Αμφιβολίες: Είναι η πρώτη φορά που πλησιάζει τελική φάση Παγκοσμίου Κυπέλλου Ποδοσφαίρου κι εγώ εξακολουθώ να αισθάνομαι κάτι που μοιάζει με αδιαφορία. Να φταίνε τα χρόνια που έχουν περάσει κι οι υποχρεώσεις που έχουν πολλαπλασιαστεί, στοιχεία που εξοντώνουν κάθε παιδικό ή νεανικό πάθος; Η ελληνική κρίση που δεν είναι πια στις αρχές της όπως τότε με το νοτιοαφρικάνικο Μουντιάλ; Η σκληρή βεβαιότητα που φέρνει μαζί της πείθοντας και τον τελευταίο ποδοσφαιρόφιλο ότι μια νίκη σε ποδοσφαιρικό παιχνίδι δεν πρόκειται να εξαφανίσει κανένα από τα σκληρά προβλήματα της καθημερινότητας; Μήπως φταίει η ελάχιστα ελκυστική εικόνα που εμφανίζει η εθνική μας, αντιστρόφως ανάλογη της αποτελεσματικότητάς της; Ή, τελικά, η αδιαφορία μου δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια στάση αδράνειας, αδυναμίας να επιλέξω τον δρόμο που πρέπει να ακολουθήσω για ένα παγκόσμιο κύπελλο που θα διοργανωθεί σε χώρα με τόσες κοικωνικές ανισότητες, αδικία και αναταραχή;
Πρέπει, λοιπόν, να μποϊκοτάρουμε το βραζιλιάνικο μουντιάλ σε ένδειξη συμπαράστασης στον εξεγερμένο βραζιλιάνικο λαό, διαμαρτυρίας ενάντια στην αστυνομική βία και την κοινωνική αδικία, αλλά κι ενάντια στην ακραία εμπορευματοποίηση της διοργάνωσης εκ μέρους της FIFA; Στο ερώτημα αυτό δεν έχω κάποια εύκολη απάντηση… Σέβομαι απεριόριστα αυτούς που ενσυνείδητα δεν πρόκειται να παρακολουθήσουν κανέναν αγώνα, μολονότι είναι φίλοι του ποδοσφαίρου. Αλλά φοβούμαι ότι δεν θα τους ακολουθήσω. Ίσως γιατί δεν έχω την αναγκαία τόλμη και αυτοπειθαρχία για να μιμηθώ το παράδειγμά τους. Ίσως και γιατί δεν θεωρώ την αντίδραση πρόσφορη για τον επιδιωκόμενο σκοπό (ειδικά όσον αφορά την εμπορευματοποίηση, το μποϊκοτάρισμα των προϊόντων των χορηγών της διοργάνωσης μπορεί να είναι πιο αποτελεσματικό). Κι επειδή πρόκειται, κατά τη γνώμη μου, για δύο πράγματα σαφώς διακριτά: η αγάπη για το άθλημα, το θέαμα, όπως θέλετε πείτε το, είναι άλλο πράγμα από την επιδοκιμασία της κοινωνικής αδικίας και της χυδαίας εμπορευματοποίησης. Κι αυτό το άθλημα έχει την αυτοτελή αξία και γοητεία του, τα είχαμε πει και στις πρώτες αναρτήσεις αυτού του ιστολογίου ώστε να μην υπάρχει ανάγκη να επανέλθουμε σε αυτά.
Στην πραγματικότητα, παρά τις αμφιβολίες και τη χλιαρή διάθεση, δεν έχω άλλη επιλογή παρά να ανοίξω τις πόρτες αυτού του ιδόμορφου καφενείου των φιλάθλων και να περιμένω τους αγαπημένους φίλους να γεμίσουν τα τραπεζάκια του. Για να αρχίσουμε τις προβλέψεις και τις κριτικές, για να προσθέσουμε κάθε πιθανή κι απίθανη πληροφορία για ομάδες και χώρες, όπως κάναμε και στο νοτιοαφρικάνικο ΠΚ. Το είχα άλλωστε υποσχεθεί και τις υποσχέσεις πρέπει να τις τηρούμε.
Σαλβαντόρ της Μπαΐα
Φαβορί; Ό,τι λέγαμε και προ τετραετίας. 1. Παγκόσμιο Κύπελλο κερδίζει ομάδα που το έχει ξανασηκώσει στο παρελθόν. 2. Ευρωπαϊκή ομάδα δεν κερδίζει κύπελλο εκτός της Γηραιάς Ηπείρου. Θα επισημάνετε ότι η Ισπανία έσπασε και τους δύο κανόνες πριν από τέσσερα χρόνια. Ήταν, όμως, μια πρωτιά καθόλα προβλέψιμη, τέτοια που ήταν η αγωνιστική αξία της ομάδας από την Ιβηρική. Κι έπειτα άλλο μια διοργανώτρια χώρα δίχως ποδοσφαιρική παράδοση κι άλλο μια τελική φάση στη Νότιο Αμερική και μάλιστα σε μια από τις μεγαλύτερες χώρες του ποδοσφαίρου (για πολλούς την πραγματική πατρίδα του).
Άρα, Βραζιλία, Αργεντινή κι Ουρουγουάη (μη σας εκπλήσσει η επιλογή κι ας κολλάει ο Φορλάν τα τελευταία ένσημα για τη συνταξιοδότηση). Κι αν είναι να σπάσει η παράδοση, Ισπανία (λόγω ποδοσφαιρικής αξίας), Ιταλία (λόγω προσωπικότητας και λατινικού χαρακτήρα) και Γερμανία (ως σταθερή αξία). Δύσκολα θα προσθέσω τη Γαλλία σ’ αυτόν τον κατάλογο, όσο κι αν τη θεωρώ ικανή για μια αξιοπρεπή εμφάνιση. Οπωσδήποτε δεν θα περιλάβω την Αγγλία, άλλωστε η ύπαρξη του ονόματός της στον κατάλογο των τροπαιούχων αποτελεί, για να το διατυπώσω με εύσχημο τρόπο, συγκυριακό γεγονός.
Εκπλήξεις: Είναι εξαιρετικά πιθανό στην τελική τετράδα να υπάρχουν μία ή δύο εκπλήξεις. Προτεραιότητα θα έδινα σε κάποια ομάδα της Λατινικής Αμερικής. Κι επειδή η Ουρουγουάη έχει ξεφύγει από την κατηγορία των αουτσάϊντερ, θα έλεγα ότι τον ρόλο αυτό θα μπορούσε να τον παίξει η Κολομβία. Θα ήθελα να δω κάποτε ψηλά το Μεξικό, αλλά οι άθλιες εμφανίσεις του στα προκριματικά δεν μου επιτρέπουν να δηλώσω ρητά και κατηγορηματικά ότι μπορεί να πετύχει την έκπληξη. Κι από την Ευρώπη; Μπορούν οι εντυπωσιακοί στα προκριματικά Βέλγοι να δείξουν την απαραίτητη ωριμότητα; Διατηρώ επιφυλάξεις. Οι Πορτογάλοι μπορούν να αποδείξουν ότι δεν είναι απλώς η ομάδα του Κριστιάνο Ρονάλντο; Θα αποκτήσουν ποτέ οι Ρώσοι προσωπικότητα μεγάλης ομάδας, όπως θα έπρεπε με βάση την αξία του υλικού τους και το μέγεθος της χώρας τους; Ή μήπως θα έπρεπε να αναζητήσουμε τη βαλκανική έκπληξη με τους πάντα ταλαντούχους Κροάτες ή τους ανερχόμενους Βόσνιους;
Κι από τον υπόλοιπο κόσμο; Θα καταφέρει μια αφρικανική ομάδα να ξαναβρεθεί στην οχτάδα όπως κάποτε το Καμερούν ή η Σενεγάλη; Η παρούσα κατάσταση των ομάδων που μετέχουν στην τελική φάση δεν αφήνει μεγάλα περιθώρια αισιοδοξίας. Κι από τις άλλες ηπείρους; Οι Αμερικανοί; οι Αυστραλοί; Ή να περιμένουμε τους Ιρανούς; Κανείς δεν ξέρει κι αυτή ακριβώς είναι η γοητεία των παγκοσμίων κυπέλλων.
Μπέλο Οριζόντε
Κι η Ελλάδα, κύριε; Μερικά πράγματα δεν είναι αντικειμενικώς αμφισβητήσιμα. Η Ελλάδα άλλαξε θέση στην παγκόσμια ποδοσφαιρική ιεραρχία μετά το θαύμα του 2004. Είναι παρούσα στην τελική φάση όλων των μεγάλων ποδοσφαιρικών διοργανώσεων, με την εξαίρεση του γερμανικού μουντιάλ. Έχει αποκτήσει το δικό της στυλ παιχνιδιού: αμυντικογενές, όχι ιδιαίτερα ελκυστικό, αλλά εξαιρετικά αποτελεσματικό, με ιδιαίτερη ικανότητα στην εκμετάλλευση των αντεπιθέσεων. Δεν πρόκειται να εξευτελιστεί, όσο κι αν προσπαθήσαμε να ανασύρουμε μνήμες από το αμερικάνικο ΠΚ, με τα φιλικά στις ΗΠΑ, την Καλομοίρα, τα κοψίδια και τα κλαρίνα.
Ωστόσο… υπάρχουν αρκετά ερωτήματα όσον αφορά την αγωνιστική κατάστασή της.
– Οι παίκτες του Ολυμπιακού, που αποτελούν τον κορμό της ομάδας, δεν τελείωσαν την αγωνιστική περίοδο καθόλου καλά.
– Βασικοί παίκτες βρίσκονται σε ηλικία συνταξιοδότησης.
– Από τους ποδοσφαιριστές που αγωνίζονται στο εξωτερικό, αρκετοί αγωνίσθηκαν ελάχιστα: Ο Καρνέζης έπαιξε μόνο τα τελευταία ματς του ισπανικού πρωταθλήματος, ο Μήτρογλου είναι δύσκολο να βρεθεί σε καλή αγωνιστική φόρμα μετά τον τραυματισμό του.
– Ο Σάντος δεν προσέθεσε καθόλου νέο αίμα στην ομάδα. Κι όμως τρεις ή τέσσερις ποδοσφαιριστές του φορμαρισμένου και νεανικού Παναθηναϊκού θα είχαν θέση στην αποστολή.
– Η αποτελεσματικότητα της ομάδας με Ευρωπαίους αντιπάλους δεν είναι δεδομένη εναντίον ομάδων από άλλη ήπειρο. Και στη Βραζιλία θα αντιμετωπίσουμε ομάδες από τρεις διαφορετικές ηπείρους.
Ρεσίφε
Προγνωστικά: χαλαρά κι εντελώς τηλεγραφικά κι αφήνοντας τις αναλύσεις για τη συνέχεια,
Όμιλος Α΄: Βραζίλία και Κροατία ή Μεξικό/ Όμιλος Β΄: Ισπανία και Ολλανδία ή Χιλή/ Όμιλος Γ΄: Κολομβία κι Ελλάδα ή Ακτή Ελεφαντοστού/ Όμιλος Δ΄: Ιταλία και Ουρουγουάη/ Όμιλος Ε΄: Γαλλία κι Ελβετία ή Ισημερινός/ Όμιλος Στ΄: Αργεντινή και Βοσνία-Ερζεγοβίνη ή Ιράν/ Όμιλος Ζ΄: Γερμανία και Πορτογαλία/ Όμιλος Η΄: Ρωσία και Βέλγιο.
Εσείς, όμως, τι προβλέπετε; Δώστε, παρακαλώ, τα προγνωστικά σας στη δημοσκόπηση που, για «εμπορικούς» βεβαίως λόγους, προσθέσαμε στην ανάρτηση! [ειδοποίηση: η δημοσκόπηση μεταφέρθηκε στο πλάι της σελίδας του ιστολογίου (sidebar) για να αυτονομηθεί από την ανάρτηση]
Ο Ρογήρος πάει Μουντιάλ 
Καλή μπάλα, μετρ! Και χρόνια πολλά, πρωθύστερα!
Πολλά θέματα έβαλες στην εισαγωγή, θέλουν πολλή σκέψη και όρεξη για γράψιμο. Μα αν δεν έχουμε καν όρεξη να δούμε μπαλίτσα, τότε πού να την βρούμε για να γράψουμε;
Πιστος στο ραντεβού ανα δυο χρονια!
Θα περιμενω τις αναλυσεις σου και τα σχολια των εκλεκτών συνδαιτυμόνων.
Καλη δυναμη! 🙂
Αγαπητέ Δρα, ευχαριστώ ιδιαιτέρως για τις ευχές, προσωπικές και ποδοσφαιρικές! Η επισήμανσή σου, όμως, με εξοντώνει… Και πώς μπορώ να σου πάω κόντρα; Πώς να τη βρούμε την όρεξη; Ας προσπαθήσουμε!
Φίλτατε Voulagx, καλώς βρεθήκαμε και πάλι! Μερσί και περιμένω τις δικές σου αναλύσεις!
Γουάου!! Ψήφισα Ουρουγουάη (ΟυΡΑγουάη που λέγανε παλιά .. 🙂 ) για συναισθηματικούς κυρίως λόγους και βλέπω πως πρωτεύει! 🙂
Γράφομαι Ρογήρε, και περισσότερα zu gegebener Zeit που λένε κι οι φίλοι μας οι Γάλλοι (που ζούνε στα σύνορα και δεν ξέρουν Γαλλικά…) 😉
Καλώς όρισες, φίλε Νεοκίδιε! Την είδα την ψήφο στην Ουρουγουάη που πήρε κεφάλι πλέον!
Εύχομαι να έρθει γρήγορα ο καιρός να μας τιμήσεις με τις αναλύσεις σου! 🙂
Ρογήρε, ξανακαλορίζικο. Πότε κλείνει η σφυγμομέτρηση;
Μερσί, αρχηγέ! Καταρχήν, εντός εβδομάδας (δηλαδή θα είναι ανοιχτή μέχρι τα ξημερώματα της επόμενης Τετάρτης τουλάχιστον).
Καλησπέρα, καλορίζικο και …καλή όρεξη(*)
ΥΓ Ρε παιδιά ο άλλος συναγωνιστής που ψήφισε το ίδιο με εμένα 😉 είναι κάποιος από εσάς που γράψατε ήδη σχόλια ή ανήκει στην σιωπηρή πλειοψηφία η οποία δεν έχει εκφραστεί (ακόμη) στη δημοσκόπηση;;
(*)αυτή που λέει ο εκπονήσας το εναρκτήριον ποστ ότι χάθηκε για την παρακολούθηση των αγώνων ελπίζω και εύχομαι πρόσκαιρα 🙂
Ευχαριστώ πολύ, αγαπητέ Αναγνώστη! Καλώς βρεθήκαμε ξανά!
Ποιον ζητάς, όμως, τον άλλο που ψήφισε τους «άλλους» κόκκινους διαβόλους; 🙂 ή Ισπανία ή, μήπως, Αργεντινή; Καθόσον η ψήφος είναι μυστική δεν θα μπορούσα να βοηθήσω. 😦 😉
Με συγκίνηση παρατήρησα στα αποτελέσματα, ότι υπάρχει και άλλος φίλος της μεγάλης Ολλανδίας. Δε δικαιολογείται αλλιώς δεύτερη ψήφος για κατάκτηση. 🙂
Let the games begin!
Οι οπαδοί της Ολλανδίας είναι αρκετοί και πιστοί. Είμαι βέβαιος ότι θα εμφανιστούν κι άλλοι στην πορεία.
Ας αρχίσει το άτιμο! 🙂
Καλώς σε βρήκα Ρογήρε και αναρωτιόμουνα αν στο μουντιάλ αυτό θα το ανοίξεις το μαγαζί!! (βεβαίως χάρηκα ιδιαιτέρως που το έπραξες)
Κοιτάξτε να δείτε (οι φίλοι του ποιοτικού ποδοσφαίρου 🙂 ).
Την Αργεντινή πρέπει να τη δούμε σαν νεαρή Ισπανία που δεν έχει πήξει ακόμη το μυαλό της, βεβαίως και την υποστηρίζουμε και επαινούμε τον αυθορμητισμό και τη φρεσκάδα της, αλλά στα σοβαρά και τα δύσκολα επιλέγουμε την υπευθυνότητα και το ρεαλισμό.
Δηλαδή την ώριμη και υπεύθυνη Ισπανία.
Αλλιώς δεν θέλει και πολύ να μας κάνουν καμιά λαχτάρα και να πάρουν το μουντιάλ τίποτα Γερμανοί ή (Θέ μου φύλαγε) τίποτα Άγγλοι.
Απόδειξις.
Εμείς του ποιοτικού ποδοσφαίρου, αν μας ρώταγε κανένας τι προτιμάμε σε έναν τελικό έτσι και έθουν ανάποδα τα πραγματα, απέναντι σε μια Αγγλία.
Την Αργεντινή ή την Ισπανία;;
Απλό είναι 🙂
ΥΓ Καλά οι Ολλανδοί, αλλά και οι Βέλγοι ισόβαθμοι;; (σε ψήφους)
Δεν είμαι βέβαιος αν το πρόβλημα αυτής της Αργεντινής είναι η απειρία της. Σε κάθε περίπτωση, η ομάδα δεν είναι στα χαρτιά κάποια από τις καλύτερες εθνικές Αργεντινής. Είδαμε, όμως, πού (δεν) φτάνουν κάποιες φορές και οι σούπερ ντούπερ ομάδες (σαν εκείνη του 2002). Η μεγάλη εμφάνιση μπορεί να είναι αποτέλεσμα πολλών απρόβλεπτων συγκυριακών παραγόντων.
Καμία αντίρρηση για την ωριμότητα της Ισπανίας. Τους Γερμανούς σαφώς και πρέπει να τους υπολογίζουμε… τους Άγγλους, όμως; Ακόμη δεν έχει αρχίσει ν’ ανατέλλει ο ήλιος από τη Δύση. 🙂
Για τους Βέλγους κι εγώ αναρωτιέμαι. Έχουν βέβαια ομάδα με ταλέντο, αλλά για κατάκτηση τροπαίου, έ δεν το νομίζω.
Συναισθηματικά και μόνο θα’ παιζα Ολλανδία, αλλά έχουν παλτώσει εδώ και κάμποσα χρόνια, αν εξαιρέσεις καναδυό. 🙂
Ε… μα ναι δίχως καφενείο που πάμε στα Μουντιάλ;…. πιάσαμε καλό τραπεζάκι (με καλή θέα στην οθόνη και εύκολη πρόσβαση στο ψυγείο με τις μπίρες 😉 ) και αναμένουμε…
Εψηφίσαμε και τη Squadra Azzura έτσι για το καλό .
Σε αυτόν που ψήφισε «Αγγλία» αφιερώνω τον ανεπίσημο ύμνο της εθνικής Αγγλίας: http://youtu.be/c5e7gdxkgE8 😀 Βραζιλία – Ουρουγουάη 1-2 κύριοι.
Spiral architect, καλώς βρεθήκαμε κι εδώ! Προσωπικά τους συναισθηματικούς δεσμούς με την Ολλανδία τους έχω ξεπεράσει εδώ και πάρα πολλά χρόνια. 😉 Ίσως και να έχουν παλτώσει, αλλά να που έπαιξαν τελικό με μια από τις λιγότερο ταλαντούχες ομάδες του το 2010. Οπότε, κανείς δεν ξέρει τελικά.
Αγαπητό Καγκουρώ, μη μου ανησυχείς για τις μπίρες! 🙂 Καλά έκανες και ψήφισες Ατζούρι, έχω το προαίσθημα ότι θα πάνε καλά.
pølsemannen, καλώς όρισες στα λημέρια μας! Εξαιρετικός ο ανεπίσημος ύμνος. 🙂 Όσο για την πρόβλεψή σου, ωραία μου φαίνεται, δεν θα με χάλαγε σαν τελική έκβαση της διοργάνωσης.
Eγκαινιάζω τα σχόλια «επί των διεξαχθέντων αγώνων». (το έβαλα και στου Σαραντ,αλλά εδώ πλέον είναι η φυσική θέση του 🙂 )
Τέτοια πεναλτάρα είχα δώ από τον καιρό του Αναστόπουλου. 😆
(κι αυτός ο Φελιπάο ρε παιδί μου…εντάξει ,έχει και το πένθος του ο άνθρωπος (μέσα σε δυο βδομάδες έχασε αδερφό και ανηψιό) και δεν κάνει να μιλάω άσχημα, αλλά σ’αυτο το συνοθύλευμα δεν χώραγε ο Κακά;; Ξέχασα όμως πως είναι αυτός που κατάφερε να χάσει 2(δύο) φορές στην έδρα του από τον Όττο!!! 🙂 )
Και τι ματς ήταν αυτό; Λαός ανύπαρκτος (πού είναι ρε το θρυλικό “ο οοο ο οο ο οοο ο ο Βrasil !”) και φλώρικος (κάτι λευκοί λεφτάδες βουτυρομπεμπέδες ήταν στις κερκίδες..) ομάδες άμπαλες , διαιτητής με σπρέι …, ε ρε γέλια που θα κάνουμε για να μην καεί το πελεκούδι μέχρι τον τελικό! Bάστα Μπλάτερ (και κόρακες) να ξεπουλήσουμε! 🙂
Υγ. Εμάς δε μας βλέπω καλά…πολλές δηλώσεις ότι είμαστε μεγάλη ομάδα…πολύ τουπέ… μεγάλη χαρά που δεν παίζει ο παικταράς ο Φαλκάο,,, το παρήγορο πως και οι Κολομβιανοί καφενείο είναι σε τέτοια θέματα (μέχρι ξύλο έπαιξαν στην προπόνηση οι οπαδοί λέει)
Υγ2. αντε μήπως δούμε λιγη πραγματική μπαλίτσα στο Εσπάνια-Νεντερλάντεν αύριο…
Συμφωνούμε!
Αντιγράφω κι εγώ το σχόλιο που έβαλα προ ολίγου στο ιστολόγιο του Νίκου:
«Το αρχικό ματς της διοργανώτριας είναι πάντα εξαιρετικά δύσκολο στη διαχείρισή του. Αυτός είναι ο λόγος που συγκρατιέμαι και δεν λέω κάποια πολύ δυσάρεστα για την ποιότητα της συγκεκριμένης Βραζιλίας. Απόψε είχε τεράστιο πρόβλημα στο δημιουργικό σκέλος του παιχνιδιού. Και δεν αρκεί να παίζεις με τρεις καθαρόαιμους επιθετικούς για να παίζεις επιθετικό ποδόσφαιρο με τη στοιχειώδη ουσία.
Απόψε, ο καλύτερος μακράν παίκτης της Βραζιλίας… ήταν ο διαιτητής. Το πέναλτυ είναι από αυτά που ούτε στον θρύλο δεν δίνονται (πάντα), το δε παραμυθένιο φάουλ που σφυρίζει υπέρ του τερματοφύλακα ενδεικτικό για το ότι το ματς έπρεπε να λήξει με νίκη των γηπεδούχων. Υπήρχαν, ωστόσο, αρκετές στιγμές που οι Κροάτες έμοιαζαν δυο.τρεις κλάσεις καλύτεροι από άποψη τεχνικής κατάρτισης».
Ξενέρωμα απόψε, αυτό αισθάνομαι εγώ τουλάχιστον.
Σίγουρα έχεις δίκιο Ρογήρε πως η πρεμιέρα είναι πάντα δύσκολο ματς ψυχολογικά για το γηπεδούχο φαβορί. Πρέπει να δούμε κανα-δυο ακόμα για ολοκληρωμένη άποψη, αλλά άμα πάρει παγκόσμιο ο Φρεντ και ο Χουλκ θα γυρνάει στον τάφο του σαν κοντοσούβλι ο Σώκρατες…
Μεγάλο δίκιο έχεις, απλώς ποτέ δεν ξέρεις (άσε που με τέτοιες διαιτησίες, μπορεί να παίρναμε Μουντιάλ κι εμείς οι δυο ως επιθετικό δίδυμο 🙂 ). Πράγματι, ο Χουλκ δίνει την εντύπωση κράματος παλαιστή και μεταφορέα/ φορτοεκφορτωτή, ενώ ο Φρεντ καλός ήταν κάποτε για το γαλλικό πρωτάθλημα, αλλά για σέντερ φορ της εθνικής Βραζιλίας στα γεράματα δεν φτουράει.
Κρίμα για τους Κροάτες (που είχαν και τις απουσίες τους), άξιζαν κάτι πολύ καλύτερο από αυτό το παιχνίδι.
Συμφωνώ απόλυτα με την ανάλυση της πρεμιέρας. Χωρίς τον Γιαπωνέζο κόρακα, δεν καθάριζε η Βραζιλία. Αν επιμείνει ο Σκολάρι σε αυτό το σχήμα με τον Χούλκ στις πτέρυγες, θα γελάσει ο κάθε πικραμένος. Ο Φρέντ είναι πολύ λίγος για βασικός επιθετικός της εθνικής Βραζιλίας.
Οι Κροάτες με απογοήτευσαν, γιατί πιστεύω ότι έχουν εξαιρετικό υλικό. Αν το πίστευαν λίγο παραπάνω και δε νοίκιαζαν το πούλμαν από τον Ζοζέ, θα μπορούσαν να αντεπεξέλθουν ακόμα και στην εχθρική διαιτησία.
Ιδού η περιγραφή για το τρίποδο κοράκι στην Ιαπωνία:
In Japanese mythology, this flying creature is a raven or a Jungle Crow called Yatagarasu (八咫烏?, «eight-span crow») and the appearance of the great bird is construed as evidence of the will of Heaven or divine intervention in human affairs.
«Devine intervention in human affairs» δεν ήταν και το μπενάλντι;
Φίλτατε Mindkaiser, έ-γ-ρ-α-ψ-ε-ς με το Γιαταγκαράσου, αποδεικνύοντας ότι ισχύς του μουντιαλικού Ρογήρου είναι τα σχόλια των αναγνωστών του! 🙂 🙂 🙂
Λίγο αυστηρό σε βρίσκω με τους Κροάτες. Τι παραπάνω να έκαναν; Να έπαιζαν όλο το ματς όπως στο διάστημα μεταξύ δεύτερου και τρίτου βραζιλιάνικου γκολ; Θα μπορούσαν; Κι είχαν και τις απουσίες τους.
Κατά τα λοιπά, κύριο δίδαγμα του ματς της πρεμιέρας: αποδείχθηκε ενώπιον όλων ότι μας ψεκάζουν! ΔΙΕΔΟΣΤΑΙ! 🙂 😉
Έτσι είναι φίλτατε. Πού πας χωρίς Σίλντενφελντ και Πράνιτς; Χάνεις το Παναθηναϊκό μέταλλο (τρολολολο).
Νομίζω απλά ότι θα μπορούσαν να κρατήσουν λίγο περισσότερο μπάλα, καθώς η πίεση των Βραζιλιανών στο κέντρο ήταν αρκετά προβληματική.
Έτσι και χειρότερα, ο δε Νεοκίδιος πολύ σωστά έδωσε έμφαση στη διάσταση της ..ιλαρότητας που από την αρχή παρουσιάστηκε ισχυρή και όντως δείχνει ότι δεν θα είναι απλώς παρούσα καθ’ όλη τη διάρκεια, αλλά μέρα με τη μέρα θα ..γιγαντώνεται.
(ας πούμε αυτό με το να βγάζει ο διαιτητής το σπρέυ από την κωλότσεπη τη στιγμή που έχει δώσει ένα φάουλ που έχει εξοργίσει φάτσες σαν τον Πέπε …φερειπείν, είναι πολλά υποσχόμενη έμπνευση 😉 ).
Να προσθέσω μερικά παρεμπίπτοντα σε αυτά που αναφέρθηκαν.
Η Βραζιλία (πρέπει να) είναι από τις ελάχιστες φορές που εκτός μιας αξιόλογης αμυντικής γραμμής από άποψη ανθρώπινου δυναμικού, κάτι το οποίο βέβαια δεν εγγυάται καλή αμυντική λειτουργία της ομάδας και άλλωστε τα τελευτάια χρόνια είναι συνηθισμένο (Ρομπέρτο Κάρλος, Καφού, Αλνταϊρ, Λούσιο κλπ) και 2 παικτών που δείχνουν αστέρια (Νεϋμάρ και αυ΄τον της Τσέλσι) όλοι οι άλλοι εμφανίστηκαν μετριότατοι.
Και κυρίως με νοοτροπία παίκτη μικρομεσαίας ομάδας.
Φάνηκε χαρακτηριστικά χτες.
Από την άλλη, ενώ είναι σωστό ότι οι Κροάτες είχαν ελλείψεις και ότι η διαιτησία ήταν ..κάπως, νομίζω ότι το φοβήθηκαν το ματς.
Είναι χαρακτηριστικό ότι ενώ στο μεγαλύτερο διάστημα του αγώνα δεν ζορίζονταν να ανακόψουν τους εκνευριτικά φλύαρους Βραζιλιάνους (και κυρίως προβλέψιμους στην ανάπτυξη), ενώ κέρδιζαν με άνεση τις περισσότερες διεκδικήσεις, δεν έκαναν ..φόκους στην ανάπτυξη αντεπιθέσεων.
Σίγουρα δεν ήταν δυνατόν να πάνε το ματς όπως το πήγαν στο διάστημα που λέει ο Ρογήρος, αλλά από την άλλη σαν να φαινόταν ότι καθυσήχαζαν τους αντιπάλους ότι δεν έχουν και ιδιαίτερη πρόθεση για κάτι τέτοιο.
Τους άφηναν να «χαλαρώνουν» δηλαδή και να τους μπάινει η ιδέα ότι θα έχουν το περιθώριο να είναι κακοί χωρίς να το πληρώσουν και άρα όλα μπορούν να αλλάξουν.
Λίγο ο Ιάπων, λίγο η συγκυρία, συνέβη, ..φευ
Οκ, καταλάβαίνω ότι όλα αυτά είναι εύκολα να παρατηρούνται μετά το ματς, αλλά …θέλω να σας πω 🙂
.
Η δημοσκόπηση λέει «ποια ομάδα πιστεύετε ότι…», αλλά οι περισσότεροι λαλήσαντες είδα ότι το εκλαμβάνουν ως «θέλετε να…». Μένω με την ερμηνεία της «παράστασης νίκης» -τσσ τσσ…- και ρίχνω την ψήφο μου στην Αργεντινή.
Αγαπητέ Αναγνώστη, συμφωνώ με το σύνολο σχεδόν των παρατηρήσεών σου, εκτός από την αυστηρότητα προς την Κροατία. Ναι, εκ των υστέρων μπορούμε να πούμε ότι μπορούσε και μάλλον έπρεπε να κάνει περισσότερα, γιατί φάνηκε από το παιχνίδι μπορούσε να φύγει με κάτι καλό, αλλά ας λάβουμε υπόψη και τις δικές της απουσίες και το ότι στα χαρτιά ξεκινούσε υπολογίζοντάς το ως χαμένο. Όσο για τη Βραζιλία, η μεσαία γραμμή της δίνει την εντύπωση ότι αποτελείται μόνο από αμυντικούς μέσους φτιαγμένους για το στυλ παιχνιδιού ας πούμε της Τσέλση του Μουρίνιο. Δημιουργικότητα ελάχιστη.
Στάζυμπε, καλώς ξαναβρισκόμαστε και σ’ αυτά τα λημέρια. Δίκιο μάλλον έχεις. Και εγώ τελικά ψήφισα με το κριτήριο της επιθυμίας. Και ψήφισα ό,τι κι εσύ. 🙂
Είχα την γιορτή της κόρης μου στο νηπιαγωγείο και δεν είδα το ματς Καμερούν-Μέχικο, παρά μόνον τα τελευταία 5 λεπτά,αλλά βλέπω τώρα φάσεις και ερωτώ:
Tι έγινε ρε παιδιά; Άλλαξε ΚΑΙ ο κανονισμός στο οφσάιντ;; (στο πέναλτυ, άλλαξε ,το είδαμε χθες. 🙂 )
Πάντως οι σημερινοί με τις κίτρινες φανέλες έπαιζαν καλύτερη μπάλα (και εγώ το τελευτάιο τέταρτο είδα) από τους χθεσινούς με τις κίτρινες φανέλες.
Και ας έχασαν.
ΥΓ Θέλω να δηλώσω ότι ανήκω σε αυτούς που μακριά από κάθε ..βολουνταρισμό ψήφισα με αποκλειτικό κριτήριο την ψύχραιμη και εμπεριστατωμένη ανάλυση όλων των τεχνικών παραμέτρων σε συνδυασμό με το κριτήριο της αισθητικής 🙂
(ΕΛπίζω να μην πάθουμε καμιά λαχτάρα στο βραδυνό ματς, διότι αν και δεν έιμαι σίγουρος έχω την εντύπωση ότι αυτές τις άτυπες ρεβάνς, τις κερδίζει ο χαμένος του προηγούμενου, συνήθως πιο κρίσιμου, παιχνιδιού.
πχ η Γερμανία την Ολλανδία στο επόμενο μουντιάλ του ευρωπαϊκού που κέρδισαν οι ..οράνιε, η Αγγλία την Αργεντινή στο επόμενο μετά το 86 και νομίζω έχει συμβεί και άλλες φορές)
Νεοκίδιε, μπράβο, είχες σοβαρότερα πράγματα να κάνεις, φαντάζομαι ότι θα έσκισε η μικρή! Αυτό που έχασες ήταν ένα ματς με τους Μεξικανούς πολύ καλύτερους, με παιχνίδι αρκετά ευχάριστο για να το βλέπεις. Αν η νίκη τους υπήρξε κάπως αγχωτική, αποκλειστικοί υπεύθυνοι ήταν ο Κολομβιανός διαιτητής με τους επόπτες του. Άλλη μια κακή διαιτησία που αλλοίωσε το αποτέλεσμα ως προς το εύρος της μεξικάνικης νίκης. Αν άλλαξαν και στο οφσάιντ οι κανονισμοί δεν ξέρω (για χτες έχω σταματήσει να μιλάω, είπαμε και άσχετοι είμαστε και τυφλοί και αγόμαστε και φερόμαστε από τα γαλλικά ή δεν ξέρω ποια άλλα ΜΜΕ 🙂 🙂 . Πάντως διαιτητικά έχουμε αρχίσει πολύ άσχημα.
Αναγνώστη, σε συγχαίρω για την αυτοπειθαρχία σου και την ικανότητα να διαχωρίζεις λογική και συνασθήματα! Λες οι Ολλανδοί να κάνουν την έκπληξη με βάση την παράδοση που επικαλείσαι; Δεν ξέρω, δεν μου φαίνονται φέτος σε τόσο καλή κατάσταση, αλλά βέβαια η αλήθεια του αγωνιστικού χώρου τη δεδομένη στιγμή μπορεί να αποδειχθεί διαφορετική..
Τι γκολάρα!
Πράγματι! Η Ισπανία άξιζε να προηγηθεί βάσει της μέχρι τότε εικόνας του παιχνιδιού, αλλά όχι βέβαια με το μούφα πέναλτυ που κέρδισε. Οι Ολλανδοί έδειξαν χαρακτήρα. Μένει να δούμε αν θα επιβεβαιωθεί η παράδοση που μας υπενθύμισε ο Αναγνώστης, ότι δηλ. η τροπαιούχος δεν τα πάει καλά στο πρώτο της παιχνίδι (νομίζω ότι στα 10 τελευταία μουντιάλ οι τροπαιούχοι του εκάστοτε προηγούμενου έχουν μόνο 3 νίκες).
Εν γένει η διαιτησία είναι GTP! 😛
εν θερμώ
2,5 παιχνίδια έχω δει κι οι Κόρακες πάνε να κλέψουν την παράσταση: 1.μούφα μπέναλντι στο Μπραζίλ 2. δυο ακυρωμένα γκολ από τον ανεκδιήγητο λάινσμαν για τους Μεξικάνους 3. ακόμα πιο μούφα μπέναλντι στους Σπανιόλους… και φτάνει η ποίηση της γκολάρας του Φαν Πέρσι να τα τα κάνει σβου τα εγκλήματα
Έ, ναι! Πάντως δεν έχουμε αρχίσει καθόλου καλά από άποψη διαιτησίας. ήδη στέρησε ένα καλό αποτέλεσμα από την Κροατία, ενώ μείωσε το εύρος της μεξικάνικης νίκης στο ελάχιστο. Και τώρα… ας ελπίσουμε κάπως να βελτιωθεί το πράγμα.
Πάντως Ρογήρε, συμφωνώ μεν πως μάλλον ήταν μούφα το πέναλτυ του Ντιέγο Κόστα, αλλά δεν συγκρίνεται μ’αυτό της Βραζιλίας. Στη φάση live μού φάνηκε «μαρς» πέναλτυ. Δύσκολη απόφαση,αλλά δεν θα καταλόφιζα πρόθεση στο διαιτητή.
Μόλις άρπαξε και τρίτο η Ρόχα…αχ! βαραίνουν τα άτιμα τα χρονάκια, λείπει και το λιοντάρι ο Πουγιόλ… μόνο αυτός ο Ινιέστα αγέραστος-καίτοι γκριζαρισμένος- αλλά μάλλον δε φτάνει.
ΥΓ. O Kασίγιας πρέπει να είναι πολύ στεναχωρημένος που έχασε το κολητάρι του τον γεροξεκούτη βασιλιά και πνίγει όλα τα κουνέλια 🙂
ανεκδιήγητοι οι εκφωνητές… καθ όλη τη διάρκεια του ματς πλερέζες λες και είναι ανιψάκια του Βουρβώνου… (λέτε να είναι;)
Παίδες, από τη γαλλική τηλεόραση βλέπω τα ματς και χάνω προφανώς το «μεγαλείο» των εκφωνητών μας. Ποιοι μεταδίδουν;
A,ναί; Οι Κύπριοι που άκουγα εγώ ήταν νορμάλ. O Πογιατζής (κάτι σαν το Διακογιάννη της Κύπρου, στο πιο άσχετο και πιο γραφικό..) μόνο, το παράκανε με τη μεγάλη Ολλανδία του Β’ημιχρόνου που θύμισε Νέσκενς ,Κρόιφ και τόταλ φούτμπολ.. και άλλα τέτοια υπερβολικά (για μένα) και φολκλορικά.
εμάς πάλι το ακριβώς ανάποδο, αντί να σχολιάσεις την επικράτηση των Ολλανδών, ιερεμιάδες για τη χαμένη τιμή της Ισπανίας… έλεος.
Μα τι ολοκληρωτικό ξεβράκωμα ήταν αυτό; Τι ναυάγιο της ισπανικής αρμάδας; Η Ολλανδία έκανε στο β΄ ημίχρονο το τέλειο παιχνίδι αντεπιθέσεων και μας χάρισε και υπέροχα γκολ.
Στη δημοσκόπησή μας, από τους 110 που έχουν ως τώρα ψηφίσει μόνο δύο προτίμησαν Ολλανδία. Υποψιάζομαι ότι αυτό θα αλλάξει στη συνέχεια. 😉 Πάντως, ας μη βιαστούμε. Σπάνια ομάδα που έκανε νωρίς τόσο εντυπωσιακή εμφάνιση και μάλιστα επί τόσο ισχυρού αντιπάλου φτάνει ως το τέρμα του δρόμου. Πιθανότερο /έως και βέβαιο) είναι, κτγμ, το αποψινό ματς να επιταχύνει την αποκαθήλωση των Ισπανών παρά να σηματοδοτεί ενδεχόμενη ολλανδική τελική επικράτηση.
Μού έκανε εντύπωση η μάλλον θλιβερή (για Βραζιλία και μουντιάλ,ασχέτως των ειδικών συνθηκών) εικόνα του μισοάδειου (ή τέλος πάντων επ’ουδενί ικανοποιητικά γεμάτου) γηπέδου των 40.000 θέσεων. Ξέρει κανείς φίλος πόσο έχουν τα εισητήρια;
Λοιπόν αυτή η Αργεντινή τώρα τελευταία έχει ωριμάσει μου φαίνεται 🙂
Πέρα από την (μάυρη) πλάκα, το πρόβλημα με την Ισπανία δεν είναι ότι έκανε ένα απαράδεκτο παιχνίδι, ούτε καν ότι υπέστη βαριά ήττα, αλλά το ότι οι παίκτες της στο δεύτερο ημίχρονο είχαν νοοτροπία μικρής ομάδας.
Μόλις συνειδητοποίησαν ότι δεν τους βγαίνει ή ακόμη καλύτερα δεν περνάει η μπογιά του παιχνιδιού που τα προηγούμενα χρόνια τους κατέστησε αδιαμφισβήτητους νικητές, κατέρρευσαν, δηλαδή απέδειξαν ότι δεν διαθέτουν εναλλακτικές.
Νομίζω ότι το πιο αποθαρρυντικό είναι αυτό και μάλιστα με βάζει σε ..μαύρες σκέψεις, ότι δηλαδή αυτοί οι σπουδάιοι παίκτες μπορούν να είναι σπουδαίοι μόνο σε συγκεκριμένες συνθήκες.
Όσο το πρωτοποριακό μοντέλο της μασία στραγγάλισε τα οποιαδήποτε ανταγωνιστικά ήταν οι πρωταγωνιστές, όταν (λογικά και μοιραία) ήρθε η ώρα που εξαντλήθηκε η δυναμική του και χρειαζόταν εναλλακτική, ανανέωση, ..αναδόμηση ή ότι άλλο, οι παίκτες επέδειξαν μεγάλο συντελεστή δυσκολίας να αυτονομηθούν και να λειτουργήσουν ανεξάρτητα.
Αυτό δεν είναι καλό για το ποδόσφαιρο αλλά τι να κάνουμε.
Ίσως το μεγάλο πλεονέκτημα του μοντέλου όσο αυτό ανέβαινε και κυριαρχούσε δηλαδή η πειθαρχία και η βάση μοντέλων λειτουργία της ομάδας και των παικτών να είναι και το μεγάλο μειονέκτημα όταν χρειάζεται η παρέμβαση της αυτόνομης προσωπικότητας.
Μου φάνηκαν εγκλωβισμένοι και αδύναμοι ν α..το πάρουν αλλιώς.
ΑΠό αυτην την άποψη συμφωνώ με το Ρογήρο, η σημερινή εμφάνιση σηματοδοτεί το τέλος μιας εποχής.
Μιλάμε για μια ομάδα που πήρε τα τελευταία 2 πανευρωπαϊκά και το παγκόσμιο, και για ένα βασικό κορμό παικτών που πήρε τα πάντα.
Ας σκεφτούμε ότι ο Τσάβι ή ο Ινιέστα από το 2007, μέχρι το 2013 κατακτούσαν ΚΑΘΕ ΧΡΟΝΟ τον μεγαλύτερο τίτλο σε διεθνές επίπεδο.
(2007, 09, 11 Τσάμπιονς λιγκ και 2008,2010 και 2012 παγόσμιο και πανευρωπαϊκά).
Και ενδιάμεσα διάφορα φοβερά και τρομερά με ντουζίνες τίτλους, αλλά και απόδοση, ρεκόρ κλπ κλπ.
Σήμερα είχαμε άλλη μια ένδειξη (πολύ εμφατική όμως) που αν την συνδυάσουμε με την τύχη του Γκουαρντιόλα να χάσει το τσάμπιον λιγκ με την πιο φορμαρισμένη ομάδα της Ευρώπης (Μπάγερν), οπότε πρέπει να το ξανασκεφτούμε.
Μάλιστα κάποια στιγμή πήγε το μυαλό μου στα ..υπερηχητικά του Λομπανόφσκι και την τύχη τους μετά (τηρουμένων των αναλογιών).
Μετά το θαύμα των Ισπανών που σφράγισε την προηγούμενη εφταετία, τι;; 🙂
Αναγνώστη, εξαιρετική ανάλυση της ισπανικής κατάρρευσης. Ας αναγνωρίσουμε, όμως, ότι η περίοδος βασιλείας των Ισπανών (που τυπικά δεν έχει τελειώσει ακόμη) είχε εξαιρετικά μεγάλη διάρκεια (καμία σύγκριση με την εφήμερη πορεία των σοβιετικών υπερηχητικών.
Νεοκίδιε, για τις τιμές των εισιτηρίων δες εδώ. Ένα ευρώ αξίζει κάτι περισσότερο από 3 βραζιλιάνικο ρεάλ (εχμ, ρεάις μάλλον πρέπει να πω στον πληθυντικό). Με τιμή από 350 ως 30 ανά αγώνα, δηλ. σαν να λέμε από 100κάτι ως 10 ευρώ δεν ξέρω αν πρέπει να κάνουμε λόγο για εξωπραγματικές τιμές για το μέσο βραζιλιάνικο εισόδημα. Θα βοηθούσε αν ξέραμε πόσα εισιτήρια ανά κατηγορία διατίθενται προς πώληση, αλλά τέτοια στοιχεία δεν έχω ούτε γενικά ούτε ειδικά για το Σαλβαντόρ.
πάντως για τα εισιτήρια : από αξιόπιστη πηγή, προσφέρθηκαν σε όσους εργάστηκαν στα στάδια κάποια εισιτήρια ως μπόνους, τα οποία οι άνθρωποι προφανώς και τα ρίχνουν στην αγορά (μαύρη άσπρη κόκκινη, ανάλογα το παιχνίδι) … γενικότερα ως θεατές στα γήπεδα θα δούμε λεφτάδες βραζιλιάνους (αλλά παντού έτσι δεν γίνεται;)
Πωπω ο Ρόμπεν σήμερα είχε το διάολο μέσα του! πολύ ωραίο 2 ημίχρονο (μόνο αυτό παρακολούθησα). Και η ατμόσφαιρα στην κερκίδα ΄τελεια, μπράβο στους Ολλανδούς που ήταν και πολλοί.
Και οι Μεξικανοί το απόγευμα φώναζαν ωραία παρόλη την καταρρακτώδη βροχή.
έως τώρα παρά τα διαιτητικά λάθη νομίζω είδα ωραία παιχνίδια (ή αποσπάσματά τους.)
Αυτό που δεν σχολιάστηκε νομίζω είναι στο πρώτο παιχνίδι μετά το πρώτο γκολ μας δείξανε με τη νέα τεχνολογία ότι όντως η μπάλα πέρασε τη γραμμή, ενώ φυσικά δεν υπήρχε καμία αμφιβολία! Λίγο τένις μου θύμισε.
Καλώς όρισες, munich!
Πράγματι, το θέαμα είναι τουλάχιστον συμπαθητικό, πρέπει να το ομολογήσουμε αυτό. Τώρα για τη νέα τεχνολογία με το αν η μπάλα πέρασε τη γραμμή, μας το έδειχναν και χτες στην περίπτωση του γκολ της Κροατίας, μας το έδειχναν και σήμερα, πάντα για φάσεις που δεν υπήρχε καμιά αμφιβολία. Έτσι για να μας το δείχνουν. 🙂 Τίποτε για τα πέναλτυ και τα οφσάιντ η τεχνολογία δεν έχει; 🙂 (που για τα δεύτερα έχει, αλλά μέχρι να δεχθούν την άμεση επανάληψη της φάσης ως στοιχείο που θα εκτιμά ο διαιτητής…).
Mωρέ έχει (η τεχνολογία), πώς δεν έχει! Αυτό που δεν είχε ,δεν έχει ,ούτε θα έχει ποτέ καμία τεχνολογία ,είναι προθέσεις. Aν χαθεί το μπέναλτυ- μαϊμού και το οφσάιντ κατά το δοκούν, τι μένει; Ένα σπαστικό φρου-φρού στο κέντρο του γηπέδου ,που κόβει τον ρυθμό,και δίνει την κατοχή εκεί που θέλει ο κόραξ και αποδιοργανώνει τον αντίπαλο και το κλασικό τεστ του «στημένου κόρακα». Φάουλ ή σέντρα/γιόμα στην περιοχή όταν όλοι σπρώχνονται με όλους και σφύριγμα για φάουλ επιθετικό ,όταν η μπάλα είναι στον αέρα. Τρέχα γυρευόπουλος δηλαδή…
Νομίζω ότι αξίζω μόνιμο μπαν από το ιστολόγιο, καθώς πήγα να δω Ντον Τζιοβάνι στο Ηρώδειο και έχασα την πεντάρα της ομάδας μου. 😦
Βέβαια, η Ολλανδία μας έχει συνηθίσει να πετάει στους Ομίλους και να απογοητεύει στα νοκ αουτ παιχνίδια. Ακόμα θυμάμαι τι πάθαμε από τη Ρωσία στο ευρωπαϊκό του 2008.
Κι εγώ αν ήμουν Αθήνα «Ντον Τζοβάννι» θα πήγαινα να δω και να ακούσω (πώς ήταν τελικά; και γενικά η παράσταση και ειδικά η Παπαθανασίου;). Φυσικά εγώ δεν είμαι οπαδός των οράνιε, οπότε θα είχα ελάχιστες τύψεις. 🙂
Αυτό που έγραψες παραπάνω για Πράνιτς και Σίλντενφελντ, κάνω ότι δεν το βλέπω, ΟΚ; 🙂
Γενικά μιλώντας, στην Ελλάδα έχουμε ένα θέμα με τους νεωτερισμούς. Από τα σχόλια που εισέπτραττα πριν ακόμα ξεκινήσει η παράσταση, όλοι σχολίαζαν τη σκηνοθεσία του Χουβαρδά. Το να βλέπεις τον commendatore μπάρμαν και τον Ντον Τζιοβάνι να περιφέρεται στη σκηνή με γκρι παλτουδιά, σίγουρα απέχει από τις τυπικές σκηνοθεσίες του έργου που έχουμε συνηθίσει.
Γράφει ο Χουβαρδάς: «Δεν θέλησα να μιλήσω τόσο πολύ για τον Ντον Τζιοβάνι που ξέρουμε, τον μέγα καρδιοκατακτητή. Αυτή η πλευρά η οποία ούτως ή άλλως υπάρχει δεν με ενδιαφέρει ιδιαίτερα. Πιστεύω πως είναι απλώς το μέσο για να φτάσεις κάπου αλλού. Εν προκειμένω εστιάζω, επαναλαμβάνω, στη βία που κρύβει αυτό το έργο, αυτή η συμπεριφορά, αυτός ο άνθρωπος».
Ε, σε αυτό το σημείο διατηρώ κάποιες επιφυλάξεις. Ίσως επηρεασμένος και από την οπτική του Φόρμαν, δε έχω συνδέσει τον Ντον Τζιοβάνι με τη βία. Η σκηνή στην οποία αρνείται να μετανοήσει για τον ακόλαστο βίο του είναι νομίζω αυτοβιογραφική και ως εκ τούτου συγκλονιστική. Στο λιμπρέτο ο Ντον Τζιοβάνι υπεραμύνεται των επιλογών του, σε σημεία που ο Μότσαρτ -όχι τυχαία νομίζω- έχει ντύσει μουσικά με μία κωμική χροιά (ο ίδιος άλλωστε κατατάσσει τον Ντον Τζιοβάνι στην opera buffa). Σε μία όμως προσέγγιση ηθικοπλαστικής χροιάς, όλα αυτά περνάνε αναπόφευκτα σε δεύτερο ρόλο.
Οι φωνές, άλλες σε πολύ καλά επίπεδα (Παπαθανασίου, Σταμπόγλης, Κοστέα), άλλες ανεκτές (Πομπόνι, Καβράκος) και ορισμένες ανεπαρκείς (ονόματα δε γράφουμε, υπολήψεις δε θίγουμε). Η ορχήστρα μου άφησε πολύ καλές εντυπώσεις, αναμενόμενο όμως λόγω του γενικότερου πολύ καλού επιπέδου της.
Πάντως μετά τη χθεσινή πεντάρα των Οράνιε, αναθεωρώ τη αρχική μου θέση περί ολλανδικών παλτών, 😳 και ορκίζομαι να ψάξω στο γραφείο του ποδοσφαιρόφιλου συνάδελφου για δελτία στοιχήματος. Μας πήρε στο λαιμό του!
(οι betατζήδες υποστηρίζουν ότι έχουν ποντάρει) 😛
Σε γενικές γραμμές οι εκφωνητές δεν έχουν στυλ, ίσως επειδή έχουμε στο νου μας τους λατινοαμερικάνους και το στυλ τους στην εκφώνηση. Όμως όλοι, μα όλοι, δεν γίνεται, κάποια ομάδα υποστηρίζουν. Οι παλαιότεροι εξ ημών θα θυμάστε τον γαλλόφιλο (και στη μουσική ακόμα) Διακογιάννη και τον απαξιωτικό τρόπο που μιλούσε για τους Άγγλους:
– «… και βλέπετε την κλασσική αγγλική σέντρα …»
– «Γιόμα το λένε, ρε!» έλεγε το ξαδελφάκι μου.
Πριν το εναρκτήριο ματς Βραζιλία – Κροατία πήγα στο θερινό σινεμά της γειτονιάς μου να δω το Nebraska που είχα αμελήσει να δω το χειμώνα. Κατά την έξοδό μου κι ενώ ήδη είχε αρχίσει το ματς, περίμενε κόσμος, νέοι άνθρωποι, πολλοί περισσότεροι απ’ την πρώτη προβολή που ήμουν εγώ.
Χάρηκα! 🙂
Ο Ζήκος ο Σκύλος-Μέντιουμ Προβλέπει τα Αποτελέσματα του Μουντιάλ
😀
(ωραίος σκυλάκος)
Και μετά σού λένε «δεν παίζει ρόλο η παράδοση στο ποδόσφαιρο…» 🙂
Η προηγούμενη μεγάλη ήττα της Ισπανίας σε μουντιάλ (με πάνω από 2 γκολ διαφορά) ήταν και πάλι σε βραζιλιάνικο έδαφος το 50.
1-6 από τη Βραζιλία.
Spiral, ολλανδόφιλος κατά παράδοση και ν’ αποκηρύττεις πλέον την αγάπη σου δεν λέει πλέον, μετά τη χτεσινή πεντάρα. 🙂 Το Νεμπράσκα δεν το έχω δει. Όσο για τον Ζήκο, αγνοούσα τα πάντα. 🙂
Νεοκίδιε, άλλη βέβαια η Ισπανία του ’50. Ίσως να ήταν πιο εύστοχος ο παραλληλισμός με τη Μπαρσελόνα όταν της στραβώνουν παιχνίδια (που μπορεί να της στραβώσουν εντελώς με αποτέλεσμα τη συντριβή: τελικός του ’94 και συντριβή από τη Μίλαν, περσινά ματς με τη Μπάγιερν στα ημιτελικά του Τσ. Λ. κ.λπ.).
MIndkaiser, πολύ ενδιαφέρουσα η κριτική σου. Για τις σκηνοθετικές καινοτομίες και τις εντελώς νεωτερικές αναγνώσεις των κλασσικών έργων, ειδικά στην όπερα, μπορούμε να πούμε πάρα πολλά. Κι εγώ έχω πολλές επιφυλάξεις (είμαι φύσει συντηρητικός σε τέτοια θέματα, άμα η πλοκή είναι στη μεσαιωνική Γένοβα δεν γουστάρω στολές του Α΄ ΠΠ, ούτε μ’ αρέσει να βλέπω Μακβέθ με σκάφανδρο δύτη ή στολή αστροναύτη). Όμως πρέπει να παραδεχτούμε ότι αυτός είναι παγκοσμίως ο κανόνας εδώ και αρκετά χρόνια. Κι υπάρχει το επιχείρημα ότι αυτά είναι ο μόνος τρόπος ανανέωσης του είδους που αλλιώς θα καταντούσε μουσειακού χαρακτήρα.
Ανακοινώσεις: 1. νέο ποστ μετά το ματς της εθνικής.
2. Η δημοσκόπηση για τον τελικό νικητή έχει καλή συμμετοχή (ξεπεράσαμε τις 110 συμμετοχές, ενώ στην αντίστοιχη για το Ευρωπαϊκό δεν είχαμε ούτε 25 😉 ). Αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην παραπομπή/ παρότρυνση συμμετοχής εκ μέρους του αγαπητού Νίκου Σαραντάκου. [επικουρικώς και στο TVXS, που αναδημοσίευσε τόσο την παρούσα ανάρτηση όσο και τη σχετική με το Μουντιάλ του Νίκου, καθώς και στο left.gr, το οποίο επίσης αναδημοσίευσε το μουντιαλικό ποστ του Νίκου]. Μερσί!