Δεν είχε περάσει μήνας από την ολοκλήρωση της αγωνιστικής περιόδου. Της χειρότερης που είχαμε παρακολουθήσει τα τελευταία χρόνια, ίσως κι όλων των εποχών για το ελληνικό ποδόσφαιρο. Το πρωτάθλημα κρίθηκε σ’ ένα παιχνίδι που αποτελεί τον ορισμό του στημένου και που, επιπροσθέτως, υπήρξε ύμνος στην αλητεία. Ξυλοδαρμός των ποδοσφαιριστών των (λόγω διαιτησίας) ηττημένων, παραγοντικοί τραμπουκισμοί. Όλη η βρομιά του ελληνικού ποδοσφαίρου είχε συμπυκνωθεί σ’ ένα παιχνίδι. Ο τελικός του κυπέλλου σημαδεύτηκε κι αυτός από κακή διαιτησία (σε βάρος του αδυνάτου, φυσικά) και κυρίως από σοβαρά επεισόδια κι ατμόσφαιρα τρομοκρατίας μέσα στο γήπεδο, νέους ξυλοδαρμούς (πάντα των ηττημένων) κι άλλα καλά. Φυσικά πράγματα. Όλα νορμάλ. Βεβαίως… Οι γιορτές του ποδοσφαίρου είναι για τους ξενέρωτους κουτόφραγκους, για μας τους Έλληνες η μπάλα είναι «αντρικό» σπορ. Ή μάλλον δεν είναι σπορ. Είναι μαγκιά. Είναι διαγωνισμός παράνομων μέσων. Μετράει μόνο η επιτυχία, η νίκη, τα φράγκα που αυτή φέρνει. Το στήσιμο ενός αγώνα, ο έλεγχος των παρασκηνίων είναι τα σημαντικά. Το ποδόσφαιρο αυτό καθαυτό μικρή σημασία έχει. Απλώς προσφέρει το κατάλληλο σκηνικό για ν’ αναδειχθεί η επιδεξιότητα και το μεγαλείο της παρανομίας.
Γιατί, πέρα από τους δύο τελικούς (τον άτυπο του πρωταθλήματος κι αυτόν του κυπέλλου), κι όλα τα υπόλοιπα είχαν τη μυρωδιά του στημένου. Παρατηρούσαμε ποιές ομάδες «έπρεπε» να βγουν στην Ευρώπη, ποιες «έπρεπε» να σωθούν και ποιες να πέσουν. Για επιδόρπιο, παρακολουθήσαμε τη θλιβερή οπερέτα των αδειοδοτήσεων. Με βάση αυτά που απλώς μπορεί να υποθέσει ο μέσος λογικός άνθρωπος, τα κριτήρια που είχαν ανακοινωθεί δεν θα πρέπει να τα πληρούσαν πάνω από… 3,5 ομάδες. Για τους ατσίδες της αρμόδιας επιτροπής της ΕΠΟ όλοι ήταν τελικά εντάξει εκτός από τον Ηρακλή, ο οποίος για μια φορά ακόμη γινόταν ο «αίρων τας αμαρτίας» του ελληνικού ποδοσφαίρου (για τον ΟΦΗ και τα Τρίκαλα, η ιστορία ήταν λίγο διαφορετική).
Κι ενώ όλα έδειχναν ότι η ζωή θα συνεχιζόταν ίδια κι απαράλλαχτη, την ώρα που σε άλλο μέτωπο ο νέος Υπουργός Οικονομικών ετοιμαζόταν να εξαγγείλει μέτρα πολύ σκληρότερα από αυτά του λαομίσητου προκατόχου του, η βόμβα έσκασε! Η ιστορία είχε ξεκινήσει μήνες νωρίτερα. Η UEFA και η FIFA είχαν αποφασίσει να καταπολεμήσουν όσο μπορούσαν το παράνομο στοίχημα. Είχαν ειδοποιήσει τις ελληνικές αρχές, μια κι είχαν σταμπάρει μερικά «λουλούδια» που εδώ και χρόνια μπλέκονταν σε ύποπτες ιστορίες. Η τύχη (;) το έφερε να πρόκειται για τους ίδιους ανθρώπους που κινούσαν τα νήματα του ποδοσφαιρικού παρασκηνίου… Η τύχη επίσης βοήθησε να βρεθούν ορισμένοι δικαστικοί και αστυνομικοί που έκαναν τη δουλειά τους με ευσυνειδησία και ικανότητα. Και η τύχη (εδώ βάλτε κι άλλα ερωτηματικά) προσέφερε την καταλληλότερη (τη μόνη δυνατή;) συγκυρία όπου για πρώτη φορά στα ελληνικά χρονικά θα ήταν εφικτό να οδηγηθούν στη δικαιοσύνη οι ισχυροί παρανομούντες, αντί να συνεχίσουν να δοξάζονται σαν πετυχημένοι μάγκες.
Ξαφνικά όλα άρχισαν να βγαίνουν στο φως. Άρχοντες, εκτελεστικά όργανα και ευνοούμενοι του παρασκηνίου. Πάροχοι και αποδέκτες παράνομων υπηρεσιών. Κι ήταν όλοι (σχεδόν) όσοι περιμέναμε… Αυτοί που όταν τολμούσαμε να προφέρουμε τα ονόματά τους έσπευδαν οι έγκριτοι κι αγνοί δημοσιογράφοι να μας επαναφέρουν στην τάξη. «Μη μιλάτε… κερδίζουν αυτοί που παίζουν την καλύτερη μπάλα»! Ήταν οι ίδιοι ακριβώς αθλητικογράφοι που μας ενημέρωναν κάθε εβδομάδα για το πώς θα σφυρίξουν στα προσεχή ματς οι διαιτητές, για το ποιος έχει το πάνω χέρι στο παρασκήνιο…
Ι. Τα χρόνια της «αθωότητας»
Α. Το «αγνό» παρελθόν: Το ελληνικό ποδόσφαιρο δεν ήταν ποτέ καθαρό. Πάντα κυκλοφορούσαν σ’ αυτό άνθρωποι έτοιμοι να πουλήσουν τη μάνα τους για 100 δραχμές. Εντούτοις, η διαφθορά εκείνη, αν και ενδημική, δεν ήταν γενικευμένη. Μιλάμε για περιστασιακές δωροδοκίες διαιτητών και αντιπάλων παικτών, με μεθοδολογίες απίστευτης γραφικότητας. Ακούγονταν ψίθυροι, κάποτε και κραυγές, αλλά για παιχνίδια τα οποία, ανά κατηγορία κι αγωνιστική περίοδο, ήταν μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού. Το θρυλικό ματς κυπέλλου Παναθηναϊκού-Ολυμπιακού στη Λεωφόρο, τη δεκαετία του ’60, που ο κόσμος μπήκε μέσα γιατί πίστευε ότι οι δύο ομάδες είχαν συμφωνήσει να το λήξουν ισόπαλο για να γίνει επαναληπτικός και να εισπράξουν περισσότερα χρήματα από τα εισιτήρια. Κάποιοι αγώνες του Ολυμπιακού της εποχής της παντοδυναμίας Γουλανδρή. Κι αργότερα, άλλα ματς, όταν λεγόταν ότι ο Ολυμπιακός είχε «αδυναμία» στους αντίπαλους τερματοφύλακες (Λίσα, Δοξάκης, αργότερα ο Θεολόγης Παπαδόπουλος). Ο Παναθηναϊκός φέρεται να έστησε τον Ηρακλή σ’ ένα ματς. Άλλοι μεγάλοι και μικροί σε κάποια ακόμη. Για όλα αυτά σχεδόν κανείς δεν τιμωρήθηκε ποτέ… Εκτός από τον Ηρακλή, επί πρωθυπουργίας Ράλλη, ο οποίος υποβιβάστηκε γιατί προσπάθησε να στήσει τον ΠΑΟΚ (υπόθεση δωροδοκίας του Φιλώτα Πέλλιου, αν θυμάμαι καλά). Ο Πανιώνιος ποτέ δεν τιμωρήθηκε για τα δύο στημένα μπαράζ παραμονής με Μακεδονικό και ΠΑΣ Γιάννινα. Για την απόπειρα δωροδοκίας στις Σέρρες, επί εποχής Ζήτα, η ΑΕΚ τη γλίτωσε με αφαίρεση 2 (ή 3 βαθμών) και την πλήρωσε ο μεσάζων, ο Ντίνος Μπαλής. Περιστασιακές ιστορίες, χωρίς σύστημα κι οργάνωση.
Β. Η «παντοδυναμία» του καπετάνιου: Τα πρώτα 17 χρόνια του επαγγελματικού ποδοσφαίρου, ο ισχυρός άνδρας ήταν ο Γιώργος Βαρδινογιάννης. Με την αύρα τις σπουδαιότερης επιχειρηματικής οικογένειας που είχε ασχοληθεί μέχρι τότε με το ποδόσφαιρο, με τα κοννέ του στην ΕΠΟ, τα όργανα διαιτησίας και, πρωτίστως, στο ΠΑΣΟΚ, ο «καπετάνιος» φαινόταν να ελέγχει τα ποδοσφαιρικά πράγματα. Μόνο που αν κάποιοι τον θεωρούσαν άρχοντα του παρασκηνίου, τότε, βάσει αποτελεσμάτων, θα πρέπει να παραδεχθούμε ότι ο απολογισμός του ήταν εξαιρετικά πενιχρός. Ή ότι τον χαρακτήριζε αίσθημα δικαιοσύνης. Στο διάστημα αυτό, ναι μεν ο Παναθηναϊκός κατέκτησε τα περισσότερα πρωταθλήματα (6, εκ των οποίων 2 την τελευταία διετία, με τη μεγάλη ομάδα που έφτασε μια ανάσα από τον τελικό του Τσάμπιονς Ληγκ), πλην όμως ο Ολυμπιακός (επί Σ. Νταϊφά) κέρδισε μόλις 1 λιγότερο, και μάλιστα με πιο σφιχτή οικονομική πολιτική από τον βασικό ανταγωνιστή του, ενώ η ΑΕΚ 4! Τίτλους πήραν ακόμη ο ΠΑΟΚ και η Λάρισα!
ΙΙ. Τα χρόνια της παράγκας
Α. Παράγκα Ι: Όλα αυτά θα αλλάξουν ριζικά στην επόμενη φάση του ελληνικού ποδοσφαίρου: από το 1997 μέχρι σήμερα ο Ολυμπιακός έχει κερδίσει 13 τίτλους σε 15 πρωταθλήματα κι ο Παναθηναϊκός μόλις 2! Κανείς άλλος! Και οι τίτλοι του Παναθηναϊκού κατακτήθηκαν σε ειδικές συνθήκες: και τις δύο σεζόν έγιναν στην Ελλάδα βουλευτικές εκλογές. Το 2004 ο ιδιοκτήτης του ΟΣΦΠ ψαχνόταν για να δει που πάνε τα πράγματα. Δεν τράβηξε κι η ομάδα του, έγιναν μερικές στραβές επιλογές, στο τέλος έφερε προπονητή τον Αλέφαντο και φυσικά όλα χάθηκαν… Ο Ιτζχάκ Σουμ έγινε νταμπλούχος. Πέρσι, αντιπαρατέθηκαν η κάψα των πολυμετοχικών του ΠΑΟ για τίτλο όπως-όπως με την αδιαφορία του Κόκκαλη, που είχε αποφασίσει να τα παρατήσει, και με μια γερασμένη ομάδα του ΟΣΦΠ που είχε φάει τα ψωμιά της. Πέραν των δύο εξαιρέσεων, όμως, το τροπάριο ήταν γνωστό: ο Ολυμπιακός πρωταθλητής (ακόμη κι αν χρειαζόταν ενστάσεις και διαιτητικά όργανα ώστε να κερδηθεί ο τίτλος στα χαρτιά). Μια τόσο σαρωτική επικράτηση δεν μπορεί να εξηγηθεί μόνο με όρους αγωνιστικής υπεροχής. Ακόμη κι αν υποτεθεί ότι ο Ολυμπιακός ήταν η καλύτερη ομάδα επί 15 συναπτά έτη, η λογική λέει ότι θα έπρεπε να έχει χάσει περισσότερα πρωταθλήματα από δύο κι από περισσότερους ανταγωνιστές.
Η απάντηση βρίσκεται στην ποιοτική μετάλλαξη της διαφθοράς στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Η διαφθορά καθίστα
ται συστηματοποιημένη και συστημική, θεσμική ουσιαστικά. Για πρώτη φορά εκπονείται σχέδιο ολιστικής προσέγγισης που θα δώσει επαρκείς απαντήσεις στο ερώτημα «πώς ελέγχεται πλήρως το ποδοσφαιρικό σύστημα μιας χώρας». Πρόκειται για το opus majus μιας μεφιστοφελικής συνάντησης: της συνάντησης της δίψας του ιδιοκτήτη του ΟΣΦΠ, του Σ. Κόκκαλη, να σβήσει τη ντροπή για τα σχεδόν δέκα «πέτρινα χρόνια» της ομάδας του και ν’ απαντήσει στην προσβολή του «καπετάνιου» («ποτέ ξανά πρωτάθλημα στον Πειραιά») με τον πλέον εμφατικό τρόπο και της σατανικής ιδιοφυίας ορισμένων φυσιογνωμιών του παρασκηνίου, μεταξύ των οποίων ξεχωρίζει η μορφή του Θωμά Μητρόπουλου. Μέσα σ’ ένα καλοκαίρι, όλα αλλάζουν: το νέο παρασκήνιο ελέγχει την ΕΠΟ και σχεδόν όλες τις ΕΠΣ, την ΕΠΑΕ (όπου εγκαθίσταται ο πιο βιτρινάτος αδελφός του Θωμά, ο Βίκτωρας), τα όργανα επιλογής διαιτητών, τα πάντα όλα! Η διαβόητη παράγκα (ας την ονομάσουμε «Παράγκα Ι») έχει γεννηθεί! . Ο θρύλος λέει ότι το δημιούργημα αυτό χρωστά το όνομά του σε μια επιλογή του Θωμά Μητρόπουλου: αντί να κάνει τις κρίσιμες επαφές στα κανονικά γραφεία της εταιρίας του επί της οδού Θηβών, ο ισχυρός άνδρας της ΠΑΕ Αιγάλεω προτίμησε να στήσει ένα λυόμενο σε παρακείμενο οικόπεδο όπου και συναντούσε όλα αυτά τα πρόσωπα με τα οποία καθόριζε τις τύχες του ελληνικού ποδοσφαίρου. Η φιλοσοφία του συστήματος συνοψιζόταν στην κλασσική ρήση του Σπάθα πατρός, πρώην διαιτητή και στη συνέχεια παράγοντα του πειραιώτικου ποδοσφαίρου: «Ο Ολυμπιακός και το Αιγάλεω να κερδάνε και όλοι οι άλλοι να πάνε να γ…»! Η πραγματικότητα ήταν φυσικά πολύ πιο σύνθετη. Γιατί το σύστημα δεν εξασφάλιζε μόνο τίτλους στον ΟΣΦΠ και διακρίσεις στο Αιγάλεω. Κανόνιζε ποιοι θα διακριθούν, ποιοι θα σωθούν και ποιοι θα πέσουν. Κι όχι μόνο στην Α΄ Εθνική αλλά και στις μικρότερες κατηγορίες, ακόμη και στα ερασιτεχνικά πρωταθλήματα. Ο έλεγχος των πραγμάτων ήταν απόλυτος: διοργανώτρια αρχή, ομοσπονδία, διαιτησία (όπου ο έλεγχος του οικοδομήματος ήταν ασφυκτικός: οι διαιτητές της παράγκας στρατολογούνταν και καταρτίζονταν στις μικρότερες κατηγορίες για να προβιβασθούν πανέτοιμοι στην Α΄Εθνική). Κυρίως, όμως, ένα δίκτυο προθύμων ομάδων, απόλυτα προσδεδεμένων στο άρμα του ισχυρού και της παράγκας, περισσότερες από 10 σε κάθε πρωτάθλημα (όταν οι «θυγατρικές» του ΠΑΟ στα χρόνια της παντοδυναμίας του ποτέ δεν ξεπέρασαν τις 4-5) έτοιμες για κάθε θέλημα, με αντάλλαγμα τη διάκριση, την παραμονή, την ευνοϊκή πώληση παιχτών στον ισχυρό, δανεικούς ποδοσφαιριστές κ.λπ. Οι ομάδες αυτές τα έδιναν όλα στα ματς με ανταγωνιστές του ισχυρού. Όταν όμως αντιμετώπιζαν τον ευνοούμενο της παράγκας, τα πάντα άλλαζαν: π.χ. σ’ έναν αγώνα πρόθυμου μικρού με τον ΟΣΦΠ στις κερκίδες βρίσκονταν οπαδοί μόνο του δεύτερου. Ο τόνος δινόταν πριν από το εναρκτήριο λάκτισμα, όταν τιμούνταν για την προσφορά τους στο ποδόσφαιρο παλαίμαχοι του ισχυρού. Η ενδεκάδα της πρόθυμης ομάδας ήταν όλως πειραματική: όσοι ήταν τιμωρημένοι λόγω καρτών εξέτιαν την ποινή στο ματς αυτό (ανίκητη ελληνική πατέντα η επιλογή του αγώνα στον οποίο θα εκτίσει την ποινή ο τιμωρημένος), τα ατού της ομάδας παρουσίαζαν ξαφνικούς τραυματισμούς ή ψυχολογικά προβλήματα. Ο προπονητής θεωρούσε ότι το ματς με τον πρωτοπόρο ήταν η ιδανική στιγμή για να δοθεί η ευκαιρία σε μερικούς εφήβους. Κι αυτό το σύνολο, που έπαιζε μαζί για πρώτη και μάλλον τελευταία φορά είχε πάρει εντολή να παίξει «μαλακά». Ομορφιές. Αυτή η «ιδιαιτερότητα» αποτελούσε την κατεξοχήν νόθευση του ελληνικού πρωταθλήματος.
Β. Παράγκα ΙΙ – α. τα πραγματικά περιστατικά: Κάπως έτσι θα περάσουν πολλά χρόνια. Μεγάλες μορφές αναδείχθηκαν, σαν τον τιτανοτεράστιο πρόεδρο της ΕΠΟ Γκαγκάτση, ο οποίος καθαγιάσθηκε (;) στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ, δηλαδή του Ευρωπαϊκού της Πορτογαλίας. Το άστρο κάποιων άρχισε να σβήνει. όπως των αδελφών Μητρόπουλων (το Αιγάλεω άρχισε να πέφτει κατηγορίες). Μία ήταν μόνο η σταθερά: το πρωτάθλημα κατέληγε πάντα στο λιμάνι. Μέχρι που έφτασε το πλήρωμα του χρόνου κι ο ιδιοκτήτης του ΟΣΦΠ αποφάσισε ότι έπρεπε να αποσυρθεί. Την ίδια ώρα, στον μεγάλο αντίπαλο, το πείραμα της πολυμετοχικότητας και τα διαθέσιμα χρήματα δημιουργούσαν ακλόνητες βεβαιότητες και ακατανίκητες επιθυμίες. Τα σκήπτρα έπρεπε να ξαναγυρίσουν στους πράσινους. Την ίδια ώρα, άλλα πρόσωπα, όλοι ικανοί και έμπειροι παίκτες του παρασκηνίου έστηναν την «Παράγκα ΙΙ». Είναι πολύ πιθανό να προσέφεραν τις υπηρεσίες τους στον βουλιμικό και φουριόζο περσινό πρόεδρο του ΠΑΟ. Μόνο που δεν χρειάστηκαν ποτέ. Έτσι κι αλλιώς ο Παναθηναϊκός πέρσυ έχασε και τα δύο ντέρμπυ με τον ΟΣΦΠ. Κέρδισε σχετικά άνετα τον τίτλο γιατί ήταν σταθερός και σοβαρός με τους μικρότερους, την ώρα που ο γερασμένος κι αδιάφορος Ολυμπιακός πέταγε βαθμούς δεξιά κι αριστερά. Δεν χρειάζεται παράγκα όταν υπάρχει μόνον ένας ενδιαφερόμενος.
Να όμως που το καλοκαίρι του 2010 οι ενδιαφερόμενοι έγιναν ξανά δύο! Κι από τους δύο, μόνον ένας ήταν πραγματικά ζεστός, ακόμα πιο βουλιμικός και φουριόζος κι έτοιμος να κάνει οτιδήποτε για να δείξει ότι η σεζόν 2009-2010 ήταν απλώς μια πράσινη παρένθεση. Την ώρα που στον ΠΑΟ η πολυμετοχικότητα κατέρρεε και ύστερα από ένα βαλς εναλλαγών στον προεδρικό θώκο καταλήγαμε στην απόλυτη αδιαφορία των μετόχων για την ομάδα τους, ο Βαγγέλης Μαρινάκης ήταν έτοιμος για τα πάντα. Το κομβικό σημείο ήταν παραδόξως η νίκη του ΠΑΟ επί του Άρη στη Θεσσαλονίκη, με το πέτσινο πέναλτυ: οι φωνές του (και πρόεδρου της διοργανώτριας αρχής) Μαρινάκη ήταν τέτοιες που σε έκαναν να πιστέψεις ότι κάποιοι ήταν ένοχοι εσχάτης προδοσίας. Στην πραγματικότητα σηματοδοτούσαν την αλλαγή σκηνικού. Η βασιλεία της Παράγκας ΙΙ είχε αρχίσει κι ο σκοπός ήταν ίδιος μ’ αυτόν της Παράγκας Ι. Η συνέχεια ξεπέρασε κάθε προσδοκία, κάθε προηγούμενο, με αποκορύφωμα το στημένο ντέρμπυ της ντροπής στο Καραϊσκάκη.
β. Τα πρόσωπα: Οι αρχιτέκτονες της παράγκας δεν ήταν τίποτε 
πρωτόβγαλτοι. Άρχοντάς της, ο Αχιλλέας Μπέος. Άνθρωπος με το ιδανικό επάγγελμα για παράγοντα του ποδόσφαιρου με ειδίκευση στο παρασκήνιο (ιδιοκτήτης νυχτερινών κέντρων) που γνωρίζει ταυτόχρονα πολλά καντάρια μπάλα. Διακρίθηκε ως πρόεδρος του Πανιωνίου, όταν με λίγα μέσα κατόρθωσε να φτιάξει μια εξαιρετικά ανταγωνιστική ομάδα που έβγαινε στην Ευρώπη κι έπαιζε όλους τους μεγάλους στα ίσα. Στα χρόνια της Παράγκας Ι ήταν αυτόνομος: τον Ολυμπιακό ο Πανιώνιος πάντα τον κόντραρε στα χρόνια του Μπέου. Μετά τη φυγή του από τον Πανιώνιο «κατέφυγε» στον Ολυμπιακό Βόλου, τον οποίο ανέβασε κατηγορίες. Φέτος, με τη επιστροφή της ομάδας στην Α΄ Εθνική, ο Ολυμπιακός Βόλου παρουσίασε μια εξαιρετική ομάδα που κέρδισε την έξοδό της στην Ευρώπη, κάτι πρωτόγνωρο για τα ελληνικά χρονικά. Ευφυής και ικανός, ο Μπέος έχει ένα κακό συνήθειο: τον περίεργο στοιχηματισμό σε ύποπτους αγώνες. Εκείνο το αλήστου μνήμης ευρωπαϊκό ματς μεταξύ Πανιωνίου και Διναμό Τυφλίδας (δύο ημίχρονο, ένα τελικό) είχε κάτσει εδώ και χρόνια στον λαιμό των υπευθύνων της Ουέφα.
Δεξί του χέρι και αντιπρόεδρος της ομάδας του Βόλου, μολονότι Αχαιός, ο πρώην αντιπρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών Αθ. Κανελλόπουλος. Παρότι προερχόμενος διοικητικά από τον ΠΑΟ, ο Κανελλόπουλος διατέλεσε πρόεδρος της ΕΠΑΕ στα χρόνια της Παράγκας Ι με ρόλο ιδιαίτερα σκοτεινό. Το καλοκαίρι προαλειφόταν για πρόεδρος της διοργανώτριας αρχής με την υποστήριξη του Μαρινάκη και του, τότε τέως και μελλοντικού (!) προέδρου του ΠΑΟ, Ν. Πατέρα, μέχρι που τελικά ο Μαρινάκης αποφάσισε να πάει ο ίδιος για το αξίωμα.
Αυτονομημένος, αλλά μέσα σ’ όλα τα καλά κόλπα, ένας αληθινός «άρχοντας» του ποδοσφαίρου, ο Μπιγκ Μακ Μάκης Ψωμιάδης (με όλη τη φαμίλια του). Επαγγελματικά συνάδελφος του Μπέου (μάλλον παλαιότερος στο κουρμπέτι), έχοντας εξαιρετικές σχέσεις με στρατιωτικούς και εκκλησιαστικούς κύκλους, ο Ψωμιάδης εισέβαλε δυναμικά στα αθλητικά δρώμενα το ’88 ως ιδιοκτήτης της μπασκετικής ΑΕΚ (οι μεγαλύτεροι θυμούνται τις συνθήκες υπό τις οποίες αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την ομάδα ο Ντάνυ Βραίηνς). Έφτασε στην κορυφή ως ιδιοκτήτης της ποδοσφαιρικής ΑΕΚ (και όλες οι μετέπειτα διοικήσεις τον κυνηγούν για μυθικά ποσά που φέρεται να καταχράσθηκε). Στη συνέχεια ειδικεύθηκε να οδηγεί ομάδες από το μηδέν στη διάκριση (παλιότερα τον Ακράτητο, τώρα την Καβάλα). Έκανε την Καβάλα (στην οποία, λόγω… νομικών εκκρεμοτήτων διόρισε πρόεδρο τον γιο του) μια από τις καλύτερες ομάδες του πρωταθλήματος, φέρνοντας παίχτες που υπό φυσιολογικές συνθήκες θα μπορούσαν να παίξουν μόνο σε ΠΑΟ ή ΟΣΦΠ. Την παραμονή της έκδοσης του εντάλματος για τη σύλληψή του είχε μόλις ολοκληρώσει ένα ακόμη μεγάλο ντηλ: τη συγχώνευση της Καβάλας με τον ιστορικό αλλά υποβιβασμένο (λόγω οικονομικών προβλημάτων και πλαστογραφημένης φορολογικής ενημερότητας) Ηρακλή Θεσσαλονίκης. Είχε κοινό με τον Μπέο και το μοιραίο χούι του στοιχηματισμού σε ύποπτα παιχνίδια. Με πολύπλευρες δραστηριότητες, μεταξύ των οποίων και η προμήθεια αναβολικών ουσιών σε αθλητές διαφόρων αθλημάτων. Είναι ο άνθρωπος που δεν έχασε δίκη από αντιπάλους τόσο ισχυρούς όσο ο κάποτε ισχυρός άνδρας του ΠΑΣΟΚ Κ. Λαλιώτης ή οι διοικήσεις της αγαπημένης του ΑΕΚ. Πώς να χάσει άλλωστε όταν τη δικάσιμο επιτυγχάνεται αναβολή λόγω των εισαγωγών του σε νοσοκομείο (χρονίως πάσχων από φυματίωση).
Κοντά σ’ αυτούς πλήθος υπαρχηγών, βαρόνων, στελεχών και εκτελεστικών οργάνων: παράγοντες, εν ενεργεία και βετεράνοι ποδοσφαιριστές, προπονητές κι άλλοι πολλοί. Μεταξύ τους και κάποια αστέρια της Παράγκας Ι, σαν τον Θωμά Μητρόπουλο ή τον «υπαρχηγό» του, τον περιβόητο Σπάθα. Τα ονόματα, τις πράξεις και τους διαλόγους τους μπορεί κανείς να θαυμάσει (και να διασκεδάσει… ή να κλάψει) διαβάζοντας το κατηγορητήριο.
Και τώρα, τι γίνεται; Ο δρόμος είναι ακόμη μακρύς: υπάρχουν συλλήψεις, εντάλματα σύλληψης και ασκήσεις ποινικής δίωξης. Απέχουμε πολύ από καταδίκες. Όλοι οι κατηγορούμενοι απολαύουν του τεκμηρίου αθωότητας, το οποίο είναι απολύτως σεβαστό. Άλλωστε η φυλακή δεν είναι ωραίο πράγμα και δεν την εύχεσαι ούτε στον χειρότερο εχθρό σου. Υπάρχει, όμως, και μια άλλη παράμετρος: η αθλητική δικαιοσύνη που δεν λειτουργεί με τα κριτήρια της ποινικής και δεν απαιτεί για την τιμωρία τον ίδιο βαθμό βεβαιότητας και τα ίδια αποδεικτικά στοιχεία. Σε άλλες χώρες, υπήρξαν εξοντωτικές τιμωρίες για μικρότερης βαρύτητας αδικήματα. Στη Γαλλία υποβιβάσθηκε η Μαρσέιγ και της αφαιρέθηκαν τίτλοι, κι ας ήταν η μοναδική γαλλική ομάδα με Κύπελλο Πρωταθλητριών Ευρώπης στην τροπαιοθήκη της. Στην Ιταλία ομοίως υποβιβάσθηκε ολόκληρη Γιουβέντους. Κι από αυτήν αφαιρέθηκαν τίτλοι κερδισμένοι στο γήπεδο, τίτλοι που θα είχαν κατά πάσα πιθανότητα κατακτηθεί ακόμα κι αν όλα ήταν καθαρά. Παλαιότερα είχε υποβιβασθεί για στημένα παιχνίδα η Μίλαν. Στην Ελλάδα οι αθλητικές ποινές πρέπει να είναι τουλάχιστον αντίστοιχες σε αυστηρότητα, αν όχι βαρύτερες. Ακόμη κι αν καταλήξουμε με πέντε ομάδες στη μεγάλη κατηγορία. Ακόμη κι αν αποφασισθεί να αποσυρθούν όλες οι ομάδες μας από τα ευρωπαϊκά κύπελλα. Είναι η μοναδική μας ευκαιρία να αποκτήσουμε ένα σχετικά καθαρό και τίμιο ποδόσφαιρο (γιατί η διαφθορά είναι στοιχείο της ανθρώπινης φύσης, δεν εξαλείφεται – περιορίζεται όμως). Είναι μια μεγάλη ευκαιρία να εφαρμοσθούν στην Ελλάδα οι ισχύοντες νόμοι, να αποδοθεί δικαιοσύνη, να πραγματωθεί επιτέλους η ισονομία με τη σύγχρονη έννοιά της. Ας είναι και στο ποδόσφαιρο. Θα είναι μια αρχή. Δεν θάναι μικρό πράγμα…
Ο Ρογήρος πάει Μουντιάλ 
Τι να πει ένας γάβρος σήμερα όταν ακούει μπουρουσιές και βλέπει αβραμιές;
http://www.parapolitiki.com/2011/06/blog-post_6557.html
Να παραπονεθεί επειδή κρύβουν τον γιο του πράσινου προέδρου που τζογάρισε στη Μαλαισία και επειδή δεν ασκείται δίωξη για τη ματσάρα Άρη-ΠΑΟ;
Κάποια στιγμή πρέπει να καταλάβουμε όλοι ότι το εύκολο άλλοθι «τα κάνει κι ο άλλος/ τα κάνουν όλοι» δεν αρκεί. Ότι αυτό που νιαουρίζει στη στέγη δεν είναι γλωσσομαθής σκύλος. Και γι’ αυτό θα χρειαστεί πραγματικά να μη μείνει καμία σκιά, πουθενά.
Γιατί ακόμη και το ρεζιλίκι του τελικού των 200 μ στο ΟΑΚΑ γέννημα αυτής της νοοτροπίας και αυτών των συστημάτων ήταν.
Συμφωνώ απολύτως και αναμένω και εγώ το παλικάρι που τζόγαρε στη Μαλαισία (ή μήπως στην Ταϊλάνδη) σε ήττα της ομάδας μου (πολύ αμφιβάλλω για το «του») και ο οποίος, κατά πως λένε, μας έστησε σε συνεργασία με έναν κεντρικό μπακ (πάντως μη μου πεις, εμείς στηνόμαστε για να χάσουμε 🙂 – ο ΟΣΦΠ δεν πρέπει να το έχει κάνει ποτέ). Το γιατί δεν ασχολήθηκαν διώξεις για το Άρης-ΠΑΟ φαντάζομαι ότι μπορεί να εξηγηθεί απ’ το ότι οι επίσημες παρακολουθήσεις άρχισαν αργότερα, οπότε από τη δικογραφία δεν προέκυπταν επαρκή στοιχεία. Έτσι κι αλλιώς, αν επεκταθούν οι έρευνες και στα προηγούμενα χρόνια το ελληνικό Δημόσιο θα πρέπει να χτίσει κάμποσες νέες φυλακές. Ως Παναθηναϊκός, πάντως, πολύ θα επιθυμούσα όσοι «δικοί μου» εμπλέκονται να βγουν στον τάκο! Να ξεβρομίσουμε όσο περισσότερο γίνεται!
Βεβαίως, πολύ μου άρεσε η στάση κάποιων «ανεξάρτητων» ΜΜΕ τα οποία πουλούσαν ολυμπιακοφροσύνη: ήταν τα τελευταία που έβγαλαν ονόματα (για νομικούς τάχα λόγους) κι ενώ είχαν περάσει ώρες από τη δημοσιοποίηση του καταλόγου εκ μέρους της εισαγγελείας. Και το μόνο που βρήκαν να πουν («αριστεροί» άνθρωποι κιόλας) ήταν ότι «κάποιοι λείπουν». Ναι, λείπουν, αλλά όταν η αστυνομία συλλαμβάνει τον δολοφόνο είναι λίγο άστοχο εσώ να φωνάζεις ότι δεν έπιασε και τον πορτοφολά!
Για κερδισμένα και χαμένα, πρέπει να είσαι γενναίος, θαρραλέος και ατρόμητος για να το πεις με βεβαιότητα… Για να μην πω ιούλιος καίσαρας τ ρυβάλδος…
«Ανεξάρτητο ΜΜΕ» — τι ‘ν’ τούτο πάλι;
🙂
[««Ανεξάρτητο ΜΜΕ» — τι ‘ν’ τούτο πάλι;» – Εμ, κρατώ τον αυτοπροσδιορισμό τους. Λέω μόνο ότι δεν μπορείς να μιλάς για ήθος κι από την άλλη να εθίζεις τον κόσμο στην ιδέα ότι ο έλεγχος του παρασκηνίου είναι μαγκιά, πράγμα φυσιολογικό και απαραίτητο. Λέω επίσης ότι ένα ελάχιστο αυτοκριτικής δεν βλάπτει ποτέ, ειδικά στην περίπτωση κάποιων δημοσιογράφων].
Εν μέσω τόνων δουλειάς και μιας μπελαλίδικης μετακόμισης, δυσκολεύομαι ν’ αντισταθώ στον πειρασμό να σχολιάσω με ένα τριπλοσέντονο. Μόνο που, λόγω βιασύνης, τα σχόλιά μου θα είναι, πιθανότατα, ασυνάρτητα.
1. Η πράσινη προϊστορία.
Διαφωνώ στον τόνο της περιγραφής της πρώτης παράγκας. Θα ήθελα να ισχυριστώ ότι διαφωνώ όχι μόνο λόγω οπαδικών αισθημάτων, αλλά προφανώς αυτό δεν θα είχε νόημα, ούτε στη δική μου περίπτωση, ούτε στη δική σου, οπότε περιορίζομαι σ’ αυτά που ήθελα να πω.
Η αθέμιτη κυριαρχία του Βαρδινογιάννη παλαιού στο ελληνικό ποδόσφαιρο ήταν καθολική. Θα μπορούσα να καταφύγω στην περιπτωσιολογία (από πιστόλια και αρπαγές παικτών μέχρι πραγματικά αστείες διαιτησίες), αλλά, είπαμε, βιάζομαι. Ο λόγος που η απόλυτη κυριαρχία του δεν μεταφράστηκε σε εξίσου απόλυτη υπεροχή του Παναθηναϊκού σε τίτλους οφείλεται στον παλιομοδίτικο χαρακτήρα της. Σε αντίθεση με τις επιχειρηματικές και δημοσιοσχεσίτικες στοχεύσεις του Κόκκαλη, ο καπετάνιος δεν είχε καμιά ανάγκη να προβάλλει τον εαυτό του με μεταγραφές αεροδρομίου και δημιουργία υπερομάδας. Σε αντίθεση με την πονηριά του Κόκκαλη, ο καπετάνιος δεν είχε καμιά διάθεση να στηριχτεί σε άλλους για να επιβάλει τα θέλω του. Ήταν ο παλαιού τύπου ισχυρός, που έπαιρνε τηλέφωνο τους υποτακτικούς μόνος του, που κατέβαινε στα αποδυτήρια και έβαζε τις φωνές σε όποιον θεωρούσε ότι έπρεπε να βάλει τις φωνές. Ευτυχισμένες εποχές αθωότητας, από την άποψη αυτή, αλλά σε καμιά περίπτωση εποχές νομιμότητας και κανονικού ανταγωνισμού.
2. Η παράγκα Ι
Ο Κόκκαλης πράγματι υποβοήθησε σημαντικά στην αρχή (για να μην πω έστησε) την Παράγκα Ι. Κάποιοι Ολυμπιακοί θα σου πουν ότι δεν γινόταν διαφορετικά, λόγω του πρότερου καθεστώτος πράσινης κυριαρχίας δια της γυμνής επίδειξης δύναμης. Εγώ θεωρώ ότι πρόκειται για φτηνή δικαιολογία. Τα πράγματα ήταν απλά: ο Κόκκαλης χρειαζόταν την επιτυχία του Ολυμπιακού για εξωποδοσφαιρικούς λόγους και την επιδίωξε με κάθε μέσο, θεμιτό (μεταγραφές) και αθέμιτο (παράγκα). Μια ήσσονος σημασία αντίρρησή μου στην περιγραφή της προϊστορίας εστιάζεται λοιπόν στο αριθμητικό επιχείρημα των τίτλων. Η διαφορά της μεγάλης ερυθρόλευκης κυριαρχίας σε τίτλους επί Κόκκαλη σε σχέση με τη σχετική μόνο πράσινη κυριαρχία σε τίτλους επί Βαρδινογιάννη δεν οφείλεται μόνο στην παράγκα, αλλά και στο ότι, για εξωποδοσφαιρικούς ξαναλέω λόγους, ο Κόκκαλης έκανε μεταγραφές ποιότητας και, κάποιες χρονιές, έφτιαξε πραγματικά καλές και, σε κάθε περίπτωση, καλύτερες των αντιπάλων ομάδες. Το «13 στα 15» θα μπορούσε π.χ. να είναι 10 στα 15 χωρίς την παράγκα, αλλά δύσκολα θα ήταν 5 στα 15.
Αλλά αυτό μικρή σημασία έχει. Η βασική μου διαφωνία στην περιγραφή της παράγκας Ι, όπως έχω, νομίζω, ξαναπεί εδώ, είναι πως εγκληματικές οργανώσεις αυτού του τύπου πάντοτε αυτονομούνται από τους αρχικούς στόχους δημιουργίας τους. Στα ύστερα της παράγκας Ι, μικρή μόνο σχέση είχε με τη λειτουργία της ομάδας το συμφέρον του Ολυμπιακού. Στις περίφημες κασέτες της παράγκας Ι, όπως ίσως θυμάσαι, ελάχιστα γίνεται λόγος για τον Ολυμπιακό. Έχουμε στησίματα ποικίλων αγώνων, προς όφελος πολλών ομάδων (ακόμη και του Παναθηναϊκού) και μικροεξυπηρετήσεις κάθε είδους. Το «ο Ολυμπιακός και το Αιγάλεω να κερδάει» ασφαλώς έπαιξε τον ρόλο του στην αρχή, αλλά στη συνέχεια, δούλεψε κυρίως το παρολί, που λένε στην πιάτσα: αρκούσε η επίκληση της επιθυμίας του Μεγάλου για να γίνει η δουλειά, επιθυμία που, από ένα σημείο και μετά, ήταν προϊόν φαντασίας. Αυτό το σημείο είναι κρίσιμο και στην παράγκα ΙΙ, όπως θα εξηγήσω μετά.
3. Η παράγκα ΙΙ
Μέσα στον επικοινωνιακό θόρυβο των ημερών, ελλοχεύουν μια σειρά κίνδυνοι.
α) Ο πρώτος είναι οπαδικός. Διαβάζω αδιανόητα πράγματα οπαδικής χροιάς, ειδικά στην πληθώρα των διαδικτυακών ΜΜΕ. Εάν αυτά αντιπροσωπεύουν τον μέσο φίλαθλο, τότε η επιθυμία του μέσου μη Ολυμπιακού φιλάθλου δεν είναι να καθαρίσει η κόπρος του Αυγείου, αλλά να πέσει κατηγορία ο Ολυμπιακός, να πάρει τον τίτλο ο ΠΑΟ / η ΑΕΚ / κλπ., να επιστραφούν παλαιοί τίτλοι, να μη βγει στην Ευρώπη ο Ολυμπιακός για να μην πάρει τα χρήματα του Champions League, κλπ. Αντίστροφα, ο μέσος Ολυμπιακός φίλαθλος φαίνεται να εξαντλεί την οργή του στο ότι δεν είναι μέσα στους κατηγορουμένους ο Πατέρας και ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος και στο ότι οι παρακολουθήσεις τηλεφώνων άρχισαν όταν έφυγε από το προσκήνιο ο Πατέρας, λες και αυτό έχει καμιά σημασία στο αν έφταιξε και πώς έφταιξε ο Μαρινάκης. Όταν μάλιστα βλέπω τίτλους του τύπου «κάτω τα χέρια από τον πρόεδρο», νιώθω ότι γυρνάμε στις εποχές των pampers.
β) O δεύτερος κίνδυνος είναι νομικής φύσεως και είναι διττός. Παρότι υπήρξε μεγάλη καθυστέρηση στην παράδοση των φακέλων της Ουέφα στη δικαιοσύνη, η δικαιοσύνη φαίνεται να βιάστηκε να απαγγείλει τις κατηγορίες, εν μέρει δικαιολογημένα λόγω της πιθανότητας διαφυγής κάποιων από τους κατηγορουμένους, εν μέρει ίσως λόγω της συγκυρίας (καθώς είμαι βέβαιος ότι υπήρξαν άνωθεν πιέσεις να προκύψει αποτέλεσμα). Το εισαγγελικό πόρισμα που όλοι είδαμε, έχει μεγάλη σωρεία εντυπωσιακών λαθών και προχειροτήτων, που δημιουργούν εντύπωση. Το πιο τρανταχτό είναι ότι κατηγορείται ο διαιτητής Γιάχος επειδή υπήρξε τηλεφωνική συνομιλία του Τσακογιάννη που έλεγε ότι πρέπει να του δοθούν 4.000 € αλλιώς δεν θα ξεκινούσε ο διαιτητής έναν αγώνα, μόνο που οι 4.000 αντιπροσωπεύουν τη νόμιμη αμοιβή και τα οδοιπορικά διαιτητή και βοηθών, και η καθυστέρηση καταβολής του ποσού είχε ήδη σημειωθεί στο επίσημο φύλλο αγώνος! Υπάρχουν και πολλά άλλα (ο Δημήτρης Κόντης, παράνομος μπούκερ, θεωρήθηκε παράγοντας του Άρη, μόνο που αυτός λέγεται Γιάννης Κόντης).
Ας πάω λοιπόν στον Μαρινάκη και στον Ολυμπιακό. Κρίνοντας από το πόρισμα, ο Μαρινάκης κατηγορείται με αφορμή τα εξής στοιχεία:
– Κάποια κυρία προσπαθεί να πείσει έναν μπούκερ να της βάλει λεφτά στο παιχνίδι Ολυμπιακός – Ολυμπιακός Βόλου βερεσέ, γιατί έχει πληροφορίες ότι είναι στημένο το παιχνίδι. Ο ορισμός του παρολί που έλεγα πριν.
– Ο Μαρινάκης συζητάει με τον Μπέο για τον ορισμό του διαιτητή Σιδηρόπουλου στο ΠΑΟΚ – ΠΑΟ. Λέει ότι θα πάρει τηλέφωνο τον Πιλάβιο να βάλει τον Παμπορίδη καλύτερα. Τελικά τον αγώνα δεν διαιτήτευσε ο Παμπορίδης.
– Ο Μπέος αφήνει υπονοούμενα στον Μαρινάκη ότι θα στήσει το Πανιώνιος – ΠΑΟΚ. Σε τηλεφωνική συνομιλία με άλλον λέει ότι ο Μαρινάκης θα σώσει τον Πανιώνιο. Μετά μιλάει με τον Μποροβήλο του Αστέρα, ο δεύτερος λέει ότι ζήτησε τη βοήθεια του Μαρινάκη, ο οποίος του είπε ότι θα βρει λύση ρίχνοντας τον Ηρακλή, αλλά ο Μποροβήλος δεν τον εμπιστεύεται. Ο Μποροβήλος ισχυρίζεται επίσης πως ο Μαρινάκης του είπε ότι η λύση είναι να κερδίσει ο Αστέρας την Κέρκυρα, με το να επηρεαστεί κάποιος παίκτης. Μετά τηλεφωνεί ο Μπάκος (ιδιοκτήτης του Αστέρα) στον Μπέο, ζητώντας του και αυτός βοήθεια. Ο Μπέος του λέει ότι προτεραιότητά του είναι ο Πανιώνιος και ότι ο Μαρινάκης μπορεί να βοηθήσει μόνο μέσω ποδοσφαιριστών, όπως ο Επστάιν (Ιπστάι στο πόρισμα), δανεικός από τον Ολυμπιακό στην Κέρκυρα, υπαινισσόμενος ότι θα του πει να έχει μειωμένη απόδοση. Μετά από όλα αυτά, ο αγώνας Αστέρας – Κέρκυρα τελείωσε 0-2, με τον Επστάιν να σκοράρει το ένα γκολ. Πολλά σου ’πα μου ’πες (αφού δεν μιλάει ο ίδιος ο Μαρινάκης), αλλά αποτέλεσμα μηδέν. Αν αυτό είναι η παράγκα του Μαρινάκη, πρόκειται για άχρηστη παράγκα.
– Η γνωστή συνομιλία Μαρινάκη – Μπέου μετά το επίμαχο ντέρμπι Ολυμπιακού – ΠΑΟ. Μπορεί να είναι γαργαλιστική η χυδαιότητα του διαλόγου, αλλά στην πραγματικότητα, ο Μαρινάκης δεν λέει κάτι το νομικά επιλήψιμο. Αποδίδει τη νίκη του Ολυμπιακού στην τύχη (!), δεν καταλαβαίνει για ποιους ζητάει προστασία ο Μπέος, υπόσχεται προστασία η οποία αποδείχτηκε τουλάχιστον ελλιπής (ο επόπτης έπεσε θύμα ξυλοδαρμού). Η μόνη ενοχοποιητική ατάκα («δεν μπορείς να παίρνεις κάποιον να σε βοηθήσει και να μην τον προστατεύεις») λέγεται από τον Μπέο στον Κανελλόπουλο, όχι μεταξύ Μπέου – Μαρινάκη.
– Ο Ψωμιάδης λέει στον Πατέρα ότι ο Μαρινάκης μάλλον έδωσε το ματς στον Ατρόμητο.
Δεν υπάρχει καμιά άλλη αναφορά στον Μαρινάκη, απ’ όσο είδα. Νομικός δεν είμαι, αλλά δυσκολεύομαι να καταλάβω πώς τεκμαίρονται οι κατηγορίες, έστω σε επίπεδο άσκησης δίωξης. Ακόμη και για τον επηρεασμό αρμοδίου για τον ορισμό διαιτητή, δεν υπάρχει απόδειξη ότι έγινε.
Προσοχή: δεν λέω ότι ο Μαρινάκης είναι αθώος. Μπορεί να βγει αθώος από το νομικό σκέλος της υπόθεσης, αλλά ηθικά είναι ούτως ή άλλως ένοχος, λόγω των ανθρώπων με τους οποίους συνεργαζόταν και τους οποίους προωθούσε σε σημαντικές θέσεις, ανθρώπους που δεν μπορεί να μην ήξερε το ποιον τους. (Αναγκαία παρένθεση: αυτό που μου κάνει εντύπωση και στη σχέση Μαρινάκη – Μπέου και στη σχέση Πατέρα – Ψωμιάδη, είναι ότι οι υποτιθέμενοι ισχυροί δεν φέρονται ως ισχυροί: ζητούν συμβουλές και παίρνουν εντολές από τους δεύτερους, λες και αυτοί είναι οι υποτακτικοί). Αυτό που κυρίως με απασχολεί στο νομικό μέρος, δεν είναι λοιπόν μήπως κατηγορηθούν αθώοι, αλλά μήπως δεν κατηγορηθούν με επάρκεια οι ένοχοι λόγω προχειρότητας. Έχει διογκωθεί τόσο πολύ το επικοινωνιακό σκέλος της υπόθεσης, που μια λειψή και ανεπαρκής κάθαρση θα καταστρέψει οριστικά το ποδόσφαιρο.
4. The heart of the matter
Αξίζει όμως τον κόπο να σταθούμε και στην ουσία του πράγματος. Σε αντίθεση με την πρώτη παράγκα, η παράγκα ΙΙ στήθηκε και συνέχισε με γνώμονα κυρίως το στοίχημα (γι’ αυτό και οι ισχυροί των μεγάλων ομάδων έχουν περιφερειακό, στη χειρότερη περίπτωση, ρόλο), εξού και διαφωνώ πλήρως με την παρατήρησή σου ότι οι δυο παράγκες μοιάζουν. Όλα τα άλλα είναι παρεμπίπτοντα. Μου κάνει λοιπόν εντύπωση η γνωστή νοοτροπία «πέφτω από τα σύννεφα» που βλέπω στα ΜΜΕ, από τη στιγμή που μένει στο απυρόβλητο ο πυρήνας του προβλήματος. Άκουγα έναν δημοσιογράφο που του έκανε εντύπωση ότι πολλοί στοιχημάτιζαν χωρίς να βάζουν χρήματα, με τηλεφωνικές εντολές και βερεσέ, και έκαναν τη χρηματική συναλλαγή στη συνέχεια. Μα έτσι δεν λειτουργεί πλέον και το αξιοσέβαστο χρηματιστήριο; Τι μας εκπλήσσει; Από τη στιγμή που ο όγκος των συναλλαγών στο στοίχημα είναι τόσο μεγάλος, γιατί μας εκπλήσσει ότι κάποιοι –και είναι πολλοί, πάρα πολλοί– θα σπεύσουν να το εκμεταλλευτούν αυτό εγκληματώντας; Δες και τις αντιδράσεις των υπευθύνων. Όχι τις αερολογίες διαφόρων χαμηλόβαθμων περί κάθαρσης, ενδεχόμενης διακοπής του πρωταθλήματος και τα λοιπά, αλλά του αρμόδιου υπουργού, του Γερουλάνου, που έσπευσε διακριτικά να ξεκαθαρίσει ότι το πρωτάθλημα θα γίνει οπωσδήποτε. Με τον ΟΠΑΠ προς ιδιωτικοποίηση, σιγά μη γινόταν κάτι άλλο.
Σε ό,τι αφορά, τέλος, εμάς τους υπόλοιπους, που λίγη μπαλίτσα θέλαμε μόνο να δούμε οι καψεροί, φοβάμαι πως η μόνη λύση (πέραν της απολύτα θεμιτής διακοπής της ενασχόλησης με το άθλημα) είναι το suspension of disbelief, που λένε και οι θεωρητικοί του κινηματογράφου. Ξέρουμε ότι αυτό που βλέπουμε δεν είναι κάτι που γίνεται στην πραγματικότητα, πείθουμε όμως προσωρινά τον εαυτό μας ότι είναι έτσι, ώστε να αντλήσουμε μεγαλύτερη απόλαυση από το θέαμα…
Αγαπητέ φίλε,
το σχόλιό σου αποτελεί πραγματικό κόσμημα για το ιστολόγιό μου, ανεξαρτήτως αν διαφοροποιούμαστε σε ορισμένα σημεία.
Καθόλου δεν αποκλείεται αυτές οι διαφωνίες μας να οφείλονται στα οπαδικά αισθήματά μας. Θα έλεγα ότι οφείλονται και σ’ αυτά, όχι όμως αποκλειστικά σ’ αυτά.
Ως προς την κυριαρχία καπετάνιου εξακολουθώ να πιστεύω ότι η ποιοτική διαφορά της δεν έχει να κάνει μόνο με τη διαφορά «τεχνογνωσίας», αλλά και στη λιγότερο βουλιμική προσωπικότητα του «κυρίαρχου». Γιατί και μεταγραφές αεροδρομίου έκανε κι αυτός (για τα δεδομένα της εποχής έστω) και πολύ περισσότερα ξόδευε από τον Νταϊφά (θυμάσαι με τι έμψυχο δυναμικό είχε πάρει το τελευταίο πριν τα πέτρινα χρόνια πρωτάθλημά του ο ΟΣΦΠ;). Θα μου αντιτάξεις ότι το διακύβευμα ήταν διαφορετικό, ότι η απληστία Κόκκαλη είχε οικονομικά κίνητρα λόγω Τσ.Λ. και των σίγουρων εκατομμυρίων του. Μπορεί, αλλά έχουμε το πρόβλημα της αδυναμίας επιβεβαίωσης υποθέσεων: ποτέ δεν θα μάθουμε πώς θα αντιδρούσε ο καπετάνιος αν υπήρχαν τα εκατομμύρια του Τσάμπιονς Ληγκ στην εποχή του.
Για την Παράγκα Ι: όπως κι εσύ μπορείς να διαπιστώσεις, επισημαίνω ότι δεν θα μπορούσε να υπάρξει χωρίς Κόκκαλη ΚΑΙ χωρίς Θωμά. Η ύπαρξη και των δύο ήταν αναγκαία συνθήκη για τη δημιουργία της. Χωρίς πάντως Κόκκαλη η παράγκα θα έμενε ένα περιφερειακό σύστημα λαμόγιων με περιστασιακή δράση, χωρίς να ελέγχει ΟΛΕΣ τις ποδοσφαιρικές αρχές της χώρας. Φυσικά και σε πολλά ήταν αυτονομημένη κι εξυπηρετούσε τα συμφέροντα του τότε παραγκάρχη και της πελατείας του. Αυτό δεν αναιρεί το ότι εργαζόταν συστηματικά για να εξασφαλίσει τα συμφέροντα του ΟΣΦΠ. Τώρα για το πόσα θα ήταν πραγματικά τα πρωταθλήματα του ΟΣΦΠ, ούτε αυτό μπορούμε να το ξέρουμε: σίγουρα κάτω από 10, αλλά αυτό δεν λέει τίποτε. Δεν αντιλέγω ότι ο Κόκκαλης έκανε και σημαντικές μεταγραφές, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έκανε ο αντίζηλος. Υπενθυμίζω ότι την εποχή με τις απανωτές καλές έως σπουδαίες ευρωπαϊκές πορείες στην επίθεση του ΠΑΟ συνωστίζονταν για 2 θέσεις αρτιμελής Ολισαντέμπε, Βλάοβιτς, Λυμπερόπουλος και Μιχαλάκης στα καλά του.
Στα καινούρια, φοβάμαι ότι η κάθαρση αθλητικά δεν μπορεί να μη συνεπάγεται βαρύτατη τιμωρία του ΟΣΦΠ. Στην Ιταλία η Γιουβέντους για λιγότερα έχασε τίτλους και υποβιβάσθηκε. Η τιμωρία της από άποψη της αθλητικής αξίας της ήταν άδικη: τους τίτλους μάλλον θα τους έπαιρνε και χωρίς τις λαμογιές του Μότζι. Ωστόσο έτσι αποδίδεται δικαιοσύνη. Ευτυχώς ή δυστυχώς… Για το ποινικό σκέλος δεν θέλω να πω πολλά: δεν το θεωρώ προαπαιτούμενο για την αθλητική δικαιοσύνη (πολλοί όμως διαφωνούν με την άποψή μου αυτή). Ορθώς επισημαίνεις ότι το πόρισμα έχει κενά και κάποια σφάλματα. Δεν έχουμε πάντως δει ολόκληρη τη δικογραφία, οπότε επιφυλάσσομαι. Για τον πρόεδρό σας: άποψή μου είναι ότι τα στοιχεία αρκούν για την άσκηση ποινικής δίωξης (δεν είναι απαραίτητο να έχει παραδεχθεί ο ίδιος ρητά σε συνομιλία ότι ζήτησε το στήσιμο). Η δίκη θα δώσει την ευκαιρία να δαλευκανθούν κάποια πράγματα. Οι ενδείξεις είναι κτγμ επαρκείς για τη δίωξη. Η καταδίκη απαιτεί περισσότερα, βεβαίως.
The heart of the matter: ο παράγοντας στοίχημα ήταν προφανέστατα καθοριστικός, ωστόσο κτγμ δεν είναι η μόνη κυρίαρχη πτυχή της ιστορίας. Το ματς στο Καραϊσκάκη δεν στήθηκε λόγω στοιχήματος. Οι τύποι είχαν πολύπλευρες δραστηριότητες: ό,τι μπορούσε να φανεί επικερδές ήταν καλό γι’ αυτούς. Περιλαμβανομένης της ικανοποίησης των επιθυμιών βουλιμικών τύπων όπως ο «δικός σας» (η ο περσινός «δικός μας»). Βάσει της δικής μου θεώρησης οι δύο παράγκες μοιάζουν λόγω της ολιστικής προσέγγισης που υιοθέτησαν, λόγω της τάσης τους να ελέγξουν ολοκληρωτικά το ελληνικό ποδόσφαιρο. Ξέρω ότι δεν θα συμφωνήσουμε, αλλά εύχομαι να μας διαβάσουν αρκετοί και να φτάσουν στην καλύτερη δυνατή σύνθεση. 🙂
ΥΓ 1: ΟΠΑΠ προς ιδιωτικοποίηση ή μήπως ήδη ουσιαστικά ιδιωτικοποιημένος (από εποχής ΚΑΚ);
ΥΓ 2: φοβερός ο άρχων Γερουλάνος.
ΥΓ 3: Εντύπωση μου κάνει η μη εμπλοκή δημοσιογράφων στην υπόθεση. Ίσως, όμως, τελικά να είναι πολύ εξυπνότεροι απ’ ό,τι νομίζουμε.
ΥΓ 4: Πολύ σωστή η παρατήρησή σου για το ύφος των διαλόγων και το ποιος μιλά σαν ισχυρός. Ωστόσο τα πρώην φιλαράκια ήταν και είναι πολύ πίσω από τους μπασμένους στα κόλπα.
ΥΓ 5: Σεντονάτοι είμαστε αμφότεροι! 🙂
Έδιτ: καλό κουράγιο με τη μετακόμιση! Ξέρω ότι πιο άτιμο πράμα δύσκολα βρίσκεις, ειδικά με τα βιβλία…
Ένα σχόλιο μόνο σήμερα, τα άλλα αύριο ίσως:
– Στην Ιταλία η Γιουβέντους υποβιβάστηκε γιατί ο Μότζι ακουγόταν ο ίδιος σε τηλεφωνική συνομιλία να ζητάει άλλον διαιτητή. Εδώ έχουμε τον Μαρινάκη να λέει ότι θα πάρει τηλέφωνο τον Πιλάβιο ώστε να ορίσει άλλον διαιτητή (το ίδιο ακριβώς, παρεμπιπτόντως, λέει ότι θα κάνει και ο Πατέρας να λέει το ίδιο (μετά από έντονη προτροπή του Ψωμιάδη), ο οποίος τελικά δεν ορίστηκε. Ακούγομαι δικολάβος, το ξέρω, αλλά δεν είναι το ίδιο, σε επίπεδο τεκμηρίων.
(Παρεμπιπτόντως, ο Πιλάβιος είναι τυπικά αναρμόδιος για τον ορισμό διαιτητών. Αυτό όμως δεν εμπόδιζε όλον τον κόσμο να απευθύνει σ’ αυτόν τα σχετικά αιτήματά του, κατά πως φαίνεται)
Προσωπικά, δεν θα είχα ιδιαίτερο πρόβλημα να τιμωρηθεί ο Ολυμπιακός. Αλλά δεν βλέπω σε τι θα εξυπηρετούσε την κάθαρση στο ποδόσφαιρο να τιμωρηθεί (με αυτά τα στοιχεία τουλάχιστον) ο Ολυμπιακός. Μάλλον την αίσθηση ότι κατάφεραν να του τη φέρουν θα δημιουργούσε, παρά μια εικόνα κάθαρσης.
Χμ… δεν λέω ότι η τιμωρία του ΟΣΦΠ πρέπει να είναι σώνει και καλά υποβιβασμός. Μια αφαίρεση τίτλου μπορεί να αρκεί (κι ας μη δοθεί πουθενά ο τίτλος, δεν θα χάσει η βενετιά βελόνι). Τεσπα, τώρα γίνομαι εγώ ο δικολάβος που μελετώ πιθανές τιμωρίες του Ολυμπιακού. Πάντως δίχως ουσιαστικές τιμωρίες κάθαρση δεν γίνεται (γιατί έχουμε και τις λογικές Νικολακόπουλου που γουστάρει τους -5 βαθμούς).
Ες αύριον λοιπόν (στο μεταξύ ο «δικός μας» Διόσκουρος έβγαλε λάδι εαυτόν και πρώην – ; – κολλητάρι. Τυχαίο;).
Σύντομο σχόλιο πριν ξαναχωθώ στις κούτες:
Ειδικά οι σημερινές διαρροές, που εμπλέκουν καθαρά και πολλούς άλλους (την αδιάφθορη ΑΕΚ για τον φάκελο αδειοδότησης και για τις συνομιλίες Αδαμίδη – Ψωμιάδη, τον Πατέρα για τον ξυλοδαρμό Βασσάρα, τον ΠΑΟΚ για τον οποίο κυκλοφορούν έντονες φήμες ότι θα εμπλακεί σε χωριστή έρευνα του ΣΔΟΕ), αλλά περιλαμβάνουν και πολλά πράγματα που είναι εξόφθαλμο ότι δεν ισχύουν (στημένο για διπλό το ΠΑΟΚ – ΟΣΦΠ που ήρθε άσσος, η περίφημη φήμη ότι εμπλέκεται και η Εθνική οφειλόταν σε ένα τελείως αθώο ποντάρισμα σε αγώνα της Εθνικής), ενισχύουν την αίσθησή μου ότι κάποιοι επιδιώκουν τη μεγιστοποίηση του θορύβου ώστε να τιμωρηθούν τελικά όσο το δυνατόν λιγότεροι (Μπέος, Ψωμιάδης, Τσακογιάννης και τα πρωτοπαλίκαρα, ίσως και Καβάλα, Ολυμπιακός Βόλου), και οι άλλοι απλώς να κόψουν λίγο τα φτερά τους.
Ο ασφαλέστερος τρόπος να μην αποδοθούν ευθύνες, στο ποδόσφαιρο και όχι μόνο, είναι η αδιαφοροποίητη σούπα του «όλοι μαζί τα φάγαμε».
Με την ανάλυσή σου αυτή συμφωνώ μέχρι κεραίας! Για να δούμε. Ίσως κάποιοι ξεκαθαρίσουν τα σοβαρά από τα άσχετα… Ίσως κι όχι.
Το κείμενο είναι πολύ μεγάλο και βαριέμαι να το διαβάσω. Υποθέτω τι περίπου λέει και απαντώ. Συγχωρήστε με αν έτσι βγω λίγο έκτος θέματος άλλα αυτό που θα πω έχει ενδιαφέρον. Το ποδόσφαιρο παντού και πάντοτε παιζόταν σε δυο επίπεδα. Μέσα και έξω από το γήπεδο. Και όλες οι ομάδες του κόσμου προσπαθούσαν και προσπαθούν να είναι δυνατές και στα δυο επίπεδα. Είναι αστείο και υποκριτικό κάποιος να προσπαθήσει να πει ότι η δική του ομάδα δεν συμμετέχει σε αυτά. Η διαφορά είναι – και αυτό εξηγεί και τα λίγα πρωταθλήματα του καπετάνιου – ότι δεν το κάνουν όλοι με την ίδια επιτυχία. Είτε διότι δεν έχουν ισχυρό ανταγωνισμό, είτε διότι έχουν βρει καλύτερες άκρες κάποιοι το κάνουν καλύτερα. Όμως κάνεις δεν είναι αθώος. Ακόμη και από τις μικρές ομάδες. Κάνεις δεν μπορεί να το παίζει «παρθένα» εκτός αν θέλει να κοροϊδεύει τον εαυτό του. Εγώ λοιπόν σαν Ολυμπιακός έχω να πω στους Παναθηναϊκούς ότι και στα δυο επίπεδα που παίζεται το παιχνίδι είμαστε καλύτεροι και τα τελευταία χρόνια τους κερδίζουμε. Συνολικό σκορ 2-0 λοιπόν.
Καταρχάς, καλώς όρισες! Εντυπωσιακή πράγματι η αβατάρα!
Για αυτό που λες, τώρα, όπως υποψιάζεσαι θα διαφωνήσουμε εν μέρει. Πράγματι όλες οι ομάδες έχουν στο μυαλό τους ότι πρέπει να είναι ισχυρές και στο παρασκήνιο. Από κει και πέρα μέχρι τη λογική του «εγώ θέλω να τα κερδίζω όλα» υπάρχει απόσταση. Και ναι, επίτρεψέ μου να πιστεύω ότι κάποιοι θέτουν όρια σ’ αυτό το παιχνίδι επιρροής και άσκησης εξουσίας, ενώ κάποιοι άλλοι όχι. Από κει και πέρα, η πραγματικότητα είναι πάντα πολύ σύνθετη για να μπορεί να συνοψισθεί σε αφορισμούς (δικούς μου ή δικούς σου).
Δεν έχω την απαίτηση κάποιος να διαβάσει την ανάρτηση για να τη σχολιάσει. Από την ώρα που κάτι δημοσιεύεται υπόκειται στην κρίση των πάντων. Μπορώ όμως να συστήσω μια ανάγνωση των υπόλοιπων σχολίων (εκτός των δικών μου) που ανήκουν άλλωστε και σε ομοϊδεάτες σου από άποψη οπαδικών προτιμήσεων.
Η διαφωνία σου μαζί μου είναι σχετικά με τα όρια που υποστηρίζεις ότι κάποιοι βάζουν ενώ άλλοι όχι. Δηλαδή πιστεύεις ότι σε ένα πόλεμο για τα 25.000.000€ του champions league λένε: μέχρι 5 διαιτητές τη χρόνια μέχρι 4 αντιπάλους σέντερ μπακ η δεν ξέρω εγώ τι άλλο; Και άμα πιάσουμε αυτό το νούμερο μετά παναγίες; Και ο Παναθηναϊκός έχει πιο αυστηρά όρια από τον Ολυμπιακό; Ακόμα κι έτσι να ήταν τα πράγματα, έχει καμιά διαφορά; Επίσης θέλω να πω ότι η εντύπωση ότι ο Παναθηναϊκός αδικείται και ευνοείται ο Ολυμπιακός δημιουργείται και από την ασχετοσύνη όλων όσων βλέπουνε μπάλα και κρίνουν, άλλα και την εμπάθεια και τον τυφλό οπαδισμό των δημοσιογράφων. Επίσης μεγάλο ρόλο παίζει και το ποιος ελέγχει τα ΜΜΕ. Σταρ, Mega ο Βαρδινογιαννης και Σκαι ο Αλαφουζος. Η κοινή γνώμη πέρυσι στην πραγματικότητα διαμορφώνονταν από το εκπομπή Σκαι γκολ ενός καναλιού που ο ιδιοκτήτης του πάει να γίνει πρόεδρος του Παναθηναϊκού. Σ αυτό το κομμάτι του πολέμου του παρασκηνίου ο Παναθηναϊκός κερδίζει 100-0. Σύμφωνα με αυτή την εκπομπή αλλά και τους δαιμόνιους ρεπόρτερ των ομάδων κάθε χρονιά κλέβουνε από τον Παναθηναϊκό περίπου 20 πέναλτι. Η Μπαρτσελονα σε ένα πρωτάθλημα 38 αγωνιστικών και όχι 30 όπως εδώ και με μια τρομακτική παραγωγή φάσεων το 2009-10 κέρδισε 3 πέναλτι, το 10-11 5 πέναλτι και το 11-12 11. Τα 3 πέναλτι που πήρε η Μπαρτσελονα το 2009 -10 τα ζητάει ο Παναθηναϊκός μόνο στο 2-1 του Καραϊσκάκης. Έτσι διαμορφώνεται η κοινη γνώμη από τα φιλοπαναθηναικά ΜΜΕ που για μένα είναι ένα από τα πιο βρωμικα κομμάτια του παρασκηνίου.