Η δυσοίωνη προφητεία του χταποδιού άπλωσε τη ζοφερή σκιά της πάνω από το στάδιο του Ντέρμπαν. Οι μουσουλμάνοι της ομάδας θα πρέπει να σκέφτηκαν ότι αυτό έλεγε η μοίρα και το πεπρωμένο κι έπρεπε να το αποδεχτούν. Οι «Πολωνοί» θυμήθηκαν σκοτεινές περιόδους της Ιστορίας τους, όταν ήταν υπόδουλοι όχι σ’ έναν, αλλά σε δυο και τρεις πανίσχυρους αφέντες κι έπρεπε να περιμένουν αιώνες για να ξαναβρούν την ελευθερία τους. Και οι Τεύτονες συνειδητοποίησαν ότι αυτή τη φορά οι Βαλκυρίες δεν είχαν απλώς διαλέξει τις ψυχές των πολεμιστών που θα έπαιρναν μαζί τους στη Βαλχάλλα, αλλά είχαν ήδη τοιχοκολλήσει τα ονόματά τους, έτσι για να μην υπάρχει καμιά αμφιβολία για το ποιός θα ήταν ο ηττημένος στη μάχη που θα δινόταν μές στο χειμώνα του Νότου. Καρτερικά, αν και με κάποια απροθυμία, πήραν θέσεις άμυνας περιμένοντας τον εχθρό με τη βουβή απόγνωση του πολεμιστή που ξέρει πως θα δώσει μια μάχη χαμένη εκ των προτέρων. Οι διπλές οχυρωματικές γραμμές τους ανέβαλαν για κάμποσο το μοιραίο. Για μια ώρα οι Γερμανοί κρατούσαν τα προσχήματα τουλάχιστον. Έπειτα οι εχθροί, σαν γνήσιοι ταυρομάχοι, άρχισαν να τους καρφώνουν μία-μία τις μπαντερίγιας τους. Το τέλος ήρθε, όπως ακριβώς ήταν γραφτό να συμβεί. Θα μπορούσε να ήταν και πιο οδυνηρό, αλλά αυτό δεν είχε και μεγάλη σημασία για τους άδοξα νικημένους. Η προφητεία είχε εκπληρωθεί.
Ήταν εύκολο χτες να διακρίνει κάποιος τα συμπτώματα της ασθένειας που βασάνιζε τη Γερμανία. Πολύ πιο δύσκολο, όμως, να καταλάβει ποιά ήταν η αιτία του κακού. Άτολμοι, παθητικοί, φοβισμένοι, οι Γερμανοί είχαν παραιτηθεί εξαρχής από κάθε φιλοδοξία να ελέγξουν τον αγώνα. Με διπλή ζώνη άμυνας περίμεναν απλώς να αναχαιτίσουν τις επελάσεις των Ισπανών, 10-15 μέτρα κάτω από τη γραμμή της σέντρας. Καμία πρωτοβουλία, καμία διάθεση για επιθετικό παιχνίδι. Αδυναμία να φέρουν τον κίνδυνο στην περιοχή του Κασίγιας. Παίχτες σαν τον Λαμ, που είχε αναστατώσει τις άμυνες πολλών ομάδων μέχρι τώρα, δεν τολμούσαν να αφήσουν τον χώρο άμυνάς τους. Ο Έζιλ βολόδερνε απομονωμένος. Οι δύο επιθετικοί περίμεναν μάταια κάποια μπαλιά. Ο Σβάινστάιγκερ, δίχως καθαρό μυαλό, έμοιαζε να έχει ξεχάσει το ποδόσφαιρο που ξέρει. Ο Μπόατενγκ στα αριστερά έβλεπε έντρομος τις επελάσεις του Ράμος και του Ινιέστα χωρίς να ξέρει τί να πρωτοκάνει. Κι ο Λεβ από τον πάγκο θα πρέπει να καταριόταν τη μοίρα του που η ομάδα αναγκάστηκε να παίξει το κρισιμότερο παιχνίδι της χωρίς το μεγαλύτερο επιθετικό της όπλο, τον άνθρωπο των 4 γκολ και των 3 ασσίστ. Γιατί αποδεικνυόταν ότι ο Τόμας Μύλλερ δεν ήταν απλώς ένας από τους λαμπρούς εκφραστές του παιχνιδιού αντεπιθέσεων που με τόση επιτυχία εφήρμοζε η Νατσιονάλμάννσαφτ: ήταν ο καταλύτης που μεταμόρφωνε τη γερμανική επιθετική ανάπτυξη σε δολοφονικό για τον αντίπαλο όπλο. Κανείς από τους αντικαταστάτες του χτες δεν διέθετε την ταχύτητα, τη ντρίμπλα, τη μεταβίβαση, τις τοποθετήσεις και την ικανότητα να τελειώνει τις φάσεις που χαρακτηρίζουν το μεγάλο ταλέντο της Μπάγιερν. Αργός και στατικός, ο Τροχόφσκι έχει ως μόνο όπλο το ωραίο μακρινό του σουτ. Το διαπιστώσαμε και στον ημιτελικό, στη φάση του 31΄, όταν ο Κασίγιας έδιωξε σε κόρνερ τη μπάλα με αρκετή δυσκολία. Πέραν αυτού τίποτε που να μπορεί να συγκριθεί με το παιδί-θαύμα της Γερμανίας. Όσο για τον Κρόος που πέρασε στο 61΄ αντί του Τροχόφσκι, δεν του λείπουν οι αρετές, αλλά άθελά του άλλαξε τον τρόπο παιχνιδιού της ομάδας προς το αναποτελεσματικότερο. Η ικανότητά του να σεντράρει και να κάνει ψηλές μπαλιές οδήγησαν την απρόθυμη χτεσινή Γερμανία σε μια απομίμηση τυποποιημένου και ανέμπνευστου βρετανικού ποδοσφαίρου, η οποία πρέπει να ικανοποίησε τη συμπαγή χτες ισπανική άμυνα.
Τί έφταιξε λοιπόν; Μπορεί η μεγάλη απουσία του Μύλλερ να εξηγήσει μια τόσο θεαματική μεταμόρφωση προς το χειρότερο; Ήταν ο φόβος απέναντι σε μια ισχυρή ομάδα που έχει πάρει στο πρόσφατο παρελθόν τον αέρα των Γερμανών; Έφταιξε η λογική απειρία μιας τόσο νεανικής ομάδας; Ή μήπως τελικά η προφητεία του μάντη του Ομπερχάουζεν παρέλυσε τους ποδοσφαιριστές; Ίσως, όμως, θα έπρεπε να δεχτούμε την εξήγηση ότι χτες η Γερμανία δεν βρήκε μπροστά της τους άμπαλους και γερασμένους Εγγλέζους, ούτε την ασύνδετη, άναρχη και άψυχη Αργεντινή του Ντιέγκο, αλλά μια ομάδα σίγουρη για τον εαυτό της, με κέντρο πιο δυνατό κι απ΄των Γερμανών, με επίθεση ακόμη πιο επικίνδυνη και, τέλος πάντως, χωρίς καμιά αμφιβολία για τους στόχους της και τις δυνατότητές της να τους πετύχει. Επειδή, τελικά, μπορεί να είναι η αξία του νικητή αυτή που εξηγεί την ήττα του χαμένου.
Το πρώτο ημίχρονο του παιχνιδιού δεν πρέπει να μας άφησε και πολλά πράγματα να θυμόμαστε. Παιχνίδι αναμονής, εκατέρωθεν επιφυλακτικότητα, κλίμα κρίσιμου αγώνα Τσάμπιονς Ληγκ όπου δεν συμβαίνει τίποτε, γιατί η μία ομάδα έχει εξουδετέρωσει τα ατού της άλλης και καμία δεν αποτολμά μια επιθετική κίνηση που ίσως αφήσει ακάλυπτα τα νώτα της. Βεβαίως, οι Ισπανοί πήραν από την αρχή την κατοχή της μπάλας και τον έλεγχο του αγώνα, προσπαθώντας να επιβάλουν το παιχνίδι τους. Η προσπάθεια δεν απέφερε και πολλά (μια κεφαλιά άουτ του Πουγιόλ, ένα σουτ του Αλόνσο άουτ, ένα άλλο του Πέδρο που το μπλόκαρε ο Νώυερ). Κι η Γερμανία είχε εκείνο το σουτ του Τροχόφσκι και μια φάση με κάποια υποψία πέναλτυ στο 45΄ , όταν ο Ράμος φαίνεται να ρίχνει με τον ώμο του τον Έζιλ.
Λίγο πριν συμπληρώσουμε μία ώρα παιχνιδιού, η Ισπανία αποφασίζει να βάλει τα μεγάλα μέσα και να πάρει το παιχνίδι με ένα από τα φοβερά ξεσπάσματά της που είχαν διαλύσει κάμποσους αντιπάλους στην ως τώρα πορεία της στη διοργάνωση. Η πίεση στον αντίπαλο αυξάνεται σταδιακά μέχρι να γίνει αφόρητη. Σουτ του Βίγια και του Πέδρο. Η μεγάλη ευκαιρία του 58΄ με τα σουτ του Βίγια και του Ινιέστα. Οι ύποπτες φάσεις για πέναλτυ ισοφαρίζονται όταν ο Σέρχιο Ράμος από θύτης γίνεται θύμα (62΄). Για ένα τρίλεπτο (68΄-70΄), οι Γερμανοί μοιάζουν να αντιδρούν, χάνοντας δύο ευκαιρίες (με σημαντικότερη την πρώτη όταν μόνος του στην περιοχή ο Κρόος σουτάρει για να αποκρούσει ο Κασίγιας). Μετά από την αναλαμπή αυτή έρχεται το μοιραίο: κόρνερ που εκτελεί ο Τσάβι, ανενόχλητοι σηκώνονται για κεφαλιά ο Πουγιόλ με τον Πικέ, σχεδόν συγκρούονται, αλλά ο πρώτοις βρίσκει τη δύναμη και την αποφασιστικότητα για να στείλει προς την εστία του Νώυερ μια κεφαλιά που δεν αφήνει περιθώρια αντίδρασης (72΄, 1-0). Από κει και πέρα οι Γερμανοί προσπαθούν, αλλά εντελώς ανορθόδοξα. Αφήνουν μάλιστα τόσους ανοιχτούς διαδρόμους στην άμυνα που οι Ισπανοί κάνουν πάρτυ. Με λίγο περισσότερη σοβαρότητα κι ευστοχία θα μπορούσαν να έχουν πετύχει άλλα δύο γκολ. Η φάση του 82΄ είναι χαρακτηριστική: Πέδρο και Τόρρες φεύγουν μόνοι τους προς την εστία του Νώυερ. Αντί να δώσει στον ολομόναχο Τόρρες, ο νεαρός επιθετικός της Μπαρσελόνα επιλέγει να κάνει υψηλή επίδειξη εγωισμού και βλακείας, καθυστερώντας και ψάχνοντας σχεδόν κάποιον αμυντικό για να τον ντριμπλάρει (και, φυσικά, να χάσει τη μπάλα). Η φάση θα περάσει χωρίς συνέπειες για τους Ισπανούς. Αυτή η Γερμανία δεν μπορεί να της προκαλέσει προβλήματα: καμία σχέση με το έξυπνο παιχνίδι της Παραγουάης, με την ασφυκτική πίεση ψηλά. Ακόμη κι η Χιλή (για να μη μιλήσουμε για την Ελβετία) προκάλεσε περισσότερες σκοτούρες στους Φούριας Ρόχας απ’ ό,τι η Γερμανία. Το ματς τελειώνει και η Ισπανία, πανάξια, βρίσκεται για πρώτη φορά στην ιστορία της σε τελικό ΠΚ [Ισπανία-Γερμανία 1-0 (0-0)]. Η κατάρα έσπασε!
Πάντα η εθνική Ισπανίας προσέγγιζε τα παιχνίδια της με υπερηφάνεια και αυτοπεποίθηση. Και ακριβώς αυτή η σιγουριά την είχε ρίξει πολλές φορές στην παγίδα ισχυρών, αλλά και απίθανων αντιπάλων. Αυτή τη φορά η πίστη στις δυνατότητές της ήταν όπλο για την Ισπανία, απλούστατα γιατί η ομάδα διαθέτει εξαιρετικό έμψυχο υλικό. Και ταυτόχρονα είναι η ομάδα του ΠΚ με την πιο γνήσια επιθετική νοοτροπία. Δεν διανοείται καν να περιμένει τον αντίπαλο για να τον χτυπήσει με μια αντεπίθεση. Παίρνει από την αρχή τα ηνία του αγώνα, γιατί αυτός είναι ο φυσικός τρόπος της για να νικά. Το κέντρο της είναι η μεγάλη δύναμή της, το όπλο με το οποίο επιβάλλει το παιχνίδι της: Ινιέστα, Τσάβι και Αλόνσο ήταν και χτες εξαιρετικοί΄. Και δεν χρειάζεται να μιλήσουμε για τον αθόρυβο, αλλά σίγουρο Μπουσκέτς, παίκτη με τεχνικές αρετές που ποτέ δεν θα μπορούσε να φανταστεί ο φίλαθλος που πρόλαβε να δει τον τερματοφύλακα πατέρα του (γνωστότερου για τις γκάφες του και το, όχι και τόσο τιμητικό για τη θέση, προσωνύμιο του «ανθρώπου δίχως χέρια»). Ο Βίγια δεν ήταν χτες καθοριστικός. Ωστόσο ο νέος παρτενέρ του είναι δαιμόνιος και έχει φοβερά τεχνικά προσόντα: όταν ξεπεράσει και τον ατομισμό του, ο Πέδρο έχει τα φόντα να γίνει πραγματικά μεγάλος. Όσον αφορά την άμυνα, οι δύο ακραίοι, Ράμος και Καπντεβίλα, έκαναν πολύ καλό ματς, συμμετέχοντας σε μεγάλο βαθμό στην επιθετική ανάπτυξη της ομάδας τους. Το κεντρικό αμυντικό δίδυμο, τέλος, που ως τώρα ήταν το αδύνατο σημείο της Ισπανίας, υπερέβη τον συνήθη εαυτό του και κράτησε μακριά τους κινδύνους από την εστία του Κασίγιας (ο οποίος στην πορεία του τουρνουά ξαναβρήκε άλλωστε τον καλύτερο εαυτό του). Ειδικά ο Πουγιόλ, τον οποίο βιάστηκα να κακολογήσω χτες (άδικα και όπως αποδείχθηκε άστοχα), έκανε ένα μεγάλο ματς που το σφράγισε με το νικητήριο γκολ. Όσο για τον προπονητή, Βιθέντε ντελ Μπόσκε, θα ήταν άδικο να μην του αναγνωρίσουμε τη συμβολή του στην επιτυχία, μόνο και μόνο λόγω της άχαρης εμφάνισής του. Το παλμαρές του με τη Ρεάλ, η παροιμιώδης ηρεμία του, το γεγονός ότι απέφυγε λάθη που θα μπορούσαν να στοιχίσουν (όπως η αφαίρεση ενός επιθετικού για να χωρέσει στην ενδεκάδα και ο Φάμπρεγας) αποτελούν αποδείξεις της αξίας του.
Επιθετική, θεαματική και κατακτητική η Ισπανία βαδίζει στον τελικό ως το μεγάλο φαβορί. Σαν τον ιδάλγο που καλπάζει έφιππος στους σκονισμένους δρόμους της Σεβίλλης, περήφανος και νιώθοντας κυρίαρχος του κόσμου, ως ευγενής υπηρέτης μιας αυτοκρατορίας που εκτείνεται από τον Ειρηνικό και τις Άνδεις ως τα Καρπάθια, κι από τις Κάτω Χώρες μέχρι το Μεξικό. Οι δυνατότητες της ομάδας υπερβαίνουν κατά πολύ αυτές της αντιπάλου της. Μόνο που είναι ένας μόνο αγώνας και στο ποδόσφαιρο όλα μπορεί να συμβούν. Αφήστε που στην Ιστορία, οι Ολλανδοί έχουν δείξει ότι μπορούν να τα βάλουν με τους Ισπανούς όσο ισχυροί κι αν είναι οι δεύτεροι.
Όσο για τους ηττημένους του ημιτελικού, αυτοί μπορούν να παρηγορηθούν με τη σκέψη ότι το μέλλον τους ανήκει. Νεαροί και ταλαντούχοι, οι περισσότεροι ποδοσφαιριστές της Νατσιονάλμάννσαφτ θα έχουν τις ευκαιρίες να κατακτήσουν το τρόπαιο που χτες ξέχασαν να διεκδικήσουν.
Πρόσφατα σχόλια