Βασιλική, Σαιν Ντενί
Πριν από δύο χρόνια, προσπαθούσα να σας πείσω ότι μια μεγάλη ποδοσφαιρική διοργάνωση και η αδιαφορία είναι έννοιες ασύμβατες. Εκ των πραγμάτων, είμαι υποχρεωμένος να αναθεωρήσω την άποψή μου. Σε άλλες εποχές, η διοργάνωση θα με απασχολούσε εβδομάδες πριν από την έναρξή της, θα διάβαζα αναλύσεις επί αναλύσεων, θα είχα μελετήσει πιθανές διασταυρώσεις στα παιχνίδια νοκ άουτ, βιογραφικά και σταδιοδρομίες γνωστών και άγνωστων ποδοσφαιριστών, τα πάντα όλα… Φέτος, σιωπή. Κι ας είναι ένα ευρωπαϊκό πρωτάθλημα που διοργανώνεται σε μια χώρα που λατρεύω. Υπό άλλες συνθήκες θα έψαχνα για εισιτήρια. Φέτος, έρχεται η ώρα του εναρκτήριου αγώνα κι εγώ ασχολούμαι με άλλα.
Για να είμαι ειλικρινής, τα αίτια της αδιαφορίας είναι ίσως περισσότερο προσωπικά, παρά αντικειμενικά:
- Μεγαλώνω, και κάποια πράγματα δεν με συγκινούν πλέον στον ίδιο βαθμό.
- Υπάρχουν άλλες προτεραιότητες… κι ο φόρτος εργασίας έχει φτάσει σε επίπεδα σχεδόν τρομακτικά.
- Η διοργάνωση διεξάγεται υπό τη σκιά της απειλής της τρομοκρατίας κι αυτό είναι το χειρότερο που μπορεί να συμβεί. Υποτίθεται ότι το ποδόσφαιρο θα μας βοηθούσε να ξεχάσουμε προσωρινά τις έγνοιες μιας δύσκολης ζωής…
- Πρόκειται για διοργάνωση Μπεν Χουρ, την πρώτη με 24 ομάδες, πάρα πολλές για τα δεδομένα της ηπείρου. Μοιραία υπάρχουν αρκετές ομάδες μέτριες έως αδύναμες. Αφήνω στην άκρη την αθλιότητα των τάχα μου καλύτερων τρίτων που ανακατεύει το πρόγραμμα και σπανίως βοηθά τις πραγματικά πιο αξιόμαχες ομάδες.
- Συμμετέχουν τρεις ομάδες από το Ηνωμένο Βασίλειο, συν η Ιρλανδία. Και μένα το βρετανικό στυλ ποδοσφαίρου δεν μου άρεσε ποτέ ιδιαίτερα.
- Δεν υπάρχει ελληνική συμμετοχή, αντιθέτως προς τις 5 από τις 6 τελευταίες μεγάλες ποδοσφαιρικές διοργανώσεις (και πώς να υπάρχει όταν η εθνική κατορθώνει να πάει στον πάτο του ευκολότερου ομίλου προκριματικών που της έτυχε ποτέ; Μη μου πει κάποιος πως είχαμε προπονητή αστέρι και εμείς οι άξεστοι δεν το εκτιμήσαμε. Με τα αποτελέσματα του Ρανιέρι κι ο θεός ο ίδιος να ήταν εκλέκτορας θα έπρεπε να απολυθεί από την ομοσπονδία).
- Τα φαβορί για την κατάκτηση του τροπαίου δεν πείθουν. Η Γερμανία μοιάζει να έχει κατεβάσει στροφές, η Ισπανία δεν έχει την ορμή του παρελθόντος. Οι Ιταλοί πρέπει να ξεπεράσουν το σοκ του τελευταίου Μουντιάλ. Οι διοργανωτές δεν έχουν επίσημα παιχνίδια στα πόδια τους κι αναζητούν τον ηγέτη τους (όπως απαιτεί η παράδοση) προσπαθώντας να τον βρουν στο πρόσωπο του ανώριμου για τέτοια πράγματα Πογκμπά.
- Δεν υπάρχουν αξιόπιστα αουτσάιντερ. Υπό κανονικές συνθήκες και με δεδομένη την προοπτική του δικού της προσεχούς Παγκοσμίου Κυπέλλου, τον ρόλο αυτό θα έπρεπε να τον έχει η Ρωσία (το υλικό της οποίας είναι αρκετά ενδιαφέρον). Μόνο που πρέπει να λάβουμε υπόψη την ιστορία και την παράδοση: σε μια ομάδα χωρίς προσωπικότητα, σύστημα και ψυχή είναι δύσκολο να ποντάρεις. Μας μένουν οι Πορτογάλοι του γνώριμού μας Φερνάντο Σάντος και οι Βέλγοι που είναι τόσο της μόδας τα τελευταία χρόνια. Έχουν, όμως, ωριμάσει ώστε να στοχεύσουν σε κάτι παραπάνω από έναν απλό προημιτελικό;
Νοτρ Νταμ, Παρίσι (φωτογραφία: Gilbert Bochenek/ Wikipedia)
Αδιαφορία, επομένως, αλλά μέχρι να αποδειχτεί το αντίθετο. Κι αυτή η απόδειξη δεν είναι τόσο δύσκολη όσο φαίνεται. Καταρχάς, με την έναρξη της διοργάνωσης οι αντιστάσεις κάμπτονται, οι παλιές συνήθειες επανέρχονται. Κάποια φαβορί θα δείξουν στο γήπεδο ότι πραγματικά αξίζουν. Ο γιγαντισμός του τουρνουά μπορεί να αποδειχτεί τελικά θετικός: την απαραίτητη νότα εξωτισμού, που συνήθως λείπει από τα ευρωπαϊκά, θα τη δώσουν οι πρωτοεμφανιζόμενες, η Ισλανδία ή η Αλβανία λ.χ., μπορεί κι οι ομάδες από το Ηνωμένο Βασίλειο ή η Ουγγαρία που είχαν να παίξουν σε τελικά από τη μακρινή δεκαετία του 1980. Και κάποια ομάδα που κανείς δεν περιμένει θα κάνει την έκπληξη και θα μας συγκινήσει (μην περιμένετε να σας πω ποια μπορεί να είναι – δεν ξέρω και δεν είναι η ώρα να εμφανιστώ ως γκουρού του στοιχήματος από τα Λιντλ).
Με αυτά κι εκείνα το παιχνίδι άρχισε. Η Γαλλία νίκησε με δυσκολία μετά από ένα αρκετά ενδιαφέρον ματς με ρυθμό, δύναμη κι ενδιαφέροντα στοιχεία τακτικής από τις δυο ομάδες. Επιβεβαιώθηκε κι ο κανόνας που λέει ότι παίκτες με εξαιρετική αγωνιστική χρονιά εμφανίζονται κατώτεροι των προσδοκιών, ενώ λάμπουν ποδοσφαιριστές που δεν περιμέναμε. Ο Γκριζμάνν αναμενόταν ως σωτήρας της εθνικής Γαλλίας, αλλά στο γήπεδο εμφανίστηκε το κουρασμένο φάντασμά του. Ο κορυφαίος της αναμέτρησης ήταν ο πολύ λιγότερο γνωστός μας Ντιμιτρί Παγιέτ: εξαιρετική συνολική παρουσία, μια τελική πάσσα, ένα νικητήριο γκολ σπάνιας ποδοσφαιρικής ευφυΐας και τεχνικής, ορισμένες εντυπωσιακές φάσεις (τα εκπληκτικά κοντρόλ του μετά από δύο συνεχόμενες κόντρες αντιπάλων).
Ντιμιτρί Παγιέτ (φωτογραφία: Xavier Naltchayan/ Wikipedia).
Αξιοπρεπέστατοι οι Ρουμάνοι του Ιορντανέσκου, στάθηκαν όρθιοι, δεν έχουν τίποτε να προσάψουν στους εαυτούς τους. Μένει μόνο η πίκρα της ήττας στο τέλος κι οι δυνάμεις που χάθηκαν κι ίσως λείψουν στα κρίσιμα επόμενα παιχνίδια. Αλλά θα δούμε.
Ο Ρογήρος πάει Μουντιάλ 
Πάνω που αναρωτιόμουν αν θα ασχοληθείς…
Συμμερίζομαι την έλλειψη ενδιαφέροντος, εν μέρει για κάποιους από τους λόγους που αναφέρεις (ηλικία, φόρτος εργασίας), εν μέρει για δύο άλλους.
Ο πρώτος είναι ότι η σχετική απομάκρυνσή μου από το ποδόσφαιρο μετατρέπει την ενημέρωσή μου γι’ αυτό σε ένα είδος αποχαυνωτικού κουτσομπολιού για τα ελλαδικά πράγματα κυρίως, παρά την αποφορά που αποπνέει πια το ελληνικό ποδόσφαιρο. Με ξεκουράζει να διαβάζω για το χωριό και τα προβλήματά του όσο λιγότερο με συναρπάζει το ίδιο το άθλημα.
Ο δεύτερος είναι ότι ειδικά το ποδόσφαιρο υψηλού επιπέδου αρχίζει να με απογοητεύει. Ο τελικός του Champions League, για παράδειγμα, ήταν για μένα 22 υπεραθλητές που ακύρωναν ο ένας τον άλλον με τα υπερφυσικά αθλητικά τους προσόντα παρά ποδόσφαιρο. Έβλεπα τις προάλλες το ωραίο ντοκιμαντέρ του Ερίκ Καντονά για το ποδόσφαιρο στο Ρίο με ένα είδος παράδοξης νοσταλγίας για πράγματα που δεν έζησα ποτέ και παίκτες που δεν είδα παρά μόνο σε βίντεο στο youtube (όπως ο μεγάλος Γκαρίντσα). Ίσως παίζει ρόλο και το γεγονός ότι, λόγω γονεϊκών υποχρεώσεων, βρίσκομαι πλέον σε στενή επαφή με το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο που έχει την πλάκα του κι ένα πάθος που το παραδοσιακό οπαδιλίκι δεν προσφέρει πια.
Στα του Euro λοιπόν δεν περιμένω πολλά πράγματα, κι ας ήταν ο εναρκτήριος αγώνας καλύτερος απ’ ό,τι περίμενα. Ο Παγιέτ, που δεν τον ήξερα σχεδόν καθόλου, έβγαλε μάτια, αλλά η Γαλλία ήταν αρκετά κατώτερη του αθροίσματος του εξαιρετικού ατομικού ταλέντου των παικτών της. Αυτό περιμένω να δω κι από άλλες ομάδες με ταλαντούχες μονάδες, όπως το Βέλγιο. Συμφωνώ και για τις παραδοσιακά μεγάλες ομάδες, οι παίκτες των οποίων τα δίνουν όλα σε συλλογικό επίπεδο κι έρχονται στις εθνικές τους ξεζουμισμένοι, αν και δίνω κάποια τύχη στην Πορτογαλία λόγω του γνωστού προσεκτικού και μεθοδικού Σάντος. Περιμένω επίσης να την πατήσει γι’ άλλη μια φορά η Αγγλία, που έχει φέτος πολύ μεγάλες προσδοκίες και φέτος.
Παραδοσιακά υποστηρίζω αουτσάιντερ, όπως η Ιρλανδία και η Ισλανδία. Νομίζω πως θα το πάρει η διοργανώτρια αν καταφέρει να βρει ομαδικό ρυθμό μέσω των συνεχόμενων αγώνων.
Φίλτατε π2, καλώς όρισες κάνοντας ποδαρικό!
Το κείμενό σου το προσυπογράφω χωρίς να αλλάξω τίποτε απολύτως (την Ιρλανδία, ίσως; 🙂 )! Εκθέτεις με τρόπο πολύ καλύτερο απ’ ό,τι εγώ θα μπορούσα όλα όσα αισθάνομαι, εκτιμώ κι υπολογίζω σχετικά με τούτο το ευρωπαϊκό, αλλά και το ποδόσφαιρο γενικά.
Δεν έχω προς το παρόν τίποτε άλλο να προσθέσω ή να σχολιάσω, εκτός από το να παρακινήσω τους υπόλοιπους φίλους να διαβάσουν το σχόλιο αυτό.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ!
[η σύμπτωση απόψεων είναι σε ορισμένες περιπτώσεις, όπως εν προκειμένω, κάτι το πραγματικά συγκινητικό – σταματά εδώ γιατί θα με παρεξηγήσουν 😉 ]
Όσοι παρακολουθούμε φανατικά Πρέμιερ Λιγκ, ξέρουμε ότι ο Παγιέτ είχε καταπληκτικό πρωτάθλημα (ο Μπίλιτς δήλωσε αρκετές φορές ότι θέλει να του γράψει ποιήματα), οπότε ο κανόνας που ανέφερες δεν ισχύει.
Αν αντί για Σανιά, Κοσιελνί, Εβρά (την έκανε ήδη την πρώτη πατάτα -ευτυχώς δεν στοίχισε, αλλά θα ακολουθήσουν κι άλλες) η Γαλλία είχε κάτι από Λιζαραζού ή έστω Αμορός, θα έλεγα ότι θα κάνει περίπατο. Τώρα…
Θα ήταν καλό παραμύθι να το πάρει ο Κριστιάνο μόνος του, και θα το δικαιούνταν.
Θα διαφωνήσω με τον π2, ακόμη και για τον πρόσφατο τελικό του τσουλού. Το ποδόσφαιρο που παίζεται στις μέρες μας, είναι κλάσεις ανώτερο από τις περασμένες δεκαετίες, και σε ατομικό επίπεδο, και σε επίπεδο τακτικής, και σε επίπεδο αγωνιστικότητας. Ακριβώς γι’ αυτό είναι και πολύ δύσκολο να αναδειχθούν σε διάρκεια παίκτες που να ξεσηκώνουν τα πλήθη. Εξουδετερώνονται από εξίσου καλούς ατομικά αντιπάλους ή εξίσου αποτελεσματικά αντίπαλα συστήματα.
Ότι το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο προσφέρεται για φαντεζί παίχτες και θέαμα, δεν θα διαφωνήσω. Αλλά στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο είναι που θα θαυμάσεις συστήματα, πλάνο, αφοσιωμένους παίκτες (σίγουρα όχι στο ελληνικό).
Εντάξει, αν δεν σ’ αρέσει καθόλου το σκάκι, κι αν από μπάσκετ προτιμάς τους Χάρλεμ, θα είναι βαρετό το σύγχρονο ποδόσφαιρο. Όμως, υπάρχουν κι ομαδικά αθλήματα με τα χέρια, που τα χειριζόμαστε καλύτερα απ’ τα πόδια, κι άλλα που δεν έχουν καν επαφή των αντιπάλων, οπότε είναι πιο εύκολο σε διάρκεια το θέαμα.
Άσε, τέλος, που για το παρελθόν η εικόνα μας είναι αποσπασματική: ούτε πλήρη στατιστικά στοιχεία έχουμε, ούτε εικόνα από ολόκληρα πρωταθλήματα και διοργανώσεις, με πλήρη όλα τα 90λεπτα. Βάλε μαζί και τη γενικότερη τάση εξιδανίκευσης του παρελθόντος, εύκολο είναι να πεις ότι το ποδόσφαιρο ήταν πιο διασκεδαστικό παλιότερα.
Δεν είπα ότι έχω δει φαντεζί παίκτες και θέαμα στο ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο. Απλώς, τουλάχιστον σε μένα που δεν ήμουν ποτέ φίλαθλος των γηπέδων, έχει την πλάκα του. Βλέπεις ανθρώπους που ξέρεις, αντιμετωπίζεις το παιδικό ποδόσφαιρο λες και είναι τελικός Champions League, τρως σουβλάκια, πίνεις μπίρες, θαυμάζεις, όταν βλέπεις την πρώτη ομάδα, 25χρονους που ξέρουν πολύ καλά ότι δεν θα γίνουν επαγγελματίες να αντιμετωπίζουν αυτό που κάνουν με σοβαρότητα και πάθος, έχει κάτι πιο ανθρώπινο η κλίμακα των τεκταινομένων.
Για το Champions League περί ορέξεως κολοκυθόπιτα προφανώς. Δεν είναι ότι δεν μπορώ να δω τεχνικές και τακτικές, προφανώς είναι εκεί και εντυπωσιάζουν, είναι ότι δυσκολεύομαι να παρακολουθήσω με ένταση πλέον αυτό το πράγμα. Όταν βλέπεις μια ταινία μπορείς να αξιολογήσεις τη μαστοριά της αλλά να μη νιώσεις τίποτε για το αισθητικό αποτέλεσμα ούτε μέθεξη στα πάθη κάποιου ήρωα. Με τους Ρονάλντους και τους Πέπε (την ντροπή του αθλητισμού) δεν μπορώ να νιώσω κάτι.
Πολύ πολύ λιγότεροι Πέπε (δεν θα διαφωνήσω με τον χαρακτηρισμό) υπάρχουν στις μέρες μας. Η επαγγελματική αλληλεγγύη μεταξύ των ποδοσφαιριστών έχει αυξηθεί ιδιαίτερα.
Στάζυμπε, καλώς βρεθήκαμε και πάλι!
1. Πρόσεξε τη διατύπωση: δεν λέω «οι παίκτες με…», αλλά «παίκτες…». Δεν αναφέρομαι σε κανόνα δίχως εξαιρέσεις, αλλά σε κάτι που επιβεβαιώνεται συχνά. Κάποιοι έχουν ξεζουμιστεί στην κανονική σαιζόν και στη μεγάλη διοργάνωση εθνικών σέρνονται, μη μου πεις ότι αυτό δεν συμβαίνει συχνά.
Φυσικά και τον Παγιέτ τον γνωρίζαμε. Εγώ θα σου πω ότι πριν πάει στη Γουέστ Χαμ είχε πίσω του πέντε καλές έως εξαιρετικές χρονιές [2 στη Μασσαλία, 2 στη Λιλ, μία στη Σαιντ-Ετιέν]. Άλλη όμως η καταπόνηση του (και η προβολή του) στην τίμια Γ. Χαμ κι άλλη εκείνη του Γκριζμάν στην Ατλέτικο με ισπανικό πρωτάθλημα και, κυρίως, Τσάμπιονς Ληγκ μέχρι το τέλος. Άσε που αν δεν είχε μεσολαβήσει η βρόμικη ιστορία του Μπενζεμά πιθανότατα τον Παγιέτ δεν θα τον βλέπαμε βασικό.
2. Συμφωνώ με τον π2, υπό την έννοια ότι αυτή η αλληλοεξουδετέρωση υπεραθλητών δεν είναι τόσο συναρπαστική όσο το ποδόσφαρο του παρελθόντος. Οι φάσεις γενικά είναι λίγες, τα ματς κρίνονται από ανθυπολεπτομέρειες κι αν κανείς συνειδητοποιήσει σε πόσες δύσκολες συνθήκες καλούνται να δράσουν οι πρωταγωνιστές σε αυτές τις λίγες καθοριστικές φάσεις θα τρελαθούμε.
Δεν λέω όμως ότι με όρους απόλυτης σύγκρισης οι ποδοσφαιριστές του παρελθόντος ήταν καλύτεροι. Είναι πολύ πιθανό ότι αν βάζαμε στο σύγχρονο ποδόσφαιρο τα αστέρια των δεκαετιών του ’80 και παλιότερα η εικόνα τους στο γήπεδο να προκαλούσε τον οίκτο. Ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει ότι το παιχνίδι έγινε συναρπαστικότερο.
Κι έπειτα, υπολόγισε και τον κορεσμό από την υπερπληθώρα αγώνων. Κάπου μπουχτίζει κανείς… δεν πάει να είναι και φιλέτο Ροσσίνι το πιάτο. 🙂
Τούτων λεχθέντων, και ρυθμό και ένταση είδαμε χτες κι αδιάφορο το παιχνίδι δεν μου φάνηκε (βέβαια τα τελευταία ματς που είχα παρακολουθήσει ήταν από τα ελληνική πλαίυ-οφφ, οπότε το μέτρο σύγκρισης δεν ήταν και τόσο ψηλά 😉 ).
Περιμένω εντυπώσεις από τα αποψινά.
[πάντως, η Αλβανία πλήρωσε την απειρία της, το Ουαλία-Σλοβακία με άφησε παγερά αδιάφορο – υποθέτω ότι αμφότερες θα πάρουν τον δρόμο της επιστροφής, αν και με το σύστημα των «καλύτερων» τρίτων μια ελπίδα οι Ουαλοί μπορούν να την έχουν. Το Αγγλία-Ρωσία αξίζει εκτενέστερη ανάλυση, οπότε επιφυλάσσομαι]
Kαλημέρα στους φιλάθλοι! 🙂
Ημείς οι Άγγλιδοι δε μασάμε! Θα σηκώσουμε το τρόπαιο μέσα στη φωλιά των βατράχων! 🙂
(«frogs» οι Γάλλοι, από την εποχή των Ναπολεόντιων πολέμων (νομίζω…))
Στα σοβαρά, η Αγγλία είναι καλή νομίζω , παικτικά και σε στυλ θεωρώ ότι μοιάζει πολύ με τη Γαλλία (με τους ταχύς υδραυλικούς πλάγιους που έχουν και οι δύο, και τους όχι και τόσο βαριούς πύργους Ζηρού και Κέην) αλλά δίνει πάλι αυτή την πικρή αίσθηση good, but just not good enough! Ίδωμεν.
Η Ρωσία απογοητευτικά flat… σα Σοβιετική ομάδα ένα πράμα.
υγ. Xρόνια πολλά Ρογήρε!
Η Αγγλία μου έκανε πολύ καλή εντύπωση. Πολύ περισσότερο ομάδα από την πιο ταλαντούχα ίσως σε μονάδες Γαλλία, με ένα εξαιρετικό δίδυμο ακραίων μπακ σε μια εποχή που τα πραγματικά σπουδαία ακραία μπακ σπανίζουν και μόνη παραφωνία τον αργόστροφο προπονητή της που δεν άλλαξε τίποτε κι έτσι δεν κλείδωσε τη νίκη.
Νεοκίδιε, σε ευχαριστώ πολύ για τς ευχές! Να είσαι καλά!
Για το Αγγλία-Ρωσία, επιγραμματικά.
1. Το παιχνίδι έγινε σε πολύ ιδιαίτερη ατμόσφαιρα μετά τα θλιβερά επεισόδια που προηγήθηκαν. Η ευθύνη, βάσει των εκθέσεων της γαλλικής αστυνομίας, βαρύνει κυρίως τις ομάδες κομμάντο Ρώσων χούλιγκαν που ήρθαν οργανωμένοι για χοντρούς τσαμπουκάδες. Δυστυχέστατα.
2. Η εθνική Αγγλίας δεν παίζει πλέον κικ εν ρας, αλλά μια χαρά σύγχρονο ποδόσφαιρο. Είχε ταχύτητα, εξαιρετική εκμετάλλευση των άκρων και, στο α΄ ημίχρονο, άσκησε φοβερή πίεση στην αντίπαλό της.
3. Ωστόσο, έχει κάποιες σαφείς αδυναμίες που μπορούν να της στοιχίσουν την πρόκριση σε οποιοδήποτε νοκ άουτ παιχνίδι. Αδυναμία στο τελείωμα των φάσεων, αμυντικές αδυναμίες και δυσκολία να κρατήσει τον ίδιο ρυθμό. Στο β΄ μέρος το ασφυκτικό πρέσσινγκ της ατόνισε (κι η κατοχή από 70-30 πήγε σχεδόν στα ίσα). Ξαναπήρε το πάνω χέρι γύρω στο 70′, όταν κουράστηκαν κι οι Ρώσοι, και διαχειρίστηκε μάλλον άθλια το προβάδισμά της.
4. Οι Ρώσοι ήταν καλύτεροι απ’ ό,τι περίμενα: να μην ξεχνάμε ότι η ομάδα μετρά 4 απώλειες βασικών παιχτών της τελευταίας στιγμής. Δεν θα τους έλεγα φλατ. Είδα σοβαρή αδυναμία στην εκτίμηση του χώρου (τόσο για τις τοποθετήσεις όσο και για τις μεταβιβάσεις), αλλά αυτή τη φορά κάτι προσπάθησαν να κάνουν. Κι έδειξαν σημεία ζωής κι αντίδρασης μετά το 0-1, πράγμα που δεν συνέβαινε στο παρελθόν με αυτή την ομάδα.
Το στήσιμο του τείχους και του τερματοφύλακα στο φάουλ του Ντάιερ δείχνει πόσο καφενείο είναι οι Ρώσοι.
Η δε έμπνευση του Γόι, να αλλάξει τον πιο έμπειρο παίκτη της ομάδας με τον λιγότερο ενεργό φέτος της στην 24άδα έκρινε το ματς.
Μου φαίνεται ότι οι Γάλλοι δεν έχουν με τι να ασχοληθούν, και… άκου χούλιγκαν Νισουά! Σαλάτα η κατάσταση…
Χαίρεστε! Δεν έχω παρακολουθήσει ακόμη κυρίως για λόγους προσωπικούς (ένα πράμα σαν το Ρογήρο στοπρώτο σκέλος), φανταστείτε ότι σήμερα σκέφτηκα αν θα έχετε αναρτήσει ποστ για το ευρώ.
Έτσι δεν έχω να πω πολλά, απλώς μια σκέψη.
Αν οι προηγούμενες περίοδοι ας πούμε κάμψης του θεάματος με αλληλοεξουδετέρωση των επιθετικών τακτικών της αντιπάλου (πχ καντενάτσιο τέλη της δεκαετίας του 70) ξεπεράστηκαν τη δεκαετία του 80 με πιο (ας πούμε) πολυσύνθετους παίχτες σαφγώς πιο καλούς στο επίπεδο της φυσικής κατάστασης, η επόμενη φάση του σήμερα με τι θα ξεπεραστεί;; Με σούπερμαν;;
Από αυτήν την άποψη συμμερίζομαι την απαισιόδοξη ματιά του Π2 και Ρογήρου.
Καλή συνέχεια!
Πολλές ευχαριστίες, φίλε Αναγνώστη!
Κι εγώ αναρωτιέμαι για το πώς, το πότε και, κυρίως, το αν θα ξεπεραστεί αυτή η κατάσταση. Λες να βρισκόμαστε σε αδιέξοδο; Δεν θα το ήθελα με τίποτε. Έτσι κι αλλιώς ποδόσφαιρο θα συνεχίσουμε να παρακολουθούμε, ακόμη κι αν το θέαμα εξακολουθήσει να είναι κατ’ ουσίαν φτωχό. Η ευχαρίστησή μας, βέβαια, θα είναι κατά πολύ μειωμένη.
¨οταν ήμουν ..μικρός 😆 είχα δει μια ταινία με τίτλο ρόλερμπολ (είχε κάνει εντύπωση τότε) το θέμα της οποίας ήταν ένα πολύ σκληρό «άθλημα» (παιχνίδι) του μέλλοντος, το οποίο δεν είχε κανόνες που να προστατεύουν τους συμμετέχοντες, οπότε ήταν νόμιμη η η εξόντωση του αντιπάλου με χτυπήματα που μπορεί να προκαλέσουν έως και θάνατο. Φυσικά το σκηνικό ήταν η ρωμαϊκή αρένα του μέλλοντος, τότε.
Μου είχε κάνει εντύπωση, αυτό που λέμε ..με άγγιξε μια ρήση ενός προπονητή που έλεγε στο περίπου «θυμάμαι ακόμα τις αναμνήσεις ενός παιχνιδιού που λεγόταν ποδόσφαιρο και γινόταν και παγκόσμια κύπελλα, τόσο ενδιέφερε τις μάζες» και αναρωτιόταν στην πραγματικότητα (ή έτσι μου φάνηκε) τι κοινωνίες ήταν αυτές που οι μάζες καλύπτονταν από θεάματα όπου η αναπαράσταση της μάχης ήταν διαμεσολαβημένη και όχι απλώς μια ρεαλιστική απεικόνηση.
Δεν ξέρω αν φταίει που ..μεγάλωσα, αλλά σκέπτομαι ότι η εξέλιξη του ποδοσφαίρου τα τελευταία χρόνια μοιάζει με ένα φανταστικό σενάριο όπου ξαφνικά όλα τα κινήματα στα εικαστικά ξεπεράστηκαν και μαράθηκαν και ξαναγυρίσαμε στην ..αναπαραστατική ζωγραφική.
Όχι σαν επιλογή, αλλά σαν αναγκαστική εξέλιξη και με καθολική εφαρμογή.
Και ο λόγος είναι ότι το ..ιντελεκτουέλ (δηλαδή η ανάγκη παίδευσης αυτού πουθ παρακολουθεί για να μπορεί να καταλάβει και να ευχαριστηθεί) δεν έχει χώρο και απλώς ξεπεράστηκε.
Μου άρεσε η ιδέα της τελευταίας πενταετίας με τη μασία σαν απάντηση, ακριβώς για αυτούς τους λόγους (αν και αντιλαμβάνομαι ότι μάλλον εκδήλωση της επιθυμίας ήταν να αποδόσω σε κάτι αυτά που ήθελα), αλλά όπως και νάχει το μέλλον δείχνει ..ρόλερμπολ άμα συνεχίσουν έτσι και μάλιστα στην εκδοχή ότι ούτε καν θα του αλλά ξουν το όνομα (ποδόσαφαιρο θα το λένε, καθότι τρέηντ μαρκ και τέτοια)
Αναγνώστη, εξαιρετικά εύστοχο είναι το σχόλιό σου αυτό!
Κατά τα λοιπά, το θυμάμαι κι εγώ το «Ρόλλερμπολ».