«O Flower of Scotland
When will we see
Your like again,
That fought and died for
Your wee bit hill and glen,
And stood against him (England!)
Proud Edward’s Army
And sent him homeward
Tae think again».
Υπό κανονικές συνθήκες δεν θα παρακολουθούσα μια ποδοσφαιρική αναμέτρηση μεταξύ Αγγλίας και Σκωτίας, καθώς θα ήμουν βέβαιος ότι θα έβλεπα ποδόσφαιρο της παλαιολιθικής εποχής. Αποφάσισε η κούρασή μου… κι οφείλω να ομολογήσω ότι δεν το μετάνιωσα.
Η Σκωτία έχει πολλά χρόνια να αγωνιστεί σε τελική φάση μεγάλης διοργάνωσης. Το 1998, στο Παγκόσμιο της Γαλλίας, δεν πρέπει να είχα δει κανένα παιχνίδι της από την αρχή, είναι βέβαιο ότι δεν είχα προλάβει την ανάκρουση των εθνικών ύμνων. Ράγκμπυ δεν παρακολουθώ καθόλου.
Ξαπλωμένος στον καναπέ περίμενα να ξεμπερδέψουμε γρήγορα με τους εθνικούς ύμνους. Ένας ύμνος για δύο ομάδες. Ήμουν μάλιστα έτοιμος να κάνω τη σχετική διάλεξη, γιατί ένα κράτος εκπροσωπείται με τέσσερις εθνικές στις ποδοσφαιρικές διοργανώσεις και τα λοιπά… Πάλι με έσωσε η κούραση, αυτή τη φορά από μια μνημειώδη γκάφα. Διότι, οποία έκπληξις, την ώρα του εθνικού ύμνου της Σκωτίας ακούστηκε ένα επικό φολκορικό άσμα με γκάιντες, το οποίο μάλιστα τραγουδούσαν με πάθος ποδοσφαιριστές, τεχνικό επιτελείο και οπαδοί στις εξέδρες!
Ήδη από το 1990 η εθνική ομάδα ράγκμπυ της Σκωτίας κι από το 1997 η εθνική ποδοσφαίρου έχουν επιλέξει να ακούγεται ο ένας από τους δύο ανεπίσημους ύμνους της χώρας, ο πιο δημοφιλής, το Flower of Scotland, σύνθεση του Ρόυ Γουίλλιαμσον (1936-1990), επικεφαλής του φολκ συγκροτήματος The Corries. Οι στίχοι του τραγουδιού χαρακτηρίζονται από μια εκ πρώτης όψεως αντιστικτική εξύμνηση της φυσικής ομορφιάς της χώρας, αφενός, και της πολεμικής αρετής των Σκώτων, αφετέρου, η οποία τελικά ενσαρκώνει την πρώτη. Όλες οι στροφές του ύμνου παραπέμπουν στη Μάχη του Μπάννοκμπερν (23-24 Ιουνίου 1314), στον θρίαμβο δηλαδή των Σκώτων και του βασιλιά τους Ροβέρτου Α΄ (αυτού που στα χωριά μας ονομάζουμε Ρόμπερτ δε Μπρους*) επί των στρατευμάτων του Άγγλου μονάρχη Εδουάρδου Β΄. Έχοντας τραγουδήσει έναν τέτοιον ύμνο, ήταν αναμενόμενο οι Σκωτσέζοι να τρώνε σίδερα αγωνιζόμενοι εναντίον των μισητών τους αντιπάλων.
Ο Ροβέρτος Α΄ της Σκωτίας πέθανε το 1329, λίγο πριν συμπληρώσει το 55ο έτος της ηλικίας. Δεν γνωρίζουμε ποια ήταν η ασθένεια που τον έστειλε πρόωρα στον τάφο. Γνωρίζουμε όμως ποιες ήταν οι επιθυμίες του σχετικά με την ταφή και το αν αυτές στάθηκε τελικά δυνατό να γίνουν σεβαστές. Το σώμα του Σκώτου μονάρχη τάφηκε στο αββαείο των Βενεδικτίνων στο Νταμφέρμλιν. Τα εντόσθιά του στο παρεκκλήσιο του Αγίου Σερβανού, στο Νταμπάρτον, εκεί όπου συνήθως εκκλησιαζόταν ο βασιλιάς. Για την καρδιά του, όμως, ο Ροβέρτος είχα εκφράσει μια ειδική επιθυμία. Παλιότερα, είχε δώσει όρκο να συμμετάσχει σε σταυροφορία. Τον όρκο αυτό δεν τον τήρησε ποτέ εν ζωή. Εάν η καρδιά του μπορούσε να ταφεί στα Ιεροσύλυμα, τότε ο μονάρχης μπορεί και να μην αποδεικνυόταν επίορκος. Την αποστολή αυτή ο Ροβέρτος την ανέθεσε, λίγο πριν πεθάνει, στον Ιάκωβο Ντάγκλας, τον πλέον έμπιστο από τους ευγενείς του. Ο Ντάγκλας ξεκίνησε πράγματι το μεγάλο ταξίδι για την Ιερουσαλήμ, αλλά στην πορεία είπε να κάνει και κάτι ακόμη: δέχτηκε την πρόταση του βασιλιά της Καστίλλης, του Αλφόνσου ΙΑ΄, κι αποφάσισε να τον βοηθήσει μαζί με τους Σκώτους ιππότες της ακολουθίας του στον πόλεμο κατά του Εμιράτου της Γρανάδας. Τον Αύγουστο του 1330 βρέθηκε να πολιορκεί το κάστρο της Τέμπα, κοντά στη Μάλαγα. Στη μάχη που ακολούθησε, οι Σκώτοι περικυκλώθηκαν. Οι περισσότεροι, και μεταξύ τους κι ο ίδιος ο Ντάγκλας, σκοτώθηκαν. Κάποιος κατάφερε να σώσει τη θήκη με την καρδιά του βασιλιά και να τη φέρει πίσω στη Σκωτία. Η καρδιά τάφηκε στο αββαείο του Μέλροουζ. Η ανεκπλήρωτη επιθυμία του Ροβέρτου, όμως, δεν ξεχάστηκε ποτέ. Στον σκωτικό ναό του Αγίου Ανδρέα στην Ιερουσαλήμ υπάρχει στο πάτωμα μια επιγραφή: «Σε ανάμνηση της ευσεβούς επιθυμίας του βασιλέως Ροβέρτου να ταφεί η καρδιά του στα Ιεροσόλυμα».
* Πρόκειται για αναφορά στο αρχικό φέουδο της οικογένειας του βασιλιά, το Μπρις (Brix) κοντά στο Χερβούργο της Νορμανδίας. Οι πρόγονοι του ήρωα της σκωτικής ανεξαρτησίας ήταν Νορμανδοί ευγενείς που είχαν ακολουθήσει τον Γουλιέλμο τον Κατακτητή.
———————————————————————————————————————————–
Η συγκλονιστικότερη στιγμή αυτού του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος δεν ήταν αμιγώς ποδοσφαιρική. Το δραματικό συμβάν της Κοπεγχάγης και το διάστημα αγωνίας που ακολούθησε αποτέλεσε πραγματικό σοκ για όλους. Από νοσηρή περιέργεια είδα τον κατάλογο των ποδοσφαιριστών που έχουν χάσει τη ζωή τους εντός του αγωνιστικού χώρου (ή συνεπεία συμβάντος εντός του αγωνιστικού χώρου). Είναι περισσότεροι από 120… Τραγικό.
Τουλάχιστον στην περίπτωση του Κρίστιαν Έρικσεν το τέλος ήταν, στο μέτρο του δυνατού, ευτυχές. Και υπήρξαν πολλά αξιέπαινα: η ετοιμότητα του αρχηγού της εθνικής Δανίας, η αντίδραση των Δανών ποδοσφαιριστών που σχημάτισαν αμέσως κλοιό γύρω από τον άτυχο συμπαίχτη τους, η στάση των αντιπάλων κ.λπ. Το ίδιο το συμβάν, όμως, δεν παύει να αποτελεί λόγο προβληματισμού. Πόση αξία έχει τελικά το ενδιαφέρον μας ως φιλάθλων για ένα παιχνίδι; Πόση αξία έχει το ίδιο το άθλημα μπροστά σε αυτήν της ανθρώπινης ζωής;
———————————————————————————————————————————–
Και μετά από όλα αυτά, θα θέλατε να μιλήσουμε για ποδόσφαιρο… Μέχρι τώρα δεν είδαμε ούτε ποδόσφαιρο υψηλής ποιότητας ούτε κάτι νέο σε επίπεδο τακτικής και τεχνικής. Όπως ήρθαν τα πράγματα και δεδομένου ότι με 4 βαθμούς μια ομάδα θα προκριθεί σχεδόν βέβαια, έστω και μεταξύ των καλύτερων τρίτων, όλοι έμειναν μέσα στο παιχνίδι πλην των άπειρων Βορειομακεδόνων και των προβληματικών Τούρκων.
Από τα φαβορί, η Ιταλία στον Α΄ όμιλο (ο οποίος ήδη ολοκληρώθηκε) ήταν μακράν η πιο πειστική. Κάποιος θα μπορούσε να αντιτείνει ότι έπαιξε όλα τα ματς εντός έδρας και με αντιπάλους κατώτερης δυναμικότητας. Σωστά, αλλά δεν τα κατάφεραν έτσι όλα τα φαβορί. Κι άλλωστε μια ομάδα που ξεκινά καλά υπό ευνοϊκές συνθήκες, διατηρεί την απαραίτητη ορμή ώστε να συνεχίσει να έχει επιτυχίες και υπό δυσμενέστερες.
Η Γαλλία, που έχει το ποιοτικότερο υλικό, υπήρξε πειστική στο εκτός έδρας ντέρμπυ με τους Γερμανούς. Ωστόσο, για λόγους που εκείνη γνωρίζει καλύτερα, αγωνίζεται επιφυλακτικά, αφήνει γήπεδο στον αντίπαλο και περιμένει την κατάλληλη ευκαιρία για να εξαπολύσει τις φαρμακερές αντεπιθέσεις της. Με τον τρόπο αυτό παίζει με τη φωτιά. Και λίγο έλειψε να το πληρώσει στο παιχνίδι με την αδύναμη, αλλά ψυχωμένη και αγωνιζόμενη στο κατάμεστο γήπεδό της, Ουγγαρία.
Η Αγγλία σημείωσε μια «επαγγελματική» νίκη επί της Κροατίας (από αυτές που παλιά λέγαμε ότι κάνουν οι ιταλικές ομάδες). Η εμφάνισή της εναντίον της Σκωτίας ήταν απογοητευτική για ομάδα που θέλει να εμφανίζεται ως διεκδικήτρια του τίτλου. Ίσως όμως ειδικοί λόγοι και περιστάσεις να μπορούν να την εξηγήσουν. Θα περιμένουμε.
Η Γερμανία ξεκίνησε άσχημα, ρέφαρε με τους Πορτογάλους ανατρέποντας την εις βάρος της κατάσταση. Η τωρινή ομάδα της δεν φαίνεται φτιαγμένη για μεγάλα πράγματα, αλλά οι Γερμανοί έχουν διακριθεί και με πιο αδύναμες ομάδες από τη φετινή.
Η Ισπανία υπήρξε απογοητευτική. Το ποδόσφαιρο συντριπτικής κατοχής με πλήρη αδυναμία δημιουργίας φάσεων έκανε τα μάτια μας να πονέσουν. Οι αντίπαλοί της δεν ήταν φόβητρα, αλλά με λίγη προσοχή και περισσότερη αυτοπεποίθηση θα μπορούσαν και να της κλέψουν τη νίκη. Οι Ίβηρες μόνον αν μεταμορφωθούν θα καταφέρουν κάτι. Δύσκολο το βλέπω…
Υπό τις συνθήκες αυτές, η ομάδα που έδωσε απαντήσεις ήταν το Βέλγιο. Έκανε επίδειξη δύναμης εναντίον των γηπεδούχων Ρώσων και της παιδικής χαράς-άμυνάς τους. Κατόρθωσε να κάμψει την αντίσταση των πεισμωμένων Δανών στην Κοπεγχάγη. Μένει να δούμε αν μπορεί επιτέλους να κάνει το μεγάλο βήμα.
Εν πάση περιπτώσει, τον τελικό νικητή δεν μπορούμε βέβαια να τον γνωρίζουμε. Και είμαι πεπεισμένος ότι στα νοκ άουτ παιχνίδια θα εμφανιστεί μεταμορφωμένη προς το καλύτερο μία τουλάχιστον ομάδα από εκείνες που δεν περιμέναμε. Έχουμε ακόμη δρόμο.
Ο Ρογήρος πάει Μουντιάλ 
Βέλγιο Ιταλία Ολλανδία πάνε τρένο. Ποντάρω σε μια από αυτές. Αν δε το πάρει κάποια από αυτές για μένα τουλάχιστον θα είναι έκπληξη και κυρίως απόρροια της αδυναμίας του προπονητή να διαχειριστεί τους νοκ άουτ αγώνες.
Είναι οι μόνες ομάδες που πέτυχαν το απόλυτο των 3 νικών σε 3 ματς στη φάση των ομίλων (και άλλη δεν μπορεί μαθηματικά να υπάρξει). Από αυτές, η Ιταλία έχει υπέρ της τη νοοτροπία της μεγάλης ομάδας και την εξαιρετική φόρμα της. Το Βέλγιο έχει το πιο ποιοτικό υλικό και πήρε τις νίκες δίκαια υπό δύσκολες θεωρητικά ή και πρακτικά συνθήκες. Την Ολλανδία τη βάζω πιο πίσω στη σειρά αυτή. Υπομονή και θα δούμε.
Aπ’ αυτόν τον Μπρους βάσταγε ο Ελγίνειος;
Οι Σκωτσέζοι, όταν υπηρετούν τη Βασίλισσα ή το Βασιλιά της Αγγλίας είναι οι χειρότεροι αδίστακτοι! Η Ινδία ξέρει καλά απ’αυτούς…
(Παρντόν για το εντελώς άσχετο football wise ,αλλά τί να σχολιάσουμε ; Ας δούμε και τα σημερινά και βλέπουμε…)
Παρά τους ισχυρισμούς της οικογένειάς του, δεν υπάρχει καμία απόδειξη ότι ο διαβόητος Έλγιν κατάγεται πράγματι από τον βασιλιά Ροβέρτο. Οπότε, μην ανησυχείς.
Για το άλλο που λες, τι να πω, είναι βέβαιο ότι εκφράζει μέρος τουλάχιστον της αλήθειας.
Για τα αμιγώς ποδοσφαιρικά, ομολογώ ότι χθες κατάφερα κι αποκοιμήθηκα κατά τη διάρκεια των αγώνων, οπότε δεν μπορώ να σχολιάσω. Ωστόσο τα αποτελέσματα δεν με εξέπληξαν. Ειδικά για τη Σκωτία το είχα πει σε σχόλιο (στην προηγούμενη ανάρτηση) ότι δεν περίμενα να κάνει κάτι, εκτός των άλλων κι επειδή ήδη είχε την αίσθηση ότι με την ισοπαλία στο Γουέμπλεϋ οι στόχοι είχαν εκπληρωθεί. 🙂
Ωραία ζευγαράκια βγήκαν στα νοκ αουτ !
Άμα οι Εγγλέζοι δεν μπορέσουν να αποκλείσουν αυτή τη θλιβερή Γερμανία μέσα στο Γουέμπλεϊ , καλύτερα να το γυρίσουν αποκλειστικά στο κρίκετ…
Χτες ήταν η πρώτη μέρα που έκατσα να δω κανονικά και τα δύο παιχνίδια. Καλή επιλογή έκανα…
Τα δύο παιχνίδια έμοιαζαν, και δεν εννοώ μόνο το τελικό σκορ της κανονικής διάρκειας. Υπήρχε και στα δύο ακλόνητο φαβορί, το φαβορί έφαγε πρώτο γκολ, έφτασε στο 3-1 και όλοι πίστεψαν ότι τα παιχνίδια τελείωσαν. Ο Ενρίκε έκανε αλλαγές ξεκούρασης, αδιαφορώντας για το παιχνίδι που ακόμη παιζόταν, ενώ οι Γάλλοι παίκτες μετά το 3-1 ήταν σαν τον Πογκμπά μετά την γκολάρα που πέτυχε: έμοιαζε να τους νοιάζουν μόνο οι ποζεριές τους και όχι το παιχνίδι που ακόμη εξελισσόταν. Η μόνη διαφορά είναι ότι στο πρώτο παιχνίδι το φαβορί τελικά τα κατάφερε, ενώ στο δεύτερο όχι.
Βλέπω διαφόρους στα ΜΜΕ και στα ΜΚΔ να παραληρούν ότι είναι το καλύτερο Euro που έχει γίνει ποτέ. Ελπίζω ο κόσμος του ποδοσφαίρου να συνειδητοποιεί γιατί γίνεται αυτό. Έχουμε την αίσθηση ότι βλέπουμε ένα συναρπαστικό τουρνουά, γιατί στο ποδόσφαιρο συλλόγων ανατροπές όπως αυτή που παραλίγο θα έκανε η Κροατία και όπως αυτή που έκανε η Ελβετία γίνονται όλο και πιο δύσκολες, γιατί η ψαλίδα μεταξύ δυνατών και αδυνάτων είναι όλο και πιο μεγάλη και οδηγεί σε όλο και πιο νομοτελειακά αποτελέσματα. Σε συλλογικό επίπεδο, οι Κροατίες και οι Ελβετίες δεν νικούν. Συχνά δεν φτάνουν καν να παίξουν με τις Ισπανίες και τις Γαλλίες. Εδώ παίζουν, και ενίοτε νικούν. Κι έχει σημασία και πώς νικούν (ή έστω ισοφαρίζουν).
Νιώθουμε ότι βλέπουμε ένα συναρπαστικό τουρνουά επειδή αχνοθυμόμαστε πώς είναι το κανονικό ποδόσφαιρο.
Είναι σαφές ότι έφερες γούρι! 🙂
Απόλυτο δίκιο έχεις σε όλα όσα γράφεις. Ωστόσο, θεωρώ σημαντικό ότι έστω και σε επίπεδο εθνικών είναι ακόμη δυνατές οι εκπλήξεις αυτού του είδους.
Γενικά, ύστερα από μια φάση ομίλων εντελώς άνοστη και βαρετή, τα νοκ άουτ παιχνίδια μας έφεραν σε άλλο επίπεδο ποδοσφαιρικής ομορφιάς. Για τους Γάλλους, που μέχρι χτες εμφανίζονταν ως το ακλόνητο φαβορί της διοργάνωσης, νομίζω ότι θα έχουμε την ευκαιρία να πούμε περισσότερα και να αναλύσουμε τους λόγους της (όχι και τόσο απίστευτης) αποτυχίας τους.
Ξαναλέω ότι θα προτιμήσω να δω το ποτήρι μισογεμάτο. Έστω κι έτσι… έστω κι απλά ως υπόμνηση του πώς ήταν το κανονικό ποδόσφαιρο κάποτε.
Δυσκολεύομαι να σκεφτώ πιο αντιπαθητική εθνική παγκόσμια απ τη μικτή τουρκομπαλκάν (ακα Ελβετία…) που πέταξε έξω τη Γαλλιάρα μου! 😦
Ίσως η Χιλή μόνο…
Τεσπά, πήγαμε κουβά, γειασάν και γειαχαραντάν του Ντεσάν και τα κουκιά μπαγλάν, και πάμε γι’άλλα.
Όχι, βρε Νεοκίδιε! [και δεν έχει και τίποτε τουρκικό η Σβίτσερρα] Εμένα με συγκίνησε η προσπάθεια μιας ομάδας που κατάλαβε ότι έπαιζε το ματς της ιστορίας της. [σε αντίθεση με την ομάδα του μαθητευόμενου μάγου Ντεσάν]
Ρογήρε, Χθες νομίζω ότι ο Ντεσάν δεν έκανε τίποτα πολύ περίεργο. Απλά όλοι οι Γάλλοι (και όλοι οι κατόπιν εορτής καρπετοξυπνητζήδες…) θεώρησαν οτι στο 3-1 όλα τελείωσαν, και είπαν να μη σπάσουν και τα πόδια τους ενόψει Ισπανίας. Μαγικές εικόνες… και … Όσιμ! που ήξερε τι είναι η μπάλα.
Διακρίνω μία διστακτικότητα στην έκφραση άποψης…
Ευθαρσώς θα πω πως όσο τραβηγμένο ήταν το πέναλτι στον Στέρλινγκ (που τον έχει δασκαλέψει μια χαρά ο Γκουαρδιόλα), άλλο τόσο ήταν και το φάουλ για την ισοφάριση των Δανών.
Και θα αφήσω και αυτό για τους εραστές του λατινοαμερικάνικου, κι άλλων εξωτικών…
Παινεύτηκε πολύ ο Σάουθγκεϊτ σ’ αυτό το τουρνουά για τον κυνισμό του, κι έπεσε θύμα του κυνισμού αυτού. Παρά την ιδανική αρχή, παρά τον αριστοτεχνικό σχεδιασμό της διάταξης που βραχυκύκλωσε τους Ιταλούς, η Αγγλία, αντί να καθαρίσει το παιχνίδι στο πρώτο μισάωρο. πήγε να παίξει κατενάτσιο απέναντι στους Ιταλούς με τριπλή ζώνη άμυνας. Ε, συγγνώμη δηλαδή, αλλά όπως διάβασα κάπου, if you want to bring football home, you’ve got to play some.
Χάρηκα, και επειδή πέτυχα την πρόβλεψη και επειδή μια από τις ποδοσφαιρικές απολαύσεις σε όλα τα μεγάλα τουρνουά είναι να βλέπει κανείς να διαψεύδονται -συχνά με εντυπωσιακό και δραματικό τρόπο- οι αγγλικές ελπίδες, αλλά λυπάμαι τα πιτσιρίκια τους, ιδίως τα δύο που έβαλε στο 119΄ για να χτυπήσουν πέναλτι (εμ δεν είναι τα πέναλτι αποτέλεσμα αλγορίθμου κυρ-Σάουθγκέϊτ μου) και τον Σάκα, που ήδη υφίστανται ρατσιστικές επιθέσεις.
Σύντομος απολογισμός:
1) Τελικά το είδα, αλλά δεν το έπαιξα (όχι ότι το παίζω και ποτέ)
2) Η Ιταλία πήρε αυτό που της άξιζε. Μία δεμένη ομάδα με συγκεκριμένη φιλοσοφία του προπονητή στο γήπεδο και χωρίς το μεγάλο αστέρι που συνήθως βλέπουμε στις πρωταθλήτριες. Απόδειξη η ανάδειξη του Ντοναρούμα σε MVP του ευρωπαϊκού.
3) Η Αγγλία λύγισε κάτω από το βάρος των προσδοκιών που είχαν δημιουργηθεί. Λογικό, δε μου έβγαζε μέταλλο αυτή η ομάδα, ενώ κατέβηκε στον τελικό για να μην παίξει το ποδόσφαιρό της. Ίσως αν δεν είχε προηγηθεί τόσο νωρίς να βλέπαμε άλλον αγώνα.
4) Αλγεινή εντύπωση, που θα έγραφε και μία ψυχή, μου προκάλεσαν τα επεισόδια μετά το τέλος του αγώνα, αλλά και το ρατσιστικό μένος που ξεχείλισε στα social media κατά των έγχρωμων παικτών που έχασαν τα πέναλτι (κόσμος, Κεμάλ, κτλ., κτλ.).