Μουράτ Δ΄, ο σουλτάνος που είχε απαγορέψει σχεδόν όλες τις απολαύσεις (μικρογραφία από το μουσείο του Τοπκαπί)
Δεν το έχουν πάρει άλλοι, για τον απλούστατο λόγο ότι εκείνοι όχι μόνον έχουν αποποιηθεί το δικό τους μερίδιο, αλλά πιστεύουν ότι το ίδιο οφείλω να πράξω κι εγώ.
Πρέπει λοιπόν να χαιρόμαστε για μια νίκη της ποδοσφαιρικής ομάδας που υποστηρίζουμε ή όχι; Για ποιους λόγους πρέπει να αρνηθούμε αυτό που θα έπρεπε να είναι προφανές λαμβανομένης υπόψη της ίδιας της φύσης και της λειτουργίας του αθλήματος/ θεάματος; Δεν υπάρχει τίποτε κακό στο να αποκομίζεις θετικά συναισθήματα από το ποδόσφαιρο. Κακό είναι να νομίζεις ότι το αποτέλεσμα ενός ποδοσφαιρικού αγώνα πρόκειται να εξαφανίσει ως διά μαγείας όλα τα σοβαρά προβλήματα τα οποία αντιμετωπίζεις στη ζωή σου ή τα οποία ταλαιπωρούν την κοινωνία στην οποία ανήκεις. Όμως το πρώτο (η χαρά) δεν συνεπάγεται κατ’ ανάγκη το δεύτερο (την πεπλανημένη ερμηνεία της πραγματικότητας). Πολύ χειρότερο είναι βέβαια να πιστεύεις ότι η επικράτηση της ομάδας σου σε εντάσσει αυτοδικαίως σε ένα «ανώτερο σύνολο». Ένα από τα κύρια επιχειρήματα των επικριτών του ενθουσιασμού για το ποδόσφαιρο είναι ακριβώς το ότι το άθλημα ενέχει τον κίνδυνο να εθίσει το άτομο σε ψυχολογία μάζας και να το καταστήσει ευπρόσβλητο σε φανατισμούς και ιδεολογίες μίσους. Το, μεταξύ άλλων και μπορχεσιανό, επιχείρημα αυτό εμπεριέχει σοβαρή δόση αλήθειας. Δεν ισχύει όμως μόνο για το ποδόσφαιρο. Ισχύει κατά μείζονα λόγο για πολιτικές και άλλες ιδεολογίες, θρησκευτικά δόγματα κ.ο.κ. Έπειτα, η αιτιώδης συνάφεια μεταξύ ποδοσφαίρου και ιδεολογιών μίσους ούτε είναι αυταπόδεικτη ούτε, κυρίως, υφίσταται οπωσδήποτε σε όλες τις περιπτώσεις. Έ, ναι, υπάρχουν άνθρωποι που χαίρονται ως άτομα και με επίγνωση της πραγματικής σημασίας του ποδοσφαίρου, ικανά να διακρίνουν την αυτοτελή αξία του δεύτερου χωρίς να την υπερεκτιμήσουν και να της αποδώσουν ιδιότητες που δεν διαθέτει. Έχω επίσης την εντύπωση ότι η οξύτατη πολιτική, κοινωνική και οικονομική κρίση που πλήττει τη χώρα μας τα τελευταία χρόνο έχει καταστήσει πιο υπεύθυνους πολλούς από τους Έλληνες ποδοσφαιρόφιλους και τους έχει βοηθήσει να συνειδητοποιήσουν τη διαφορά μεταξύ πρόσκαιρου ή δευτερεύοντος και ουσιώδους.
Τέλος, όλοι, μηδενός εξαιρομένου, χαιρόμαστε για πράγματα με χαρακτηριστικά παρεμφερή αυτών του ποδοσφαίρου. Όλοι χαιρόμαστε για μια θεατρική παράσταση, ένα κινηματογραφικό έργο, μια συναυλία, ένα ωραίο φαγητό ή ένα ποτήρι καλό κρασί. Όλα αυτά δεν ασκούν καμία άμεση επίδραση στον αγώνα για την εξάλειψη των ουσιαστικών προβλημάτων. Κάνουν, όμως, καλύτερη τη ζωή μας με τρόπο απτό και άμεσο. Γιατί, από όλα αυτά, πρέπει μόνο η ποδοσφαιρική χαρά να μας προκαλεί τύψεις; Μήπως επειδή πίσω από τις επικρίσεις των διάφορων κηνσόρων υπάρχει συχνά ο αγνός ελιτισμός; Μήπως το πρόβλημα είναι ότι το ποδόσφαιρο θεωρείται ψυχαγωγικό προϊόν κατώτερης ποιότητας, «λαϊκό», απευθυνόμενο σε κοινό «χαμηλού μορφωτικού επιπέδου»; Δεν θα επιχειρήσω να αντικρούσω επί του παρόντος την επιχειρηματολογία αυτή. Αν θέλει κάποιος μπορεί να ξαναδιαβάσει τις πρώτες αναρτήσεις του ιστολογίου αυτού. Θα περιορισθώ μόνο στη διαπίστωση ότι ο ρόλος του αστυνόμου της χαράς του άλλου δεν μου μοιάζει και πολύ συμπαθής. Θα επισημάνω ότι η στάση αυτή δεν συνάδει προς την ιδεολογία του σεβασμού του διαφορετικού, διότι αυτή δεν νοείται επιλεκτικά, με κριτήριο του τι μας αρέσει και τι θεωρούμε άξιο σεβασμού. Ας αφήσουμε στην άκρη τις διάφορες διδασκαλίες και τα μαθήματα αγωγής και συμπεριφοράς. Είναι παράλογο να επιβάλλεις στον άλλο τους λόγους για τους οποίους πρέπει ή δεν πρέπει να χαίρεται. Η παρατήρηση ισχύει και για τα δύο στρατόπεδα, τόσο για αυτό των φίλων όσο και για εκείνο των εχθρών του ποδοσφαίρου.
Δεν χρειάζονταν και τόσο πολλά: Τελικά αρκούσε η προσθήκη δύο δημιουργικών παικτών με στοιχειώδη τεχνική κατάρτιση (Καραγκούνη και Χριστοδουλόπουλου), σε συνδυασμό με μια αναγκαστική απουσία, για να μεταμορφώσει την εθνική Ελλάδος από σύνολο που παίζει κάτι σαν ποδόσφαιρο σε κανονική ποδοσφαιρική ομάδα. Την ευνοήσε επίσης η συγκυρία να κρίνεται το μέλλον της στη διοργάνωση από ένα μόνο παιχνίδι: σε τέτοιες περιστάσεις η εθνική έχει δείξει ότι μπορεί να ξεπερνά τον εαυτό της (ας θυμηθούμε το παιχνίδι με τη Ρωσία στο Ευρωπαϊκό του 2012 ή, κατ’ αναλογία, τη διαχείριση των μπαράζ για την πρόκριση στα ΠΚ του 2010 και του 2014). Οι δύο αναγκαστικές αλλαγές λόγω τραυματισμών κατά τη διάρκεια του αγώνα δεν επηρέασαν τη θετική μεταμόρφωση: η αλλαγή τερματοφύλακα δεν έπαιξε κάποιο ουσιώδη ρόλο, λόγω και του μικρού αριθμού επικίνδυνων φάσεων που δημιούργησαν οι αντίπαλοι, ενώ η αντικατάσταση του Κονέ από τον Σάμαρη έκανε τελικά καλό, χωρίς ο δεύτερος να είναι καλύτερος ως μονάδα από τον πρώτο. Τα χαρακτηριστικά παιχνιδιού του μέσου του ΟΣΦΠ ήταν πιο κατάλληλα για το συγκεκριμένο παιχνίδι, μια και το κέντρο της ομάδας απέκτησε βάθος χωρίς να υπάρχει μεγάλη απόσταση ανάμεσα στις γραμμές. Τέλος, δεν μπορούμε να αρνηθούμε ότι βοήθησε στην επιτυχία της εθνικής και η εντελώς αποτυχημένη διαχείριση του παιχνιδιού εκ μέρους των παικτών και της τεχνικής ηγεσίας της Ακτής Ελεφαντοστού. Λογική ήσσονος προσπαθείας, υπέρμετρο άγχος και τακτική αφέλεια που δεν συγχωρείται στο επίπεδο αυτό. Η νίκη ήρθε εντελώς αγχωτικά, με το πέναλτυ του Σαμαρά στις καθυστερήσεις (2-1), αλλά τυχόν διαφορετικό αποτέλεσμα θα ήταν άδικο με βάση την εικόνα των ομάδων. Η Ελλάδα ήταν καλύτερη, επιθετικότερη και πιο ουσιαστική.
Στο άλλο παιχνίδι του Γ’ ομίλου οι όποιες φιλοδοξίες της Ιαπωνίας να διεκδικήσει πρόκριση έσβησαν γρήγορα. Η Κολομβία έδειξε τη σοβαρότητα και τον εντυπωσιακό πλούτο του έμψυχου δυναμικού της (4-1).
Πάει κι η Σκουάντρα Ατζούρρα: Πριν ξεκινήσει η διοργάνωση ποιος περίμενε ότι τελικά από τον Δ΄ όμλο θα αποκλείονταν και η Αγγλία (εντάξει αυτό το περιμέναμε ορισμένοι) και η Ιταλία; Ωστόσο, στο κρίσιμο παιχνίδι εναντίον της Ουρουγουάης (0-1) η Σκουάντρα Ατζούρρα ουσιαστικά δεν εμφανίστηκε καν στον αγωνιστικό χώρο του Εστάντιου ντας Ντούνας του Νατάλ. Εξαντλημένη από τα συνεχή κουραστικά ταξίδια, φοβισμένη, προσπάθησε να παίξει για το 0-0 που θα της χάριζε την πρόκριση και μοιραία υπέκυψε χωρίς να δώσει μάχη. Μπορεί βεβαίως να διαμαρτύρεται για την αυστηρότατη αποβολή του Μαρκίζιο και για το ότι δεν αποβλήθηκε ο Σουάρες, όμως η ίδια δεν έκανε απολύτως τίποτε για να αλλάξει τη μοίρα της. Πιο αποφασιστική και με ουσιαστικότερες ευκαιρίες, η Ουρουγουάη ήθελε περισσότερο τη νίκη και την κατέκτησε.
Δυο λόγια για την τιμωρία του Σουάρες: ο Ουρουγουανός είναι ψυχάκιας κι έπρεπε να αποβληθεί και να τιμωρηθεί. Η ίδια η ποινή όμως είνει υπέρμετρα αυστηρή (σε αυτό συμφωνεί ως κι ο Κιελλίνι, το θύμα της επίθεσης), δυσανάλογη προς το παράπτωμα κι ελαφρώς υποκριτική. Είναι αποτέλεσμα της ενορχηστρωμένης εκστρατείας των αγγλόφωνων ΜΜΕ (αυτών δηλαδή που διαμορφώνουν την παγκόσμια κοινή γνώμη) και σαφώς υπερβολική, καθόσον εξαντλεί την αυστηρότητα σε μια γραφική συμπεριφορά με ψυχοπαθολογικά αίτια, την ώρα που οι διάφοροι χασάπηδες των γηπέδων αντιμετωπίζονται με περισσότερη επιείκεια μια και η συμπεριφορά τους μοιάζει σε κάποιους πιο ταιριαστή με ένα «αντρικό και σκληρό» σπορ. Τέλος, ως καταναλωτής του προϊόντος θεάματος που λέγεται ποδόσφαιρο αισθάνομαι ότι η απόφαση με πλήττει, μια και θα λείψει από τη διοργάνωση ένας από τους παίκτες που έκαναν τη διαφορά. Ας πρόσεχε, θα μου πείτε. Δίκιο θα έχετε σε κάποιο βαθμό.
Κανείς δεν πρόκειται να θυμάται τον αγώνα Κόστα Ρίκα-Αγγλίας (0-0). Η Κόστα Ρίκα επιβεβαίωσε τη σοβαρότητά της, η Αγγλία επιστρέφει άδοξα και πολύ νωρίς στη βάση της, με τρόπο αντιστρόφως ανάλογο των ευσεβών πόθων των οπαδών της που περίμεναν διακρίσεις ή ακόμη και κατακτήσεις τροπαίων.
Παιχνίδια αδιάφορα και τυπικές διαδικασίες: Λίγοι επίσης θα θυμούνται τους αγώνες της τελευταίας αγωνιστικής στον πέμπτο όμιλο. Με πολλές αλλαγές, αδικαιολόγητα νεύρα και σχετική αδιαφορία η Γαλλία, με περιορισμένες δυνατότητες να κάνει την έκπληξη ο Ισημερινός. Καθώς στην πορεία προστέθηκε η ανάγκη επικράτησης με διαφορά κι η αποβολή του αρχηγού του Εκουαδόρ (Α. Βαλένσια), η αποστολή πρόκρισης έγινε σχεδόν αδύνατη για τους Λατινοαμερικάνους και η ισοπαλία χωρίς τέρματα ήρθε σχεδόν φυσικά. Η Ελβετία από την πλευρά της εκμεταλλεύθηκε την εκτελεστική δεινότητα του Σακίρι και την απίστευτη αδυναμία των παικτών της Ονδούρας στην τελική προσπάθεια για να σφραγίσει δίχως άγχος το εισιτήριό της για την επόμενη φάση (3-0).
Θετικά σημάδια και λόγοι ανησυχίας: Χωρίς έκπληξη τελείωσε κι ο έκτος όμιλος. Σε ένα θεαματικό παιχνίδι με γρήγορο ρυθμό, η Αργεντινή επικράτησε της Νιγηρίας 3-2. Η Αλμπισελέστε μπορεί να κρατήσει ως θετικά τη νίκη και την πρωτιά στον όμιλο, καθώς και την επιθετική αποτελεσματικότητά της που όφειλε στον Μέσσι. Σημειώνονται βήματα προόδου στο θέμα της βέλτιστης εκμετάλλευσης του μεγάλου αστεριού της ομάδας, αν κι ακόμη απέχουμε πολύ από το ιδανικό. Ωστόσο δεν είναι και λίγα τα σημάδια που πρέπει να προκαλέσουν προβληματισμό: η αργεντίνικη άμυνα έδειξε εξαιρετικά ασταθής απέναντι σε μια επίθεση αξιόλογη μεν, αλλά όχι και φόβητρο. Προβληματική αλληλοκάλυψη, όχι πάντα σωστές τοποθετήσεις κι ατομικά λάθη (όπως αυτά του Φερνάντες της Νάπολι). Επίσης, το υποτίθεται ποιοτικό τρίο Ντι Μαρία, Ιγουαΐν, Αγουέρο συνεχίζει να απογοητεύει και να μην προσφέρει τίποτε το ουσιαστικό. Όταν βγήκε ο Μέσσι η επίθεση της Αργεντινής έμοιαζε ξεδοντιασμένη. Στο άλλο ματς του ομίλου αποδείχθηκε ότι η Βοσνία έπρεπε να αποκλεισθεί για να παίξει σύμφωνα με τις δυνατότητές της. Το Ιράν έμοιαζε κατώτερο των περιστάσεων σε όλη τη διάρκεια του αγώνα κι αποχαιρέτησε τη διοργάνωση (3-1).
Οικογενειακό δίτερμα και ματς απελπισμένων: Ο αγώνας Πανιωνίου-Πλατανιά… συγγνώμη Γερμανίας-ΗΠΑ ήταν σχεδόν όπως τον περιμέναμε. Δεν τελείωσε βεβαίως ισόπαλος, αλλά το 1-0 για τους Γερμανούς ήρθε με τρόπο που έδειχνε μεγάλη προσοχή μην τυχόν και συμβεί κανένα απρόπτο στον άλλο αγώνα και μέριμνα για την πρόκριση αμφοτέρων των ομάδων. Γενικώς, ατμόσφαιρα που ταιριάζει σε οικογενειακό δίτερμα κι όχι σε παιχνίδι τελικής φάσης ΠΚ. Πώς όμως θα μπορούσε τελικά να τεθεί σε κίνδυνο η πρόκριση των Αμερικανών; Η Πορτογαλία δεν βρισκόταν σε κατάσταση ούτε καν για να προσπαθήσει να διεκδικήσει νίκη με πολύ μεγάλο σκορ. Όσο για την Γκάνα (για την οποία είναι η πρώτη φορά που αποκλείεται από τη φάση των ομίλων), δεν μπήκε καν στο κλίμα του παιχνιδιού και στη μάχη για την πρόκριση. Όταν την προηγούμενη ημέρα αποκλείεις δύο από τα βασικά στελέχη σου (Μουντάρι και Μπόατενγκ) για πειθαρχικούς λόγους, είναι σαφές ότι το κλίμα στην ομάδα δεν είναι το κατάλληλο για τέτοια πράγματα. Κρίμα για το αφρικανικό ποδόσφαιρο! Η τελική επικράτηση των Πορτογάλων έχει σημασία μόνο χάριν πληρότητας των στατιστικών στοιχείων (2-1).
Τα φεννέκ στους 16: Το Βέλγιο φαίνεται πως εμπνεύσθηκε από τη μεγάλη γείτονα Γαλλία στην προσέγγιση του τελευταίου του παιχνιδιού. Πολλές αλλαγές στην αρχική σύνθεση, πολλά κι αδικαιολόγητα νεύρα στον αγώνα. Κατάφερε να νικήσει με το γκολ που σημείωσε ο αρχηγός του (Βερτόνγκεν), έχοντας ως αντιπάλους τους Νοτιοκορεάτες που τελικά κέρδισαν τον τίτλο της πιο αδιάφορης για τον ουδέτερο θεατή ομάδας του τουρνουά. Στην κρισιμότατη σύγκρουση του ομίλου, οι Ρώσοι παρουσιάστηκαν βελτιωμένοι αλλά όχι αρκετά. Είχαν καλύτερη κυκλοφορία της μπάλας, αλλά τους έλειψε πέρα από το πάθος για τη νίκη κι ένας πραγματικός φορ περιοχής (πέραν του Κερζακόφ) που θα τελείωνε τις φάσεις και το ματς. Μαχητικοί οι Αλγερινοί, απειλούσαν μόνο στις στημένες φάσεις. Κέρδιζαν, όμως, τόσο πολλές που ήταν μαθηματικά βέβαιο ότι σε κάποια από αυτές θα ερχόταν και το γκολ (που ήρθε με τη βοήθεια του γκαφατζή Ακινφέγιεφ – ο οποίος, πάντως, είχε σαφώς επηρεαστεί κι από τα λέιζερ των οπαδών της Αλγερίας). Από την ομάδα του Χαλίλοτζιτς θα επαινέσουμε την αγωνιστικότητά της και το πνεύμα αυταπάρνησης και προσήλωσης στον στόχο το οποίο επέδειξε. Όχι και κάποιες άλλες συμπεριφορές που παρέπεμπαν σε αγώνα ελληνικού πρωταθλήματος χαμηλότερης κατηγορίας. Ας χαρεί όμως κι αυτή η χώρα που τόσο έχει υποφέρει.
Και τώρα;
Ο ερειπωμένος ναός της Άμωμης Σύλληψης (17ος αι.), Ουχαρράς, Κόστα Ρίκα
Οι αγώνες της φάσης των ομίλων έχουν τη χάρη τους. Σου επιτρέπουν να παρακολουθήσεις αρκετές φορές όλες τις ομάδες και να διαπιστώσεις πόσο έξω έχεις πέσει στα προγνωστικά σου. Τόσο αυτά που έκανες πριν τη διοργάνωση, όσο κι εκείνα μετά την πρώτη αγωνιστική. 🙂 Το πραγματικό Μουντιάλ, όμως, αρχίζει με τα νοκ άουτ παιχνίδια. Για τα παιχνίδια της φάσης των 16 μπορούμε να παρατηρήσουμε ότι μόνο τρία έχουν καθαρό φαβορί: Αργεντινή-Ελβετία, Γαλλία-Νιγηρία, Γερμανία-Αλγερία. Η Βραζιλία, ως διοργανώτρια, είναι βεβαίως φαβορί στην αναμέτρηση με τη Χιλή, αλλά δεν θα περάσει κι εύκολα. Το Βέλγιο έχει σαφώς καλύτερο υλικό από τους Αμερικανούς, αλλά είναι άπειρο και με προβλήματα στο ροντάρισμα της ενδεκάδας, στοιχείο που καθιστά δυνατή την έκπληξη. Οι υπόλοιπες τρεις αναμετρήσεις είναι εντελώς αμφίρροπες. Στον αγώνα μεταξύ δύο ομάδων που εντυπωσίασαν στον πρώτο γύρο, δηλ. της Ολλανδίας και του Μεξικού, θα δώσω προβάδισμα (προς κατάπληξη των περισσότερων) στο Μεξικό, λόγω ατομικού κι ομαδικού ταλέντου του και λόγω αίσθησης ότι το σύμπλεγμα ανωτερότητας που ενδεχομένως θα έχουν οι Ολλανδοί δεν θα τους βοηθήσει καθόλου. Εκτός κι αν τελικά βγει στην επιφάνεια το σύμπλεγμα κατωτερότητας των Μεξικανών απέναντι στις πολύ καλές ευρωπαϊκές ομάδες. 😉
Με κριτήριο την απόδοση στους έως τώρα αγώνες, η Κόστα Ρίκα θα έπρεπε κι αυτή να θεωρηθεί φαβορί στην αναμέτρησή της με την εθνική Ελλάδας. Δεν μετρά μόνο αυτό. Η εθνική μας έχει μπροστά της μια τεράστια ευκαιρία: είναι πάντα προτιμότερο να αντιμετωπίζεις μια ομάδα χωρίς βαριά φανέλα, παρά κάποια που φοβάσαι το όνομα και την ιστορία της. Αρκεί φυσικά να έχει μελετηθεί επαρκώς το παιχνίδι του αντιπάλου και να μην επικρατήσουν οι ανόητες απόψεις του στυλ «αυτούς τους έχουμε».
Ίσως όμως το πιο συγκλονιστικό παιχνίδι να είναι αυτό της Κολομβίας με την Ουρουγουάη. Μια ανερχόμενη ομάδα με πολύ πλούσιο υλικό και τακτική ωριμότητα απέναντι σε μια από τις ιστορικότερες εθνικές του παγκόσμιου ποδοσφαίρου, η οποία διαθέτει και ταλέντο και αγωνιστικό φρόνημα. Ο Σουάρες θα της λείψει, αλλά αυτό δεν καθιστά κι αυτόματα φαβορί την εξαιρετική ομάδα των Καφετέρος. Είθε το θέαμα να είναι αντάξιο των προσδοκιών μας!
Ο Ρογήρος πάει Μουντιάλ 
Ε, ναι! Πολλά λάικ για την εισαγωγή που μόλις ολοκλήρωσα.
(Πάω να διαβάσω τα ποδοσφαιρικά, τώρα)
Μερσί, Δρα! Να δούμε μπάλα, βεβαίως, πρώτα. 🙂
Ε, και τα ποδοσφαιρικά, ψύχραιμα και αντικειμενικά.
Πάμε ρε εθνικάρααααα! (Με πεζό προς αποφυγή παρεξηγήσεων.) Πού θα ξανάβρεις τέτοια ευκαιρία να πας παραλία μέχρι τον τελικό (ακολουθεί η Κόστα Μπάζα 😀 και βλέπουμε). Συμφωνώ απόλυτα ότι η διαχειριστική πείρα και το υλικό της galanolefki, αλλά και η γνώση του «άγνωστου» παρά τοις άλλοις αστεριού Κάμπελ από τα οικογενειακά διτέρματα του Γαύρου μπορεί να αποδειχτούν κρίσιμα κρυφά όπλα. Μην υποτιμούμε και τη γνώση του Ρουίς από τη Φούλαμ via Karagounis…
Κρίμα για τη Χιλή, άξιζε κάτι παραπάνω και τη σταμάτησε το δοκάρι στο 120΄ και στο τελευταίο πέναλτι.
Θυμάστε όταν ήμασταν μικροί που όποιος δεν ήξερε καλή μπάλα έπαιζε στην άμυνα; Ε, κάτι τέτοιο πιστεύω πλέον ότι γίνεται στη Βραζιλία ανάποδα. Όποιος δεν ξέρει μπάλα τον βάζουν σέντερ φορ. Ο ένας χειρότερος από τον άλλον. Μ’ έναν οποιονδήποτε κανονικό σέντερ φορ από το ελληνικό πρωτάθλημα, θα είχε τελειώσει τον αγώνα πριν από την παράταση η Βραζιλία, κι ας ήταν και πάλι μετριότατη.
Πράγματι, η Χιλή άξιζε κάτι περισσότερο. Η φάση του σουτ του Πινίγια είναι καθοριστική.
Δεν νομίζω ότι η Βραζιλία μπορεί να τα καταφέρει με τα ψέμματα. Κάπου θα σκοντάψει. Και το πρόγραμμά της είναι γεμάτο παγίδες (Ουρουγουάη ή Κολομβία και στον ημιτελικό, αν, Γερμανία ή Γαλλία).
Τι άτιμο και περίεργο πράμα το ποδόσφαιρο! Πόσο ωραία τα έγραψες αγαπητέ Ρογήρε! Oμολογώ πως δεν ήθελα να αποκλειστεί σήμερα η Βραζιλία, αλλά στην πορεία του αγώνα έγινα Χιλιανός. O παίκτης του οποίου η οβίδα στην παράταση θα άφηνε σέκος όλο το Π.Κύπελλο, και θα γινόταν αιώνιο ίνδαλμα στη Χιλή,ο Πινίζια ,έμελλε να ήταν από τους μοιραίους που θα έχανε πέναλτυ. To φοβερότερο ,και παρντόν για την αυτοαναφορά, ο παίκτης αυτός είχε παίξει το 2009 5-6 ματς όλα κι όλα στον Απόλλωνα Λεμεσού και έτυχε να πιούμε και κανα-δυο μπύρες παρέα κάποιο βράδυ 😆
Πότε πρόλαβες, βρε θηρίο. Ούτε μισή σαιζόν δεν πρέπει να έπαιξε στη μεγαλόνησο ο Πινίγια (ή Πινίζια όπως σωστότερα τον λες συ).
5 ματς λέμε,τι μισή σαιζόν; Ε, έτυχε ! Έπεσα πάνω σε έναν γνωστό Απολλωνίστα ,αυτός έπινε μπύρες (Carlsberg φυσικά..ΚΕΟ πίνουν οι Αελίστες) με άλλους Απολλωνίστες κ.λ.π. κ.λ.π. 🙂
Ας πει κάποιος στους σχολιαστές στο ΡΙΚ πως ο Ροντρίγκες είναι Χάμε(ς) κι όχι Τζέιμς! Aλήθεια οι πατριώτες εν Ελλάδι σπορκαστεραίοι πώς τον λένε;
(έχω τη δυστυχία να τους ακούω (δηλαδή τον Σπυρόπουλο) μόνο όταν παίζει η Ελλάδα, όπως σήμερα καλή ώρα.)
Το διόρθωσαν σε Χάμες. Αλλά τον Ζζζζζο, εκεί, Τζο. Πώς λέμε Τζοάο Χαβελάντζε, ο τέως Γεωργιανός πρόεδρος της ΦΙΦΑ;
Καλά και τον Jara σε ρεπορτάζ καναλιού τον έκαναν Ο’Χάρα (από μέσα από το Δουβλίνο)
Α ρε κατακαημένε Victor Jara
Τελικά, άμα κλαίγεσαι επί 40 χρόνια ότι είσαι τάχα μου αδικημένος από τη ζωή κάτι σου δίνουν στο τέλος.
Ρογήρε, η εισαγωγή σου ήταν ένα στοχαστικό κείμενο υψηλών αξιώσεων, που καταπιάνεται με πολλά και πολύ σοβαρά πράγματα ταυτόχρονα. Δεν έχει νόημα να τα πιάσει κανείς ένα ένα —αυτά χρειάζονται βραδινή απόδραση από την καυτή Αθήνα σε κάποιο δασάκι με καλοκαιρινή διάθεση και πολλές μπίρες! Αντ’ αυτού θα σταθώ σε ένα σημείο: στη φύση του ποδοσφαίρου. Το ποδόσφαιρο, όπως όλα τα αθλήματα, είναι εξ ορισμού δραστηριότητα ανταγωνιστική. Κάποιος πρέπει να νικήσει στο τέλος (κι αυτό παρότι προβλέπεται ως έκβαση και η ισοπαλία —θυμήσου πως υπάρχουν αθλήματα όπου ισοπαλία δεν προβλέπεται). Αυτό από μόνο του προκαλεί (ή οξύνει τα ήδη υπάρχοντα) αισθήματα ομαδικότητας, συσπείρωσης, συγκρουσιακής αντιπαράθεσης. Να σου θυμίσω ότι η τέτοιας μορφής αντιπαράθεση δεν είναι εγγενής, ότι οι ανθρωπολόγοι έχουν βρει κοινωνίες με αθλητικές δραστηριότητες που απαιτούν ισοτιμία στην έκβαση, όπου τα παιχνίδια αναμένεται να λήγουν ισόπαλα και γι’ διαρκούν τόσο όσο χρειάζεται για να βάλει γκολ κι αυτός που χάνει στο σκορ.
Αγαπητέ Earion, καλώς βρεθήκαμε κι εδώ! Με το καλό να μας δοθεί κι η ευκαιρία να τα πούμε και για τα θέματα της εισαγωγής (μια και, εκτός των άλλων, έχω ακούσει πολλά ως υπερασπιστής του ποδοσφαίρου τον τελευταίο καιρό 🙂 ).
Πιθανώς και να μην είναι εγγενής αυτή η αντιπαράθεση, υπάρχουν ωστόσο πολλές περιπτώσεις κοινωνιών με τέτοια νοοτροπία. Όπως, καλή ώρα, η αρχαιοελληνική και το αγωνιστικό πνεύμα της. 😉
Εαρίωνα, λες ότι η εγγενής ανταγωνιστικότητα του ποδοσφαίρου (και όχι μόνο) προκαλεί και οξύνει τη συγκρουσιακή αντιπαράθεση. Συμφωνώ, σε ποιο πλαίσιο όμως; Ο εγγενής λειτουργικός ρόλος των ανταγωνιστικών αθλημάτων στις κοινωνίες μας δεν είναι η μαθησιακή διαδικασία εμπέδωσης της ομαδικότητας, της συσπείρωσης, της αντιπαράθεσης, της νίκης και της ήττας σε ένα πλαίσιο μη πραγματικής σύγκρουσης; Εμένα δεν μου φαίνεται καθόλου άχρηστη αυτή η προσομοίωση. Το ότι η συμβολική σύγκρουση του αθλητικού παιγνίου μετατρέπεται ενίοτε σε πραγματική σύγκρουση αποτελεί, νομίζω, μια μη υποχρεωτική διαστροφή της λειτουργικής διαδικασίας του παίζειν. Οι λόγοι της εκτροπής είναι μεγάλο ζήτημα, που όντως θέλει ήσυχη κουβέντα σε πιο χαλαρό πλαίσιο, αλλά δεν νομίζω πως η εκτροπή είναι νομοτελειακή.
Ηρθα απ υο βουνό για το 2 ημιχρονο!
Άντε παμε γερά!
Δεν πειράζει…
Πάμε γερά!
Έλα ελλαδάρΑ!!!!
Δεν πειράζει
Καλό καλοκαιρι σας εύχομαι
Καλό καλοκαίρι, Munich!
Χάθηκε μια τεράστια ευκαιρία. Το παιχνίδι έπρεπε να το καθαρίσουν στην παράταση, όταν οι Κοσταρικανοί είχαν σκάσει από την κούραση παίζοντας και με παίκτη λιγότερο. Τι να γίνει, όμως. Κρίμα!
Eίναι σχεδόν βέβαιο ,εκτός κι αν σουτάρουν Γερμανοί που τα ρίχνουν πάντα στις γωνίες ,πως τουλάχιστον ένα πέναλτυ πάει στο κέντρο. Οι Κοσταρικανοί σούταραν δύο…
Το τελευταίο παιχνίδι του Σάντος συνόψισε αποτελεσματικά την έως τώρα εικόνα της Εθνικής Σάντος. Παίξαμε καλύτερα απ’ ό,τι περίμενα μέχρι το τυχερό γκολ των Κοσταρικανών. Και μετά ο Σάντος έκανε όλες τις λάθος κινήσεις. Αμέσως ένα παλιομοδίτικο 4-4-2, με Μήτρογλου και Σαμαρά μπροστά και έξοδο του Σάμαρη από την ενδεκάδα, ενός χαφ που είχε ξεκινήσει άσχημα αλλά είχε συνέλθει στην πορεία του αγώνα και έχει και την απαραίτητη κάθετη. Η ομάδα κόπηκε στη μέση και το κακό ολοκληρώθηκε με την προσθήκη του Γκέκα, που απάλυνε κάπως τον πόνο μου για την άθλια εικόνα του Μήτρογλου, όντας ακόμη χειρότερος. Αντί να μπει ένας δημιουργικός παίκτης (Φετφατζίδης) που θα μπορούσε να διασπάσει με ατομική ενέργεια την άμυνα των Κοσταρικανών, γεμίσαμε επιθετικούς που έκαναν σουτ με το καλάμι και έβγαιναν οφσάιντ. Γιόμα κι Άγιος ο Θεός. Κι όταν ήρθε η ώρα να μπει ο Κατσουράνης, που δικαίως μπήκε εκεί που είχαμε φτάσει γιατί δεν είχαμε κάθετη, αντί να βγει ο κατάκοπος Καραγκούνης, βγήκε ο άλλος τρεχαλατζής χαφ ο Μανιάτης.
Και πάνω που έβριζα τον Σάντος, στις καθυστερήσεις, ισοφαρίσαμε με τρόπο πολύ χαρακτηριστικό για αυτήν την Εθνική, με γκολ που έφτιαξε ο χειρότερος ίσως παίκτης της 23άδας (Γκέκας) και εκτέλεσε ο βασικός υπεύθυνος για το γκολ που είχαμε δεχτεί (Παπασταθόπουλος). Μας έχει συνηθίσει αυτή η ομάδα σε τέτοια παλαβά, που δεν σ’ αφήνουν ούτε να γκρινιάξεις με την ησυχία σου.
Στην παράταση, το αριθμητικό μας πλεονέκτημα δεν φάνηκε, γιατί η ομάδα ήταν ανορθολογικά χτισμένη και ο Καραγκούνης κατάκοπος. Δεν με εξέπληξε ότι φτάσαμε στα πέναλτι, όπου απλώς κέρδισε ο καλύτερος τερματοφύλακας.
Τέτοια ευκαιρίανα βρεθείς στους 8 Παγκοσμίου Κυπέλλου δεν ξαναβρίσκεται εύκολα, για να μην πω ότι δεν την ξαναβρίσκεις καθόλου… πάντως η φάτσα του Γκέκα πριν εκτελέσει το πέναλτι τα έλεγε όλα…
Σήμερα διάβασα ότι ο Νάβας είχε συνυπάρξει με τον Γκέκα κάποιο φεγγάρι στη Λεβάντε. Είμαι περίεργος: κανείς δεν σκέφτηκε ότι οι τερματοφύλακες θυμούνται πώς σουτάρουν τα πέναλτι οι συμπαίκτες τους στις προπονήσεις; Και είναι δυνατόν να κερδίζεις το νόμισμα και να δίνεις στον άλλον, τον άγνωστο, τον ψυχολογικά ανεβασμένο που σώθηκε από του Χάρου τα δόντια, το δικαίωμα να σουτάρει πρώτος και να σε βάλει στην πρέσα (με τον καλό του τερματοφύλακα) επί πέντε πέναλτι; Σήμερα διάβασα πάλι ότι 12 στις 13 ομάδες που ξεκίνησαν πρώτες τα πέναλτι σε Παγκόσμιο, προκρίθηκαν; Είναι δυνατόν να μην εξετάζει το τεχνικό τιμ από πιο πριν αυτά τα στοιχεία και, κυρίως, να μην καταλαβαίνει τη σημασία τους;
Όσο για το ουσιαστικό, το αγωνιστικό μέρος, τα είπε καλά ο π2. Η ομάδα ήταν άθλια, οι αλλαγές χωρίς λογική και, για να μην κρυβόμαστε, η γύμνια του ελληνικού ποδοσφαίρου ολοφάνερη, όταν δεν μπορείς να έχεις καν έναν αποτελεσματικό κεντρικό κυνηγό ή, έστω, έναν ταλαντούχο πιτσιρικά μαζί για ρεζέρβα.
Είναι αλήθεια ότι το Euro 2004 έφτιαξε «ελληνική σχολή»: οι κεντρικοί αμυντικοί μας, παρόντες και απόντες είναι υψηλού επιπέδου. Έχει έρθει η ώρα να φτιάξουμε και κυνηγούς που θα βρίσκουν πλεχτό…
Δοκτορ, μην εισαι τοσο σκληρος, δηλ. η Βραζιλια εχει καλυτερους επιθετικούς, ε; 🙂
Πολλά ..λάικ και από μένα για την εισαγωγή, επίσης και για το σχoλιασμό που ακολούθησε στο νήμα σχετικά με το άτοπον της υπόθεσης ότι όσοι συμμετέχουν, πνευματικά τε και συναισθηματικά στο όλον πανηγύρι του ποδοσαφαίρου εθίζονται ή εκπαιδεύονται στους ..εκτροχιασμούς.
Μοιάζει, τηρουμένων των αναλογιών, με τις αιτιάσεις διάφορων ότι όσα παιδιά πάιζουν ..στακαμαν (και πόλεμο γενικότερα) εθίζονται στον πόλεμο και τη βία καιτον ανταγωνισμό (γενικότερα).
Θα δούμε αναλογίες και στην επιχειρηματολογία και στους φορείς της και πολλές άλλες. (τηρουμένων των αναλογιών λέμε, αλλά ..σα να τους βλέπω μπροστά μου να επιχειρηματολογούν για τον εθισμό στον πόλεμο των σημερινών παιδιών και πού πάμε και βαδίζωμεν με κάτι τέτοια 🙂 )
Ωστόσο θα είχε ενδιαφέρον να μείνουμε σε διαστάσεις που έχουν να κάνουν με τα μέσα, με τα οποία οι εν λόγω δραστηριότητες λειτουργούν μαζικά, καθώς και με τη διάσταση της (σχετικά 🙂 ) αυτόνομης λειτουργίας τους.
Ας πούμε το στάκαμαν (που λέγαμε) δεν είναι ακριβώς το ίδιο με τα ηλεκτρονικά παιχνίδια προσομοίωσης μαχών, τελευταίας γενιάς.
Αναλόγως η επαφή με τη διάσταση του ανταγωνισμού μέσω υποστήριξης μιας ομάδας, αλλά και γενικότερα μιας ιδέας που μας μπήκε , επειδή ..έτσι, κάτι για το οποίο το ποδόσφαιρο προσφέρεται, δεν είναι η ίδια σήμερα με την εποχή του …γουλανδρή.
Νομιζω ότι εύκολα θα παραδεχθούμε ότι τα μέσα αυτά έχουν και μια λειτουργία ως τέτοια, σχετικά αυτόνομη που λέμε και προφανώς υπάρχει ένα ζήτημα.
Η έκφραση της διάστασης του ανταγωνισμού και η αποτύπωσή της ως εγγραφή πίστωσης σε εθνικιστικές αφηγήσεις γίνεται με τρόπο πολύ πιο έυκολα και αποτελεσματικά, αφού τα ίδια μέσα και κοινές διαδρομές σήμερα διατρέχουν και επηρεάζουν πιο αφυκτικά διαφορετικούς χώρους που αφορούν την ιδεολογία, την πολιτική και το ..εποικοδόμημα (διαμόρφωση συνείδησης και τέτοια 🙂 ).
Υπάρχει λοιπόν ένα θέμα προς συζήτηση, απλώς αυτοί που το εξορκίζουν (όποιος ασχολείται με τη μπάλα κλπ κλπ) δεν προσφέρουν κάτι , το αντίθετο, βοηθούν στο να γίνει αυτή η συζήτηση στο γήπεδο των γενικέυσεων, αν γίνει μη συζήτηση δηλαδή.
Άλλωστε δεν είναι μόνον η διάσταση του ανταγωνισμού και τα συνεπαγόμενα αυτής στο ποδόσφαιρο, δεν είναι δηλαδή μόνο το ζήτημα του εθισμού στον εθνικισμό που ελ(λ)λοχεύει ως κίνδυνος.
Μη γελιόμαστε, αν σε κάτι μας εθίζει είναι στην ανάδειξη του ..βολουνταριστικού εαυτού μας.
Ένας ..κουλτουριαρέος φερειπείν που γουστάρει να υποστηρίζει το ποιοτικο ποδόσφαιρο (όπως και το καλό βιβλίο ή και το ψαγμένο φαγητό – χο χο χο) το εκφράζει εν προκειμένω υποστηρίζοντας την Ισπανία 🙂 , άλλος τον Πανιώνιο, διότι έτσι εκφράζει την υποστήριξη στην ιδέα του δημοκρατικού σοσιαλισμού κλπ[.
Προφανώς ένας ..μπρούτος που θέλει απλές γραμμές θα υποστηρίξει κά;τι άλλο (όχι άλλη ομάδα, άλλη έκφραση των ΄’οσων θέλει να διατυπώσει για το περιβάλλον και τον εαυτό του μέσα σε αυτό) και φτάνουμε μέχρι τον ..κάγκουρα, ή δεν ξέρω εγώ τι άλλο.
Δεν είναι λοιπόν το ζήτημα το ποδόσφαιρο, αυτό γίνεται τέτοιο, λόγω της τεράστιας διείσδυσής του σε ..γκλόμπαλ επίπεδο.
Νομίζω δε ότι η αντίληψη της αποτροπής ή της (ιδεολογικής) απαγόρευσης ενασχόλησης με αυτό έχει να κάνει με συγκεκριμένη αντίληψη ελέγχου των έκφρασης της ανθρώπινης επιθυμίας.
ΥΓ Μα καλά, είναι δυνατόν να αφήνεις το Γκέκα να χτυπήσει πέναλντυ;;
Αφού το πράμα φωνάζει, υπάρχει κάποιος λόγος να τον αδικήσεις τον άνθρωπο (εντάξει μάπα είναι τα τελευταία χρόνια, αλλά δεν του αξίζει και κάτι τέτοιο)
Αναγνώστη, είμαι ο πρώτος που θέλει να μην ξαναπαίξει ποτέ στην Εθνική ο Γκέκας, αλλά ήταν λογική επιλογή για την εκτέλεση των πέναλτι, και η εκτέλεσή του δεν ήταν άσχημη, απλώς έκανε καταπληκτική και δύσκολη απόκρουση ο Νάβας. Τα πέναλτι χάθηκαν από την αδυναμία του Καρνέζη να πιάσει κάποιο από αυτά περισσότερο από τις εκτελέσεις, οι περισσότερες από τις οποίες ήταν πρώτης ποιότητας.
Μιλώντας για Καρνέζη, θυμήθηκα ότι δεν προκάλεσε μόνο αστειάκια στο ελληνικό διαδίκτυο («Είπα ένα ανέκδοτο στον Καρνέζη. Δεν το έπιασε») αλλά και δηλητηριώδη σχόλια στο live του Guardian:
Karnezis was in carbon freeze. It was a strange one – he didn’t move, but he had time to learn to knit, write a novella and bake a batch of muffins before the ball trickled over the line.
Ακόμη πιο δηλητηριώδες ήταν το σχόλιο για το επιθετικό μας δίδυμο:
I’m no tactical expert, but it appears that in Gekas and Mitroglu Greece are pioneering the use of a revolutionary double False 9 system, where two players pretend to be footballers in order to distract the defense and free up space for the rest of team. It’s a pity Fulham couldn’t keep Mitroglu and Berbatov together in order to try it at club level.
βιτριολικό εγγλέζικο σχόλιο (κάτι πρέπει να πουν κι αυτοί οι κακομοίρηδες) από Guardian: : «I’m no tactical expert,» writes Jerry Parks, «but it appears that in Gekas and Mitroglu Greece are pioneering the use of a revolutionary double False 9 system, where two players pretend to be footballers in order to distract the defense and free up space for the rest of team. It’s a pity Fulham couldn’t keep Mitroglu and Berbatov together in order to try it at club level.»
Red, πιάσε κόκκινο.
έπιασα 🙂
Ευχαριστώ πολύ για τα σχόλιά σας, αγαπητοί φίλοι! Εύφημος μνεία στον Αναγνώστη για την κοινωνιολογική ανάλυσή του.
Στα αγωνιστικά, σας βρίσκω κάπως άδικους. Για τα δεδομένα της και σε σχέση με το πώς έπαιξαν άλλοι, με υλικό σαφώς ανώτερο του δικού μας, η εθνική δεν τα πήγε κι άσχημα.
Σε ατομικό επίπεδο θα μπορούσε να προστεθεί ότι για άλλη μια φορά το γκολ που δεχόμαστε ξεκινά από λάθος του Μανιάτη, ενώ αν ο Σάντος κρατά τον Καραγκούνη είναι διότι περιμένει από αυτόν να του ξεκλειδώσει το ματς. σκέψη όχι και τόσο εξωπραγματική. ΤΙ να πούμε ακόμη για τις σέντρες του Τοροσίδη που πήγαιναν η μία στα οπίσθια των αμυντικών κι η άλλη στα πουλιά του Ρεσίφε;
Όσο για τα σχόλια του Γκάρντιαν, κάνουν μπαμ ότι πρόκειται για τους συνήθεις βρετανικούς εξυπνακισμούς, γραμμένους από άσχετο με το ποδόσφαιρο.:)
Π2, λογική είναι η επιλογή, δεν μπορεί κάποιος να το αμφισβητήσει, ούτε να τον χρεώσει ότι εξ’ αιτίας του αποκλειστήκαμε και επίσης ας λάβουμε υπόψιν ότι στο συγκεκριμένο ματς μπήκε αλλαγή και μια καλή ενέργεια την έκανε (το σουτ που κατέληξε στο ριμπάουντ του Παπασταθόπουλου και το γκολ).
Όμως όλοι ξέρουμε ότι εδώ και μεγάλο διάστημα έχει ..ένα ψυχολογικό με το σκοράρισμα.
Νομίζω ότι δεν χρειάζεται να αναφερθούν παραδείγματα, απλώς να πω ότι περίφημο δοκάρι στην πρεμιέρα ήταν μια ακόμη απόδειξη ότι η κακοδαιμονία (του) συνεχίζεται.
Και εντάξει όσο και να είναι ντεφορμέ (ακόμη και αν λέγαμε ότι δεν ..κάνει το παιδί για την εθνική, πούλεγε και ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης για το ΓΑΠ σε ανύποτπο χρόνο) αχρηστος να σπρώξει τη μπάλα δεν ήταν ποτέ ούτε τώρα είναι.
Είναι φανερό ότι κάθε φορά που είναι έτοιμος να σκοράρει κάποιοι ..δαίμονες τον κάνουν να βλέπει το τέρμα μισό μετρο και οι αυτοκραστροφικές προβολές εμφανίζονται θριαμβεύουσες.
Όσοι έχουμε παίξει κάποιο άθλημα (ποδόσφαιρο ή μπάσκετ) καταλαβαίνουμε ότι αυτό συμβαίνει ακόμη και σε πολύ καλούς παίκτες και πολλές φορές.
Σε αυτήν την περίπτωση είναι εξαιρετικά ..ρίσκι να τον οδηγήσεις να ..αντιμετωπίσει το περπωμένο του σε οριακές καταστάσεις.
Και η χθεσινή ήταν τέτοια (πρώτη φορά στους 8, όλοι θα το θυμο΄νυται αυτό το ματς και τέτοια).
Για αυτό λέω ότι θα ήταν καλύτερα να ..στρίψει και ο προπονητής και να ρισκάρει απλώς έναν με καλό ..μύτο στη θέση του και αν δεν του έβγαινε τι να γίνει.
Γενικά για να μπορέσει να ανταποκριθεί κάποιος σε τέτοιες προκλήσεις μάλλον πρέπει να το διεκδικήσει με τσαμπουκά ο ίδιος, ο Γκέκας δεν μου φάνηκε όπως τον είδα να κάνει κάτι τέτοιο.
Κατά τα λοιπά έχετε δίκιο , πιο σημαντικά και ..βαραίνοντα ήταν οι μη αποικρούσεις στα κακά πέναλντυ, όπως φυσικά και η μη αξιοποίηση της παράτασης, που οι κοσταρικάνοι είχαν σκάσει και ψυχολογικά και σωματικά
Α!! Ξέχασα, εμπρός Βέλγιο!! (αύριο είμαστε όλοι Βέλγοι και τέτοια) 🙂
Eεε…παρντόν μεσιέ Ατενιέν,αλλά μουά ζε σουί Eτάζουνί …αν μού επιτρέπετε… 🙂
«Αυτή η δυσανεξία στην προσπάθεια είναι που μας οδηγεί στην καπηλεία των επιτυχιών, των άλλων. Ας πούμε «η επιτυχία της εθνικής ποδοσφαίρου είναι όλων των Ελλήνων και δείχνει τι μπορούμε οι Έλληνες». Ενας φίλος, αυτή την κοινοτοπία την χαρακτηρίζει «παπαριές, Μαρίτσα μου». Η επιτυχία είναι εκείνων που κουράστηκαν γι’ αυτό. Και δεν αρέσει σε όλους μας να κουραζόμαστε.» του Χρίστου Χαραλαμπόπουλου
http://www.e-tetradio.gr/article/10972/Eutuxos-pou-den-prokrithikan
Αβεκ πλεζίρ (ασμένως) επιτρέπουμε, άλλωστε η προσήλωση στον πλουραλισμό είναι αυτή που λειτουργεί ως δικλείδα (ασφαλείας, αλλά και γενικότερα) σε θέματα εθνικισμών και παρεκτροπών προς ολοκληρωτικές προσεγγίσεις των ποδοσφαιρόφιλών, όπως άλλωστε επισημάνθηκε και στην εισαγωγή του παρόντος άρθρου.
Προβαίνω δε σε επαναδιατύπωση του ..μότο μου (ορθή επανάληψις):
» Αύριο είμεθα όλοι Βέλγοι, πλην λακεδαιμονίων» και μάλιστα με την προσθήκη «και να μην εμφανιζόντουσαν υποστηρικτές της ομάδος των Ηνωμένων Πολιτειών (της Αμερικής) ..θα έπρεπε να τους εφεύρουμε 🙂
ΥΓ Οι Γάλλοι εκτός ότι κέρδισαν πριν λίγο βελτίωσαν και το μέγεθος του μαγιώ που φοράνε.
Οκ αυτές είναι φανέλλες για ομάδα που θέλει να πρωταγωνιστήσει σε ένα παγκόσμιο κύπελλο, με τις άλλες τις στενές σαν το ΓΑΠ στο μαραθώνιο στην Αθήνα ήταν μερικοί.
προσυπογράφω το στιλιστικό και με τα δυο χέρια
Οι τρικολόρ έκαναν το καθήκον τους, νικώντας μια πολύ αξιόμαχη ομάδα από την οποία έλειψαν οι δυνάμεις στο τελευταίο ημίωρο και, φυσικά, η αποτελεσματικότητα. Για να δούμε τι θα γίνει και στο δεύτερο παιχνίδι.
το ακυρωθέν γκολ των Νιγηριανών στο α ημιχρόνιο πως σας φάνηκε;
μμμμ πολύ συζήτηση σηκώνει
Εμένα μου φάνηκε καθαρό οφσάιντ, βάσει της επανάληψης. Τη στιγμή της μεταβίβασης ο αποδέκτης της μπάλας βρίσκεται μπροστά από τον Γάλλο αμυντικό. Στο λάιβ έδειχνε γκολάρα, αλλά τελικά πιστεύω ότι η φάση δεν επιδέχεται αμφισβήτηση.
Πάντως οι «μικρότερες» ομάδες ούτε τα σπόρια δεν παίρνουν από τα σφυρίγματα. Και μετά από το χτεσινό χειρουργείο σε χρώμα πορτοκαλί…
δεν άκουσα και τον Περικλή Βασιλάκη τον μετρ της χαζοδιαιτησίας γμτ για να απαντήσω με στοιχεία… δεν ξέρω (διαφωτίστε με) αν άλλη τηλεόραση διεθνώς έχει ειδική «στήλη» για κριτική διαιτησίας και αμφισβητούμενες φάσεις
Όλες οι τηλεοράσεις δείχνουν τις αμφισβητούμενες φάσεις. «Θεσμικώς», όμως, διαιτητική στήλη, δεν… [παρεμπ., η βελγική έχει στο ημίχρονο ανάλυση τακτικής με φάσεις, διαγράμματα κι άλλα αντίστοιχα].
προφανώς είναι η εμμονή από το ελληνικό πρωτάθλημα: δίχως καθηγητή διαιτησίας μόνιμο στο πάνελ που πάμε ρε Καραμήτρο… α απόψε είχε και τον αδελφό Κωστένογλου + (μας είπε για ψυχοπνευματικές ισορροπίες των ομάδων, και άλλα τέτοια νόστιμα)
1-2-3 viva l’Algerie!
Ακροβατώντας μεταξύ ιδιοφυΐας και τάσεων ψυχάκια, ο Χαλίλοτζιτς άλλαξε τη μισή αρχική ενδεκάδα σε σχέση με το ματς κατά της Ρωσίας. Και έως τώρα του βγαίνει.
Έτσι είναι αγαπητέ Αθηναίε. Όπως έγραψε πολύ ωραία και ο οικοδεσπότης μας εδώ, η συμπάθεια και το μουντιαλικό οπαδιλίκι δεν αστυνομεύεται ούτε κατευθύνεται, είναι πράμα φοβερόν και τρομερόν …σαν τον Βερόν! 🙂
Αποδέχομαι λοιπόν το ρόλο του Λακεδαιμόνιου 🙂 και ρουτάρω για την τημ ούζα (μού βγάζουν μια ποδοσφαιρική αλανιάρικη και τσαμπουκαλίδικη κατάσταση οι γιάνκηδες-god forgive me!- που τη γουστάρω και αν πρέπει ντε και καλά να έχω και …ιδεολογικό μπακγκράουντ ,ορίστε! Eίμαι με τις αποικίες και όχι με τους (παλαι πότε) αποικιοκράτες. 🙂 κι έχω και γαμπρό Αμερικάνο (που άμα βρει μπάλα, θα την κάνει φωτιστικό δωματίου…:-) )
Γέλασα πολύ πριν το ματς της εθνικής . Είχε ρεπορτάζ το Νόνασπορτς έξω από το γήπεδο στο Ρεσίφε. Αρχικά ήταν ο βαρετός εξυπνακίζων κοινότυπος Καρπετόπουλος, αλλά μετά παρέδωσε σε έναν πιτσιρικά που έψαχνε με το κιάλι να βρει κανα «Ελληνα» από το παρελαύνον πλήθος Βραζιλιανοκοσταρικανών . Nάσου ένας νεαρός με φανέλα Ελλαδάρα και σημαία για μπέρτα. -Γειά σου πατρίδα! του λέει.
-Sorry, I don’t speak Greek…
Ήταν από την Καλιφόρνια ,με παππού Έλληνα ο μόρτης.
Μετά, τσακώνει δυο ψηλούς Βίκινγκς με χλαμύδες (σοβαρά μιλάω!) και στεφάνια στα κεφάλια.
-Από που είστε ρε παιδιά;
Ήταν Εγγλέζοι…
-Μα τι κάνετε εδώ;
-Αφού αποκλείστηκε η Αγγλία, τώρα είμαστε με την Ελλάδα.
-Γιατί είστε με την Ελλάδα;
-Κάποιος ΠΡΕΠΕΙ να υποστηρίξει και την Ελλάδα!
ΤΙΤΑΝΟΤΕΡΑΣΤΙΟΙ ΕΓΓΛΕΖΟΙ,ΡΗΣΠΕΚΤ! 🙂
Ήταν κολοτούμπας. Ήταν γραφικός. Ήταν βάζελος (για όποιον φίλο αυτό σημαίνει κάτι αρνητικό. 🙂 ). Ήταν όμως ΨΥΧΑΡΑ.
Τιμής ένεκεν: Λος βιέχος ροχάδος νούνκα μουέρεν!
Μωρέ (σικ) και εγώ το πάω το τσαμπουκαλίδικο στυλ των νέων και των αουτσάιντερ γενικότερα και ειδικά στην εκδοχή «εμείς δεν καταλαβαίνουμε τίποτα από επετηρίδες, μάθαμε τα βασικά που εσείς τα ιερατεία μας τα εμφανίζετε ως μυσταγωγία, τα οποία πρέπει να περάσουμε για να κάτσουμε στο τραπέζι και θα σας δείξουμε ότι όχι μόνο θα κάτσουμε πρώτη θέση, αλλά θα φάμε και το καλύτερο πιάτο».
Όμως οι ..συμπάθειές σου δεν αμφισβητούν διέξοδα το όλο σύστημα των χαβελαντσομπλάττερ και το συντηρητισμό των ψυλομύτηδων μυημένων και καλά παραδοσιακών, διότι εμφανίζουν ως εναλλακτικό μοντέλο ένα ακόμη πιο συντηριτικό μοντέλο, το και κολλεγιοκεντρικό ..επιλεγόμενο.
Βγήκαν που λες αγαπητέ Νεοκίδιε πριν την Ολυμπιάδα της Ατλάντα και είπαν ότι εμείς βόλευ μπορεί να μη ξέρουμε, αλλά ξεκινάμε ταχύρυθμη ..εκμάθηση στα κολλέγια και κεντρικά κατευθυνόμενη ανάπτυξη με στόχο το χρυσό στην Ολυμπιάδα.
Και το πήραν!!.
Κάπου εκεί ανακοίνωσαν και κάτι ανάλογο για το ποδόσφαιρο με στόχο την κατάκτηση του παγκοσμίου κυπέλλου της Αφρικής το 2010.
Μάλιστα σε αυτό το φεντερέσιον καπ, πώς το λένε, πριν το προηγούμενο μουντιάλ έκαναν εμφανίσεις και νίκες, οι οποίες τους έδωσαν το δικαίωμα να επαναλάβουν ότι είναι κοντά στο στόχο που έθεσαν πριν 10 χρόνια.
Χο χο χο!! (και ευτυχώς που δεν πάθα με και τίποτα αναφώνησα όταν αποκλείστηκαν στους 16 τότε, αλλά και πριν τέσσερα χρόνια στο απίθανο μουντιάλ της ..Άπω Ασίας από τους αξιόπιστους σε κάτι τέτοια Γερμανούς).
Και για να μην κατηγορηθώ ως ..αντιαμερικάνος, θα ήθελα να επισημάνω ότι αυτή η αφήγηση την οποία αντικρούω (τεκμηριωμένα και ψύχραιμα πάντοτε) είναι βασιμένη ακριβώς πάνω στα μοντέλα ανάπτυξης των πάλαι ποτέ χωρών του ..παραπετάσματος και ειδικά του σοβιετικού και του ανατολικερμανικού (ντι ντι αρ στο στίβο και την κολύμβηση και τέτοια).
Και έρχονται τώρα να μας πουν ότι το τέλος του πάλαι ποτέ διπολισμού σε επίπεδο αθλητισμού σηματοδοτεί απλώς την κυριαρχία του ενός πόλου και ότι το πρόβλημα στο μοντέλο της ..κεντρικά κατευθυνόμενης ανάπτυξης (τόπιασες το υπονοούμενο 🙂 ) δεν ήταν ..δομικό, αλλά πρόβλημα της μίας συνιστώσας.
Ε όχι ..κύριοι!! (αναφωνώ).
Σε λίγο θα μας πείτε ότι στους τελικούς μουντιάλ θα παίζετε εσείς με τους κινέζους και στους 4 θα συμμετέχουν οι πιο σφριγηλοί των τζι8
ΕΜπρός Βέλγιο λέμεεεεε!! 😆
Aναγνώστη, συγγνώμη αλλά οι Αμερικάνοι είχαν βόλεϋ (και πολύ καλό μάλιστα) πολλά χρόνια πριν από τότε που λές.
Ορθότατη επισήμανση του Νεοκίδιου, οι Αμερικανοί είχαν πάρει το ολυμπιακό χρυσό στο Λ. Α. και στη Σεούλ (και ενδιάμεσα το παγκόσμιο του ’86 στο Παρίσι).
Νεοκιδιε κα Αθηναιε, με καραφλιάσατε με τις υψηλοτατου επιπεδου αναλυσεις σας και τα τεκμηριωμένα επιχειρηματα σας! Δεν ξερω προς τα που να κανω, να παω για ουζα ή για αντι-ουζα; Α στα ιαλο, το παιζω χâ ρε, χâ, και παω για τσίπ’ρα! 🙂
Ενημερωτικά, απλώς, στα γερμανικά κρατικά κανάλια εμφανίζεται συχνά προσκαλεσμένος σχολιαστής ο Ελβετός τέως διαιτηταράς Ουρς Μάγερ.
Όσο για τα γραφικά στα ημίχρονα, μάλλον τα στέλνει η ΦΙΦΑ γιατί παίζουν και στα δικά μας κανάλια.
Για ομάδα που θα έπρεπε να επιβάλλει το παιχνίδι της και να επιχειρεί να καθαρίσει τα ματς με μεσαίες ομάδες, η αποψινή Αργεντινή είναι κακή και έχει χοντρό πρόβλημα. 😦
Δρα, μερσί για την πληροφορία. Κι αναρωτιόμουν πώς κι έγιναν τόσο τζιμάνια οι Βέλγοι. 😉
Στο δίλημμα Βέλγιο ή ΗΠΑ, δεν θέλω να πάρω θέση, ίσως λόγω γειτνίασης να έχω μια ελαφρά προτίμηση για το Βέλγιο, μολονότι οι ΗΠΑ μου είναι ανέκαθεν συμπαθείς ως ποδοσφαιρική ομάδα. Η λογική πάντως εκπονώ πλάνο και ξεκινώντας σχεδόν από το μηδέν υπολογίζω ότι θα φτάσω σε τοπ επίπεδο σε μικρό χρόνο διότι είμαι μεγάλη χώρα κι υπερδύναμη κι εξελιγμένη σε όλους τους τομείς, μπορεί να δουλέψει σε αθλήματα που παίζονται από σχετικά περιορισμένο αριθμό χωρών σε υψηλό επίπεδο, ποτέ όμως στο ποδόσφαιρο. Το ποδόσφαιρο είναι εκ φύσεως το πλέον σύνθετο σπορ. Είναι επίσης εκείνο στο οποίο η επιτυχία εξαρτάται από τον μεγαλύτερο αριθμό αστάθμητων παραγόντων. Συνεπώς, χρειάζεται μεγαλύτερη προσπάθεια και περισσότερος χρόνος, χωρίς να υπάρχει και κάποια εγγύηση επιτυχίας.
στο και δέκα η Αργεντίνα, συμφωνώ με τον Ρογήρο, έχει θέμα μέχρι να ξεκλειδώσει η κατάσταση…
αλλά αυτό το παλαβό ροντέο στις καθυστερήσεις της παράτασης (!) με τον γκολκήπερ να κάνει ψαλίδι, το δοκάρι αμέσως μετά και το φάουλ με τη λήξη είναι για να μπει στη βιβλιοθήκη…
γι’ αυτά βλέπουμε μπάλα άλλωστε
Ό,τι δεν είχε το ματς στην κανονική διάρκειά του, όταν δεν υπήρχαν καθόλου ελεύθεροι χώροι, το έδωσε μετά το γκολ του Ντι Μαρία. Θεοπάλαβο τέλος, σωστά το λες, για κάτι τέτοια βλέπουμε μπάλα κι αφήνουμε τους άλλους να λένε και να μας κατηγορούν. 😉
Πάντως, συγχαρητήρια στη Nati, μπλόκαρε άψογα την Αργεντινή χωρίς να παίζει ταμπούρι ή να παρκάρει το πουλμανάκι στην περιοχή. Την έπαθε στη μοναδική φάση που η Αργεντινή μπόρεσε να πιάσει την ελβετική άμυνα απροετοίμαστη… και μετά το δοκάρι. Το ματς θα μπορούσε να έχει πάει στα πέναλτυ ακόμα και με το εναλλακτικό και ζόρικο σενάριο. 🙂
Έχει πλάκα αυτό το Μουντιάλ, γιατί είναι από τις διοργανώσεις με τους πιο αμφίρροπους και συναρπαστικούς αγώνες, ενώ ταυτόχρονα πολλές ομάδες έχουν πολύ κακές επιθετικές γραμμές. Τις προάλλες θαυμάσαμε τα όρθια κούτσουρα της Βραζιλίας, σήμερα την ανύπαρκτη επίθεση της Αργεντινής και τους Γιούγκους της Ελβετίας, που ήταν ο ένας χειρότερος από τον άλλον και σπατάλησαν τις καλύτερες ευκαιρίες τους μέχρι την ακόμη καλύτερη στο 120φεύγα.
Σε πολύ καλύτερη κατάσταση από άλλα Μουντιάλ ο Μέσι, γεγονός που κατά τη γνώμη μου σχετίζεται με τη μέτρια χρονιά του και τους τραυματισμούς του στην Μπαρσελόνα. Υπό κανονικές συνθήκες, ο οργανισμός και η προπόνηση αυτών των υπερπαικτών είναι ρυθμισμένοι να καταρρέουν μετά τις τελευταίες αγωνιστικές του πρωταθλήματος και τις τελικές φάσεις του CL. Φέτος που ο κύκλος του Μέσι έσπασε, είναι καλύτερος το καλοκαίρι.
Σωστή επισήμανση. Είναι άλλωστε κι η μοναδική ελπίδα της Αλμπισελέ(σ)τε για κάτι καλό, μια και οι επιθετικοί της μοιάζουν καμμένοι (αν υποτεθεί ότι έχουν όλοι ταλέντο).
Οι Κοσοβάροι και λοιποί Αλβανόφωνοι κι οι Βοσνιοκροάτες της Ελβετίας δεν ήταν και τόσο κακοί με δεδομένες τις δυνατότητές τους. Δύσκολο να πει κανείς ότι «φταίει» π.χ. ο Τζεμαϊλί για την απώλεια της ευκαιρίας του τέλους
Οι Κοσοβάροι και λοιποί Αλβανόφωνοι άριστοι ήταν κι ο Τζεμαϊλί δεν μου φταίει. Με τον Ντρμιτς και τον Σεφέροβιτς τα έχω.
Η πολιορκία του Άλαμο και ξαφνικά στις καθυστερήσεις η ευκαιρία που δεν χάνεται για τους Αμερικανούς…
παιχνίδι με ωραίο ρυθμό.
Αγαπητοί έχετε δίκιο, το θέμα με το βόλευ αφορά τη δεκαετία του 80 και οι όλες δηλώσεις ότι θα φτιάξουμε ομάδα που θα κυριαρχήσει και θα στεφθεί πρώτη, αφορά κυρίως την Ολυμπιάδα του Λος Άντζελες.
Ακολούθησε η Σεούλ οπου η ομάδα με την ίδια βάση ξαναπήρε χρυσό (88) και ενδιάμεσα χρυσό πάλι στο παγκόσμιο του 1986.
Μετά εμφανίστηκαν απλώς με χάλκινο το 1992 και χρειάστηκε να φτάσουμε το 2008 για να στεφθούν πρώτοι υπό άλλες προϋποθέσεις όμως.
Οπότε τότε που λέω (είπα) ήταν ..σε αποδρομή το όλο εγχείρημα που ξεκίνησε κάπου το 80κάτι (πριν δεν θεωρούνταν υπολογίσημη δύναμη)
Και οι δηλώσεις για προετοιμασία ομάδας στο ποδόσφαιρο που θα πάρει το παγκόσμιο κύπελλο της Νότιας Αφρικής ισχύουν, αλλά πάλι πρέπει να έκανα λάθος στη χρονολογία για το όλο πρότζεκτ, πρέπει να μίλησαν 20 χρόνια πριν, δηλαδή τέλη δεκαετίας 80.
Σχετικά με τα σημερινά ματς μου έκανε μεγάλη εντύπωση ο τρόπος που χειρίστηκαν οι Αργεντίνοι το προβάδισμα στο 118, δεν περίμενα ότι θα λειτουργήσουν τόσο παθητικά τα υπόλοιπα λίγα λεπτά.
Οπότε ναι, εκτός των άλλων που επισημάνθηκαν δείχνει να έχουν πρόβλημα.
Βέβαια και οι Βέλγοι εμφάνισαν κάτι ανάλογο, σε μικρότερο όμως βαθμό.