Δεν είχε περάσει μήνας από την ολοκλήρωση της αγωνιστικής περιόδου. Της χειρότερης που είχαμε παρακολουθήσει τα τελευταία χρόνια, ίσως κι όλων των εποχών για το ελληνικό ποδόσφαιρο. Το πρωτάθλημα κρίθηκε σ’ ένα παιχνίδι που αποτελεί τον ορισμό του στημένου και που, επιπροσθέτως, υπήρξε ύμνος στην αλητεία. Ξυλοδαρμός των ποδοσφαιριστών των (λόγω διαιτησίας) ηττημένων, παραγοντικοί τραμπουκισμοί. Όλη η βρομιά του ελληνικού ποδοσφαίρου είχε συμπυκνωθεί σ’ ένα παιχνίδι. Ο τελικός του κυπέλλου σημαδεύτηκε κι αυτός από κακή διαιτησία (σε βάρος του αδυνάτου, φυσικά) και κυρίως από σοβαρά επεισόδια κι ατμόσφαιρα τρομοκρατίας μέσα στο γήπεδο, νέους ξυλοδαρμούς (πάντα των ηττημένων) κι άλλα καλά. Φυσικά πράγματα. Όλα νορμάλ. Βεβαίως… Οι γιορτές του ποδοσφαίρου είναι για τους ξενέρωτους κουτόφραγκους, για μας τους Έλληνες η μπάλα είναι «αντρικό» σπορ. Ή μάλλον δεν είναι σπορ. Είναι μαγκιά. Είναι διαγωνισμός παράνομων μέσων. Μετράει μόνο η επιτυχία, η νίκη, τα φράγκα που αυτή φέρνει. Το στήσιμο ενός αγώνα, ο έλεγχος των παρασκηνίων είναι τα σημαντικά. Το ποδόσφαιρο αυτό καθαυτό μικρή σημασία έχει. Απλώς προσφέρει το κατάλληλο σκηνικό για ν’ αναδειχθεί η επιδεξιότητα και το μεγαλείο της παρανομίας.
Γιατί, πέρα από τους δύο τελικούς (τον άτυπο του πρωταθλήματος κι αυτόν του κυπέλλου), κι όλα τα υπόλοιπα είχαν τη μυρωδιά του στημένου. Παρατηρούσαμε ποιές ομάδες «έπρεπε» να βγουν στην Ευρώπη, ποιες «έπρεπε» να σωθούν και ποιες να πέσουν. Για επιδόρπιο, παρακολουθήσαμε τη θλιβερή οπερέτα των αδειοδοτήσεων. Με βάση αυτά που απλώς μπορεί να υποθέσει ο μέσος λογικός άνθρωπος, τα κριτήρια που είχαν ανακοινωθεί δεν θα πρέπει να τα πληρούσαν πάνω από… 3,5 ομάδες. Για τους ατσίδες της αρμόδιας επιτροπής της ΕΠΟ όλοι ήταν τελικά εντάξει εκτός από τον Ηρακλή, ο οποίος για μια φορά ακόμη γινόταν ο «αίρων τας αμαρτίας» του ελληνικού ποδοσφαίρου (για τον ΟΦΗ και τα Τρίκαλα, η ιστορία ήταν λίγο διαφορετική).
Κι ενώ όλα έδειχναν ότι η ζωή θα συνεχιζόταν ίδια κι απαράλλαχτη, την ώρα που σε άλλο μέτωπο ο νέος Υπουργός Οικονομικών ετοιμαζόταν να εξαγγείλει μέτρα πολύ σκληρότερα από αυτά του λαομίσητου προκατόχου του, η βόμβα έσκασε! Η ιστορία είχε ξεκινήσει μήνες νωρίτερα. Η UEFA και η FIFA είχαν αποφασίσει να καταπολεμήσουν όσο μπορούσαν το παράνομο στοίχημα. Είχαν ειδοποιήσει τις ελληνικές αρχές, μια κι είχαν σταμπάρει μερικά «λουλούδια» που εδώ και χρόνια μπλέκονταν σε ύποπτες ιστορίες. Η τύχη (;) το έφερε να πρόκειται για τους ίδιους ανθρώπους που κινούσαν τα νήματα του ποδοσφαιρικού παρασκηνίου… Η τύχη επίσης βοήθησε να βρεθούν ορισμένοι δικαστικοί και αστυνομικοί που έκαναν τη δουλειά τους με ευσυνειδησία και ικανότητα. Και η τύχη (εδώ βάλτε κι άλλα ερωτηματικά) προσέφερε την καταλληλότερη (τη μόνη δυνατή;) συγκυρία όπου για πρώτη φορά στα ελληνικά χρονικά θα ήταν εφικτό να οδηγηθούν στη δικαιοσύνη οι ισχυροί παρανομούντες, αντί να συνεχίσουν να δοξάζονται σαν πετυχημένοι μάγκες.
Ξαφνικά όλα άρχισαν να βγαίνουν στο φως. Άρχοντες, εκτελεστικά όργανα και ευνοούμενοι του παρασκηνίου. Πάροχοι και αποδέκτες παράνομων υπηρεσιών. Κι ήταν όλοι (σχεδόν) όσοι περιμέναμε… Αυτοί που όταν τολμούσαμε να προφέρουμε τα ονόματά τους έσπευδαν οι έγκριτοι κι αγνοί δημοσιογράφοι να μας επαναφέρουν στην τάξη. «Μη μιλάτε… κερδίζουν αυτοί που παίζουν την καλύτερη μπάλα»! Ήταν οι ίδιοι ακριβώς αθλητικογράφοι που μας ενημέρωναν κάθε εβδομάδα για το πώς θα σφυρίξουν στα προσεχή ματς οι διαιτητές, για το ποιος έχει το πάνω χέρι στο παρασκήνιο…
Ι. Τα χρόνια της «αθωότητας»
Α. Το «αγνό» παρελθόν: Το ελληνικό ποδόσφαιρο δεν ήταν ποτέ καθαρό. Πάντα κυκλοφορούσαν σ’ αυτό άνθρωποι έτοιμοι να πουλήσουν τη μάνα τους για 100 δραχμές. Εντούτοις, η διαφθορά εκείνη, αν και ενδημική, δεν ήταν γενικευμένη. Μιλάμε για περιστασιακές δωροδοκίες διαιτητών και αντιπάλων παικτών, με μεθοδολογίες απίστευτης γραφικότητας. Ακούγονταν ψίθυροι, κάποτε και κραυγές, αλλά για παιχνίδια τα οποία, ανά κατηγορία κι αγωνιστική περίοδο, ήταν μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού. Το θρυλικό ματς κυπέλλου Παναθηναϊκού-Ολυμπιακού στη Λεωφόρο, τη δεκαετία του ’60, που ο κόσμος μπήκε μέσα γιατί πίστευε ότι οι δύο ομάδες είχαν συμφωνήσει να το λήξουν ισόπαλο για να γίνει επαναληπτικός και να εισπράξουν περισσότερα χρήματα από τα εισιτήρια. Κάποιοι αγώνες του Ολυμπιακού της εποχής της παντοδυναμίας Γουλανδρή. Κι αργότερα, άλλα ματς, όταν λεγόταν ότι ο Ολυμπιακός είχε «αδυναμία» στους αντίπαλους τερματοφύλακες (Λίσα, Δοξάκης, αργότερα ο Θεολόγης Παπαδόπουλος). Ο Παναθηναϊκός φέρεται να έστησε τον Ηρακλή σ’ ένα ματς. Άλλοι μεγάλοι και μικροί σε κάποια ακόμη. Για όλα αυτά σχεδόν κανείς δεν τιμωρήθηκε ποτέ… Εκτός από τον Ηρακλή, επί πρωθυπουργίας Ράλλη, ο οποίος υποβιβάστηκε γιατί προσπάθησε να στήσει τον ΠΑΟΚ (υπόθεση δωροδοκίας του Φιλώτα Πέλλιου, αν θυμάμαι καλά). Ο Πανιώνιος ποτέ δεν τιμωρήθηκε για τα δύο στημένα μπαράζ παραμονής με Μακεδονικό και ΠΑΣ Γιάννινα. Για την απόπειρα δωροδοκίας στις Σέρρες, επί εποχής Ζήτα, η ΑΕΚ τη γλίτωσε με αφαίρεση 2 (ή 3 βαθμών) και την πλήρωσε ο μεσάζων, ο Ντίνος Μπαλής. Περιστασιακές ιστορίες, χωρίς σύστημα κι οργάνωση.
Β. Η «παντοδυναμία» του καπετάνιου: Τα πρώτα 17 χρόνια του επαγγελματικού ποδοσφαίρου, ο ισχυρός άνδρας ήταν ο Γιώργος Βαρδινογιάννης. Με την αύρα τις σπουδαιότερης επιχειρηματικής οικογένειας που είχε ασχοληθεί μέχρι τότε με το ποδόσφαιρο, με τα κοννέ του στην ΕΠΟ, τα όργανα διαιτησίας και, πρωτίστως, στο ΠΑΣΟΚ, ο «καπετάνιος» φαινόταν να ελέγχει τα ποδοσφαιρικά πράγματα. Μόνο που αν κάποιοι τον θεωρούσαν άρχοντα του παρασκηνίου, τότε, βάσει αποτελεσμάτων, θα πρέπει να παραδεχθούμε ότι ο απολογισμός του ήταν εξαιρετικά πενιχρός. Ή ότι τον χαρακτήριζε αίσθημα δικαιοσύνης. Στο διάστημα αυτό, ναι μεν ο Παναθηναϊκός κατέκτησε τα περισσότερα πρωταθλήματα (6, εκ των οποίων 2 την τελευταία διετία, με τη μεγάλη ομάδα που έφτασε μια ανάσα από τον τελικό του Τσάμπιονς Ληγκ), πλην όμως ο Ολυμπιακός (επί Σ. Νταϊφά) κέρδισε μόλις 1 λιγότερο, και μάλιστα με πιο σφιχτή οικονομική πολιτική από τον βασικό ανταγωνιστή του, ενώ η ΑΕΚ 4! Τίτλους πήραν ακόμη ο ΠΑΟΚ και η Λάρισα!
ΙΙ. Τα χρόνια της παράγκας
Α. Παράγκα Ι: Όλα αυτά θα αλλάξουν ριζικά στην επόμενη φάση του ελληνικού ποδοσφαίρου: από το 1997 μέχρι σήμερα ο Ολυμπιακός έχει κερδίσει 13 τίτλους σε 15 πρωταθλήματα κι ο Παναθηναϊκός μόλις 2! Κανείς άλλος! Και οι τίτλοι του Παναθηναϊκού κατακτήθηκαν σε ειδικές συνθήκες: και τις δύο σεζόν έγιναν στην Ελλάδα βουλευτικές εκλογές. Το 2004 ο ιδιοκτήτης του ΟΣΦΠ ψαχνόταν για να δει που πάνε τα πράγματα. Δεν τράβηξε κι η ομάδα του, έγιναν μερικές στραβές επιλογές, στο τέλος έφερε προπονητή τον Αλέφαντο και φυσικά όλα χάθηκαν… Ο Ιτζχάκ Σουμ έγινε νταμπλούχος. Πέρσι, αντιπαρατέθηκαν η κάψα των πολυμετοχικών του ΠΑΟ για τίτλο όπως-όπως με την αδιαφορία του Κόκκαλη, που είχε αποφασίσει να τα παρατήσει, και με μια γερασμένη ομάδα του ΟΣΦΠ που είχε φάει τα ψωμιά της. Πέραν των δύο εξαιρέσεων, όμως, το τροπάριο ήταν γνωστό: ο Ολυμπιακός πρωταθλητής (ακόμη κι αν χρειαζόταν ενστάσεις και διαιτητικά όργανα ώστε να κερδηθεί ο τίτλος στα χαρτιά). Μια τόσο σαρωτική επικράτηση δεν μπορεί να εξηγηθεί μόνο με όρους αγωνιστικής υπεροχής. Ακόμη κι αν υποτεθεί ότι ο Ολυμπιακός ήταν η καλύτερη ομάδα επί 15 συναπτά έτη, η λογική λέει ότι θα έπρεπε να έχει χάσει περισσότερα πρωταθλήματα από δύο κι από περισσότερους ανταγωνιστές.
Η απάντηση βρίσκεται στην ποιοτική μετάλλαξη της διαφθοράς στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Η διαφθορά καθίστα
ται συστηματοποιημένη και συστημική, θεσμική ουσιαστικά. Για πρώτη φορά εκπονείται σχέδιο ολιστικής προσέγγισης που θα δώσει επαρκείς απαντήσεις στο ερώτημα «πώς ελέγχεται πλήρως το ποδοσφαιρικό σύστημα μιας χώρας». Πρόκειται για το opus majus μιας μεφιστοφελικής συνάντησης: της συνάντησης της δίψας του ιδιοκτήτη του ΟΣΦΠ, του Σ. Κόκκαλη, να σβήσει τη ντροπή για τα σχεδόν δέκα «πέτρινα χρόνια» της ομάδας του και ν’ απαντήσει στην προσβολή του «καπετάνιου» («ποτέ ξανά πρωτάθλημα στον Πειραιά») με τον πλέον εμφατικό τρόπο και της σατανικής ιδιοφυίας ορισμένων φυσιογνωμιών του παρασκηνίου, μεταξύ των οποίων ξεχωρίζει η μορφή του Θωμά Μητρόπουλου. Μέσα σ’ ένα καλοκαίρι, όλα αλλάζουν: το νέο παρασκήνιο ελέγχει την ΕΠΟ και σχεδόν όλες τις ΕΠΣ, την ΕΠΑΕ (όπου εγκαθίσταται ο πιο βιτρινάτος αδελφός του Θωμά, ο Βίκτωρας), τα όργανα επιλογής διαιτητών, τα πάντα όλα! Η διαβόητη παράγκα (ας την ονομάσουμε «Παράγκα Ι») έχει γεννηθεί! . Ο θρύλος λέει ότι το δημιούργημα αυτό χρωστά το όνομά του σε μια επιλογή του Θωμά Μητρόπουλου: αντί να κάνει τις κρίσιμες επαφές στα κανονικά γραφεία της εταιρίας του επί της οδού Θηβών, ο ισχυρός άνδρας της ΠΑΕ Αιγάλεω προτίμησε να στήσει ένα λυόμενο σε παρακείμενο οικόπεδο όπου και συναντούσε όλα αυτά τα πρόσωπα με τα οποία καθόριζε τις τύχες του ελληνικού ποδοσφαίρου. Η φιλοσοφία του συστήματος συνοψιζόταν στην κλασσική ρήση του Σπάθα πατρός, πρώην διαιτητή και στη συνέχεια παράγοντα του πειραιώτικου ποδοσφαίρου: «Ο Ολυμπιακός και το Αιγάλεω να κερδάνε και όλοι οι άλλοι να πάνε να γ…»! Η πραγματικότητα ήταν φυσικά πολύ πιο σύνθετη. Γιατί το σύστημα δεν εξασφάλιζε μόνο τίτλους στον ΟΣΦΠ και διακρίσεις στο Αιγάλεω. Κανόνιζε ποιοι θα διακριθούν, ποιοι θα σωθούν και ποιοι θα πέσουν. Κι όχι μόνο στην Α΄ Εθνική αλλά και στις μικρότερες κατηγορίες, ακόμη και στα ερασιτεχνικά πρωταθλήματα. Ο έλεγχος των πραγμάτων ήταν απόλυτος: διοργανώτρια αρχή, ομοσπονδία, διαιτησία (όπου ο έλεγχος του οικοδομήματος ήταν ασφυκτικός: οι διαιτητές της παράγκας στρατολογούνταν και καταρτίζονταν στις μικρότερες κατηγορίες για να προβιβασθούν πανέτοιμοι στην Α΄Εθνική). Κυρίως, όμως, ένα δίκτυο προθύμων ομάδων, απόλυτα προσδεδεμένων στο άρμα του ισχυρού και της παράγκας, περισσότερες από 10 σε κάθε πρωτάθλημα (όταν οι «θυγατρικές» του ΠΑΟ στα χρόνια της παντοδυναμίας του ποτέ δεν ξεπέρασαν τις 4-5) έτοιμες για κάθε θέλημα, με αντάλλαγμα τη διάκριση, την παραμονή, την ευνοϊκή πώληση παιχτών στον ισχυρό, δανεικούς ποδοσφαιριστές κ.λπ. Οι ομάδες αυτές τα έδιναν όλα στα ματς με ανταγωνιστές του ισχυρού. Όταν όμως αντιμετώπιζαν τον ευνοούμενο της παράγκας, τα πάντα άλλαζαν: π.χ. σ’ έναν αγώνα πρόθυμου μικρού με τον ΟΣΦΠ στις κερκίδες βρίσκονταν οπαδοί μόνο του δεύτερου. Ο τόνος δινόταν πριν από το εναρκτήριο λάκτισμα, όταν τιμούνταν για την προσφορά τους στο ποδόσφαιρο παλαίμαχοι του ισχυρού. Η ενδεκάδα της πρόθυμης ομάδας ήταν όλως πειραματική: όσοι ήταν τιμωρημένοι λόγω καρτών εξέτιαν την ποινή στο ματς αυτό (ανίκητη ελληνική πατέντα η επιλογή του αγώνα στον οποίο θα εκτίσει την ποινή ο τιμωρημένος), τα ατού της ομάδας παρουσίαζαν ξαφνικούς τραυματισμούς ή ψυχολογικά προβλήματα. Ο προπονητής θεωρούσε ότι το ματς με τον πρωτοπόρο ήταν η ιδανική στιγμή για να δοθεί η ευκαιρία σε μερικούς εφήβους. Κι αυτό το σύνολο, που έπαιζε μαζί για πρώτη και μάλλον τελευταία φορά είχε πάρει εντολή να παίξει «μαλακά». Ομορφιές. Αυτή η «ιδιαιτερότητα» αποτελούσε την κατεξοχήν νόθευση του ελληνικού πρωταθλήματος.
Β. Παράγκα ΙΙ – α. τα πραγματικά περιστατικά: Κάπως έτσι θα περάσουν πολλά χρόνια. Μεγάλες μορφές αναδείχθηκαν, σαν τον τιτανοτεράστιο πρόεδρο της ΕΠΟ Γκαγκάτση, ο οποίος καθαγιάσθηκε (;) στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ, δηλαδή του Ευρωπαϊκού της Πορτογαλίας. Το άστρο κάποιων άρχισε να σβήνει. όπως των αδελφών Μητρόπουλων (το Αιγάλεω άρχισε να πέφτει κατηγορίες). Μία ήταν μόνο η σταθερά: το πρωτάθλημα κατέληγε πάντα στο λιμάνι. Μέχρι που έφτασε το πλήρωμα του χρόνου κι ο ιδιοκτήτης του ΟΣΦΠ αποφάσισε ότι έπρεπε να αποσυρθεί. Την ίδια ώρα, στον μεγάλο αντίπαλο, το πείραμα της πολυμετοχικότητας και τα διαθέσιμα χρήματα δημιουργούσαν ακλόνητες βεβαιότητες και ακατανίκητες επιθυμίες. Τα σκήπτρα έπρεπε να ξαναγυρίσουν στους πράσινους. Την ίδια ώρα, άλλα πρόσωπα, όλοι ικανοί και έμπειροι παίκτες του παρασκηνίου έστηναν την «Παράγκα ΙΙ». Είναι πολύ πιθανό να προσέφεραν τις υπηρεσίες τους στον βουλιμικό και φουριόζο περσινό πρόεδρο του ΠΑΟ. Μόνο που δεν χρειάστηκαν ποτέ. Έτσι κι αλλιώς ο Παναθηναϊκός πέρσυ έχασε και τα δύο ντέρμπυ με τον ΟΣΦΠ. Κέρδισε σχετικά άνετα τον τίτλο γιατί ήταν σταθερός και σοβαρός με τους μικρότερους, την ώρα που ο γερασμένος κι αδιάφορος Ολυμπιακός πέταγε βαθμούς δεξιά κι αριστερά. Δεν χρειάζεται παράγκα όταν υπάρχει μόνον ένας ενδιαφερόμενος.
Να όμως που το καλοκαίρι του 2010 οι ενδιαφερόμενοι έγιναν ξανά δύο! Κι από τους δύο, μόνον ένας ήταν πραγματικά ζεστός, ακόμα πιο βουλιμικός και φουριόζος κι έτοιμος να κάνει οτιδήποτε για να δείξει ότι η σεζόν 2009-2010 ήταν απλώς μια πράσινη παρένθεση. Την ώρα που στον ΠΑΟ η πολυμετοχικότητα κατέρρεε και ύστερα από ένα βαλς εναλλαγών στον προεδρικό θώκο καταλήγαμε στην απόλυτη αδιαφορία των μετόχων για την ομάδα τους, ο Βαγγέλης Μαρινάκης ήταν έτοιμος για τα πάντα. Το κομβικό σημείο ήταν παραδόξως η νίκη του ΠΑΟ επί του Άρη στη Θεσσαλονίκη, με το πέτσινο πέναλτυ: οι φωνές του (και πρόεδρου της διοργανώτριας αρχής) Μαρινάκη ήταν τέτοιες που σε έκαναν να πιστέψεις ότι κάποιοι ήταν ένοχοι εσχάτης προδοσίας. Στην πραγματικότητα σηματοδοτούσαν την αλλαγή σκηνικού. Η βασιλεία της Παράγκας ΙΙ είχε αρχίσει κι ο σκοπός ήταν ίδιος μ’ αυτόν της Παράγκας Ι. Η συνέχεια ξεπέρασε κάθε προσδοκία, κάθε προηγούμενο, με αποκορύφωμα το στημένο ντέρμπυ της ντροπής στο Καραϊσκάκη.
β. Τα πρόσωπα: Οι αρχιτέκτονες της παράγκας δεν ήταν τίποτε 
πρωτόβγαλτοι. Άρχοντάς της, ο Αχιλλέας Μπέος. Άνθρωπος με το ιδανικό επάγγελμα για παράγοντα του ποδόσφαιρου με ειδίκευση στο παρασκήνιο (ιδιοκτήτης νυχτερινών κέντρων) που γνωρίζει ταυτόχρονα πολλά καντάρια μπάλα. Διακρίθηκε ως πρόεδρος του Πανιωνίου, όταν με λίγα μέσα κατόρθωσε να φτιάξει μια εξαιρετικά ανταγωνιστική ομάδα που έβγαινε στην Ευρώπη κι έπαιζε όλους τους μεγάλους στα ίσα. Στα χρόνια της Παράγκας Ι ήταν αυτόνομος: τον Ολυμπιακό ο Πανιώνιος πάντα τον κόντραρε στα χρόνια του Μπέου. Μετά τη φυγή του από τον Πανιώνιο «κατέφυγε» στον Ολυμπιακό Βόλου, τον οποίο ανέβασε κατηγορίες. Φέτος, με τη επιστροφή της ομάδας στην Α΄ Εθνική, ο Ολυμπιακός Βόλου παρουσίασε μια εξαιρετική ομάδα που κέρδισε την έξοδό της στην Ευρώπη, κάτι πρωτόγνωρο για τα ελληνικά χρονικά. Ευφυής και ικανός, ο Μπέος έχει ένα κακό συνήθειο: τον περίεργο στοιχηματισμό σε ύποπτους αγώνες. Εκείνο το αλήστου μνήμης ευρωπαϊκό ματς μεταξύ Πανιωνίου και Διναμό Τυφλίδας (δύο ημίχρονο, ένα τελικό) είχε κάτσει εδώ και χρόνια στον λαιμό των υπευθύνων της Ουέφα.
Δεξί του χέρι και αντιπρόεδρος της ομάδας του Βόλου, μολονότι Αχαιός, ο πρώην αντιπρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών Αθ. Κανελλόπουλος. Παρότι προερχόμενος διοικητικά από τον ΠΑΟ, ο Κανελλόπουλος διατέλεσε πρόεδρος της ΕΠΑΕ στα χρόνια της Παράγκας Ι με ρόλο ιδιαίτερα σκοτεινό. Το καλοκαίρι προαλειφόταν για πρόεδρος της διοργανώτριας αρχής με την υποστήριξη του Μαρινάκη και του, τότε τέως και μελλοντικού (!) προέδρου του ΠΑΟ, Ν. Πατέρα, μέχρι που τελικά ο Μαρινάκης αποφάσισε να πάει ο ίδιος για το αξίωμα.
Αυτονομημένος, αλλά μέσα σ’ όλα τα καλά κόλπα, ένας αληθινός «άρχοντας» του ποδοσφαίρου, ο Μπιγκ Μακ Μάκης Ψωμιάδης (με όλη τη φαμίλια του). Επαγγελματικά συνάδελφος του Μπέου (μάλλον παλαιότερος στο κουρμπέτι), έχοντας εξαιρετικές σχέσεις με στρατιωτικούς και εκκλησιαστικούς κύκλους, ο Ψωμιάδης εισέβαλε δυναμικά στα αθλητικά δρώμενα το ’88 ως ιδιοκτήτης της μπασκετικής ΑΕΚ (οι μεγαλύτεροι θυμούνται τις συνθήκες υπό τις οποίες αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την ομάδα ο Ντάνυ Βραίηνς). Έφτασε στην κορυφή ως ιδιοκτήτης της ποδοσφαιρικής ΑΕΚ (και όλες οι μετέπειτα διοικήσεις τον κυνηγούν για μυθικά ποσά που φέρεται να καταχράσθηκε). Στη συνέχεια ειδικεύθηκε να οδηγεί ομάδες από το μηδέν στη διάκριση (παλιότερα τον Ακράτητο, τώρα την Καβάλα). Έκανε την Καβάλα (στην οποία, λόγω… νομικών εκκρεμοτήτων διόρισε πρόεδρο τον γιο του) μια από τις καλύτερες ομάδες του πρωταθλήματος, φέρνοντας παίχτες που υπό φυσιολογικές συνθήκες θα μπορούσαν να παίξουν μόνο σε ΠΑΟ ή ΟΣΦΠ. Την παραμονή της έκδοσης του εντάλματος για τη σύλληψή του είχε μόλις ολοκληρώσει ένα ακόμη μεγάλο ντηλ: τη συγχώνευση της Καβάλας με τον ιστορικό αλλά υποβιβασμένο (λόγω οικονομικών προβλημάτων και πλαστογραφημένης φορολογικής ενημερότητας) Ηρακλή Θεσσαλονίκης. Είχε κοινό με τον Μπέο και το μοιραίο χούι του στοιχηματισμού σε ύποπτα παιχνίδια. Με πολύπλευρες δραστηριότητες, μεταξύ των οποίων και η προμήθεια αναβολικών ουσιών σε αθλητές διαφόρων αθλημάτων. Είναι ο άνθρωπος που δεν έχασε δίκη από αντιπάλους τόσο ισχυρούς όσο ο κάποτε ισχυρός άνδρας του ΠΑΣΟΚ Κ. Λαλιώτης ή οι διοικήσεις της αγαπημένης του ΑΕΚ. Πώς να χάσει άλλωστε όταν τη δικάσιμο επιτυγχάνεται αναβολή λόγω των εισαγωγών του σε νοσοκομείο (χρονίως πάσχων από φυματίωση).
Κοντά σ’ αυτούς πλήθος υπαρχηγών, βαρόνων, στελεχών και εκτελεστικών οργάνων: παράγοντες, εν ενεργεία και βετεράνοι ποδοσφαιριστές, προπονητές κι άλλοι πολλοί. Μεταξύ τους και κάποια αστέρια της Παράγκας Ι, σαν τον Θωμά Μητρόπουλο ή τον «υπαρχηγό» του, τον περιβόητο Σπάθα. Τα ονόματα, τις πράξεις και τους διαλόγους τους μπορεί κανείς να θαυμάσει (και να διασκεδάσει… ή να κλάψει) διαβάζοντας το κατηγορητήριο.
Και τώρα, τι γίνεται; Ο δρόμος είναι ακόμη μακρύς: υπάρχουν συλλήψεις, εντάλματα σύλληψης και ασκήσεις ποινικής δίωξης. Απέχουμε πολύ από καταδίκες. Όλοι οι κατηγορούμενοι απολαύουν του τεκμηρίου αθωότητας, το οποίο είναι απολύτως σεβαστό. Άλλωστε η φυλακή δεν είναι ωραίο πράγμα και δεν την εύχεσαι ούτε στον χειρότερο εχθρό σου. Υπάρχει, όμως, και μια άλλη παράμετρος: η αθλητική δικαιοσύνη που δεν λειτουργεί με τα κριτήρια της ποινικής και δεν απαιτεί για την τιμωρία τον ίδιο βαθμό βεβαιότητας και τα ίδια αποδεικτικά στοιχεία. Σε άλλες χώρες, υπήρξαν εξοντωτικές τιμωρίες για μικρότερης βαρύτητας αδικήματα. Στη Γαλλία υποβιβάσθηκε η Μαρσέιγ και της αφαιρέθηκαν τίτλοι, κι ας ήταν η μοναδική γαλλική ομάδα με Κύπελλο Πρωταθλητριών Ευρώπης στην τροπαιοθήκη της. Στην Ιταλία ομοίως υποβιβάσθηκε ολόκληρη Γιουβέντους. Κι από αυτήν αφαιρέθηκαν τίτλοι κερδισμένοι στο γήπεδο, τίτλοι που θα είχαν κατά πάσα πιθανότητα κατακτηθεί ακόμα κι αν όλα ήταν καθαρά. Παλαιότερα είχε υποβιβασθεί για στημένα παιχνίδα η Μίλαν. Στην Ελλάδα οι αθλητικές ποινές πρέπει να είναι τουλάχιστον αντίστοιχες σε αυστηρότητα, αν όχι βαρύτερες. Ακόμη κι αν καταλήξουμε με πέντε ομάδες στη μεγάλη κατηγορία. Ακόμη κι αν αποφασισθεί να αποσυρθούν όλες οι ομάδες μας από τα ευρωπαϊκά κύπελλα. Είναι η μοναδική μας ευκαιρία να αποκτήσουμε ένα σχετικά καθαρό και τίμιο ποδόσφαιρο (γιατί η διαφθορά είναι στοιχείο της ανθρώπινης φύσης, δεν εξαλείφεται – περιορίζεται όμως). Είναι μια μεγάλη ευκαιρία να εφαρμοσθούν στην Ελλάδα οι ισχύοντες νόμοι, να αποδοθεί δικαιοσύνη, να πραγματωθεί επιτέλους η ισονομία με τη σύγχρονη έννοιά της. Ας είναι και στο ποδόσφαιρο. Θα είναι μια αρχή. Δεν θάναι μικρό πράγμα…
Ο Ρογήρος πάει Μουντιάλ 
Πρόσφατα σχόλια