Ναός του αβαείου της Αγίας Πίστεως της Κονκ (11ος-12ος αι.), αναπαράσταση της Ημέρας της Κρίσεως
Όχι της τελικής, βέβαια, αλλά μέσα στις προσεχείς ημέρες οι μισές ομάδες θα μας αποχαιρετήσουν. Κάποιες στάθηκαν άτυχες, οι περισσότερες δεν άξιζαν να συνεχίσουν. Ήδη οι δύο πρώτοι όμιλοι ολοκληρώθηκαν κι από αυτούς που εγκαταλείπουν τη διοργάνωση μόνο οι Κροάτες θα μας λείψουν κάπως. Θα ήταν, όμως, άδικο να πάρουν την πρόκριση από αυτό το Μεξικό. Δίκαια αποκλείστηκε κι η κάτοχος του τίτλου Ισπανία. Ίσως σε κάποιον άλλο όμιλο να τα κατάφερνε, μόνο που η Ιστορία δεν γράφεται με υποθέσεις.
Οι όμιλοι που ολοκληρώθηκαν
Αναπαράσταση του μύθου της ίδρυσης της Τενοχτιτλάν (από τον κώδικα Μεντόσα)
Μέχικο! Μέχικο! Ρα-Ρα-Ρα! Τυπικά τερμάτισε δεύτερο, στην πραγματικότητα ήταν η καλύτερη ομάδα του ομίλου. Το Μεξικό είναι διαφορετική ομάδα από την ώρα που το ανέλαβε ο Μιγέλ Ερρέρα, λίγο πριν τα μπαράζ με τη Νέα Ζηλανδία. Στο παιχνίδι ζωής και θανάτου με τους Κροάτες, οι Μεξικανοί επικράτησαν πανάξια (3-1). Ξεπέρασαν το δυναμικό πρώτο δεκάλεπτο της Κροατίας απαντώντας με το φοβερό δοκάρι του Έκτορ Ερρέρα και την ευκαιρία του Ορίμπε Περάλτα. Ξεπέρασαν το διπλό πέναλτυ που ξέχασε να σφυρίξει ο Ουζμπέκος διαιτητής Ραφσάν Ιρμάτοφ (για τον οποίο θα πούμε και καλά λόγια πιο κάτω) και πέτυχαν τρία γκολ με την εξαιρετική τους γραμμή κρούσης (όπου ξεχωρίζει ο Χαβιέρ Ερνάντες, ο οποίος κι απόψε πέρασε ως αλλαγή περίπου μετά από μια ώρα αγώνα).
Η Βραζιλία νίκησε άνετα το Καμερούν στη Μπραζίλια (4-1) παρά το σχετικό άγχος που προκάλεσε η πρόσκαιρη ισοφάριση των Αφρικανών.Εάν πιστέψει, πάντως, ότι με τη νίκη αυτή ξεπέρασε τα προβλήματά της, θα έχει κάνει λάθος. Ομάδα με την τακτική αφέλεια του Καμερούν (χαρακτηριστικό παράδειγμα το τέταρτο βραζιλιάνικο γκολ) δεν πρόκειται να ξαναβρεί στον δρόμο της.
Στον δεύτερο όμιλο, η Ολλανδία, παίζοντας πιο ώριμα από την αντίπαλό της, νίκησε τη Χιλή 2-0 και κατέκτησε την πρώτη θέση. Μετριότατο παιχνίδι, με τη Χιλή να παίρνει την υπόθεση στα σοβαρά μόνο όταν έμεινε πίσω στο σκορ. Η Νοτιοαμερικάνοι πρέπει να ζήτησαν πέναλτυ σε καμιά δεκαριά φάσεις: κάποιες μπορεί και να ήταν, καμία όμως δεν μπορεί να χαρακτηριστεί «πέναλτυ-μαρς». Η Ισπανία εκτέλεσε ευσυνείδητα το άχαρο καθήκον της και καθάρισε 3-0 την Αυστραλία, ολοκληρώνοντας με αξιοπρέπεια, αλλά κι άδοξα την παρουσία της στο βραζιλιάνικο ΠΚ.
Το αποτέλεσμα που προέκυψε από την ολοκλήρωση των δύο πρώτων ομίλων είναι δύο νοκ άουτ αγώνες που αναμένονται με εξαιρετικό ενδιαφέρον. Στο Μπέλο Οριζόντε η Βραζιλία θα αντιμετωπίσει τη φιλόδοξη Χιλή με κύρια όπλα το ειδικό βάρος της φανέλας και τον ρόλο της διοργανώτριας. Πιθανώς αρκούν, κι ίσως αυτό να είναι κρίμα. Στη Φορταλέζα, η Ολλανδία ξεκινά θεωρητικά από τη θέση του φαβορί με αντίπαλο το εκπληκτικό Μεξικό. Ο αγώνας θα είναι αμφίρροπος και, σύμφωνα με όλα τα δεδομένα, θεαματικός. Είναι έτοιμο το Μεξικό για την υπέρβαση; Είναι η Ολλανδία ικανή για τα πολύ σπουδαία; Θα το μάθουμε στις 29 του μηνός.
Οι όμιλοι Ε΄ έως Η΄
Καρίμ Μπενζεμά
Γοητευτική, αλλά για πόσο ψηλά προορίζεται; Η Γαλλία καταλέγεται στις ομάδες που έχουν (σχεδόν) εντυπωσιάσει μέχρι τώρα. Οχτώ γκολ σε δύο παιχνίδια δεν είναι κι απλή υπόθεση. Φυσικά, στην αναμέτρηση με τη μάλλον αδύναμη Ονδούρα (3-0) το παιχνίδι κρίνεται στο πέναλτυ-αποβολή. Στο δεύτερο ματς οι Ελβετοί αποσταθεροποιούνται με τον τραυματισμό του κεντρικού αμυντικού τους (φον Μπέργκεν) πριν συμπληρωθούν δέκα λεπτά παιχνιδιού. Και πάλι, όμως, οι νίκες της Γαλλίας υπήρξαν άνετες, με συντριπτική υπεροχή κι επιθετικό ποδόσφαιρο. Τι μπορούμε να προσάψουμε στην αρκετά νεανική Γαλλία που έχει ως επίσημο στόχο το χτίσιμο ομάδας που θα διακριθεί στο «δικό της» Ευρωπαϊκό του 2016; Ως τώρα τίποτε. Μπορούμε μόνο να επισημάνουμε μια αμυντική χαλάρωση μετά το 5-0 με τους Ελβετούς (και ποιος δεν θα χαλάρωνε, όμως, σε τέτοια περίπτωση;). Και, πρωτίστως, την όχι ιδιαιτέρως υψηλή δυναμικότητα των αντιπάλων της. Θέλουμε να δούμε τους Τρικολόρ κι εναντίον ισχυρότερων, πιο φιλόδοξων ομάδων.
Πριν τη γαλλική συντριβή της, η Ελβετία είχε ήδη βγάλει τη βασική της υποχρέωση κερδίζοντας τον κυριότερο αντίπαλό της για τη διεκδίκηση της πρόκρισης, δηλαδή τον Ισημερινό. Το συγκεκριμένο παιχνίδι ήταν αμφίρροπο, γρήγορο σε ρυθμό και θεαματικό. Αν λέγαμε ότι η Ελβετία στάθηκε πιο έμπειρη στη διαχείριση του αγώνα σκοράροντας στο τέλος των καθυστερήσεων δεν θα ήμαστε απολύτως ακριβείς. Η έκβαση του παιχνιδιού κρεμόταν από μια κλωστή. Πιθανότατα ο παράγοντας που τον έκρινε ήταν ο διαιτητής Ιρμάτοφ: αφήνοντας ορθότατα το πλεονέκτημα στην τελευταία φάση, παρά το σκληρό φάουλ παίκτη του Ισημερινού, καθιστά δυνατή την επίτευξη του ελβετικού νικητήριου τέρματος. Μια απόδειξη (σπάνια φυσικά) για το ότι η διαιτησία μπορεί να καθορίζει αποτελέσματα και με θετικό τρόπο.
Στο μεταξύ, ο Ισημερινός διατήρησε τις όποιες ελπίδες του πρόκρισης κερδίζοντας τη φιλότιμη Ονδούρα (του, γνωστού μας από το πέρασμά του από τη Βέροια, Κόστλυ) με 2-1. Λαμβανομένου υπόψη του ότι το πρωταρχικό κριτήριο σε περίπτωση ισοβαθμίας είναι η γενική διαφορά τερμάτων, η κατάστασή του δεν είναι απελπιστική.
Υπερόπλο και μετριότητα: Η Αργεντινή έχει στη σύνθεσή της ένα υπερόπλο που δεν έχει κατορθώσει ακόμη να εκμεταλλευτεί. Για να είναι αποτελεσματικός ο Μέσσι πρέπει να δέχεται τη μπάλα κοντά στη μεγάλη περιοχή του αντιπάλου, ώστε να έχει τη δυνατότητα για την εξαιρετική ατομική ενέργεια που θα τον φέρει μπροστά στο τέρμα. Όλα αυτά βεβαίως στο πλαίσιο γρήγορης ανάπτυξης της ομάδας του για να μην οδηγηθεί σε ασφυξία από το πολυπρόσωπο μαρκάρισμα.
Στο προηγούμενο ΠΚ, ο Μέσσι αγωνιζόταν περισσότερο σαν κλασσικό δεκάρι: ήταν υποχρεωμένος να παίζει συχνά πίσω από τη γραμμή του κέντρου και να κατεβάζει τη μπάλα, με αποτέλεσμα να φτάνει (όποτε έφτανε) κοντά στην αντίπαλη περιοχή εξαντλημένος και δίχως την απαραίτητη εκρηκτικότητα. Φέτος παίζει πράγματι κοντά στη μεγάλη περιοχή του αντιπάλου, πλην όμως δεν παίρνει σχεδόν ποτέ τη μπάλα σε καλές συνθήκες. Η ανάπτυξη της Αργεντινής είναι και αρκετά αργή και χωρίς μεγάλη φαντασία. Πραγματικοί επιτελικοί-δημιουργικοί μέσοι δεν υπάρχουν. Ταυτόχρονα, τα επιθετικά όπλα της Αργεντινής (Ιγουαΐν και Αγουέρο) είναι μάλλον σε κακή κατάσταση (ο Λαβέτσι ίσως αξίζει περισσότερο χρόνο παιχνιδιού, ο Παλάσιο δεν νομίζω ότι είναι παίκτης του επιπέδου τελικών ΠΚ) και δεν βοηθούν όταν ο Μέσσι έχει τρεις παίχτες να τον μαρκάρουν (όπως συνέβη στο παιχνίδι με το Ιράν). Κάποιοι λένε ότι στο πρώτο παιχνίδι η Αργεντινή βελτιώθηκε όταν άλλαξε το αρχικό 4-4-2 σε 4-3-3. Προσωπικά δεν είδα κάποια σοβαρή βελτίωση: η Αργεντινή νίκησε τους (αξιόμαχους και με μερικές εξαιρετικές μονάδες) Βόσνιους με ένα τυχερό αυτογκόλ που ήρθε πολύ νωρίς και μια ατομική ενέργεια του Μέσσι, ενώ δεχόμενη γκολ προς το τέλος κινδύνεψε με ισοφάριση (2-1). Υπέρ της απαισιόδοξης ερμηνείας συνηγορεί και η εξέλιξη του δεύτερου αγώνα, με το Ιράν, στο οποίο η Αργεντινή αγωνίστηκε και πάλι με το, υποτίθεται σωτήριο, 4-3-3 δείχνοντας σχεδόν απελπιστική εικόνα. Το ηρωϊκά αμυνόμενο Ιράν έδειξε και επιθετικές αρετές και θα μπορούσε να ανοίξει το σκορ – η επικράτηση της Αργεντινής στις καθυστερήσεις οφείλεται και πάλι σε ατομική ενέργεια του Μέσσι (1-0). Μπορούμε να πούμε κάτι παρήγορο για την ομάδα του Αλεχάνδρο Σαμπέλλα; Ναι, ότι μερικές φορές ο τελικός νικητής της διοργάνωσης ξεκινά με μέτριες εμφανίσεις. 😉 Μόνο που η Αργεντινή πρέπει να αλλάξει πολλά στο παιχνίδι της για να διεκδικήσει με αξιώσεις τον ρόλο του πρωταγωνιστή.
Μετά το νερόβραστο 0-0 μεταξύ Νιγηρίας και Ιράν, όπου οι μεν Νιγηριανοί έδωσαν ρεσιτάλ φλύαρης επιθετικής ανάπτυξης οι δε Ιρανοί φοβούνταν να περάσουν τη σέντρα, είχα τη βεβαιότητα ότι, εύκολα ή δύσκολα, οι Βόσνιοι θα επικρατούσαν των Αφρικανών. Πλανήθηκα πλάνη οικτρά. Καθοδηγούμενοι από το δίδυμο του αφιονισμένου αυτή τη φορά Εμενίκε και του πολύτιμου Ρωσονιγηριανού βετεράνου Οντεμουίνγκι, οι Νιγηριανοί πέτυχαν το γκολ που ζητούσαν κι έπειτα διαχειρίστηκαν το προβάδισμά τους στο σκορ ήρεμα κι «ευρωπαϊκά» (1-0). Οι Βόσνιοι, ενώ είχαν στα χαρτιά το δεύτερο καλύτερο υλικό του ομίλου, κατάφεραν να αποκλειστούν. Έδειξαν ανωριμότητα κι ανσφάλεια, ήταν κι άτυχοι (δοκάρι στο τέλος), αδικήθηκαν και διαιτητικά (το γκολ του Τζέκο στο 0-0 που ακυρώνεται κακώς ως οφσάιντ). Ας πρόσεχαν όμως!
Χρυσή μάσκα από τον θησαυρό του Κόφι Καρικάρι, ένατου βασιλιά του Βασιλείου Ασάντι (Γκάνα, 19ος αι.)
Ακόμη ένας όμιλος-φωτιά: Η Γερμανία ξεκίνησε πυραυλοκίνητα τη διοργάνωση, συντρίβοντας τους αξιοθρήνητους Πορτογάλους. Ακόμη κι αν δεχτούμε ότι τους βοήθησαν οι συγκυρίες (αποβολή Πέπε), το 4-0 είναι σκορ που δεν σηκώνει συζήτηση. Το ίδιο βράδυ, οι Γκανέζοι χάριζαν πραγματικά τη νίκη στους Αμερικανούς. Δέχτηκαν το γκολ με το ξεκίνημα του παιχνιδιού κι αναγκάστηκαν να φορτσάρουν σε ολόκληρη τη διάρκεια του αγώνα, χωρίς αποτελεσματικότητα. Όταν κατάφεραν να ισοφαρίσουν χαλάρωσαν, με αποτέλεσμα να δεχτούν το δεύτερο (και μοιραίο) τέρμα στην επόμενη ουσιαστικά αμερικανική επίθεση. Ο τρόπος είναι ενδεικτικός: κόρνερ που παραχωρείται αναίτια κι ανόητα και φέρνει το γκολ εξαιτίας των άθλιων τοποθετήσεων των αμυνόμενων. Τόση τακτική ανωριμότητα σε ομάδα με τόσο ταλέντο και μονάδες με εξαιρετική τεχνική κατάρτιση είναι ασυγχώρητη (1-2). Οι τύψεις γιγαντώνουν μετά το εκπληκτικό ματς της Γκάνας εναντίον της Γερμανίας: το β΄ ημίχρονο του αγώνα αυτού προσέφερε στους θεατές τη μεγαλύτερη, σχεδόν εξωπραγματική, ένταση από κάθε άλλο στη διοργάνωση. Τέσσερα γκολ, καταγιστικός ρυθμός, συνεχείς ευκαιρίες εκατέρωθεν και πάθος για τη νίκη μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο (2-2). Έδειξε η Γερμανία τις αδυναμίες της, ιδίως τις αμυντικές; Έχει δίκιο ο Μπέκενμπάουερ όταν ισχυρίζεται ότι «όσο η Γερμανία προτιμά το θέαμα από την ουσία δεν πρόκειται να κερδίσει καμία μεγάλη διοργάνωση«; Πού θα μπορούσε να φτάσει η Γκάνα αν διαχειριζόταν με στοιχειώδη ορθολογισμό την αναμέτρηση με τις ΗΠΑ;
Με όλα αυτά, ίσως και να αδικούμε τους πολύ καλούς Αμερικανούς που παραλίγο να προκριθούν ήδη από το δεύτερο παιχνίδι τους. Η Πορτογαλία, βέβαια, έχει το ιδανικό προφίλ ομάδας σε παρακμή που κατευθύνεται με μαθηματική ακρίβεια στον αποκλεισμό. Διόλου δεν τη βοηθά η μετριότατη κατάσταση στην οποία βρίσκεται λόγω τραυματισμών το μεγάλο αστέρι της. Τη νύχτα της Κυριακής προς τη Δευτέρα είχε την τύχη να προηγηθεί νωρίς στο σκορ χάρη σε ένα παιδαριώδες σφάλμα της αμερικανικής άμυνας. Οι ΗΠΑ, όμως, ανέλαβαν την πρωτοβουλία, έχασαν ευκαιρίες και τελικά ανέτρεψαν το σκορ. Λίγη προσοχή και θα πανηγύριζαν την πρόκριση. Μόνο που ο συνδυασμός Κριστιάνο Ρονάλντο και Βαρέλα έφερε την πορτογαλική ισοφάριση στο πέμπτο λεπτό των καθυστερήσεων (2-2). Τώρα, οι μεν Αμερικανοί θα πρέπει να επιδιώξουν την επικύρωση του εισιτηρίου για την επόμενη φάση εναντίον των Γερμανών (ιστορία όχι απλή, ό,τι κι αν πουν οι διάφοροι πονηροί), οι δε Πορτογάλοι θα κυνηγήσουν ένα θαύμα απέναντι σε ομάδα που εμφανίζεται πολύ ανώτερή τους, χωρίς να έχουν καν τον έλεγχο της μοίρας τους (πρέπει και να συντρίψουν τη Γκάνα και παράλληλα να νικήσει η Γερμανία τις ΗΠΑ).
Κι ένας ακόμη της μετριότητας: Μαζί με (ή μάλλον μετά) τον όμιλο της εθνικής μας, ο όγδοος όμιλος πρέπει να είναι ο πιο αδύναμος της διοργάνωσης. Το Βέλγιο είναι η καλύτερη ομάδα του ομίλου, αλλά δεν πείθει κι απόλυτα. Είναι άπειρη σε επίπεδο τέτοιας διοργάνωσης, ενώ ο προπονητής προσπαθεί να χωρέσει στην ενδεκάδα όλα τα αστέρια του που αγωνίζονται στην Πρέμιερ Ληγκ χωρίς να κατορθώνει να φτιάξει πραγματικό σύνολο. Εναντίον των μαχητικών Αλγερινών του Βαχίντ Χαλίλοτζιτς χρειάστηκε πολλή προσπάθεια, επιτυχημένες αλλαγές κι η κούραση του αντιπάλου για να μπορέσει το Βέλγιο να ανατρέψει το σκορ και να φτάσει αγχωτικά στη νίκη (2-1). Εναντίον της (ξανά απογοητευτικής) Ρωσίας και σε ένα από τα ποιοτικώς χειρότερα παιχνίδια της διοργάνωσης, τη νίκη την έφερε ένα φοτσάρισμα κατά το τελευταίο δεκάλεπτο. Είχαν προηγηθεί και πάλι επιτυχημένες αλλαγές (Ορίτζι και Μιραλλάς). Μάλλον είναι βέβαιο ότι η βελγική ενδεκάδα που ξεκινά τους αγώνες δεν είναι η σωστή.
Για τη Ρωσία, αναρωτιέμαι τι δουλειά ακριβώς έχει κάνει όλο αυτό το διάστημα ο Φάμπιο Καπέλλο. Ομάδα άψυχη, ηττοπαθής, στείρα στην ανάπτυξή της, με εξαφανισμένα ατού, γενικώς μια ποδοσφαιρική τραγωδία. Με τους Νοτιοκορεάτες παραλίγο να χάσουν το παιχνίδι μετά την απίστευτη για τέτοιο επίπεδο γκάφα του Ακινφέγιεφ (τελικό σκορ 1-1). Με τους Βέλγους προσπάθησαν δειλά μπας και κλέψουν τη νίκη με κάποια αντεπίθεση. Η πλάκα μετά από όλα αυτά είναι ότι οι Ρώσοι μπορούν ακόμη να προκριθούν και μάλιστα είναι ουσιαστικά κύριοι της μοίρας τους: αρκεί να νικήσουν τους Αλγερινούς. Δεν θα στοιχημάτιζα ρούβλι στην ομάδα του Καπέλλο. Οι Αλγερινοί δεν είναι ομάδα που ξεχειλίζει από ταλέντο, αλλά είναι δεμένοι, επαρκείς τεχνικά και με μπόλικο πάθος και φιλοδοξίες. Τις κορεατικές «τίγρεις», για παράδειγμα, τα φεννέκ τις καταβρόχθισαν για πρωινό (4-2).
Οι επόμενες ημέρες θα κρίνουν πολλά: μία από τις Ουρουγουάη και Ιταλία θα υποχρεωθεί, δυστυχώς, να αποχωρήσει, την ίδια ώρα που σε ομίλους σαν τον τρίτο και τον όγδοο θα αναζητούνται οι λιγότερο κακοί για να πάρουν τη δεύτερη θέση πρόκρισης. Για να δούμε αν η εθνική μας θα τα καταφέρει έστω και για αυτόν τον ρόλο.
Ο Ρογήρος πάει Μουντιάλ 
Το πρόβλημα της Αργεντινής, σύμφωνα με φίλο μου φανατικό της Μπιανκοσελέστε, είναι πολύ απλό. Δεν φταίει ούτε η έλλειψη φαντασίας, ούτε η αργή ανάπτυξη, ούτε τίποτε. Όλα αυτά είναι επιφαινόμενα. Η ρίζα του κακού είναι τα κοντοκουρεμένα μαλλιά. -Μα είναι δυνατόν; Πάει η Αργεντινή στο Παγκόσμιο Κύπελλο χωρίς ούτε έναν μακρυμάλλη; Που βαδίζει αυτή η χώρα;
Π2, πολύ δίκιο έχει ο φαντικός της Αρχεντίνα φίλο σου, όπως ήδη εδώ και μέρες επεσήμανε ο Νεοκίδιος:
Δεν υπάρχει η παραδοσιακή αεροδυναμική στην ομάδα με τέτοιο φανταρίστικο μαλλί. Παλιά μάλιστα η αεροδυναμική στο μαλλί διατηρούνταν και στις αλλαγές. Π.χ. έβγαινε Κανίγια έμπαινε Μπάτιγκολ, έβγαινε Μπάτιγκολ έμπαινε Κρέπο Ερνάν κ.λ.π.
Ρογήρε, όπως έγραψες και σύ ωραία, η Χιλή χθες μού θύμισε …Ολυμπιακό Πειραιώς. Oύτε οι γάβροι στο Καραϊσκάκη δεν θα έκαναν τόσες βουτιές ζητώντας πέναλτυ! Θα διαφωνήσω λοιπόν μαζί σου πως θα είναι κρίμα ίσως να αποκλειστεί η Χιλή από τη Βραζιλία. Xίλιες φορές Μπραζίου, όλα κι όλα! 🙂
Ο Φρέντ με το μουστάκι φίφτυς είναι πλέον -μετά και την αποχώρηση του καμερουνέζικου τρούλου του Μπρουνελέσκι- η πιο cult μορφή του Μουντιάλ!
Άκου τώρα τι κάθομαι και σκέφτομαι… το Μεξικό λόγω διαφοράς τερμάτων κατατάσσεται δεύτερο στον Όμιλο και διασταυρώνεται στα νοκ άουτ με την Ολλανδία…
για βάλε όμως να μετρούσαν τα δυο κανονικότατα γκολ στο ματς με το Καμερούν που ακύρωσε ο Κόραξ, να του δίναν και την πεναλτάρα που επνίγη πως θα ήταν τα πράγματα;
Όσο για τους (μη) μαλλιάδες Αργεντίνους έχετε απόλυτο δίκιο… βάλθηκαν να δικαιώσουν αναδρομικά τον απαράδεκτο Πασαρέλα με τα κουρέματα .
Φίλοι μου, θίγετε ένα καίριο ζήτημα. Με τις παραδόσεις δεν πρέπει να παίζει κανείς. Το χειρότερο είναι ότι δεν βλέπω τρόπο αντιμετώπισης του προβλήματος. Ποιον να βάλεις σε ταχύρρυθμο πρόγραμμα μπας και σου προκύψει κανένας μαλλιάς; Τον Παλάσιο με τη φαλάκρα και το κοτσιδάκι α λα Tears for Fears; 🙂 Κάποτε είχες και κανέναν Σορίν, κανέναν Ντεμικέλις, έναν Γκουτιέρες έστω. Τώρα τίποτε…
Νεοκίδιε, εγώ δεν έκανα καμία αναφορά στη συμπαθέστετη ομάδα που μνημονεύεις. Πάντως, όπως τα έκαναν οι Χιλιανοί θα τα λουστούν κι άντε να βγάλουν από τη διοργάνωση τη διοργανώτρια με τις πέντε κατακτήσεις. Για αυτήν δεν λέω ότι αν προκριθεί θα είναι ντε και καλά κρίμα. Ίσως, λέω. Ας παίξει, άλλωστε, μπαλάρα το Μπραζίου να το βουλώσω κι εγώ. 🙂
Οι Μιραλοκαμπελίτικος όμως του «συμπαθούς» Ρογήρε προκρίθηκαν και μάλιστα πρωτεύσαντες, ενώ ο δικός μας ο Μοϊκανός… Μάλλον γκαντέμιασε εκείνος ο αχάππαρος ο Μπογιατζιής ψες. «το κόρνερ από τον παίκτη του Παναθηναϊκού, και νάσου ωραία ενέργεια από τον παίκτη του Παναθηναϊκού…» 🙂
Κάποτε του συμπαθούς, φίλε Νεοκίδιε. Μια χαρά ήταν ο μοϊκανός μας εχτές και δεν θέλω αντιρρήσεις! Άσε που διακρίθηκε κι ο άλλος παιχταράς μας, ο Σίλντενφελντ (θα μας ζητάνε περισσότερα λεφτά τώρα οι Μοσχοβίτες). 🙂 Τι πα να πει «πώς διακρίθηκε»; Εγώ τον διέκρινα, μετά το τέλος του αγώνα ενώ ιπποτικά έδινε συγχαρητήρια στους Μεξικανούς.
Και που λέτε, ενώ στο 82′ ο Καραγκούνης έχει κάνει με τον ΓΚΩΛΟ το 1-0 επί των Ακτοελαφαντοστιανών, σαν φλας μπακ από γήπεδο της δεκαετίας του ’80 ακούγεται από τα μεγάφωνα:
«Οβελιστήριο Σκορδοβούρτσογλου! Σκορδοβούρτσογλου! Σουβλάκια, γύρος, κοντοσούβλι, σιεφταλιές, φλαούνες, κοκορέτσι! Σκορδοβούρτσογλου! Και… Κολομβία – Ιαπωνία… μηδέν – ένα!!!».
🙂
Brazil: Υπαρχει παθος ,αν και γενικα σε Μουντιαλ η Brazil το εχει,ως εδω καλα, απο κει και περα βλεπω εναν Σκολαρι που δεν εχει βρει την 11αδα.
Θεωρω πως κανει την χαρει σε 2-3 παιχτες να παιζουν βασικοι (βλεπε Φρεντ) .
France: Μεχρι τωρα σουπερ ,ομως θα πρεπει λιγο ακομα να δουμε οταν θα εχει πιεση ,ομως για μενα ειναι η πιο οργανωμενη ομαδα ,μαζι με την Γερμανια. Τα χαφ ειναι στην σωστη θεση χωρις αλχιμιες και ο Μπενζαμα δινει οτι μπορει.
Germany: Ο Λεβ ειναι καλος προπονητης και θα δεις εστω κατι λογικο , με την Γκανα ειχε προβλημα οταν επαιζε ψηλα ,αλλα η αληθεια ειναι πως οι Γκανεζοι τα εδωσαν ολα.
Argetina:Μαυρο χαλι , ο Μεσι εβαλε 2 γκολ αυτο δεν λεει και πολλα οταν παιζεις με τον Ιραν που αδικως εχασε, ο Ντι Μαρια ειναι ο μονος που δινει πνοη μαζι με τον Μασερανο και τον Ρομερο. Μαλλον του λειπουν ο Ινιεστα και ο Τσαβι???χαχαχα ο Μαραντονα θα ειναι για παντα ο «Θεος».
ΙTALIA:Ποτε δεν τους ηθελα ,αφου μια ζωη ειναι τυχεροι, με εναν Πιρλο ειναι ευκολα να το παρεις???
England: Νομιζω ειναι η πιο αδικημενη , διοτι και με τους Ουρουγουανους δεν ηταν κακοι ,θα ελεγα ηταν πολυ απροσεκτοι οπωσ και με την Ιταλια.
Ηοlland: Ακομα δεν ειμαι σιγουρος, εχουν εναν θαυματοποιο τον Φαν Χααλ αλλα με το Μεξικο θα θουμε την ψαρια πιανει.
Βelgium:Μαυρο χαλι , ενας Αζαρ τιποτα αλλο, σκετη απογοητευση.
Ισπανια :Λογικο οτι ειδαμε , πηρε μουντιαλ και 2 euro.
Βαγγέλη, καλώς όρισες ως σχολιαστής! Γενικά συμφωνώ με τις επισημάνσεις σου (ειδικά για το ότι λείπουν στον Μέσσι ο καλός Τσάβι κι ο καλός Ινιέστα προσυπογράφω). Δεν νομίζω ότι στη Βραζιλία είναι θέμα χάρης του Φελιπάου προς τον κάθε Φρεντ, Χουλκ κ.λπ. Απλούστατα αυτούς έχει.
Τους Ιταλούς και τους Βέλγους νομίζω ότι τους αδικείς λιγάκι. Δεν είναι μόνο Πίρλο οι πρώτοι, ενώ οι δεύτεροι έχουν ελαφρυντικά: η γενιά αυτή είναι άπειρη (σκέψου κιόλας πόσο χαμηλά είχε πέσει σχετικά πρόσφατα το βελγικό ποδόσφαιρο).
Λαμπρά! μια κόκκινη τραβηγμένη από τα μαλλιά μέχεις με δέκα, ο δρακουλίνος Σουάρες κάνει τα δικά του στον ατυχή Κιελίνι και δεν τρέχει κάστανο, γκολ με την ωμοπλάτη (δεν είναι αντικανονικό, κωλόφαρδο είναι σίγουρα) … όχι ότι η Ιταλιέτα ήταν για πολύ παραπάνω, αλλά με κάτι τέτοια η ΟυρΑγουάη γίνεται πολύ αντιπαθής.
Αγαπητό Καγκουρώ, νομίζω ότι τώρα μιλά ο πικραμένος Ατζούρρο. Όμως η Ιταλία απόψε ήταν ανύπαρκτη και πριν την αυστηρή αποβολή του Μαρκίζιο. Για τα υπόλοιπα, δεν σου φταίει η Ουρουγουάη ολόκληρη, αλλά ο Σουάρες, για τον οποίο δεν περιμέναμε το αποψινό ματς για να διαπιστώσουμε ότι ως χαρακτήρας είναι μάλλον κωλόπαιδο. Πού ήταν η Ιταλία απόψε; Πήγε να πάρει το Χ απλώς και, όπως συνήθως συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις, την πάτησε Η Ουρουγουάη ήθελε περισσότερο τη νίκη και τελικά την πήρε.
Προσωπικά, θα περνούσα από στρατοδικείο όποιον αποφάσισε να εγκαταστήσει τη βάση των Ατζούρρι στα περίχωρα του Ρίο. Η Ιταλία είχε τρία παιχνίδια στο Μανάους, το Ρεσίφε και το Νατάλ, όλα στον Βορρά, όλα σε αποστάσεις από 1.600 έως +2.000 χλμ από το Ρίο. Και η πλάκα είναι ότι η μόνη πιθανότητα να βρεθεί στον Νότο η ομάδα θα ήταν αν έβγαινε δεύτερη στον όμιλό της. Εάν έβγαινε πρώτη (που μεταξύ μας στα χαρτιά θα ήταν και το πιο πιθανό) θα έπαιζε γύρο των 16 στο Ρεσίφε και προημιτελικό στο Σαλβαντόρ. Πάλι στο Βορρά δηλαδή. Ποιος έκανε την ανοησία κι εξάντλησε την ομάδα στα αεροπορικά ταξίδια; Ποιος;
Βρε πρώτος εγώ το είπα… δεν ήταν για μεγάλα πράγματα η Ιταλία, αλλά όλα τα υπόλοιπα ισχύουν (κάρτα στο Μαρκίζιο, αβαβα στο δρακουμέλ, τυχερό γκολ)
αντιπαθής η ΟυρΑγουάη; (να μάθετε να το λέτε σαν τον Σάκη τον Τσιώλη, όπως απέκρουση και ουραγουανοί, που είχαμε τη χαρά να τον ακούμε να σχολιάζει)
καλά αυτό ήταν εν θερμώ σχόλιο και το παίρνω πίσω
Η ΟυρΑγουάη πάντοτε είχε κάτι το αλανιάρικο. Τα κατς μαρκαρίσματα παλιότερα, τα σκυλίσια χαφ μετά, τα δαγκώματα του παιχταρά αλλά ψυχάκια Σουάρες φέτος. Το δάγκωμα εξάλλου είναι παραδοσιακή μέθοδος street αυτοάμυνας. 😛
Με το συμπάθιο, αλλά ας πρόσεχε η Ιταλία. Όταν αποφασίζει να παίξει μπάλα, μπορεί να γίνει σπουδαία ποδοσφαιρική μηχανή. Όταν πάει να παίξει για το μηδέν και μόνο, το πληρώνει και καλά παθαίνει. Μόνο για τον Πίρλο στενοχωρήθηκα.
ΥΓ. Μα με Κασάνο; Βεργκόνια σινιόρ Πραντέλι.
Με Κασάνους και Κασέρια
Στα υγρά τα μεσημέρια
Σας χορέψαν τσιφτετέλι
Σαν δεν ντρέπεσαι Πραντέλι
Χα! Kερδίζω Ακτή και παίζω με Κόταρίκα (και περνάω και περίπατο στους 8…) αφήνοντας τα κορόιδα τους Κολομβιανούς να βγάλουν τα κάστανα απ’τη φωτιά με τους Οριεντάλε. Πόσο γάτα είναι ο Σάντος τελικά!
Αυτός είσαι, Νεοκίδιε. Τα έχουμε όλα αυτά τα γατάκια, τα έχουμε. 🙂
Μιλάμε πάντως για τη σφαγή του Αγίου Βαρθολομαίου της Ευρώπης. 7 από τις 9 Λατινοαμερικάνικες ομάδες περνούν στην επόμενη φάση (το Εκουαδόρ έχει ακόμη μαθηματικές ελπίδες, σίγουρα εκτός η Ονδούρα), ενώ από από τις 13 Ευρωπαικές έχουν μείνει ήδη έξω 5 (Ισπανία,Αγγλία, Κροατία, Βοσνία, Ιταλία) και είναι πολύ πιθανό να μείνουν έξω άλλες 3 (Ελλάδα, Ρωσία, Πορτογαλία).
Το ότι το περιβάλλον θα ταίριαζε πολύ περισσότερο στους Λατινοαμερικάνους δεν είναι έκπληξη. Ούτε το ότι πολλές ευρωπαικές ομάδες θα έφευγαν νωρίς, Αυτό που εκπλήσσει περισσότερο είναι η ταυτότητα μερικών που φεύγουν.
Εμείς δεν είμαστε ευρωπαϊκή ομάδα. Θα χαρακτήριζα το στυλ παιχνιδιού μας ευρασιατικό με ένα κλικ προς το ινδοωκεάνιο. Κληρονομιά του αρχαίου παικταρά ΣιΜαλάκα που πάντρεψε το αποπουδοβόλιο με το κινέζικο τσου-τσού 😆
Καγκουρώ και Νεοκίδιε, πάλι γράψατε. Με διαφορετικά λογοτεχνικά μέσα ο καθένας, βέβαια, αλλά πάντως μεγαλουργήσατε αμφότεροι. 🙂
Παραιτήθηκε ο Πραντέλι και ο πρόεδρος της ΙΠΟ Αμπέτε !
Γατάκια Ρογήρε, γατάκια!… 😆
Ενημέρωση με την ανάρτησή μου στο ΦΜΠ:
Προθέρμανση για τον αποψινό αγώνα
Ως Έλληνας επιθυμώ απόψε τη νίκη της εθνικής ποδοσφαίρου. Πλην όμως, όπως θα έχετε καταλάβει, όλη αυτή η φουστανελάδικη, πατριδοκαπηλική προώθηση του συγκεκριμένου προϊόντος μού προκαλεί αποστροφή. Κατά μείζονα λόγο όταν δεν συμβαδίζει με την πραγματικότητα, όταν αποτελεί το εθνικιστικό περιτύλιγμα για να καταστήσει την ομάδα όχημα διαφήμισης χορηγών της ομοσπονδίας και μέσο προσπορισμού κερδών για διάφορους ανύπαρκτους που κινούνται ως δορυφόροι της.
Θα με ικανοποιούσε περισσότερο αν η εθνική ποδοσφαίρου μπορούσε να λειτουργήσει, στο μέτρο που προσήκει σε δραστηριότητα επαγγελματικού αθλητισμού, ως μέσο βελτίωσης της εικόνας της πατρίδας μας.
Συμβαίνει κάτι τέτοιο; Πολύ αμφιβάλλω. Ας δούμε ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα του πώς αντιλαμβάνεται την εθνική Ελλάδος ο (ας πούμε μέσος) Ευρωπαίος ποδοσφαιρόφιλος. Το γαλλικό Φρανς Φουτμπώλ έχει μια στήλη με τον τίτλο «η Δίκη». Στο σημερινό τεύχος το θέμα της είναι η εθνική μας.
«ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΜΕΝΗ: Ελλάδα
ΠΑΡΑΒΑΣΗ: Πρόκειται για απειλή-φάντασμα. Είναι ανύπαρκτη.
ΚΑΤΗΓΟΡΗΤΗΡΙΟ: Κυρίες και κύριοι ένορκοι, η εθνική Ελλάδας βρίσκεται σήμερα στο εδώλιο του κατηγορουμένου διότι επιτέλους κάποιος πρέπει να μιλήσει και για αυτήν. Για να είμαστε ακριβείς, ποιος από εσάς γνωρίζει ότι βρίσκεται στη Βραζιλία; Ποιος γνωρίζει τον προπονητή της; Όχι, δεν είναι πια ο Όττο Ρεχάγγελ, αλλά ο Φερνάντο Σάντος! Μετά το 1994 και το 2010, πρόκειται για την τρίτη συμμετοχή της σε τελική φάση κι ο απολογισμός της λέει πολλά: οχτώ αγώνες, μία νίκη, έξι ήττες, μία ισοπαλία, δύο τέρματα υπέρ (που σημειώθηκαν πριν τέσσερα χρόνια στη μοναδική νίκη της επί της Νιγηρίας), δεκαοχτώ κατά (τα τρία από αυτά στην ήττα από την Κολομβία κατά το πρώτο ματς στην παρούσα διοργάνωση). Από όλες τις ομάδες που έχουν προκριθεί στη τελική φάση είναι η μοναδική που δεν έχει συγκινήσει ούτε στιγμή τους οπαδούς της, μολονότι αυτοί θα το χρειάζονταν για να αναπτερωθεί το ηθικό τους σε αυτούς τους καιρούς κρίσης.
ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ: Οποία έλλειψη σεβασμού σε μια ομάδα που πριν από δέκα χρόνια βρέθηκε στην κορυφή της Ευρώπης! Αναφέρεστε ωστόσο στην 12η χώρα στην κατάταξη της FIFA! Σε μια χώρα που μπορεί να προκριθεί στον γύρο των 16 εάν κατανικήσει την Ακτή Ελεφαντοστού – με πέναλτυ στις καθυστερήσεις, έτσι για να τηρούνται οι παραδόσεις – απόψε το βράδυ!
ΕΤΥΜΗΓΟΡΙΑ: Ένοχη! Ούτε το Ιράν έχει καταφέρει ακόμη να σκοράρει, αλλά αυτό δεν το εμπόδισε να κάνει ολόκληρη Αργεντινή να τρέμει»,
Οι Θερμοπύλες κι η Πόλη που θα ξαναπάρουμε είναι για αμιγώς εσωτερική κατανάλωση, φίλοι μου!
Με το συμπάθιο Ρογήρε, αλλά αυτά που γράφει το France football είναι utter crap! Aλλά ας περιμένουμε το τέλος του αγώνα και τα ξαναλέμε.
Eτσι ρε κομπλεξικό Φρανς (ποιος ήρθε;;) Φουτμπώλ! Mε μουσαντό πέναλτυ στις καθυστερήσεις! Mε τρία δοκάρια και με το γύφτο το Χριστοδουλόπουλο να χορεύει χωρίς ντέφι και αρκούδα.
Ε, μα πιά! Είπαμε ,εμείς να κράζουμε. Οι Γάλλοι τι δουλειά έχουν;
Kαι εύχομαι και στο Ιράν ή στη Νιγηρία να σας αποκλείσει (κι ας χάσω το παλιοστοίχημα για τον πρώτο σκόρερ)
στο μεταξύ μετά από το συνδυασμό Σάμαρη – Σαμαρά, βλέπω τον άλλον Σαμαρά να ζητάει ποσοστά
Σωστό κι αυτό! 🙂 Πάντως με βάση τα αναμενόμενα και τις στραβές των δύο τραυματισμών τα πηγαίνουν ανέλπιστα καλά (και παράλληλα, ή κυρίως, οι Ιβουαριάν είναι για τα μπάζα).
για εθνική Ελλάδας οι δικοί μας παίζουν καλά 🙂
άμυνα για τα μπάζα
Ναι ρε! Και μπάλα έπαιξαν επιτέλους και δίκαια νίκησαν. Αρκούσαν τελικά δύο παίχτες που να ξέρουν μπάλα qui n’ont pas les pieds carrés quoi! Κάρα, Λάζαρος. 3 δοκάρια,η φοβερή ευκαιρία που χάνει ο Λάζαρος. Θα ήταν κρίμα να την πάθουν με τέτοιο ματς.
Οι Κοσταρικανοί ν’ αρχίσουν να φοβούνται, παρακαλώ. 🙂
Ξέρω, δεν έχουμε καλή ομάδα, ταλέντο μηδέν, βαρετοί κλπ κλπ συμφωνώ κι εγώ. Αλλά, νικήσαμε γαμώ το νόμο τ’ γαμώ! 🙂
Καλώς σας βρίσκω κι εδώ. 😀
Προφανώς, εφαρμόζουν το σύστημα των Αθηναίων, όπως τα λέει στον Επιτάφιο ο Περίκλας: γενικώς λουφάρουμε, αλλά όταν έρθει η ώρα τα καταφέρνουμε σαν τους Σπαρτιάτες ή καλύτερα. Απευθείας απόγονοι δηλαδή… 🙂
Γρηγόρη, καλώς όρισες κι εδώ! Καλύτερη βραδιά δεν θα μπορούσες να διαλέξεις!
Την εθνική αυτή την κράζω όποτε αξίζει κάτι τέτοιο. Απόψε αξίζει το μπράβο μας και θα το έχει!
Μα έτσι είναι. Γιατί να μην παίζουν έτσι πάντα; Κι ας χάνουν, ποιος θα πει κουβέντα; Τελοσπάντων, μετά την Κοσταρίκα με ποιον παίζουμε; 😀
Με τον νικητή του Ολλανδία-Μεξικό στο μαγικό Σαλβαντόρ της Μπαΐα.
Λοιπον, αυτή η Ελλαδα μου αρεσε! Επαιξε μπαλα κι αν αποκλειοταν τελικα θα εφευγε με ψηλα το κεφαλι, μακαρι να παιζει παντα ετσι. Αλλα μην τολμησει ο Σαντος να ξαναβαλει τον Κατσουρ. Ενταξει, μας εδωσε την προκριση με την αποβολή του, δεν θελουμε άλλη βοηθεια απ’ αυτόν, τον ευχαριστούμε.
Και τωρα με τους Τικος; ωχ! διχασμο προσωπικότητας θα παθω! 🙂
Επιβεβαιώθηκαν τα αρχικά σχόλια των εκλεκτών καλεσμένων. Στα ΠΚ προοδεύει η ομάδα με τους μακρυμάλληδες. Η χαίτη του Σαμαρά έδωσε την πρόκριση.
Όσο για τη λατρεμένη Ολλανδία μου, δε μου άρεσε καθόλου το σταύρωμα με το Μεξικό. Πολύ αξιόμαχος αντίπαλος και προβλέπω ένα δύσκολο βράδυ. Άσε που, όποιος τελικά προκριθεί, θα βρεθεί αντιμέτωπος με τις τσιρίδες του Χελάκη από τα δημοσιογραφικά. Ούτε στον εχθρό μου τέτοια τύχη.
Για να δούμε λίγη εθνική μπαλίτσα, χρειάστηκε να γίνουν ορισμένα απλά ποδοσφαιρικά πράγματα:
α) Να λείπει ο Κατσουράνης ώστε να έχουμε έναν επιπλέον αθλητή (ναι, ο 37χρονος Καραγκούνης είναι πιο αθλητής από τον Κατσουράνη). Τα αποτελέσματα είναι αμείλικτα: ο Κατσουράνης έπαιξε όλον τον πρώτο αγώνα, χάσαμε· έπαιξε τον μισό δεύτερο αγώνα, φέραμε ισοπαλία· δεν έπαιξε στον τρίτο αγώνα, κερδίσαμε.
β) Να τραυματιστεί ο (γενικώς πολύ καλός) Κονέ, που είναι κατά βάση μεσοεπιθετικός που κινείται κυρίως στη μεσοεπιθετική ζώνη ώστε να αποκτήσουμε αναγκαστικά έναν ακόμη κεντρικό χαφ (Σάμαρης), με κάθετη κίνηση. Το πρώτο γκολ προήλθε από μια τέτοια κάθετη κίνηση, και από μια από τις ελάχιστες φορές που επιχειρήσαμε, από ένστικο φαντάζομαι (μπορώ να φανταστώ τον Σάντος να κρατάει την αναπνοή του εκείνη την ώρα για την απαράδεκτη πρωτοβουλία…), να κλέψουμε την μπάλα ψηλά.
γ) Να τα δώσει όλα ένα από τα καλύτερα δίδυμα κεντρικών αμυντικών της διοργάνωσης. Η φάση στην οποία ο Μανωλάς προλαβαίνει στο σπριντ τον Ζερβίνιο πρόσθεσε μερικά εκατομμύρια στην τιμή πώλησής του αυτό το καλοκαίρι.
δ) Να παίξουμε επιτέλους με έναν κανονικό ακραίο χαφ (Χριστοδουλόπουλος, που μπορεί να μην ξέρει ακόμη τα βασικά της μπάλας κατά τη γνώμη μου, αλλά έχει προσθέσει μετά την ιταλική του εμπειρία την τακτική προσήλωση στο τρεχαλητό και το δυνατό σουτ που ούτως ή άλλως είχε).
ε) Να κάνει το καλύτερο παιχνίδι του στην Εθνική άλλος ένας από τους λίγους πραγματικούς αθλητές που έχουμε, ο Χολέμπας, κατά κανόνα μετριότατος με την Εθνική.
στ) Να εκμεταλλευτούμε λόγω των α-ε την ανασταλτική αφέλεια των Ιβοριανών,
Ακόμη κι έτσι, παρά τις ευκαιρίες και τα δοκάρια, κοντέψαμε να χάσουμε μια πρόκριση που έμοιαζε ανέλπιστα δική μας, χαλάσαμε πάλι τα τζιέρια μας με την επιλογή του Σάντος να βάλει τον Γκέκα (τον μόνο πραγματικά άχρηστο για εκείνη τη φάση του παιχνιδιού παίκτη) και βρεθήκαμε να κλέβουμε την πρόκριση στο τελευταίο λεπτό με έναν από τους χειρότερους ως τότε παίκτες του γηπέδου και με ένα πέναλτι το οποίο στη ροή του αγώνα μου φάνηκε βέβαιο, στο ριπλέι μου φάνηκε θέατρο και σήμερα, μετά από πολλές επαναλήψεις, λέω ότι είναι πέναλτι που δίνεται.
Μου τη δίνουν τα ηρωικά πρωτοσέλιδα, γελάω με την αφέλεια όσων θεωρούν ότι η Κόστα Ρίκα είναι εύκολος αντίπαλος και διατηρώ φρούδες, είμαι βέβαιος, ελπίδες ότι δεν θα παίξουν τα βαρίδια (Κατσουράνης, Γκέκας, Σαλπιγγίδης) εναντίον των Κοσταρικανών.
@ Voulagx: Συμφωνούμε σε όλα, εκτός από τον διχασμό προσωπικότητας. 🙂 Δόξα και τιμή στους Τίκος για όσα πέτυχαν, αλλά δεν πρόκειται να τους υποστηρίξω αντί της εθνικής μας.
@ Mindkaiser: Κι εγώ πιστεύω ότι είναι εφιαλτική η προοπτική αντιμετώπισης των χελάκειων τσιρίδων. Ένας λόγος παραπάνω να τα παρατήσουν από μόνοι τους και να αφήσουν το δύσκολο αυτό καθήκον στο Μεξικό που τέτοια πράγματα τα κατέχει. 🙂 Στα σοβαρά τώρα, ο μεγάλος κίνδυνος για τους Ολλανδούς είναι να θεωρήσουν ότι αντιμετωπίζουν υποδεέστερη ομάδα. Σε τέτοια περίπτωση θα την πατήσουν, ενδεχομένως και πανηγυρικά.
@ π2: πας να με παρασύρεις σε ατομική κριτική, ενώ θα προτιμούσα να την αποφύγω. Σε βρίσκω αυστηρό με τον Λάζαρο – ποιοι άλλοι παίχτες της εθνικής ξέρουν καλύτερα τα στοιχειώδη από αυτόν, θα ήθελα να το μάθω. Η παρουσία του στο χτεσινό ματς ήταν καταλυτική για τη βελτίωση της εικόνας της εθνικής, νομίζω ότι σ’ αυτό συμφωνούμε. Ο Κατσουράνης είναι πια (εδώ και χρόνια δηλαδή) βαρίδι για την όποια ομάδα του: χωρίς αυτόν η εθνική παίζει πολύ καλύτερα. Ο Σαλπιγγίδης, όχι (εκτός των άλλων δεν υπάρχει και καλύτερος για να τον αντικαταστήσει – η επιλογή Μήτρογλου δεν υφίσταται, είναι και καμμένος και εκτός κλίματος ομάδος). Αντιθέτως, ο Κονέ είναι χρησιμότατος, αρκεί να πλαισιώνεται από τους παίχτες που πρέπει. Θεωρώ τον Μανωλά υπερτιμημένο, δεδομένου ότι εξακολουθεί να είναι επιρρεπής στα ατομικά λάθη (τα οποία εξισορροπεί με υπερβάσεις σαν αυτή που αναφέρεις). Ο Χολέμπας στα μέχρι τώρα παιχνίδια του με την εθνική ήταν από μέτριος μέχρι καταστροφικός. Χτες, όμως, έκανε με τεράστια διαφορά το καλύτερο παιχνίδι του και συνέβαλε τα μέγιστα στη νίκη. Η κούρσα του στη φάση του δοκαριού είναι συγκλονιστική. Τι νομίζεις ότι άλλαξε και βοήθησε στη μεταμόρφωσή του;
Για το πέναλτυ, μάλλον συμφωνούμε. Κι εγώ πρωτοβλέποντάς το είπα πέναλτυ-μαρς, στο πρώτο ρηπλέυ αναφωνώ «αμάν, πέτσινο», στα επόμενα (ειδικά στη λήψη που δείχνει τις πλάτες των εμπλεκόμενων) πείθομαι ότι πρόκειται για παράβαση. Όχι απλώς «σφυρίζεται», πρέπει να δοθεί. Άλλο τώρα το μέγεθος της ανοησίας του αμυνόμενου (παρεμπ., η έμπνευση του Λαμουσί να βγάλει τον Ζερβινιό που κρατούσε μπάλα, μπορούσε να ροκανίσει τον χρόνο και να δημιουργήσει κινδύνους) ήταν τραγική.
Για τον επερχόμενο νοκ-άουτ αγώνα. Προφανώς η υποτίμηση της αντιπάλου και η λογική «τους έχουμε» είναι ηλίθια. Σε τέτοια περίπτωση θα αποκλειστούμε χαλαρά. Ωστόσο, η Κόστα Ρίκα είναι ό,τι καλύτερο μπορούσε να μας τύχει από ομάδες που τερματίζουν πρώτες. Τέτοια ευκαιρία δεν την ξαναβρίσκεις (σκέψου να σου τύχαινε οποιαδήποτε άλλη ομάδα του Δ΄ ομίλου, ακόμη κι η Αγγλία, με την οποία όμως οι Έλληνες ποδοσφαιριστές έχουν παραδοσιακά κόμπλεξ κατωτερότητας). Σε ένα παιχνίδι, η εθνική Ελλάδας έχει σοβαρές πιθανότητες. Να μη σου πω ότι εάν είναι σοβαρή ξεκινά και ως φαβορί.
Για τον Χολέμπας δεν έχω ιδέα. Ψυχάκιας είναι, δεν ξέρω τι τον αλλάζει για να μην το αλλάξουμε. 😛 Μπορεί να έπαιξε ρόλο η παρουσία του Λάζαρου, πιο συνεπούς στις επιστροφές του από τον Σαμαρά, κάτι που έδινε στον Χολέμπας τη δυνατότητα και πιο άνετος να νιώθει στην άμυνα και περισσότερες δυνάμεις να έχει για την επίθεση.
Για τον Μανωλά οι γνώμες μας μικρή σημασία έχουν. Αυτό που θα μετρήσει στην τελική είναι η γνώμη του χρηματιστηρίου: προ Μουντιάλ, έχοντας να δείξει έναν πολύ μέτριο δεύτερο γύρο, ο παίκτης έφερε πρόταση 8 εκ. (Νάπολι, την αρνήθηκε ο Ολυμπιακός). Αν δει κανείς τις τρελές τιμές που κυκλοφορούν για στόπερ με πολύ καλά αθλητικά προσόντα και υψηλές παραστάσεις σε μικρή ηλικία (20 και 25 εκ. για έτσι κι έτσι παίκτες), τα 12 που ζητάει ο Ολυμπιακός είναι πώληση κοψοχρονιάς.
Να σημειώσουμε και το άσχετο στατιστικό: ούτε το Ιράν κατάφερε να τελειώσει τον όμιλο χωρίς γκολ. Σκόραρε κι ας αποκλείστηκε πανηγυρικά.
Τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα για μας τους Νιγηριανούς με αντίπαλο τη Γαλλία στους 16, αλλά ελπίζουμε στην αετίσια καρδιά μας.
(υπόσχομαι αν γίνει το θαύμα, να ποστάρω όλα τα σχετικά άρθρα του Φρανς Φουτμπώχ!)
🙂 [να σε δω να τρελαίνεσαι στη μετάφραση! 🙂 ή απλώς θα δώσεις σύνδεσμο προς τα γαλλικά κείμενα;]
Όχι βρε! Aν αποκλειστούν οι Λε μπλέ από τους Ναϊτζίριαν ,θα είναι τόσο μεγάλο το σοκ που η Φρ.Φουτμπώλ θα βγει στα εγγλέζικα! 😆
Μόλις άναψα του-βου (έχουμε μίνι-καύσωνα δαμαί και «δεν λέει» εκτός θαλάσσης μέχρι τις 7 μιμι τουλάχιστον.. 🙂 ) και βλέπω μια ομάδα με τη φανέλα της Παναχαϊκάρας (ή Απ.Καλαμαριάς είναι;), αλλά από πάνω γράφει GER… μυστήρια πράγματα βρε Ρογήρε! 🙂
Καλά το Γερμανία – ΗΠΑ ήταν εξ ορισμού σβηστό Χ. Το άλλο είχε πλάκα, καθώς η Γκάνα μετά την ισοφάριση ήθελε ένα γκολ για να περάσει αυτή από τον όμιλο (κι ενώ οι Αμερικανοί αρκούνταν καρτερικά στην ήττα με ένα γκολ διαφορά). Αλλά φυσικά την έκαναν την Γκανιά τους, με ένα ασύλληπτο λάθος του τερματοφύλακα.
Γενικώς οι αφρικανικές ομάδες σ’ αυτό το Μουντιάλ έχουν πολύ αυξημένο δείκτη αφέλειας, κάτι που δεν δικαιολογείται όταν όλοι σου σχεδόν οι παίκτες παίζουν στα κορυφαία ευρωπαϊκά πρωταθλήματα.
In other news, o Σάντος ετοιμάζει τον Κατσουράνη για βασικό.
Εκπλήσσομαι.
Εύχομαι λίγη δροσιά στους φίλους του μεσογειακού Νότου και περισσότερο Νότου! 🙂
Απογοητευτικά τα σημερινά παιχνίδια. Το παιχνίδι μεταξύ Παναχαϊκάρας/ Καλαμαριάς και ΗΠΑ ήταν παρωδία, ούτε οικογενειακό δίτερμα δεν παίζεται τόσο σβηστά. 🙂 Για το άλλο ματς, τα είχαμε πει, η Πορτογαλία έχει φέτος περισσότερο από κάθε φορά το ιδανικό προφίλ αποτυχημένου, η Γκάνα ολοκλήρωσε τις γκάφες, όπως επισήμανε κι ο π2. Η τακτική αφέλεια των αφρικανικών ομάδων φέτος, πλην Νιγηρίας (κι ως τώρα Αλγερίας που έτσι κι αλλιώς είναι η λιγότερο «αφρικανική» από όλες), έφτασε σε επίπεδα που είχαμε πολλά χρόνια να δούμε.
Κατσουράνης βασικός… νταξ, δεν το σχολιάζουμε. Το περιμέναμε κατά βάθος, έτσι δεν είναι; Αν μάλιστα βγουν από την ενδεκάδα Λάζαρος και Κάρα μια χαρά θα τα έχει διαβάσει τα παιχνίδια ο Σάντους. 🙂
Ρογήρε,ναι. Μια χαρούμενη ατμόσφαιρα ήμασταν και αν γινόταν η στραβή και το δεύτερο το έβαζε η Γκάνα, νομίζω πως δεν θα βρισκόταν ούτε ένας μπούκης με στοιχειώδες ένστικτο αυτοσυντήρησης που θα δεχόταν έστω κι ένα ευρώ στοίχημα υπέρ της ισοφάρισης των Η.Π.Α 🙂
Για τον Κατσούρ …τι το ψάχνετε ρε παιδιά; Οι άκρες στα «μαξιλαράκια»-λιβανηστήρια είναι πολλές και γερές. Να ένα μικρό δείγμα :
http://www.contra.gr/Soccer/World/WorldCup/mundial2014/Kefalogiannis/h-shmasia-ths-xaras-toy-katsoyranh.2867029.html
Οπότε, εφόσον το πεπρωμένον φυγείν αδύνατον, ας τού ευχηθούμε κάθε καλή τύχη με την Κοσταρίκα…κι ο Θεός βοηθός! 🙂
τι συζητάμε ρε παίδες εδώ διαδικτυακοί ξερόλες οπίνιον μέικερς τα χώνουν για το μπουλινγκ στον Κατσουρ, στο Προταγκόν το άρθρο: πραγματικά βαριέμαι να σχολιάσω.
Όχι, Καγκουρώ, όχι! Μη μας βάζεις τώρα να ψάχνουμε στους έγκριτους ιστότοπους αναλύσεις εγκρίτων σχολιαστών. 😦
Η Υποκρισία σε όλο της το μεγαλείο ,είναι η ποινή στον Λουίς Σουάρες.
Pobre Brazil de rodillas ante la FIFA…
Μεταφέρω την πειθαρχική επιτροπή της Φίφας. Eπαγγελματίας πρόεδρος (ως γνωστόν «Ελβετός» δεν είναι εθνικότητα,αλλά επάγγελμα) και μέλη καταξιωμένοι άνθρωποι του ποδοσφαίρου από προηγμένες ποδοσφαιρικά κουλτούρες (Nησιά Καϋμάν, Νησιά Κουκ, Βενεζουέλα(είναι γνωστό πως όταν έβρεχε ταλέντο στη Σουραμέρικα,στη Βενεζουέλα κρατάγανε ομπρέλες..) κ.α)
Integrantes
Presidente: Claudio Sulzer. Nacionalidad: Suiza.
Vicepresidente: Kia Tong Lim. Nacionalidad: Singapur.
Otros miembros:
Rafael Esquivel – Venezuela
Juan Ángel Napout – Paraguay
Constant Omari – Congo
Mike Edwards – Estados Unidos
Raymond Hack – Sudáfrica
Hamid Haddadj – Argelia
Aleksander Ceferin – Eslovenia
Jim Shaw – Irlanda del Norte
Lord Veehala – Tonga
Francisco Acosta – Ecuador
Ariel Alvarado – Panamá
Peter Campbell – Islas Caimán
Norman George – Islas Cook
Nayyar Haider – Pakistán
Hong Martin – Hong Kong
Krister Malmsten – Suecia
Jo Setright – Australia
Φίλε Νεοκίδιε, καταρχήν θα συμφωνήσω ότι η ποινή στον Σουάρες δεν τελεί σε σχέση αναλογικότητας προς το παράπτωμά του κι ότι υπάρχει υπερβολή σε όλη αυτήν την ιστορία.
Και μια και εσύ δεν έχεις (καθόσον γνωρίζω) μεταφέρω κι εδώ τη σχετική ανάρτησή μου, για το περιεχόμενο της οποίας ήδη διαφωνήσαμε (φιλικότατα) με το αγαπητό Καγκουρώ.
«Φαντάζομαι ότι η υφήλιος (και οπωσδήποτε η Αγία πέραν της Μάγχης Νήσος) θα είναι πλέον ευχαριστημένη μετά τον τετράμηνο αποκλεισμό του Σουάρες. Φαντάζομαι επίσης ότι η τιμωρία θα δικαιολογήθηκε με το σκεπτικό της δυσφήμισης του αθλήματος και της κατ’ επανάληψη αντίθετης προς το αθλητικό πνεύμα συμπεριφοράς. Γιατί από άποψη αναλογικότητας, ένα προβληματάκι το έχουμε. Οι παρεκτροπές του ψυχάκια Λουίς δεν ενέχουν σοβαρούς κινδύνους για τα θύματά του, όσο τουλάχιστον ο παραβάτης αποφεύγει ευαίσθητα σημεία του σώματος των αντιπάλων του. Το πολύ να χρειαστεί να υποβληθεί στον κατάλληλο εμβολιασμό.
Ένα βίαιο τάκλιν, όμως, άγαρμπο ή κακόβουλο, μπορεί να έχει ως συνέπεια τον σοβαρό τραυματισμό του θύματος ή ακόμη και να τερματίσει την ποδοσφαιρική σταδιοδρομία του *. Για τέτοιες περιπτώσεις ποτέ δεν σηκώθηκε κατακραυγή ανάλογη αυτής που έφερε την τιμωρία του Ουρουγουανού ψυχάκια. Το δάγκωμα κρίνεται ότι χρήζει μεγαλύτερης αποδοκιμασίας από τη δολοφονική επέμβαση η οποία επιφέρει ένα συντριπτικό διπλό κάταγμα. Ίσως επειδή για κάποιους «το ποδόσφαιρο είναι αντρικό άθλημα». Δεν το ξέρω, αλλά εξακολουθώ να ελπίζω ότι δεν είναι άθλημα για χασάπηδες.
* Κάποτε η πειθαρχική επιτροπή της γαλλικής ομοσπονδίας είχε εφαρμόσει έναν κανόνα που θεωρώ αρκετά δίκαιο: ο αυτουργός έμενε εκτός αγωνιστικών χώρων ακριβώς όσο χρόνο χρειαζόταν το θύμα για να ξεπεράσει τον τραυματισμό του.»
Κι αν δεν το πω, θα σκάσω: ο τελικός Αργεντινής-Βραζιλίας είναι απολύτως εφικτός (βάσει ταμπλώ). Άλλο τώρα το ότι δεν υπάρχει και καμία εγγύηση ότι θα συμβεί αυτό που είπα.
Πάλι έχασα τα ματσάκια χθες -αυτή τη φορά συνειδητά-, αλλά τουλάχιστον είδα το East Shadow του Μπέκετ από Γίρζι Κύλιαν. Εξαιρετική παράσταση. Από τα εκτεταμένα στιγμιότυπα, ενισχύθηκε η άποψή μου ότι αυτή η Βραζιλία δεν πάει πουθενά. Βλέπω τα Πάντσερ να προελαύνουν μέχρι τον τελικό, με αντίπαλο Ολλανδία (fingers crossed) ή Αργεντινή.
Καλή τύχη στην σταχτοπούτα μας σήμερα! 🙂
Κι εγώ πιστεύω ότι η Βραζιλία κάπου θα σκοντάψει, δεν μπορεί να πάει ως το τέλος με τα ψέμματα. Φυσικά, βέβαια, προσεύχομαι για άλλη ομάδα στον τελικό από αυτήν που εσύ προτιμάς (δηλ. για τη δεύτερη που αναφέρεις). 🙂