Οι αγώνες του γύρου των 16 δεν επεφύλασσαν τελικά ιδιαίτερες εκπλήξεις. Στους 7 από τους 8 αγώνες επικράτησαν, εύκολα ή δύσκολα, τα φαβορί. Μόνο σε έναν προκρίθηκε το αουτσάιντερ (Γκάνα), αν και στην ουσία επρόκειτο για αγώνα μεταξύ σχεδόν ισοδύναμων ομάδων, όπου είχαμε θεωρήσει ως σχετικό φαβορί την ομάδα που τελικά αποκλείστηκε (ΗΠΑ), με κριτήριο ότι έπαιζε ως τότε σαφώς ωραιότερο ποδόσφαιρο από την αντίπαλό της. Η ποιότητα των παιχνιδιών κυμάνθηκε από το πολύ καλό ως το σαφώς κάτω του μετρίου. Οι αγώνες των «μικρών» το Σάββατο έδωσαν υποσχέσεις, ενώ την Κυριακή παρακολουθήσαμε δύο αναμετρήσεις υψηλού επιπέδου και μεγάλης έντασης. Δυστυχώς η συνέχεια δεν ήταν ανάλογη: τη Δευτέρα είχαμε ένα μέτριο παιχνίδι κι ένα στο οποίο η διαφορά δυναμικότητας αφαίρεσε γρήγορα σχεδόν κάθε ενδιαφέρον, ενώ την Τρίτη παρακολουθήσαμε τις δύο χειρότερες σε ποιότητα αναμετρήσεις.
Η Ο
υρουγουάη επιβεβαίωσε τις μεγάλες προσδοκίες που έχει δημιουργήσει. Ξεκίνησε δυνατά τον σαββατιάτικο αγώνα της κόντρα στη Ν. Κορέα [Ουρουγουάη.Ν. Κορέα 2-1 (1-0), Πορτ Ελίζαμπεθ] και άνοιξε γρήγορα το σκορ με τον Λουίς Σουάρες (8΄). Στη συνέχεια έκανε το λάθος να προτιμήσει να διαχειριστεί το σκορ αντί να το διευρύνει, με αποτέλεσμα, ιδίως στα πρώτα 23΄ του β΄ μέρους, να παραχωρήσει την πρωτοβουλία στην αντίπαλό της. Το αποτέλεσμα αυτής της υποχώρησης ήταν να δεχτεί την ισοφάριση από τους πάντα μαχητικούς Κορεάτες (Λη Τσουνγκ Γιονγκ, 68΄). Η ισοφάριση αφύπνησε τη Σελέστε, η οποία συνειδητοποίησε ότι έπρεπε να προσπαθήσει για να κατακτήσει ξανά την πρόκριση σε προημιτελικό μετά από 40 χρόνια. Αφού χάθηκαν κάποιες ευκαιρίες, το μεγάλο ταλέντο του Σουάρες έδωσε τη λύση: αφού ντρίμπλαρε τον προσωπικό αντίπαλό του, ο φορ του Άγιαξ έπιασε ένα εξαιρετικό σουτ από τη γωνία της μεγάλης περιοχής, το οποίο κατέληξε στα αντίπαλα δίχτυα. Η περιπέτεια τελείωνε για τη φιλότιμη Κορέα. Συμπαθής, αλλά όχι για πολύ μεγάλα πράγματα, μπορεί να επιστρέψει στη χώρα της με ψηλά το κεφάλι (και να μας κάνει να σκεφτούμε ότι στη θέση της θα μπορούσε, με λίγη σοβαρότητα στο εναρκτήριο ματς, να είναι η εθνική μας). Όσο για την Ουρουγουάη, έδειξε ξανά τις αρετές της: άψογη οργάνωση, εξαιρετική αμυντική λειτουργία υπό την καθοδήγηση του Λουγκάνο (το Σάββατο δέχτηκε το πρώτο μόλις γκολ στη διοργάνωση) και μια υπέροχη επιθετική τριάδα με τους Φορλάν, Σουάρες και Καβάνι. Θα μπει στα προημιτελικά ως μεγάλο φαβορί για πρόκριση.
Οι ΗΠΑ, αντιθέτως, δεν κατόρθωσαν να δικαιώσουν τις προτιμήσεις μας. Με λιγότερη φρεσκάδα, αναγκασμένες να κυνηγούν από νωρίς το σκορ και χωρίς τη νοοτροπία της αληθινά μεγάλης ομάδας που της επιτρέπει να κερδίζει ακόμη κι όταν δεν βρίσκεται στην καλύτερη μέρα της, έπεσαν στην παγίδα της Γκάνας, μιας ομάδας που δεν παίζει ελκυστικό ποδόσφαιρο, αλλά έχει την αποφασιστικότητα να πάρει το αποτέλεσμα που θέλει απέναντι σε αντίπαλο που είναι κοντά στα κυβικά της [Γκάνα-ΗΠΑ 2-1 παράτ., 1-1 καν. αγ. (1-0), Ράστενμπεργκ/ Ρύστενμπυρχ]. Τρεις λόγοι εξηγούν κυρίως την αμερικανική αποτυχία: 1. οι αμυντικές ολιγωρίες (ή και αδυναμίες) σε πολύ κρίσιμα σημεία (αρχή του αγώνα και αρχή της παράτασης), τις οποίες δεν συγχώρεσε το μεγάλο ατομικό ταλέντο των δύο σκόρερ της αντιπάλου. 2. Τα ατυχή πειράματα του Μπράντλεϋ από τα οποία δεν βγήκε κανένα (η out of the blue χρησιμοποίηση στη βασική ενδεκάδα του Κλαρκ, την οποία ο κόουτς αναγκάστηκε να διορθώσει με αλλαγή α λα Αλέφαντος/ η, ανεξήγητη αν δεν ανέκυψε πρόβλημα τραυματισμού, έξοδος του Άλτιντορ πριν την έναρξη της παράτασης). 3. Η σωματική και ψυχική κούραση που συνεπάγονταν οι προσπάθειες που κατέβαλε η ομάδα κυνηγώντας το σκορ και στα τρία ματς των προκριματικών (επιστροφή από το 0-1 με τους Άγγλους, το 0-2 με τους Σλοβένους, αναζήτηση του γκολ της νίκης με τους Αλγερινούς) και στο χτεσινό. Όταν ήρθε το 1-2 στο χειρότερο σημείο, οι ΗΠΑ δεν είχαν πια δυνάμεις και μυαλό για να επιδιώξουν ορθολογικά την ισοφάριση, όπως είχαν κάνει στα προηγούμενα ματς. Σε κάθε περίπτωση, οι ΗΠΑ εγκατέλειψαν το ΠΚ αφήνοντας καλές εντυπώσεις και υποσχέσεις για το μέλλον.
Η Γκάνα έφερε σε πέρας την αποστολή της, παίζοντας το τόσο προσφιλές σ’ αυτήν ποδόσφαιρο αναμονής. Ευτύχησε να πετύχουν γκολ σε καθοριστικά σημεία δύο από τις πιο ταλαντούχες μονάδες της, όπως είναι ο Κέβιν Πρινς Μπόατενγκ και, κυρίως, ο Τζυαν Ασαμόα (υπόδειγμα τελειώματος φάσης το 2ο γκολ), οπότε μπόρεσε να διαχειριστεί τον αγώνα από θέση ισχύος. Έδειξε τον σκληρό χαρακτήρα της, καθώς δεν κάμθηκε από την ισοφάριση με πέναλτυ του Ντόνοβαν που έστειλε τον αγώνα στην παράταση. Μεγάλο παιχνίδι από τον αριστερό μέσο Αντρέ Αγιού (κρατώ την προφορά των Γάλλων, μια και ο γιος του Αμπεντί Πελέ είναι προϊόν του γαλλικού ποδοσφαιρικού συστήματος: ανήκει στη Μαρσέιγ και την περασμένη χρονιά έπαιζε – και μάλλον θα παίζει και την επόμενη – στην Αρλ-Αβινιόν που κέρδισε την άνοδό της στη Λιγκ 1). Λογικά οι δυνατότητες της Γκάνας είναι για μέχρι εδώ. Ωστόσο φαντάζομαι ότι θα κυνηγήσει την πρόκριση στα ημιτελικά με όλες τις δυνάμεις της και με όπλα την υποστήριξη του κοινού και των διοργανωτών (ο εκπρόσωπος της οργανωτικής επιτροπής έδωσε συγχαρητήρια για την «πρόκριση στο ημιτελικό»! Το λάθος το διόρθωσε γρήγορα, αλλά η λανθάνουσα γλώσσα αν μη τι άλλο εκφράζει ειλικρινώς κάποιες επιθυμίες).
Τα ματς της Κυριακής ήταν με διαφορά τα καλύτερα από άποψη ποιότητας και έντασης, καθώς αφορούσαν τέσσερις μ
εγάλες σε όνομα και/ ή ποδοσφαιρικό ταλέντο εθνικές ομάδες. Δυστυχώς και τα δύο σημαδεύτηκαν από σοβαρά διαιτητικά σφάλματα (για την ακρίβεια σφάλματα των εποπτών) που τελικά αδικούν όχι μόνο τους ζημιωθέντες και ηττημένους, αλλά και τους ευνοηθέντες και τελικά νικητές, καθώς αφήνουν μια σοβαρή σκιά στην επικράτησή τους. Βάσει αξίας και αυτών που έδειξαν στο γήπεδο, Γερμανία και Αργεντινή θα πρέπει να προχωρούσαν και χωρίς τη διαιτητική εύνοια. Ωστόσο, τα λάθη επιτρέπουν (ίσως ακόμη περισσότερο στη χώρα μας) την ανάπτυξη μιας ολόκληρης φιλολογίας για το τί θα συνέβαινε αν είχε μετρήσει το γκολ του Λαμπάρντ, που δεν είδε ο επόπτης του Ουρουγουανού διαιτητή Χόρχε Λαρριόνδα, ή αν ακυρωνόταν όπως έπρεπε το οφσάιντ πρώτο γκολ του Τέβες.
Το εντονότερο σε συγκινήσεις, μέχρι τώρα, ματς του Μουντιάλ επρόκειτο να είναι ένας αγώνας στον οποίο συμμετείχε η εθνική Αγγλίας (έτσι για να δοκιμαστούν οι πεποιθήσεις ή οι ιδεοληψίες μου). Μετά από ένα αναγνωριστικό εικοσάλεπτο, ακολούθησε ένα καταιγιστικό τέταρτο γερμανικής κυριαρχίας που ξεγύμνωσε τις αδυναμίες της αγγλικής άμυνας. Στο 20΄ ο Κλόζε κερδίζει το σπρηντ από τον Άπσον, την ώρα που ο Τέρρυ έχει χάσει εντελώς τη φάση. Ο Ντέιβιντ «Καλάμιτυ» Τζέημς δεν επιχειρεί καμία έξοδο και ο πρώτος εκ των Πολωνών της γερμανικής επίθεσης τελειώνει τη φάση. Στο 32΄, έξοχος συνδυασμός Κλόζε, Μύλλερ, Ποντόλσκι, και ο έτερος Πολωνός σκοράρει με ωραίο διαγώνιο πλασέ. Στο σημείο εκείνο είμαι απολύτως βέβαιος ότι το ματς έχει τελειώσει και ότι το μόνο ζητούμενο είναι το εύρος του τελικού σκορ. Λογαριάζω χωρίς την παροιμιώδη αγωνιστικότητα των Άγγλων (και τις εμφανείς αμυντικές αδυναμίες των Γερμανών). Μετά από γέμισμα του Τζέρραρντ στην καρδιά της γερμανικής περιοχής και απελπιστική έξοδο του Νώυερ, ο Άπσον μειώνει με κεφαλιά (34΄). Ένα λεπτό αργότερα, ο Λαμπάρντ εξαπολύει έναν κεραυνό που βρίσκει το οριζόντιο δοκάρι και σκάει μισό τουλάχιστον μέτρο μέσα από τη γραμμή του τέρματος του Νώυερ. Επόπτης και διαιτητής δεν βλέπουν τίποτε και ιδού πεδίο δόξης λαμπρό για όσους αρέσκονται στην κατασκευή υποθετικών σεναρίων. Οι Άγγλοι μπαίνουν φουριόζοι και στο β΄, ο Λαμπάρντ, πάλι, έχει ένα εξαιρετικό φάουλ που χτυπά στο οριζόντιο δοκάρι των Γερμανών. Σιγά-σιγά οι Γερμανοί ανακτούν τον έλεγχο του αγώνα και στο πιο κρίσιμο σημείο χτυπούν δύο φορές, εκμεταλλευόμενοι όχι μόνο την υποδειγματική ανάπτυξή τους, αλλά και τις παιδικές επιστροφές της αγγλικής ομάδας στον χώρο άμυνάς της. Οι δύο αντεπιθέσεις με δημιουργούς, αντίστοιχα, τον Σβάινστάιγκερ και τον Έζιλ και εκτελεστή και τις δύο φορές τον Μύλλερ (66΄, 69΄) τελειώνουν το ματς [Γερμανία-Αγγλία 4-1 (2-1), Μπλουμφοντέιν]. Και στις δύο περιπτώσεις όλη η Αγγλία έχει ξεμείνει κοντά στη γερμανική περιοχή από την εκτέλεση προηγούμενου φάουλ και ύστερα από πούλημα της μπάλλας: η επιδίωξη της ισοφάρισης με κατέβασμα ολόκληρης της ομάδας στην αντίπαλη περιοχή και η πλήρης αδυναμία επιστροφών μετά την απώλεια της κατοχής της μπάλας είναι συμπτώματα τακτικής αδυναμίας που δεν συναντά κανείς ούτε σε ερασιτεχνικές ομάδες.
Οι Γερμανοί μπορούν να προετοιμαστούν με ηρεμία και αυτοπεποίθηση για τον πρόωρο «τελικό» του Σαββάτου. Το κέντρο τους μοιάζει να είναι το πληρέστερο και το πιο δημιουργικό της διοργάνωσης: με τέσσερις ποδοσφαιριστές που συμμετέχουν όλοι στην επιθετική ανάπτυξη της ομάδας, με την πάντα γοητευτική ιδέα των δύο ακραίων επιτελικών μέσων (έναν πιο χαφ και δημιουργικό, όπως είναι ο Έζιλ, κι έναν πιο εξτρέμ, όπως ο Μύλλερ) να υλοποιείται τέλεια, η Γερμανία υπόσχεται πολλά, δίνοντας την εικόνα ενός μελλοντικού φιναλίστ ή, ακόμη και, τροπαιούχου. Αν πρέπει να ανησυχεί για κάτι, αυτό είναι η άμυνα, περιλαμβανομένου και του τερματοφύλακά της. Η τρικυμία μετά το 2-0 (δηλαδή σε ένα ευνοϊκότατο σημείο του αγώνα) προκαλεί ανησυχίες και καταδεικνύει την αχίλλειο πτέρνα μιας ομάδας που παίζει επιθετικό ποδόσφαιρο.
Οι Άγγλοι εγκατέλειψαν και πάλι νωρίς τη διοργάνωση (όπως είχαμε προβλέψει και όπως δεν πίστευαν κάποιοι ειδήμονες). Εντούτοις, η τελευταία εικόνα της ήταν και η πιο συμπαθητική. Άλλες ομάδες θα είχαν διαλυθεί μετά το 0-2. Η Αγγλία ουσιαστικά ισοφάρισε το σκορ. Θα μπορούσε να επικαλείται το μεγάλο διαιτητικό σφάλμα και να υποστηρίζει ότι δεν της δόθηκε η ευκαιρία να κερδίσει το παιχνίδι. Δεν αρκούν, όμως, το πάθος και η εξαιρετική απόδοση κάποιων εκλεκτών μονάδων (Λαμπάρντ, Τζέρραρντ) για να γίνει μια ομάδα μεγάλη και να αποκλείσει τους Γερμανούς. Το υλικό της εθνικής Αγγλίας ήταν (και δεν είναι η πρώτη φορά) άνισης ποιότητας. Από τους σπουδαίους παίκτες της, ο μεν Ρούνευ εμφανίστηκε πραγματικά «καμένος» και δεν υπήρξε σε καμία στιγμή καθοριστικός. Ο Τέρρυ ήταν ξεχασμένος στις περιπέτειές του. Από τους υπόλοιπους, πολλοί είναι τόσο μέτριοι που δεν θα έβρισκαν θέση στην ενδεκάδα των περισσότερων από τις εθνικές που συμμετείχαν σ’ αυτό το Μουντιάλ. Ειδικά όσον αφορά την άμυνα και τους τερματοφύλακες η κατάσταση είναι απελπιστική. Προσθέστε τα ατυχή πειράματα του Καπέλλο (ο Ρούνεϋ δεύτερος επιθετικός, ο Τζέρραρντ στο αριστερό άκρο και όχι στον άξονα όπου αποδίδει καλύτερα) και τη χρόνια αφέλεια σε θέματα τακτικής κι έχετε τις εξηγήσεις του αποκλεισμού των Άγγλων χωρίς να μπείτε σε συζητήσεις περί διαιτησίας.
Κατά τη γνώμ
η μου, το ματς με το υψηλότερο επίπεδο τεχνικής ήταν η σύγκρουση Αργεντινής-Μεξικού στο Γιοχάνεσμπουργκ [3-1 (2-0)]. Το Μεξικό έδωσε ένα μάθημα για το πώς μπορείς να κοντράρεις στα ίσα μια ποδοσφαιρική υπερδύναμη, με την προϋπόθεση βέβαια να διαθέτεις και κάμποσο ταλέντο. Μολονότι δεν βγήκε το τρυκ του Αγκίρρε (χρησιμοποίηση, για πρώτη φορά, του Αδόλφο Μπαουτίστα στο αριστερό άκρο της επίθεσης – ο Μπαρρρέρα, με την απόδοσή του στο β΄μέρος που πέρασε σαν αλλαγή και με τα τεχνικά του χαρακτηριστικά, απέδειξε ότι ήταν καταλληλότερη λύση από τον βαρύ επιθετικό της Τσίβας της Γουαδαλαχάρα), στο πρώτο τέταρτο το Μεξικό είχε δημιουργήσει πολλά προβλήματα στην άμυνα της Αλμπισελέστε κι είχε ήδη χάσει τρεις μεγάλες ευκαιρίες (δοκάρι στο φοβερό σουτ του Σαλσίδο, σουτ του Γουαρδάδο που γλείφει το δοκάρι του Ρομέρο, σουτ του Ερνάντες λίγο άουτ). Μετά από ένα εικοσάλεπτο στο οποίο είναι επιθετικά μπλοκαρισμένη, η Αργεντινή θα αντιδράσει και θα σκοράρει στο 26΄ με τον Τέβες, χάρη στην αβλεψία επόπτη και διαιτητή που δεν προσέχουν ότι ο Αργεντίνος επιθετικός βρίσκεται σε καθαρή θέση οφσάιντ όταν δέχεται τη μπαλιά του Μέσσι. Το αντικανονικό γκολ που μέτρησε θα αποδιοργανώσει εντελώς το Μεξικό που γρήγορα θα βρεθεί και με δεύτερο γκολ στην καμπούρα του, ύστερα από το τραγικό γύρισμα του Οσόριο που θα εκμεταλλεύεται ψύχραιμα ο Ιγουαΐν. Στις αρχές του β΄μέρους ο Τέβες θα πετύχει και τρίτο γκολ με ένα εξαιρετικής ομορφιάς μακρινό σουτ. Προς τιμήν του, το Μεξικό δεν θα καταθέσει τα όπλα, θα παίξει όμορφο επιθετικό ποδόσφαιρο και θα πετύχει το γκολ της τιμής με μια φοβερή προσπάθεια του Ερνάντες (που ξεφεύγει από δύο αμυντικούς και σουτάρει από δύσκολη θέση).
Η Αργεντινή δείχνει να αποκτά αυτοπεποίθηση και να ανεβάζει σταδιακά την απόδοσή της σ’ αυτό το ΠΚ. Έχει βελτιωθεί σημαντικά στους τομείς αδυναμίας της. Δεν έχει, πάντως, λύσει όλα τα προβλήματά της: ο Μέσσι δεν έχει κάνει ακόμη το παιχνίδι που όλοι περιμένουν απ’ αυτόν, βάζοντας ως μέτρο σύγκρισης τις εμφανίσεις του με τη Μπαρσελόνα. Ίσως και να είναι δύσκολο να το κάνει παίζοντας με την εθνική πολύ πιο πίσω απ’ ό,τι με την ομάδα της Καταλωνίας. Και η άμυνα δεν εμπνέει και τόση σιγουριά, ώστε να τη θεωρεί κάποιος εγγύηση όταν επόμενος αντίπαλος είναι η επιθετικά καλύτερη ομάδα της διοργάνωσης.
Όσο για το Μεξικό, νομίζω ότι ο Αγκίρρε και οι παίχτες του διέπραξαν μεγάλο σφάλμα που δεν κυνήγησαν με περισσότερο πάθος και αποφασιστικότητα τη νίκη στο τελευταίο παιχνίδι του ομίλου κατά της Ουρουγουάης. Η πρωτιά θα τους εξασφάλιζε μια σχετικά άνετη πορεία μέχρι τα ημιτελικά, διάκριση που ποτέ δεν έχει πετύχει το Μεξικό. Είναι κρίμα που μια τόσο ταλαντούχα κι επιθετική ομάδα εγκαταλείπει τη διοργάνωση, αποτυγχάνοντας μάλιστα για πέμπτη συνεχή φορά να προκριθεί από τους 16 στα προημιτελικά. Επειδή, όμως, αρκετοί από τους παίκτες του είναι ακόμη νέοι, μπορεί να διατηρήσει την αισιοδοξία του και να κάνει σχέδια για το μέλλον.
Απέναντι στη Σλοβακία, δηλαδή μια ομάδα με σαφώς μικρότερες δυνατότητες και ταλέντο, πιο κουρασμένη και με παίκτες που σε κάποιο βαθμό ένιωθαν ότι είχαν εκπληρώσει την αποστολή τους αποκλείοντας την Ιταλία, η Ολλανδία συνέχισε να συλλέγει νίκες χωρίς να πείθει με την απόδοσή της [Ολλανδία-Σλοβακία 2-1 (1-0), Ντέρμπαν]. Φυσικά, η παρουσία στην ενδεκάδα του Ρόμπεν (σκόρερ του πρώτου γκολ) δίνει στην ομάδα άλλον αέρα, ο Κέϋτ είναι πολύ πειστικός σε ρόλο χαφ εξτρέμ που μοιράζει ασίστ (εν προκειμένω στον Σνάϊντερ για το δεύτερο γκολ), δικαιολογημένα αναμένεται ότι ο Σνάϊντερ μπορεί να ανεβάσει απόδοση, αλλά αυτό είναι όλο. Ο Φαν Πέρσι συνεχίζει να απογοητεύει, ενώ στον αγώνα της Δευτέρας έδειξε και πολύ κακή συμπεριφορά, δυσανασχετώντας με πολύ προφανή τρόπο όταν (επιτέλους) έγινε αλλαγή με τον Χούντελααρ. Επίσης, η άμυνά της δείχνει να παίζει με τη φωτιά όσον αφορά το οφσάιντ. Οι αργές κινήσεις των Ολλανδών αμυντικών πρόσφεραν στη Σλοβακία δύο τουλάχιστον κλασσικές ευκαιρίες (και μάλιστα κολλητές, μέσα σ’ ένα δίλεπτο), τις οποίες σταμάτησε ο Στεκέλενμπυρχ. Σε παιχνίδι με πιο δύσκολο αντίπαλο τέτοιες ολιγωρίες πληρώνονται τοις μετρητοίς. Με δεδομένο ότι επόμενος είναι η Βραζιλία, γρήγορα θα μάθουμε τα όρια των δυνατοτήτων των Οράνιε. Δεν μπορώ να αποκλείσω εντελώς το ενδεχόμενο οι Ολλανδοί να κάνουν την υπέρβαση. Πιστεύω όμως ότι οι πιθανότητές τους είναι πολύ μικρές.
Σε θέματα επιλογών τακτικής, ο Μαρσέλο Μπιέλσα βρίσκεται στους αντίποδες του Ρεχάγκελ. Έχοντας να αντιμ
ετωπίσει το υπ’ αριθμόν ένα φαβορί για τον τίτλο, ο Αργεντίνος προπονητής παρέταξε τη Χιλή με το αγαπημένο του 3-3-1-3 (Σουάσο φορ, Αλέξις Σάντσες και Μπωσεζούρ στα άκρα της επίθεσης, Μαρκ Γκονσάλες πίσω τους ως επιθετικός μέσος). Κι όταν το ματς στράβωσε, δεν δίστασε να βγάλει δύο αμυντικούς και ένα μέσο για να περάσει δύο επθετικούς μέσους (Τέλλο, Βαλντίβια) κι έναν καθαρόαιμο επιθετικό (Μίλλαρ). Φυσικά όλες αυτές οι παρακινδυνευμένες κινήσεις δεν έφεραν κανένα αποτέλεσμα, εκτός της συμπάθειας που προκαλεί ο μέχρι τρέλας επιθετικός προσανατολισμός της εθνικής Χιλής. Δύο γκολ μετά το ημίωρο (κεφαλιά του Ζουάν, 34΄, πάσα Ρομπίνιο και ατομική προσπάθεια του Λουίς Φαμπιάνο, 37΄) κι ένα τρίτο με πολύ ωραίο φαλτσαριστό σουτ του Ρομπίνιο, έδωσαν ακόμη μία άνετη νίκη στη Σελεσάο [Βραζιλία-Χιλή 3-0 (2-0), Γιοχάνεσμπουργκ]. Ας επισημανθεί το εξαιρετικό παιχνίδι (αμυντικά και επιθετικά) του Ζιλμπέρτο Σίλβα. Με απόλυτη αυτοπεποίθηση και εντυπωσιάζοντας με τον τρόπο που αποκτά τον πλήρη έλεγχο των παιχνιδιών της, η Βραζιλία του Ντούνγκα αποτελεί ένα καθ’ όλα πειστικό φαβορί. Νομίζω ότι έχει με διαφορά την καλύτερη αμυντική λειτουργία από κάθε άλλη ομάδα αυτής της διοργάνωσης (έτσι για να καταρρίπτονται τα στερεότυπα).
Το τέλος των αγώνων της φάσης των 16 μας επιφύλαξε δύο άνοστα και μάλλον απογοητευτικά ματς. Στο ματς μεταξύ Παραγουανών και Ιαπώνων και οι δύο ομάδες είχαν παραλύσει από το δέος της πρόκρισης στους προημιτελικούς. Ο Μαρτίνο παρέταξε την ομάδα του, που ως πιο έμπειρη και δεμένη ήταν και το λογικό φαβορί, με αμυντικούς προσανατολισμούς: η βασική έγνοια ήταν να εξουδετερώσει τα επιθετικά ατού της αντιπάλου και ειδικά τον Χόντα. Ο σκοπός αυτός επιτεύχθηκε, αλλά ευκαιρίες στο παιχνίδι αυτό ουσιαστικά δεν είδαμε. Τελικά, χρειάστηκαν τα πέναλτυ για να προκριθεί το φαβορί [Παραγουάη-Ιαπωνία 0-0, 5-3 πέναλτυ, Πρετόρια]. Περιμένουμε πολύ περισσότερα πράγματα από την Παραγουάη: ο δύσκολος προημιτελικός της κόντρα σε μια ομάδα που επιδιώκει να επιβάλει το παιχνίδι της θα δείξει τί ακριβώς αξίζουν οι «Γκουαρανί». Με όπλο μια από τις καλύτερες άμυνες και ορισμένους εξαιρετικούς μέσους, η Παραγουάη θα παλέψει με ουσιαστικές πιθανότητες για να κάνει την έκπληξη. Άλλωστε ο ρόλος του αουτσάιντερ της πάει πιο πολύ.
Το ιβηρικό ντέρμπυ ίσως είχε ένταση και σκληρότητα, θέαμα πάντως όχι [Ισπανία-Πορτογαλία 1-0 (0-0), Κέηπ Τάουν]. Ναι μεν η Ισπανία επιδίωκε να επιβάλει τον ρυθμό της, αλλά ήταν πιο επιφυλακτική από άλλες φορές, μια και φοβόταν μήπως οι γείτονες της κάνουν τη ζημιά. Η δε Πορτογαλία, στημένη καρααμυντικά από τον Κεϊρός, δεν είχε παρά πρωτόγονο σχέδιο επιθετικής ανάπτυξης: είτε περίμενε από τον (και πάλι ανύπαρκτο) Κριστιάνο Ρονάλντο να περάσει 25 αντιπάλους και να κάνει το θαύμα, είτε έστελνε καμινάδες προς την ισπανική περιοχή με την ελπίδα να πάρει την κεφαλιά ο Αλμέιντα και να συμβεί κάτι. Στο εικοστό λεπτό του παιχνιδιού είχα ήδη παραδοθεί στην αγκαλιά του Μορφέα. Ξύπνησα γύρω στο 40΄ και έντρομος προσπάθησα να δω αν είχε ανοίξει το σκορ. Τίποτε, φυσικά. Περίμενα έπειτα τη σύνοψη του πρώτου μέρους για να διαπιστώσω αν είχα χάσει κάποια καλή φάση. Και πάλι τίποτε. Τελικά, το παιχνίδι κρίθηκε από το ισπανικό επιθετικό ξέσπασμα του δεκαλέπτου 60΄-70΄, το οποίο συνέπεσε (όχι τυχαία) με την είσοδο στην ενδεκάδα του Γιορέντε, ενός παίκτη με πιο κλασσικές τοποθετήσεις σέντερ φορ, ο οποίος δεν κατατρύχεται από τις ανασφάλειες του Τόρρες. Και πάλι το γκολ το πέτυχε ο Βίγια (62΄, από θέση οφσάιντ πάντως). Μένει να διαπιστώσουμε αν οι Ισπανοί θα μπορέσουν να απελευθερωθούν από την πίεση που δημιουργεί ο τίτλος του φαβορί και οι προσδοκίες του κόσμου στην πατρίδα τους (προσδοκίες που δεν έχουν κανένα έρεισμα στην ιστορία του ΠΚ: η Ισπανία έχει να βρεθεί σε τετράδα από το 1950!). Όσο για τους Πορτογάλους, επιβεβαίωσαν την εντύπωση ότι η εποχή της δόξας έχει περάσει για τη συγκεκριμένη ομάδα. Και, λυπάμαι που το λέω, αυτή η Πορτογαλία δεν πρόκειται να μας λείψει ιδιαίτερα. Πώς να μας λείψει μια ομάδα που σε τέσσερα παιχνίδια σκόραρε (ασύστολα μεν, αλλά…) μόνο σε ένα, αυτό που έδωσε με τα βορειοκορεατικά πτώματα.
Οι προημιτελικοί αρχίζουν την Παρασκευή και το μενού έχει παιχνίδια για όλα τα γούστα, από πρόωρο τελικό, μέχρι ντέρμπυ ανάμεσα σε αουτσάιντερ. Βραζιλία, Ισπανία και Ουρουγουάη ξεκινούν σαν φαβορί, αλλά δεν έχουν και την πρόκριση εξασφαλισμένη. Στο τέταρτο ματς πιστεύω ότι η Αργεντινή έχει ένα μικρό (πολύ μικρό) προβάδισμα, λόγω μεγαλύτερης εμπειρίας των μονάδων της και πληρότητας στη σύνθεσή της. Αλλά δεν είμαι καθόλου βέβαιος για το αν αυτά θα σταθούν αρκετά για να συγκρατήσουν την πιο ταλαντούχα και νεανική Νατσιονάλμάνσαφτ της τελευταίας εικοσαετίας.
Ο Ρογήρος πάει Μουντιάλ 
Η Αργεντινή, ομολογώ, παίζει καλύτερα και πιο οργανωμένα απ’ ό,τι περίμενα. Ο Μέσι εξακολουθεί να είναι σε ρηχά νερά, όπως περίμενα, το σημαντικότερο όμως πρόβλημα της Αργεντινής, ιδίως τώρα που οι αντίπαλοι δυσκολεύουν, παραμένει η καθόλου πειστική άμυνά της. Μ’ όλες τις αρετές του σε κανονικές συνθήκες παιχνιδιού, ο Ντε Μικέλις είναι πολύ αργός σε συνθήκες αντεπίθεσης και αιφνιδιασμού. Εάν η Αργεντινή χρειαστεί να ανατρέψει σκορ, θα κινδυνεύσει πολύ πίσω.
Η άμυνα της Βραζιλίας, ιδίως στο κέντρο, εκεί που ουσιαστικά παίζεται όλο το ανασταλτικό παιχνίδι, είναι όντως εξαιρετική. Εξακολουθώ να έχω επιφυλάξεις για τον αγώνα της με την Ολλανδία, που δεν είναι τίποτε ιδιαίτερο, αλλά έχει μια ταχύτατη και εξαιρετικά ποιοτική επιθετική τριπλέτα (και ναι, ο Φαν Πέρσι δεν κάνει τίποτε και είναι παλιοχαρακτήρας, αλλά, ειδικά στο παιχνίδι με τη Βραζιλία, μάλλον θα είναι χρησιμότερος από τον καλύτερο αλλά πιο βαρύ Χούντελααρ). Ξαναλέω, εάν η Βραζιλία δεν σκοράρει μέχρι το 60, υποψιάζομαι πως θα παρασυρθεί από το DNA της και θα αφήσει χώρους στους Ρομπέν και Σνάιντερ.
Κάπου διάβαζα ή άκουσα ένα ενδιαφέρον στοιχείο για τον Λεβ της Γερμανίας. Παρότι η ομάδα δεν είχε καμιά σοβαρή αποτυχία τα τελευταία χρόνια, ο Λεβ προχώρησε σε συντονισμένη ανανέωση με παίκτες των Ελπίδων και άλλους που δεν είχαν προωθηθεί στην Εθνική. Το αποτέλεσμα είναι πως η Γερμανία έχει ένα από τα ρόστερ με τις μικρότερες ηλικίες σε αυτό το Μουντιάλ, και αυτό νομίζω φαίνεται στο γήπεδο. Δεν θυμάμαι να έχω δει τα τελευταία χρόνια τη Γερμανία τόσο φρέσκια.
Ψάχνω να βρω κανένα σημείο διαφωνίας για να έχει τζόγο το πράγμα, αλλά τίποτε!
Η φετινή Γερμανία, με μέσο όρο ηλικίας τα 24 χρόνια και 4 μήνες, είναι η πιο νεανική εθνική Γερμανίας που έχει εμφανιστεί σε μεγάλη διοργάνωση (και στην άλλη άκρη, η φετινή εθνική Αγγλίας ήταν η πιο γερασμένη με μ.ο. ηλικίας σχεδόν 29). Ό,τι και να συμβεί στον προημιτελικό με την Αργεντινή, αυτή η Γερμανία μοιάζει να έχει εξασφαλισμένο μέλλον: οι νέοι της παίζουν ήδη βασικοί, προσφέρουν στην ομάδα τεχνικά χαρακτηριστικά που παραδοσιακά δεν είχε. Γενικώς, chapeau στον Λεβ, που όπως αποδεικνύεται σε βάθος χρόνου, έχει πολύ μυαλό. Το ότι έχει και τύχη, μια και τόσο καλή φουρνιά νέων ποδοσφαιριστών δεν βγαίνει συχνά, ίσως να είναι κι απλώς δικαιοσύνη.
Ο κακομοίρης ο Ντεμικέλις μοιάζει να προσωποποιεί τα προβλήματα της αργεντίνικης άμυνας. Έχεις βέβαια δίκιο σ’ αυτό που λες: το πρόβλημά του είναι η αντίδραση στον αντίπαλο αιφνιδιασμό. Εγώ, όμως, θα θεωρούσα πιο πιθανούς αδύναμους κρίκους τον Μπουρντίσσο και τον Οταμέντι. Για να δούμε, όμως, ποιά θα είναι τελικά η άμυνα που θα επιλέξει ο Μαραντόνα (ακούγονται σενάρια ακόμη και για έξοδο του Ντεμικέλις από την ενδεκάδα). Ωστόσο πρέπει να σημειώσουμε ότι τα αμυντικά της προβλήματα η Αργεντινή δεν τα έχει ακόμη δείξει (ή τουλάχιστον δεν τα έχει πληρώσει). Προς το παρόν κάνουμε (λογικότατες) υποθέσεις.
Δεν ξέρω τί έχει απομείνει από το παλιό βραζιλιάνικο DNA στην ομάδα του Ντούνγκα. Η δικιά μου υπόθεση είναι ότι ούτε στο τέλος θα αφήσει χώρους. Δεν την κόβω για ομάδα που θα ξεχυθεί απερίσκεπτα στην επίθεση. Μάλλον θα συνεχίσει όπως πρίν, έχοντας την πεποίθηση ότι κάποιο στημένο ή κάποια ατομική ενέργεια θα της δώσει τη νίκη, έστω και στην παράταση.
Πράγματι, τα τεχνικά χαρακτηριστικά του Φ. Πέρσι θα μπορούσαν να δημιουργήσουν προβλήματα στη βραζιλιάνικη άμυνα, εφόσον ο παίκτης ήταν στην καλύτερη φόρμα του. Προς το παρόν βρίσκεται σε ημιπτωματώδη κατάσταση και οι περισσότερες πιθανότητες είναι να δημιουργήσει προβλήματα στους συμπαίχτες του.
Εγώ έχω σοβαρότατες αμφιβολίες για το αν η Αργεντίνικη άμυνα μπορεί να αντεπεξέλθει στις εκρηκτικές αντεπιθέσεις της Γερμανίας. Η αδυναμίες και της Γερμανίας αμυντικά δίνουν μια ενδιαφέρουσα ισορροπία που ίσως να φέρει πολλά γκολ!
Θα ταχθώ υπέρ της Ολλανδίας στο άλλο μεγάλο μάτς απλά γιατί ποτέ δεν χώνεψα τις σούπερ-ομάδες φαβορί.
Όλοι συμφωνούμε ότι το κλειδί είναι τα αμυντικά προβλήματα των δύο υπερδυνάμεων. Εκτός από αυτά της Αργεντινής, πρέπει να σημειώσουμε ότι και η γερμανική αντίδραση στο σημείο που ουσιαστικά δέχθηκε δύο γκολ από τους Άγγλους δεν ήταν διόλου υποδειγματική. Μένει να δούμε τί θα δώσει η αλήθεια του γηπέδου. Καμιά φορά το ζευγάρωμα δύο συγκεκριμένων ομάδων βγάζει στην επιφάνεια στοιχεία που δεν είχαμε υπολογίσει. Θεωρητικά, η κάθε ομάδα φαίνεται να διαθέτει ακριβώς τα επιθετικά όπλα που χρειάζονται για να εκμεταλλευθεί τις αμυντικές αδυναμίες της αντιπάλου της.
Η προτίμησή σου στην Ολλανδία είναι απολύτως κατανοητή. Και μένα πολλές συμπάθειες διαμορφώθηκαν στο παρελθόν ως αντίδραση στην αντίπαλο που παρουσιαζόταν σαν υπερομάδα/ φαβορί. Δεν λέω κάτι παραπάνω, γιατί δεν είμαι οπαδός της Σελεσάο και θα κατηγορηθώ για μεροληψία σε βάρος της.
Χρειάζεται και η «αγρανάπαυση» 2 ημερών στην πορεία προς τον τελικό… για να γίνει και καμιά συζήτηση δηλαδή!
Η συζήτηση για τα διατητικά σφάλματα έγινε ήδη και στο ιστολόγιο με επαρκείς και τεκμηριωμένες απόψεις. Γενικά φαίνεται ότι -υπό πίεση- η ΦΙΦΑ κάπως ξυπνάει στο θέμα της αυτονόητης για εκατομμύρια κόσμο χρήσης της τεχνολογίας (διατηρώ βέβαια επιφυλάξεις για την τελική έκβαση). Αναφορικά με τα υπόλοιπα και πολύ συνοπτικά: Ευχάριστη έκπληξη -για εμένα το μη γνωρίζοντα- η Ουρουγουάη, παίζει ακομπλεξάριστο ποδόσφαιρο και θα είναι η χαρά των ουδετέρων. Η Αργεντινή όπως, λίγο πολύ την περιμέναμε, έχει όμως στη φαρέτρα της το υπερόπλο που λέγεται Λιονέλ Μέσσι (αν ξεμπουκώσει ο Μέσσι μιλάμε για αδιαφιλονίκητο φαβορί). Απέναντί της τα πάντσερ (κι άλλη ευχάριστη έκπληξη). Το πνεύμα συνεργασίας και ομαδικότητας που τους έχει περάσει ο Λεβ σε στιγμές αποδίδει και θέαμα… προβλέπω ματσάρα στην αναμέτρηση Αργεντινής – Γερμανίας. Ολλανδία δεν μπόρεσα να δω, θα δοκιμαστεί στα δύσκολα… Το Μπραζίλ μέχρι στιγμής προχωράει επαγγελματικά και προσγειωμένα. δε σε απογειώνει με το ποδόσφαιρο που παίζει, αλλά έχει στιγμές υψηλής αξίας και βέβαια συμφωνώ για την άμυνά της. (θυμάστε το παλιό ανέκδοτο «βραζιλιάνος τερματοφύλακας»; στερεότυπο που έχει καταρριφθεί κι αυτό). Με εκνευρίζουν οι Ισπανοί… έχουν ποδοσφαιριστές με τρομερές δυνατότητες αλλά μέχρι στιγμής λίγα πράγματα έχουμε δει. Α… και εξαιρετικά συμπαθής η Παραγουάη!
Για να μην το ξεχάσω, πράγματι κρίμα για το Μέξικο. Και τώρα επιτέλους κατάλαβα γιατί τον λένε Μουρλο Μπιέλσα! συνέχισε Ρογήρε την καλή δουλειά! Όσο προχωράμε θα επικεντρωνόμαστε στα συγκεκριμένα και θα έχει ακόμα περισσότερο ενδιαφέρον…
1. Κώστα μερσί για τα καλά λόγια (ο ταλαίπωρος ιστολόγος τα έχει καμιά φορά ανάγκη, ιδίως όταν κάθεται να γράψει τις μούρλιες του στα μαύρα μεσάνυχτα και κουβαλώντας την κούραση της δουλειάς).
2. Διαπιστώνω κατ’ ουσία πλήρη συμφωνία μεταξύ των απόψεών μας. Σε τέτοιο σημείο που δυσκολεύομαι να πω κάτι περισσότερο, αφού απλούστατα δεν χρειάζεται.
3. Ίσως η ΦΙΦΑ ξυπνήσει. Καιρός ήταν. Πάντως, υπάρχει και η μεσοβέζικη λύση που δεν θα χαλάσει την ψύχωση ΦΙΦΑ και ΟΥΕΦΑ να προασπίσουν την «ανθρώπινη διάσταση του διαιτητικού παράγοντα». Πρόκειται για τη λύση που δοκίμασε φέτος η ΟΥΕΦΑ στη Γιουρόπα Ληγκ, με τους δύο επιπλέον βοηθούς που έχουν σχεδόν μονίμως θέση στο ύψος της γραμμής του άουτ. Δεν είναι κακό, αλλά για το θέμα του αν πέρασε η μπάλα τη γραμμή τα τεχνολογικά μέσα είναι καλύτερα.
4. Σε υποστήριξη της Χιλής να θυμίσουμε ότι αναγκάστηκε να παίξει με τη Βραζιλία χωρίς τους δύο βασικούς κεντρικούς μπακ της και χωρίς τον βασικό αμυντικό της χαφ. Οπότε τα πράγματα ήταν ακόμη πιο ζόρικα. Όχι βέβαια ότι όλα αυτά εμπόδισαν τον Μπιέλσα να αφήσει την ομάδα του χωρίς κανένα αμυντικό προς το τέλος του αγώνα. Αλλά τί «γκουρού» (ακολουθώ τον εσφαλμένο τονισμό που έχει καθιερωθεί στα καθ’ ημάς και όχι μόνο) θα ήταν αν δεν έκανε τις τρέλες του;
Τελικά επιβεβαιώθηκα ως προς το αποτέλεσμα, όχι όμως ως προς την εξέλιξη του αγώνα Βραζιλίας – Ολλανδίας. Η Βραζιλία σκόραρε νωρίς, έκλεισε υποδειγματικά τους χώρους στο πρώτο ημίχρονο, κατάπιε τις όποιες απόπειρες των Ολλανδών να δημιουργήσουν επικίνδυνες καταστάσεις με μακρινές σέντρες. Τίποτε στο πρώτο ημίχρονο δεν προδιέγραφε την εικόνα του δευτέρου.
Ίσως αυτό ακριβώς ήταν το σημείο στο οποίο την πάτησαν οι Βραζιλιάνοι. Έμοιαζε τόσο άνετη η επικράτησή τους που χαλάρωσαν ( είδες τελικά το dna; :P), κι όταν κάνεις ένα παιχνίδι που στηρίζεται στην ομαδική ανασταλτική λειτουργία στο κέντρο απέναντι σε μια ομάδα πιο γρήγορη από σένα, δεν επιτρέπεται να χαλαρώνεις. Μετά την ατυχία της ισοφάρισης από αυτογκόλ, άρχισαν τα νεύρα και η κατάρρευση.
Συγχαρητήρια για την επιτυχή πρόβλεψη! Και ναι, το σενάριο της ολλανδικής επικράτησης ήταν εντελώς διαφορετικό απ’ ό,τι το είχες φανταστεί. Για να καταλάβεις, όμως, πόσο έξω έπεσα εγώ, πίστευα ότι η μόνη δυνατότητα για νίκη των Ολλανδών ήταν να πιάσουν τον αντίπαλο απ’ το λαιμό με το ξεκίνημα του αγώνα. Καμία σχέση!
Με εντυπωσίασε το πώς μια ομάδα που έδινε την αίσθηση της απόλυτης αυτοπεποίθησης, της αγωνιστικής πληρότητας και υπεροχής διαλύθηκε κυριολεκτικά μετά από ένα και μόνο (χοντρό) λάθος της. Ο πανικός και τα νεύρα των Βραζιλιάνων από το 1-1 και μετά ήταν απίστευτος για ομάδα τέτοιου επιπέδου. Μπορώ να δώσω δύο εξηγήσεις, πέρα από την προφανή (ότι η πίεση των Ολλανδών δημιούργησε όλα αυτά τα προβλήματα), αλλά κατά τη γνώμη μου όχι από μόνη της επαρκή:
1. Η υποχρέωση όχι απλώς νίκης, αλλά κατάκτησης του τροπαίου είχε συσσωρεύσει τεράστιο άγχος στους Βραζιλιάνους, άγχος που εκδηλώθηκε στην πρώτη δυσκολία που κλήθηκαν να αντιμετωπίσουν.
2. Το μαεστρικά «βρόμικο» παιχνίδι των Ολλανδών, όχι βέβαια με την έννοια του επικίνδυνου για τη σωματική ακεραιότητα του αντιπάλου, αλλά της χρήσης κάθε μέσου ικανού να τον εκνευρίσει (θέατρο για να κερδηθούν φάουλ – βλ. Ρόμπεν στη φάση που προηγήθηκε της ισοφάρισης -, τραβήγματα φανέλας και σορτ σε κάθε μονομαχία – βλ. Φαν Μπόμμελ, Όιγιερ, Ντε Γιονκ -).
Ο Σνάιντερ έκανε το μεγάλο παιχνίδι που χρωστούσε. Ο Φ. Πέρσι ήταν σαφώς βελτιωμένος. Ρόμπεν και Κέυτ οι σταθερές αξίες. Η άμυνα κράτησε στις δύσκολες στιγμές. Νομίζω, όμως, ότι ο τίτλος του καλύτερου πρέπει να πάει στον Φαν Μπόμμελ.
Εκτός από τέχνη και τεχνική για να πάς παραπέρα χρειάζεσαι και χαρακτήρα, κι αυτόν σήμερα οι βραζιλιάνοι δεν τον έδειξαν… πράγμα που έκαναν και με το παραπάνω οι οράνιε!…
1. οι βραζιλιάνοι πάτησαν την μπανανόφλουδα του σουπερ φαβορί… όλοι τους είχαν ανακηρύξει -και φαίνεται ότι το πίστεψαν κι οι ίδιοι- 1-0 στο 10… άνετο πρώτο ημίχρονο και νόμισαν ότι καθάρισαν, έδωσαν χώρους στους ολλανδούς, την πάτησαν με δυο κρύα γκολ και μετά έτρεχαν και δεν έφταναν -τα νεύρα τους στο τέλος ήταν ενδεικτικά της κατάστασής τους. Μου έδιναν την εντύπωση ότι από το ξεκίνημα στο μυαλό τους δεν είχαν το συγκεκριμένο ματς αλλά τον τελικό (!)
2. οι οράνιε πάλι δείξανε πόσο καλύτερα μπορείς να διαχειριστείς το ματς αν έχεις θέληση και δεν «τρέχει και τίποτα» αν αποκλειστείς από το «σούπερ φαβορί». Κατάφεραν να δείξουν τις αρετές τους εκεί που χρειαζότανε…
3. αύριο κι οι αργεντίνοι πρέπει να δείξουν κάτι παραπάνω κόντρα στους γερμανούς… στη φάση των νοκ άουτ δεν αρκεί να είσαι φαβορί πριν το ματς… χρειάζονται και πράγματα στο γήπεδο.
4. και μια flash πληροφορία για να σε ευχαριστήσω ρογήρε: με τη squadra azzura σπίτι της η Νάπολι έχει ντυθεί σε αλμπισελέστε παντιέρες (γιατί άραγε;…)
Κώστα, όπως καταλαβαίνεις γράφω σε καθεστώς ευφορίας μετά την επική πρόκριση των Ουρουγουανών που κρατάει ζωντανό το τρελό μου όνειρο (τρελό είπαμε, εντάξει;) για μια επανάληψη του τελικού του πρώτου ΠΚ.
Σωστά μου φαίνονται όλα όσα γράφεις για τη Σελεσάο. Ωστόσο δεν παύει να με εκπλήσσει η ανωριμότητα της αντίδρασης των Βραζιλιάνων μετά το 1-1 ουσιαστικά. Η μεγάλη ομάδα δεν είναι δυνατόν να πελαγώνει με την πρώτη αναποδιά.
Ναι, κι οι Αργεντίνοι πρέπει να δείξουν κάτι παραπάνω με τους Γερμανούς. Ωστόσο δεν είναι στην ίδια θέση με τους Βραζιλιάνους: αν είναι φαβορί, είναι του τύπου 51-49%, δηλαδή τίποτε. Παίζουν με μια εξαιρετικά φορμαρισμένη ομάδα, με την οποία δεν έχουν και καλή παράδοση. Επομένως, είναι αδύνατο να πάνε στο ματς με την απερισκεψία ότι ως φαβορί το έχουν κερδισμένο.
Μου φαίνεται ότι πρέπει να πάω να γράψω το ποστ της ημέρας (ή μάλλον της νύχτας).