα, εν συντομία:

– Πιθανότατα στον Λάζαρο Χριστοδουλόπουλο η θέση του δεύτερου επιθετικού (του επιθετικού υποστήριξης ας πούμε) ταιριάζει πολύ περισσότερο από αυτήν του ακραίου μεσοεπιθετικού. Το βέβαιο είναι ότι στον Παναθηναϊκό ταιριάζει πολύ περισσότερο το σύστημα με δύο επιθετικούς. Για να μην πούμε ότι είναι το μόνο λογικό. Και βέβαια καταδεικνύει ακόμη περισσότερο το τραγικό σφάλμα αυτών που αποφάσισαν για το έμψυχο δυναμικό αφήνοντας την ομάδα μ’ ένα μόνο επιθετικό (άντε δύο, αν και…).

– Ο Παναθηναϊκός έχει καλύτερο έμψυχο δυναμικό από τον αντίπαλό του, αν και «άνισο» (έλλειψη επιθετικών λύσεων πίσω από τον Σισσέ, τρεις, τουλάχιστον, μέχρι πρότινος βασικοί που μοιάζουν ποδοσφαιρικά τελειωμένοι). Αν ο Γκοβού ξαναβρεί τον καλό εαυτό του, όταν επιστρέψουν οι τραυματίες που η απουσία τους στοιχίζει (Λέτο, Νίνης) και με την απαραίτητη προσθήκη ενός επιθετικού με τις μεταγραφές του Δεκεμβρίου, ο Παναθηναϊκός είναι σαφώς το φαβορί (παρά τα περί του αντιθέτου λεγόμενα από κάποια ΜΜΕ).

– Παιχνίδι με το παιχνίδι ο Μπουμσόνγκ αποδεικνύει ότι αποτελεί μια απολύτως αξιόπιστη αμυντική λύση, τουλάχιστον για το ελληνικό πρωτάθλημα. Η εντελώς λογική επιλογή είναι (για πολλούς λόγους) το δίδυμο Μπουμσόνγκ-Καντέ που έπαιξε χτες (μολονότι ο δεύτερος ήταν σχετικά ανέτοιμος λόγω του τραυματισμού του).

– Στα μισά του α΄ γύρου, ο Παναθηναϊκός έχει βγάλει ένα απίστευτα δύσκολο πρόγραμμα (ΟΣΦΠ, ΠΑΟΚ, ΑΕΚ, Άρη) σε αντίθεση με τον βασικό αντίπαλό του. Αυτό το στοιχείο αποτελεί σημαντικό πλεονέκτημα, με την προϋπόθεση ο ΠΑΟ να συμπεριφερθεί όπως πρέπει στα παιχνίδια με τους μικρούς (κάτι που μένει να αποδειχτεί).

– Περισσότερο από απόδειξη των ικανοτήτων του ΠΑΟ, το χτεσινό παιχνίδι αποτέλεσε διάψευση μιας σειράς ψευδοβεβαιοτήτων για τον φετινό Ολυμπιακό. Κάποιοι βάφτισαν υπερομάδα που παίζει διαστημικό ποδόσφαιρο ένα φιλότιμο και ενδιαφέρον σύνολο που μέχρι τώρα είχε απλώς κερδίσει εύκολα παιχνίδια με μικρούς και νεοφώτιστους. Ένα ψιλοδύσκολο εκτός έδρας που έπαιξε (με Ηρακλή) το είχε χάσει. Το πιο δύσκολο εντός έδρας (με Άρη) το κέρδισε με τα χίλια ζόρια. Οπότε αυτή η βεβαιότητα στηριζόταν σε εντελώς σαθρές βάσεις. Ο Ολυμπιακός έχει να αποδείξει περισσότερα πράγματα από τον ανασφαλή φετινό ΠΑΟ, ακριβώς γιατί πρόκειται για ομάδα υπό δημιουργία.

– Ο Βαλβέρδε είναι ικανός τεχνικός για να δημιουργεί ομάδες που παίζουν συμπαθητικό ποδόσφαιρο, αλλά στη διαχείριση δυσκολιών κατά τη διάρκεια του αγώνα υστερεί δραματικά. Χτες η αντίδρασή του στις κινήσεις Νιόπλια ήρθε απελπιστικά αργά και δεν έδωσε τίποτε.

– Η αμυντική λειτουργία του Ολυμπιακού έχει πολλά προβλήματα προς το παρόν. Υπάρχει η απουσία αμυντικών χαφ, αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Χτες για παράδειγμα φάνηκε περίτρανα ότι ο Αβραάμ είναι απλώς «κατσίκι».

– Και ο Ολυμπιακός έχει σοβαρό πρόβλημα φυσικής κατάστασης. Σε όλα του τα μέχρι τώρα παιχνίδια στο β΄ μέρος η απόδοση του Ολυμπιακού πέφτει. Στο χτεσινό η πτώση απόδοσης έμοιαζε με κατάρρευση (η ομάδα δεν έκανε ούτε μία φάση σε ολόκληρο ημίχρονο, ενώ το αριθμητικό μειονέκτημα δεν μπορεί να τα εξηγήσει όλα). Επομένως, ή ο Έμπεν έκανε θαύματα σε ένα μήνα ή στον Πειραιά πρέπει να ανησυχούν.

– Η επιλογή της διοίκησης του πειραϊκού συλλόγου (και των πολλών φίλα προσκείμενων ΜΜΕ) να ρίξουν την ευθύνη της ήττας στη διαιτησία όχι μόνο δεν ανταποκρίνεται στην πραγματική εικόνα του ματς, αλλά μπορεί να αποδειχτεί μπούμερανγκ για την ομάδα. Όπως, βέβαια, και η urbi et orbi διακήρυξη περί του ότι «είμαστε καλύτεροι ομάδα και θα βγούμε πρωταθλητές». Για τους οπαδούς καλά είναι όλα αυτά, αλλά όχι και για μια ομάδα που χρειάζεται ακόμη δουλειά και προσθήκες. Εκτός πια κι αν υπάρχει βεβαιότητα ότι το πρωτάθλημα θα το κρίνουν η διαιτησία και η παράγκα…

Συμπερασματικά, το αποτέλεσμα του σαββατιάτικου ντέρμπυ αποκατέστησε ισορροπίες και έκανε πιο αμφίρροπο το (- για να μην ξεχνιόμαστε – μέτριο, πολύ μέτριο) πρωτάθλημα Ελλάδας. Που θα ήταν ακόμη πιο συναρπαστικό αν η ΑΕΚ δεν κλώτσαγε την ευκαιρία απέναντι στον ετοιμοθάνατο Πανιώνιο (γουίθ ε λιτλ χελπ φρομ δε ρέφερυ, βεβαίως). Κάποιοι, όμως, στην ΑΕΚ είχαν πιστέψει ότι με την άφιξη Χιμένεθ η χειρότερη ΑΕΚ της τελευταίας εικοσαετίας μεταμορφώθηκε σε πριγκίπισσα: ωραίες οι νίκες με Άρη (κυρίως) και με ΠΑΟ (από άποψη βαθμών και πρεστίζ), αλλά δεν εξαφανίζονται έτσι οι αδυναμίες του ρόστερ και της ομάδας. Δεν βοήθησαν και οι διθύραμβοι μετά τη νίκη επί του ΠΑΟ, όταν οι εφημερίδες μίλαγαν για σπουδαία εμφάνιση, ενώ στην πραγματικότητα επρόκειτο για μέτρια εμφάνιση με τραγικό αντίπαλο, αφήστε στην άκρη που αν ο Ζιλμπέρτο σημάδευε σωστά στο 85′ δεν θα υπήρχε καν νίκη! Κι όσο για τους υπόλοιπους μεγάλους, ο μεν Άρης βολοδέρνει στη μετριότητα μετά τα σοκ με ΑΕΚ και Τρίκαλα, ο δε ΠΑΟΚ αναρωτιέται μήπως ο Μάκης Χάβος είναι το μεγάλο προπονητικό ταλέντο που αγνοούσαμε (έτσι γίνεται όσο έρχονται οι νίκες, έστω και τυχερές όπως αυτή στο Ηράκλειο).