Επιστροφή στην εποχή της πεντάρας

Δύο λεπτά! Τόσο κράτησε η ψευδαίσθηση ότι ο Παναθηναϊκός θα μπορούσε να κάνει κάτι στο Καμ Νόου απέναντι στην κατά τεκμήριο ισχυρότερη ομάδα στον κόσμο. Αυτά τα δύο λεπτά που πέρασαν από το μαγικό τακουνάκι του Τζιμπρίλ Σισσέ και το εξαιρετικό τελείωμα της φάσης από τον Γκοβού έως την ισοφάριση της Μπάρσα με τον συνήθη ύποπτο Μέσσι. Τα υπόλοιπα 90 συν κάτι λεπτά παιχνιδιού ανήκαν αποκλειστικά στους Καταλανούς που έκαναν ό,τι ήθελαν σ’ ένα γήπεδο που απλόχερα τους είχε παραχωρήσει το τριφύλλι. Η πεντάρα ήρθε μάλλον φυσιολογικά: ο Παναθηναϊκός δεν έδειξε να προσπαθεί (ή να μπορεί;) να διεκδικήσει κάτι καλύτερο, ενώ η μαγική επιθετική πεντάδα της Μπαρσελόνα (Βίγια, Πέδρο, Μέσσι, Τσάβι, Ινιέστα) έκανε πράματα και θάματα. Με την εικόνα του αγώνα, ένα σκορ 8-0 μπορεί να ήταν και πιο δίκαιο. Σχεδόν (ή ουσιαστικά) επιστρέψαμε στην εποχή τουλάχιστον της προ πενταετίας Μαλεζάνειου πεντάρας (όταν και πάλι καλύτερος παίκτης ήταν ο τερματοφύλακας, τότε ο Γκαλίνοβιτς). Μόνη διαφορά, το όμορφο (αλλά τελικά χωρίς ιδιαίτερη σημασία) γκολ του Γκοβού.

Τί διαπιστώσαμε; 

– Την αφέλεια σε θέματα τακτικής που επέδειξε ο άπειρος σε ματς τέτοιου επιπέδου προπονητής. Γιατί ο ΠΑΟ δεν επιχείρησε στιγμή να πρεσάρει ψηλά; Να κρατήσει μπάλα; Πώς είναι δυνατόν να διεκδικήσεις κάτι σ’ ένα ματς τέτοιας δυσκολίας όταν το ποσοστό σου στην κατοχή μπάλας φτάνει μόλις το 26 %; Κατά μείζονα λόγο όταν δεν παίζεις (ούτε και μπορείς) το «ηρωϊκό» ρεχαγκέλειο ταμπούρι με τους 10 στόππερ, 5 πλάγιους μπακ και 7 κόφτες. Πώς και δεν περνά από το μυαλό σου ότι αν δεν κρατήσεις για κάποιο χρόνο τη μπάλα θα καταλήξεις να σε παίζει μονότερμα ο τρομερός αντίπαλος; Πώς και δεν σκέφτεσαι ότι έχεις ανάγκη να παρατάξεις περισσότερους παίχτες που να μπορούν να κρατήσουν το τόπι στα πόδια τους;

– Το ότι συνολικά ο Παναθηναϊκός εξακολουθεί να εμφανίζει ένα πρόσωπο άνευρο και νωθρό (κανένα πάθος, καμία θέληση για κάπως πιο δυνατό παιχνίδι: 6 φάουλ με αντίπαλο τη Μπάρσα είναι μάλλον ρεκόρ φέαρ πλαίυ).

– Ότι καλύτερος παίχτης ήταν τελικά ο ηρωϊκός Τζόρβας. Όταν όμως έχεις καλύτερο τον τερματοφύλακα και εισπράττεις πέντε, τί να πεις;

– Ότι κακώς οι Παναθηναϊκοί στοχοποιούμε μονίμως τους αμυντικούς μας, ζητώντας κάθε δυο και τρεις χάμμερ και τανκ και τέρατα, και δεν καταλαβαίνουμε ότι η αδυναμία αφορά την αμυντική λειτουργία της ομάδας συνολικά κι όχι τόσο τα πρόσωπα που καλύπτουν τις θέσεις των αμυντικών. Στον αποψινό αγώνα και οι τέσσερις αμυντικοί αγωνίστηκαν φιλότιμα και προσπάθησαν (ειδικά ο Μαρίνος έδειξε και κάποια ενδιαφέροντα πράγματα που μας επιτρέπουν να ελπίζουμε για αρκετά). Σε σχέση με την απίστευτη πίεση που τους ασκήθηκε, τα πήγαν αξιοπρεπώς: άλλωστε δεν είχαν καμία απολύτως κάλυψη. Αναρωτιέμαι αν μια τετράδα επιλέκτων με τα μεγαλύτερα ονόματα σύγχρονων μπακ θα τα κατάφερνε πολύ καλύτερα στις ίδιες συνθήκες.

– Ότι καταδικαστική για την ομάδα υπήρξε η εμφάνιση και των τριών αμυντικών μέσων, δηλαδή αυτών που έχουν διαφημιστεί ως το μεγάλο όπλο του ΠΑΟ. Και οι τρεις κινήθηκαν μεταξύ ανυπαρξίας και δράματος. Ο Σιμάο έπαιξε σαν εντελώς άπειρος ποδοσφαιριστής που είτε χανόταν στο γήπεδο, είτε έκανε γκέλες. Ο Ζιλμπέρτο Σίλβα αγωνίστηκε σαν ήδη συνταξιούχος. Και ο Κατσουράνης ήταν απλά ανύπαρκτος. Αν αυτό είναι το βαρύ πυροβολικό της ομάδας, τότε πάμε κατευθείαν για την τέταρτη θέση του ομίλου.

– Αυτοί που στάθηκαν στο γήπεδο, ήταν ακριβώς οι ποδοσφαιριστές που έχουν το κατάλληλο επίπεδο τεχνικής και τακτικής, καθώς και την προσωπικότητα για να αντεπεξέλθουν στις ιδιαίτερες δυσκολίες του συγκεκριμένου αγώνα. Δηλαδή ο Σισσέ και ο Γκοβού. Ήξεραν ακριβώς τί έπρεπε να κάνουν (επιθετικά και αμυντικά) και γιατί βρίσκονται στον αγωνιστικό χώρο και παίζουν κόντρα στην πρωταθλήτρια Ισπανίας. Δύο παίχτες, όμως, δεν αρκούν, όσο καλοί κι αν είναι.

Όποιος κι αν είναι ο αντίπαλος, δεν μου αρέσει να περνάω σχεδόν ολόκληρη τη διάρκεια του ματς προσευχόμενος ή παρακαλώντας τον Μέσσι να βαρεθεί, τον Γκουαρντιόλα να αποφασίσει να προφυλάξει ή μάλλον να ξεκουράσει τα ατού του και τον διαιτητή να σφυρίξει τη λήξη νωρίτερα.

Φυσικά, σε επίπεδο μαθηματικών πιθανοτήτων για την πρόκριση η πεντάρα αυτή δεν σημαίνει και πολλά. Άλλωστε, ο υποτιθέμενος μεγάλος αντίπαλος για τη δεύτερη θέση κατάφερε να χάσει στην Κοπεγχάγη (με γκολ που πέτυχε ένας παλιός μας γνώριμος). Ωστόσο, με τόσο ανόρεχτες εμφανίσεις δεν πρόκειται να δούμε και πολλά καλά ούτε στο Ταταρστάν, ούτε στα λημέρια του Άντερσεν. Κάποιοι πρέπει να ξυπνήσουν…

Σε αναζήτηση της χαμένης επικαιρότητας

  

Το «πρόβλημα» του ερασιτέχνη που έχει ένα ιστολόγιο είναι φυσικά ότι πρέπει να δίνει προτεραιότητα στην οικογένεια και στις επαγγελματικές υποχρεώσεις του. Έτσι, αδυνατεί συχνά να ανανεώσει το ιστολόγιο σε τακτά διαστήματα ή να γράψει όταν έχει έμπνευση ή όταν η επικαιρότητα το επιβάλλει. Μ’ αυτά και τ’ άλλα πέρασε μήνας από την τελευταία ανανέωση και στο μεταξύ συνέβησαν πολλά. Αυτά ακριβώς θα προσπαθήσουμε να σχολιάσουμε στα γρήγορα και χωρίς πολλές φιλοδοξίες ιεράρχησης. Ποδόσφαιρο και μπάσκετ, εθνικές και σύλλογοι, διοικητικά και παρασκήνιο, απ’ όλα είχε αυτό το διάστημα και σε τέτοια ποσότητα και ένταση που είναι κάπως δύσκολο να παρουσιαστούν και να σχολιαστούν με βάση κριτήρια λογικής και οργάνωσης. 

Ι. Ελληνικό πρωτάθλημα  

α. Ένα μπερδεμένο ξεκίνημα: Η πρεμιέρα του πρωταθλήματος επιφύλαξε εκπλήξεις, καθώς κανείς από τους τρεις μεγάλους του κέντρου δεν μπόρεσε να νικήσει. Ο Παναθηναϊκός επέδειξε απίστευτη νωθρότητα στη Λεωφόρο κατά της Ξάνθης. Μολονότι προηγήθηκε νωρίς δεν έδειξε καν διάθεση να τελειώσει το ματς στο α΄ ημίχρονο όταν η Ξάνθη δεν υπήρχε στο γήπεδο. Όταν η αντίπαλος ξύπνησε, ο ΠΑΟ ισοφαρίστηκε και μετά πέρασε στο μουντ του παίζουμε με τόσο άγχος που μοιάζουμε πανικόβλητοι. Αποτέλεσμα: μια εκτός προγράμματος ισοπαλία που μόνο εν μέρει εξηγείται από το ξενέρωμα που προκαλεί πάντα η απουσία θεατών. Μερικά (κατ’ ανάγκη σκόρπια συμπεράσματα): ο Παναθηναϊκός βγάζει λιγότερη προσωπικότητα από όση θα έπρεπε βάσει της αξίας και εμπειρίας του υλικού του/ χρειάζεται σαφώς έναν ακόμη επιθετικό και εν γένει επιθετικές λύσεις από τον πάγκο. Καλό το ξεφόρτωμα όσων (καλώς ή κακώς) κρίθηκαν ότι δεν μπορούν να βοηθήσουν, αλλά όχι και να το παρακάνουμε/ Αλλιώς καταλήγεις να αναζητείς λύσεις βάζοντας ακόμη και παίκτες υπό διωγμό, σαν τον Κλέυτον καλή ώρα. Χρόνια είχα να εκνευριστώ τόσο από ποδοσφαιριστή: αν δεν το έκανε επίτηδες, τότε…/ Ο Σπυρόπουλος καλός και άγιος, αλλά σαφώς υπερτιμημένος. Βλέπετε, είναι αρκετά καλός στα επιθετικά του καθήκοντα και είναι ένας από τους ελάχιστους πραγματικούς αριστερούς μπακ. Ωστόσο σε κάποιους αγώνες δείχνει απίστευτες αδυναμίες και του παίρνουν την ταυτότητα παίχτες που δεν είναι ακριβώς και πρώτης κατηγορίας (την περασμένη χρονιά ο Ζαϊρί, τώρα ο Κατόνγκο)/ Η Ξάνθη έχει μερικούς ενδιαφέροντες ποδοσφαιριστές και λογικά δεν θα έχει τις περσινές περιπέτειες. Να δούμε όμως και τη συνέχεια.      

Ο Ολυμπιακός πρόσφερε συγκινήσεις σε φίλους και εχθρούς, αλλά τελικά όχι αυτές που θα επιθυμούσαν οι πρώτοι. Το παιχνίδι του στο Καυταντζόγλειο ήταν απολύτως χαρακτηριστικό μιας ομάδας που έχει αλλάξει κατά τα 3/5 (ή μήπως κατά τα 4/5) κι όπως είναι λογικό ψάχνεται. Πολλά τα ερωτηματικά: γιατί εκτός ο Ρόμμενταλ; Μπορούν οι δευτεροκλασσάτοι της Λίγκα να προσφέρουν κάτι ουσιαστικό; Τί ακριβώς υπάρχει στο μυαλό και στην ψυχή ενός επιθετικού που χάνει μια ευκαιρία που δεν χάνεται με τίποτε κι ένα λεπτό μετά βάζει ένα σούπερ δύσκολο γκολ; Μερικές βεβαιότητες: η άμυνα του ΟΣΦΠ χρειάζεται πολύ δουλειά. Κάποιοι μάλλον δεν κάνουν (Μοντεστό;)/ Ο ΟΣΦΠ χρειάζεται οπωσδήποτε τερματοφύλακα: το μόνο που μπορεί να καταφέρει πια ο Νικοπολίδης είναι να αμαυρώσει μια πλούσια ιστορία (η φάση του πέναλτυ είναι ενδεικτική). Όσο για τον Ούρκο Πάρντο, δεν ξέρω γιατί, αλλά η εικόνα που έχω στο μυαλό μου είναι η ένδοξη εμφάνιση σ’ εκείνο το 0-5 από τον Εργοτέλη/ Ο Φετφατζίδης είναι έτοιμος και μια χαρά παίχτης. Βελτιώσιμος φυσικά, αλλά ήδη με προδιαγραφές ενδεκάδας. Όσο για τον Ηρακλή; Ενώ με τα οικονομικά του προβλήματα και το διοικητικό μπάχαλο έμοιαζε φαβορί για υποβιβασμό, στο γήπεδο έβγαλε προσωπικότητα ομάδας, μαχητικότητα κι επιθυμία να παίξει μπάλα (γιατί ευκαιρίες έχανε ακόμα και στο διάστημα της υπεροχής του Ολυμπιακού). Κάποιες μεταγραφές του αποδείχτηκε ότι ήταν απίστευτα έξυπνες για τα (λίγα) λεφτά που δόθηκαν (Σολτανί).    

Κι επειδή jamais deux sans trois, που λένε και οι φίλοι μας οι Γάλλοι, το επόμενο βράδυ η ΑΕΚ εξέπεμπε πάλι σε τόνο «μετρίως μέτρια και πάντα μετρημένα» κατορθώνοντας να χάσει στην Πάτρα από μια Κέρκυρα που κατάφερε να μετατρέψει σε γκολ και τις δύο ευκαιρίες που είχε. Όταν ξύπνησε η Ένωση ήταν πια αργά.  

Ενώ οι μεγάλοι της πρωτεύουσας τα έκαναν θάλασσα, οι ομάδες της Θεσσαλονίκης έκαναν το 3 στα 3. Για τον Ηρακλή τα είπαμε. Δόξα και τιμή μια και είχε το δυσκολότερο έργο. Ο ΠΑΟΚ νίκησε τον νεοφώτιστο Πανσερραϊκό 3-2 με τα χίλια ζόρια, όμως η νίκη κάλυψε προσωρινά τις πολλές αδυναμίες που φάνηκαν. Ο Άρης του Κούπερ έφυγε νικητής από ένα δύσκολο ματς στην Καβάλα, όμως η τοπική ομάδα έκανε τις «βαριές» μεταγραφές της πολύ αργά, δεν τις είχε στην πρεμιέρα κι έτσι κι αλλιώς έδειξε ανέτοιμη και μακριά από τις περσινές της εμφανίσεις. Στα υπόλοιπα ματς, είχαμε τη σύγκρουση ανάμεσα σε δύο ομάδες που φιλοδοξούν να είναι από τις ευχάριστες εκπλήξεις του πρωταθλήματος και στην οποία επικράτησε η γηπεδούχος (Λάρισα-Ατρόμητος 1-0), τη στρατηγική επικράτηση του Αστέρα Τρίπολης επί ενός μπερδεμένου Εργοτέλη στο Ηράκλειο και φυσικά τη θριαμβευτική επιστροφή του Αχιλλέα Μπέου στη Νέα Σμύρνη. Το αποτέλεσμα μοιάζει αφενός με επιβράβευση ενός διοικητικού που όσο αμφιλεγόμενος (για να το θέσουμε ήπια) κι αν είναι, κανείς δεν μπορεί να του αμφισβητήσει τις ικανότητες στην ανεύρεση καλών ποδοσφαιριστών (κάτι που θα έπρεπε να θυμούνται στη Νέα Σμύρνη), αφετέρου με τιμωρία μιας ομάδας της οποίας κάποιοι οπαδοί είχαν επιδοθεί πρόσφατα σε μερικά από τα πιο απίστευτα αίσχη που έχουν αμαυρώσει το ελληνικό ποδόσφαιρο.   

Αποτυχίες των μεγάλων της Αθήνας, καλά αποτελέσματα για τους Σαλονικιούς, μικρομεσαίες ομάδες με φιλοδοξίες και ενδιαφέρον υλικό. Έστω και λόγω της αδυναμίας των μεγάλων, η πρεμιέρα έδωσε κάποιες ενδείξεις ότι ίσως θα παρακολουθήσουμε ένα αμφίρροπο και ποδοσφαιρικά ενδιαφέρον πρωτάθλημα, Άλλες όμως οι βουλές του Κυρίου. Σύντομα επρόκειτο να το διαπιστώσουμε εκ νέου…   

β. Ώρα παρασκηνίου! Η αρχή της ιστορίας δεν ήταν και τόσο ύποπτη. Στην αρχή της περασμένης εβδομάδας ο Τζίγγερ έκανε την κίνηση ματ που θα αναβίωνε σε όλο της το μεγαλείο την πράσινη πολυμετοχικότητα. Ξανά μέσα το δίδυμο Βγενό-Πατέρα και άμεση επιστροφή του δεύτερου στην πράσινη προεδρία. Καλά όλα αυτά για τον Παναθηναϊκό (που θα γλιτώσει τη μουρμούρα της εξέδρας και τη διχόνοια, μέχρι τουλάχιστον να δώσουν δείγματα αστοχίας οι «νέοι», που είπαμε ότι έχουν πολλά να αποδείξουν). Μόνο που η επιστροφή Πατέρα σημαίνει και επιστροφή του ανθρώπου που για κάποιους άλλαξε τις ισορροπίες στο παρασκήνιο. Ποιοί είναι αυτοί οι κάποιοι; Πιθανότατα ο φουριόζος και πληθωρικός νέος ιδιοκτήτης του Ολυμπιακού και οπωσδήποτε αρκετοί που κινούνται γύρω του. Γρήγορα επικράτησε η άποψη ότι ο σύλλογος του Πειραιά πρέπει να αντιδράσει και να δώσει το μήνυμα ότι ξέρει από παρασκήνιο και δεν σκοπεύει να τα παρατήσει. Έτσι, φτάνουμε στην ανακοίνωση της πρόσληψης Γκαγκάτση, δηλαδή ενός προσώπου που έχει συνδέσει το όνομά του με την περίοδο του πιο σκοτεινού παρασκηνίου στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Η επίσημη εξήγηση ήταν ότι ο ΟΣΦΠ χρειζόταν ένα νομικό με εμπειρία στα όργανα της ΦΙΦΑ για να χειριστεί την υπόθεση Γκαλλέττι! Μάλιστα! Όλοι γνωρίζουμε τις ειδικές σπουδές, την πολυετή νομική εμπειρία σε θέματα διεθνούς αθλητικού δικαίου, αλλά και διεθνών συμβάσεων, καθώς και τις πολλές ξένες γλώσσες που γνωρίζει ο πρώην πρόεδρος της ΕΠΟ. [Παρεμπιπτόντως, δυσκολεύομαι να εξηγήσω γιατί στον Ολυμπιακό κάποιοι δεν κατανοούν ότι ο σύλλογος έχει κάθε συμφέρον να μη φτάσει στα δικαστήρια η υπόθεση Γκαλλέττι, όταν υπάρχουν αποχρώσες ενδείξεις ότι κάτι πολύ ύποπτο συνέβαινε στου Ρέντη πριν από 2-3 χρόνια]. 

Δεν πρόλαβε να κλείσει 24ωρο από την πρόσληψη Γκαγκάτση και προστέθηκε νέο επεισόδιο στα του παρασκηνίου: το εξαιρετικά γενναιόδωρο πέναλτυ που σφύριξε υπέρ του ΠΑΟ ο Δαλούκας στο Χαριλάου. Ο Παναθηναϊκός ήταν καλύτερος, πιο ομάδα από τον Άρη που ουσιαστικά δεν έκανε ούτε μία επικίνδυνη φάση, αλλά θα κέρδιζε χωρίς τη διαιτητική προσφορά; Όταν το τελικό σκορ είναι 1-0 κι η μόνη πραγματικά σπουδαία ευκαιρία του ΠΑΟ το δοκάρι του Σισσέ, η απάντηση είναι μάλλον όχι. Από την άλλη το σώου με τις δηλώσεις Μαρινάκη ήταν ελαφρώς άστοχο: στη χώρα που είδαμε να σφυρίζονται το περιβόητο πέναλτυ με το σκουλαρίκι ή τα θρυλικά πέναλτυ από βουτιές του επιθετικού που πέφτει υψώνοντας τα χέρια σε στυλ αφίσα του Πλατούν ενώ ο πιο κοντινός αμυντικός είναι στα πέντε μέτρα, το να ξεσηκώνεται κατακραυγή και να ακούγονται κραυγές με αίτημα «να ξεβρομίσει το ποδόσφαιρο» για το σφύριγμα του Δαλούκα μοιάζει περισσότερο με γλυκύτατη ελληνική υπερβολή. Άστοχο βέβαια δεν σημαίνει δυσεξήγητο: όταν προφανέστατα και λογικότατα η ομάδα χρειάζεται χρόνο για να έχει κάποιες ευκαιρίες να «δέσει», η διαιτητολογία και η παρασκηνιολογία αφενός στρέφουν αλλού την προσοχή, αφετέρου δίνουν στον κόσμο την εντύπωση ότι «το αφεντικό νοιάζεται και παλεύει για την ομάδα»! 

Και βέβαια μπάλα στη δεύτερη αγωνιστική δεν είδαμε. Ο Παναθηναϊκός βελτιώθηκε, αλλά όχι αρκετά. Ο Ολυμπιακός πέτυχε την πρώτη του νίκη (όχι και τόσο εύκολα) απέναντι σε μια Κέρκυρα που δεν έδινε την εντύπωση ότι είχε κάποια φιλοδοξία πέραν της αξιοπρεπούς ήττας. Η ΑΕΚ κέρδισε τον Πανσερραϊκό, μάλλον άνετα, αλλά πάντως όχι φτάνοντας σε τέτοια στάνταρ απόδοσης που να δικαιολογεί πρωτοσέλιδα του τύπου «ΑΕΚ από τα παλιά» (εκτός αν το παλιά έχει ορίζοντα που δεν ξεπερνά τη… διετία). Ο ΠΑΟΚ απέδειξε ότι δεν έχει ξεπεράσει τις χρόνιες αδυναμίες του αδυνατώντας να κερδίσει στην Τρίπολη παρά το αριθμητικό πλεονέκτημα, ενώ ο Ατρόμητος συνέχισε την παλιά καλή του συνήθεια να πετά βαθμούς σε δικά του ματς, δίνοντας στον Ηρακλή την ευκαιρία να διορθώσει πάλι την κατάσταση και να φύγει με τον βαθμό της ισοπαλίας. Κατά τα λοιπά, όσοι είχαν πάρει στην πρεμιέρα βαθμούς που δεν τους υπολόγιζαν σκόνταψαν στη δεύτερη αγωνιστική, ενώ όσοι είχαν στραβοπατήσει ρέφαραν (βλ. εντός έδρα ήττα Βόλου από τον Εργοτέλη και τις ισοπαλίες που πήραν Πανιώνιος και Καβάλα σε Ξάνθη και Λάρισα, αντίστοιχα). Έτσι καμία ομάδα δεν έφτασε τις δύο νίκες κι όλες, σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό, δείχνουν ανέτοιμες κι αμοντάριστες. Το πράγμα έχει μέλλον, εκτός κι αν οι παρασκηνιολάγνοι επικρατήσουν συντριπτικά και μας κοπεί με το μαχαίρι κάθε ημιαφελής όρεξη για ενασχόληση με τα ποδοσφαιρικά. 

ΙΙ. Εθνική ποδοσφαίρου 

Και μια και μιλάμε για αφελείς… Δεν γουστάρεις παρασκήνιο σε υπερβολικές δόσεις και λες θ’ ασχοληθώ με την εθνική. Πάλι έπαιξες κι έχασες: η εθνική ποδοσφαίρου καταφέρνει πλέον σταθερά να βγάζει στην επιφάνεια λόγους για να πάψουμε ν’ ασχολούμαστε μαζί της με ένα μίνιμουμ συμπάθειας. Πρώτα το κακό ματς με τη Γεωργία στο Καραϊσκάκη. Τυπικό παιχνίδι υπεροπτικής ομάδας που νομίζει ότι θα πάρει το ματς με τη φανέλα και τη φοβερή ποδοσφαιρική αξία που νομίζει ότι έχει (κι ίσως να την έχει… σε κάποιο παράλληλο σύμπαν). Μέχρι να ζεσταθεί είχε ειπράξει το γκολάκι από τους φιλότιμους Γεωργιανούς κι έτρεχε (όσο μπορεί να τρέξει) για να ισοφαρίσει, κάτι που το κατάφερε αρκετά αργά και με τα χίλια ζόρια. Ακούστηκαν φωνές του στυλ: εντάξει δεν κερδίσαμε, αλλά πλέον παίζουμε επιθετικό ποδόσφαιρο και η ομάδα έχει σύστημα και δημιουργεί φάσεις. ΟΚ, έτσι είναι αν έτσι νομίζετε που έλεγε κι ο Ακραγαντίνος. Μόνο που και επί Ρεχάγκελ με τέτοιους αντιπάλους τόσες και περισσότερες φάσεις τις κάναμε.    

Τέσσερις μέρες αργότερα, στο Ζάγκρεμπ, το ποθητό αποτέλεσμα ήρθε. Φυσικά όχι με το θρυλούμενο (αλλά μηδέποτε διαπιστωθέν) καινοτόμο σύστημα επιθετικής ανάπτυξης, αλλά με το ηρωϊκό ταμπούρι των αγωνιστών της φουστανέλας και της ρεχαγκέλειας περιόδου. Εντάξει, καλή άμυνα που βραχυκύκλωσε τους Κροάτες (δηλαδή μια ομάδα με ταλέντο, αλλά και μεγάλη ανάγκη ψυχανάλυσης λόγω χρόνιων συμπλεγμάτων και ανασφαλειών), πλην όμως μηδέν στον τομέα της επιθετικής ανάπτυξης. Τουλάχιστον από λογιστικής απόψεως ήρθε το αποτέλεσμα που μας κρατά ζωντανούς στο παιχνίδι της πρόκρισης. Κι επειδή εθνική Ελλάδας είναι, που ναι μεν ο Θεός την αξίωσε να πάρει πρωτάθλημα Ευρώπης, αλλά και πριν από 6-7 χρόνια ακόμη μάζευε εξάρες από Φινλανδούς, Λάπωνες και Σαμογέτες, να κάνουμε εκπτώσεις στο jogo bonito και να κρατήσουμε τη (βαθμολογική) ουσία. Άλλωστε, αγνέ φίλαθλε της εθνικής ποδοσφαίρου είσαι σίγουρος ότι οι παίκτες της είναι ενωμένοι σα γροθιά, το κλίμα είναι άριστο, σύμπνοια, ομόνοια και πάθος, προσήλωση στον κοινό αγώνα κ.ο.κ. 

Και τότε θυμάσαι ότι μέσα στο καλοκαίρι ο Αμανατίδης δήλωνε από τη Γερμανία ότι σταματά από την εθνική, αηδιασμένος από τις κλίκες και τις ίντριγκες. Θυμάσαι ότι μεταξύ φιλικών κι επίσημων αγώνων παράτησε την εθνική και ο Κυργιάκος, μόνο που δεν είχε πολυκαταλάβει το γιατί. Τώρα μαθαίνεις ότι έφυγε γιατί διαπίστωσε ότι είχε χάσει το παιχνίδι επιρροής και γιατί η κυρίαρχη κλίκα παιχτών είχε αποφασίσει να στηρίξει ως βασικό τον Αβραάμ (κι εμείς που νομίζαμε ότι αποφασίζει ο προπονητής για την ενδεκάδα…). Μεσοβδόμαδα πληροφορούμαστε ότι σταματά κι ο Γκέκας: οι φιλικά προσκείμενες στον παίκτη πηγές λένε ότι σταματά λόγω των άθλιων σχέσεών του με συμπαίκτη, ο οποίος έχει αναλάβει ρόλο γενικού δερβέναγα στην ομάδα. Άλλωστε για τον ίδιο λόγο ετοιμάζονται να εγκαταλείψουν την εθνική ακόμη δύο διεθνείς. Οι άλλες πηγές μας λένε ότι σταματά γιατί ήθελε να είναι βασικός σε όλα τα ματς. Έπειτα μαθαίνουμε ότι ο ζόρικος αρχιλοχίας είναι ο Κατσουράνης κι ότι αυτοί που θέλουν να φύγουν εξαιτίας του είναι δύο συμπαίκτες του στον ΠΑΟ! Τρέλα! Τα χαρούμενα μουντιαλικά περιστατικά που ομόρφυναν τη ζωή μας το καλοκαίρι (ναι, για την εθνική Γαλλίας μιλάω) φαντάζουν πλέον σαν παιδική σειρά ή ταινία της Μπάρμπι σε σχέση με τις ίντριγκες της εθνικής μας. Ακόμη κι ένας εξπέρ της παλατιανής συνωμοσίας σαν τον Μιχαήλ Ψελλό θα τα έβρισκε μπαστούνια στα αποδυτήρια της γαλανόλευκης. 

Από πού να πιαστεί, λοιπόν, ο αγνός φίλαθλος; Μα και βέβαια από το μπάσκετ και… την επίσημη αγαπημένη όλων των Ελλήνων!  

ΙΙΙ. Εθνική μπάσκετ 

Από τους αγώνες προετοιμασίας, κάθε στοιχειωδώς ψύχραιμος και λογικός μπασκετόφιλος είχε συνειδητοποιήσει ότι η φετινή εθνική Ελλάδας δεν ήταν για μεγάλα πράγματα: λιγότερο πλούσιο υλικό από το παρελθόν, ελλείψεις σε κάποιες θέσεις, μέτρια ή κακή φόρμα σημαντικών παικτών, ρολίστες αναγκασμένοι να παίξουν πρωταγωνιστικούς ρόλους, κλίμα όχι ιδανικό με έναν προπονητή καλό και φιλότιμο, αλλά όχι και ικανό να επιβληθεί στους παίχτες του μέσα στα αποδυτήρια. Τί να γίνει, όσο καλός και να είσαι σε ένα άθλημα δεν μπορείς να διακρίνεσαι ντε και καλά σε όλες μα όλες τις διοργανώσεις. Εδώ και εικοσιτόσα χρόνια το ελληνικό μπάσκετ έχει γνωρίσει τόσες επιτυχίες που η αποτυχία σε μία διοργάνωση δεν θα έφερνε και καμιά καταστροφή. Την επόμενη φορά, με λίγη τύχη, θα πηγαίναμε καλύτερα. Ωστόσο, παίχτες, διοίκηση και (κυρίως) δημοσιογράφοι βάλθηκαν να μας πείσουν ότι αξίζουμε νομοτελειακά την επιτυχία και θα φτάσουμε οπωσδήποτε (δηλαδή με κάθε μέσο) σ’ αυτήν. Ποιό ήταν το αποτέλεσμα αυτού του αρρωστημένου κυνηγιού της επιτυχίας; Η σταδιακή απαξίωση μιας ομάδας που αποδείχθηκε ότι δεν ήξερε να χάνει. Νίκες με το ζόρι απέναντι σε μέτριους αντιπάλους (Κίνα και κυρίως Πουέρτο Ρίκο, όπου το παιχνίδι το καθάρισε στο κρίσιμο σημείο η χειρουργική επιδεξιότητα των διαιτητών), καθαρή ήττα από τους φορμαρισμένους διοργανωτές και, κυρίως, το ματς ντροπή με τους Ρώσους, όπου η εθνική αγωνίστηκε με επιμέλεια και αυταπάρνηση κυνηγώντας την πολυπόθητη… ήττα. 

Καταρχάς, με εντυπωσίασε ο απίστευτος κυνισμός πολλών μπασκετικών δημοσιογράφων, τόσο πριν από το παιχνίδι της ντροπής (όταν εξηγούσαν γιατί πρέπει να χάσουμε), όσο και μετά από αυτό (όταν προσπαθούσαν να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα με τα γνωστά επιχειρήματα της πλάκας – τα παιδιά ήταν κουρασμένα, δεν είχαν συγκέντρωση – ή του ξεδιάντροπου αμοραλισμού – «έτσι κάνουν όλοι»). Ακόμα κι ο Νικολό Μακιαβέλι θα κοκκίνιζε ακούγοντας μερικούς έγκριτους μπασκετικούς. Μόνο που, δυστυχώς για κάποιους, μερικές φορές υπάρχει και δικαιοσύνη στη ζωή. Αυτοί που επιδιώκουν την ήττα, γιατί έχοντας κάνει μπακάλικους υπολογισμούς πιστεύουν ότι «έτσι τους συμφέρει», δεν εξευτελίζουν απλώς το αθλητικό πνεύμα, αλλά στο τέλος πληρώνουν την επιλογή τους και επί της ουσίας: διαπιστώνουν τελικά ότι η επίτευξη των ωφελιμιστικών σχεδίων τους έγινε δυσχερέστερη εξαιτίας της λύσης που διάλεξαν. Με την ένδοξη σκόπιμη ήττα μας αποφύγαμε μεν τους Αμερικανούς, αλλά η ανωριμότητα των Γάλλων μας έστειλε κατευθείαν στους άλλους που θέλαμε να αποφύγουμε! Δηλαδή και ιντριγκαδόροι και ανόητοι. Απέναντι στους κακούς μας δαίμονες, η εθνική ήταν μαχητική, καλή για τις παρούσες δυνατότητές της, αλλά και πάλι λίγη για να αποκλείσει τη χειρότερη Ισπανία της τελευταίας πενταετίας. Και το ερώτημα είναι: θέλεις να διαλέξεις αντίπαλο; Αν είσαι μάγκας και μεγάλη ομάδα βγες πρώτη στον όμιλό σου και πάρε το πιο ευνοϊκό πρόγραμμα. Κι άντε να καταλάβω αν είσαι μια πολύ καλή ομάδα που λογικά θα διεκδικήσει μετάλλιο, να σου μπει λίγο κι ο πειρασμός να αποφύγεις τους Αμερικάνους για να μη λες μετά «ήμουν σίγουρα για βάθρο κι η κακούργα μοίρα μ’ έστειλε να παίζω προημιτελικό με τις ΗΠΑ». Όμως: δεν θέλεις να παίξεις με δύο ομάδες αναγνωρίζοντας ότι είναι ανώτερές σου, έχεις χάσει καθαρά από μια τρίτη και υπάρχουν άλλες τρεις τουλάχιστον (Λιθουανία, Σερβία, Αργεντινή) που είναι φανερά καλύτερες. Πώς στο καλό θα πάρεις μετάλλιο με τέτοιες προϋποθέσεις κι αρχίζεις τους υπολογισμούς για την επιλογή του «κατάλληλου» αντιπάλου; Θέτεις ως στόχο το να «κλέψεις» τη διάκριση; Γιατί; Σου λείπει, όταν έχεις τόσες στο παρελθόν; Πολύ πιο τίμιο θα ήταν να έχουμε παραδεχτεί ότι η συγκεκριμένη ομάδα δεν ήταν για τη μεγάλη διάκριση, οπότε τί καλύτερο από το να παίξει καθαρά κι ωραία όλα τα παιχνίδια της προσπαθώντας, στο μέτρο των δυνατοτήτων της, για τη νίκη. Έτσι απλά.    

Τρία θέματα, τρεις απογοητεύσεις, τρεις λόγοι αρκετά σοβαροί για να παρατήσουμε τα αθλητικά. Μόνο που είμαστε αμετανόητοι ή εθισμένοι. Όσο κι αν γκρινιάζουμε, πάλι θα ασχολούμαστε με τα αγωνιστικά και τα του παρασκηνίου που μας προσφέρει η ελληνική αθλητική κίνηση. Και πάντα θα ψάχνουμε για λόγους ελπίδας κι αισιοδοξίας. Να, αύριο ξεκινούν οι αγώνες των ελληνικών συλλόγων στα κύπελλα Ευρώπης και το πρόγραμμα έχει και Μπαρσελόνα και Ατλέτικο Μαδρίτης κι ό,τι άλλο πεις. Έ, βάσιμα υποθέτουμε ότι θα μας απασχολήσει το καθαρά αγωνιστικό μέρος. Ή μήπως όχι;