Οι διάφορες μορφές της Δικαιοσύνης [εικονογράφηση γαλλικής έκδοσης (1643) της Εικονολογίας του Τσέζαρε Ρίπα]
Τι μπορούμε να πούμε λίγο πριν από την τελική αναμέτρηση; Μάλλον να επισημάνουμε ότι επικράτησε ποδοσφαιρική δικαιοσύνη. Ο τελικός φέρνει αντιμέτωπες τις δύο καλύτερες ομάδες της διοργάνωσης. Τη Γαλλία, η οποία εντυπωσίασε με την πληρότητα και την ποικιλία στο παιχνίδι της και η οποία απέκλεισε τους πιο δύσκολους αντιπάλους. Και την Κροατία, δηλαδή την ομάδα που έπαιξε το καλύτερο ποδόσφαιρο στη φάση των ομίλων και στη συνέχεια προχώρησε διά πυρός και σιδήρου, επιδεικνύοντας πνεύμα εξαιρετικής μαχητικότητας.
Θεωρητικά, κάποιος θα μπορούσε να αντιτάξει ότι αν το Βέλγιο, η Ουρουγουάη, η Βραζιλία ή η Αργεντινή (με αυτήν ακριβώς τη σειρά) βρίσκονταν στο άλλο μισό του ταμπλώ των νοκ άουτ αγώνων (αυτό που ανέδειξε την Κροατία) ίσως και να έπαιζαν σήμερα στον τελικό. Μπορεί. Αλλά η Ιστορία δεν γράφεται με υποθέσεις. Χωρίς να λησμονούμε ότι συγκυρίες και εγγενείς αδυναμίες των ομάδων αυτών δεν τους επέτρεψαν να φτάσουν ως εκεί. Διότι, ευτυχώς, αυτή η τελική φάση δεν είχε κάποιο σκάνδαλο. Καμία ομάδα δεν έκλεψε την πρόκρισή της.
Παρίσι: ο Σηκουάνας και η Κονσιερζερί, εκεί που βρισκόταν το σύμπλεγμα των ανακτόρων κατά τον Μεσαίωνα.
I. Οι ημιτελικοί: Η ανάλυση των δύο ημιτελικών είναι μάλλον απλή. Η Γαλλία επέλεξε να παραχωρήσει σκόπιμα στο Βέλγιο γήπεδο και την κατοχή της μπάλας. Έκρινε ότι με τον τρόπο αυτό θα απέτρεπε τις εξαιρετικά επικίνδυνες βελγικές αντεπιθέσεις. Πήρε το ρίσκο να δεχτεί περισσότερες επιθέσεις της αντιπάλου της, ήξερε, όμως, ότι θα τις αντιμετώπιζε με οργανωμένη άμυνα. Από εκεί και πέρα, διαθέτοντας το υλικό για να παίξει ιδανικά το παιχνίδι των αντεπιθέσεων, αλλά και να εκμεταλλευτεί τα στημένα, η Γαλλία περίμενε, γνωρίζοντας ότι θα έχει περισσότερες πιθανότητες να πετύχει το γκολ που θα έκρινε τον αγώνα. Εκ του αποτελέσματος αποδεικνύεται ότι είχε απόλυτο δίκιο.
Ο προπονητής του Βελγίου είχε να διαχειριστεί ένα πρόβλημα ως προς τη σύνθεση της ομάδας του σε σχέση με την ενδεκάδα που ανέτρεψε το 0-2 με τους Ιάπωνες και έφτασε στο επίτευγμα του αποκλεισμού της Βραζιλίας: την αναγκαστική απουσία λόγω καρτών του Μενιέ. Πώς αντικαθιστάς ένα τέτοιο πολυδύναμο εργαλείο που καλύπτει άμυνα κι επίθεση; Ο Μαρτίνες επέλεξε τον Ντεμπελέ, έναν ποδοσφαιριστή με πολύ πιο περιορισμένη γκάμα παιχνιδιού από τον Μενιέ. Η κίνηση αυτή, χωρίς να είμαι βέβαιος ότι ήταν προπονητική επιλογή ή αν την επέβαλαν οι συνθήκες του ίδιου του αγώνα, οδήγησε και σε μια επιπλέον οπισθοχώρηση του Φελλαϊνί, η οποία αποδείχθηκε επιζήμια για την ομάδα. Ο Φελλαϊνί, η συμβολή του οποίου ήταν καθοριστική για τις προηγούμενες επιτυχίες, φάνηκε λίγος και όταν αντιμετώπιζε τους γρήγορους Γάλλους επιθετικούς στην κόντρα και όταν μάρκαρε τους υψηλόσωμους αντιπάλους του σε στημένες φάσεις (στη φάση του γαλλικού γκολ είναι εκείνος που αποτυγχάνει να μαρκάρει αποτελεσματικά τον σκόρερ Ουμτιτί.
Ο δεύτερος ημιτελικός κατέδειξε τα όρια της εθνικής Αγγλίας. Ο ίδιος ο προπονητής της είχε τη διαύγεια να παραδεχτεί την αλήθεια στις δηλώσεις του μετά την ήττα από το Βέλγιο στον μικρό τελικό: «γνωρίζουμε πολύ καλά ότι η ομάδα μας δεν καταλέγεται μεταξύ των τεσσάρων καλύτερων του κόσμου». Η διαπίστωση αποκτά μεγαλύτερη σημασία αν κάποιος αναλογιστεί ότι ο ημιτελικός της Τετάρτης ξεκίνησε ιδανικά για τα «λιοντάρια»: μπροστά στο σκορ με το καλημέρα, ένας αντίπαλος που δείχνει κουρασμένος, αιφνιδιασμένος από την εξέλιξη, σχεδόν πελαγωμένος. Η Αγγλία, όμως, σε κανένα σημείο δεν εκμεταλλεύθηκε αυτές τις συνθήκες. Όχι γιατί δεν ήθελε, αλλά γιατί δεν μπορούσε. Η αδυναμία της να απειλήσει με οποιονδήποτε άλλο τρόπο εκτός από τις στημένες φάσεις ήταν καταδικαστική. Καλοί και άγιοι με την ταχύτητά τους οι διάφοροι Στέρλιν, Λίνγκαρντ και Άλι, αλλά δεν μπορούσαν να κάνουν ένα συνδυασμό της προκοπής, μια τελική πάσσα ή σέντρα που θα απειλούσε πραγματικά τον αντίπαλο. Ήδη από το ημίωρο, και σαφέστατα από την έναρξη του β΄ μέρους και μετά, η Αγγλία προσπαθούσε απλώς να προστατεύσει το υπέρ της σκορ. Ήταν απλώς υπόθεση χρόνου να αποτύχει σε μια τέτοια, ως εκ της φύσεώς της μάταιη, επιχείρηση.
Η Κροατία ήταν με διαφορά η ομάδα με τις μεγαλύτερες δυνατότητες, τους καλύτερους παίκτες, την ικανότητα να βάλει τη μπάλα κάτω και να απειλήσει με οργανωμένες επιθέσεις. Ως τώρα ο Πέρισιτς δεν έδειχνε στην καλύτερη φόρμα του. Την Τετάρτη έκανε ένα μεγάλο παιχνίδι, πιθανότατα το καλύτερο της ζωής του: σκόρερ του πρώτου γκολ, βρίσκει το δοκάρι σχεδόν αμέσως μετά και, τελικά, δίνει την ασσίστ στον Μάντζουκιτς για το νικητήριο γκολ κατά τη διάρκεια της παράτασης. Ένα Μάντζουκιτς ο οποίος, βάσει της συνολικής παρουσίας του, έκανε ένα από τα μετριότερα παιχνίδια του στη διοργάνωση. Σε ολόκληρο τον κανονικό αγώνα πιστώνεται με μία μόνο θετική ενέργεια: μια ωραία κίνηση και τοποθέτηση, περίπου στο 75΄, που οδηγεί σε υποδοχή της μπάλας σε εξαιρετική θέση και ολοκληρώνεται με ένα μέτριο σουτ που εξουδετερώνει ο Πίκφορντ. Για τον σέντερ φορ, όμως, η πραγματική συμβολή μπορεί να κριθεί κι από μία φάση, στην περίπτωσή μας εκείνη του 2-1. Ακριβώς επειδή είναι μεγάλος παίκτης, ο Μάντζουκιτς θα βρεθεί στη σωστή θέση και θα τελειώσει τη φάση ιδανικά. Μία φάση, ένας τελικός… [η φάση αυτή είναι χαρακτηριστική: στο ξεκίνημά της, πριν από την τελική σέντρα και την κεφαλιά-πάσσα του Πέρισιτς, ο Μάντζουκιτς έχει μια ελαφρά σύγκρουση με τον Στόουνς μέσα στη μεγάλη περιοχή. Ο Άγγλος αμυντικός σταματά, πιάνει το κεφάλι του κι έπειτα στρέφει το βλέμμα του προς τα αριστερά, ενώ η μπάλα δεν παίζεται πλέον σε εκείνη την πλευρά του γηπέδου. Με δυο λόγια ξεχνά τον αντίπαλό του και παύει να συμμετέχει στη φάση. Ο Μάντζουκιτς, από την πλευρά του, δεν σταματά ούτε δευτερόλεπτο, έχει το βλέμμα του στραμμένο πάντα προς την μπάλα και περιμένει σκεπτόμενος την καλύτερη δυνατή επόμενη κίνησή του.]
Ζάγκρεμπ: το άγαλμα του Γιόσιπ Γέλατσιτς, στρατηγού της Αυστροουγγρικής Αυτοκρατορίας και αντιβασιλέα (μπαν) της Κροατίας [πηγή: Wikipedia, χρήστης Perun]
Το 30 % , όμως, δεν είναι αμελητέο ποσοστό στο ποδόσφαιρο. Η Κροατία μπορεί να επικαλεσθεί μια σειρά αρετών που της επιτρέπουν να ελπίζει στην κατάκτηση του τροπαίου. Διαθέτει μια πλειάδα εξαιρετικών ποδοσφαιριστών που έχει φτάσει στην ωριμότητα, έχει παραστάσεις από τα καλύτερα εθνικά πρωταθλήματα και τις μεγάλες συλλογικές διοργανώσεις και μπορεί να κάνει την υπέρβαση. Η κόπωση είναι αδιαμφισβήτητη, αλλά μπορεί και να ξεπεραστεί σε έναν αγώνα, όταν αυτός έχει τέτοια σημασία. Ο τρόπος με τον οποίο η Κροατία πέτυχε τις προκρίσεις της είναι από αυτούς που σφυρηλατούν τις μεγάλες ομάδες. Κι ένας τελικός ΠΚ για μια χώρα 4 εκατομμυρίων είναι ένα σχεδόν απίστευτο επίτευγμα. Τίποτε δεν εμποδίζει τους Κροάτες ν’ ανέβουν ακόμη ένα σκαλί στο βάθρο.
Faites vos jeux κι ας κερδίσει ο καλύτερος!
Ο Ρογήρος πάει Μουντιάλ 
Θα επανέλθω μετά τον αγώνα για το δικό μου φινάλε. Απλώς να σημειώσω, ότι τούτο το ματς θα μας δείξει και τα όρια της Κροατίας. Κρατάω ως «πρόβλεψη» το ποστάρισμά μου πριν τον δεύτερο γύρο, ότι «όποιος αποκλείσει την Ουρουγουάη, θα σηκώσει την κούπα». Ας το χαρούμε, ποτέ δεν ξέρεις πόσους ακόμα τελικούς μουντιάλ θα δεις στη μικρή ζωή σου.
Φίλτατε Μπράουν, εννοείται πως το σημερινό θα δείξει τα όρια της Κροατίας. Δεν ήταν άστοχη η πρόβλεψη ότι όποιος βγάλει την Ουρουγουάη είναι φαβορί. Απλώς το ποδόσφαιρο είναι αυτό που είναι, κι επιτρέπει πολλά.
Μεγάλο δίκιο έχεις με όσα λες στο τέλος του σχολίου. Όντως δεν ξέρουμε και καλό θα είναι να ευχαριστηθούμε ότι μπορούμε να παρακολουθήσουμε.
Μακάρι να έχουμε την τύχη να δούμε πολλούς τελικούς ακόμη!
[τούτων λεχθέντων, τρόμαξα σήμερα με όσα διάβασα.]
Τρεις επισημάνσεις στο ημίχρονο του τελικού.
1. Τόσο καλό τελικό έχω να δω από το 1986. Αυτό τα λέει όλα και για τις δύο ομάδες.
2. Θα είναι κρίμα να κριθεί στο τέλος από ένα αμφισβητούμενο πέναλτυ.
3. Η Κροατία, η οποία βρίσκεται πίσω στο σκορ, υπερέχει συντριπτικά στα στατιστικά στοιχεία (61 % κατοχή, 7-1 σουτ).
Η Γαλλία σε όλο το τουρνουά έπαιξε μάλλον πιο κάτω από τις δυνατότητές της. Εμφανώς προτίμησαν τον κυνισμό και την αποτελεσματικότητα (τέσσερα γκολ σε τελικό με ελάχιστες τελικές), είχαν αμυντική προσήλωση στα σημαντικά παιχνίδια, είχαν στον τελικό και τη βοήθεια της τύχης και της διαιτησίας (για το φάουλ του πρώτου γκολ μάλλον παρά για το πέναλτι, που για μένα είναι σωστό σφύριγμα), αλλά παρ’ όλα αυτά πήραν το κύπελλο δίκαια. Κι αυτό είναι ίσως το πιο δυσάρεστο δίδαγμα αυτού του Μουντιάλ: εκεί που έχει φτάσει το παγκόσμιο ποδόσφαιρο, αρκεί καμιά φορά να είσαι καλύτερος, όχι να παίζεις καλύτερα, για να κερδίσεις τον τίτλο.
Ο Ντεσάν πήγε να πάρει την κούπα, όχι τα εύσημα, ήξερε την ομάδα του, ήξερε και τους άλλους. Προφανώς δεν είχε εμπιστοσύνη στην αμυντική λειτουργία και συνείδηση των παικτών του και προτιμούσε να τους έχει μαζεμένους. Έφαγε 3 από Αργεντινή και 2 από Κροατία παίζοντας σφιχτά, να μην το ξεχνάμε αυτό, τα γαλλάκια, πίσω, παραμένουν επιπόλαια. Αυτό με τον καλύτερο και ποιος παίζει καλύτερα, δεν το πολυκατάλαβα. Πάντως αυτή ακριβώς η Γαλλία, στο επόμενο Γιούρο, λογικά θα κάνει περιπάτους με μεγαλύτερη κατοχή από αυτή που είχε σε τούτο το τουρνουά.
Καλά ρε Π2, τα λες σοβαρά τώρα αυτά;
60-40 έπαιζε σε όλο το ματς ο αλήτης ο Πιτάνα υπέρ της κροατιας. Τουλάχιστον δυο κάρτες τους χάρισε στο κρίσιμο Α ημιχρονο. Στην καραμπινάτη πεναλταρα ήταν ασφαλώς και κίτρινη στον Περισιτς.
Τεσπα, τέλος καλό όλα καλά. Βιβ λα Φρανς. Βιβ λα ρεπυμπλίκ.
Ο διαιτητής μου φάνηκε σε γενικές γραμμές καλός. Δεν νομίζω ότι είναι φάουλ η φάση του πρώτου γκολ, και το σφύριγμα αυτό ασφαλώς επηρέασε τη ροή του αγώνα, αλλά δεν επηρέασε την έκβασή του. Μέχρι εκεί. Εσύ λες ότι ευνόησε τους Κροάτες, άλλοι ουρλιάζουν ότι οι Γάλλοι έβαλαν δυο γκολ με αμφισβητούμενο φάουλ και ανύπαρκτο πέναλτι.
Ανύπαρκτο πέναλτι;; Βοns vins…
1. Η Κροατία κινδύνεψε σοβαρά απόψε, μια λιγότερο ανώριμη και πιο κυνική αντίπαλος θα μπορούσε να γράψει πολλά με λίγα. 2. Από το 40 ήδη οι Κροάτες λύγιζαν πόδια κι έπιαναν γόνατα. 3. Το προηγούμενο δεν με απασχολεί καθόλου στην όποια κρίση. Με τη Δανία και τη Ρωσία και την ανύπαρκτη Αγγλία έπαιξαν και φτάσανε παρατάσεις, ας πρόσεχαν. Κι οι Γάλλοι δώσανε 3 ματς με Αργεντινή, Ουρουγουάη, Βέλγιο στο κάτω – κάτω. 4. Είδαμε και τα όρια της Κροατίας, δημιουργικά είναι μάλλον μονοδιάστατη, αν και ό,τι κάνει, το κάνει καλά. 5. Η Αγγλία δεν ήταν για τετράδα, ούτε η Κροατία για τελικό. 6. Η Γαλλία μπορεί να επιβάλλει κυριαρχία όπως αυτή της Ισπανίας με την αναμενόμενη ωρίμανση. 7. Ο Ντεσάμπ φαινόταν από παίκτης ότι θα γίνει έξυπνος προπονητής. 8. Ναι, τελικά ένας τελικός Βραζιλίας – Γαλλίας θα ήταν δικαιότερος θαρρώ, αλλά οκ, έχουμε δει πολλούς χειρότερους τελικούς και δεν μιλάω μόνο για τα πολλά γκολ. 9. Πολλά ευχαριστώ στον Ρογήρο για το μπλογκ, μακάρι να είμαστε όλοι καλά στο καραγκιοζιλίκι του Κατάρ το 2020 και ο Μέσι να κάθεται σπιτάκι του με τον Σαμπάολι
1. Κατά την ταπεινή μου γνώμη ήταν ένας πολύ ωραίος τελικός, ένας τελικός με τα περισσότερα γκολ από το 1966 (ή το 1958, αν θέλετε ακόμη περισσότερα) και για κάτι τέτοιο χρειάζονται δύο ομάδες που θέλουν να παίξουν ποδόσφαιρο. Αυτό με ικανοποιεί.
2. Το ανησυχητικό είναι αυτό που επισήμανε ο π2, δηλ. ο ποδοσφαιρικός κυνισμός της Γαλλίας. Ωστόσο, δεν γνωρίζουμε αν ήταν εφικτό και το αντίθετο.
3. Ο Ντεσάν που τόσο τον κοροϊδεύουν οι Έλληνες ειδήμονες είναι σπουδαίος προπονητής όπως ήταν και σπουδαίος παίκτης. Και η Γαλλία έχει το πιο πλούσιο έμψυχο δυναμικό.
4. Η Κροατία έγραψε μια όμορφη ποδοσφαιρική ιστορία. Την πήγε μέχρι τέλους κι όσο άντεχε από δυνάμεις. Ούτε αυτό το είδε κανείς στην Ελλάδα… αλλά εκεί τα ξέρουν όλα.
5. Αισθάνομαι πάντα μια απέχθεια για τους διαιτητές-ντίβες. Ο Πιτάνα είναι ένα από τα χειρότερα παραδείγματα του είδους. Τα έκανε σαν τα μούτρα του ή μάλλον τα μαλλιά του. Δεν υπάρχει κανένα φάουλ στη φάση του πρώτου γαλλικού γκολ, ο Γκριεζμάνν πέφτει πριν τον πλησιάσει ο αντίπαλός του. Κανονικά είναι κίτρινη κάρτα για θέατρο (το λέω εγώ που έχω τον Αντουάν σε πολύ μεγάλη εκτίμηση). Το πέναλτυ είναι πέναλτυ-θρύλος, δεν το σφυρίζει κανένας διαιτητής που σέβεται το άθλημα.
6. Κατάρα στους δωροδοκημένους κερατάδες που έδωσαν μουντιάλ στο Κατάρ και θα περιμένουμε 4,5 χρόνια για να δούμε την επόμενη διοργάνωση, η οποία έχει όλες τις προϋποθέσεις για να είναι τελείως οπερέττα. Τέσπα, καλά να είμαστε όλοι ως τότε και να τα δούμε και να τα σχολιάσουμε όλα!
7. Με όσα διάβασα τις τελευταίες ημέρες τρόμαξα. Το αβγό του φιδιού έχει γεννήσει πολλές φορές κι έχει δώσει και πλάσματα που καμώνονται τάχα μου τους αντιφασίστες. Δεν λέω περισσότερα γιατί δεν θέλω φασαρίες και μπλεξίματα. Αλλά φοβάμαι…
1. Καμιά σχέση με τραγικές σούπες από το 90 και μετά, αλλά τέλειωσε πολύ νωρίς.
2-3. Σχεδιασμός Ντεσάν, οι Κροάτες ήδη κατάκοποι, έκαναν παραπάνω χιλιόμετρα (ιδίως ο Μόντριτς, φυσιολογικά). Του έκατσε και το ματς, στο δεύτερο ήρθε η πτώση.
4. Φυσικά και έγραψε, ακόμα κι αν έπαιξε με τους στραβούς στα νοκ άουτ. Πάντως δεν ήταν για κούπα, επιμένω.
5. Το φάουλ το προσπερνάω. Τώρα αν για ένα σφύριγμα πρέπει να βλέπει και να ερμηνεύει ο ρεφ 4 λεπτά, δεν καταλαβαίνω τι διαφορά έχει από το σφύριγμα ή μη σφύριγμα χωρίς μόνιτορ. Ο έτσι πάντως, άφησε τους Κροάτες να παίξουν αρκετά με χέρια και σώμα (φαινόμενο που δυστυχώς επαναλήφθηκε κατά κόρο στο μουντιάλ).
6. Καλά να είμαστε, Ρογήρε, μόνο αυτό. Αν μη τι άλλο θα έχει πλάκα, ιδίως αν οι Καταρ – αμένοι, φτιάξουν καμιά ομάδα νατουραλιζέ.
7. Μη δίνεις βάση στα σόσιαλ. Πάντως, το πρόβλημα είναι υπαρκτό και θα διογκώνεται μαζί με τη φτώχεια.
Σε ευχαριστώ ιδιαιτέρως για την παρέα όλο αυτόν τον καιρό και χαίρομαι που έπεσα πάνω στο μπλογκ εντελώς συμπτωματικά.
Η μπάλα πάει παράλληλα στο τέρμα επικινδυνότατα κι ο Περισιτς απλώνει πονηρά το χεράκι σταματώντας την πορεία της και τη στέλνει αουτ. Ο ΟΡΙΣΜΟΣ του πέναλτυ!
Δεν ξέρω τι έχει γίνει συην Ελλάδα που Σ έχει κάνει να σιχαθεί Ρογήρε, εγώ πάντως ευχαριστήθηκα δίπλα για τα γλοιώδη σιχάματα του ΡΙΚ που μετέδιδαν με κροατικής φανέλες, και «τι ΠΑΤΡΙΟΤΕΣ οι Κροάτες ! » και τέτοια σιχαμερά. Φάτε την τεσσάρα σας! ( Α ρε Λιορίς! Α ρε Λιορις!…) και καλοχώνευτη Πογιατζή και σια…
Και φυσικά είναι πεντακάθαρο το φάουλ στον Γριζμάν. Το τσεκούρωμα των Κροατών ήταν συνεχές , κι ατιμώρητο 3 στις 5 φορές από τον άθλιο διαιτητή. Και φυσικά ήταν και πεντακάθαρο πέναλτυ στον Μμπαπέ από το φασισταριό τον Βίντα στο β´ , αλλά ο Κυλιάν είναι αγνός και δεν έπεσε. Φυσικά όμως και έπρεπε να το δώσει ο διαιτητής. Δεν είναι απαραίτητο να πέσει ο παίκτης.
ωραίος τελικός και… βιωματικό σχόλιο
είδα μικρό και μεγάλο τελικό σε καλοκαιρινό μπαρ με πολυεθνικό κοινό
σήμερα γενικά υπήρχε μια υποστήριξη στη Γαλλία και από τους ουδέτερους (κάτι σκανδιναβούς, κάτι πικραμένους ιταλούς κ.ά)
στην εξέλιξη του ματς αυτά που συζητάμε (το φάουλ και το πεναλτι), σχολιάστηκαν αλλά δεν επηρέασαν τους θαμώνες…
αντιθέτως η προσπάθεια των Κροατών (που έδειχναν πόσο το ήθελαν και πόσο το προσπαθούσαν) κέρδισε εντυπώσεις και την εκτίμηση των ουδτέρων
κι εκεί που στο β όλοι περιμέναμε το 2-2 ήρθαν δυο ενέργειες με στόφα μεγάλου παίκτη και 3-1… 4-1
η φάβα του γγάλλου κήπερ ήταν απλά το κερασάκι στην -χορταστική- τούρτα
δεν ξέρω αν είναι κυνισμός πάντως η Γαλλία και τύχη είχε (προηγήθηκε δυο φορές κόντρα στη ροή του ματς) και τις μονάδες που της έδωσαν αυτό που γύρευε… το είπε και μια φίλη την ώρα του αγώνα -χωρίς να έχει δει τον τίτλο του Ρογήρου- δικαιοσύνη.
υγ1. οι σπήκερ της ΕΡΤ χωρίς μεγάλες πατάτες, αλλά βαρετοί ρε παιδί μου, εντελώς φλατ (που είσαι ρε Μανόλο!)
υγ2 είχα σχεδόν απωθήσει τον τρισκατάρατο εφιάλτη του Κατάρ!
– φίλτατε Brown, εγώ ευχαριστώ για την παρουσία και τα σχόλιά σου (επαναλαμβάνω ότι κάποια από αυτά ένιωθα ότι τα έχω γράψει εγώ) κι ελπίζω να μη χαθούμε τώρα που βρεθήκαμε. Υπάρχει άλλωστε και το «σοβαρό» ιστολόγιο με τόσα θέματα που αφορούν την Ανατολική Εθρώπη.
– αγαπητέ Νεοκίδιε, δεν ξέρω τι γινόταν στο ΡΙΚ, έχω όμως την αίσθηση ότι αδικείς τους Κροάτες και την προσπάθειά τους. Όσο για το τι διάβασα τις τελευταίες ημέρες, θα πω μόνο ότι τρομάζω και ντρέπομαι να το μεταφέρω εδώ.
– Ωραία ανταπόκριση, Καγκουρώ! Δεν διαφωνούμε. Δίκαια η Γαλλία είναι παγκόσμια πρωταθλήτρια.
Κι ένα τελευταίο σχόλιο. Ελπίζω όλοι αυτοί που ποστάρουν εκστατικοί τη φωτό του Μακρόν να πανηγυρίζει στα κάγκελα σαν να είναι κανένα χουλιγκάνι να μην είναι οι ίδιοι που του έλεγαν μπράβο όταν έκανε δυο ώρες κήρυγμα στον πιτσιρικά που τον είχε πει Μανού. Ή θα είσαι σε όλα κύριος πρόεδρος ή θα είσαι διαρκώς ροκ σταρ και θα δέχεσαι και τα «Μανού». Τα υπόλοιπα του στυλ τα μονά δικά μου και τα ζυγά πάλι δικά μου, δεν είναι ωραίες ιστορίες.
Για τη γελοιότητα του Μακρον συμφωνώ απολύτως Ρογήρε. Γενικά η απονομή ήταν ένα καρακιτσαριό. Τι δουλειά είχαν ο Μακρον και η άλλη η Κιθαρωδός που χούφτωσε κι αγκάλιασε ο,τι κινούνταν…
Σούργελα!
Άλλο πολιτική εκδήλωση, άλλο ποδοσφαιρικός αγώνας. Δεν είναι όλες οι στιγμές ίδιες. Ο πανηγυρισμός (κόσμιος) στην δεύτερη περίπτωση δεν είναι πρόβλημα. Είναι όμως άκομψο να στήνεσαι (σαν ατσαλάκωτος Μητσάρας) στην απονομή προσπαθώντας να κλέψεις λίγη δόξα από τους αληθινούς πρωταγωνιστές.
Άργησα, τα είπατε ήδη όλα (τα σημαντικά), θα προσθέσω μόνο μερικά μικρά: ότι εγώ, ως γεροντότερος (και πιο αθώος, φυσικά,τότε) είχα να ευχαριστηθώ τελικό τόσο από το 1970, ότι ο Μάντζουκιτς παραμένει (για μένα) ο καλύτερος φορ του τουρνουά και να θυμίσω ότι ο «πρώτος μυς» που αδρανεί από την κούραση είναι ο εγκέφαλος. Και ο Μόντριτς (και άρα, η Κροατία) δεν είχε καθαρό μυαλό.
Προσθέτω τις δικές μου ευχαριστίες στον Ρογήρο. Να είμαστε καλά καταρχήν ως το επόμενο ευρωπαϊκό ραντεβού μας.
Δηλαδή ρε Δόκτωρα ο Μοντριτς είναι τόσο μεγάλη παιχτάρα που αν ήταν ξεκούραστος πνευματικά θα κέρδαγε μόνος του τη Γαλλια;
Δεν καταλαβαίνω γιατί θα πρέπει να «κλεψουμε» από τη δόξα και την αξιοσύνη των μπλε στο να κατακτήσουν αυτή την κούπα.
Η καλύτερη ομάδα απλά κέρδισε. Προσωπικά δεν θυμάμαι (το 70ημουνα δύο χρονων)τέτοιο περίπατο ομάδας προς το τρόπαιο.
Μπραβο στη Γαλλια που το σηκωσε δικαια.
Μερικες επισημανσεις.
Απορω που δεν αναφερθηκε κανεις απο τους σχολιαστες, για τον τεραστιο Ζιρού.
Σεντερφορας με τα ολα του. Κυριως στο ψηλο παιχνιδι, δεν εχασε καμια μονομαχια.
Κρατουσε συνεχεια κοντα του το Λοβρεν και το Βιντα, με αποτελεσμα να βρισκει συνεχεια χωρους ο Γκριζμαν.
Αν σκοραρε κιολας, θα μιλουσαμε για ποδοσφαιρικη μετενσαρκωση του Φαν Μπαστεν.
Ακομη κι ετσι ομως, θεωρω το Ζιρού μεγαλο φορ.
Απο που κι ως που καλυτερος παιχτης του τουρνουα ο Μοντριτς ?
Συμφωνω οτι ειναι τεραστια μπαλαδόφατσα, με πολλα τρεξιματα και μυαλωμενο παιχνιδι.
Ομως δινοντας του το βραβειο, απαξιωνεις τον Μπαπε, τον Γκριζμαν και τον Καντέ, που επισης εκαναν τρομερο τουρνουα, συν οτι σηκωσαν και την κουπα.
Οπως κανουν οι Αμερικανοι στα δικα τους επαγγελματικα αθληματα.
Ο καλυτερος παιχτης του κοσμου ειναι ο Λεμπρον, που εκανε τριπλ νταμπλ άβερετζ στους τελικους.
Το βραβειο ομως το πηρε ο Ντουραντ, που η ομαδα του κατεκτησε τον τιτλο.
Το βραβειο πρεπει να το παιρνει παντα καποιος απο τη νικητρια ομαδα.
Ενα μεγαλο ευχαριστω στον οικοδεσποτη Ρογηρο, για την φιλοξενια του.
Εννοειται οτι θα ειμαι παρων στο επομενο μουντιαλ, (υγεια να εχουμε ολοι μας).
Καλημερα.
Kid, όχι φυσικά. Αν μάθαμε κάτι σε αυτό το Παγκόσμιο είναι ότι πέρασε οριστικά (?) η εποχή που αρκούσαν 9 καλογυμνασμένοι ρολίστες, ένα αξιόπιστο τέρμα-συν κι ένας ρονάλντος για να παίρνεις τίτλους.
Από εκεί και πέρα, ο Μόντριτς δεν ήταν καν ο συνήθης Μ. στον τελικό – κι αυτό βέβαια μετράει. Πόσο μετράει, άγνωστο.
Αλλά εγώ τι ανακατεύομαι και κρίνω αφού με έστειλε η Ιαπωνία νωρίς νωρίς για τσάι; 🙂
Κορέα (ουντ ζογκάρ Ζύντκορέα,ουμ Γκότες βίλεν!)χέρ Ντόκτορ!😀😎❤️👍
🙂 🙂 🙂
για τους πανηγυρισμούς μακρόν και λοιπών καραγκιόζηδων
όταν το 1982 οι ατζούρι (κόντρα σε κάθε προγνωστικό) κατέκτησαν το ΠΚ ο αείμνηστος Σάντρο Περτίνι -ο παρτιζάνος πρόεδρος- έσπασε το πρωτόκολλο με το αυθόρμητο παλαμάκι από τους επισήμους
μετά είχε πει και το ιστορικό «δεν το αγγίζω το κύπελλο εκείνοι το κέρδισαν και είναι δικό τους»
ο δήθεν και ανύπαρκτος Μανού έκανε τα πάντα ως πουθενάς σαλτιμπάγκος για να απομυζήσει επικοινωνιακά τη νίκη των μπλε … γελοιότατος.
στα καθ’ ημάς ο Καραμανλής (ο νεώτερος ) το 2004 ήταν απλώς οπαδικά αξιοπρεπής
το σούργελο ήταν ο Χριστόδουλος (καθόλου αείμνηστος) που είχε στήσει 1μιση ώρα τους διεθνείς στην εξέδρα στο καλλιμάρμαρο για να τους δίνει σταυρουδάκια ο Θεομπαίχτης
/μέχρι κιο σεμνός κραγκούνης είχε παραπονεθεί στα Νέα την επομένη: μας έκλεψε τη χαρά μας
Αγαπητοί φίλοι, εγώ πρέπει να σας ευχαριστήσω για τα εύστοχα και νηφάλια σχόλιά σας και την εκλεκτή παρέα σας καθ’ όλη τη διάρκεια του ρωσικού Μουντιάλ! Μη χαθούμε! Άλλωστε ο αντίκτυπος της διοργάνωσης όλο και κάποια εκ των υστέρων ανάρτηση θα δώσει. 😉
Νεοκίδιέ μου, μη μου αρπάζεσαι έτσι εύκολα. 🙂 Πόσες φορές πρέπει να γράψω ότι η Γαλλία είχε την πληρέστερη ομάδα και, λαμβανομένης υπόψη της εικόνας της στο σύνολο της διοργάνωσης δικαιότατα σηκώνει το τρόπαιο; Απλούστατα, ο τελικός είναι ένα ματς κι έχουμε κάθε δικαίωμα να συζητάμε επιμέρους στοιχεία και λεπτομέρειες.
Δρα, συμφωνώ κι εγώ και το είπα και πιο πάνω. Τόσο χορταστικό τελικό είχα να δω από το 1986. Το 1970 δεν το πρόλαβα, βέβαια, κάτι, όμως, μου λέει ότι οι τελικοί 1970 και 2018 έχουν κάποια κοινά στοιχεία.
Ηλία, καλώς όρισες ως σχολιαστής. Για την παρουσία Μακρόν στην απονομή δεν είμαι απόλυτος, ενδέχεται αυτό να προέβλεπε το πρωτόκολλο εθιμοτυπίας των διοργανωτών. Άλλωστε και η Γκράμπαρ-Κιτάροβιτς ήταν εκεί. Λέω μόνο ότι δεν μπορείς να συμπεριφέρεσαι με δύο μέτρα και δύο σταθμά. Άμα θες να είσαι μόνον «ο κύριος Πρόεδρος» με το παραδοσιακό στυλ, τότε κάθεσαι στη θέση σου και απλώς χειροκροτείς όπως έκανε ο Σιράκ το 1998.
paolodrosi: Ουδείς αμφισβητεί τη μεγάλη προσφορά του Ζιρού. Όταν γράφω ότι η Γαλλία έχει παίκτες συμπληρωματικούς ως προς το παιχνίδι τους και με διαφορετικά τεχνικά χαρακτηριστικά, αυτό ακριβώς εννοώ. Αν σκόραρε κιόλας θα είχε μεγαλύτερη προβολή. Εμείς, πάντως, αναγνωρίζουμε κι εκτιμούμε.
Η επιλογή Μόντριτς δεν με εκπλήσσει και δεν τη θεωρώ σκανδαλώδη. Συνολικά έκανε σπουδαίο Μουντιάλ (ακόμη κι αν τα 2 τελευταία ματς δεν ήταν από τα καλύτερά του). Από όλους τους καθιερωμένους σταρ ήταν εκείνος με τη μεγαλύτερη θετική συμβολή στην ομάδα του (η οποία έκανε εξαιρετική πορεία).
Κανγκουρώ, μη μου θυμίζεις δυσάρεστες ιστορίες. 😉
Τελειώνω με τη χαρμόσυνη είδηση που έγινε γνωστή χτες, αλλά πέρασε απαρατήρητη μέσα στους πανηγυρισμούς της Γαλλίας. Σαμπάολι τέλος. Πάλι καλά. Τους πήρε ένα χαμένο Μουντιάλ να το καταλάβουν, αλλά ας είναι. 🙂
Ευχαριστώ για το καλοσώρισμα και χαιρετώ ολους τους συνθαμώνες! Καλή συνέχεια καλοκαιριού! Να είμαστε καλά να σχολιάζουμε και τα άλλα μουντιάλ!
Εν αναμονή της «εκ των υστέρων » Ρογήρειας ανάρτησης (αυτές είναι και οι καλύτερες συνήθως! 😜)ας συνεισφέρω λίγη ακόμα (αμπελο)σοφία.
Είναι τουλάχιστον αξιοπερίεργο νομίζω αυτό που συμβαίνει με τη Γαλλία. Δυο κούπ ντυ μόντ, και τα δυο με μηδέν γκολ από τα 9ρια της, Γκιβάρς και Ζιρού! Κι όταν είχε σεντερφορά που κεντούσε με 14 γκολ τον Ζυστ Φονταίν, βγήκε τριτη…
Γενικά νομίζω αυτό το Μουντιάλ ήταν η θλίψη των Σέντερ φορ. Ο Ζεσούς της Μπραζίου…ασχολίαστος…
Ο Χαρυ Κλύ…εμμ,Κέην εντάξει πρώτος σκορ με 6 πέναλτυ, και σκοτώνοντας το μεγαθήριο Παναμά…
κι ο Λουκάκος μέτριος , ο Πορτογάλος (Γίδας; ούτε θυμάμαι το όνομα του) χάλια, μόνο ο Καβανι τα παστέλωσε κανονικά και αξιοπρεπώς.
Γενικά ήταν διάχυτη η τάση (η δε Γαλλία την αποθέωσε)βάζω το ψιλοάμπαλο τοτέμ να απασχολεί και να παίρνει καμία κεφαλιά στα πλάγια και περιμένω από τους περιφερειακούς να βάλουν τα γκολ.
Α, κι ο σαμπαούλος είχε σεντρεφόρια που παίρνουν έναν σκασμό λεφτά στις ομάδες τους…και τα χε στον πάγκο !
Φίλε Νεοκίδιε, τον αδικείς τον Ζιρού (κυρίως) και τον Γκιβάρς (δευτερευόντως). 🙂
Για τον σαμπάολι τι να λέμε ρε συ τώρα… Μη ρίχνεις αλάτι στις πληγές.
[παρεμπ., υπόσχομαι μια ανάρτηση τύπου τεχνική ανάλυση κι έτσι κι άλλη μία σε ύφος εκ βαθέων εξομολόγησης – άμα θέτε, ακολουθείτε 🙂 ]
Όχι ,παρεξήγησες. Μάλλον δεν εκφράστηκα σωστά. Το «αμπαλο τοτέμ» είναι υπερβολικό και δεν πήγαινε στον Ζιρού ,που και γω τον πάω πολύ και η δουλειά του στο γήπεδο είναι πολυσχιδής.
Δυστυχώς ταξίδι και δεν είδα τον τελικό (!), οπότε περιορίστηκα σήμερα που επανήλθα σε διηγήσεις φίλων, σε περιγραφές από τηλεεφημερίδες και σε βιντεάκια συν το παρόν .
Να είστε όλοι καλά και ..πάντα τέτοια (αναλύσεις σε ποστ οι οποίες μαζί νε τα σχόλια δίνουν εικόνα και σε όσους έχασαν κάποια ματς, αλλά και με σχολιασμό σε πολλά που έδωσαν τον τόνο)
Να καταθέσω και μια γενική ιδέα ,δεν διεκδικώ πρωτοτυπία αλλά δεν είδα ,μάλλον παράξενο,να την εκφράζει κάπου άλλος ,γραπτώς.
Δεν θα ήταν προτιμότερο (για προφανείς λόγους. Ανταγωνιστικότητα , αποφυγή παιχνιδιών στυλ Αγγλία β´-Βέλγιο β´ στους ομίλους , «εύκολα» και «δύσκολα» μισοταμπλό, κλπ) αντί τα σταυρώματα να είναι κατευθυνόμενα εξ αρχής μέχρι και τον τελικό, να γίνεται τυχαία κλήρωση για τα ζευγάρια των 16, των 8 κ.λπ. ;
Τυχαία κλήρωση μάλλον δεν μπορεί να γίνει για οργανωτικούς λόγους. Πρέπει να υπάρχει ικανός αριθμός ημερών ξεκούρασης, Επίσης κάθε ομάδα που προκρίνεται πρέπει να ξέρει πότε και που παίζει ώστε να κανονίζει έγκαιρα ξενοδοχείο, ταξίδι κ.λ.π Το ίδιο για τους οπαδούς.
Ναι έχεις δίκιο. Τα οργανωτικά (ταξίδια κλπ) ξεπερνιούνται ,αλλά οι περίπου ίσες μέρες ξεκούρασης είναι όντως σοβαρό εμπόδιο στην τυχαία κλήρωση.