Απ’ τα ψηλά στα χαμηλά (κι απ’ τα πολλά στα λίγα)

  

 Οι καλοί φίλοι που υποστηρίζουν τον Ολυμπιακό θα πουν ότι περίμενα μια αποτυχία της ομάδας τους για να ανεβάσω νέο ποστ στον Μουντιαλικό Ρογήρο. Θα πουν ακόμη ότι ο τίτλος αναφέρεται στην ομάδα τους. Στην πραγματικότητα ο τίτλος αφορά την ελληνική ποδοσφαιρική πραγματικότητα στο σύνολό της: εκεί που πριν ένα μήνα συζητούσαμε για ημιτελικούς και τελικό Παγκοσμίου Κυπέλλου, τώρα η επικαιρότητα μας στρέφει στο κάζο του Τελ Αβίβ, στα διοικητικά του Παναθηναϊκού, στις μεταγραφές ή, ακόμη χειρότερα, στις ασχήμιες των οποίων θύμα υπήρξε ο Ντούσαν Μπάγεβιτς. Η ποδοσφαιρική ζωή, όμως, συνεχίζεται και η ημερησία διάταξη μοιραία αλλάζει. Ακόμη κι αν τα θέματα είναι ταπεινά σε σχέση μ’ ό,τι μας απασχόλησε πρόσφατα, κάτι πρέπει να πούμε κι εμείς οι ποδοσφαιρόφιλοι.

Η αδικία της ζωής, ο Λίνεν κι ο Βαλβέρδε: Πάντα είχα μεγάλη συμπάθεια για τον Έβαλντ Λίνεν . Για την ακρίβεια, από τα τέλη της δεκαετίας του ’70, όταν η χαίτη του ανέμιζε περήφανα στα γήπεδα της Μπουντεσλίγκα κι ολόκληρης της Ευρώπης, τότε που ο Λίνεν φορούσε τη φανέλα της μεγάλης Μπορούσια του Μενχενγκλάντμπαχ. Ως προπονητής δεν είχε την τύχη (ούτε και τις σωστές δημόσιες σχέσεις) για να προπονήσει πραγματικά μεγάλες ομάδες. Πάντοτε έδινε, όμως, την εικόνα του εργατικού, μεθοδικού και σοβαρού προπονητή, στοιχεία που φάνηκαν και στο πρώτο πέρασμά του από την Ελλάδα, όταν προπονούσε τον Πανιώνιο. Από τη Νέα Σμύρνη έφυγε εντελώς άδικα, όταν ανόητα η διοίκηση προτίμησε να στηρίξει έναν προβληματικό χαρακτήρα (που εμφανιζόταν όμως και ως ουσιαστικός ατζέντης των μεγάλων – ;;; – μεταγραφών του Ρεκόμπα και του Εστογιάνοφ) και όχι τον προπονητή. Για τον Ολυμπιακό, ειδικά στη φάση ανασυγκρότησης που βρίσκεται, ο Λίνεν φάνταζε σαν ιδανική επιλογή. Αρκεί φυσικά να του παρεχόταν η απολύτως αναγκαία πίστωση χρόνου και εμπιστοσύνη. Πώς να πεις όμως «κάντε υπομονή, η φετινή χρονιά είναι χαμένη από άποψη τίτλων, χτίζουμε τη μεγάλη ομάδα του μέλλοντος» κ.λπ.; Όχι μόνο λόγω γενικότερης και διαχρονικής ψύχωσης των περισσότερων οπαδών με τους εγχώριους τίτλους, αλλά και λόγω της παρουσίας νέου ιδιοκτήτη-προέδρου, ο οποίος θέλει άμεσα αποτελέσματα ήδη από την αρχή της βασιλείας του. Άλλωστε, ο νέος ιδιοκτήτης δεν πολυγούσταρε την επιλογή Λίνεν, δεν του φαινόταν αρκούντως γκλαμουριάρικη. Η αλήθεια είναι ότι η σχέση Λίνεν-Ολυμπιακού «έπρεπε» μάλλον να τελειώσει την επομένη της αλλαγής του ιδοκτησιακού καθεστώτος του ΟΣΦΠ, όταν δεν επετράπη στον Λίνεν το ελάχιστο προνόμιο να έχει βοηθό δικής του επιλογής και του επιβλήθηκε η λύση… Μπάντοβιτς. Προφανώς ο Λίνεν είχε τόσο μεγάλη ανάγκη (από άποψη φιλοδοξιών) να δουλέψει σε ομάδα του βεληνεκούς του Ολυμπιακού (κι όχι στη Β΄ Γερμανίας) που δέχτηκε να κάνει πολύ μεγάλες εκπτώσεις. Αναρωτιέμαι, αν εκείνη την ώρα, ως έξυπνος άνθρωπος, συνειδητοποιούσε ότι απλώς του παρεχόταν αναστολή εκτέλεσης μιας προαποφασισμένης ποινής.    

Τυπικά, ο Λίνεν απολύθηκε γιατί απέτυχε να αποκλείσει τη Μακάμπι Τελ Αβίβ. Μάλιστα! Μπήκε κανείς στον κόπο να εξηγήσει γιατί ο αποκλεισμός πρέπει να καταλογιστεί στον προπονητή και γιατί αποτελεί απροσδόκητη αποτυχία στη δεδομένη συγκυρία και χρονική στιγμή; Με τον ΟΣΦΠ να αποτελεί εργοτάξιο με παίχτες να έρχονται και να ενσωματώνονται στην ομάδα κάθε δυο και τρεις; Με παίχτες που επιλέγονται από τη διοίκηση κατόπιν των προτάσεων μάνατζερ (στη λογική έχω και κάτι πιό ακριβό πρόεδρε να στο δείξω; λες κι αγοράζει κανείς κοστουμάκι); Με έμψυχο δυναμικό ελλιπές ακόμη και ποσοτικά, αφού η συμπλήρωση 18άδας απαιτούσε επιστράτευση ελπίδων και εφήβων; Ή, μήπως, λόγω της στήριξης της οποίας έτυχε ο Λίνεν λ.χ. από τα ΜΜΕ; Εδώ μετά το πρώτο ματς με τη Μακάμπι μόνο που δεν τον κατασπάραξαν. Και, τέλος, η αντίπαλος του ΟΣΦΠ αμελητέα ποσότητα δεν ήταν. Καταρχήν ήταν πραγματική ομάδα κι όχι κάτι υπό κατασκευή. Φιλόδοξη και ικανή είναι, διαθέτει δε την πάγια αρετή των ισραηλινών ομάδων, δηλ. ποδοσφαιριστές με υψηλό επίπεδο τεχνικής κατάρτισης. Εξάλλου, αρκετοί από τους ποδοσφαιριστές της είναι μια χαρά παίχτες, για παράδειγμα το επιθετικό δίδυμο Ρομπέρτο Νταμιάν Κολάουττι και Μπαράκ Γιτζάκι. Και μη ξεχνάμε ότι αν το δοκάρι στο 45΄ του αγώνα στο Καραϊσκάκη γινόταν γκολ ή αν δεν υπήρχε η αυστηρή αποβολή, τότε η πρόκριση θα είχε τελειώσει υπέρ της Μακάμπι από το πρώτο παιχνίδι. Με δυο λόγια: με τα δεδομένα της συγκεκριμένης χρονικής στιγμής ο αποκλεισμός του ΟΣΦΠ ήταν ευθύς εξαρχής πιθανότερος από την πρόκρισή του. 

Θα λύσει όλα τα προβλήματα η επιστροφή Βαλβέρδε; Προφανώς και όχι. Ο Βαλβέρδε είναι καλός, όχι μεγάλος προπονητής και σίγουρα όχι θαυματουργός. Μυθοποιήθηκε από τον κόσμο του ΟΣΦΠ γιατί η παραμονή του στην ομάδα συνδυάστηκε με το τελευταίο νταμπλ. Ξεχάστηκε έτσι η (απείρως μεγαλύτερη από το κάζο Μακάμπι) αποτυχία με την Ανόρθωση, όπως και η κάτω του μετρίου παρουσία του πέρσυ στη Βιγιαρεάλ. Μένει να δούμε ποιό ακριβώς θα είναι το ρόστερ της ομάδας, αλλά για κάτι τέτοιο θα πρέπει να περιμένουμε ως το τέλος του μήνα. Κατά την ταπεινή γνώμη μου το καλύτερο θα είναι στον Πειραιά να ξεχάσουν την παρούσα αγωνιστική περίοδο και να δουλέψουν ήρεμα για το μέλλον: είναι ο μόνος τρόπος για να έχουν ελπίδες να τους χαμογελάσει γρήγορα η τύχη (ακόμη και φέτος, αν ο αιώνιός τους παρουσιάσει προβλήματα). Γίνεται αυτό όμως (η υπομονή στο λιμάνι εννοώ); 

Και δυο λόγια για τις ως τώρα μεταγραφές: αν ήμουν Ολυμπιακός θα πανηγύριζα για τον Ρόμμενταλ (για τον οποίο είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα προσαρμοστεί γρήγορα και θα αποδώσει σε υψηλό επίπεδο) και θα προσευχόμουν ο Ιμπαγάσα να έχει ακόμη βενζίνη στο ρεζερβουάρ του. Πάντως, δεν θα άρχιζα τα διθυραμβικά για τον Ριέρα (εκτός κι αν ήμουν οπαδός ή, ακόμη καλύτερα, μέτοχος της Λίβερπουλ), για τον απλό λόγο ότι πραγματική μπάλα έχει να παίξει από τότε που ήταν στην Εσπανιόλ. Για τα υπόλοιπα, υπομονή. Αυτή είναι η λέξη κλειδί.

Νέος πρόεδρος και μεταγραφές: Πάμε τώρα στην ομάδα μου. Πριν ένα περίπου μήνα, όταν ανακοινώθηκε η επιλογή του Τζίγγερ για τη θέση του προέδρου του Παναθηναϊκου, ήταν πραγματικά η καλύτερη όσων έχουν ιστολόγιο και είναι αριστεροί και/ή ολυμπιακοί ως προς τα οπαδικά τους αισθήματα (πολύς και καλός κόσμος δηλαδή). Διάβασα δεκάδες ποστ για την επιλογή Ν. Κωνσταντόπουλου και εκτός ελαχίστων (σε παναθηναϊκά οπαδικά ιστολόγια) ήταν όλα τους επικριτικά. Εν προκειμένω δεν θα ασχοληθώ με το πολιτικό σκέλος της υπόθεσης (για το αν υπάρχει «προδοσία» των ιδεών της Αριστεράς ή για το αν η επιλογή είναι ηθική ή εύστοχη για τον ίδιο τον νέο πρόεδρο ή για οτιδήποτε άλλο). Θα πω ότι, από καθαρά ποδοσφαιρική άποψη, βρίσκω την επιλογή Γ. Βαρδινογιάννη τουλάχιστον ενδιαφέρουσα. Από άποψη Παναθηναϊκού ή και γενικά ελληνικού ποδοσφαίρου, νομίζω ότι η επιλογή Ν. Κωνσταντόπουλου μπορεί να είναι και ευεργετική (και πάντως δεν βλέπω τί κακό μπορεί να κάνει). Δηλαδή αν επιλεγόταν κάποιος από τους αδελφούς Μητρόπουλους (τους ποδοσφαιροπαράγοντες εννοώ, όχι τους εργατικολόγους) η λύση θα κρινόταν φυσιολογική; Γιατί κρίνεται φυσιολογική και δεν προκαλεί αντιδράσεις η επιλογή της παράταξης Βγενό-Πατέρα να υποστηριχθεί για την προεδρία της Σούπερ Λίγκας ο άνθρωπος που ως πρόεδρος της ΕΠΑΕ ευλόγησε τα αίσχη της Ρυζούπολης; 

Όπως αντιλαμβάνεστε το πρόβλημα του Παναθηναϊκού είναι πάντα η παραφιλολογία περί τα διοικητικά. Όσον αφορά την εκ μέρους της οικογένειας Βαρδινογιάννη διοίκηση της ομάδας μπορεί βεβαίως να ασκηθεί δριμεία κριτική και μάλιστα για αρκετές επιλογές. Αδιαφορία πάντως δεν μπορεί να προσαφθεί. Και για να το πω απλά δεν καταλαβαίνω γιατί η αντίπαλη παράταξη χαίρει τέτοιας ασυλίας. Έχει αποδείξει ήδη επιτυχή διοίκηση υπεράνω κάθε κριτικής; Έχει προσφέρει αγνά και άδολα στην ομάδα; Για κάθε Μάρκο Βίλλα του Τζίγγερ υπάρχουν οι μεταγραφές δώρα (;) των Μελίσση, Κλέυτον και Χριστοδουλόπουλου. Όχι ακριβώς αυτό που άλλαξε τη μοίρα της ομάδας. Έπειτα, καλή ήταν η παναθηναϊκοφροσύνη όταν έπρεπε να πετύχει το ντηλ της Ολυμπιακής ή να χτιστεί το προφίλ του πετυχημένου επιχειρηματία με πολιτικές φιλοδοξίες, Ουσιαστική προσφορά έχουμε δεί; Μπορούμε να περιμένουμε;

Επί της ποδοσφαιρικής ουσίας τώρα, ο ΠΑΟ ξεκινά φέτος ως μεγάλο φαβορί για μερικούς απλούς λόγους. Έχει ήδη μια δεμένη ομάδα. Οι μεταγραφικές προσθήκες ήταν κατά τα φαινόμενα εύστοχες: μπορεί για τις εμφανίσεις του στο Μουντιάλ να έσυρα του Γκοβού τα μύρια όσα, αλλά ως μεταγραφή στο ελληνικό πρωτάθλημα είναι απλά πολύ σπουδαία (λαμβανομένων υπόψη του παλμαρές, των παραστάσεων και της εμπερίας του ποδοσφαιριστή). Mutatis mutandis, τα αυτά ισχύουν και για τον Μπουμσόνγκ. Βεβαίως, στην Ελλάδα παρουσιάστηκε ήδη σαν αποτυχημένος γκαφατζής. Μόνο που το να εμφανίζεις έτσι ένα παίχτη με τη σταδιοδρομία του Μπουμσόνγκ ενώ μιλάμε για μια χώρα όπου δοξάστηκαν μετριότητες και παγκοσμίως άγνωστοι συνιστά όπως και να το κάνουμε ανορθογραφία.

O  ΠΑΟ έδωσε πολύ καλά δείγματα στους αγώνες προετοιμασίας. Όσο κι αν τα φιλικά δεν λένε πάντα την αλήθεια, το να αντιμετωπίζεις στα ίσα τις δύο ομάδες του Μιλάνου είναι σημαντικό (βέβαια, η εσωτερική αντιπολίτευση βρήκε ήδη νέο τροπάρι το οποίο αναπαράγεται δεξιά κι αριστερά: η ομάδα φορμαρίστηκε σε λάθος χρόνο και θα καεί μέχρι τον Δεκέμβρη. Τελικά είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα 😉 ). Αν θέλετε την άποψή μου δύο ερωτηματικά μπορούν να διατυπωθούν για τον φετινό ΠΑΟ: 1. θα επιδείξει η ομάδα καθ’ όλη τη διάρκεια της σεζόν τα υψηλά στάνταρ φυσικής κατάστασης που είχε όταν προετοιμαζόταν από το ολλανδικό τημ; 2. Σε περίπτωση πρόσκαιρων ανεπιτυχών αποτελεσμάτων θα διατηρηθεί σε διοικητικό επίπεδο ένα ελάχιστο ομόνοιας ώστε να μην επιδεινωθεί η κατάσταση; Και, ναι, χρειάζεται ακόμη ένας επιθετικός, κατά προτίμηση κάτι καλύτερο από τους διάφορους Μααζού, ειδάλλως γιατί αφήσαμε τον κακομοίρη τον Ρουκάβινα;     

Ιστορίες ενωσίτικης τρέλας: Μεταγραφικά δεν έκανε σπουδαίες προσθήκες (με την εξαίρεση του Μπούμπα Ντιοπ, που μένει όμως να εξακριβώσουμε σε ποιά ακριβώς κατάσταση βρίσκεται. Τουλάχιστον δεν έχασε παίχτες από τους βασικούς (πλην του Αραούχο, αν δεν λυθεί υπέρ της το μπέρδεμα). Ένα δεμένο σύνολο το έχει. Ικανό προπονητή έχει. Κι επιτέλους ελπίδες για μια στοιχειώδη διοικητική σταθερότητα. Στα φιλικά της στην Αυστραλία έδειξε μια αρκετά συμπαθητική εικόνα που αφήνει ελπίδες για καλύτερο μέλλον. Παρόλα αυτά, το θέμα συζήτησης είναι τα αίσχη κάποιων οπαδών (;) της σε βάρος του Μπάγεβιτς το προηγούμενο Σάββατο στην Καλλιθέα. Λυπάμαι, αλλά δεν αντέχω να πορσπαθήσω να εξηγήσω λογικά τη στάση αυτών των «λουλουδιών». Από κάθε άποψη μου φαίνεται ακατανόητη, παράλογη, καταδικαστέα. 

Ο ΠΑΟΚ κι η χαμένη ευκαιρία: Ας τελειώσουμε ποδοσφαιρικά. Για το ελληνικό ποδόσφαιρο, τα σημαντικότερα παιχνίδια μέχρι τώρα ήταν φυσικά αυτά των προκριματικών του Τσάμπιονς Ληγκ μεταξύ του Άγιαξ και του ΠΑΟΚ. Νομίζω ότι κρίνοντας συνολικά τις αναμετρήσεις μπορούμε να πούμε ότι προκρίθηκε στο τέλος η καλύτερη ομάδα. Ωστόσο στον ΠΑΟΚ πρέπει να έχουν πολλές τύψεις, γιατί διόλου δεν τους έλειψαν οι ευκαιρίες να είναι η πιο επιδέξια ομάδα που θα έπαιρνε τελικά την πρόκριση. Στον αγώνα του Άμστερνταμ, ο Άγιαξ ήταν συντριπτικά καλύτερος στο α΄ μέρος: αν κέρδιζε με 3-0 δεν θα ήταν άδικο, γιατί ο Σουάρες έκανε ότι ήθελε, ενώ ο ΠΑΟΚ παρέπαιε (με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα ίσως τον Γκαρσία), δείχνοντας ότι πράγματι ήταν ομάδα που είχε απολύσει τον προπονητή της μερικές ημέρες πριν. Στο β΄ μέρος ο Άγιαξ έδειξε κουρασμένος, έβγαλε τα προβλήματα συνοχής του στην επιφάνεια, ο ΠΑΟΚ βελτιώθηκε και κατάφερε να φύγει από την Ολλανδία με ένα σχεδόν τέλειο αποτέλεσμα, κάπως τυχερό, αλλά πάντως όχι και προϊόν κλοπής. 

Στον δεύτερο αγώνα, τα πρώτα 45΄ έδειχναν ότι ο ΠΑΟΚ διαχειριζόταν έξυπνα την κατάσταση. Και ξεπέρασε δίχως απώλειες το αρχικό ξέσπασμα των Ολλανδών και πέτυχε να σκοράρει με τον Βιεϊρίνια. Μόνο που τα πρώτα 10΄ του δευτέρου ημιχρόνου γύρισαν τα πάντα ανάποδα: τρομακτική εμφάνιση του Σουάρες (με βοήθειες από Εμάνουελσον και Ντε Γιονκ), αμυντικό ναυάγιο (συνολικά) του ΠΑΟΚ, μια «μικρή» βοήθεια από τον Κρέσις και μέσα σε 7΄ το σκορ είχε πάει στο 1-3. Στα συν των Θεσσαλονικιών ότι αντέδρασαν γρήγορα. Ίσως αν δεν περίμεναν το τελευταίο δεκάλεπτο για την τελική αντεπίθεση και τα έδιναν όλα για να ισοφαρίσουν πιο νωρίς να είχαν καθαρίσει την πρόκριση απολύτως επικά. Ή ίσως αν ο Ίβιτς σκόραρε με το πέναλτυ. Ή αν ο Σαλπιγγίδης δεν έχανε το τετ-α-τετ με τον Στεκέλενμπυρχ… Το βλέπουμε, παραθέτοντας μόνο τα πιο στοιχειώδη του αγώνα, ότι ο ΠΑΟΚ είχε πολλές ευκαιρίες να προκριθεί. Έστω κι έτσι, έδειξε αρκετά στοιχεία που θα πρέπει να ικανοποίησαν τους φίλους του. Και φυσικά μπορεί κι αυτός να παραμιλά για το αναμορφωμένο σύστημα προκριματικών του Τσάμπιονς Ληγκ που ουσιαστικά καταδικάζει σε αποκλεισμό τις δευτεραθλήτριες χωρών όπως η Ελλάδα, κατά μείζονα λόγο όταν η εκάστοτε ομάδα δεν είναι καν στους ισχυρούς.