Άσμα ηρωϊκό (αλλά όχι πένθιμο) για τη Σελέστε

Ίσως είναι άδικο για τη νικήτρια του χτεσινού ημιτελικού, η οποία, όπως και να το κάνουμε, δεν έκλεψε την πρόκρισή της στον τελικό, αλλά θα προτιμήσουμε να αφιερώσουμε τη σημερινή ανάρτηση στην ηττημένη Ουρουγουάη. Αυτή τη μικρή χώρα της Νότιας Αμερικής, με τα μόλις 3,5 εκατομμύρια πληθυσμό, την πιο ευρωπαϊκή – μαζί με την «αδελφή» από άποψη σύνθεσης πληθυσμού και νοοτροπίας Αργεντινή – ολόκληρης της Λατινικής Αμερικής, μια χώρα με την οποία (από σύμπτωση;) μοιραζόμαστε το ίδιο εθνικό σύνθημα (Libertad o Muerte), η οποία έχει ως Πρόεδρο έναν πρώην Τουπαμάρο  που πέρασε χρόνια στις φυλακές (Χοσέ Μούχικα), αλλά είναι φανατικός ποδοσφαιρόφιλος και φυσικά οπαδός της Σελέστε. Χώρα που είχε να επιδείξει (τουλάχιστον μέχρι να τη χτυπήσει η παγκόσμια οικονομική κρίση) ρυθμούς ανάπτυξης που πλησίαζαν το 10 %. Πρωτίστως, μια χώρα απόλυτα ποδοσφαιρική με μεγάλες στιγμές δόξας, έστω κι αν αυτές ανάγονται πια στο απώτερο παρελθόν της Ιστορίας του Ποδοσφαίρου (οι κατακτήσεις των ΠΚ του ’30 και του ’50).

Η τωρινή γενιά κατάφερε να ισοφαρίσει τουλάχιστον την τελευταία μεγάλη επιτυχία (την 4η θέση στο Μεξικό) μολονότι ξεκίνησε με τις πιο αντίξοες συνθήκες και προβλέψεις. Θυμίζουμε ότι η Ουρουγουάη τερμάτισε μόλις 5η στους προκριματικούς της Ν. Αμερικής και για να κερδίσει τη συμμετοχή της στο νοτιοαφρικανικό Μουντιάλ χρειάστηκε να δώσει αγώνες μπαράζ με την Κόστα Ρίκα, 4η στους προκριματικούς της ζώνης Βόρειας και Κεντρικής Αμερικής (1-0 στο Σαν Χοσέ, 1-1 στο Μοντεβιδέο). Χωρίς συνολικά το υλικό της να είναι εξαιρετικό ευτύχησε να διαθέτει: έναν εμπειρότατο και ικανό τεχνικό (Όσκαρ Ταμπάρες), μερικούς παίκτες μεγάλης κλάσης (Λουίς Σουάρες, Ντιέγκο Λουγκάνο και φυσικά τον ηγέτη της Ντιέγκο Φορλάν), αλλά και δέσιμο συνόλου, στο πλαίσιο του οποίου όλοι οι παίκτες προσπάθησαν να δώσουν τον καλύτερο εαυτό τους, ομαδικότητα και πειθαρχία και, βέβαια, εξαιρετικό κλίμα στο εσωτερικό της. Κατορθώνοντας (αήττητη και δίχως να έχει δεχτεί γκολ) να εξασφαλίσει την πρώτη θέση στον όμιλό της, απέκτησε το δικαίωμα σε ένα βατό πρόγραμμα που φαινόταν να οδηγεί στα ημιτελικά. Το συμβόλαιο αυτό η Σελέστε το εκπλήρωσε, παρά τις δυσκολίες που συνάντησε στην πορεία. Ο ημιτελικός απέναντι στους Ολλανδούς ήταν κάτι διαφορετικό. Κουβαλώντας την κούραση της πρόκρισης στα πέναλτυ κατά της Γκάνας, έχοντας τιμωρημένους τον σέντερ φορ της Σουάρες και τον αριστερό της μπακ Φουσίλε, τραυματισμένο τον αρχηγό Λουγκάνο, αλλά και τον μέσο Λοντέιρο, η Ουρουγουάη δεν είχε αντικειμενικά πολλές ελπίδες κόντρα σε μια ομάδα με περισσότερους παίκτες αξίας. Παρ’ όλα αυτά, η αγωνιστικότητα και το πνεύμα αυταπάρνησης που διακρίνουν τους Τσαρρούας αποτελούσαν εγγύηση ότι οι Λατινοαμερικάνοι θα πάλευαν σκληρά ακόμα και για τις λιγοστές πιθανότητες πρόκρισης στον τελικό.  

Ο Ταμπάρες προσπάθησε να αξιοποιήσει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο το υλικό που είχε στη διάθεσή του. Προτίμησε να κατεβάσει τους Καβάνι και Φορλάν ως επιθετικό δίδυμο, μολονότι γνώριζε ότι προωθώντας τον Φορλάν σε θέση φορ η ομάδα στερείται μεγάλο μέρος από τις επιτελικές υπηρεσίες που μπορεί να της προσφέρει. Ήξερε, όμως, ότι η άλλη εναλλακτική λύση (η χρησιμοποίηση του Αμπρέου από την αρχή του αγώνα) ενείχε τον κίνδυνο να αλλοιώσει τον τρόπο ανάπτυξης της ομάδας, καθώς η παρουσία του υψηλόσωμου φορ θα παρωθούσε τους συμπαίκτες του σε βαθιές, ψηλές μπαλιές και σέντρες που δύσκολα θα προβλημάτιζαν τους Ολλανδούς. Επαναφέροντας τον Άλβαρο Περέιρα στη βασική ενδεκάδα ως αριστερό χαφ και μεταφέροντας τον Πέρες σε θέση δεξιού μέσου, ο Ταμπάρες επιχείρησε να γεμίσει τα άκρα, τον χώρο δηλαδή που χρησιμοποιούν τα βασικά ατού της ολλανδικής ομάδας. Με το ίδιο σκεπτικό και αντί του τιμωρημένου Φουσίλε έβαλε αριστερό μπακ τον Μαρτίν Κάσερες, παίκτη αρκετά ταχύ και με τεχνικές αρετές, ο οποίος είχε χάσει τη θέση βασικού μετά την αποβολή του στο κρίσιμο τελευταίο ματς των προκριματικών κατά της Αργεντινής (0-1) και στον οποίο ανατέθηκε εν μέρει η αποστολή φύλαξης του Ρόμπεν. Όσον αφορά, τέλος, τους αμυντικούς χαφ, πλαισίωσε τον ακούραστο και ευφυή Αρέβαλο με τον Γκάργκανο, το μηχανάκι αυτό της Νάπολι, προκειμένου να μη χάνεται ούτε μισό μέτρο στον χώρο άμυνας/ ανάκτησης κατοχής της μπάλας.

Στο στρατόπεδο των Οράνιε, ο Φαν Μαρβέικ δεν άλλαξε τίποτε στο σύστημά του (4-2-3-1), παρά μόνο τα πρόσωπα που έπρεπε να αντικαταστήσει (λόγω τιμωριών και τραυματισμών). Δηλαδή επιστροφή του Ματέισεν στο κέντρο της άμυνας, αντικατάσταση του τιμωρημένου Φαν Ντερ Βιλ στο δεξί άκρο της άμυνας από τον Μπουλαρούζ και του, επίσης τιμωρημένου, δεύτερου αμυντικού χαφ Ντε Γιονκ από τον Ντε Ζέου. Το ατού των Οράνιε παρέμενε φυσικά η τριάδα των μεσοεπιθετικών (Σνάιντερ στο κέντρο και Ρόμπεν, Κέυτ στα άκρα). Ερωτηματικό; Το πώς θα ανταποκρινόταν μια άμυνα με νέα πρόσωπα, κατά μείζονα λόγο όταν η αμυντική λειτουργία της ομάδας δεν ήταν ακριβώς υποδειγματική στα προηγούμενα παιχνίδια. 

Στο πρώτο τέταρτο του ημιτελικού του Κέηπ Τάουν τα σχέδια του Ταμπάρες φαίνεται να πετυχαίνουν. Η πίεση που ασκούν οι Ουρουγουανοί φαίνεται να έχει μπλοκάρει τους Οράνιε. Εντούτοις, το φαβορί θα ανοίξει το σκορ στο 18΄ και μάλιστα με σχετικά απροσδόκητο τρόπο: ένα φοβερό σουτ του Φαν Μπρόνκχορστ από σχεδόν 40 μέτρα, που θα καταλήξει στο παραθυράκι της εστίας του Μουσλέρα (1-0) [όσοι μιλήσαμε για προσβολή της αισθητικής αναφερόμενοι στην εικόνα της πανηγυρίζουσας Μέρκελ δεν είχαμε υπόψη μας την περίπτωση του Πρίγκιπα Γουλέλμου-Αλέξανδρου των Κάτω Χωρών και της πριγκιπικής συζύγου του – και κόρης του… Υπουργού Γεωργίας του Βιντέλα]. Πρέπει να περάσει το ημίωρο για να δούμε τη Σελέστε να ανασυντάσεται, να αποκτά τον έλεγχο του παιχνιδιού και να αρχίσει να επιδιώκει την ισοφάριση δημιουργώντας ουσιαστικούς κινδύνους (μια υποψία πέναλτυ στο 31΄, όταν ο Φαν Μπρόνκχορστ κατεβάζει τον Καβάνι ενώ περιμένουν σέντρα/ μια επέλαση του Καβάνι που δέχεται τη μπάλα μόνος προς το άκρο της ολλανδικής περιοχής, αλλά αργεί και κλείνεται στο 34΄). Τη λύση τη δίνει και πάλι η ιδοφυία του Φορλάν, ο οποίος, στο 41΄, αποφεύγει τον προσωπικό αντίπαλό του και σουτάρει εξαιρετικά πολύ έξω από την περιοχή. Ο Στεκέλενμπυρχ ίσα που αγγίζει τη μπάλα, αλλά δεν κατορθώνει να αλλάξει την πορεία της προς το βάθος της εστίας του (1-1).

Το α΄ ημίχρονο τελειώνει ισόπαλο και το β΄ ξεκινά με τον ίδιο τρόπο: η Ουρουγουάη μέχρι το 60΄ δείχνει να έχει μπλοκάρει την επιθετική ορμή των Ολλανδών και να απειλεί την όχι και τόσο σίγουρη άμυνά τους (ευκαιρία του 50΄ με τη διείσδυση του Καβάνι, όταν σώζει μπροστά στο τέρμα ο Φαν Μπρόνκχορστ). Μετά την ώρα παιχνιδιού τα πράγματα αλλάζουν: η Ολλανδία πιέζει όλο και περισσότερο, η Ουρουγουάη δείχνει σημάδια κούρασης. Στο 69΄ η ολλανδική υπεροχή φέρνει καρπούς: ο Σνάιντερ σουτάρει με φάλτσο στο ύψος της περιοχής, ενώ ο Φ. Πέρσι, από ελεγχόμενη θέση οφσάιντ, απασχολεί έναν αμυντικό, κλείνει το οπτικό πεδίο του Μουσλέρα και σχεδόν αγγίζει τη μπάλα που γλείφοντας το δικάρι καταλήγει στα δίχτυα της Σελέστε (2-1). Οι Ολλανδοί ξέρουν ότι έχουν την ευκαιρία να τελειώσουν το παιχνίδι και επιμένουν. Τρία λεπτά αργότερα σε σέντρα του Κέυτ ο Ρόμπεν με κεφαλιά κάνει το 3-1.  Οι Τσαρρούας είναι πια απογοητευμένοι. Η είσοδος του Αμπρέου στο παιχνίδι δεν φαίνεται να αλλάζει την κατάσταση. Στο 85΄ ο Ταμπάρες αποσύρει τον Φορλάν. Η κίνηση μοιάζει με παραδοχή της ήττας (αν και σήμερα θα διαβάσουμε ότι ο Φορλάν αγωνίστηκε τραυματίας). Παρά τις αντιξοότητες, η Ουρουγουάη θα παλέψει για ό,τι καλύτερο μέχρι τέλους. Μόλις έχουμε μπει στις καθυστερήσεις και μέσα από την περιοχή, αλλά μαρκαρισμένος, ο Μάξι Περέιρα με ένα διαβολεμένα φαλτσαριστό σουτ μειώνει το σκορ (3-2). Στα 3΄-4΄ που θα παιχτούν ακόμη η Σελέστε θα κυνηγήσει την ισοφάριση, χωρίς επιτυχία. Ακόμη κι έτσι έχει κερδίσει τη συμπάθεια του κοινού με την υπερπροσπάθεια που κατέβαλε. Sabremos cumplir. Πράγματι! [Ολλανδία-Ουρουγουάη 3-2 (1-1)].

Όσο για την Ολλανδία, πέτυχε τον στόχο της, έστω και με δυσκολίες και ετοιμάζεται να δώσει τον τρίτο τελικό της σε ΠΚ (και τον πρώτο στον οποίο δεν θα έχει να αντιμετωπίσει τη διοργανώτρια χώρα). Με μια ομάδα σαφώς κατώτερη της μεγάλης της δεκαετίας του ’70 ή και εκείνης της εποχής Φαν Μπάστεν, πέτυχε εκεί που προκάτοχοί της με μεγαλύτερο ταλέντο απέτυχαν. Εύσημα, συνεπώς, και στον Φαν Μαρβέικ που κατάφερε να οργανώσει σε πειθαρχημένο (για τα ολλανδικά δεδομένα εξυπακούεται) σύνολο τα εγώ των παιχτών του. Εύσημα και στα μεγάλα ονόματα της ομάδας που στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων (Ρόμπεν, Κέυτ, Σνάιντερ, Φαν Μπόμμελ και, ειδικά στο χτεσινό παιχνίδι, Φαν Μπρόνκχορστ).

Όχι άλλα ύποπτα κλισέ: Πέρα από την ομολογημένη συμπαθειά μου προς τις ομάδες της Λατινικής Αμερικής, η προνομιακή παρουσίαση της ηττημένης Ουρουγουάης οφείλεται και σ’ έναν άλλο συναφή λόγο. Το γεγονός ότι έχω πια κουραστεί με ορισμένα στερεότυπα που επιβιώνουν σε πείσμα της πραγματικότητας και ειδικά του μύθου για το «σκληρό και αντιαθλητικό» παιχνίδι των Λατινοαμερικάνων, σε αντίθεση με το φαιρ-πλέυ των Ευρωπαίων (Βόρειων και Δυτικών εννοείται). Από την προσεκτική παρατήρηση του σύγχρονου ποδοσφαίρου κατά τις τελευταίες δεκαετίες συνάγεται ότι δεν υπάρχει ουσιαστική διαφοροποίηση στο θέμα αυτό μεταξύ Λατινοαμερικάνων και Ευρωπαίων ποδοσφαιριστών (που άλλωστε αγωνίζονται συνήθως στα ίδια, ευρωπαϊκά πρωταθλήματα). Τί είναι αυτό που κάνει τον μέσο Ευρωπαίο φίλαθλο να διαιωνίζει ένα μύθο (που βασίζεται στην επίκληση μεμονωμένων περιστατικών του παρελθόντος που η σημασία τους γιγαντώθηκε) και ξαφνικά να χαρακτηρίζει τους παίκτες που εξυμνεί όταν αγωνίζονται με τα χρώματα του συλλόγου του ως «δρεπανηφόρα άρματα», «σκοτώστρες» και «ζώα» όταν αυτοί φοράνε τη φανέλα της εθνικής τους; Στην πιο ευγενική εκδοχή, το στερεότυπο οφείλεται σε μια θεμελιώδη παρεξήγηση που εκφράζει μια αντιπαράθεση κουλτούρας και αντιλήψεων γύρω από τον αθλητισμό, το αγωνιστικό πνεύμα και τη διεκδίκηση της νίκης. Μια σύγκρουση πολιτισμών, έστω και κατά πολύ αμβλυμένη. Στην πιο σκοτεινή εκδοχή του, όμως, ο μύθος εδράζεται σε μια ρατσιστική (ενίοτε αποικιοκρατικού χαρακτήρα) νοοτροπία των Ευρωπαίων. Και μη νομίσετε ότι ο άξονας της αντιπαράθεσης Βορρά-Νότου λειτουργεί μόνο σ’ αυτό το πλαίσιο. Υπάρχει και η ενδοευρωπαϊκή εκδοχή του, όπου τα θύματα των στερεοτύπων είναι βέβαια οι Μεσογειακοί (και κυρίως οι πιο αξιόμαχοι και διεκδικητικοί από αυτούς, δηλαδή οι Ιταλοί).

Η προκατάληψη εκδηλώθηκε «μεγαλειωδώς» με αφορμή το χέρι του Σουάρες στο τελευταίο λεπτό της παράτασης του παιχνιδιού με τη Γκάνα. Ο αγγλικός και ο γαλλικός τύπος είναι γεμάτοι με άρθρα δημοσιογράφων και επιστολές οργισμένων αναγνωστών που στηλιτεύουν την ενέργεια του Ουρουγουανού φορ και κοκκινίζουν τάχα μου με την «ελάχιστη» κατ’ αυτούς τιμωρία που του επιβλήθηκε. Κατά τη γνώμη μου και πάλι μίλησε ο λανθάνων ρατσισμός (όταν τα χέρια είναι ευρωπαϊκά ή έστω ανήκουν σε Λατινοαμερικάνο με υψηλή εμπορική αξία και αντίστοιχη επικοινωνιακή εικόνα, τότε είναι ευστροφία και ορθολογισμός, χέρι θεού ή jogo bonito). Σε αντίθετη περίπτωση… ΟΚ, να λυπηθούμε όλοι που αποκλείστηκε η Γκάνα (εδώ παίζει το ξεκάρφωμα/ αντιρατσιστική αντίδραση του Ευρωπαίου φιλάθλου). Πώς όμως να δεχτώ ότι ο Σουάρες και η Ουρουγουάη δεν τιμωρήθηκαν αρκετά; Ο παίχτης αποβλήθηκε, η ομάδα του στερήθηκε τη βοήθειά του και στον επόμενο κρισιμότατο αγώνα, ενώ η παράβαση τιμωρήθηκε και με πέναλτυ, άρα υψηλότατη πιθανότητα μετουσίωσης της ποινής σε τέρμα. Τί ζητάνε αυτοί που λένε ότι πρέπει να… αλλάξουν οι κανονισμοί; Να τιμωρείται όποιος υποπίπτει σε τέτοια παράβαση (που στο κάτω κάτω δεν έθεσε σε κίνδυνο τη σωματική ακεραιότητα κάποιου) με 200 αγωνιστικές; Ή να μετρά γκολ σε τέτοιες περιπτώσεις; Ποιός έχει αλήθεια παρανοήσει το πνεύμα του παιχνιδιού;

Άλλωστε το είδαμε και χτες. Ο μακράν αντιαθλητικότερος ποδοσφαιριστής που αγωνίστηκε δεν ήταν φυσικά Ουρουγουανός, αλλά Ολλανδός. Ο συνήθης ύποπτος Φαν Μπόμμελ. Αυτός που όσο μεγάλο ποδοσφαιρικό ταλέντο και ευφυία διαθέτει, άλλο τόσο «βρόμικα» μέσα χρησιμοποιεί. Κλαδέματα, κατά κόρον χρήση φάουλ που δεν σφυρίζονται, λεκτικός εκφοβισμός αντιπάλων και διαιτητή. Και ταυτόχρονα είναι τόσο γοητευτικός που χαίρει απόλυτης ασυλίας. Στο 42΄ κλαδεύει τον Καβάνι που φεύγει μόνος του προς το τέρμα. Ουδεμία επιδίωξη να βρει μπάλα. Απόλυτη σκοπιμότητα στο φάουλ για να μη βρεθεί η ομάδα του σε δύσκολη θέση. Ούτε τιμωρία (καμία κίτρινη δεν βγήκε), ούτε ηθική κατακραυγή! Κάποια στιγμή προς το τέλος κλαδεύει άγαρμπα τον νεοεισελθόντα Σεμπαστιάν Φερνάντες. Και μόλις σηκώνεται τον αρχίζει στα μπινελίκια και στις χειρονομίες! Και πάλι καμία κίτρινη. Και σήμερα καμία αναφορά στον τύπο. Και δεν λέω να σταυρώσουμε τον κάθε Φαν Μπόμμελ. Απλά να μην κατευθύνουμε επιλεκτικά την «οργή» μας. Και… να εγκαταλείψουμε τις προκαταλήψεις μας, όσο αυτό είναι δυνατό.

Σε λίγη ώρα ξεκινά ο δεύτερος ημιτελικός. Η δυναμικότητα των ομάδων, η κατάστασή τους, η αξία του πλούσιο υλικού τους οδηγούν πάλι στο… κλισέ του πρόωρου τελικού. Αυτή τη φορά οι ισορροπίες έχουν αλλάξει σε σχέση με τον τελικού του Ευρωπαϊκού πριν από δύο χρόνια. Η Γερμανία έχει παίξει το πιο πειστικό, το πιο ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο στη διοργάνωση. Είναι πλήρης, γεμάτη ταλέντο, φορμαρισμένη, καλά προετοιμασμένη, με ικανό προπονητή. Το μόνο ουσιαστικό της πρόβλημα είναι η (πολύ σημαντική) απουσία του Μύλλερ (και… η «πρόβλεψη» του Πάουλ, του χταποδιού του ενυδρείου του Ομπερχάουζεν που τούτη τη φορά διάλεξε το κουτί με τα χρώματα της Ισπανίας). Η Ισπανία έχει δυσκολευτεί περισσότερο, δεν έχει πείσει και τόσο, αλλά έχει σπουδαίες μονάδες στο κέντρο και ταυτόχρονα τον πιο φορμαρισμένο επιθετικό. Το κλειδί ίσως είναι η άμυνά της: αν οι δύο ακραίοι (και κυρίως ο Ράμος) τα πάνε πολύ καλά και συμμετέχουν και στην επιθετική ανάπτυξη, το κεντρικό δίδυμο προκαλεί πολλές ανησυχίες. Ειδικά ο τόσο υπερτιμημένος και δυνάμει γκαφατζής Πουγιόλ. Αν η Ισπανία θέλει να αντέξει, οι κεντρικοί της αμυντικοί πρέπει να ανεβάσουν απόδοση. Ακόμη, η Ισπανία δεν πρέπει να πέσει στην παγίδα να βγάλει από την ενδεκάδα έναν επιθετικό (ας πούμε τον ανασφαλή ντεφορμέ Τόρρες) για να χωρέσει ένα ακόμη προικισμένο παίχτη στο κέντρο (εν προκειμένω τον Φάμπρεγκας). Αν ο Βίγια μείνει μόνος στην επίθεση, χωρίς παρτενέρ που θα του ανοίγει χώρους, θα είναι πολύ λιγότερο αποτελεσματικός.

Η Γερμανία είναι το φαβορί. Όχι ακλόνητο όμως…

Edit κατόπιν εορτής: την παραπάνω φράση μου για τον Πουγιόλ την αφήνω ως μνημείο της απερισκεψίας μου. Εκτός κι αν ο Καταλανός σέντερ μπακ πληροφορήθηκε τί του έσυρα και σκίστηκε για να αποδείξει την αξία του (!!!). Προς το παρόν, όμως, απλώς γελάω με τον εαυτό μου. Ο νεαντερτάλειος της Μπάρσα έκρινε τον ημιτελικό.

Δύο έργα! 1. «Ένα μόνο λάθος φτάνει» (αισθηματικό δράμα), 2. «Δια πυρός και σιδήρου» (πολεμικό, θρίλλερ)

Οι δύο πρώτοι προημιτελικοί της διοργάνωσης δεν μας απογοήτευσαν: χωρίς να είναι κατ’ ανάγκη αγώνες τεχνικής τελειότητας και μεγάλου ποδοσφαιρικού θεάματος, είχαν την ομορφιά της έντασης και της αγωνίας που χαρακτηρίζει αναμετρήσεις με έπαθλο μια θέση στην τελική τετράδα. Και στα δύο παιχνίδια το στοιχείο του δράματος ήταν παρόν. Στον πρώτο προημιτελικό παρακολουθήσαμε την απροσδόκητη πτώση του ακλόνητου φαβορί. Ο δεύτερος είχε την ομορφιά του αγώνα όπου οι δύο ομάδες κυνηγούν με πάθος επί 120΄ τη νίκη, χρησιμοποιώντας όλα τα όπλα που διαθέτουν, και ο οποίος κρίνεται τελικά στη διαδικασία των πέναλτυ. Μόνο που για να φτάσουμε σ’ αυτήν χρειάστηκε ένα απίστευτο από κάθε άποψη σενάριο. 

Ένα μόνο λάθος φτάνει ή πώς διαλύθηκε το «ακλόνητο» φαβορί: Η Βραζιλία θα πρέπει να περιμένει τουλάχιστον τέσσερα χρόνια και τα τελικά που θα διοργανώσει η ίδια για να προσπαθήσει να κατακτήσει τον έκτο τίτλο της. Μολονότι είχε χαρακτηρισθεί ως ακλόνητο φαβορί της διοργάνωσης, σκόνταψε ξανά στον προημιτελικό, όπως και το 2006, και υπό συνθήκες αρκετά όμοιες: με αντίπαλο μια «μεγαλομεσαία» ευρωπαϊκή ομάδα (τότε τη Γαλλία, χτες την Ολλανδία) που είχε ξεκινήσει στη διοργάνωση χωρίς απώλειες, αλλά και χωρίς να εντυπωσιάσει, είχε όμως το πάθος και την εξυπνάδα να μη φοβηθεί το όνομα της αντιπάλου και να κυνηγήσει κάθε ευκαιρία που θα παρουσιαζόταν. 

Ομολογώ ότι δεν είχα φανταστεί την εξέλιξη που τελικά είχε ο χτεσινός προημιτελικός. Περίμενα βέβαια ότι η Ολλανδία θα πρόβαλε τη μεγαλύτερη αντίσταση που είχε συναντήσει μέχρι τότε η Σελεσάο, αλλά το δύσκολο σενάριο για τους Βραζιλιάνους ήταν στο μυαλό μου το εξής: είτε να παρέμενε το 0-0 είτε οι Ολλανδοί να άνοιγαν το σκορ (κατά προτίμηση νωρίς). Το ζητούμενο από τους Βραζιλιάνους θα ήταν τότε να κυνηγήσουν το γκολ με σύνεση, χωρίς να ανοιχτούν υπερβολικά και χωρίς να πανικοβληθούν από το εναντίον τους αποτέλεσμα. Δεν φανταζόμουν, όμως, ότι οι Βραζιλιάνοι θα αποκλείονταν ενώ το παιχνίδι θα είχε ξεκινήσει ιδανικά για αυτούς. Και το παιχνίδι του Πορτ Ελίζαμπεθ άρχισε με τον καλύτερο τρόπο για τη Σελεσάο: γρήγορο γκολ από τον Ρομπίνιο (10΄) ΄κι ένα ολόκληρο πρώτο μέρος κατά το οποίο οι Βραζιλιάνοι έχουν την υπεροχή και, κατά τα φαινόμενα, τον απόλυτο έλεγχο του παιχνιδιού. Κι ενώ το δεύτερο μέρος ξεκίνησε με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, δημιουργώντας την εντύπωση ότι η έκβαση του αγώνα θα ήταν αυτή που αναμενόταν βάσει των προγνωστικών, η μορφή του άλλαξε άρδην μέσα σ’ ένα λεπτό. Στην αρχή της φάσης υπάρχει ένα φάουλ λίγο κάτω από τη σέντρα, το οποίο κερδίζει θεατρικά ο Ρόμπεν από τον Μπάστος, πέφτοντας θεαματικά ενώ δεν υπάρχει καν επαφή μεταξύ των δύο παικτών. Πρώτα νεύρα και απώλεια συγκέντρωσης από την πλευρά των Βραζιλιάνων. Στην εξέλιξη, σέντρα του Σνάιντερ προς τη βραζιλιάνικη περιοχή και σ’ ένα σημείο όπου δεν υπάρχει κανένας Ολλανδός. Ο Φελίπε Μέλο ετοιμάζεται να διώξει με κεφαλιά. Λογαριάζει, όμως, χωρίς τον τερματοφύλακά του: ο Ζούλιο Σέζαρ επιχειρεί αψυχολόγητα έξοδο για να διώξει αυτός τη μπάλα. Το αποτέλεσμα είναι να συγκρουστεί με τον Μέλο, ο οποίος άθελά του βρίσκει τη μπάλα με το κεφάλι και τη στέλνει στο βάθος της εστίας του (53΄). Αυτό το χοντρό λάθος θα σταθεί αρκετό για να πανικοβληθεί εντελώς το μεγάλο φαβορί, με την πρώτη μόλις δυσκολία που αντιμετώπιζε στη διοργάνωση. Νεύρα και ταραγμένο μυαλό. Ειδικά οι πρωταγωνιστές της φάσης χάνουν ολότελα τα λογικά τους: οι μετέπειτα ενέργειές τους δείχνουν ανθρώπους που βρίσκονται σε κατάσταση απόλυτης ταραχής και μόνο κακό μπορούν να κάνουν στην ομάδα τους. Ο πανικός πληρώνεται τοις μετρητοίς: 68΄, κόρνερ του Ρόμπεν, κεφαλιά του Κέυτ που πασάρει προς τον Σνάιντερ κι αυτός με κεφαλιά κάνει το 2-1. Κανείς από τους Βραζιλιάνους που βρίσκονται στη μεγάλη και στη μικρή περιοχή τους δεν επιχειρεί να μαρκάρει ή να εμποδίσει κάπως είτε τον πασέρ είτε τον σκόρερ. Ο κοντούλης Σνάιντερ πιάνει την κεφαλιά χωρίς να χρειαστεί να σηκωθεί από το έδαφος. Στο 73΄ το βραζιλιάνικο δράμα κορυφώνεται: ο Φελίπε Μέλο επιχειρεί να «αποδώσει δικαιοσύνη» μόνος του και να εκδικηθεί τον Ρόμπεν πατώντας τον εκτός φάσης. Αποβολή. Αν με 11 η Βραζιλία έδειχνε ήδη ανήμπορη να αντιδράσει, με 10 τα πράγματα γίνονται πολύ χειρότερα. Οι προσπάθειες για την ισοφάριση θα γίνουν, αλλά εντελώς ανορθόδοξα: ατομικές προσπάθειες του Κακά, γεμίσματα και σέντρες, την ώρα που οι Οράνιε πιέζουν όλο και πιο ψηλά και απειλούν να τελειώσουν τον αγώνα, εκμεταλλευόμενοι κάποιο από τα πολλά λάθη της πελαγωμένης ή ανύπαρκτης αντίπαλης άμυνας. Το σκορ δεν θα αλλάξει [Ολλανδία-Βραζιλία 2-1 (0-0)]. Η Ολλανδία επιστρέφει στα ημιτελικά μετά από 12 χρόνια. 

Πώς μπορεί να εξηγηθεί το ξαφνικό βραζιλιάνικο ναυάγιο; Από πολλούς και διάφορους λόγους. 

– Η ποιότητα του αντιπάλου. Η, τελικά επιτυχής, προσπάθεια των Ολλανδών να πρεσάρουν ψηλά και (τουλάχιστον στο β΄ μέρος) διαρκώς τη Σελέστε, δεν επέτρεψε στη δεύτερη να αναπτυχθεί όπως συνηθίζει. Ταυτόχρονα, η νοοτροπία των Ολλανδών που δεν φοβήθηκαν το όνομα του αντιπάλου και προσπάθησαν να πάρουν ό,τι μπορούσαν από ένα παιχνίδι στο οποίο δεν ήταν φαβορί και δεν είχαν να χάσουν τίποτε, ενώ μπορούσαν να κερδίσουν πολλά. Αντιθέτως, η ταμπέλα του φαβορί έκανε κακό στη Βραζιλία: όχι μόνο επαναπαύθηκε σ’ αυτήν (βλ. και επιχείρημα Κώστα Ζαφείρη σε σχόλιο του προηγούμενου ποστ), υποτιμώντας σε ορισμένο βαθμό την αντίπαλό της, αλλά τελικά αποδείχθηκε ότι δεν είχε και σχέδιο αντίδρασης σε περίπτωση που η εξέλιξη του αγώνα διέψευδε τις βεβαιότητές της. Η εικόνα της καθολικής βραζιλιάνικης υπεροχής στο α΄ μέρος επέτεινε την αίσθηση αυτή και τελικά κατέστησε ακόμη δυσκολότερη την αντίδραση στην ώρα των δυσκολιών (βλ. σχόλιο π2 στο προηγούμενο ποστ). 

–  Η υποχρέωση όχι απλώς νίκης, αλλά κατάκτησης του τροπαίου αποδείχθηκε ότι είχε συσσωρεύσει τεράστιο άγχος στους Βραζιλιάνους, άγχος που εκδηλώθηκε στην πρώτη δυσκολία που κλήθηκαν να αντιμετωπίσουν και τελικά τους παρέλυσε. 

– Εδώ και περίπου 15 χρόνια οι Ολλανδοί έχουν γίνει δεξιοτέχνες του “βρόμικου” παιχνιδιού. Όχι βέβαια με την έννοια του επικίνδυνου για τη σωματική ακεραιότητα του αντιπάλου, αλλά μ’ αυτήν της χρήσης κάθε μέσου ικανού να τον εκνευρίσει (θέατρο για να κερδηθούν φάουλ – βλ. Ρόμπεν στη φάση που προηγήθηκε της ισοφάρισης -, τραβήγματα φανέλας και σορτ σε κάθε μονομαχία – βλ. Φαν Μπόμμελ, Όιγιερ, Ντε Γιονκ -, και γενικά όλα αυτά τα φάουλ, εντός και εκτός φάσης, που συνήθως δεν σφυρίζονται). 

Σε τελική ανάλυση, κι ας μη μου κρατήσουν κακία οι φίλοι των Οράνιε, νομίζω ότι τον χτεσινό προημιτελικό περισσότερο τον έχασε η Βραζιλία παρά τον κέρδισε η Ολλανδία. Σε κάθε περίπτωση όμως για να έχεις ευκαιρίες σε έναν αγώνα και για να κλονίσεις την αυτοπεποίθηση του αντιπάλου σου, πρέπει να το επιδιώξεις ο ίδιος. Η Ολλανδία το προσπάθησε και ανταμείφθηκε για αυτό. Άλλωστε χτες τα περισσότερα ατού της βρέθηκαν σε σπουδαία μέρα: ο Σνάιντερ έκανε το μεγάλο παιχνίδι που χρωστούσε. Ο Φαν Πέρσι ήταν σαφώς βελτιωμένος. Ρόμπεν και Κέυτ ήταν και πάλι οι σταθερές αξίες. Η άμυνα κράτησε στις δύσκολες στιγμές. Πάνω από όλους, όμως, νομίζω ότι στάθηκε ο Φαν Μπόμμελ, αποδιοργανώνοντας πλήρως τη βραζιλιάνικη ανάπτυξη με τις τοποθετήσεις και τη διορατικότητα στο παιχνίδι του, αλλά και με τα σκόπιμα φάουλ. Η Ολλανδία έχει πλέον την ευκαιρία να παίξει έναν ημιτελικό ως φαβορί, απέναντι σε μια αντίπαλο πιο κουρασμένη και με σημαντικές απώλεις. Πόσο της πάει, όμως, το ένδυμα του φαβορί; Η απάντηση την Τρίτη στο Κέηπ Τάουν. 

Δια πυρός και σιδήρου – Η Ουρουγουάη επιστρέφει στα ημιτελικά: Η τελευταία φορά ήταν πριν 40 χρόνια, σ’ ένα μάλλον φιλικό περιβάλλον (Πόλη του Μεξικού). Τότε αντίπαλος ήταν η υπερδύναμη του υπαρκτού σοσιαλισμού, η οποία μάλλον είχε και την υπεροχή στο παιχνίδι. Και τότε χρειάστηκε παράταση, η Σελέστε όμως πρόλαβε να χτυπήσει λίγο πριν το τέλος με την κεφαλιά του αναπληρωματικού φορ Εσπάρραγκο (Ουρουγουάη-ΕΣΣΔ 1-0). Χτες το περιβάλλον ήταν εχθρικό, μια και όλο το στάδιο υποστήριζε την προσπάθεια της Γκάνας να γίνει η πρώτη αφρικανική ομάδα που θα παίξει σε ημιτελικό ΠΚ. Χρειάστηκε όχι μόνο παράταση, αλλά και πέναλτυ. Ένας συνεχής αγώνας τεράστιας έντασης και με απίστευτη εξέλιξη. Χορταστικό θέαμα από δύο ομάδες που θα χάσουν πολλές ευκαιρίες επιδιώκοντας τη νίκη. 

Στα πρώτα 25΄, μία μόνο ομάδα υπάρχει στον αγωνιστικό χώρο. Παρά την απόφαση του Ταμπάρες να γυρίσει τον Καβάνι σε θέση μέσου, η Ουρουγουάη έχει καθολική υπεροχή και χάνει πέντε τουλάχιστον ευκαιρίες με σπουδαιότερη την τελευταία, όταν ο Σουάρες ξεφεύγει από τους αντιπάλους του και σουτάρει για να διώξει σε κόρνερ ο Κίνγκσον την τελευταία στιγμή. Έπειτα η Γκάνα ισορροπεί το παιχνίδι και στη συνέχει παίρνει τον έλεγχό του. Δύο μεγάλες ευκαιρίες στο 29΄ και 30΄ (κεφαλιά του Βόρσα και σουτ του Τζυαν ελάχιστα άουτ). Η Ουρουγουάη χάνει στο 37΄ τον αρχηγό και στυλοβάτη της άμυνάς της, τον Ντιέγκο Λογκάνο. Η Γκάνα επιμένει και ανοίγει το σκορ σε καθοριστική στιγμή, ενώ παίζονται οι καθυστερήσεις του α΄ ημιχρόνου, με απίστευτο σουτ του Μουντάρι (σχεδόν από τη σέντρα και με τη μπάλα να αναπηδά μπροστά από τον Μουσλέρα, ο οποίος δεν έχει και οπτικό πεδίο). Η Ουρουγουάη μπαίνει στην επανάληψη αποφασισμένη να ισοφαρίσει και το πετυχαίνει στο 55΄ με το εξαιρετικό φάουλ του Φορλάν. Μετά την ισοφάριση ο αγώνας ισορροπεί ξανά, ενώ χάνονται ευκαιρίες εκατέρωθεν. Παράταση. Στο πρώτο μέρος της είναι η Γκάνα που ξεκινά πιο δυνατά κι η Ουρουγουάη που χάνει τις ευκαιρίες προς το τέλος του. Στο δεύτερο, μετά το 110΄, η Ουρουγουάη φαίνεται πιο κουρασμένη, η Γκάνα διαπιστώνει ότι μπορεί να κερδίσει τον αγώνα πριν από τα πέναλτυ, πιέζει και δημιουργεί φάσεις, τις οποίες χάνει στην τελική προσπάθεια. Κι ενώ είμαστε πια βέβαιοι ότι η αναμέτρηση θα κριθεί στα πέναλτυ, έρχεται η ώρα του δράματος του 120΄. 

Ο Πορτογάλος διαιτητής, που έχει παίξει πολύ διακριτικά τη «γηπεδούχο» Γκάνα (δίνοντας ευκολότερα φάουλ στους επιθετικούς της σε επικίνδυνες θέσεις) σφυρίζει ακόμη ένα φάουλ κοντά στη μεγάλη περιοχή των Ουρουγουανών. Ακολουθεί ένα απίστευτο μελέ όπου οι Γκανέζοι επιθετικοί έχουν 4 ή 5 τεράστιες ευκαιρίες να πετύχουν το γκολ της νίκης, αλλά η μπάλα αποκρούεται στη γραμμή από τον Μουσλέρα ή τους αμυνόμενους. Η μία από αυτές τις αποκρούσεις οφείλεται στο χέρι του Σουάρες. Πέναλτυ και αποβολή του αστεριού της επίθεσης της Σελέστε, αλλά αυτό είναι το λογικό τίμημα για τη σωτηρία από ένα βέβαιο γκολ. Ο Τζυαν ετοιμάζεται να εκτελέσει το πέναλτυ και να στείλει την αφρικανική ομάδα στον τελικό. Μόνο που το σουτ του χτυπά με δύναμη στο οριζόντιο δοκάρι του Μουσλέρα. Ενώ αγκάλιασαν σφιχτά τον παράδεισο του ημιτελικού, οι Γκανέζοι διαπιστώνουν με απογοήτευση ότι ο δρόμος προς την κόλαση είναι πιο ανοιχτός. 

Αρχίζουν τα πέναλτυ. Φορλάν 1-0. Ο Τζυαν νικά την απογοήτευση και πηγαίνει να επιτελέσει το καθήκον του: τέλεια εκτέλεση στο παραθυράκι του Μουσλέρα και 1-1. Αν είχε κάνει το ίδιο λίγα λεπτά πιο πριν… Βικτορίνο και Άπια εκτελούν υποδειγματικά και 2-2. Ο βετεράνος κεντρικός μπακ Σκόττι που αντικατέστησε τον τραυματία Λουγκάνο εκτελεί με ελάχιστη φόρα και ξεγελά για λίγο τον Κίνγκσον. Το αποτέλεσμα είναι, όμως, αυτό που μετράει και 3-2 για την Ουρουγουάη. Ο Τζων Μένσα παίρνει σειρά. Σουτάρει χωρίς καθόλου φόρα και ο Μουσλέρα αποκρούει σχεδόν άνετα. Ο Μάξι Περέιρα πάει να σκοτώσει τον αντίπαλο. Σουτάρει δυνατά και άουτ. Οι αφρικάνικες ελπίδες παίρνουν παράταση ζωής. Για ελάχιστο χρόνο. Ο νεαρός επιθετικός Αντίγια εκτελεί άτολμα κι ο Μουσλέρα αποκρούει στην αριστερή γωνία. Τώρα ο γνώριμός μας Αμπρέου έχει την πρόκριση στα πόδια του. Εκτελεί δεξιοτεχνικά το πέναλτυ (α λα Πανένκα) και στέλνει τη Σελέστε στα ημιτελικά [Ουρουγουάη-Γκάνα 1-1 παράτ. (1-1 καν. αγ., 0-1 ημίχρ.), 4-2 πέναλτυ, Γιοχάνεσμπουργκ]. Σαράντα χρόνια μετά. Και με τρελά όνειρα για έναν ημιτελικό στον οποίο η Ουρουγουάη θα ξεκινήσει από σαφή θέση αουτσάιντερ. Κουρασμένη. Δίχως το μεγάλο της επιθετικό αστέρι, τον Λουίς Σουάρες, που χτες έκανε ένα μεγάλο παιχνίδι, τόσο επιθετικά όσο και αμυντικά. Απλώς δεν σκόραρε, απέτρεψε όμως την ήττα. Χωρίς τον αριστερό ακραίο της, τον Χόρχε Φουσίλε, που κι αυτός έκανε σπουδαίο παιχνίδι στον προημιτελικό. Κόντρα σε μια αντίπαλο που οι ειδήμονες θεωρούν σαφώς καλύτερή της σε ποδοσφαιρική αξία. Με την πεποίθηση, όμως, ότι από το παιχνίδι αυτό δεν έχει τίποτε να χάσει, μόνο να κερδίσει δόξα που όμοιά της γνώρισαν μόνον οι θριαμβευτές του Μαρακανά πριν από 60 χρόνια.

Απόψε μας περιμένουν δύο σπουδαία, αν και διαφορετικών προδιαγραφών παιχνίδια. Μετά το χτεσινό παιχνίδι της Βραζιλίας, η σύγκρουση Αργεντινής και Γερμανίας προβάλλει ακόμη πιο έντονα ως πρόωρος τελικός της διοργάνωσης. Κανένα αποτέλεσμα δεν θα αποτελέσει έκπληξη σ’ αυτήν την αναμέτρηση μεταξύ των δύο πιο φορμαρισμένων ομάδων του ΠΚ. Ίσως η πληρότητα και η μεγαλύτερη εμπερία των μονάδων της Αργεντινής να της δίνουν ένα ελάχιστο προβάδισμα. Όταν, όμως, απέναντι βρίσκεται η πιο ταλαντούχα και επικίνδυνη μεσαία γραμμή, το όποιο προβάδισμα τείνει να εξαλειφθεί. Ας ελπίσουμε μόνο να παρακολουθήσουμε έναν αγώνα υψηλής ποιότητας, όπως αρμόζει στην μεγάλη ποδοσφαιρική αξία των μονομάχων.

Στο δεύτερο ματς, η Ισπανία ξεκινά ως το μεγάλο φαβορί. Βεβαίως, οι δυνατότητές της (ως ομάδας και ατομικά των ποδοσφαιριστών της) υπερβαίνουν κατά πολύ αυτές της Παραγουάης. Δεν αρκούν όμως για να της εξασφαλίζουν την πρόκριση σε ένα ματς που έχει τα χαρακτηριστικά της παγίδας: μια αντίπαλος αποφασισμένη, καλά οργανωμένη και ικανή για να διεκδικήσει το καλύτερο. Αν προσθέσουμε το γεγονός ότι η Ισπανία δεν έχει βρει ακόμη το επίπεδο παιχνιδιού που είχε στο τελευταίο Ευρωπαϊκό, καθώς και το βάρος που συνιστά για τους παίχτες της ο τίτλος του φαβορί και η υποχρέωση επικράτησης και τελικής νίκης στη διοργάνωση, τότε ίσως συνειδητοποιήσουμε ότι δεν βρισκόμαστε και τόσο μακριά από την έκπληξη…

Ισοπαλίες με κερδισμένους και χαμένους

 

Το Μουντιάλ ξεκίνησε, αλλά μη μου πείτε ότι τα παιχνίδια της πρώτης ημέρας σας γοήτευσαν. Δύο ισοπαλίες στην πρεμιέρα του πρώτου ομίλου, με ένα συμπαθητικό ματς κι ένα κάτω του μετρίου, που αφήνουν σε όλες τις ομάδες ελπίδες για πρόκριση. Βάσει αποτελεσμάτων και εμφανίσεων, κάποιες ομάδες είναι πιο κερδισμένες, τουλάχιστον σε ψυχολογικό επίπεδο. Η Ουρουγουάη είναι σαφώς κερδισμένη, γιατί πέτυχε τον στόχο της που ήταν να μην ηττηθεί από το φαβορί του ομίλου. Μάλλον κερδισμένη είναι και η διοργανώτρια, που στάθηκε αξιοπρεπέστερα του αναμενομένου στο παιχνίδι της πρεμιέρας, πλην όμως όπως εξελίχθηκε ο αγώνας πρέπει να έχει τύψεις που δεν κατάφερε να το κερδίσει στο τέλος. Το Μεξικό έδειξε σοβαρά προβλήματα νοοτροπίας και αμυντικής λειτουργίας που το καθιστούν λιγότερο αποτελεσματικό απ’ ό,τι θα έπρεπε βάσει της αξίας των παιχτών του, αλλά μπορεί να ελπίζει ότι τώρα που η Ν. Αφρική πήρε μπρος θα κόψει βαθμούς κι από αλλού. Στη Γαλλία, άλλα λόγια να αγαπιόμαστε, ο Ντομνέκ βγήκε να μας πει ότι είναι σχεδόν ικανοποιημένος από το αποτέλεσμα («ένα καλό 0-0, αν και θα προτιμούσα ένα καλό 1-0»), την ώρα που η ομάδα του παρουσίασε αρκετές αδυναμίες κι έχασε δύο βαθμούς που υπολόγιζε να πάρει. 

Νότια Αφρική-Μεξικό 1-1 (0-0) [Γιοχάνεσμπουργκ]: Το ματς με το οποίο άνοιξε η αυλαία του ΠΚ ήταν αρκετά ενδιαφέρον. Είχε καλό ρυθμό, αρκετή ταχύτητα και επιθετική διάθεση κι από τις δύο ομάδες (αλλά, βέβαια, και προβληματικές άμυνες). Το Μεξικό, σαν καλύτερη ομάδα, κυριάρχησε στο πρώτο ημίχρονο (ευκαιρίες 7 έναντι 2 της αντιπάλου του), έχασε το φοβερό τετ-α-τετ του Βέλα με τον Νοτιοαφρικανό τερματοφύλακα (33′ ), είχε το γκολ του ίδιου παίκτη που σωστά ακυρώθηκε για οφσάιντ στο 38΄. Ήταν καλύτερο, αλλά δεν προσπάθησε να πνίξει την αντίπαλο, να μην την αφήσει να ανασάνει, ώστε να καθαρίσει το ματς. Η επιθετική τριπλέτα με τον Φράνκο σέντερ φορ, τον Βέλα κοντά του και πιο πίσω στο δεξί άκρο τον νεαρό Ζιοβάνι Ντος Σάντος (τον βραζιλιάνικης καταγωγής νεαρό που αναδείχθηκε στη Μπαρσελόνα και τώρα παίζει στη Γαλατάσαράυ) είχε και καλές στιγμές. Ωστόσο, ο πιο γηραλέος, ο Φράνκο, κουράστηκε γρήγορα και περιέργως σχετικά γρήγορα τον ακολούθησε κι ο Βέλα. 

Η Ν. Αφρική κέρδισε αυτοπεποίθηση και μπήκε πολύ δυνατά στο β΄ημίχρονο, πιάνοντας κυριολεκτικά στον ύπνο τους Μεξικάνους. Άνοιξε το σκορ στο 55΄ ύστερα από μια εξαιρετική ομαδική ενέργεια, πολύ ωραία κίνηση του σκόρερ (Τσαμπαλάλα) στον κενό χώρο και καταπληκτικό τελείωμα της φάσης. Από κει και πέρα το Μεξικό προσπάθησε να ισοφαρίσει παίζοντας μάλον ανορθόδοξα κι αφήνοντας πολλά κενά στην άμυνα, που παραλίγο να του στοιχίσουν και δεύτερο γκολ. Για 20 λεπτά η μόνη πραγματική ευκαιρία του Μεξικού ήταν η ατομική προσπάθεια του Ζ. Ντος Σάντος και το ωραίο σουτ στη γωνία, το οποίο απέκρουσε ο Κούνε. Οι αλλαγές του Αγκίρε δεν άλλαξαν δραματικά τη μορφή του αγώνα. Ο Μπλάνκο είναι πλέον (δυστυχώς) σκιά του εαυτού του: βαρύς, αργός, σχεδόν περιπατητής στο γήπεδο, μέχρι το 80΄ είχε αποκλειστικά λανθασμένες μεταβιβάσεις. Το ταλέντο Ερνάντες (που μεταγράφηκε εσχάτως στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ) ήταν μέσα στις φάσεις, αλλά δεν έκανε και τίποτε ουσιαστικό.  Στο μεταξύ, μέχρι το 75΄, η Ν. Αφρική συνέχιζε τις επικίνδυνες αντεπιθέσεις της και διαμαρτύρεται για ένα πέναλτυ που δεν έδωσε ο Ουζμπέκος διαιτητής στη φάση που ο Φ. Ροντρίγκες φαίνεται να σπρώχνει τον Μοντίσε, αναγκάζοντάς τον να σουτάρει πέφτοντας και να στείλει τη μπάλα ελάχιστα άουτ. Από το 75΄ και μετά το Μεξικό προσπάθησε να παίξει το τελευταίο του χαρτί πιέζοντας την αντίπαλο, η οποία άρχισε να δείχνει έντονα σημάδια κόπωσης. Η αμυντική λειτουργία της οικοδέσποινας φάνηκε να αποδιοργανώνεται: ένα τρομακτικό λάθος της άμυνά της, μετά από ένα μεξικάνικο κόρνερ, έφερε και την ισοφάριση (78΄). Τρεις αμαρκάριστοι Μεξικανοί, ο ένας δίπλα τον άλλο, μέσα στην μεγάλη περιοχή της Ν. Αφρικής, είναι ένα θέαμα που δεν έχουμε ξαναδεί σε αγώνες τέτοιου επιπέδου. Τη φάση την τελείωσε ο αρχηγός Ραφαέλ Μάρκες, που είχε καταλήξει να παίζει κάτι ανάμεσα σε δεκάρι και δεξί εξτρέμ.  

Στο τελευταίο δεκάλεπτο η ύστατη προσπάθεια των ποδοσφαιριστών και των δύο ομάδων για τη νίκη, σε συνδυασμό με τις ανύπαρκτες πλέον άμυνες, θα μπορούσε να δώσει τη νίκη στη μία ή στην άλλη ομάδα. Τελικά την τεράστια ευκαιρία την έχασε η Ν. Αφρική με το δοκάρι του Μφέλα στο 90΄. Ο Παρρέιρα μπορεί να είναι ικανοποιημένος με την εμφάνιση της ομάδας του, με το αποτέλεσμα κάπως λιγότερο. Από τους παίκτες της διοργανώτριας που δεν γνωρίζαμε μια και αγωνίζονται στο τοπικό πρωτάθλημα, πολύ καλές εντυπώσεις άφησε η τριπλέτα της επίθεσης, Μφέλα, Μοντίσε και Τσαμπαλάλα, ενώ αρκετά καλός ήταν κι ο γκολκήπερ Κούνε. 

Γαλλία-Ουρουγουάη 0-0 [Κέηπ Τάουν]: Το υποτίθεται σπουδαίο βραδινό ματς ήταν τελικά ένα νευρικό, σκληρό και με ελάχιστες φάσεις παιχνίδι, που μάλλον δίκαια κατέληξε στη λευκή ισοπαλία. Η ευθύνη ανήκει στους Γάλλους, μια και ο Ταμπάρες παρέταξε την ομάδα του με σαφή στόχο την ισοπαλία. Η Γαλλία είχε την υπεροχή σε όλο τον αγώνα, αλλά κατάφερε να μη χάσει ούτε μία πραγματική ευκαιρία! Η καλύτερη φάση του ματς ήταν το λίγο άουτ σουτ του Φορλάν πάνω στην κίνηση (73΄), μετά από μια εξαιρετική πάσα του Σουάρες. Η Γαλλία πίεσε περισσότερο στο τελευταίο δεκάλεπτο μετά την ανόητη αποβολή του άπειρου Λοντέιρο με δεύτερη κίτρινη, αλλά και πάλι έπαιξε ανορθόδοξα. 

Γενικά, το χρόνιο πρόβλημα επιθετικής ανάπτυξης που παρουσιάζει η Γαλλία την τελευταία διετία (τουλάχιστον) έχει καταστεί κραυγαλέο. Οι επιλογές του Ντομνέκ δεν είναι εντελώς άσχετες με αυτό, γιατί κάνει ό,τι είναι δυνατό για να το επιδεινώσει. Καταρχάς, η επιλογή του να ξεκινήσει με τον Ντιαμπύ αντί του Μαλουντά στη θέση του αριστερού μέσου στέρησε από την ομάδα την πολύ ευρύτερη γκάμα κινήσεων που έχει ο παίκτης της Τσέλση σε σχέση με τον αποψινό αντικαταστάτη του. Κυρίως, όμως, αποδεικνύεται καταστροφική η επιμονή του Ντομνέκ να παρατάσσει την ομάδα του με ένα κατ’ όνομα 4-3-3 όπου ουσιαστικά μόνος επιθετικός ήταν ο Ανελκά, έχοντας πολύ πιο πίσω αριστερά τον Ριμπερύ και δεξιά τον Γκοβού. Ο Ανελκά δεν μπορεί να παίξει ως μόνος φορ, κι άλλωστε παίζει καλύτερα ως δεύτερος επιθετικός. Σε κάθε περίπτωση χρειάζεται ένα δεύτερο επιθετικό δίπλα του, για να αλλάζουν θέσεις και να μπορεί να εκμεταλλευθεί τους κενούς χώρους. Επιπλέον, την κατάσταση δεν την βοηθούν η πολύ μέτρια φόρμα του Ριμπερύ και η άθλια του Γκοβού, ο οποίος είναι στη χειρότερη φάση της καριέρας του και παρόλα αυτά παίζει βασικός. Οι αλλαγές του Ντομνέκ στην επίθεση δεν βελτίωσαν απολύτως τίποτε (εξαιρουμένης της εισόδου του Μαλουντά): ο Ανρύ δεν μπορεί πια (θυμηθείτε τη φάση του τελευταίου λεπτού των καθυστερήσεων όταν επιμένει να εκτελέσει το φάουλ που κέρδισε η ομάδα του σε πολύ καλή θέση, το εκτελεί μέτρια κι ο Αμπρέου από το τείχος αποκρούει με το κεφάλι). Ο Ζινιάκ είναι λίγος για επίπεδο ΠΚ (ούτε μία επιτυχημένη ενέργεια). Ξαναλέω ότι το μόνο που μπορεί να δώσει ελπίδες αυτή τη στιγμή στη Γαλλία είναι η επιστροφή στο 4-4-2, με έξοδο του Γκοβού από την ενδεκάδα και επιθετικό δίδυμο Ανελκά-Σισσέ. 

Η Ουρουγουάη συμπαθής και φιλότιμη, επαρκέστατη στα αμυντικά της καθήκοντα, αλλά λίγη επιθετικά όπου οι Φορλάν και Σουάρες έπαιζαν απομονωμένοι (ο δεύτερος επιχείρησε κάποιες ενδιαφέρουσες ενέργειες, όχι πάντα με επιτυχία). Ο Ντιέγκο Λουγκάνο ήταν πραγματικός ηγέτης της άμυνάς του, ο Γκοντίν σαν αριστερό μπακ δείχνει καλός παίκτης, πολύ δουλειά από τον μέσο Ντιέγκο Πέρες (εξαίρετος στα ανασταλτικά του καθήκοντα), ωραίες ενέργειες από τον αριστερό μέσο Άλβαρο Περέιρα. Αγωνίστηκαν και οι δύο «Έλληνες» της Ουρουγουάης: ο Νάτσο Γκονσάλες (που έπαιζε πέρσι στον… Λεβαδειακό) φάνηκε λίγος για δεκάρι μιας ομάδας στην οποία κάποτε είχε τη θέση αυτή ο Έντσο Φραντσέσκολι. Ο Αμπρέου μπήκε αλλαγή στο 74΄ και έκανε αισθητή την παρουσία του στο ματς μια και ανταποκρίθηκε με επιτυχία στα… αμυντικά του καθήκοντα.  

Η Ουρουγουάη είναι η μεγάλη κερδισμένη της βραδιάς σε επίπεδο ψυχολογίας. Ωστόσο, δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι τα δυσκολότερα έχουν περάσει για αυτήν. Σε κάθε περίπτωση, οι προληπτικοί πρέπει να κρατήσουν στο μυαλό τους και ένα ιστορικό στοιχείο: Γαλλία και Ουρουγουάη είχαν ξαναπαίξει μεταξύ τους στον πρώτο γύρο του ΠΚ της Κορέας-Ιαπωνίας και είχαν και πάλι φέρει λευκή ισοπαλία. Στο τέλος ήταν οι δύo ομάδες που αποκλείστηκαν από τον όμιλό τους.      

Οι όμιλοι: Α΄

Μετά τις γενικές προβλέψεις και τα παράξενα, καιρός είναι να ρίξουμε και μια ματιά στους ομίλους του Παγκοσμίου Κυπέλλου της Ν. Αφρικής.

Ο πρώτος όμιλος, είναι πιθανότατα ο πιο δύσκολος, ο πιο αμφίρροπος από τους οχτώ της πρώτης φάσης. Έχει φαβορί, αλλά το συνοδεύουν πολλές αμφιβολίες. Κι έπειτα δύσκολα μπορεί να στοιχηματίσει κάποιος ότι η μία ή η άλλη ομάδα που συμμετέχει σ’ αυτόν πρόκειται να αποκλειστεί. Βλέπετε, η πιο αδύναμη εθνική του ομίλου τυγχάνει να είναι και η οικοδέσποινα της διοργάνωσης, κι αυτό περιπλέκει τα πράγματα.

α΄. Το φαβορί, είναι η Γαλλία. Μπορούν, όμως, να διατυπωθούν πολλές επιφυλάξεις, τόσο για τις πραγματικές δυνατότητές της, όσο, κυρίως, για τη φόρμα της τη δεδομένη χρονική στιγμή. Μικρή (για τα ρογήρεια δεδομένα) παρένθεση: στην Ελλάδα ζούμε πάντα με την εντύπωση ότι τα καλύτερα ποδοσφαιρικά φυτώρια τα διαθέτει η Ολλανδία. Ίσως είναι η ανάμνηση της μεγάλης ομάδας της δεκαετίας του ’70, ίσως οι εντυπώσεις που άφησε ο σπουδαίος Άγιαξ του Φαν Χάαλ στα μέσα της δεκαετίας του ’90. Αυτή η εντύπωση δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Εδώ και τρεις δεκαετίες, το πιο οργανωμένο και μεθοδικό σύστημα κατάρτισης νεαρών ποδοσφαιριστών είναι το γαλλικό. Κάποια άλλη στιγμή ίσως μπορέσουμε να μιλήσουμε για την εκπληκτική γαλλική οργάνωση, για τα κέντρα ποδοσφαιρικής κατάρτισης που περιλαμβάνουν απαραιτήτως και αθλητικά σχολεία, για τηνπαράδοση που έχουν χτίσει σύλλογοι όπως η Ωσέρ, η Ναντ ή ακόμη και η πλούσια Λυών. Για τις αλλεπάλληλες διαδικασίες επιλογής, έτσι ώστε μετά τα 18 να συνεχίζουν μόνον οι νεαροί ποδοσφαιριστές που έχουν βάσιμες ελπίδες να ακολουθήσουν επαγγελματική σταδιοδρομία. Για το γεγονός ότι ο μέσος γαλλικός σύλλογος Α΄ Εθνικής έχει στη βασική του ενδεκάδα πέντε τουλάχιστον παίκτες που έχει καταρτίσει ο ίδιος (δεν μπορεί να επιβιώσει αλλιώς: η υψηλή φορολόγηση των εσόδων των γαλλικών ΠΑΕ και των αμοιβών των ποδοσφαιριστών δεν επιτρέπει πολλές και ακριβές μεταγραφές). Εντούτοις, το πλέον άρτιο σύστημα κατάρτισης δεν διασφαλίζει και την επιτυχία σε ένα ΠΚ, γιατί αυτή προϋποθέτει και την ύπαρξη κάμποσων χαρισματικών παικτών που θα σηκώσουν την ομάδα σε μια μεγάλη διοργάνωση. Ακόμη και η γαλλική μηχανή δεν μπορεί να αναδεικνύει ένα Ζιντάν τον χρόνο. Επιπλέον, οι γαλλικοί σύλλογοι υφίστανται τις επιπτώσεις του οργανωμένου πλιάτσικου ταλέντων στο οποίο επιδίδονται οι πλουσιότεροι σύλλογοι (κατά βάση οι αγγλικοί), που αποσπούν παίκτες 15 και 16 ετών ελπίζοντας να τους δουν να εξελίσσονται σε σπουδαίους επαγγελματίες, Δεν χρειάζεται να πούμε ότι αυτό δεν συμβαίνει παρά πολύ σπάνια.  

Έπειτα, οι συγκυρίες δεν είναι επί του παρόντος πολύ ευνοϊκές για τους τρικολόρ. Η εθνική Γαλλίας διαθέτει τον πιο σπαστικό προπονητή: ο Ρεϋμόν Ντομνέκ είναι ο άνθρωπος που συνήθιζε να φτιάχνει τη σύνθεση της εθνικής με βάση το ωροσκόπιο των παικτών του (εσχάτως ισχυρίζεται ότι έχει εγκαταλείψει το πάθος του για την αστρολογία), αυτός που μετά την άθλια πορεία και τον αποκλεισμό της Γαλλίας από το Ευρωπαϊκό του 2008 δεν βρήκε καμία δικαιολογία, αλλά προτίμησε να κάνει δημόσια πρόταση γάμου στην από πολλών ετών σύντροφο και μάνα των παιδιών του, την Εστέλλ Ντενί (εννοείται ότι η κοπέλλα δέχτηκε την πρόταση). Οι χαοτικές επιλογές του Ντομνέκ δεν είναι άσχετες με τις μεγάλες δυσκολίες που αντιμετωπίζει η Γαλλία στα προκριματικά κάθε διοργάνωσης: προκρίνεται, αλλά διά πυρός και σιδήρου, περνώντας συνήθως από μπαράζ (για το ΠΚ χρειάστηκε να αποκλείσει σε μπαράζ την Ιρλανδία, χάρη κυρίως στο γκολ που προήλθε από τη χερούκλα του Ανρύ). Η Γαλλία έχει καλό υλικό (όλοι οι παίκτες της είναι πολύ καλοί), αλλά δεν έχει τις μεγάλες προσωπικότητες του παρελθόντος και αυτό μπορεί να της στοιχίσει. Αν ήταν φιναλίστ το 2006 (χάρη στο μεγαλειώδες μουντιάλ του Ζιντάν), στο Ευρωπαϊκό της Αυστρίας-Ελβετίας απογοήτεψε αποκλειόμενη (σε ένα πολύ δύσκολο, είναι η αλήθεια, όμιλο) από τον πρώτο γύρο. Επίσης. ο Ντομνέκ έκρινε καλό να αποκλείσει από την αποστολή τους τρεις πιο ταλαντούχους παίκτες του γαλλικού ποδοσφαίρου, δηλ. τους βορειοαφρικάνικης καταγωγής Καρίμ Μπενζεμά, Χατέμ Μπεν Αρφά και Σαμίρ Νασρί. Είναι αλήθεια ότι και οι τρεις δεν ήταν στην καλύτερη κατάστασή τους: ο πολυδιαφημισμένος (και υπερτιμημένος) Μπενζεμά συνάντησε μεγάλες δυσκολίες στην προσαρμογή του στη Ρεάλ Μαδρίτης, ο Μπεν Αρφά είναι ο πιο ταλαντούχος, αλλά έχει τόσο πυροβολημένο μυαλό που είναι τσακωμένος και με τον εαυτό του, ενώ η χρονιά του Νασρί στην Άρσεναλ πήγε πίσω λόγω σοβαρών τραυματισμών.

Τί μπορεί να βοηθήσει τη Γαλλία να πάει πραγματικά καλά; Ίσως κάποιοι παίκτες με δυνατότητες που θέλουν να πάρουν εκδίκηση από τις ατυχίες του παρελθόντος. Είτε το πιστεύετε είτε όχι, ο Νικολά Ανελκά ετοιμάζεται να αγωνιστεί για πρώτη φορά σε τελικά ΠΚ! Υπήρξε το τεράστιο ταλέντο στα χρόνια της Άρσεναλ και της Ρεάλ, που η ανωριμότητά του του στέρησε την πραγματική καταξίωση. Πιστεύω ότι την προσωπικότητά του τη διαμόρφωσε στα δύσκολα χρόνια, όταν εγκατέλειψε τα μεγάλα πρωταθλήματα για να παίξει στη Φενέρμπαχτσέ. Μετά το πέρασμά του από την Τουρκία, ο Ανελκά είναι άλλος άνθρωπος, πολύ πιο ώριμος στη συμπεριφορά και στο παιχνίδι του. Ο τρόπος με τον οποίο μονιμοποιήθηκε ως βασικός στην Τσέλσι είναι ενδεικτικός της αλλαγής. Έχει μπροστά του την ευκαιρία να δείξει ότι είναι ο άνθρωπος που μπορεί να αλλάξει προς το καλύτερο την τύχη της εθνικής ομάδας του. Στο μεταξύ, ενώ ο Ντομνέκ περιμένει ματαίως τη νεκρανάσταση του πρώην ποδοσφαιριστή Τιερύ Ανρύ και πειραματίζεται εναλλακτικά με τον περιορισμένων δυνατοτήτων Ζινιάκ, ο μόνος – πλην Ανελκά – που μπορεί να βγάλει τη Γαλλία από το επιθετικό αδιέξοδο είναι ο δικός μας Τζιμπρίλ Σισσέ. Κι ο Σισσέ χρωστά μια εκδίκηση: το 2002 έπαιξε νεότατος στο ΠΚ (όταν η Γαλλία, μολονότι κάτοχος του τροπαίου, αποκλείστηκε από τον πρώτο γύρο). Το 2004 δεν μπόρεσε να παίξει στο Ευρωπαϊκό της Πορτογαλίας, γιατί τιμωρήθηκε με βαριά ποινή μετά την αποβολή του σε ματς της εθνικής ελπίδων. Το 2006 χάνει το γερμανικό μουντιάλ, καθώς τραυματίζεται σοβαρότατα σε ένα φιλικό της Γαλλίας με την Κίνα. Το 2008 αποκλείστηκε τελευταία στιγμή από την αποστολή της Γαλλίας για το Ευρωπαϊκό. Όταν μεταγράφηκε στον Παναθηναϊκό, οι συμπατριώτες του θεώρησαν ότι προετοιμάζει τη σύνταξή του κι ότι το κεφάλαιο εθνική έχει κλείσει οριστικά γι’ αυτόν. Ο Σισσέ απέδειξε ότι όλα αυτά δεν είχαν βάση: είχε τη θέληση και τη επιμονή να πετύχει και τη σεζόν του στον ΠΑΟ και την επιστροφή του στην εθνική. Είναι ίσως ο παίκτης που θέλει περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο να παίξει και να τα πάει καλά. Πρέπει, όμως, να το καταλάβει κι ο προπονητής του.  

β΄. Το Μεξικό είναι η ομάδα με τις μεγαλύτερες δυνατότητες, μετά τους Γάλλους, στον δύσκολο αυτό όμιλο. Μέχρι το 1994 η ομάδα του Μεξικού είχε να επιδείξει δύο προημιτελικούς ΠΚ (1970, 1986), αυτό όμως δεν ήταν ένδεικτικό των πραγματικών δυνατοτήτων του, μια και τις δύο φορές ήταν η διοργανώτρια χώρα της τελικής φάσης. Σε όλες τις υπόλοιπες συμμετοχές σε τελική φάση (πολλές, καθώς προκρινόταν εύκολα από την αδύναμη τότε ζώνη Βόρειας και Κεντρικής Αμερικής) αποτελούσε απλώς τον σάκο του μποξ για να ρίχνουν πεντάρες οι μεγάλοι της διοργάνωσης. Όλα αυτά αλλάζουν στη δεκαετία του ’90. Το Μεξικό διαθέτει το πλέον εύρωστο (οικονομικά) πρωτάθλημα της Αμερικής, αναδεικνύει ταλέντα και προσελκύει καλούς Αργεντίνους, Βραζιλιάνους και Ουρουγουανούς που δεν κατάφεραν (ή δεν είχαν την ευκαιρία) να πετύχουν στην Ευρώπη ή μεγάλωσαν σε ηλικία για να συνεχίσουν εκεί. Στις τέσσερις τελευταίες διοργανώσεις το Μεξικό παίζει τεχνικό και θεαματικό ποδόσφαιρο που χαίρεσαι να παρακολουθείς. Και προκρίνεται πάντα στη φάση των 16, όπου όμως αποτυγχάνει:  το ’94 χάνει στα πέναλτυ από τους μετέπειτα ντεμιφιναλίστ Βούλγαρους των Στόϊτσκοφ, Λέτσκοφ και Κοσταντίνοφ, το ’98 χάνει 1-2 από τους Γερμανούς, παρότι είχε κυριαρχήσει στον αγώνα και είχε ανοίξει το σκορ με τον σπουδαίο σέντερ φορ του, τον Λουίς Ερνάντες. Το 2002 στην Κορέα, το έπιασαν οι κομπλεξισμοί απέναντι στη γειτονική υπερδύναμη (Μεξικό-ΗΠΑ 0-2), ενώ το 2006 έπεσε πάνω στην Αργεντινή και την γκολάρα του Μάξι Ροντρίγκες στη παράταση.

Μπορεί φέτος να κάνει ένα βήμα παραπέρα; Το υλικό του δεν μοιάζει καλύτερο από άλλες εποχές, αλλά πάλι δεν γνωρίζουμε καλά τα αστέρια του τοπικού πρωταθλήματος. Λένε ότι το νέο μεγάλο ταλέντο είναι ο 22άχρονος φορ Χαβιέ Ερνάντες που αγωνίζεται στην Τσίβας της Γουαδαλαχάρα. Ο έμπειρος Ραφαέλ Μάρκες θα ηγηθεί πάλι της άμυνας, ενώ στην αποστολή συμπεριλήφθηκε και η μεγάλη μου συμπάθεια, ο θρυλικός και παμμέγιστος Κουαουτέμοκ Μπλάνκο, έστω και σαν χρυσή εφεδρεία τώρα πια στα 37 του. Καλό προπονητή έχει το Μεξικό: μετά τους πειραματισμούς του Σ. Γ. Έρικσσον που λίγο έλειψε να θέσουν σε κίνδυνο την πρόκριση του Μεξικού στα τελικά, η ποδοσφαιρική ομοσπονδία ανέθεσε την ομάδα στον πρώην προπονητή της Αθλέτικο Μαδρίτης, τον Χαβιέ Αγκίρρε. Ο Αγκίρρε, που δεν συνάντησε δυσκολίες στην αποστολή του να οδηγήσει το Μεξικό στην πρόκριση, ήταν ο αρχηγός της εθνικής Μεξικού στο Μουντιάλ του ’86 (κι ένας από αυτούς που έχασαν πέναλτυ στον άτυχο προημιτελικό με τους Γερμανούς). Τέλος, το Μεξικό είναι σε εξαιρετική κατάσταση: την περασμένη εβδομάδα νίκησε τους Ιταλούς σε φιλικό. Έχει όλες τις δυνατότητες να πάει πολύ καλά στη διοργάνωση. Το πρόβλημά του είναι πως η ομάδα δεν είναι παντός καιρού. Δεν έχει τη νοοτροπία της μεγάλης ομάδας που θα τα καταφέρει όταν όλα της πάνε στραβά. Ποιός ξέρει, όμως, ίσως ήρθε η ώρα να την αποκτήσει στην πορεία.        

γ΄. Για την Ουρουγουάη, τα είπαμε σύντομα και σε προηγούμενο ποστ. Δύο φορές τροπαιούχος σε εποχές που το ποδόσφαιρο ήταν διαφορετικό (’30 και ’50), με ποδοσφαιρικά χαρακτηριστικά παρόμοια με αυτά της Αργεντινής (άλλωστε η πληθυσμιακή σύνθεση των δύο χωρών είναι πολύ κοντινή), αλλά με τους ανυπέρβλητους περιορισμούς που θέτει ο πολύ μικρός πληθυσμός της χώρας. Από 3,5 εκ. κατοίκους μπορεί να αναδειχθεί ένας Φραντσέσκολι, ένας Ρεκόμπα ή, τώρα, ένας Φορλάν, αλλά όχι κι έντεκα παίκτες πρώτης γραμμής που θα κατακτήσουν κι άλλα ΠΚ. Η Ουρουγουάη διεκδίκησε μέχρι την ύστατη ώρα την 4η και τελευταία θέση που έδινε απευθείας πρόκριση στον όμιλο της Νότιας Αμερικής: την έχασε στο τελευταίο ματς με την ήττα από τους Αργεντίνους στο Μοντεβίδεο και χρειάστηκε να δώσει μπαράζ με την Κόστα Ρίκα (4η της ζώνης Βόρειας και Κεντρικής  Αμερικής) για να προκριθεί.

Η σελέστε είναι μια σκληροτράχηλη ομάδα που θα πουλήσει ακριβά το τομάρι της και θα διεκδικήσει κάθε πιθανότητα πρόκρισης στη φάση των 16. Παρά τα στερεότυπα, η άμυνα δεν είναι απαραίτητα το ατού της (στα προκριματικά εισέπραξε μια ξεγυρισμένη τεσσάρα από τους Βραζιλιάνους μέσα στο Μοντεβίδεο). Στη σύνθεσή της ξεχωρίζουμε τον αμυντικό Ντιέγκο Λουγκάνο της Φενέρμπαχτσέ, τον μέσο Μάξι Περέϊρα της Μπενφίκα, και τους επιθετικούς της ομάδας Έντισον Καβάνι (της Παλέρμο), Λουίς Σουάρες (του Άγιαξ, με 35 γκολ στο φετινό ολλανδικό πρωτάθλημα) και, φυσικά, τον σπουδαίο Ντιέγο Φορλάν, σκόρερ και των δύο τερμάτων της Αθλέτικο Μαδρίτης στον πρόσφατο τελικό του Ουέφα (με αναπληρωματικό του τον γνώριμό μας Σεμπαστιάν «Λόκο» Αμπρέου που ξεκίνησε τη σεζόν στον Άρη).

δ΄. Και για τη Νότια Αφρική είπαμε: πρόκειται για την πιο αδύναμη ποδοσφαιρικά οικοδέσποινα από καταβολής ΠΚ, την πρώτη διοργανώτρια χώρα που κινδυνεύει να αποκλειστεί από τον πρώτο γύρο. Κι όμως, στα μέσα της δεκαετίας του ’90 και μετά την κατάργηση του άπαρτχάιντ (το ποδόσφαιρο στη Ν. Αφρική είναι σπορ κυρίως των ιθαγενών κι όχι των λευκών αποίκων που προτιμούν το ράγκμπυ), οι «Μπαφάνα Μπαφάνα» φάνταζαν σαν ομάδα που είχε τις δυνατότητες να γίνει η πρώτη δύναμη στην Αφρική. Το ’96, η Ν. Αφρική κέρδισε το Κύπελλο Εθνών Αφρικής που διοργάνωσε. Το ’98 και το 2002, αν και δεν κατάφερε να περάσει στους 16, είχε αξιοπρεπέστατη παρουσία στα τελικά. Μετά από αυτό, αρχίζει η κάθοδος: η έλλειψη οργάνωσης και υποδομών, η γενικευμένη διαφθορά σε ομοσπονδία και συλλόγους, η αδυναμία ανάδειξης ταλέντων οδηγούν τη Ν. Αφρική όλο και πιο χαμηλά. Αποκλεισμός από το ΠΚ της Γερμανίας, αποκλεισμός κι από τα τελικά του τελευταίου Κυπέλλου Εθνών Αφρικής. Αν έπρεπε να υποστεί τη διαδικασία των προκριματικών, η ομάδα μάλλον δεν θα περνούσε στην τελική φάση. Λίγοι είναι οι παίκτες πρώτης γραμμής που διαθέτει στις τάξεις τους: πρώτα ο μέσος της Έβερτον Στήβεν Πίνααρ, κι έπειτα ο Μακμπέθ Σιμπάγια της πρωταθλήτριας Ρωσίας Ρούμπιν Καζάν, ίσως κι ο τριαντατριάχρονος Νομβέτε. Μην ψάχνετε να βρείτε κανένα Νασίφ Μόρρις ή Μπράις Μουν στην ομάδα: ο πρώτος έχει θέσει εαυτόν εκτός εθνικής εδώ και καιρό (ή τον έχουν θέσει), ο δεύτερος αποκλείστηκε στην τελική επιλογή. Στον πάγκο, πάντως, θα βρείτε μια γνωστή μορφή: τον 67άχρονο Βραζιλιάνο Κάρλος Αλμπέρτο Παρρέιρα, θριαμβευτή του ΠΚ των ΗΠΑ και βετεράνο των τελικών φάσεων της διοργάνωσης (εκτός από τη Βραζιλία, έχει κοουτσάρει και το Κουβέιτ, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και τη Σαουδική Αραβία). Αρκεί αυτό για μια πρόκριση στην επόμενη φάση; Πολύ δύσκολο. Όμως, ας κρατήσουμε και μια επιφύλαξη: το να αγωνίζεσαι στην έδρα σου σε μια μεγάλη διοργάνωση βοηθά να ξεπεράσεις τον εαυτό σου. Κι έπειτα η διαιτησία είναι πάντα καλή με τις διοργανώτριες. Η Ν. Αφρική, όμως, θα χρειαστεί μπόλικη βοήθεια κι από τις δυο μεριές για να καταφέρει κάτι.