The Flower of Scotland και άλλες ιστορίες

«O Flower of Scotland

When will we see

Your like again,

That fought and died for

Your wee bit hill and glen,

And stood against him (England!)

Proud Edward’s Army

And sent him homeward

Tae think again».

Απεικόνιση της Μάχης του Μπάννοκμπερν από το «Σκωτικό Χρονικό» (περ. 1440)

Υπό κανονικές συνθήκες δεν θα παρακολουθούσα μια ποδοσφαιρική αναμέτρηση μεταξύ Αγγλίας και Σκωτίας, καθώς θα ήμουν βέβαιος ότι θα έβλεπα ποδόσφαιρο της παλαιολιθικής εποχής. Αποφάσισε η κούρασή μου… κι οφείλω να ομολογήσω ότι δεν το μετάνιωσα.

Η Σκωτία έχει πολλά χρόνια να αγωνιστεί σε τελική φάση μεγάλης διοργάνωσης. Το 1998, στο Παγκόσμιο της Γαλλίας, δεν πρέπει να είχα δει κανένα παιχνίδι της από την αρχή, είναι βέβαιο ότι δεν είχα προλάβει την ανάκρουση των εθνικών ύμνων. Ράγκμπυ δεν παρακολουθώ καθόλου.

Ξαπλωμένος στον καναπέ περίμενα να ξεμπερδέψουμε γρήγορα με τους εθνικούς ύμνους. Ένας ύμνος για δύο ομάδες. Ήμουν μάλιστα έτοιμος να κάνω τη σχετική διάλεξη, γιατί ένα κράτος εκπροσωπείται με τέσσερις εθνικές στις ποδοσφαιρικές διοργανώσεις και τα λοιπά… Πάλι με έσωσε η κούραση, αυτή τη φορά από μια μνημειώδη γκάφα. Διότι, οποία έκπληξις, την ώρα του εθνικού ύμνου της Σκωτίας ακούστηκε ένα επικό φολκορικό άσμα με γκάιντες, το οποίο μάλιστα τραγουδούσαν με πάθος ποδοσφαιριστές, τεχνικό επιτελείο και οπαδοί στις εξέδρες!

Ήδη από το 1990 η εθνική ομάδα ράγκμπυ της Σκωτίας κι από το 1997 η εθνική ποδοσφαίρου έχουν επιλέξει να ακούγεται ο ένας από τους δύο ανεπίσημους ύμνους της χώρας, ο πιο δημοφιλής, το Flower of Scotland, σύνθεση του Ρόυ Γουίλλιαμσον (1936-1990), επικεφαλής του φολκ συγκροτήματος The Corries. Οι στίχοι του τραγουδιού χαρακτηρίζονται από μια εκ πρώτης όψεως αντιστικτική εξύμνηση της φυσικής ομορφιάς της χώρας, αφενός, και της πολεμικής αρετής των Σκώτων, αφετέρου, η οποία τελικά ενσαρκώνει την πρώτη. Όλες οι στροφές του ύμνου παραπέμπουν στη Μάχη του Μπάννοκμπερν (23-24 Ιουνίου 1314), στον θρίαμβο δηλαδή των Σκώτων και του βασιλιά τους Ροβέρτου Α΄ (αυτού που στα χωριά μας ονομάζουμε Ρόμπερτ δε Μπρους*) επί των στρατευμάτων του Άγγλου μονάρχη Εδουάρδου Β΄. Έχοντας τραγουδήσει έναν τέτοιον ύμνο, ήταν αναμενόμενο οι Σκωτσέζοι να τρώνε σίδερα αγωνιζόμενοι εναντίον των μισητών τους αντιπάλων.

Ο Ροβέρτος Α΄ της Σκωτίας πέθανε το 1329, λίγο πριν συμπληρώσει το 55^ο έτος της ηλικίας. Δεν γνωρίζουμε ποια ήταν η ασθένεια που τον έστειλε πρόωρα στον τάφο. Γνωρίζουμε όμως ποιες ήταν οι επιθυμίες του σχετικά με την ταφή και το αν αυτές στάθηκε τελικά δυνατό να γίνουν σεβαστές. Το σώμα του Σκώτου μονάρχη τάφηκε στο αββαείο των Βενεδικτίνων στο Νταμφέρμλιν. Τα εντόσθιά του στο παρεκκλήσιο του Αγίου Σερβανού, στο Νταμπάρτον, εκεί όπου συνήθως εκκλησιαζόταν ο βασιλιάς. Για την καρδιά του, όμως, ο Ροβέρτος είχα εκφράσει μια ειδική επιθυμία. Παλιότερα, είχε δώσει όρκο να συμμετάσχει σε σταυροφορία. Τον όρκο αυτό δεν τον τήρησε ποτέ εν ζωή. Εάν η καρδιά του μπορούσε να ταφεί στα Ιεροσύλυμα, τότε ο μονάρχης μπορεί και να μην αποδεικνυόταν επίορκος. Την αποστολή αυτή ο Ροβέρτος την ανέθεσε, λίγο πριν πεθάνει, στον Ιάκωβο Ντάγκλας, τον πλέον έμπιστο από τους ευγενείς του. Ο Ντάγκλας ξεκίνησε πράγματι το μεγάλο ταξίδι για την Ιερουσαλήμ, αλλά στην πορεία είπε να κάνει και κάτι ακόμη: δέχτηκε την πρόταση του βασιλιά της Καστίλλης, του Αλφόνσου ΙΑ΄, κι αποφάσισε να τον βοηθήσει μαζί με τους Σκώτους ιππότες της ακολουθίας του στον πόλεμο κατά του Εμιράτου της Γρανάδας. Τον Αύγουστο του 1330 βρέθηκε να πολιορκεί το κάστρο της Τέμπα, κοντά στη Μάλαγα. Στη μάχη που ακολούθησε, οι Σκώτοι περικυκλώθηκαν. Οι περισσότεροι, και μεταξύ τους κι ο ίδιος ο Ντάγκλας, σκοτώθηκαν. Κάποιος κατάφερε να σώσει τη θήκη με την καρδιά του βασιλιά και να τη φέρει πίσω στη Σκωτία. Η καρδιά τάφηκε στο αββαείο του Μέλροουζ. Η ανεκπλήρωτη επιθυμία του Ροβέρτου, όμως, δεν ξεχάστηκε ποτέ. Στον σκωτικό ναό του Αγίου Ανδρέα στην Ιερουσαλήμ υπάρχει στο πάτωμα μια επιγραφή: «Σε ανάμνηση της ευσεβούς επιθυμίας του βασιλέως Ροβέρτου να ταφεί η καρδιά του στα Ιεροσόλυμα».

Αββαείο Μέλροουζ, ο τόπος ταφής της καρδιάς του Ροβέρτου

* Πρόκειται για αναφορά στο αρχικό φέουδο της οικογένειας του βασιλιά, το Μπρις (Brix) κοντά στο Χερβούργο της Νορμανδίας. Οι πρόγονοι του ήρωα της σκωτικής ανεξαρτησίας ήταν Νορμανδοί ευγενείς που είχαν ακολουθήσει τον Γουλιέλμο τον Κατακτητή.

———————————————————————————————————————————–

---

Η συγκλονιστικότερη στιγμή αυτού του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος δεν ήταν αμιγώς ποδοσφαιρική. Το δραματικό συμβάν της Κοπεγχάγης και το διάστημα αγωνίας που ακολούθησε αποτέλεσε πραγματικό σοκ για όλους. Από νοσηρή περιέργεια είδα τον κατάλογο των ποδοσφαιριστών που έχουν χάσει τη ζωή τους εντός του αγωνιστικού χώρου (ή συνεπεία συμβάντος εντός του αγωνιστικού χώρου). Είναι περισσότεροι από 120… Τραγικό.

Τουλάχιστον στην περίπτωση του Κρίστιαν Έρικσεν το τέλος ήταν, στο μέτρο του δυνατού, ευτυχές. Και υπήρξαν πολλά αξιέπαινα: η ετοιμότητα του αρχηγού της εθνικής Δανίας, η αντίδραση των Δανών ποδοσφαιριστών που σχημάτισαν αμέσως κλοιό γύρω από τον άτυχο συμπαίχτη τους, η στάση των αντιπάλων κ.λπ. Το ίδιο το συμβάν, όμως, δεν παύει να αποτελεί λόγο προβληματισμού. Πόση αξία έχει τελικά το ενδιαφέρον μας ως φιλάθλων για ένα παιχνίδι; Πόση αξία έχει το ίδιο το άθλημα μπροστά σε αυτήν της ανθρώπινης ζωής;

---

———————————————————————————————————————————–

Και μετά από όλα αυτά, θα θέλατε να μιλήσουμε για ποδόσφαιρο… Μέχρι τώρα δεν είδαμε ούτε ποδόσφαιρο υψηλής ποιότητας ούτε κάτι νέο σε επίπεδο τακτικής και τεχνικής. Όπως ήρθαν τα πράγματα και δεδομένου ότι με 4 βαθμούς μια ομάδα θα προκριθεί σχεδόν βέβαια, έστω και μεταξύ των καλύτερων τρίτων, όλοι έμειναν μέσα στο παιχνίδι πλην των άπειρων Βορειομακεδόνων και των προβληματικών Τούρκων.

Από τα φαβορί, η Ιταλία στον Α΄ όμιλο (ο οποίος ήδη ολοκληρώθηκε) ήταν μακράν η πιο πειστική. Κάποιος θα μπορούσε να αντιτείνει ότι έπαιξε όλα τα ματς εντός έδρας και με αντιπάλους κατώτερης δυναμικότητας. Σωστά, αλλά δεν τα κατάφεραν έτσι όλα τα φαβορί. Κι άλλωστε μια ομάδα που ξεκινά καλά υπό ευνοϊκές συνθήκες, διατηρεί την απαραίτητη ορμή ώστε να συνεχίσει να έχει επιτυχίες και υπό δυσμενέστερες.

Η Γαλλία, που έχει το ποιοτικότερο υλικό, υπήρξε πειστική στο εκτός έδρας ντέρμπυ με τους Γερμανούς. Ωστόσο, για λόγους που εκείνη γνωρίζει καλύτερα, αγωνίζεται επιφυλακτικά, αφήνει γήπεδο στον αντίπαλο και περιμένει την κατάλληλη ευκαιρία για να εξαπολύσει τις φαρμακερές αντεπιθέσεις της. Με τον τρόπο αυτό παίζει με τη φωτιά. Και λίγο έλειψε να το πληρώσει στο παιχνίδι με την αδύναμη, αλλά ψυχωμένη και αγωνιζόμενη στο κατάμεστο γήπεδό της, Ουγγαρία.

Η Αγγλία σημείωσε μια «επαγγελματική» νίκη επί της Κροατίας (από αυτές που παλιά λέγαμε ότι κάνουν οι ιταλικές ομάδες). Η εμφάνισή της εναντίον της Σκωτίας ήταν απογοητευτική για ομάδα που θέλει να εμφανίζεται ως διεκδικήτρια του τίτλου. Ίσως όμως ειδικοί λόγοι και περιστάσεις να μπορούν να την εξηγήσουν. Θα περιμένουμε.

Η Γερμανία ξεκίνησε άσχημα, ρέφαρε με τους Πορτογάλους ανατρέποντας την εις βάρος της κατάσταση. Η τωρινή ομάδα της δεν φαίνεται φτιαγμένη για μεγάλα πράγματα, αλλά οι Γερμανοί έχουν διακριθεί και με πιο αδύναμες ομάδες από τη φετινή.

Η Ισπανία υπήρξε απογοητευτική. Το ποδόσφαιρο συντριπτικής κατοχής με πλήρη αδυναμία δημιουργίας φάσεων έκανε τα μάτια μας να πονέσουν. Οι αντίπαλοί της δεν ήταν φόβητρα, αλλά με λίγη προσοχή και περισσότερη αυτοπεποίθηση θα μπορούσαν και να της κλέψουν τη νίκη. Οι Ίβηρες μόνον αν μεταμορφωθούν θα καταφέρουν κάτι. Δύσκολο το βλέπω…

Υπό τις συνθήκες αυτές, η ομάδα που έδωσε απαντήσεις ήταν το Βέλγιο. Έκανε επίδειξη δύναμης εναντίον των γηπεδούχων Ρώσων και της παιδικής χαράς-άμυνάς τους. Κατόρθωσε να κάμψει την αντίσταση των πεισμωμένων Δανών στην Κοπεγχάγη. Μένει να δούμε αν μπορεί επιτέλους να κάνει το μεγάλο βήμα.

Εν πάση περιπτώσει, τον τελικό νικητή δεν μπορούμε βέβαια να τον γνωρίζουμε. Και είμαι πεπεισμένος ότι στα νοκ άουτ παιχνίδια θα εμφανιστεί μεταμορφωμένη προς το καλύτερο μία τουλάχιστον ομάδα από εκείνες που δεν περιμέναμε. Έχουμε ακόμη δρόμο.  

«Πρωτάθλημα πανδημίας και παραδόξων»

Όταν, στις 15 Μαΐου 2012, εξέπνευσε η προθεσμία υποβολής υποψηφιοτήτων για τη διοργάνωση του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος Ποδοσφαίρου του 2020, η ΟΥΕΦΑ διαπίστωσε ότι είχε στα χέρια της τρεις προτάσεις. Την υποψηφιότητα της Τουρκίας, η οποία όμως διεκδικούσε ταυτόχρονα και Ολυμπιακούς Αγώνες για την Κωνσταντινούπολη κι ήταν φανερό ότι έδινε κυρίως βάρος στη συγκεκριμένη προσπάθεια. Και δύο προτάσεις συνδιοργάνωσης: Ουαλία, Σκωτία, Ιρλανδία, αφενός, και Αζερμπαϊτζάν και Γεωργία, αφετέρου. Ήταν μάλλον προφανές ότι η κατάσταση αυτή δεν ικανοποιούσε την ευρωπαϊκή συνομοσπονδία.

Κάπως έτσι, τον Δεκέμβριο της ίδιας χρονιάς, ο Μισέλ Πλατινύ, πρόεδρος τότε της ΟΥΕΦΑ, διατύπωνε τη «μεγαλειώδη» ιδέα του. Το πρωτάθλημα του 2020 δεν θα το διοργάνωνε μία ή δύο χώρες, αλλά πόλεις. Πολλές πόλεις. Με τον τρόπο αυτό θα μπορούσε να τιμηθεί η επέτειος των 60 χρόνων της διοργάνωσης και να γίνει σύνδεση με το «αείμνηστο» Κύπελλο Εκθέσεων (ποιος το θυμάται αυτό και ποιος νοιαζόταν για μια τέτοια σύνδεση είναι άλλη ιστορία)! Φυσικά υπήρχε κι ένας πιο πρακτικός λόγος, οικονομικής φύσης. Η διοργανώτρια χώρα αναγκάζεται συνήθως να δαπανήσει δυσανάλογα μεγάλα ποσά για τον εκσυγχρονισμό των υποδομών της. Με πολλές πόλεις σε διάφορες χώρες δεν θα υπήρχε μια τέτοια ανάγκη.

Υποψηφιότητες πόλεων υποβλήθηκαν και τελικά επελέγησαν 13. Κι επειδή το 13 είναι γρουσούζικο, κάποια μοιραία θα έφευγε από τη μέση. Αυτή η πόλη ήταν οι Βρυξέλλες. Οι βελγικές αρχές είχαν αρχικά υποσχεθεί ότι για τη διοργάνωση αυτή θα έφτιαχναν κι ένα νέο υπερσύγχρονο γήπεδο, το «Ευρωστάδιο». Το 2017 ανακάλυψαν ότι δεν περίσσευαν λεφτά για την μπάλα κι απέσυραν την υποψηφιότητα των Βρυξελλών. Τα ματς που θα γίνονταν στη βελγική πρωτεύουσα πήγαν στο Λονδίνο.

Κι έπειτα ανέκυψε η πανδημία του κορωνοϊού, η ιστορία που άλλαξε προς το χειρότερο τις ζωές όλων μας. Η πανδημία της οποίας οι συνέπειες θα γίνουν αντιληπτές σε όλη την έκτασή τους όταν περάσει αρκετός χρόνος. Και δεν θα είναι καθόλου ωραίες. Όσον αφορά το ποδόσφαιρο, η πανδημία είχε ως αποτέλεσμα την αναβολή της διοργάνωσης για μια χρονιά. Έτσι καταλήξαμε το Ευρωπαϊκό του 2020 να διοργανώνεται το 2021. Έπειτα, λίγο πριν αρχίσει η διοργάνωση διαπιστώθηκε ότι, λόγω ειδικών επιδημιολογικών συνθηκών, δύο πόλες δεν θα μπορούσαν να εγγυηθούν την έστω και μικρή παρουσία θεατών. Το Μπιλμπάο αντικαταστάθηκε από τη Σεβίλλη. Όσο για το Δουβλίνο, δεν αντικαταστάθηκε από καμία άλλη πόλη. Οι αγώνες που θα φιλοξενούσε θα διεξαχθούν στην Πετρούπολη.

Τα προγνωστικά πριν από μια μεγάλη διοργάνωση δεν είναι απλή υπόθεση. Όχι μόνον η ασφαλής εκτίμηση της αξίας μιας εθνικής ομάδας δεν είναι ποτέ ευχερής, αλλά πλέον οι ειδικές συνθήκες της πανδημίας καθιστούν το έργο των προβλέψεων πολύ πιο δύσκολο. Δεν έχει αξία να προβούμε σε αφηρημένες εκτιμήσεις σχετικά με κάποια υποθετική δυναμικότητα της μιας ή της άλλης εθνικής. Σε τι ωφελεί να πούμε ότι η Γαλλία ή το Βέλγιο έχουν υπερομάδες (λέμε τώρα) όταν αγνοούμε ποια είναι η πραγματική κατάστασή τους; Δεν διδαχθήκαμε κάτι από την ιδιόμορφη τελική φάση του Τσάμπιονς Ληγκ του 2020;

Εν συνεχεία, η οπερετική μορφή της διοργάνωσης, με τις πολλές διοργανώτριες, περιπλέκει ακόμη πιο σατανικά τα πράγματα. Ο προσεκτικός παρατηρητής θα πρέπει να δει πού θα παίξει τους αγώνες της η κάθε εθνική κι αν είναι διοργανώτρια ή αν θα παίξει σε βολικό για εκείνην τόπο (λ.χ. η Τουρκία στο Μπακού), καθώς και αν το πρόγραμμά της προβλέπει μετακινήσεις, σε κάποιες περιπτώσεις μακρινές. Καλοί οι Βέλγοι, αλλά έλα που θα παίξουν τρία ματς εκτός έδρας: Ρωσία στην Πετρούπολη, Δανία στην Κοπεγχάγη και Φινλανδία πάλι στην Πετρούπολη (κι αν βγάλει κανείς χάρτη ή, ο πιο σχολαστικός, ελέγξει και τα δρομολόγια των φινλανδικών και ρωσικών σιδηροδρόμων, θα διαπιστώσει ότι για τους Φινλανδούς η μετάβαση στην κάποτε τσαρική πρωτεύουσα είναι μια απλή εκδρομούλα).

Ας αφήσουμε προς το παρόν στην άκρη άλλους περίπλοκους παράγοντες, όπως τη χωρητικότητα των γηπέδων, όπου έχουμε χίλιες διαφορετικές καταστάσεις: μόνον οι Ούγγροι δεν έχουν θέσει κανέναν περιορισμό ως προς την πληρότητα του σταδίου της Βουδαπέστης (το αφήγημα στην Ουγγαρία του Όρμπαν είναι «έχουμε όλοι εμβολιαστεί» και μικρή σημασία έχει το ότι τα εμβόλια ήταν το Σπούτνικ και κάτι κινέζικα).

Τι βλέπουμε, λοιπόν, στη γυάλινη σφαίρα; Τίποτε, την τύφλα μας! Πάμε πάλι στα κλασικά, έστω και με λίγη προσοχή στις ιδιαίτερες συνθήκες: Γερμανία, Γαλλία, Αγγλία που θα παίξει με λίγη προσοχή όλα σχεδόν τα ματς εντός έδρας και κάποια στιγμή μπορεί να ξεπεράσει τα συμπλέγματά της, Ιταλία, που πρέπει κάποτε να επιστρέψει στις επιτυχίες μετά από τόσες αποτυχίες και πρόωρους αποκλεισμούς, ίσως Ισπανία. Από τις πέντε αυτές ομάδες μόνον η Γαλλία δεν θα είναι γηπεδούχος στα ματς των ομίλων. Για εκπλήξεις μη ρωτήσετε. Δεν έχω ιδέα. Το βέβαιο είναι ότι θα υπάρξουν, ίσως και ανάμεσα από τις πιο «εξωτικές» ομάδες που θα συμμετάσχουν στη διοργάνωση (και δεν είναι λίγες).

Το κατάστημα άνοιξε και πάλι, έστω και με μειωμένο ωράριο και προσωπικό, έστω και με εξαιρετικά περιορισμένο κατάλογο εδεσμάτων (κι αυτό δεν είναι πάντοτε εγγύηση ποιότητας, όπως λένε συνήθως για τα εστιατόρια). Σε εσάς τους φίλους αναγνώστες απόκειται να το κρατήσετε ζωντανό με τα σχόλιά σας.

Γη των ηφαιστείων

Χάρτης της Ισλανδίας από τον Αβραάμ Ορτέλιους, περίπου 1590

 

Η Ισλανδία δεν είναι η καλύτερη ομάδα αυτού του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος ποδοσφαίρου. Δεν είναι σε καμία περίπτωση η πιο θεαματική. Είναι, μάλιστα, η ομάδα με το μικρότερο ποσοστό κατοχής ανά παιχνίδι από τις 24 που συμμετείχαν (στον αγώνα με τους Άγγλους έκανε ρεκόρ, φτάνοντας στο «δυσθεώρητο» 37 %). Η ομάδα που σουτάρει λιγότερο από τις 24. Και η έκπληξη που πέτυχε δεν είναι τελικά και τόσο μεγάλη, αν λάβουμε υπόψη την πραγματική αξία του αντιπάλου της. Ο οποίος τα τελευταία είκοσι χρόνια έχει καταφέρει ν’ αποκλείσει σε αναμέτρηση νοκ άουτ μόνο τον συμπαθή, πλην όμως περιορισμένων φιλοδοξιών και δυνατοτήτων, Ισημερινό. Γιατί, επομένως, να αρχίσουμε με την Ισλανδία;

Επειδή η Ισλανδία είναι ομάδα που ξεπερνά τον εαυτό της και τις δυνατότητες που θεωρητικά είχε. Επειδή ο τρόπος παιχνιδιού της (μακρινές μπαλιές, ακόμη κι από τον τερματοφύλακα προς τους επιθετικούς, πλάγια άουτ κ.λπ.), μολονότι αρχαϊκός, είναι ιδιαίτερα αποτελεσματικός. Επειδή έχει επιτυχίες στην πρώτη της συμμετοχή σε μεγάλη ποδοσφαιρική διοργάνωση. Επειδή επιλέγει τους διεθνείς της από έναν απίστευτα μικρό πληθυσμό . Επειδή το ποδόσφαιρο εξακολουθεί να είναι το πιο δημοφιλές άθλημα χάρη σε τέτοιες όμορφες ιστορίες, στις οποίες ο Δαυίδ κατατροπώνει τον Γολιάθ. Το ότι ο Γολιάθ εν προκειμένω ήταν κουτσός θα κάνουμε ότι το ξεχνούμε.

Ράγκναρ Σίγκουρντσσον [πηγή: The Guardian/ φωτογραφία: Xinhua/Rex/Shutterstock]

Αξίζει να αφιερώσουμε πάνω από δύο γραμμές σε αυτήν την, εκ νέου, τραγική Αγγλία; Ο μόνος λόγος είναι η επιτυχία της να χάνει εντυπωσιάζοντας αρνητικά. Συμβαίνει αυτό σε μέτριες ομάδες που καμώνονται τις μεγάλες. Πάντως, πώς είναι δυνατόν να αποκλείεσαι σε παιχνίδι που αρχίζει για σένα με τον καλύτερο τρόπο (πέναλτυ και γκολ); Να ισοφαρίζεσαι αμέσως μετά την επιτυχία του δικού σου τέρματος; Να έχεις στη διάθεσή σου 80΄ κι εσύ να επιτίθεσαι με σέντρες, γεμίσματα και γιουρούσια; Να πρέπει να ισοφαρίσεις κι όλες οι ευκαιρίες να ανήκουν τελικά στον αντίπαλο; Είναι ακόμη ποδοσφαιριστής ο Ρούνυ; Ήταν ποτέ ο Κέην; Τι μπορεί να προσφέρει ως πρώτη αλλαγή ένας ποδοσφαιριστής που την αγωνιστική περίοδο που ολοκληρώθηκε αγωνίστηκε σε 3 μόλις παιχνίδια;

Είναι, πάντως, αδικία να λέμε ότι ο Χότζσον δεν παίρνει σωστές αποφάσεις. Μετά τον αποκλεισμό παραιτήθηκε…

Αριστούργημα τακτικής

Το λέει κι η Γκαζέτα που κάτι ξέρει παραπάνω. Και οργάνωσης, δουλειάς, μελέτης και πολλών πραγμάτων ακόμη. Στο δεύτερο κρίσιμο παιχνίδι στο οποίο αγωνίστηκε με σοβαρότητα, η Ιταλία ήταν σαρωτική. Κατάπιε τους ανήμπορους Ισπανούς κι αν ήταν περισσότερο εύστοχη, τότε θα είχε πάρει την απόλυτη εκδίκηση για τον χαμένο τελικό του 2012. Καμία αμυντική τακτική: η Σκουάντρα Ατζούρρα κάλυψε όλους τους χώρους του γηπέδου, προκαλώντας ασφυξία στην άτυχη αντίπαλό της. Μόνο θαυμασμός αξίζει σε αυτήν την ομάδα, της οποίας η αξία είναι πολλαπλάσια του αθροίσματος της ατομικής αξίας των παικτών που την απαρτίζουν. Δικαίως τρελάθηκε ο Κόντε μετά το τέλος του αγώνα.

Αντόνιο Κόντε [φωτογραφία: Wikipedia/ Clément Bucco-Lechat]

Πολύ άγχος

Η Γαλλία προσπαθεί, αλλά δεν μπορεί να βρεί τον καλό εαυτό της. Παίρνει, βέβαια, τα αποτελέσματα που χρειάζεται, αλλά με ζόρι. Απέναντι στους ψυχωμένους, αλλά χωρίς ποδοσφαιρική ποιότητα, Ιρλανδούς, το ματς στραβώνει με το ξεκίνημα (πόσες αμφιβολίες κουβαλάει στο μυαλό του ο Πογκμπά;) και χρειάζεται τελικά το αστέρι κι η ποδοσφαιρική ευφυΐα του Γκριζμάνν για να ανατραπεί το σκορ.

Υγιεινός περίπατος

Η εμφάνιση και το αποτέλεσμα λένε ότι η Γερμανία ανέβασε στροφές. Εγώ λέω να περιμένω κάποιον πιο σοβαρό αντίπαλο. Μπράβο, φυσικά, στους Γερμανούς για την εμφάνιση, αλλά ο αγώνας θύμιζε κάτι αναμετρήσεις Πανθρακικού-Ολυμπιακού, μείον τις βραβεύσεις βετεράνων. Αναρωτιέμαι, δηλαδή, γιατί κατέβηκαν οι Σλοβάκοι στο γήπεδο, αφού δεν είχαν σκοπό να διεκδικήσουν τη νίκη, αλλά είχαν αποδεχθεί την ήττα τους πριν καν αρχίσει το παιχνίδι.

Αδικία (λίγο)

Μου αρέσει ο τρόπος που αναπτύσσεται αυτή η εθνική Ουγγαρίας, βάζοντας πάντα τη μπάλα κάτω. Το προσπάθησε μέχρι το 80΄ και στο παιχνίδι με τους Βέλγους. Αν είχε έναν επιθετικό περιωπής που να κάνει το γκολ πιο εύκολο θα είχε ισοφαρίσει. Δεν τον έχει, όμως. Οπότε, ας πρόσεχε. Ας πρόσεχε πώς τοποθετείται η άμυνά της στα στημένα (στο πρώτο γκολ των Βέλγων, αυτό που καθόρισε τον ρυθμό του αγώνα, αμύνεται με… ζώνη, με αποτέλεσμα να αφήσει αντιπάλους εντελώς αμαρκάριστους)! Ας πρόσεχε να μη δώσει χώρους στο Βέλγιο.

Διότι αν το Βέλγιο μπορεί να κάνει κάτι με εξαιρετικό τρόπο, αυτό είναι οι αντεπιθέσεις όταν ο αντίπαλος της αφήνει ελεύθερους χώρους. Και η Ουγγαρία στο τελευταίο δεκάλεπτο άφησε πάρα πολλούς. Το Βέλγιο είχε αυτή τη φορά την τύχη (και την ικανότητα) να προηγηθεί νωρίς και να διαχειριστεί το ματς από θέση ισχύος. Στο τέλος έκανε επίδειξη ικανοτήτων και πλούτου του έμψυχου δυναμικού του. Βρίσκεται μπροστά σε μια μεγάλη διάκριση που μπορεί σαφώς να είναι κι ο τελικός (κι εκεί, ας προκύψει ό,τι θέλει).

Φάσεις με το στανιό

Η ενδοβρετανική αναμέτρηση, δυο ημέρες μετά το δημοψήφισμα του Μπρέξιτ, δεν απαιτεί λεπτομερείς αναλύσεις. Ήταν ένα κακό και πολύ νευρικό παιχνίδι, χωρίς καθόλου φάσεις. Η Ουαλία χρειάστηκε ένα αυτογκόλ για να κάμψει την αντίσταση μιας πολύ λιγότερο ταλαντούχας αντιπάλου. Ο ρόλος του φαβορί δεν της πάει καθόλου μάλλον. Οι Βορειοϊρλανδοί θα μείνουν με το παράπονο και την απορία γιατί ο προπονητής τους δεν χρησιμοποίησε έστω και για λίγο τον εμβληματικό Γουίλ Γκριγκ.

Η Πολωνία επιστρέφει;

Η Πολωνία αποτελεί αρκετά ενδιαφέρουσα περίπτωση ομάδας. Αναπτύσσεται καλά από τα άκρα (Μπουαστσυκόφσκι-Πίστσεκ από τα δεξιά, Γκροσίτσκι-Γεντζέιτσυκ από τα αριστερά), τα στόππερ της (Πάζνταν, Γκλικ) κάνουν πολύ καλό ευρωπαϊκό, ο Κρυχόβιακ είναι σε φόρμα, ο τερματοφύλακάς της (Φαμπιάνσκι) είναι εξαιρετικός. Ο μόνος που λείπει από τον πίνακα των φορμαρισμένων είναι εκείνος που θα αποτελούσε την αιχμή του δόρατος της ομάδας, ο Λεβαντόφσκι που, ενώ επιχειρεί αρκετά σε κάθε παιχνίδι, δεν του βγαίνει απολύτως τίποτε.

Γιάκουμπ Μπουαστσυκόφσκι

Έστω κι έτσι η Πολωνία διαχειρίστηκε υποδειγματικά το παιχνίδι με την Ελβετία… μέχρι το 70ό λεπτό. Μπήκε πιο δυνατά, είχε ευκαιρίες, κι ακόμη κι όταν οι Ελβετοί ισορρόπησαν τον αγώνα, ήταν εκείνη που έκανε τις πιο ουσιαστικές φάσεις και κατόρθωσε να ανοίξει το σκορ. Μετά μίλησε η κόπωση. Κι η αβλεψία του Ναβάλκα που δεν προσπάθησε καν να φρεσκάρει την ομάδα του (ο άνθρωπος περίμενε φαίνεται την παράταση για να κάνει αλλαγές – πάλι καλά που δεν το πλήρωσε).

Η Ελβετία μπορεί να κατηγορηθεί επειδή ποτέ δεν φτάνει στην υπέρβαση. Τα λογικά κι αναμενόμενα τα κάνει πάντα και με σχετική επιτυχία. Κάτι οι αλλαγές, κάτι το ξεφούσκωμα του αντιπάλου, πήρε το πάνω χέρι κι ισοφάρισε τελικά με αυτό το γκολ-ποίημα του Σατσίρι, το πιο όμορφο ίσως της διοργάνωσης μέχρι τώρα. Αλλά ως εκεί. Μπορούσε να συνεχίσει την πίεση και να κάνει τη διαφορά στην παράταση. Δεν το έκανε. Και στα πέναλτυ δικός της ήταν ο μοναδικός παίκτης που λύγισε από το άγχος.

Κακοποίηση του ποδοσφαίρου και άλλα εγκλήματα

Όταν έχεις την καλύτερη, την πιο ταλαντούχα, την πιο φορμαρισμένη ομάδα, είναι έγκλημα να μην πάρεις τα λογικά ρίσκα για να κερδίσεις το παιχνίδι. Η Κροατία αρκέστηκε σε ένα επιφυλακτικό, φοβισμένο παιχνίδι και τελικά το πλήρωσε. Σημαντική η ευθύνη του προπονητή της. Εκτός των άλλων, χρεώνεται και με σφάλματα ως προς την κατάρτιση της ενδεκάδας: στο παιχνίδι με την Ισπανία οι Κάλινιτς και Πιάτσα είχαν δείξει πολύ καλά στοιχεία για να μείνουν αυτή τη φορά στον πάγκο, παραχωρώντας τις θέσεις τους στον ντεφορμέ Μάντζουκιτς και τον άχρωμο και άοσμο Μπρόζοβιτς.

Η Κροατία ξύπνησε πολύ αργά. Στο 110΄. Έκανε ευκαιρές. Μόνο που στο συγκεκριμένο χρονικό σημείο η όποια στραβή πληρώνεται αμέσως. Η Κροατία δέχεται το γκολ στη μοναδική φάση των Πορτογάλων, αμέσως μετά το δοκάρι της! Έχει ευκαιρίες ακόμη και στα τρία λεπτά που πρόκειται να παιχτούν, αλλά ο νεαρός Πιάτσα έχει την αφέλεια να προσπαθήσει να σταθεί στα πόδια του μετά το πέναλτυ που του κάνουν οι Πορτογάλοι, ενώ ο Βίντα δεν βρίσκει στόχο ούτε και στην τελευταία προσπάθειά του. Η καλύτερη ομάδα αποκλείεται. Αλλά τις ευθύνες πρέπει να τις αναζητήσει στον ίδιο της τον εαυτό.

Βλέποντας την άμυνα-παιδική χαρά του αγώνα με τους Ούγγρους, ο Σάντος άλλαξε την ομάδα του ριζικά. Τέσσερα νέα πρόσωπα μεταξύ των αμυντικογενών του. Μπετονάρισμα. Εικόνα απωθητική για τον θεατή, αλλά τελικά αποτελεσματική. Το αποτέλεσμα το πήρε. Μαζί με την προοπτική της μεγάλης διάκρισης που διαφαίνεται. Με τις συνθήκες αυτές, ίσως και να μην έχει σημασία (για κάποιους) η μέτρια εικόνα της ομάδας.

Οι προημιτελικοί αναμένονται αμφίρροποι, όπως αρμόζει στο στάδιο αυτό της διοργάνωσης. Οι Πορτογάλοι ξεκινούν ως φαβορί, λόγω παράδοσης και βάρους φανέλας, αλλά πρέπει να προσέξουν. Οι Βέλγοι είναι ίσως το πιο ισχυρό φαβορί απέναντι στους άπειρους Ουαλούς, αλλά τίποτε δεν μπορεί να αποκλειστεί λαμβανομένων υπόψη των μειονεκτημάτων του φαβορί και των αρετών του αουτσάιντερ. Η Ιταλία είναι ως τώρα εντυπωσιακή. Ο λόγος που δεν μπορεί να θεωρηθεί ότι έχει ήδη περάσει στον επόμενο γύρο είναι ακριβώς η ιδιαίτερη ταυτότητα της εθνικής Γερμανίας. Που δεν πρόκειται να παρατήσει κανένα παιχνίδι, όσο δύσκολο κι αν δαγράφεται πριν αρχίσει ή κατά τη διάρκειά του. Οι διοργανωτές Γάλλοι έχουν την υποχρέωση να προκριθούν, λόγω έδρας και ποδοσφαιρικής αξίας των μονάδων τους. Αλλά το πολεμικό των Βίκινγκ έχει σαλπάρει και τίποτε δεν το σταματά. Κι αυτοί ξέρουν καλά από πλοήγηση στον Σηκουάνα και πλιάτσικο.

Μια στιγμή μονάχα φτάνει…

Πήτερ Μπρέχελ ο Πρεσβύτερος, Αλαζονεία

Όχι, βέβαια, για να ραγίσει το γυαλί, αλλά για να αλλάξει ριζικά τη φυσιογνωμία μιας μεγάλης ποδοσφαιρικής διοργάνωσης. Κι αυτή η στιγμή είναι εκείνη της επιτυχίας του δεύτερου κροατικού τέρματος από τον Ιβάν Πέρισιτς. Μέχρι τότε, η Ισπανία ήταν πρώτη στον όμιλό της, έχοντας τη βεβαιότητα (τάχα) ότι θα βρεθεί στο εύκολο μισό του ταμπλώ. Μετά την ήττα της πήρε μετάθεση για την κολασμένη οχτάδα όπου, αν κατορθώσει να περάσει την Ιταλία, θα έχει στον δρόμο της Γάλλους, Γερμανούς και Άγγλους. Όσο για τους Κροάτες, μπορούν να ονειρεύονται ακόμη και τελικό, αρκεί να ξεπεράσουν το, απρόβλεπτο, πορτογαλικό εμπόδιο στη φάση των 16.

Κατά τα λοιπά, λίγα πράγματα θα μείνουν στη μνήμη μας από τη δεύτερη και την τρίτη αγωνιστική της φάσης των ομίλων του Ευρωπαϊκού του 2016. Η τρελή ματσάρα Ουγγαρίας-Πορτογαλίας, το απροσδόκητο φινάλε της αναμέτρησης Κροατίας-Τσεχίας, μερικές επιδείξεις ισχύος (οι Ισπανοί επί των Τούρκων, οι Βέλγοι επί των Ιρλανδών), η αυταπάρνηση των Αλβανών και αυτό είναι όλο… Δεν παίχτηκε σπουδαίο ποδόσφαιρο. Στις περισσότερες περιπτώσεις συνέβη μάλλον το αντίθετο.

Μπρέξιτ στο ποδόσφαιρο δεν έχει! Θα θυμάστε, τέλος, την παραξενιά μου: την έλλειψη συμπάθειας προς τις βρετανοϊρλανδικές συμμετοχές. Έ, τελικά πέρασαν κι οι τέσσερις ομάδες. Όλες επέδειξαν αγωνιστικό πνεύμα κι αυτό μετράει σε τέτοιες διοργανώσεις. Οι Ουαλοί μάλιστα, τους οποίους ομολογώ ότι καθόλου δεν υπολόγιζα (mea culpa maxima), έπαιξαν και ιδιαίτερα συμπαθητικό ποδόσφαιρο.

Αγχωμένο φαβορί, μετρότητες κι αυταπάρνηση

Οι Γάλλοι δεν έπεισαν. Το τελευταίο τους παιχνίδι, τη λευκή ισοπαλία με τους Ελβετούς, δεν θα τη θυμάται κανείς σε δέκα ημέρες. Όσο για το κρίσιμο παιχνίδι της Μασσαλίας με τους Αλβανούς, τα θετικά για τους διοργανωτές ήταν το τελικό αποτέλεσμα, το ξύπνημα του Γκριζμάνν, άντε κι η θετική παρουσία του Ζιρού. Η επιλογή του Ντεσάν να κατεβάσει σύνθεση με τέσσερις επθετικογενείς παίχτες (Ζιρού ως φορ κι από πίσω του Παγιέτ στον άξονα και Κομάν, Μαρσιάλ στα άκρα), αποδείχτηκε τραγική. Μπορεί κάποιος να αναρωτηθεί αν για αυτό ευθύνεται το ίδιο το σύστημα ή συγκεκριμένοι παίχτες. Το δίδυμο Κομάν-Μαρσιάλ απέδειξε ότι δεν έχει το επίπεδο για αγώνες τέτοιου επιπέδου. Κι αν ο Κομάν σε κάποιες στιγμές έδειξε ότι είναι πράγματι ποδοσφαριστής, ο Μαρσιάλ μου φαίνεται κάπως σαν τον Γιούρι Μαμούτε των πλουσίων. Είναι, βέβαια, γρήγορος… χωρίς την μπάλα. Πέραν αυτού, ουδέν.

Αν το Ευρωπαϊκό διεξαγόταν σε κάποια άλλη χώρα δεν θα υπολόγιζα τους Γάλλους για φαβορί. Στη χώρα τους, όμως, μπορούν θεωρητικά ακόμη και να κατακτήσουν το τρόπαιο. Η δύναμη της έδρας είναι μεγάλη κι η ομάδα έχει το δυναμικό για καλύτερα πράγματα, Μπάλα δεν έχει παίξει ακόμη. Εάν θέλουμε να θέσουμε το ζήτημα ευσχήμως θα δανειστούμε τα λόγια του παλαιού εκλέκτορα Ζακ Σαντινί (έι, αυτόν τον είχαμε αποκλείσει κάποτε!): «Δεν υπάρχει, καταρχήν, λόγος ανησυχίας, εξακολουθούν, όμως, να υφίστανται πολλά ερωτηματικά».

Σεμνά και ταπεινά, οι Ελβετοί προκρίθηκαν αήττητοι. Δεν είναι κακή η ομάδα τους. Ορθολογικό ποδόσφαιρο παίζει. Αν είχε κι ένα φορ της προκοπής θα πήγαινε για πιο μεγάλα πράγματα (και θα κέρδιζε και τους Ρουμάνους). Αλλά δεν μπορεί να προκαλέσει ενθουσιασμό.

Τον ενθουσιασμό, μαζί με την αυταπάρνηση, τον διέθετε η Αλβανία. Κατάφερε να εξουδετερώσει με απόλυτη επιτυχία τη γαλλική ανάπτυξη παιχνιδιού. Εξαιρετική κάλυψη χώρων και άσκηση πίεσης. Αν διέθετε επιθετικούς της προκοπής θα είχε κάνει χοντρή ζημιά στους διοργανωτές. Η αγωνιστικότητά της βοήθησε ώστε να πάρει τη νίκη εναντίον των Ρουμάνων, χωρίς να έχει την υπεροχή στο παιχνίδι. Η νίκη αυτή δεν ήταν αρκετή για να βρεθεί στους 16. Αλλά η εμφάνιση (στην πρώτη παρουσία στα τελικά μεγάλης διοργάνωσης) ήταν κάτι παραπάνω από αξιοπρεπής.

Μετρίως μέτριοι και λογικά αποκλεισμένοι, οι Ρουμάνοι άφησαν όλες τις ευκαιρίες τους να πάνε χαμένες. Η καλή τους εμφάνιση απέναντι στους Γάλλους, το πολύ καλό πρώτο ημίχρονο με τους Ελβετούς, η υπεροχή στην επανάληψη ενάντια στην Αλβανία, όλα στράφι. Για μια ομάδα χωρίς μεγάλες προσωπικότητες, μπορεί και να ήταν αναμενόμενο.

Λάρισα

Ποιος θα το περίμενε ότι η καλύτερη ομάδα του Β΄ ομίλου θα ήταν αυτή της οποίας ο προπονητής δούλευε προηγουμένως στη Λάρισα; Οπωσδήποτε όχι εγώ. Αν κι όπως διαπιστώνω, αρκετοί (κι ανάμεσά τους και σχολιαστές του ιστολογίου) ήταν εκείνοι που πόνταραν στην Ουαλία της Κρις Κόουλμαν. Η οποία είναι άδικο να χαρακτηρισθεί ως ομάδα του ενός αστέρα. Αφενός διότι ο Μπαίηλ, λόγω θέσης, στυλ παιχνιδιού και, προφανώς, χαρακτήρα, δίνει υπεραξία στην ομάδα του χωρίς να αφαιρεί τίποτε. Αφετέρου διότι μια χαρά ποδοσφαιριστές είναι λ.χ. οι άλλοι δύο σκόρερ του τελυταίου ματς, ο Ράμσυ κι ο Τέιλορ. Η Ουαλία έπαιξε στρωτό ποδόσφαιρο με αρκετή δύναμη (σε κάποιες περιπτώσεις στα όρια του θεμιτού). Εάν στην αναμέτρηση με τους Άγγλους αδικείται από την ήττα στις καθυστερήσεις, στο κρίσιμο παιχνίδι με τους Ρώσους ήταν σαρωτική. Αν δούμε το πρόγραμμά της, έχει μιαν απροσδόκητη ευκαιρία για εξαιρετική διάκριση.

Κρις Κόουλμαν (φωτογραφία: Jon Candy/ Wikipedia)

Η Αγγλία δεν ήταν κακή, αλλά οι αμφιβολίες για την αξία της δεν έχουν διαλυθεί. Με τους Ουαλούς έδειξε χαρακτήρα και πέτυχε την ανατροπή. Εναντίον της Σλοβακίας είχε καθολική υπεροχή, αλλά η ανάπτυξή της δεν ήταν πάντα ορθόδοξη, τα δε τελειώματα των φάσεων απέχουν πολύ από το να θεωρηθούν ικανοποιητικά. Έχει δυνατότητες, αλλά και εμφανείς αδυναμίες.

Οι Σλοβάκοι αντέδρασαν μετά την αρχική ήττα και σε αυτό δεν είναι αμέτοχοι κάποιοι από τους σημαντικούς παίχτες της ομάδας, όπως ο Χάμσικ, που αποφάσισαν να αρθούν στο ύψος των περιστάσεων. Δίκαιη επικράτηση επί της Ρωσίας, αποτελεσματική άμυνα με τους Άγγλους κι η περιπέτεια συνεχίζεται. Όχι για πολύ, μάλλον, αλλά έστω κι έτσι η αποστολή εξετελέσθη.

Εάν η Ρωσία άφησε κάποιες ελπίδες μετά το πρώτο ματς, ήταν κακή με τη Σλοβακία και, εναντίον των Ουαλών κατάφερε να ξεπεράσει τα όρια ακόμη και του αξιοθρήνητου. Νωθρή στο πιο κρίσιμο παιχνίδι, χωρίς φιλοδοξίες, χωρίς συνοχή κι οργάνωση, με βραδύτατη ανάπτυξη, αδυναμία τοποθετήσεων και κάλυψης του χώρου. Όσοι ανησυχούσαν για τους Ρώσους χούλιγκαν θα πρέπει να ηρέμησαν. Από τη δύσκολη θέση φρόντισε να τους βγάλει η ίδια η εθνική Ρωσίας. Μακράν η πιο θλιβερή παρουσία του ευρωπαΐκού.

Αναμένοντας

Ο τρίτος όμιλος πρέπει να ήταν από τους πιο βαρετούς. Οι Γερμανοί πήραν την πρώτη θέση, ως όφειλαν, αλλά αφήνουν επίγευση ξεθυμασμένης μπίρας. Η ομάδα λειτουργεί σε πολύ πιο αργές στροφές απ’ ό,τι το 2014 και δυσκολεύεται να σκοράρει. Σε καμία περίπτωση δεν αποπνέει αέρα μεγάλου φαβορί.

Για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια, οι Πολωνοί περνούν από τη φάση των ομίλων μεγάλης διοργάνωσης. Συνολική εικόνα θετική, έστω κι αν έχουν κι αυτοί δυσκολίες στο τελείωμα των φάσεων (πότε θα ξυπνήσει ο Λεβαντόφσκι;). Βρίσκονται στο εύκολο μισό του ταμπλώ των νοκ άουτ και μπορούν να πάνε μακριά, αν λύσουν το πρόβλημα παραγωγικότητας.

Φιλότιμοι οι Βορειοϊρλανδοί, πήραν το παιχνίδι που έπρεπε για να περάσουν στους 16. Για περισσότερα, δεν το νομίζω, αν κι έχουν την τύχη η διαδρομή τους να είναι βατή.

Άχρωμη, άοσμη, χωρίς προσωπικότητα, χωρίς βαθμό και χωρίς να πετύχει έστω κι ένα τέρμα, η Ουκρανία θα ήταν η χειρότερη ομάδα της διοργάνωσης, αν δεν υπήρχε η Ρωσία.

Φούρια, αλλά όχι απαραίτητα ισπανική…

Ιβάν Πέρισιτς (φωτογραφία: Светлана Бекетова, ιστότοπος soccer.ru)

Την πρώτη θέση στον όμιλο, η Κροατία δεν την έκλεψε. Αν δεν υπήρχε το χαοτικό φινάλε με τους Τσέχους, δεν θα είχα καμία επιφύλαξη για το ότι ήταν η καλύτερη ομάδα στη φάση των ομίλων. Αν το παιχνίδι εκείνο έληγε στο 75΄, θα μιλούσαμε για εμφατική νίκη κι άψογη διαχείριση του αγώνα. Κάτι το τσέχικο γκολ στην πρώτη ουσιαστική ευκαιρία τους, κάτι (έως πολύ) οι ανοησίες των Κροατών χουλιγκάνων στην κερκίδα που οδηγούν σε διακοπή του αγώνα και κάνουν την ομάδα τους να χάσει τον ρυθμό της, κάτι ο Βίντα που αποφασίζει να το παίξει Βαμβακούλας… και φτάνουμε τελικά σε μια αναπάντεχη ισοπαλία. Οι αρρυθμίες αυτές, πάντως, διορθώνονται στο παιχνίδι με την Ισπανία. Πολύ σοβαρή εμφάνιση. Ο Πέρισιτς δείχνει σε ποδοσφαιρική ωριμότητα και μαζί με τους αναμενόμενους υπόπτους Μόντριτς και Ράκιτιτς συνθέτει μια τριάδα υψηλής ποιότητας. Η Κροατία έχει ανοιχτό τον δρόμο για μια μεγάλη διάκριση. Αρκεί να περάσει το αρχικό εμπόδιο που είναι τελικά και το πιο επικίνδυνο.

Οι Ισπανοί κάνουν εμφάνιση μεγάλου φαβορί εναντίον των (διαλυμένων, να τα λέμε κι αυτά) Τούρκων. Το νέο επιθετικό δίδυμο Μοράτα και Νολίτο εντυπωσιάζει. Αλλά… η φριχτά υπεροπτική αντιμετώπιση του παιχνιδιού με την Κροατία καταδικάζει την Ισπανία σε ένα τρομακτικά δύσκολο πρόγραμμα που απαιτεί συνεχόμενους άθλους. Αυτή η βεβαιότητα ότι δεν τρέχει τίποτε και θα το πάρουμε το παιχνιδάκι, άντε έστω την ισοπαλία, αποτελεί βαρύτατη επαγγελματική αμέλεια. Ειδικά όταν ο αντίπαλος έχει αποδείξει ότι είναι επικίνδυνος και σε φόρμα. Ας πασχίσουν τώρα οι Ισπανοί να ξεπεράσουν τη δεκαπλή ζώνη άμυνας των Ιταλών για να συνεχίσουν.

Στον αγώνα με τους Ισπανούς, η Τουρκία έδινε την εντύπωση διαλυμένης ομάδας. Όχι μόνον η κατάσταση των ατού της ήταν εξαιρετικά κακή (Αρντά Τουράν μεταξύ πάγκου και κερκίδας στη Βαρκελώνη), αλλά υπήρχαν σαφείς ενδείξεις ιδιαίτερα κακού κλίματος στα αποδυτήρια της ομάδας. Τελικά οι Τούρκοι αντέδρασαν στο τελευταίο παιχνίδι και είχαν κάποιες ελπίδες ότι θα προκρίνονταν. Η ιταλική αδιαφορία δεν τους έκανε τη χάρη, όμως.

Το μόνο θετικό για τους Τσέχους ήταν η αντίδραση στο τελευταίο τέταρτο της αναμέτρησης με την Κροατία. Μέχρι τότε ήταν μια ομάδα με ιδιαίτερα προβληματική ανάπτυξη, αδύναμη επίθεση κι άμυνα επιρρεπή στα πιο παιδαριώδη λάθη. Ό,τι θετικό έδωσε το δεκαπεντάλεπτο εκείνο εξανεμίστηκε στον τελευταίο και, υποτίθεται, κρίσιμο αγώνα, όπου οι Τσέχοι ήταν ουσιαστικά απόντες. Η μετριότητα της ομάδας τους δεν θα λείψει από όσους παρακολουθούν αυτό το ευρωπαϊκό.

Η λογική της ήσσονος προσπαθείας

ήταν αυτή της Ιταλίας. Η οποία στο παιχνίδι με τους Σουηδούς κάνει το ελάχιστο προκειμένου να νικήσει με 1-0 (τι άλλο;). Ο τελευταίος αγώνας των Ιταλών είχε σημασία μόνο για τους Ιρλανδούς και τους Τούρκους. Με δεύτερη ομάδα και μηδενική διάθεση διεκδίκησης της νίκης, η Σκουάντρα απλώς εμφανίστηκε στο γήπεδο. Η μόνη αξιόλογη στιγμή της ήταν κατά τη διάρκεια της ανάκρουσης του Φρατέλλι ντ’ Ιτάλια. Φυσικά στη συνέχεια θα ξαναδούμε την πραγματική Ιταλία, αυτήν των αυτοματισμών, της εκπληκτικής κάλυψης του χώρου και της εξαιρετικής αμυντικής τριάδας Μπονούτσι-Μπαρτζάλι-Κιελλίνι.

Μπορεί να έχεις αναμφίβολα μια πλούσια φουρνιά ιδιαίτερα ταλαντούχων ποδοσφαιριστών. Να βρίσκεσαι στη δεύτερη θέση της παγκόσμιας κατάταξης της ΦΙΦΑ (και μάλιστα ως η πρώτη ευρωπαϊκή ομάδα). Αυτό δεν σε καθιστά αυτομάτως φαβορί του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος. Κάτι τέτοιο απαιτεί συγκεκριμένα πράγματα τα οποία, πολύ απλά, το Βέλγιο δεν τα έχει κι είναι εξαιρετικά δύσκολο να τα αποκτήσει. Το Βέλγιο έχει παίχτες που χρειάζοντα ανοιχτούς χώρους για να αναπτυχθούν, είναι ομάδα αντεπιθέσεων. Όταν βρίσκει οργανωμένες άμυνες δεν έχει ούτε τον επιτελικό μέσο ούτε τον φορ περιοχής με τα κατάλληλα χαρακτηριστικά για να τις διασπάσουν. Στις περιπτώσεις αυτές βραχυκυκλώνει κι εγκλωβίζεται σε μια στείρα ανάπτυξη. Το είδαμε πανηγυρικά εναντίον των Ιταλών, αλλά το παρατηρήσαμε και στο πρώτο ημίχρονο του ματς με τους Ιρλανδούς και στον αγώνα με τους Σουηδούς. Φυσικά, το Βέλγιο έχει τις δυνατότητες για να πάει μακριά. Πρέπει, όμως, να το βοηθήσουν και οι παίχτες του και ο προπονητής του, αλλά, τελικά, και οι… αντίπαλοί του.

Φιλότιμοι και μαχητικοί οι Ιρλανδοί και μπράβο τους για αυτό. Αν όμως δεν συναντούσαν μια προκλητικά αδιάφορη Ιταλία θα είχαν ήδη επιστρέψει στο νησί τους.

Η υπερεξάρτηση από τον Ιμπραΐμοβιτς καταδίκασε την έτσι κι αλλιώς μέτρια Σουηδία σε αποτυχία. Σε φόρμα συνταξιούχου και πραγματικά βαδιστής στη διάρκεια των αγώνων, ο Ζλάταν ήταν ένα μεγάλο βαρίδι για την ομάδα του που φιλότιμα προσπαθούσε να τον βρει. Κατά τα λοιπά, η Σουηδία έδειξε σημεία βελτίωσης στην πορεία της διοργάνωσης: πάλεψε και εναντίον των Ιταλών κι εναντίον των Βέλγων. Αν ο Κουρτουά δεν επενέβαινε στην ευκαιρία του Μπεργκ, ο τελευταίος αγώνας θα ήταν πολύ διαφορετικός. Για να σκοράρουν, όμως, οι Σκανδιναβοί χρειαζόταν αίτηση μετά χαρτοσήμου κι αναμονή μέχρι να διεκπεραιωθεί η υπόθεση. Με αυτό το πρόβλημα και με παίχτες κλειδιά (Σέλστρεμ) ένα βήμα πριν από τη σύνταξη, η Σουηδία δεν μπορούσε να πάει μακριά.

Εκπλήξεις στη σειρά

Ο έκτος όμιλος, στα χαρτιά ένας από τους πιο αδύναμους, αποδείχτηκε ο πιο συναρπαστικός της πρώτης φάσης.

Η Ουγγαρία άφησε πολύ θετικές εντυπώσεις. Αναπτύσσεται ωραία, σουτάρει, επιχειρεί επιθέσεις με ενδιαφέροντες τρόπους, έχει χαρακτήρα για να αντιδρά στις δυσκολίες. Αγωνίστηκε πολύ για να ξεπεράσει την ψυχρολουσία του παράξενου πέναλτυ στο παιχνίδι με τους Ισλανδούς, χάρισε θέαμα στην αναμέτρηση με τους Πορτογάλους. Αν βλέπω κάποια προφανή αδυναμία, αυτή είναι ο παίχτης-σύμβολο της ομάδας, ο τερματοφύλακας Γκάμπορ Κίραϋ: επικίνδυνες έξοδοι κι αργές αντιδράσεις (αχ, άτιμα γηρατειά!). Πώς, όμως, να τον βγάλεις από την ενδεκάδα;

Μπάλας Τζούτζακ (Ουγγαρία)

Θεαματικό ποδόσφαιρο η Ισλανδία δεν παίζει. Έχει, πάντως, δύναμη, αγωνιστικότητα, πνεύμα ομάδας, συμπαγή άμυνα και σωστή διαχείριση των παιχνιδιών. Για μια χώρα με λιγότερες από 350.000 ψυχές η οποία εμφανίζεται για πρώτη φορά στα τελικά μεγάλης διοργάνωσης, οι αρετές αυτές είναι ήδη πολλές. Ας προσέξουν οι Άγγλοι που θα τους αντιμετωπίσουν στον γύρο των 16.

Αχ, αυτή η Πορτογαλία! Παρά τον μεγάλο σταρ της, τις αξιόλογες μονάδες της, τον σοβαρό προπονητή της, κατάφερε να φλερτάρει ταυτόχρονα με το τραγικό (τον αποκλεισμό) και το γελοίο (η στιγμή που Κριστιάνο Ρονάλντο και Ζοάο Μάριο τσακώνονται για το ποιος θα σουτάρει, στον αγώνα με την Ουγγαρία). Η Πορτογαλία δεν έχει αληθινό σέντερ φορ, δεν έχει τον κατάλληλο επιτελικό, η άμυνά της μπάζει κι, επιπλέον, τη δέρνει κι η κακοτυχία. Για να σκοράρει τις χρειάζονται οι δεκαπλάσιες ευκαιρίες απ’ ό,τι σε μια νορμάλ ομάδα. Ωστόσο, συνεχίζει. Και, ποιος ξέρει, ίσως και να βρει τον εαυτό της στην πορεία.

Σε αντίθεση προς τις άλλες ομάδες που τερμάτισαν τελευταίες στους ομίλους της, η Αυστρία πάλεψε σε όλα της τα παιχνίδια. Κακή ομάδα δεν τη λες. Αλλά δεν άφησε και κάτι αξέχαστο στη μνήμη των θεατών.

Η αληθινή διοργάνωση αρχίζει το Σάββατο με τα νοκ άουτ παιχνίδια. Τώρα, στους αγώνες χωρίς αύριο, θα δείξουν οι ομάδες τι αξίζουν πραγματικά. Όπως προαναφέρθηκε, το πιο αξιοσημείωτο χαρακτηριστικό είναι το βατό πρώτο μισό του ταμπλώ και το κολασμένο δεύτερο. Αυτό σημαίνει ότι στον τελικό θα έχουμε οπωσδήποτε μια ομάδα-έκπληξη και στους ημιτελικούς τουλάχιστον δύο. Δεν το λες κι άσχημο για το ενδιαφέρον της διοργάνωσης. Όσο γα τα προγνωστικά, λέω να περιμένω τα δικά σας, εγώ, αποδεδειγμένα, δεν είμαι καλός σ’ αυτά.

«Υψηλότατε, έχει αγώνα απόψε!»

Ο θυρεός της Αυστροουγγαρίας στα χρόνια του Α΄ Π Π

Υπάρχει ένα αρκετά συμπαθητικό ανέκδοτο για τον Όθωνα των Αψβούργων και της Λωρραίνης, γιο του Καρόλου Α΄, του τελευταίου αυτοκράτορα της Αυστροουγγαρίας, και διεκδικητή του εκλιπόντος θρόνου της Διπλής Μοναρχίας. Κάποιος συνεργάτης του τον ενημέρωνε: «Υψηλότατε, έχει αγώνα απόψε στην τηλεόραση. Αυστρία-Ουγγαρία!» Κι ο Όττο απαντούσε: «Ά, πολύ ωραία! Όμως, εναντίον ποιας ομάδας παίζουμε;»

Δίχως αμφιβολία, η Αυστροουγγαρία είναι ο μεγάλος νικητής αυτού του Ευρωπαϊκού σε ό,τι αφορά τις χώρες που συμμετέχουν: 9 κράτη που το σύνολο ή μέρος των εδαφών τους διοικούνταν κάποτε από τους Αψβούργους (Αυστρία, Ουγγαρία, Τσεχία, Σλοβακία, Κροατία συν Ρουμανία, Πολωνία, Ουκρανία και… Ιταλία) δίνουν το παρών στη φετινή διοργάνωση! Οι υπόλοιπες αυτοκρατορίες του παρελθόντος βρίσκονται πολύ πίσω στη σχετική κατάταξη. 🙂

Με αυτά κι εκείνα, τα δύο κύρια συστατικά της αυτοκρατορίας αναμετρήθηκαν στο Μπορντώ και το αποτέλεσμα του μεταξύ τους αγώνα αποτελεί την πρώτη (σχετική) έκπληξη του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος. Η Αυστρία είχε κάνει εξαιρετικά προκριματικά. Κάποιοι μάλιστα τη θεωρούσαν κι υπολογίσιμο αουτσάιντερ για διάκριση. Η αλήθεια του γηπέδου ήταν πολύ διαφορετική, Ύστερα από ένα πρώτο ημίχρονο μάλλον χαμηλού επιπέδου (αν κάποιος μου έλεγε ότι παρακολουθώ παιχνίδι ελληνικής β΄ εθνικής μπορεί και να τον πίστευα), το ματς ξεμπλόκαρε με το γκολ του Σάλαϊ και την αποβολή του Ντράγκοβιτς. Από εκεί και πέρα οι Αυστριακοί προσπάθησαν να αντιδράσουν, μόνο που δεν ήξεραν πώς ακριβώς. Το γκολ του Στίμπερ σφράγισε την έκβαση του αγώνα. Πιθανότατα οι δυνατότητες αυτής της εθνικής Ουγγαρίας δεν είναι μεγάλες. Μετά τη νίκη τους, όμως, οι Ούγγροι έθεσαν σοβαρή υποψηφιότητα για να περάσουν στην επόμενη φάση.

Η πραγματικά μεγάλη έκπληξη έγινε βέβαια το βράδυ στον ίδιο όμιλο. Στο πρώτο ημίχρονο οι Πορτογάλοι έκαναν τα πάντα σωστά, εκτός από το να σημειώσουν περισσότερα του ενός τέρματα. Στη συνέχεια, μία και μόνο ευκαιρία (και η αντίστοιχη ολιγωρία του Βιερίνια) αποδείχτηκε αρκετή για τους Ισλανδούς. Από το σημείο εκείνο και μετά, η Πορτογαλία βραχυκύκλωσε. Οι αλλαγές του Σάντος (Ρενάτο Σάντσες, Βιερίνια, Έντερ) αντί να βελτιώσουν την επιθετική εικόνα της ομάδας την έκαναν χειρότερη. Άγχος και ανορθολογική ανάπτυξη επέτρεψαν στους Ισλανδούς να φύγουν με μια παλικαρίσια ισοπαλία. Για μια μικρή χώρα στην πρώτη της εμφάνιση στα τελικά μεγάλης διοργάνωσης δεν είναι και λίγο. Δεν νομίζω ότι οι Πορτογάλοι θα δυσκολευθούν να περάσουν στον όμιλο αυτό. Αλλά η αδυναμία να διαχειριστούν ένα δικό τους παιχνίδι αποδεικνύει ότι δεν είναι η μεγάλη ομάδα που (θεωρητικά) θα μπορούσαν να γίνουν.

Ας δούμε εν συντομία και τα υπόλοιπα παιχνίδια της πρώτης αγωνιστικής

Απειρία

Σε ένα παιχνίδι που οι ουδέτεροι δεν πρόκειται να θυμούνται για πολύ καιρό, η απειρία της φιλότιμης Αλβανίας ήταν αυτή που έκρινε το αποτέλεσμα της εμφύλιας σύγκρουσης στη Λανς (η μισή εθνική Ελβετίας αποτελείτα από ποδοσφαιριστές αλβανικής καταγωγής). Το ελβετικό γκολ αποτελεί συνέπεια μνημειώδους συνολικής ολιγωρίας της αλβανικής άμυνας (ο Σερ σκοράρει με κεφαλιά αμαρκάριστος, ο Μπερίσα κάνει έξοδο της συμφοράς). Η ανόητη αποβολή του Τσάνα αφήνει την ομάδα του με αριθμητικό πλεονέκτημα. Η τεράστια ευκαιρία του Γκάσι κανονικά δεν χάνεται με τίποτε. Είτε ως δεύτεροι είτε ως τρίτοι, οι Ελβετοί θα συνεχίσουν μάλλον για ένα γύρο ακόμη (και, με κακία, θα συμπληρώσω ότι και πολύ τους είναι).

Χουλιγκάνοι

Με το σύνολο των γαλλικών αστυνομικών δυνάμεων να έχει στρέψει την προσοχή του στην αποτροπή της τρομοκρατικής απειλής, τα γεγονότα της Μασσαλίας μάς υπενθύμισαν ότι ο χώρος του ποδοσφαίρου αποτελεί παραδοσιακά εκκολαπτήριο βίας. Αυτή τη φορά φαίνεται πως είχαν φτάσει από τον Μόσκοβο κομμάντο με ειδική αποστολή για χοντρούς τσαμπουκάδες. Οι Άγγλοι αποτέλεσαν τους ιδανικούς παρτεναίρ σε αυτή τη χορογραφία βίας. Όταν ξύπνησαν οι δυνάμεις της αστυνομίας το κακό είχε γίνει.

Ύστερα από όσα προηγήθηκαν, ο αγώνας Αγγλίας-Ρωσίας έγινε σε τεταμένη ατμόσφαιρα. Για τη φετινή εθνική Αγγλίας θα μπορούσε κάποιος να πει αρκετά θετικά: το κικ εν ρας ανήκει στο μακρινό παρελθόν, η ομάδα αναπτύσσεται εξαιρετικά από τα άκρα και, όσο έχει τις απαιτούμενες δυνάμεις, ασκεί ασφυκτική πίεση στον αντίπαλο. Ταυτόχρονα, όμως, εμφανίζει και σαφείς αδυναμίες που μπορούν να της στοιχίσουν σε οποιοδήποτε νοκ άουτ παιχνίδι. Απρόσεκτη άμυνα, προβληματική διαχείριση δυνάμεων (στο β΄μέρος η κατοχή από 70-30 πήγε σχεδόν στα ίσα), μεγάλες δυσκολίες στο τελείωμα των φάσεων (ο Ρούνυ μοιάζει να έχει κάνει βήματα πίσω). Οι Ρώσοι, πάντα με ενδιαφέροντα στοιχεία τεχνικής, έδειξαν για μια φορά ικανοί να αντιδράσουν μένοντας πίσω στο σκορ. Είναι μια σημαντική πρόοδος σε σχέση με την εποχή του τελευταίου Μουντιάλ, ακόμη πιο αξιοσημείωτη αν αναλογιστούμε ότι η Ρωσία μετρά τέσσερις απώλειες βασικών παικτών λίγο πριν την έναρξη της διοργάνωσης. Μένει να δούμε αν οι χούλιγκαν της ομάδας θα την αφήσουν να συνεχίσει την όποια πορεία της, μια και πλέον επικρέμεται η Δαμόκλειος Σπάθη της ποινής αποκλεισμού.

Στο άλλο ματς του Β΄ ομίλου παρακολουθήσαμε δύο εθνικές που μάλλον δεν δαθέτουν το απαιτούμενο επίπεδο για τέτοια διοργάνωση. Τουλάχιστον οι Ουαλοί ήξεραν τι ήθελαν από το παιχνίδι κι επέδειξαν δύναμη και μαχητικότητα. Ο αγωνιστικός προσανατολισμός της Σλοβακίας αποτελεί μάλλον ανέκδοτο. Κάποιες μονάδες της ομάδας από τη Μεσευρώπη έχουν αξία σαφώς μεγαλύτερη από εκείνην των αντιπάλων τους του περασμένου Σαββάτου. Αλλά οι ομάδες δεν φτιάχνονται με απλή πρόσθεση μονάδων.

Εν αναμονή

Οι Πολωνοί έκαναν το καθήκον τους και, έστω και χωρίς πολλή λάμψη,  νίκησαν τους μάλλον αδύναμους Βορειοιρλανδούς. Θα συνεχίσουν με σχετική αυτοπεποίθηση, αλλά τα δύσκολα τους περιμένουν.

Υπό άλλες συνθήκες, θα λέγαμε ότι οι Γερμανοί πήραν μια επαγγελματική νίκη και συνεχίζουν ακάθεκτοι. Μπορεί. Αλλά στη θέση τους θα άκουγα αρκετά καμπανάκια. Απέναντι σε μια ομάδα που έκανε φανερό ότι δεν τρελαινόταν για τη νίκη, κινδύνεψαν αρκετές φορές να ισοφαριστούν. Η γερμανική άμυνα δεν εμπνέει καμία εμπιστοσύνη. Η ανάπτυξη της ομάδας μοιάζει πιο προβληματική. Η συνολική εικόνα, όπως κι αυτή αρκετών βασικών στελεχών, απέχει πολύ από την καλοκουρδισμένη ομάδα του τελευταίου Παγκοσμίου Κυπέλλου. Φυσικά, μπορεί απλώς να επρόκειτο για μια μέτρια βραδιά, χωρίς συνέχεια και συνέπειες. Θα δείξει.

Ζόρια

Όπως πήγε το κυριακάτικο ματς, θα ήταν αδικία να μη νικήσουν οι Κροάτες. Πατούσαν καλύτερα στο γήπεδο, είχαν αρκετές ευκαιρίες, κι ακόμη κι αν το νικητήριο τέρμα τους προήλθε από μια ιδιοφυή ενέργεια του Μόντριτς κι όχι από συνδυασμό, έπειθαν ότι ήταν οι καλύτεροι. Πολύ προβληματικό παιχνίδι από την Τουρκία, όλα τα ατού της οποίας υστέρησαν.

Ναι, οι Ισπανοί είχαν την υπεροχή και περισσότερες ευκαιρίες, αλλά όπως εξελίχθηκε το παιχνίδι θα μπορούσαν ακόμη και να το χάσουν. Ούτε κι αυτοί έδωσαν την εντύπωση του μεγάλου φαβορί κι ο όμιλός τους έχει παγίδες. Υπό τις συνθήκες αυτές οι 3 βαθμοί αποτελούν το μεγαλύτερο κέρδος. Μαχητικοί οι Τσέχοι, τίμησαν την παράδοση που τους θέλει να εμφανίζονται σχεδόν πάντα ανταγωνιστικοί στα ευρωπαϊκά. Αλλά το ταμείο τους είναι ακόμη άδειο.

Μαθήματα τακτικής

Για την, απογοητευτικού επιπέδου, αναμέτρηση Ιρλανδίας-Σουηδίας δεν υπάρχουν πολλά να πεις. Από τη Σουηδία το μόνο που ξεχώρισε ήταν το κομψότατο τρουά πιες κοστούμι του Χάμρεν. Κατά τα λοιπά, οι Σκανδιναβοί έδιναν σε ορισμένες στιγμές την εντύπωση ότι παίζουν για πρώτη φορά μαζί και προσπαθεί να μάθει ο ένας το παιχνίδι του άλλου. Μαχητικοί οι Ιρλανδοί, ίδρωσαν τη φανέλα. Το ποδόσφαιρό τους ανήκει μάλλον στην παλαιολιθική εποχή του αθλήματος. Ά, εμφάνισαν ως ατραξιόν και τον συμπαθέστατο Χέντρικ, τον παίκτη που σουτάρει και φτιάχνει ταυτόχρονα το μαλλί.

Δεν αρκεί να έχεις μια φουρνιά ιδιαίτερα ταλαντούχων ποδοσφαιρστών για να φτιάξεις μεγάλη ομάδα. Οι Βέλγοι το έμαθαν πληρώνοντας τον λογαριασμό. Μπορεί η φετινή Ιταλία να μη διαθέτει τις καλύτερες μονάδες (το υλικό της ίσως να είναι και μέτριο για τα δεδομένα τους), μπορεί να εμφανίζει επιθετικό δίδυμο που το αποτελούν ένας Βραζιλιάνος β΄ διαλογής κι ένας γυρολόγος με καλούτσικη πορεία στο ολλανδικό πρωτάθλημα που χρειάστηκε να φτάσει στα τριάντα για να ξεχωρίσει αγωνιζόμενος στη Σαουθάμπτον, αλλά… η Σκουάντρα Ατζούρα αγωνίζεται ως πραγματικό σύνολο και η τακτική κουλτούρα της είναι αξεπέραστη. Την ώρα που οι Κόκκινοι Διάβολοι προσπαθούσαν χωρίς να ξέρουν πώς, οι Ιταλοί διαχειρίζονταν άψογα την αναμέτρηση, χτυπώντας όταν έπρεπε. Η Ιταλία είναι εδώ. Η εικόνα της ήταν κατά τη γνώμη μου η πιο θετική της αγωνιστικής αυτής, κατά μείζονα λόγο αν ληφθεί υπόψη κι η αξία του αντιπάλου.

Είναι, πάντως, πολύ νωρίς ακόμη. Όλοι έχουν το περιθώριο να βελτιωθούν. Κι αν βελτιωθεί συνολικά και το θέαμα θα είναι καλύτερα για όλους. Γιατί μέχρι στιγμής δεν είναι και πολλά αυτά που έχουν εντυπωθεί στη μνήμη μας.

Μέχρις αποδείξεως του αντιθέτου

Βασιλική, Σαιν Ντενί

Πριν από δύο χρόνια, προσπαθούσα να σας πείσω ότι μια μεγάλη ποδοσφαιρική διοργάνωση και η αδιαφορία είναι έννοιες ασύμβατες. Εκ των πραγμάτων, είμαι υποχρεωμένος να αναθεωρήσω την άποψή μου. Σε άλλες εποχές, η διοργάνωση θα με απασχολούσε εβδομάδες πριν από την έναρξή της, θα διάβαζα αναλύσεις επί αναλύσεων, θα είχα μελετήσει πιθανές διασταυρώσεις στα παιχνίδια νοκ άουτ, βιογραφικά και σταδιοδρομίες γνωστών και άγνωστων ποδοσφαιριστών, τα πάντα όλα… Φέτος, σιωπή. Κι ας είναι ένα ευρωπαϊκό πρωτάθλημα που διοργανώνεται σε μια χώρα που λατρεύω. Υπό άλλες συνθήκες θα έψαχνα για εισιτήρια. Φέτος, έρχεται η ώρα του εναρκτήριου αγώνα κι εγώ ασχολούμαι με άλλα.

Για να είμαι ειλικρινής, τα αίτια της αδιαφορίας είναι ίσως περισσότερο προσωπικά, παρά αντικειμενικά:

• Μεγαλώνω, και κάποια πράγματα δεν με συγκινούν πλέον στον ίδιο βαθμό.
• Υπάρχουν άλλες προτεραιότητες… κι ο φόρτος εργασίας έχει φτάσει σε επίπεδα σχεδόν τρομακτικά.
• Η διοργάνωση διεξάγεται υπό τη σκιά της απειλής της τρομοκρατίας κι αυτό είναι το χειρότερο που μπορεί να συμβεί. Υποτίθεται ότι το ποδόσφαιρο θα μας βοηθούσε να ξεχάσουμε προσωρινά τις έγνοιες μιας δύσκολης ζωής…
• Πρόκειται για διοργάνωση Μπεν Χουρ, την πρώτη με 24 ομάδες, πάρα πολλές για τα δεδομένα της ηπείρου. Μοιραία υπάρχουν αρκετές ομάδες μέτριες έως αδύναμες. Αφήνω στην άκρη την αθλιότητα των τάχα μου καλύτερων τρίτων που ανακατεύει το πρόγραμμα και σπανίως βοηθά τις πραγματικά πιο αξιόμαχες ομάδες.
• Συμμετέχουν τρεις ομάδες από το Ηνωμένο Βασίλειο, συν η Ιρλανδία. Και μένα το βρετανικό στυλ ποδοσφαίρου δεν μου άρεσε ποτέ ιδιαίτερα.
• Δεν υπάρχει ελληνική συμμετοχή, αντιθέτως προς τις 5 από τις 6 τελευταίες μεγάλες ποδοσφαιρικές διοργανώσεις (και πώς να υπάρχει όταν η εθνική κατορθώνει να πάει στον πάτο του ευκολότερου ομίλου προκριματικών που της έτυχε ποτέ; Μη μου πει κάποιος πως είχαμε προπονητή αστέρι και εμείς οι άξεστοι δεν το εκτιμήσαμε. Με τα αποτελέσματα του Ρανιέρι κι ο θεός ο ίδιος να ήταν εκλέκτορας θα έπρεπε να απολυθεί από την ομοσπονδία).
• Τα φαβορί για την κατάκτηση του τροπαίου δεν πείθουν. Η Γερμανία μοιάζει να έχει κατεβάσει στροφές, η Ισπανία δεν έχει την ορμή του παρελθόντος. Οι Ιταλοί πρέπει να ξεπεράσουν το σοκ του τελευταίου Μουντιάλ. Οι διοργανωτές δεν έχουν επίσημα παιχνίδια στα πόδια τους κι αναζητούν τον ηγέτη τους (όπως απαιτεί η παράδοση) προσπαθώντας να τον βρουν στο πρόσωπο του ανώριμου για τέτοια πράγματα Πογκμπά.
• Δεν υπάρχουν αξιόπιστα αουτσάιντερ. Υπό κανονικές συνθήκες και με δεδομένη την προοπτική του δικού της προσεχούς Παγκοσμίου Κυπέλλου, τον ρόλο αυτό θα έπρεπε να τον έχει η Ρωσία (το υλικό της οποίας είναι αρκετά ενδιαφέρον). Μόνο που πρέπει να λάβουμε υπόψη την ιστορία και την παράδοση: σε μια ομάδα χωρίς προσωπικότητα, σύστημα και ψυχή είναι δύσκολο να ποντάρεις. Μας μένουν οι Πορτογάλοι του γνώριμού μας Φερνάντο Σάντος και οι Βέλγοι που είναι τόσο της μόδας τα τελευταία χρόνια. Έχουν, όμως, ωριμάσει ώστε να στοχεύσουν σε κάτι παραπάνω από έναν απλό προημιτελικό;

Νοτρ Νταμ, Παρίσι (φωτογραφία: Gilbert Bochenek/ Wikipedia)

Αδιαφορία, επομένως, αλλά μέχρι να αποδειχτεί το αντίθετο. Κι αυτή η απόδειξη δεν είναι τόσο δύσκολη όσο φαίνεται. Καταρχάς, με την έναρξη της διοργάνωσης οι αντιστάσεις κάμπτονται, οι παλιές συνήθειες επανέρχονται. Κάποια φαβορί θα δείξουν στο γήπεδο ότι πραγματικά αξίζουν. Ο γιγαντισμός του τουρνουά μπορεί να αποδειχτεί τελικά θετικός: την απαραίτητη νότα εξωτισμού, που συνήθως λείπει από τα ευρωπαϊκά, θα τη δώσουν οι πρωτοεμφανιζόμενες, η Ισλανδία ή η Αλβανία λ.χ., μπορεί κι οι ομάδες από το Ηνωμένο Βασίλειο ή η Ουγγαρία που είχαν να παίξουν σε τελικά από τη μακρινή δεκαετία του 1980. Και κάποια ομάδα που κανείς δεν περιμένει θα κάνει την έκπληξη και θα μας συγκινήσει (μην περιμένετε να σας πω ποια μπορεί να είναι – δεν ξέρω και δεν είναι η ώρα να εμφανιστώ ως γκουρού του στοιχήματος από τα Λιντλ).

Με αυτά κι εκείνα το παιχνίδι άρχισε. Η Γαλλία νίκησε με δυσκολία μετά από ένα αρκετά ενδιαφέρον ματς με ρυθμό, δύναμη κι ενδιαφέροντα στοιχεία τακτικής από τις δυο ομάδες. Επιβεβαιώθηκε κι ο κανόνας που λέει ότι παίκτες με εξαιρετική αγωνιστική χρονιά εμφανίζονται κατώτεροι των προσδοκιών, ενώ λάμπουν ποδοσφαιριστές που δεν περιμέναμε. Ο Γκριζμάνν αναμενόταν ως σωτήρας της εθνικής Γαλλίας, αλλά στο γήπεδο εμφανίστηκε το κουρασμένο φάντασμά του. Ο κορυφαίος της αναμέτρησης ήταν ο πολύ λιγότερο γνωστός μας Ντιμιτρί Παγιέτ: εξαιρετική συνολική παρουσία, μια τελική πάσσα, ένα νικητήριο γκολ σπάνιας ποδοσφαιρικής ευφυΐας και τεχνικής, ορισμένες εντυπωσιακές φάσεις (τα εκπληκτικά κοντρόλ του μετά από δύο συνεχόμενες κόντρες αντιπάλων).

Ντιμιτρί Παγιέτ (φωτογραφία: Xavier Naltchayan/ Wikipedia).

Αξιοπρεπέστατοι οι Ρουμάνοι του Ιορντανέσκου, στάθηκαν όρθιοι, δεν έχουν τίποτε να προσάψουν στους εαυτούς τους. Μένει μόνο η πίκρα της ήττας στο τέλος κι οι δυνάμεις που χάθηκαν κι ίσως λείψουν στα κρίσιμα επόμενα παιχνίδια. Αλλά θα δούμε.

 

 

 

Το μερτικό μου απ’ τη χαρά

Μουράτ Δ΄, ο σουλτάνος που είχε απαγορέψει σχεδόν όλες τις απολαύσεις (μικρογραφία από το μουσείο του Τοπκαπί)

Δεν το έχουν πάρει άλλοι, για τον απλούστατο λόγο ότι εκείνοι όχι μόνον έχουν αποποιηθεί το δικό τους μερίδιο, αλλά πιστεύουν ότι το ίδιο οφείλω να πράξω κι εγώ.

Πρέπει λοιπόν να χαιρόμαστε για μια νίκη της ποδοσφαιρικής ομάδας που υποστηρίζουμε ή όχι; Για ποιους λόγους πρέπει να αρνηθούμε αυτό που θα έπρεπε να είναι προφανές λαμβανομένης υπόψη της ίδιας της φύσης και της λειτουργίας του αθλήματος/ θεάματος; Δεν υπάρχει τίποτε κακό στο να αποκομίζεις θετικά συναισθήματα από το ποδόσφαιρο. Κακό είναι να νομίζεις ότι το αποτέλεσμα ενός ποδοσφαιρικού αγώνα πρόκειται να εξαφανίσει ως διά μαγείας όλα τα σοβαρά προβλήματα τα οποία αντιμετωπίζεις στη ζωή σου ή τα οποία ταλαιπωρούν την κοινωνία στην οποία ανήκεις. Όμως το πρώτο (η χαρά) δεν συνεπάγεται κατ’ ανάγκη το δεύτερο (την πεπλανημένη ερμηνεία της πραγματικότητας). Πολύ χειρότερο είναι βέβαια να πιστεύεις ότι η επικράτηση της ομάδας σου σε εντάσσει αυτοδικαίως σε ένα «ανώτερο σύνολο». Ένα από τα κύρια επιχειρήματα των επικριτών του ενθουσιασμού για το ποδόσφαιρο είναι ακριβώς το ότι το άθλημα ενέχει τον κίνδυνο να εθίσει το άτομο σε ψυχολογία μάζας και να το καταστήσει ευπρόσβλητο σε φανατισμούς και ιδεολογίες μίσους. Το, μεταξύ άλλων και μπορχεσιανό, επιχείρημα αυτό εμπεριέχει σοβαρή δόση αλήθειας. Δεν ισχύει όμως μόνο για το ποδόσφαιρο. Ισχύει κατά μείζονα λόγο για πολιτικές και άλλες ιδεολογίες, θρησκευτικά δόγματα κ.ο.κ. Έπειτα, η αιτιώδης συνάφεια μεταξύ ποδοσφαίρου και ιδεολογιών μίσους ούτε είναι αυταπόδεικτη ούτε, κυρίως, υφίσταται οπωσδήποτε σε όλες τις περιπτώσεις. Έ, ναι, υπάρχουν άνθρωποι που χαίρονται ως άτομα και με επίγνωση της πραγματικής σημασίας του ποδοσφαίρου, ικανά να διακρίνουν την αυτοτελή αξία του δεύτερου χωρίς να την υπερεκτιμήσουν και να της αποδώσουν ιδιότητες που δεν διαθέτει. Έχω επίσης την εντύπωση ότι η οξύτατη πολιτική, κοινωνική και οικονομική κρίση που πλήττει τη χώρα μας τα τελευταία χρόνο έχει καταστήσει πιο υπεύθυνους πολλούς από τους Έλληνες ποδοσφαιρόφιλους και τους έχει βοηθήσει να συνειδητοποιήσουν τη διαφορά μεταξύ πρόσκαιρου ή δευτερεύοντος και ουσιώδους.

Τέλος, όλοι, μηδενός εξαιρομένου, χαιρόμαστε για πράγματα με χαρακτηριστικά παρεμφερή αυτών του ποδοσφαίρου. Όλοι χαιρόμαστε για μια θεατρική παράσταση, ένα κινηματογραφικό έργο, μια συναυλία, ένα ωραίο φαγητό ή ένα ποτήρι καλό κρασί. Όλα αυτά δεν ασκούν καμία άμεση επίδραση στον αγώνα για την εξάλειψη των ουσιαστικών προβλημάτων. Κάνουν, όμως, καλύτερη τη ζωή μας με τρόπο απτό και άμεσο. Γιατί, από όλα αυτά, πρέπει μόνο η ποδοσφαιρική χαρά να μας προκαλεί τύψεις; Μήπως επειδή πίσω από τις επικρίσεις των διάφορων κηνσόρων υπάρχει συχνά ο αγνός ελιτισμός; Μήπως το πρόβλημα είναι ότι το ποδόσφαιρο θεωρείται ψυχαγωγικό προϊόν κατώτερης ποιότητας, «λαϊκό», απευθυνόμενο σε κοινό «χαμηλού μορφωτικού επιπέδου»; Δεν θα επιχειρήσω να αντικρούσω επί του παρόντος την επιχειρηματολογία αυτή. Αν θέλει κάποιος μπορεί να ξαναδιαβάσει τις πρώτες αναρτήσεις του ιστολογίου αυτού. Θα περιορισθώ μόνο στη διαπίστωση ότι ο ρόλος του αστυνόμου της χαράς του άλλου δεν μου μοιάζει και πολύ συμπαθής. Θα επισημάνω ότι η στάση αυτή δεν συνάδει προς την ιδεολογία του σεβασμού του διαφορετικού, διότι αυτή δεν νοείται επιλεκτικά, με κριτήριο του τι μας αρέσει και τι θεωρούμε άξιο σεβασμού. Ας αφήσουμε στην άκρη τις διάφορες διδασκαλίες και τα μαθήματα αγωγής και συμπεριφοράς. Είναι παράλογο να επιβάλλεις στον άλλο τους λόγους για τους οποίους πρέπει ή δεν πρέπει να χαίρεται. Η παρατήρηση ισχύει και για τα δύο στρατόπεδα, τόσο για αυτό των φίλων όσο και για εκείνο των εχθρών του ποδοσφαίρου.

Δεν χρειάζονταν και τόσο πολλά: Τελικά αρκούσε η προσθήκη δύο δημιουργικών παικτών με στοιχειώδη τεχνική κατάρτιση (Καραγκούνη και Χριστοδουλόπουλου), σε συνδυασμό με μια αναγκαστική απουσία, για να μεταμορφώσει την εθνική Ελλάδος από σύνολο που παίζει κάτι σαν ποδόσφαιρο σε κανονική ποδοσφαιρική ομάδα. Την ευνοήσε επίσης η συγκυρία να κρίνεται το μέλλον της στη διοργάνωση από ένα μόνο παιχνίδι: σε τέτοιες περιστάσεις η εθνική έχει δείξει ότι μπορεί να ξεπερνά τον εαυτό της (ας θυμηθούμε το παιχνίδι με τη Ρωσία στο Ευρωπαϊκό του 2012 ή, κατ’ αναλογία, τη διαχείριση των μπαράζ για την πρόκριση στα ΠΚ του 2010 και του 2014). Οι δύο αναγκαστικές αλλαγές λόγω τραυματισμών κατά τη διάρκεια του αγώνα δεν επηρέασαν τη θετική μεταμόρφωση: η αλλαγή τερματοφύλακα δεν έπαιξε κάποιο ουσιώδη ρόλο, λόγω και του μικρού αριθμού επικίνδυνων φάσεων που δημιούργησαν οι αντίπαλοι, ενώ η αντικατάσταση του Κονέ από τον Σάμαρη έκανε τελικά καλό, χωρίς ο δεύτερος να είναι καλύτερος ως μονάδα από τον πρώτο. Τα χαρακτηριστικά παιχνιδιού του μέσου του ΟΣΦΠ ήταν πιο κατάλληλα για το συγκεκριμένο παιχνίδι, μια και το κέντρο της ομάδας απέκτησε βάθος χωρίς να υπάρχει μεγάλη απόσταση ανάμεσα στις γραμμές. Τέλος, δεν μπορούμε να αρνηθούμε ότι βοήθησε στην επιτυχία της εθνικής και η εντελώς αποτυχημένη διαχείριση του παιχνιδιού εκ μέρους των παικτών και της τεχνικής ηγεσίας της Ακτής Ελεφαντοστού. Λογική ήσσονος προσπαθείας, υπέρμετρο άγχος και τακτική αφέλεια που δεν συγχωρείται στο επίπεδο αυτό. Η νίκη ήρθε εντελώς αγχωτικά, με το πέναλτυ του Σαμαρά στις καθυστερήσεις (2-1), αλλά τυχόν διαφορετικό αποτέλεσμα θα ήταν άδικο με βάση την εικόνα των ομάδων. Η Ελλάδα ήταν καλύτερη, επιθετικότερη και πιο ουσιαστική.

Στο άλλο παιχνίδι του Γ’ ομίλου οι όποιες φιλοδοξίες της Ιαπωνίας να διεκδικήσει πρόκριση έσβησαν γρήγορα. Η Κολομβία έδειξε τη σοβαρότητα και τον εντυπωσιακό πλούτο του έμψυχου δυναμικού της (4-1).

Πάει κι η Σκουάντρα Ατζούρρα: Πριν ξεκινήσει η διοργάνωση ποιος περίμενε ότι τελικά από τον Δ΄ όμλο θα αποκλείονταν και η Αγγλία (εντάξει αυτό το περιμέναμε ορισμένοι) και η Ιταλία; Ωστόσο, στο κρίσιμο παιχνίδι εναντίον της Ουρουγουάης (0-1) η Σκουάντρα Ατζούρρα ουσιαστικά δεν εμφανίστηκε καν στον αγωνιστικό χώρο του Εστάντιου ντας Ντούνας του Νατάλ. Εξαντλημένη από τα συνεχή κουραστικά ταξίδια, φοβισμένη, προσπάθησε να παίξει για το 0-0 που θα της χάριζε την πρόκριση και μοιραία υπέκυψε χωρίς να δώσει μάχη. Μπορεί βεβαίως να διαμαρτύρεται για την αυστηρότατη αποβολή του Μαρκίζιο και για το ότι δεν αποβλήθηκε ο Σουάρες, όμως η ίδια δεν έκανε απολύτως τίποτε για να αλλάξει τη μοίρα της. Πιο αποφασιστική και με ουσιαστικότερες ευκαιρίες, η Ουρουγουάη ήθελε περισσότερο τη νίκη και την κατέκτησε.

Δυο λόγια για την τιμωρία του Σουάρες: ο Ουρουγουανός είναι ψυχάκιας κι έπρεπε να αποβληθεί και να τιμωρηθεί. Η ίδια η ποινή όμως είνει υπέρμετρα αυστηρή (σε αυτό συμφωνεί ως κι ο Κιελλίνι, το θύμα της επίθεσης), δυσανάλογη προς το παράπτωμα κι ελαφρώς υποκριτική. Είναι αποτέλεσμα της ενορχηστρωμένης εκστρατείας των αγγλόφωνων ΜΜΕ (αυτών δηλαδή που διαμορφώνουν την παγκόσμια κοινή γνώμη) και σαφώς υπερβολική, καθόσον εξαντλεί την αυστηρότητα σε μια γραφική συμπεριφορά με ψυχοπαθολογικά αίτια, την ώρα που οι διάφοροι χασάπηδες των γηπέδων αντιμετωπίζονται με περισσότερη επιείκεια μια και η συμπεριφορά τους μοιάζει σε κάποιους πιο ταιριαστή με ένα «αντρικό και σκληρό» σπορ. Τέλος, ως καταναλωτής του προϊόντος θεάματος που λέγεται ποδόσφαιρο αισθάνομαι ότι η απόφαση με πλήττει, μια και θα λείψει από τη διοργάνωση ένας από τους παίκτες που έκαναν τη διαφορά. Ας πρόσεχε, θα μου πείτε. Δίκιο θα έχετε σε κάποιο βαθμό.

Κανείς δεν πρόκειται να θυμάται τον αγώνα Κόστα Ρίκα-Αγγλίας (0-0). Η Κόστα Ρίκα επιβεβαίωσε τη σοβαρότητά της, η Αγγλία επιστρέφει άδοξα και πολύ νωρίς στη βάση της, με τρόπο αντιστρόφως ανάλογο των ευσεβών πόθων των οπαδών της που περίμεναν διακρίσεις ή ακόμη και κατακτήσεις τροπαίων.

Παιχνίδια αδιάφορα και τυπικές διαδικασίες: Λίγοι επίσης θα θυμούνται τους αγώνες της τελευταίας αγωνιστικής στον πέμπτο όμιλο. Με πολλές αλλαγές, αδικαιολόγητα νεύρα και σχετική αδιαφορία η Γαλλία, με περιορισμένες δυνατότητες να κάνει την έκπληξη ο Ισημερινός. Καθώς στην πορεία προστέθηκε η ανάγκη επικράτησης με διαφορά κι η αποβολή του αρχηγού του Εκουαδόρ (Α. Βαλένσια), η αποστολή πρόκρισης έγινε σχεδόν αδύνατη για τους Λατινοαμερικάνους και η ισοπαλία χωρίς τέρματα ήρθε σχεδόν φυσικά. Η Ελβετία από την πλευρά της εκμεταλλεύθηκε την εκτελεστική δεινότητα του Σακίρι και την απίστευτη αδυναμία των παικτών της Ονδούρας στην τελική προσπάθεια για να σφραγίσει δίχως άγχος το εισιτήριό της για την επόμενη φάση (3-0).

Θετικά σημάδια και λόγοι ανησυχίας: Χωρίς έκπληξη τελείωσε κι ο έκτος όμιλος. Σε ένα θεαματικό παιχνίδι με γρήγορο ρυθμό, η Αργεντινή επικράτησε της Νιγηρίας 3-2. Η Αλμπισελέστε μπορεί να κρατήσει ως θετικά τη νίκη και την πρωτιά στον όμιλο, καθώς και την επιθετική αποτελεσματικότητά της που όφειλε στον Μέσσι. Σημειώνονται βήματα προόδου στο θέμα της βέλτιστης εκμετάλλευσης του μεγάλου αστεριού της ομάδας, αν κι ακόμη απέχουμε πολύ από το ιδανικό. Ωστόσο δεν είναι και λίγα τα σημάδια που πρέπει να προκαλέσουν προβληματισμό: η αργεντίνικη άμυνα έδειξε εξαιρετικά ασταθής απέναντι σε μια επίθεση αξιόλογη μεν, αλλά όχι και φόβητρο. Προβληματική αλληλοκάλυψη, όχι πάντα σωστές τοποθετήσεις κι ατομικά λάθη (όπως αυτά του Φερνάντες της Νάπολι). Επίσης, το υποτίθεται ποιοτικό τρίο Ντι Μαρία, Ιγουαΐν, Αγουέρο συνεχίζει να απογοητεύει και να μην προσφέρει τίποτε το ουσιαστικό. Όταν βγήκε ο Μέσσι η επίθεση της Αργεντινής έμοιαζε ξεδοντιασμένη. Στο άλλο ματς του ομίλου αποδείχθηκε ότι η Βοσνία έπρεπε να αποκλεισθεί για να παίξει σύμφωνα με τις δυνατότητές της. Το Ιράν έμοιαζε κατώτερο των περιστάσεων σε όλη τη διάρκεια του αγώνα κι αποχαιρέτησε τη διοργάνωση (3-1).

Οικογενειακό δίτερμα και ματς απελπισμένων: Ο αγώνας Πανιωνίου-Πλατανιά… συγγνώμη Γερμανίας-ΗΠΑ ήταν σχεδόν όπως τον περιμέναμε. Δεν τελείωσε βεβαίως ισόπαλος, αλλά το 1-0 για τους Γερμανούς ήρθε με τρόπο που έδειχνε μεγάλη προσοχή μην τυχόν και συμβεί κανένα απρόπτο στον άλλο αγώνα και μέριμνα για την πρόκριση αμφοτέρων των ομάδων. Γενικώς, ατμόσφαιρα που ταιριάζει σε οικογενειακό δίτερμα κι όχι σε παιχνίδι τελικής φάσης ΠΚ. Πώς όμως θα μπορούσε τελικά να τεθεί σε κίνδυνο η πρόκριση των Αμερικανών; Η Πορτογαλία δεν βρισκόταν σε κατάσταση ούτε καν για να προσπαθήσει να διεκδικήσει νίκη με πολύ μεγάλο σκορ. Όσο για την Γκάνα (για την οποία είναι η πρώτη φορά που αποκλείεται από τη φάση των ομίλων), δεν μπήκε καν στο κλίμα του παιχνιδιού και στη μάχη για την πρόκριση. Όταν την προηγούμενη ημέρα αποκλείεις δύο από τα βασικά στελέχη σου (Μουντάρι και Μπόατενγκ) για πειθαρχικούς λόγους, είναι σαφές ότι το κλίμα στην ομάδα δεν είναι το κατάλληλο για τέτοια πράγματα. Κρίμα για το αφρικανικό ποδόσφαιρο! Η τελική επικράτηση των Πορτογάλων έχει σημασία μόνο χάριν πληρότητας των στατιστικών στοιχείων (2-1).

Τα φεννέκ στους 16: Το Βέλγιο φαίνεται πως εμπνεύσθηκε από τη μεγάλη γείτονα Γαλλία στην προσέγγιση του τελευταίου του παιχνιδιού. Πολλές αλλαγές στην αρχική σύνθεση, πολλά κι αδικαιολόγητα νεύρα στον αγώνα. Κατάφερε να νικήσει με το γκολ που σημείωσε ο αρχηγός του (Βερτόνγκεν), έχοντας ως αντιπάλους τους Νοτιοκορεάτες που τελικά κέρδισαν τον τίτλο της πιο αδιάφορης για τον ουδέτερο θεατή ομάδας του τουρνουά. Στην κρισιμότατη σύγκρουση του ομίλου, οι Ρώσοι παρουσιάστηκαν βελτιωμένοι αλλά όχι αρκετά. Είχαν καλύτερη κυκλοφορία της μπάλας, αλλά τους έλειψε πέρα από το πάθος για τη νίκη κι ένας πραγματικός φορ περιοχής (πέραν του Κερζακόφ) που θα τελείωνε τις φάσεις και το ματς. Μαχητικοί οι Αλγερινοί, απειλούσαν μόνο στις στημένες φάσεις. Κέρδιζαν, όμως, τόσο πολλές που ήταν μαθηματικά βέβαιο ότι σε κάποια από αυτές θα ερχόταν και το γκολ (που ήρθε με τη βοήθεια του γκαφατζή Ακινφέγιεφ – ο οποίος, πάντως, είχε σαφώς επηρεαστεί κι από τα λέιζερ των οπαδών της Αλγερίας). Από την ομάδα του Χαλίλοτζιτς θα επαινέσουμε την αγωνιστικότητά της και το πνεύμα αυταπάρνησης και προσήλωσης στον στόχο το οποίο επέδειξε. Όχι και κάποιες άλλες συμπεριφορές που παρέπεμπαν σε αγώνα ελληνικού πρωταθλήματος χαμηλότερης κατηγορίας. Ας χαρεί όμως κι αυτή η χώρα που τόσο έχει υποφέρει.

Και τώρα;

Ο ερειπωμένος ναός της Άμωμης Σύλληψης (17ος αι.), Ουχαρράς, Κόστα Ρίκα

Οι αγώνες της φάσης των ομίλων έχουν τη χάρη τους. Σου επιτρέπουν να παρακολουθήσεις αρκετές φορές όλες τις ομάδες και να διαπιστώσεις πόσο έξω έχεις πέσει στα προγνωστικά σου. Τόσο αυτά που έκανες πριν τη διοργάνωση, όσο κι εκείνα μετά την πρώτη αγωνιστική. 🙂 Το πραγματικό Μουντιάλ, όμως, αρχίζει με τα νοκ άουτ παιχνίδια. Για τα παιχνίδια της φάσης των 16 μπορούμε να παρατηρήσουμε ότι μόνο τρία έχουν καθαρό φαβορί: Αργεντινή-Ελβετία, Γαλλία-Νιγηρία, Γερμανία-Αλγερία. Η Βραζιλία, ως διοργανώτρια, είναι βεβαίως φαβορί στην αναμέτρηση με τη Χιλή, αλλά δεν θα περάσει κι εύκολα. Το Βέλγιο έχει σαφώς καλύτερο υλικό από τους Αμερικανούς, αλλά είναι άπειρο και με προβλήματα στο ροντάρισμα της ενδεκάδας, στοιχείο που καθιστά δυνατή την έκπληξη. Οι υπόλοιπες τρεις αναμετρήσεις είναι εντελώς αμφίρροπες. Στον αγώνα μεταξύ δύο ομάδων που εντυπωσίασαν στον πρώτο γύρο, δηλ. της Ολλανδίας και του Μεξικού, θα δώσω προβάδισμα (προς κατάπληξη των περισσότερων) στο Μεξικό, λόγω ατομικού κι ομαδικού ταλέντου του και λόγω αίσθησης ότι το σύμπλεγμα ανωτερότητας που ενδεχομένως θα έχουν οι Ολλανδοί δεν θα τους βοηθήσει καθόλου. Εκτός κι αν τελικά βγει στην επιφάνεια το σύμπλεγμα κατωτερότητας των Μεξικανών απέναντι στις πολύ καλές ευρωπαϊκές ομάδες. 😉

Με κριτήριο την απόδοση στους έως τώρα αγώνες, η Κόστα Ρίκα θα έπρεπε κι αυτή να θεωρηθεί φαβορί στην αναμέτρησή της με την εθνική Ελλάδας. Δεν μετρά μόνο αυτό. Η εθνική μας έχει μπροστά της μια τεράστια ευκαιρία: είναι πάντα προτιμότερο να αντιμετωπίζεις μια ομάδα χωρίς βαριά φανέλα, παρά κάποια που φοβάσαι το όνομα και την ιστορία της. Αρκεί φυσικά να έχει μελετηθεί επαρκώς το παιχνίδι του αντιπάλου και να μην επικρατήσουν οι ανόητες απόψεις του στυλ «αυτούς τους έχουμε».

Ίσως όμως το πιο συγκλονιστικό παιχνίδι να είναι αυτό της Κολομβίας με την Ουρουγουάη. Μια ανερχόμενη ομάδα με πολύ πλούσιο υλικό και τακτική ωριμότητα απέναντι σε μια από τις ιστορικότερες εθνικές του παγκόσμιου ποδοσφαίρου, η οποία διαθέτει και ταλέντο και αγωνιστικό φρόνημα. Ο Σουάρες θα της λείψει, αλλά αυτό δεν καθιστά κι αυτόματα φαβορί την εξαιρετική ομάδα των Καφετέρος. Είθε το θέαμα να είναι αντάξιο των προσδοκιών μας! 

Κάποιοι πέφτουν μα σηκώνονται, κάποιοι άλλοι μένουν για πάντα ασάλευτοι στη νοτισμένη γη

 

Αλικσάντρ Ντεϊνέκα «Η Άμυνα της Σεβαστούπολής», 1942

Κι ανάμεσά τους βρίσκονται γενναίοι και δειλοί, άτυχοι κι απερίσκεπτοι. Γιατί σ’ αυτήν την προσομοίωση πολέμου που ονομάζεται ποδόσφαιρο πρέπει να συνδυάζεται το ακόρεστο πάθος για τη νίκη με την ψυχραιμία, τη διορατικότητα και την ευφυΐα που θα οδηγήσουν στη σωστή επιλογή την κρίσιμη στιγμή. Διαφορετικά ο νόμος είναι πολύ σκληρός. Κατά μείζονα λόγο στη διοργάνωση αυτή που δεν συχωρεί σχεδόν τίποτε.

Άλβαρο Περέιρα

Βρισκόμαστε στο Σάο Πάουλο, στο 60ό λεπτό της αναμέτρησης Ουρουγουάης-Αγγλίας. Ο Άλβαρο Περέιρα επιχειρεί με αυτοθυσία να ανακόψει τον επιτιθέμενο Στέρλινγκ. Ο Άγγλος ποδοσφαιριστής βρίσκει τον αντίπαλό του στο πρόσωπο, πρώτα με το παπούτσι, έπειτα με το γόνατο. Ο Περέιρα βρίσκεται αναίσθητος στο έδαφος. Για κάποιες στιγμές δεν κινείται καθόλου. Τον μεταφέρουν εκτός αγωνιστικού χώρου ώστε να του παρασχεθούν οι πρώτες βοήθειες. Συνέρχεται. Ο γιατρός της νοτιοαμερικάνικης ομάδας ζητεί αλλαγή. Τότε ο Περέιρα αρχίζει να ουρλιάζει σαν αγρίμι. «Είμαι εντάξει! Είμαι έτοιμος! Μπορώ να παίξω!» Η απόλυτη αυταπάρνηση. Το απόλυτο πάθος για τη νίκη.

Ο όμιλος των γενναίων: Η Ουρουγουάη ξεκίνησε τη διοργάνωση με το αριστερό. Μπήκε στο γήπεδο απροετοίμαστη κι έχοντας φανερά υποτιμήσει τον αντίπαλό της. Μέχρι να καταλάβει τι συμβαίνει κι ότι έχει απέναντί της μια ομάδα γρήγορη, τεχνική και φιλόδοξη, το πλεονέκτημά της στο σκορ έχει εξανεμιστεί.  Για την ακρίβεια προσπαθεί πλέον, ζαλισμένη και λαβωμένη, να ισοφαρίσει την Κόστα Ρίκα του Κάμπελλ. Μόνο που όταν έχεις πλανηθεί σε όλα δεν πρέπει να περιμένεις να σ’ ευνοήσει η τύχη. Το αντίθετο! Η ομάδα από την Κεντρική Αμερική πετυχαίνει και τρίτο γκολ με τον αναπληρωματικό της Μάρκο Ουρένια ο οποίος μόλις έχει περάσει στο παιχνίδι: εξαιρετική κίνηση στον κενό χώρο και τέλειο πλασέ για το 3-1. Η Ουρουγουάη, μια από τις ομάδες που πολλοί περιμένουν να πετύχει κάτι σπουδαίο σε τούτο το ΠΚ, έχει τελειώσει το πρώτο παιχνίδι της χάνοντας με διαφορά δύο γκολ από τη θεωρητικά ασθενέστερη ομάδα του ομίλου και με επιπλέον απώλεια την αποβολή του Μάξι Περέιρα. Χειρότερα ίσως και να μη γίνεται.

Πέντε ημέρες αργότερα, η Ουρουγουάη είναι μια άλλη ομάδα. Έχει πλέον θυμηθεί την ιστορία και την αξία

Λουίς Σουάρες

της. Έχει ξανά στις τάξεις της τον τραυματία Λουίς Σουάρες. Σε ένα ματς μεγάλης ποδοσφαιρικής έντασης και ομορφιάς, από αυτά που μόνο το Παγκόσμιο Κύπελλο προσφέρει, κατορθώνει να επικρατήσει της Αγγλίας με 2-1 και να ανακτήσει τις ελπίδες της για πρόκριση. Ένα σύνολο ενωμένο που αγωνίζεται με ξεχωριστό πάθος κι έχει ως επιπλέον πλεονέκτημα την ύπαρξη ποδοσφαιριστών μεγάλης αξίας σαν τον Καβάνι ή τον σκόρερ και των δύο τερμάτων Σουάρες.

Κι αν η Ουρουγουάη νίκησε δίκαια, οφείλω να ομολογήσω ότι αυτή τη φορά η Αγγλία άξιζε κάτι καλύτερο στο Μουντιάλ από ένα διαφαινόμενο αποκλεισμό. Μετά από πολλά χρόνια έπαιξε καλό ποδόσφαιρο, είχε στη σύνθεσή της παίκτες με πολύ ενδιαφέροντα χαρακτηριστικά (σαν τον Στάρριτζ λ.χ.), αλλά στάθηκε άτυχη πέφτοντας στον δυσκολότερο δυνατό όμιλο. Γιατί πριν από τους Ουρουγουανούς, είχαν περάσει κι οι συνήθεις ύποπτοι Ιταλοί. Με ένα υλικό που στα χαρτιά μάλλον δεν εντυπωσιάζει, πλην όμως με όλες τις παραδοσιακές αρετές των ιταλικών ομάδων: υψηλή τεχνική κατάρτιση, τακτική κουλτούρα επιπέδου καθηγητή πανεπιστημίου, ομαδικό πνεύμα. Η νίκη τους στο Μανάους επί των αξιόμαχων Άγγλων έρχεται αβίαστα και φυσικά, με απόλυτο έλεγχο της εξέλιξης του παιχνιδιού. Με τον Μπαλοτέλλι να δείχνει πιο ώριμος και καθοριστικός από ποτέ και με κάποιους νέους στην ομάδα να αποδεικνύουν ότι αξίζουν τη θέση τους στη Σκουάντρα Ατζούρρα (σαν τον Καντρέβα της Λάτσιο για παράδειγμα).

Μόνο που αυτή η εθνική Ιταλίας έχει ένα πρόβλημα που η καλή ημέρα κάποιων παικτών της και οι αμυντικές αδυναμίες της Αγγλίας δεν άφησαν να φανεί στο πρώτο παιχνίδι. Αν δούμε την ιταλική αποστολή, ποιοι διαπιστώνουμε ότι είναι οι επιθετικοί της, εκτός του Μπαλοτέλλι; Ο Κασσάνο (παίζει ακόμη ποδόσφαιρο αυτός;), και οι… Ινσίνιε, Ιμμόμπιλε και Τσέρτσι. Δεν εντυπωσιάζουν τα ονόματα. Άλλους ήθελε να πάρει μαζί του ο Πραντέλλι, μα κάποιοι έμειναν πίσω από τραυματισμούς (ο «φαραώ» Ελ Σαρααουύ, ο «Αμερικάνος» Τζουζέππε Ρόσσι) ή έκαναν εσφαλμένες επιλογές για τη συνέχιση της ποδοσφαιρικής σταδιοδρομίας τους (ο Ιταλοαργεντίνος Οσβάλντο που πήγε και θάφτηκε στο Σαουθάμπτον). Η ιταλική επίθεση δεν είναι επομένως παντός καιρού. Κι αυτό μπορεί να στοιχίσει. Για την ακρίβεια, ήδη στοίχισε.

Σε συνδυασμό με το περίπλοκο ταξίδι από το Μανάους στο Ρεσίφε και ένα παιχνίδι στο τροπικό καταμεσήμερο, η επιθετική φτώχεια των Ατζούρρι οδήγησε σε μια κατά τα φαινόμενη απροσδόκητη ήττα. Η Ιταλία βραχυκύκλωσε κι εκείνη με τη σειρά της μπροστά στο παιχνίδι των Κοσταρικανών που πήραν από την αρχή τον έλεγχο του αγώνα. Μετά ο Πραντέλλι πανικοβλήθηκε κι άρχισε τις αλλαγές που κάνει ένας προπονητής για να σώσει την ομάδα του, πλην όμως καταλήγει να την αποδιοργανώσει εντελώς: η Ιταλία κατέληξε να παίζει με τέσσερις επιθετικούς, μόνο που δεν μπορούσε να κάνει ούτε ευκαιρία. Οι Τίκος (που θα έπρεπε να έχουν πάρει κι ένα πέναλτυ που έγινε στον Κάμπελλ) κατακτούσαν δίκαια τη νίκη. Τελικά αυτοί είναι μάλλον η πιο άξια ομάδα του ομίλου (κι οπωσδήποτε η πιο συνηθισμένη να αγωνίζεται στις συγκεκριμένες κλιματικές συνθήκες).

Μετά κι από τον αγώνα του Ρεσίφε η Κόστα Ρίκα είναι ήδη στον επόμενο γύρο. Ουρουγουάη κι Ιταλία θα παίξουν για μια θέση σε έναν ακόμη αγώνα ζωής και θανάτου. Όσο για τη βαριά λαβωμένη Αγγλία που από χτες βρισκόταν πεσμένη στο πεδίο της μάχης χωρίς καν δυνατότητα ιατρικής βοήθειας, καταλέγεται πλέον στους ηρωικά πεσόντες. Κρίμα που δύο από αυτές τις ομάδες θα γυρίσουν στη βάση τους.

Οι αφόρητα πληκτικοί: Και κρίμα, θα τολμούσα να πω, που θα προκριθούν δύο ομάδες από τον Γ΄ Όμιλο. Η Κολομβία του Πέκερμαν πήρε αυτό που ήθελε, αν και τελικά με την ψυχή στο στόμα. Ενώ φάνηκε να καθαρίζει το παιχνίδι με τα γκολ των Κιντέρο και Τζέιμς Ροδρίγες, γύρισε πίσω κι επέτρεψε στην Ακτή να ξαναμπεί στο παιχνίδι και παραλίγο να ισοφαρίσει με την ευκαιρία του Ντρογκμπά, τον οποίο σταμάτησε με έξοδο ο Οσπίνα. Η Κολομβία προκρίθηκε, η Ακτή ελπίζει βάσιμα, αλλά η κατάστασή της είναι πιο περίπλοκη απ’ ό,τι φαίνεται με πρώτη ματιά. Η ομάδα της βασίζεται σε μια γενιά ιδιαίτερα ταλαντούχων παικτών που δεν κατάφερε όλα όσα θα μπορούσε να επιτύχει βάσει του ταλέντου της, αλλά βρίσκεται κοντά στην ολοκλήρωση του κύκλου της. Αυτή είναι η τελευταία της ευκαιρία: στοιχείο που μπορεί να συνιστά κίνητρο, μπορεί όμως και να βραχυκυκλώσει αυτούς που συνειδητοποιούν ότι ο χρόνος τους τελειώνει. Επιπλέον, αν απέδειξε ότι μπορεί να ανατρέψει τη σε βάρος της κατάσταση αντιμετωπίζοντας μια μέτρια ομάδα όπως είναι η Ιαπωνία, με δυσκολότερους αντιπάλους η τακτική της προσέγγιση εξακολουθεί να είναι αρκετά αφελής. Προσθέτουμε και το πρόσφατο δράμα της οικογένειας Τουρέ και συνειδητοποιούμε ότι το συγκριτικό της πλεονέκτημα περιορίζεται στο ότι της αρκεί και η ισοπαλία στον τρίτο αγώνα και στο ταλέντο κάποιων μονάδων της. Μπορεί να αποδειχθεί αρκετό, μπορεί και όχι.

Κατσουράνης

Κάποιος φίλος έγραψε ότι, ακόμη κι αν δεχθούμε ότι η εθνική μας αμύνθηκε ηρωικά εναντίον των Ιαπώνων, οι πραγματικοί ήρωες ήμασταν όσοι παρακολουθήσαμε σε προχωρημένη ώρα ολόκληρο το παιχνίδι. Θα προσέθετα ότι η εθνική μας παίζει ποδόσφαιρο ακριβώς όπως η χώρα «ξεπερνά την κρίση και βγαίνει στις αγορές». Με τα ψέμματα, θα διευκρίνιζε κάποιος κακεντρεχής. Η πικρή αλήθεια είναι ότι η ομάδα αυτή δεν δίνει κανένα λόγο σ’ έναν ουδέτερο φίλαθλο για να τη συμπαθήσει. Δεν παίζει θεαματικό ποδόσφαιρο, δεν διακρίνεται για το αθλητικό πνεύμα της, δεν είναι καν αουτσάιντερ για να προκαλέσει τη συμπάθεια που δείχνει κανείς στους Δαυίδ που τολμούν να αναμετρηθούν με τους Γολιάθ. Είναι μια βαρετή, κακομαθημένη ομάδα. Τόσο βαρετή που δεν μπορεί να κατακτήσει ούτε τον τίτλο της χειρότερης ομάδας της διοργάνωσης. 😉 Ο συντηρητισμός του Σάντος περιόρισε τις αλλαγές μετά το κολομβιανό στραπάτσο στις ελάχιστες «αναγκαίες». Η ομάδα έπαιξε ποδόσφαιρο νεολιθικής εποχής μέχρι την ανόητη κι αντιεπαγγελματική αποβολή του Κατσουράνη κι έπειτα δεν είχε κανέναν ενδοιασμό να το γυρίσει σε σύστημα παλαιολιθικής: όλη η ομάδα πίσω για να συγκρατηθεί η υπερδύναμη του παγκοσμίου ποδοσφαίρου Ιαπωνία και γιόμες ή μοναχικές τρεχάλες χωρίς καμία απολύτως ελπίδα για δημιουργία επικίνδυνης για τον αντίπαλο φάσης.

Η τύχη βέβαια τα έφερε έτσι που αυτή η ομάδα μπορεί ακόμη να προκριθεί. Με απόλυτη ειλικρίνεια θα έλεγα ότι αυτό δεν θα είναι καλό ούτε για το παγκόσμιο ποδόσφαιρο ούτε για το ελληνικό.

Και το jogo bonito; Πάει αυτό, πέθανε. Εδώ και 25 χρόνια οι Βραζιλιάνοι παίζουν με ευρωπαϊκό ρεαλισμό. Απλώς είχαν 3-4 μέσους κι επιθετικούς οι οποίοι, με τις τεχνικές αρετές και τη φαντασία τους, ικανοποιούσαν τις ψευδαισθήσεις του Ευρωπαίου οπαδού τους. Τώρα πια χάθηκε κι αυτό. Μια ομάδα με αμυντικούς, αμυντικούς μέσους και τον Νεϋμάρ που όσο καλός κι αν είναι δεν αρκεί από μόνος του. Η λευκή ισοπαλία με το Μεξικό στη Φορταλέζα επιβεβαίωσε όλες τις (άσχημες) υποψίες που προκάλεσε ο αγώνας με την Κροατία. Τρομακτική επιθετική στειρότητα που εύλογα δημιουργεί την εντύπωση ότι χωρίς τη διαιτητική βοήθεια στο πρώτο παιχνίδι η Βραζιλία θα αντιμετώπιζε πολλές δυσκολίες για να προκριθεί. Εάν δεν ήταν η διοργανώτρια δεν θα της έδινα ούτε μισή πιθανότητα να κατακτήσει τρόπαιο.

Θα ήταν πολύ άδικο για το Μεξικό να συνοψίσουμε την πολύ καλή του εμφάνιση στην εξαιρετική βραδιά του Οτσόα. Το Μεξικό έδειξε καλύτερο της Βραζιλίας σε όλους τους τομείς. Θα διεκδικήσει την πρόκριση με το αβαντάζ ότι μπορεί να αρκεστεί και στην ισοπαλία. Οι προσεχείς αντίπαλοί του, πάντως, δεν αστειεύονται. Το κακορίζικο Καμερούν οι Κροάτες το έκαναν μια χαψιά (4-0). Οι επιστροφές του Πράνιτς (ναι, μη γελάτε) και, κυρίως, του Μάντζουκιτς έκαναν το παιχνίδι της Κροατίας πιο συγκροτημένο και πιο αποτελεσματικό. Το ντέρμπυ για τη δεύτερη θέση αναμένεται εξαιρετικά ενδιαφέρον.

Το Καμερούν κερδίζει με το σπαθί του τον τίτλο της χειρότερης ομάδας του τουρνουά. Ξεκινά τον κρίσιμο αγώνα εναντίον των Κροατών με υποσχέσεις, αλλά δέχεται γκολ στην πρώτη οργανωμένη επίθεση των αντιπάλων του. Χάνει κάθε ελπίδα από μόνο του, με την εγκληματική βλακεία του Σονγκ (βραβείο ψυχάκια της διοργάνωσης, συν βραβείο για την πιο αντιεπαγγελματική συμπεριφορά) που οδηγεί στην αποβολή του. Καταρρέει, με αποθέωση το ξύλο που παίζουν ο Ασσού-Εκοτό (βραβείο καλύτερης κόμμωσης στο Μουντιάλ) με τον Μουκαντζό ενώ παίζεται ακόμη παιχνίδι. Ντροπιαστική εμφάνιση για τη χώρα που πρώτη από την Αφρική έφτασε μέχρι και να χτυπά την πόρτα των ημιτελικών του ΠΚ.

«Εμείς δεν παίζουμε ξύλο μοναχά στις προπονήσεις, γατάκια!»

Η αποκαθήλωση: Η παγκόσμια πρωταθλήτρια παρέδωσε το στέμμα της μετά από δύο μόνο παιχνίδια, ανήμπορη να αντιδράσει μπροστά στο ομαδικό κι ατομικό ταλέντο των Χιλιανών, την τακτική ωριμότητα και τον ρεαλισμό τους. Η Ισπανία δεν έπαιξε κακό ποδόσφαιρο: της έλειψε όμως εντελώς η αποτελεσματικότητα, η τύχη και, πρωτίστως, το κίνητρο, η επιθυμία υπέρβασης με στόχο ένα ακόμη τρόπαιο. Ήταν κουρασμένη και κορεσμένη. Η δήλωση του Κασίγιας (πριν αρχίσει το Μουντιάλ) ότι «η γενιά αυτή έχει κερδίσει το δικαίωμα στην αποτυχία» είναι απολύτως ενδεικτική της άτυχης ψυχολογικής προσέγγισης των Ισπανών. Η μεγάλη διοργάνωση δεν συγχωρεί όσους δεν έχουν πάθος, όσο ταλέντο κι αν διαθέτουν. Κι όλα αυτά σε μια χρονιά που ισπανικοί σύλλογοι κατέκτησαν και τα δύο ευρωπαϊκά τρόπαια και στον τελικό του Τσάμπιονς Ληγκ αναμετρήθηκαν δύο ισπανικές ομάδες. Ίσως αυτή η παταγώδης αποτυχία να ήταν αναπότρεπτη αν λάβουμε υπόψη την κούραση των παικτών της, την ηλικία τους, τη μέτρια κατάσταση κάποιων. Ο κύκλος της πιο ένδοξης ισπανικής γενιάς έφτασε στο τέλος. Μπροστά στο πεπρωμένο η όποια συζήτηση για επιμέρους επιλογές (ο Ντιέγκο Κόστα ως ξένο σώμα στην ομάδα) μάλλον παρέλκει.

Αφιερώνοντας τόσο χρόνο στον ηττημένο, αδικούμε τη θριαμβεύτρια. Η Χιλή αυτή είναι εντυπωσιακή από κάθε άποψη, οι παίκτες της εξαιρετική. Αν η φανέλα της ήταν πιο βαριά δεν θα διστάζαμε ούτε στιγμή να τη χρίσουμε φαβορί για το τρόπαιο. Αλλά…

Ο καθεδρικός του Σαντιάγο της Χιλής

Η Ολλανδία δυσκολεύτηκε πολύ για να καταβάλει τους Αυστραλούς (3-2) σε ένα θεαματικό ματς το οποίο κατέδειξε τα όρια και τις (σοβαρές) αμυντικές αδυναμίες των Οράνιε. Καλοί μεν οι Ολλανδοί, αλλά θα τους χρειαστούν πολλά ακόμη για να φτάσουν ψηλά. Η Αυστραλία ήταν μια ομάδα μέτριων δυνατοτήτων με μια μεγάλη αρετή: ομαδικό πνεύμα κι αγωνιστικότητα. Ακριβώς ό,τι λείπει από ομάδες σαν τη δική μας.

Ο αγώνας μεταξύ των δύο που εξασφάλισαν την πρόκριση δεν θα είναι καθόλου αδιάφορος. Ο ηττημένος (ή, σε περίπτωση ισοπαλίας, η Χιλή) θα πρέπει να παίξει στο Μπέλο Οριζόντε με αντίπαλο τη διοργανώτρια Βραζιλία. Κι όσο κι αν αυτή η ομάδα δεν πείθει κανέναν για τις ικανότητές της, λίγοι μπορούν να φανταστούν ότι είναι δυνατό ν’ αποκλειστεί από τον γύρο των 16.

Εάν τα διδάγματα του πρώτου αγώνα δεν απέχουν πολύ από το τίποτε, αυτά του δεύτερου δεν είναι κατ’ ανάγκη πολύ πιο χρήσιμα. Κάποιες φορές μάλιστα ούτε και το τέλος της πρώτης φάσης βοηθά. Ποιος περίμενε τους Ιταλούς το ’82 μετά τη μετριότητα των τριών ισοπαλιών. Ίσως λοιπόν η τελική νικήτρια να κρύβεται ανάμεσα στις ομάδες που ξεκίνησαν μέτρια. Αλλά ας μη βιαζόμαστε, μπορούμε να απολαύσουμε τα παιχνίδια ένα προς ένα και να περιμένουμε. Όσο για την τάχα μου «ηρωική» εθνική μας, αυτη βρίσκεται πάντα πεσμένη στο πεδίο της μάχης. Διατηρεί βεβαίως τις αισθήσεις της και φωνάζει στους τραυματιοφορείς να τη σώσουν, αλλά η κατάστασή της δεν εμπνέει και μεγάλη αισιοδοξία για τη συνέχεια.

Μα, συμβιβάζονται Μουντιάλ και αδιαφορία;

Αμφιβολίες: Είναι η πρώτη φορά που πλησιάζει τελική φάση Παγκοσμίου Κυπέλλου Ποδοσφαίρου κι εγώ εξακολουθώ να αισθάνομαι κάτι που μοιάζει με αδιαφορία. Να φταίνε τα χρόνια που έχουν περάσει κι οι υποχρεώσεις που έχουν πολλαπλασιαστεί, στοιχεία που εξοντώνουν κάθε παιδικό ή νεανικό πάθος; Η ελληνική κρίση που δεν είναι πια στις αρχές της όπως τότε με το νοτιοαφρικάνικο Μουντιάλ; Η σκληρή βεβαιότητα που φέρνει μαζί της πείθοντας και τον τελευταίο ποδοσφαιρόφιλο ότι μια νίκη σε ποδοσφαιρικό παιχνίδι δεν πρόκειται να εξαφανίσει κανένα από τα σκληρά προβλήματα της καθημερινότητας; Μήπως φταίει η ελάχιστα ελκυστική εικόνα που εμφανίζει η εθνική μας, αντιστρόφως ανάλογη της αποτελεσματικότητάς της; Ή, τελικά, η αδιαφορία μου δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια στάση αδράνειας, αδυναμίας να επιλέξω τον δρόμο που πρέπει να ακολουθήσω για ένα παγκόσμιο κύπελλο που θα διοργανωθεί σε χώρα με τόσες κοικωνικές ανισότητες, αδικία και αναταραχή;

Πρέπει, λοιπόν, να μποϊκοτάρουμε το βραζιλιάνικο μουντιάλ σε ένδειξη συμπαράστασης στον εξεγερμένο βραζιλιάνικο λαό, διαμαρτυρίας ενάντια στην αστυνομική βία και την κοινωνική αδικία, αλλά κι ενάντια στην ακραία εμπορευματοποίηση της διοργάνωσης εκ μέρους της FIFA; Στο ερώτημα αυτό δεν έχω κάποια εύκολη απάντηση… Σέβομαι απεριόριστα αυτούς που ενσυνείδητα δεν πρόκειται να παρακολουθήσουν κανέναν αγώνα, μολονότι είναι φίλοι του ποδοσφαίρου. Αλλά φοβούμαι ότι δεν θα τους ακολουθήσω. Ίσως γιατί δεν έχω την αναγκαία τόλμη και αυτοπειθαρχία για να μιμηθώ το παράδειγμά τους. Ίσως και γιατί δεν θεωρώ την αντίδραση πρόσφορη για τον επιδιωκόμενο σκοπό (ειδικά όσον αφορά την εμπορευματοποίηση, το μποϊκοτάρισμα των προϊόντων των χορηγών της διοργάνωσης μπορεί να είναι πιο αποτελεσματικό). Κι επειδή πρόκειται, κατά τη γνώμη μου, για δύο πράγματα σαφώς διακριτά: η αγάπη για το άθλημα, το θέαμα, όπως θέλετε πείτε το, είναι άλλο πράγμα από την επιδοκιμασία της κοινωνικής αδικίας και της χυδαίας εμπορευματοποίησης. Κι αυτό το άθλημα έχει την αυτοτελή αξία και γοητεία του, τα είχαμε πει και στις πρώτες αναρτήσεις αυτού του ιστολογίου ώστε να μην υπάρχει ανάγκη να επανέλθουμε σε αυτά.

Στην πραγματικότητα, παρά τις αμφιβολίες και τη χλιαρή διάθεση, δεν έχω άλλη επιλογή παρά να ανοίξω τις πόρτες αυτού του ιδόμορφου καφενείου των φιλάθλων και να περιμένω τους αγαπημένους φίλους να γεμίσουν τα τραπεζάκια του. Για να αρχίσουμε τις προβλέψεις και τις κριτικές, για να προσθέσουμε κάθε πιθανή κι απίθανη πληροφορία για ομάδες και χώρες, όπως κάναμε και στο νοτιοαφρικάνικο ΠΚ. Το είχα άλλωστε υποσχεθεί και τις υποσχέσεις πρέπει να τις τηρούμε.

Σαλβαντόρ της Μπαΐα

Φαβορί; Ό,τι λέγαμε και προ τετραετίας. 1. Παγκόσμιο Κύπελλο κερδίζει ομάδα που το έχει ξανασηκώσει στο παρελθόν. 2. Ευρωπαϊκή ομάδα δεν κερδίζει κύπελλο εκτός της Γηραιάς Ηπείρου. Θα επισημάνετε ότι η Ισπανία έσπασε και τους δύο κανόνες πριν από τέσσερα χρόνια. Ήταν, όμως, μια πρωτιά καθόλα προβλέψιμη, τέτοια που ήταν η αγωνιστική αξία της ομάδας από την Ιβηρική. Κι έπειτα άλλο μια διοργανώτρια χώρα δίχως ποδοσφαιρική παράδοση κι άλλο μια τελική φάση στη Νότιο Αμερική και μάλιστα σε μια από τις μεγαλύτερες χώρες του ποδοσφαίρου (για πολλούς την πραγματική πατρίδα του).

Άρα, Βραζιλία, Αργεντινή κι Ουρουγουάη (μη σας εκπλήσσει η επιλογή κι ας κολλάει ο Φορλάν τα τελευταία ένσημα για τη συνταξιοδότηση). Κι αν είναι να σπάσει η παράδοση, Ισπανία (λόγω ποδοσφαιρικής αξίας), Ιταλία (λόγω προσωπικότητας και λατινικού χαρακτήρα) και Γερμανία (ως σταθερή αξία). Δύσκολα θα προσθέσω τη Γαλλία σ’ αυτόν τον κατάλογο, όσο κι αν τη θεωρώ ικανή για μια αξιοπρεπή εμφάνιση. Οπωσδήποτε δεν θα περιλάβω την Αγγλία, άλλωστε η ύπαρξη του ονόματός της στον κατάλογο των τροπαιούχων αποτελεί, για να το διατυπώσω με εύσχημο τρόπο, συγκυριακό γεγονός.

Εκπλήξεις: Είναι εξαιρετικά πιθανό στην τελική τετράδα να υπάρχουν μία ή δύο εκπλήξεις. Προτεραιότητα θα έδινα σε κάποια ομάδα της Λατινικής Αμερικής. Κι επειδή η Ουρουγουάη έχει ξεφύγει από την κατηγορία των αουτσάϊντερ, θα έλεγα ότι τον ρόλο αυτό θα μπορούσε να τον παίξει η Κολομβία. Θα ήθελα να δω κάποτε ψηλά το Μεξικό, αλλά οι άθλιες εμφανίσεις του στα προκριματικά δεν μου επιτρέπουν να δηλώσω ρητά και κατηγορηματικά ότι μπορεί να πετύχει την έκπληξη. Κι από την Ευρώπη; Μπορούν οι εντυπωσιακοί στα προκριματικά Βέλγοι να δείξουν την απαραίτητη ωριμότητα; Διατηρώ επιφυλάξεις. Οι Πορτογάλοι μπορούν να αποδείξουν ότι δεν είναι απλώς η ομάδα του Κριστιάνο Ρονάλντο; Θα αποκτήσουν ποτέ οι Ρώσοι προσωπικότητα μεγάλης ομάδας, όπως θα έπρεπε με βάση την αξία του υλικού τους και το μέγεθος της χώρας τους; Ή μήπως θα έπρεπε να αναζητήσουμε τη βαλκανική έκπληξη με τους πάντα ταλαντούχους Κροάτες ή τους ανερχόμενους Βόσνιους;

Κι από τον υπόλοιπο κόσμο; Θα καταφέρει μια αφρικανική ομάδα να ξαναβρεθεί στην οχτάδα όπως κάποτε το Καμερούν ή η Σενεγάλη; Η παρούσα κατάσταση των ομάδων που μετέχουν στην τελική φάση δεν αφήνει μεγάλα περιθώρια αισιοδοξίας. Κι από τις άλλες ηπείρους; Οι Αμερικανοί; οι Αυστραλοί; Ή να περιμένουμε τους Ιρανούς; Κανείς δεν ξέρει κι αυτή ακριβώς είναι η γοητεία των παγκοσμίων κυπέλλων.

Μπέλο Οριζόντε

Κι η Ελλάδα, κύριε; Μερικά πράγματα δεν είναι αντικειμενικώς αμφισβητήσιμα. Η Ελλάδα άλλαξε θέση στην παγκόσμια ποδοσφαιρική ιεραρχία μετά το θαύμα του 2004. Είναι παρούσα στην τελική φάση όλων των μεγάλων ποδοσφαιρικών διοργανώσεων, με την εξαίρεση του γερμανικού μουντιάλ. Έχει αποκτήσει το δικό της στυλ παιχνιδιού: αμυντικογενές, όχι ιδιαίτερα ελκυστικό, αλλά εξαιρετικά αποτελεσματικό, με ιδιαίτερη ικανότητα στην εκμετάλλευση των αντεπιθέσεων. Δεν πρόκειται να εξευτελιστεί, όσο κι αν προσπαθήσαμε να ανασύρουμε μνήμες από το αμερικάνικο ΠΚ, με τα φιλικά στις ΗΠΑ, την Καλομοίρα, τα κοψίδια και τα κλαρίνα.

Ωστόσο… υπάρχουν αρκετά ερωτήματα όσον αφορά την αγωνιστική κατάστασή της.

– Οι παίκτες του Ολυμπιακού, που αποτελούν τον κορμό της ομάδας, δεν τελείωσαν την αγωνιστική περίοδο καθόλου καλά.

– Βασικοί παίκτες βρίσκονται σε ηλικία συνταξιοδότησης.

– Από τους ποδοσφαιριστές που αγωνίζονται στο εξωτερικό, αρκετοί αγωνίσθηκαν ελάχιστα: Ο Καρνέζης έπαιξε μόνο τα τελευταία ματς του ισπανικού πρωταθλήματος, ο Μήτρογλου είναι δύσκολο να βρεθεί σε καλή αγωνιστική φόρμα μετά τον τραυματισμό του.

– Ο Σάντος δεν προσέθεσε καθόλου νέο αίμα στην ομάδα. Κι όμως τρεις ή τέσσερις ποδοσφαιριστές του φορμαρισμένου και νεανικού Παναθηναϊκού θα είχαν θέση στην αποστολή.

– Η αποτελεσματικότητα της ομάδας με Ευρωπαίους αντιπάλους δεν είναι δεδομένη εναντίον ομάδων από άλλη ήπειρο. Και στη Βραζιλία θα αντιμετωπίσουμε ομάδες από τρεις διαφορετικές ηπείρους.

Ρεσίφε

Προγνωστικά: χαλαρά κι εντελώς τηλεγραφικά κι αφήνοντας τις αναλύσεις για τη συνέχεια,

Όμιλος Α΄: Βραζίλία και Κροατία ή Μεξικό/ Όμιλος Β΄: Ισπανία και Ολλανδία ή Χιλή/ Όμιλος Γ΄: Κολομβία κι Ελλάδα ή Ακτή Ελεφαντοστού/ Όμιλος Δ΄: Ιταλία και Ουρουγουάη/ Όμιλος Ε΄: Γαλλία κι Ελβετία ή Ισημερινός/ Όμιλος Στ΄: Αργεντινή και Βοσνία-Ερζεγοβίνη ή Ιράν/ Όμιλος Ζ΄: Γερμανία και Πορτογαλία/ Όμιλος Η΄: Ρωσία και Βέλγιο.

Εσείς, όμως, τι προβλέπετε; Δώστε, παρακαλώ, τα προγνωστικά σας στη δημοσκόπηση που, για «εμπορικούς» βεβαίως λόγους, προσθέσαμε στην ανάρτηση! [ειδοποίηση: η δημοσκόπηση μεταφέρθηκε στο πλάι της σελίδας του ιστολογίου (sidebar) για να αυτονομηθεί από την ανάρτηση]

 

Δέκα παρά τέταρτο…

Δέκα παρά τέταρτο η ώρα που βραδιάζει. Κι από τις μελαγχολικές ακτές της Βαλτικής ως τη στέπα την ουκρανική, από τις όχθες του Βιστούλα ως αυτές του Δον, ένα ερώτημα αιωρείται. Ποιος; Ποιος πρόκειται να παίξει τον ρόλο του ταυρομάχου και ποιος αυτόν του ταύρου; Κι έπειτα, στη μάχη αυτή, την άνιση κατά πως λένε, ποιος μέλλει να νικήσει; Γιατί κάποιες φορές, αναπάντεχα θαρρείς, του ταύρου η καρδιά μονάχα ολόρθη ακούγεται. Ποιος; Οι περήφανοι ιδάλγος που έφιπποι προχωρούν και στον εχθρό ανάσα δεν αφήνουνε να πάρει; Ή μήπως αυτοί οι Λουσιτανοί θαλασσοπόροι που δρόμους ανοίγουν εκεί που δεν το περίμενε κανείς; Οι Τεύτονες Ιππότες που γύρισαν σε μέρη γνώριμα κι ακάθεκτοι εφορμούν, βέβαιοι για την επικράτησή τους; Ή μήπως οι άλλοι, που έμπορους δόλιους τους λένε, μα αυτοί είναι φιλόσοφοι και ποιητές και καλλιτέχνες, και τη ζωή ξέρουνε να τη ζουν; Ποιος άραγε; Θολά τα βλέπω όλα. Κι οι τέσσερις μου φαίνονται ισχυροί. Παλεύει η περιστέρα με το αγρίμι… Δέκα παρά τέταρτο η ώρα που βραδιάζει. Κι η σάρκα μ’ ένα κέρατο θλιμμένο… Δέκα παρά τέταρτο η ώρα που βραδιάζει… Χορδή τυμπάνου αρχίζει να χτυπά… δέκα παρά τέταρτο η ώρα που βραδιάζει.

Οι δύο ουκρανικοί προημιτελικοί επιβεβαίωσαν την εντύπωση που είχαμε ήδη αποκομίσει. Οι ομάδες του δεύτερου και του τρίτου ομίλου ήταν πολύ ισχυρότερες αυτών του πρώτου και του δεύτερου. Πέρα από αυτό, κι ύστερα από τον εξαντλητικό σχολιασμό των παιχνιδιών από τους φίλους του ιστολογίου, θα ήταν δύσκολο να προσθέσουμε κάτι ουσιαστικό για τους δύο τελευταίους προημιτελικούς. Ωστόσο, η ανάρτηση αυτή θα είχε λόγο ύπαρξης και μόνο ως ωδή στην αξία αυτού του αριστοκράτη του ποδοσφαίρου που ακούει στο όνομα Αντρέα Πίρλο (κάτι που ήδη έκανε με εξαιρετικό τρόπο ο ολντ μπόυ). Επειδή η αξία των αληθινά μεγάλων στο είδος τους πρέπει να αναγνωρίζεται. Κι ακόμη, μπορούμε να προσθέσουμε με κάποια ικανοποίηση (κι όσο κι αν κάπου η διαπίστωση μας πληγώνει) ότι σ’ αυτό το Ευρωπαϊκό προκρίθηκαν στα ημιτελικά οι τέσσερις καλύτερες ομάδες της διοργάνωσης. Δεν είναι κι άσχημα, τελικά…

Ι.   Οι ουκρανικοί προημιτελικοί

Α.   Οι Φούριας Ρόχας είναι εδώ: Παραδόξως (;), η αναμέτρηση Ισπανίας-Γαλλίας υπήρξε με διαφορά η λιγότερο ενδιαφέρουσα από τους τέσσερις προημιτελικούς. Αντιμέτωποι με ένα βολικό αντίπαλο, οι Ισπανοί άνοιξαν νωρίς το σκορ και επέλεξαν αυτό που προτιμούν και ξέρουν να κάνουν καλά: να διαχειριστούν το προβάδισμά τους [Ντονιέτσκ: Ισπανία-Γαλλία 2-0, 19′ και 90′ + 1′ πέν.  Τσάμπι Αλόνσο)].

α.   Οι αποτελεσματικοί: Μπορεί να εστιάζουμε την προσοχή μας στην προσπάθεια να ακολουθηθεί το εκρηκτικό επιθετικό παιχνίδι της Μπαρσελόνα, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε μερικές βασικές αλήθειες: όταν στις μεγάλες διοργανώσεις φτάνει η ώρα των κρίσιμων παιχνιδιών (των νοκ άουτ αναμετρήσεων, δηλαδή), η Ισπανία δεν είναι μια ιδιαίτερα παραγωγική ομάδα. Είναι όμως αποτελεσματική, μια και στηρίζεται σε μια εξαιρετική άμυνα. Το 1-0 είναι το αγαπημένο της σκορ (και, για να βρούμε την τελευταία φορά που η Ισπανία δεχόταν γκολ σε νοκ άουτ αναμέτρηση μεγάλης διοργάνωσης, πρέπει να ανατρέξουμε στο Μουντιάλ του 2006 και στο γκολ με το οποίο ο Ζινεντίν Ζιντάν σφράγιζε την επικράτηση της Γαλλίας με 3-1 στον αγώνα του γύρου των 16 στο Ανόβερο). Φυσικά, η διαφύλαξη της άμυνας δεν επιτυγχάνεται με παθητικό παιχνίδι. Η Ισπανία στραγγαλίζει τον αντίπαλό της, οικειοποιούμενη σχεδόν απόλυτα την κατοχή της μπάλας. Αυτός είναι άλλωστε ο ασφαλέστερος τρόπος αποφυγής των κινδύνων. Κι αν κάποια στιγμή ο αντίπαλος ξεφύγει, υπάρχει η άμυνα, στην οποία (απόντος του Πουγιόλ) δεσπόζει η ιδιοφυία του Σέρχιο Ράμος, και το τελευταίο οχυρό της, ο Ίκερ Κασίγιας. Δεν χρειάζεται να επαναλάβουμε πόσο σημαντικό είναι για μια ομάδα να έχει στις τάξεις της έναν αληθινά μεγάλο τερματοφύλακα, όπως ο Κασίγιας (μεγάλο, όχι απλώς ταλαντούχο και πολύ καλό σαν τον Νώυερ της Γερμανίας). Άλλωστε, πόσες ευκαιρίες έκανε το Σάββατο η Γαλλία; Ουσιαστικά, μία: το καλοχτυπημένο φάουλ του Καμπάυ. Έ, ο Κασίγιας ήταν εκεί για να διώξει τη μπάλα. Πέραν αυτού, ουδείς κίνδυνος. Έπειτα, όσον αφορά το παραγωγικό μέρος του ισπανικού παιχνιδιού, έχουμε εξηγήσει ότι πολλά εξαρτώνται από την απόδοση της κεντρικής γραμμής Τσάβι-Αλόνσο-Μπουσκέτς. Αν ο Τσάβι δεν έπιασε σπουδαία απόδοση στον προημιτελικό, ο Μπουσκέτς ήταν αυτή τη φορά πολύ καλός κι ο Αλόνσο εξαιρετικός, επισφραγίζοντας την απόδοσή του με τα δύο τέρματα της συνάντησης. Και όταν το τρίο αυτό λειτουργεί ικανοποιητικά, η Ισπανία κερδίζει, είτε παίζει με έναν καθαρόαιμο επιθετικό σαν τον Τόρρες (επιλογή που δίνει βάθος στην ανάπτυξη του παιχνιδιού της) είτε με κανέναν (λύση Φάμπρεγας ως κρυφού επιθετικού, επιλογή που καθιστά το ισπανικό παιχνίδι πιο απρόβλεπτο). Όχι ιδιαιτέρως παραγωγική, λοιπόν, αλλά επαρκώς αποτελεσματική.

β.   Και οι απογοητευτικοί: Τη θέση του Λωράν Μπλαν πριν από τον προημιτελικό δεν πρέπει να τη ζήλευαν και πολλοί. Έπρεπε να βρει τρόπους για να αντιμετωπίσει τους πρωταθλητές Ευρώπης και Κόσμου με μια  ιδιαίτερα ασταθή ομάδα που δεν διαθέτει μεγάλη αυτοπεποίθηση. Επιπλέον, όφειλε να βρει λύσεις για την αναγκαστική απουσία του τιμωρημένου βασικού του στόπερ, του Φιλίπ Μεξές. Όπως συνήθως συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις, ο Μπλαν οδηγήθηκε σε ιδιαιτέρως συντηρητικές επιλογές οι οποίες αποδείχθηκαν εκ των πραγμάτων τουλάχιστον ανεπαρκείς, αν όχι ατυχείς: είσοδος στην ενδεκάδα του Ρεβεγιέρ ως δεξιού μπακ και προώθηση του κατόχου της θέσης Ντεμπυσύ ως δεξιού χαφ. Τρεις μέσοι με καθαρά ανασταλτικό ρόλο (Εμ’ Βιλά στον άξονα, Μαλουντά και Καμπάυ στα άκρα). Μόνο δύο παίκτες με καθαρά επιθετικό προσανατολισμό (Ριμπερύ και Μπενζεμά). Αποκλεισμός από την ενδεκάδα δύο βασικών όπλων της επιθετικής ανάπτυξης της ομάδας (Νασρί και Μενέζ). Το αποτέλεσμα ήταν αναμενόμενο: μια Γαλλία ξεδοντιασμένη, χωρίς καμία επιθετική δυνατότητα. Ο Ριμπερύ προσπαθούσε, αλλά σε ολόκληρο το τουρνουά δεν υπήρξε ποτέ καθοριστικός. Ο πολυδιαφημισμένος Μπενζεμά βάλθηκε να δικαιώσει την εκτίμησή μου ότι εξελίσσεται σε Κωνσταντίνου της Γαλλίας. Όποτε ακούς για παίχτη που κάνει αφανή δουλειά, για φορ που δίνει πάσες κι απασχολεί αμυντικούς, μπορείς να είσαι σίγουρος: ο επιθετικός δεν έχει σχέση με τα δίχτυα κι επομένως αδυνατεί να εκπληρώσει την αποστολή του. Ίσως σε ένα σχήμα με δύο επιθετικούς ο Μπενζεμά να αποδειχτεί χρήσιμος. Μόνος του δεν καταφέρνει τίποτε καλύτερο από το να γυρίζει στο κέντρο, σε θέση που γίνεται εντελώς ακίνδυνος για τον αντίπαλο. Όσο για το μπετονάρισμα της δεξιάς πτέρυγας, με Ρεβεγιέρ και Ντεμπυσύ, δεν χρειάζεται να πούμε κάτι περισσότερο απ’ ότι και τα δύο ισπανικά τέρματα προήλθαν ακριβώς από αυτόν τον χώρο! Σε καθαρά ποδοσφαιρικό επίπεδο, η Γαλλία εγκαταλείπει αυτό το ευρωπαϊκό με σχεδόν όσες αμφιβολίες είχε για την αξία της και πριν από αυτό. Κι όσο για τα υπόλοιπα, δεν φαίνεται να έχει ξορκίσει τους δαίμονες της Νότιας Αφρικής.

Γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι για την επιτυχία μιας ποδοσφαιρικής ομάδας τεράστιο ρόλο παίζει πάντα και το κλίμα που επικρατεί σ’ αυτήν όσον αφορά τις σχέσεις προπονητή-ποδοσφαιριστών και ποδοσφαιριστών μεταξύ τους. Μετά το ναδίρ της Κνύσνα, η εθνική Γαλλίας φαίνεται να έχει κάνει μικρές μόνον προόδους στον τομέα αυτό.

Μικρό φλας μπακ. Δευτέρα, 11 Ιουνίου. Ντονιέτσκ, στάδιο Ντονμπάς. Τριακοστό ένατο λεπτό της αναμέτρησης μεταξύ Γαλλίας και Αγγλίας. Ο Σαμίρ Νασρί μόλις έχει ισοφαρίσει το σκορ κι επιλέγει να πανηγυρίσει με τη γνωστή χειρονομία που υποδεικνύει στους άλλους να σωπάσουν. Ακόμη κι ένας μέτριος γνώστης της γαλλικής μπορεί να διαβάσει στα χείλη του παίχτη ή ακόμη και να ακούσει τα λόγια που αυτός προφέρει: «Ferme ta gueule» («Βούλωστο»). Και πού απευθύνεται η «ευγενής» χειρονομία του ποδοσφαιριστή; Στους οπαδούς της αντιπάλου, όπως θα υποδείκνυε η πιο θεμιτή εκδοχή; Όχι βέβαια! Όπως ο ίδιος ο Νασρί έσπευσε να διευκρινίσει, στη συνέντευξη τύπου, αποδέκτης ήταν δημοσιογράφος της Εκίπ που τόλμησε να ασκήσει κριτική στον παίκτη για την απόδοσή του με την εθνική Γαλλίας. Ωραίο ξεκίνημα! Bonjour l’ambiance, που θα έλεγαν κι οι ίδιοι οι ενδιαφερόμενοι. Κι αν η νίκη επί της Ουκρανίας έδωσε κάποια ανάσα ελπίδας (την οποία πάντως σκίασε η αντίδραση του Μπενζεμά όταν έγινε αλλαγή), η απελπιστική εμφάνιση με τη Σουηδία έφερε πάλι στην επιφάνεια τα γνωστά προβλήματα. Απ’ ό,τι φαίνεται, μια ωραία ατμόσφαιρα επικράτησε στα αποδυτήρια της εθνικής Γαλλίας μετά τον συγκεκριμένο αγώνα: «τρυφερές» κουβέντες αντάλλαξαν ο προπονητής με τον Μπεν Αρφά, ο Ντιαρρά με τον Νασρί και (πάλι) ο Νασρί με τον Ριμπερύ και τον Μπενζεμά. Ανάλογες σκηνές διαδραματίστηκαν και μετά τον χαμένο προημιτελικό με τους Ισπανούς (με αποκορύφωμα τον έντονο διαπληκτισμό του Νασρί – ποιου άλλου – με δημοσιογράφο). Όλα καλά κι όλα ωραία. Και πληθαίνουν οι φωνές που ζητούν την αποπομπή από την εθνική Γαλλίας των προκλητικών, των αδιάφορων και των αναποτελεσματικών. Έ, δεν πρόκειται να μείνουν και πολλοί για να διεκδικήσουν την πρόκριση για το Μουντιάλ της Βραζιλίας.

Β.   Η χαμηλής αποτελεσματικότητας υψηλή τέχνη κι η χοντροκοπιά που προσποιείται ότι είναι μεγαλείο: Επίσης παραδόξως, ο τελευταίος προημιτελικός επιφύλαξε πολύ εντονότερες συγκινήσεις, μολονότι δεν είχε γκολ. Στη σύγκρουση των αντιθέτων, η Ιταλία κυριάρχησε στο παιχνίδι από το πρώτο μέχρι το εκατοστό εικοστό λεπτό. Κατοχή μπάλας 64-36, 35 προς 9 τελικές, στατιστικά που δηλώνουν την απόλυτη ανωτερότητα των Ιταλών. Και παρόλα αυτά, παρά τη συντριπτική επικράτηση σε επίπεδο τεχνικής και τακτικής, την τεράστια διαφορά σε επίπεδο αξίας παικτών, το γκολ δεν ήρθε ποτέ. Η ατυχία (των δύο δοκαριών) συνδυάστηκε με μια παροιμιώδη αναποτελεσματικότητα των επιθετικών των Ατζούρι (Μπαλοτέλλι, ακούς;) για να οδηγήσει το ματς στην παράταση και στα πέναλτυ. Σε εντελώς παθητικό ρόλο, μια Αγγλία απίστευτα ατάλαντη ποδοσφαιρικά (ακόμη και για τα χαμηλά της στάνταρ) πόνταρε στην άμυνα, με ελπίδα να κλέψει τη νίκη σε κάποια αντεπίθεση (και υπήρξαν δυο-τρεις στιγμές που κάτι θα μπορούσε να συμβεί) ή στα πέναλτυ. Αν στη θέση της Αγγλίας ήταν η εθνική μας, θα διαβάζαμε ακόμη για αντιποδόσφαιρο και για δυσφήμιση του αθλήματος. Μερικοί έχουν, όμως, ασυλία.

Όταν φτάνεις στα πέναλτυ έχοντας χάσει μύριες ευκαιρίες πρέπει να νιώθεις τύψεις και φόβο που κατέληξες να διακινδυνεύεις στη λοταρία μια βέβαιη επικράτησή σου. Έπειτα από το χαμένο πέναλτυ του Μοντολίβο και την επιτυχή εκτέλεση από τον Ρούνευ, το σενάριο της τιμωρίας άρχισε να παίρνει σάρκα και οστά. Μόνο που όλοι αυτοί λογάριαζαν χωρίς τον Αντρέα Πίρλο. Που με μια εκτέλεση α λα Πανένκα ισοφάριζε το σκορ, σπάζοντας τα νεύρα (και την υπεροψία) των διαφόρων Άγγλων. Η συνέχεια ήταν πιο λογική: δοκάρι του Γιανγκ, 3-2 από τον Νοτσερίνο, απόκρουση του Μπουφφόν στο ξεψυχισμένο σουτ του Άσλεϋ Κόουλ, 4-2 από τον Ντιαμάντι και… τέλος. Αποδόθηκε δικαιοσύνη. Χρειάστηκε πολύς χρόνος και παραλίγο να γίνει η στραβή, αλλά έστω κι έτσι ο καταφανώς ανώτερος προκρίθηκε. Δόξα και τιμή στον Πίρλο για το θάρρος, τη  ψυχραιμία και την τεχνική του που έκριναν προς τη σωστή κατεύθυνση ένα τόσο παράξενο παιχνίδι (Κίεβο: Αγγλία-Ιταλία 0-0, 2-4 πέναλτυ)!

II. Και οι ημιτελικοί;

Μπορεί τελικά ν’ αποδειχτούν άνοστες σούπες, αν τυχόν οι ομάδες παραλύσουν από την πίεση που προκαλεί η σημασία των αναμετρήσεων, ωστόσο οι δύο ημιτελικοί πληρούν όλες τις προϋποθέσεις για να είναι συγκλονιστικοί. Είπαμε ότι έμειναν οι καλύτεροι κι όχι οι  διάφοροι θιασώτες του αντιποδοσφαίρου. Οι αγώνες έχουν σαφώς φαβορί (την Ισπανία και τη Γερμανία), αλλά τα δύο αουτσάιντερ διαθέτουν όπλα που δεν είναι ευκαταφρόνητα για να διεκδικήσουν την πρόκριση στον τελικό και μάλιστα όχι αόριστα κι αφηρημένα, αλλά ειδικά σε σχέση με τους συγκεκριμένους αντιπάλους τους. Οι Ισπανοί εξακολουθούν να παίζουν με επιτυχία το παιχνίδι της ασφυκτικής για τον αντίπαλο κατοχής της μπάλας και να είναι αποτελεσματικοί, αλλά δείχνουν κάπως πιο κορεσμένοι σε σχέση με τις δύο προηγούμενες μεγάλες διοργανώσεις, στις οποίες και κατέκτησαν το τρόπαιο. Ο Ντελ Μπόσκε αμφιταλαντεύεται ακόμη μεταξύ του πιο ορθολογικού σχήματος με καθαρόαιμο επιθετικό και του πιο παράδοξου δίχως κανέναν. Θα πρέπει ακόμη να βρεί αντίδοτο στο επικίνδυνο παιχνίδι των Πορτογάλων από τα άκρα και στην ορμή του Κριστιάνο Ρονάλντο. Από την άλλη, μπορεί να αντέξει η άμυνα των Πορτογάλων στην πίεση που θα ασκήσουν οι γείτονες; Μπορούν οι Λουσιτανοί να τα βγάλουν πέρα χωρίς μεγάλο σέντερ φορ και τερματοφύλακα;

Στην άλλη αναμέτρηση, αν οι Γερμανοί βαδίζουν με σιγουριά προς ένα τρόπαιο που μοιάζει να προορίζεται για αυτούς, δεν είναι δυνατό να μη σκέφτονται ότι τους έλαχε να αντιμετωπίσουν την ομάδα που παραδοσιακά τους ταιριάζει λιγότερο. Από τον μυθικό ημιτελικό του Μεξικού ως αυτόν του Ντόρτμουντ το 2006, οι Ιταλοί έχουν αποδείξει ότι ξέρουν να βρίσκουν τους τρόπους για να εξουδετερώνουν τους Γερμανούς, ακόμη και στις περιπτώσεις που η λογική υποδεικνύει τους δεύτερους ως ανώτερη ομάδα. Μπορεί, όμως, να αντέξει η σχετικά νέα κι άπειρη Σκουάντρα Ατζούρα στην ορμή αυτής της Γερμανίας; Μπορεί να τα βγάλει πέρα με δεδομένη τη επιθετική αναποτελεσματικότητά της και την έλλειψη μεγάλου φορ; Μπορεί ο τριανταπεντάχρονος Ντι Νατάλε να δώσει απάντηση στο ερώτημα αυτό; Θα είναι καθοριστικός ο στρατηγός Πίρλο; Πόσο μπορεί να επηρεάσει την έκβαση την αγώνα η παρουσία ενός μεγάλου τερματοφύλακα-ηγέτη,όπως είναι ο Μπουφφόν; Είναι ικανή να αντεπεξέλθει στις απαιτήσεις ενός τέτοιου αγώνα η γερμανική άμυνα; Μπορεί ο Λεβ να κοουτσάρει αποτελεσματικά την ομάδα του αν τυχόν αυτή βρεθεί πίσω στο σκορ, όπως δεν συνέβη σε κανέναν από τους μέχρι τώρα αγώνες της;

Πολλά ερωτήματα. Οι απαντήσεις θα δοθούν αύριο και μεθαύριο. Γιατί, μετά από ενενήντα ή και περισσότερα λεπτά αγώνα, για κάποιους θα είναι «θάνατος τ’ άλλα, θάνατος μονάχα«, ενώ για κάποιους άλλους ζωή και θρίαμβος. Δέκα παρά τέταρτο η ώρα που βραδιάζει.